Ἡ ρακένδυτη πλύστρα ἀπό τό Ἀϊβαλί καί ἡ σύγχρονη πλουτοκρατία

Ἡ πατρίδα μας εἶχε σχεδόν πάντοτε ἔλλειμμα οἰκονομικό καί ποτέ πλεόνασμα, ἀφοῦ ἀπό τήν ἵδρυση τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους ὑποχρεώθηκε σέ δανεισμούς ἀπό ἄλλα κράτη (συνήθως ἀπό τούς Βρεττανοεβραίους τραπεζίτες), κατοχυρώνοντας τήν οἰκονομική καί εὐλόγως πολιτική ἐξάρτηση καί ὑποδούλωση τῆς χώρας  μας. Ἔτσι ἀπό τήν ἐποχή τῆς ἐπαναστάσεως κατέφευγαν οἱ Ἕλληνες ἡγέτες,σέ ἐράνους γά στήριξη τοῦ ἐθνικοαπελευθερωτικοῦ μας ἀγώνα. Καί εἶναι ἀλήθεια πώς οἱ πολίτες ἀλλοτινῶν χρόνων διακατέχοντο ἀπό ἰσχυρότερα ἐθνικοπατριωτικά συναισθήματα προσφορᾶς καί κοινωνικοῦ ἀλτρουισμοῦ ὅσο κι ἄν τά χρόνια τότε ἤσαν πιό δύσκολα.Εἶναι μάλιστα ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά τά ὅσα ἔγραψε ὁ G. Mauer στό βιβλίο τοῦ «Ὁ Ἑλληνικός λαός», σ.σ.354 – 355:«Εἶναι, μά τήν ἀλήθεια, συγκινητικά, ὅταν διαβάζει κανείς μέ πόση προθυμία βοήθησαν αὐτοί οἱ ἄνθρωποι (σήμ. οἱ πολιτικοί καί οἱ στρατιωτικοί ἡγέτες τῶν ἐπαναστατημένων Ἑλλήνων) τόν τόπο τους. Μόνον τά δύο ἀδέλφια....

  Κουντουριώτη, ὁ Λάζαρος κι ὁ Γεώργιος, ἔδωσαν ἑνάμισι ἑκατομμύρια φράγκα. Οἱ ἀδελφοί Σταμάτης καί Βασίλης Βουδούρης ἀπό πεντακόσιες πενήντα χιλιάδες ὁ καθένας. Ἡ οἰκογένεια Τσαμαδού τετρακόσιες χιλιάδες. Ὁ Ἰάκωβος Τομπάζης μέ τόν ἀδελφό του Μανόλη τριακόσιες πενήντα χιλιάδες. Ὁ Ἀνδρέας Μιαούλης διακόσιες πενήντα χιλιάδες καί ἄλλα τόσα ὁ Δημήτριος Βούλγαρης. Ὁ Ἰωάννης καί ὁ Φραγκίσκος Βούλγαρης – θεῖοι τοῦ Δ. Βούλγαρη – διακόσιες χιλιάδες. Τά ἀδέλφια Ἀναγνώστης καί Νικόλαος Οἰκονόμου κι αὐτοί διακόσιες χιλιάδες. Ὁ πεθερός τοῦ πλοίαρχου Σαχίνη διακόσιες πενήντα χιλιάδες φράγκα καί ἄλλοι πολλοί διάφορα ποσά».Χαρακτηριστικό ἐπίσης εἶναι καί τό περιστατικό τοῦ 1826 στό Ναύπλιο ὅπου ὁ δάσκαλος Γ. Γεννάδιος μίλησε στήν πλατεία τοῦ Πλατάνου μέ λόγια συγκινητικά γιά τίς ἀνάγκες τοῦ Ἀγώνα καί πρόσφερε πρῶτος τίς μικρές του οἰκονομίες ὀπότε  προσῆλθε καί πρόσφερε τόν «ὀβολό» τῆς ἐπευφημούμενη ἀπό τό πλῆθος μία γνωστή ζητιάνα χήρα κάποιου Κωνσταντῆ ἀπό τίς Κυδωνιές, πού ἔμεινε στήν ἱστορία ὡς ἡ..."Ψωροκώσταινα".  Ποιά ἦταν ἡ γυναίκα αὐτή πού ἡ ἱερή της μνήμη ἔχει φτάσει ὡς τίς μέρες μας καί δυστυχῶς μέ περιφρονητικό τρόπο; Τό 1826 ζοῦσε στό Ναύπλιο μία καταφρονημένη ζητιάνα, πού τήν ἀποκαλοῦσαν ὅλοι «Ψωροκώσταινα». Σέ μία λοιπόν συνεδρίαση τῆς Συνέλευσης, κάποιος θέλοντας νά χαρακτηρίσει τή φτώχεια τοῦ Ἑλληνικοῦ Δημοσίου τό παρομοίασε μέ μία πασίγνωστη ζητιάνα τῆς πόλης.Τήν ἡμέρα λοιπόν τῆς συνέλευσης πού διεκτραγωγοῦντο τά ἄσχημα οἰκονομικά της κυβέρνησης καί οἱ διάφοροι μεγαλοπροεστοί τῆς ἐποχῆς μιλοῦσαν ἀναζητώντας λύση στό ἀδιέξοδο οἰκονομικό πρόβλημα, ἡ ρακένδυτη ζητιάνα τῆς πόλης πού ἄκουγε τή συζήτηση,πλησίασε περήφανα τό τραπέζι καί εἶπε «Δέν ἔχω τίποτα ἄλλο ἀπό αὐτό τό ἀσημένιο δαχτυλίδι κι αὐτό τό γρόσι πού τά ἔφερα ἀπό τό Αἰβαλί. Αὐτά τά τιποτένια προσφέρω ἐγώ στό μαρτυρικό Μεσολόγγι», εἶπε περήφανα ἡ γριά πλύστρα Χατζηκώσταινα καί τά ἄφησε πάνω στό τραπέζι πού εἶχε στήσει στή πλατεία τοῦ Ναυπλίου ἡ ἐρανική ἐπιτροπή, ἐκείνη τή βροχερή Κυριακή του 1826. (Ἡ ὅλη ἱστορία τῆς Ψωροκώσταινας/Εὖ. Δαδιώτης, «Αἰγαιοπελαγίτικα» τεῦχος 13).

Ὕστερα ἀπό αὐτή τήν ἀπρόσμενη κι αἰφνιδιαστική χειρονομία, κάποιος ἀπό τό πλῆθος φώναξε μέ ντροπή: «Γιά δεῖτε, ἡ πλύστρα ἡ Ψωροκώσταινα πρώτη ἀπό ὅλους ἐμᾶς πρόσφερε τόν ὀβολό της.» Κι ἀμέσως τό φιλότιμο καί ἡ ντροπή ξύπνησε καί τούς ὑπόλοιπους.Σάν βροχή πέφτανε πλέον πάνω στό τραπέζι λίρες, γρόσια καί ἀσημικά. Αὐτή ἦταν λοιπόν ἡ ἱστορία τῆς φτωχῆς προσφορᾶς τῆς πλύστρας Χατζηκώσταινας, φτωχῆς μά ὑπερήφανης καί Ἑλληνίδας, πού ἀπό ἐκείνη τή στιγμή ἔμεινες στήν ἱστορία μέ τό παρατσούκλι τῆς «Ψωροκώσταινα».

Ὅσο γιά τό παρελθόν καί τήν ἱστορία της, πρίν βρεθεῖ στό Ναύπλιο νά ποῦμε πώς ἦταν κάποτε ἀρχόντισσα τῶν Κυδωνιῶν τοῦ Ἀϊβαλιοῦ, Πανωραία Χατζηκώστα, σύζυγος πάμπλουτου Ἀϊβαλιώτη ἐμπόρου, πού φημιζότανε ὄχι μόνο γιά τά πλούτη τοῦ ἄνδρα της, μά καί γιά τά πολλά δικά της κι ἀκόμα γιά τήν ἐξαιρετική ὀμορφιά της. Ὅταν ὅμως οἱ Τοῦρκοι πυρπόλησαν τήν πολιτεία τοῦ Ἀϊβαλί, καί ἔσφαξαν ἄνδρες καί γυναικόπαιδα, ἀνάμεσα σέ αὐτούς πού σώθηκαν ἦταν καί ἡ ἀρχόντισσα Πανωραία Χατζηκώστα, πού εἶδε νά σφάζουν οἱ Τοῦρκοι τόν ἄνδρα της καί τά παιδιά της. Κατά καλή της τύχη ἕνας ναύτης τήν βοήθησε καί μαζί μέ ἄλλους τήν ἀνέβασε σέ ἕνα καράβι πού ξεμπάρκαρε στά Ψαρά. Εκεί ἀναγνωρίστηκε ἀπό τόν ὁμοιοπαθῆ της Βενιαμίν τόν Λέσβιο,πού τή προστάτεψε καί τόν ἀκολούθησε ὡς τήν Πελοπόννησο. Στό Ναύπλιο, ὁ Βενιαμίν παρέδιδε μαθήματα γιά νά ζήσει καί ἡ Πανωραία, γιά νά ζήσει, ἄρχισε νά ξενοπλένει καί ἀργότερα, μέ μισοσαλεμένα σχεδόν τά λογικά της, ζητιάνευε στούς δρόμους τοῦ Ναυπλίου μιλώντας γιά τά πλούτη της,τά παιδιά της καί γιά τόν δολοφονημένο ἄντρα της.Ὅταν ἔμαθε ὁ Καποδίστριας τό περιστατικό τοῦ ἐράνου στό Ναύπλιο καί ἔφτασε στήν Ἑλλάδα, τήν ἀναζήτησε καί τήν περιέθαλψε, ἐνῶ ὅταν ἵδρυσε τό ὀρφανοτροφεῖο ἡ Πανωραία Χατζηκώστα, πού στίς μέρες μᾶς εἶναι γνωστή ὡς «Ψωροκώσταινα», ἐπλένε τά ροῦχα τῶν ὀρφανῶν χωρίς καμιά πληρωμή λέγοντας πώς τό κάνει γιά τή ψυχή τῶν παιδιῶν της πού εἶχαν κατασφάξει οἱ Τοῦρκοι.

Σήμερα ἡ πατρίδα μᾶς χώρα βρίσκεται ὅπως συνήθως καί πάλι σέ δεινή οἰκονομική κατάσταση καί ὑπό οἰκονομική κατοχή. Μόνο πού οἱ σύγχρονοι κοτζαμπάσηδες καί προεστοί τοῦ Κολωνακίου καί τῶν Βορείων προαστίων, στίς μέρες μας, τήν ἴδια ὥρα πού οἱ αὐτοκτονίες ἀπελπισμένων πολλαπλασιάζονται, αὐτοί ἀναλώνονται ἀποθησαυρίζοντας καί ψωνίζοντας ἀπό τούς πανάκριβους οἴκους μόδας τύπου Gucci ἐνῶ ἐπενδύουν σέ ἀκίνητα πού ξεπουλᾶνε ἀπελπισμένοι συμπατριῶτες μας, αἰχμάλωτοι στίς δαγκάνες τοῦ σύγχρονου ἐβραιοτραπεζικοῦ κατεστημένου. Οἱ δέ σύγχρονοι πολιτικοί μας ταγοί, γιά νά πείσουν τούς πολίτες νά δεχτοῦν ἀδιαμαρτύρητα τά οἰκονομικά «χαράτσια» καί τίς περικοπές μισθῶν καί συντάξεων πού ἐπιβάλλουν – ὅλα δῆθεν γιά τή σωτηρία τῆς πατρίδας καί οἱ ἴδιοι ὑποδύονται τούς εὐαίσθητους ἡγέτες πού συμπάσχουν μέ τό πενόμενο λαό– κολακεύουν τή μάζα μέ τή κουραστική καί βλακώδη πλέον φράση : «ὁ λαός εἶναι ἀξιέπαινος γιά τίς θυσίες πού κάνει». Παράλληλα, ἐξαπατώντας τούς πολίτες ὥστε νά ἐξασφαλίσουν τή λαϊκή συναίνεση στήν ἀντιλαϊκή πολιτική τούς διαστρέφουν ἔντεχνα καί πονηρά τή σημασία τῶν λέξεων. Ἐνῶ λοιπόν  σύμφωνα μέ τά λεξικά «θυσία» χαρακτηρίζεται μία ΕΚΟΥΣΙΑ στέρηση ὑλικού  ἤ ἠθικοῦ ἀγαθοῦ, προκειμένου νά ἐπιτευχθεῖ κάποιος ἀνώτερος σκοπός, στή σύγχρονη Ἑλλάδα τῆς ἀπροσχημάτιστης πολιτικοικονομικῆς κατοχῆς ἀπό ΔΝΤ,ΗΠΑ καί ΕΕ πού ἐκπροσωπεῖ σύμπαν τό πολιτικό κατεστημένο, αὐθαίρετα, αὐταρχικά καί ἐτσιθελικά προχωρᾶ ἡ κυβέρνηση τῶν δανειστῶν σέ συνεχεῖς μειώσεις μισθῶν καί συντάξεων γιά τή κάλυψη δῆθεν τῶν δημόσιων ἐλλειμμάτων καί γιά τή μείωση τοῦ δημόσιου χρέους πού ὅμως δημιούργησε ἡ ἀνικανότητα τῶν κυβερνώντων καί ἡ ληστρική τους διακυβέρνηση!

Ἡ ἀναφορά αὐτῶν πού ὑποδύονται τούς πολιτικούς σέ «θυσίες πού κάνει ὄ  λαός» μοιάζει περισσότερο μέ Ὕβρη καί κοροϊδία τῶν λαϊκῶν στρωμάτων, τά ὁποία κατά παράβαση τοῦ 4ου ἄρθρου (ἐδάφιου 5) τοῦ Συντάγματος φορτώνονται σχεδόν ἀποκλειστικά τά δημόσια βάρη. Τό σλόγκαν δέ «περί θυσιῶν τοῦ λαοῦ» τό ὁποῖο χρησιμοποιοῦν οἱ ἀσπόνδυλοι πολιτικοί ἀσπάλακες δείχνει τή βούλησή τους νά καθορίζουν αὐτοί ὄχι μόνο τίς συνθῆκες ζωῆς ἀλλά καί τά συναισθήματα τῶν ἀπόκληρων πολιτῶν τῆς Ἑλληνικῆς κοινωνίας. Ἔτσι προσπαθοῦν νά δημιουργήσουν ἐνοχικά σύνδρομα σέ ὄσους  ἀντιδροῦν στήν ἐφαρμοζόμενη οἰκονομική πολιτική, παρουσιάζοντας τήν ὡς ἀποδεκτή ἀπό τό κοινωνικό σύνολο γιά χάρη κάποιου ἀνώτερου σκοποῦ.Θά ἦταν,ὅμως ἔνδειξη εἰλικρίνειας καί δεῖγμα ἀνάληψης τῶν εὐθυνῶν τους, ἄν οἱ πολιτικοί χρησιμοποιοῦσαν τή φράση «θυσίες στίς ὁποῖες ὑποβάλλουμε τόν Ἑλληνικό λαό » γιατί ὁ Ἑλληνικός λαός καί οἱ Ἕλληνες πολίτες εἶναι θύματα τῶν πράξεων καί τῶν παραλείψεων τοῦ ντόπιου πολιτικοῦ κατεστημένου καί τῆς ἀπληστίας τῶν διεθνῶν τοκογλύφων πού τεχνητά δανείζουν τή χώρα μας. Όμως,οἱ ἐκπρόσωποι τῶν δανειστῶν πού μᾶς κυβερνοῦν καί οἱ σύγχρονες ὀλιγαρχίες τῆς ντόπιας ἐξουσίας, χρησιμοποιοῦν δῆθεν δημοκρατική ρητορική, γιά νά ἐπενδύσουν μέ ἠθικά ἄλλοθι καί νά τεκμηριώσουν δῆθεν μέ ἀναγκαιότητα τήν ὅποια πολιτική ἐνέργειά τους,ἀκόμα καί τήν πιό αὐθαίρετη,αὐταρχική, ἀντιλαϊκή καί ἀντικοινωνική...
ΜΑ.Τ.