ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ : Θὰ πᾶμε στὴ Βηθλεὲμ καὶ θὰ πάρουμε

Γράφει ὁ Παῦλος Σαββίδης, Θεολόγος Καθηγητὴς

«Τὰ Χριστούγεννα εἶναι ἑορτὴ θαυμαστὴ καὶ διὰ τὸ μεγαλεῖον της καὶ διὰ τὸ μυστήριόν  της καὶ διὰ τὸ νόημά της» (πατὴρ Ἰουστίνος Πόποβιτς). Σὲ μία βαθύτερη ἀλλὰ καὶ πλατύτερη ἔκταση κι ἔννοια, θὰ λέγαμε πὼς μὲ τὰ Χριστούγεννα ἔχουμε φανέρωση τοῦ μυστηρίου τοῦ ἀνθρώπου’ ἀλλὰ καὶ ὅλης τῆς κτίσεως: Τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γής. 

Σύμφωνα μὲ τὴν πολὺ ἀνθρώπινη λογική μας σκέψη, ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ γεννᾶται στὴ Βηθλεὲμ τὸν ταπεινὸ τόπο. Μέσα στὸ ὑγρὸ καὶ ἀκάθαρτο σπήλαιο, τὸ ταπεινότερο σημεῖο τῆς Βηθλεέμ, «ἀνακλίνεται» ὁ Θεὸς στὴ φάτνη τῶν ζώων, τὴν ταπεινότερη γωνιὰ τοῦ σπηλαίου, ὡς σημεῖο ἀναφορᾶς τῆς ὕψιστης θεϊκῆς ἑκούσιας πτωχείας καὶ ταπείνωσης.      Χριστούγεννα εἶναι ὁ ἐρχομὸς τοῦ Λυτρωτῆ, καὶ ἡ ὁλόψυχη ἀποδοχή Του ἀπὸ ἐμᾶς, ποὺ αὐτὸ πρακτικὰ συνεπάγεται πὼς «δὲν τρεμοσβήνουμε ἄφωνοι, οὔτε παγώνουμε ἀντικρύζοντας τὸν θάνατο καὶ ὅλο τὸ χάος τῆς ζωῆς».            

Μὲ τὰ Χριστούγεννα μπῆκε δυναμικὰ καὶ ἀμετάκλητα τὸ θεϊκὸ πρόγραμμα...

τῆς σωτηρίας μας. Ὅποιος πιστεύει, παραδέχεται καὶ ὁμολογεῖ τὸν Χριστὸ προσωπικὸ σωτήρα καὶ λυτρωτή. Δὲν ἔχει περιθώρια νὰ περιμένει. Ἀλλὰ μόνο θεϊκὰ ἐλπίζει καὶ παρηγοριέται, ἐπειδὴ βρῆκε τὸ φῶς ἀληθινῆς θεογνωσίας, τὸ δρόμο ποὺ ὁδηγεῖ πρὸς τὴ θέωση.      Ὁ Λυτρωτὴς Σωτήρας, μᾶς ἔδωσε τὸ μέτρο τῆς ἀξίας μας, μετοχὴ στὴ ζωή, στὴ χάρη ἐνῶ σὲ κάθε ἀντίθετη περίπτωση ὁ ὑπερόπτης, ὁ ἀνυπότακτος, δημιουργεῖ πυρετὸ ἀνταρσίας μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μὴν ἀκούει τὴ φωνὴ τῆς θείας συγκατάβασης. Στὴν προέκταση αὐτῆς τῆς σκέψης ὑπολογίστε τὶς πολιτισμένες κοινωνίες ποὺ τὶς χαρακτηρίζει ἡ ἀφθονία καὶ ἡ ἄνεση, ἴσως κι ἕνας χριστιανισμὸς γήινος καὶ ἀβαθὺς ποὺ δὲν τολμᾶ τὶς μεγάλες θυσίες, ποὺ δὲν τρέφει μεγάλες ἐλπίδες, δὲν ἔχει ὁράματα καὶ προοπτικές. Κοντὰ σὲ αὐτὰ ὁ φόβος μόνιμος σύντροφος-τύρρανος πῆρε τὴν θέση τῆς ἀγάπης καὶ ἔκλεισε κάθε προσπέλαση πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὴν ἀγάπη Του

Θὰ πᾶμε στὴ Βηθλεὲμ καὶ θὰ πάρουμε.

Ὅταν μὲ δέος καὶ ἁπλότητα ἀντικρύζεις τὸ θεῖο Βρέφος ἔχεις τὴν ἀπόλυτη σιγουριὰ μέσα σου πὼς δὲ χάθηκε ἡ ἐλπίδα, ἐξορίζεται ἡ ἀπόγνωση καὶ κάθε μορφῆς θλίψη, δὲν ἔχεις τσαλακωμένο πρόσωπο καὶ στὴ συνέχεια θὰ πάρεις τὰ δῶρα σου : Ἀγαπᾶς, εἰρηνεύεις, εὐφραίνεσαι καὶ ἀβίαστα συμφιλιώνεσαι καὶ μὲ τὸν πιὸ «δύσκολο» συνάνθρωπό σου.    Σ’ αὐτὸ τὸ φαινομενικὰ ἀδύναμο Βρέφος τῆς Παρθένου καταθέτουν οἱ σοφοὶ τὴ σοφία τους. Οἱ εὐγενεῖς τὰ στέμματά τους. Οἱ ἰσχυροὶ τὰ σκῆπτρα. Οἱ πονεμένοι τὰ δάκρυα. Οἱ ἅγιοι τὰ κρίνα τους. Καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ τὰ πονεμένα στήθια τους, γιὰ νὰ φύγουν λυτρωμένοι καὶ ξαλαφρωμένοι.          

Χριστούγεννα: Θὰ πᾶμε στὴ Βηθλεὲμ καὶ θὰ πάρουμε

Μὲ σιγουριά, ἀσφάλεια καὶ βεβαιότητα τὰ θεία Τοῦ δῶρα. Γιατί ζεῖ στὴ γῆ, ζεῖ στὶς Ἅγιες Τράπεζες τῶν ναῶν μας, ἀπ’ ὅπου προσφέρεται στοὺς πιστοὺς κάθε Κυριακή, γιορτὴ καὶ καθημερινή. Ἐπειδὴ ζητᾶ τόπο νὰ ἀναπαυθεῖ, καθαρὴ ψυχὴ νὰ γεννηθεῖ, καὶ νὰ φωτίσει ἔτσι τὴ ζωὴ μᾶς νοηματίζοντάς της γιὰ μία πορεία μὲ ἐπίγνωση καὶ γιὰ νὰ γίνει προσωπικός μας Λυτρωτὴς καὶ Σωτήρας.

 Θὰ πᾶμε στὴ Βηθλεὲμ νὰ προσκυνήσουμε τὸ ἀβυθομέτρητο μυστήριο τῆς ἀγάπης Του. Θὰ πάρουμε ὅμως -ὄχι σὰ μία ἔξαρση ἐπίκαιρης τῶν ἡμερῶν μᾶς ἐλεημοσύνη- τὴν ἀπόφαση γιὰ μία θυσιαστικὴ διακονία ἀφειδώλευτη ὑλικὴ στοὺς «ἀδελφούς του Χριστοῦ» γνωστοὺς καὶ ἀγνώστους. Γιατί στὸ πρόσωπο τοὺς «2.000 χρόνια γυρίζει στοὺς δρόμους τοῦ κόσμου, κοιμᾶται στὰ παγκάκια, στὶς στοὲς τῶν πολυκατοικιῶν, πάνω στὸ χῶμα τῶν πάρκων, πάντα ἄστεγος, πάντα νηστικός, πάντα γυμνός, ταλαιπωρημένος, ἀγνοημένος, περιφρονημένος».         Θὰ πᾶμε στὴ Βηθλεὲμ ὄχι σὰν ἐπίκαιροι τουρίστες-προσκυνητὲς πνιγμένοι στοὺς θορύβους, χαμένοι στοὺς οἰκονομικοὺς ἰσολογισμούς, ἀφηρημένοι στοὺς πολύχρωμους διακόσμους, ἀλλὰ ἀποφασισμένοι γιὰ μία ζωὴ στολισμένοι μὲ τὶς ἀρετὲς τῆς ταπείνωσης, τῆς ἀγάπης, τῆς συμφιλίωσης καὶ τῆς εἰρήνης.          Θὰ πᾶμε ἐκεῖ καὶ θὰ πάρουμε τὴν ἀπόφαση, ἰδιαίτερα φέτος, τὸ Χριστουγεννιάτικο οἰκογενειακό μας τραπέζι νὰ ἔχει «λιτὴ ἀφθονία». Γιὰ νὰ χτυπήσουμε καὶ νὰ σώσουμε τὴν κρίση τῶν ἀδελφῶν του Χριστοῦ.             Φέτος τὰ Χριστούγεννα ΚΑΝΕΝΑΣ νὰ μὴν πεινάσει. Ὅλοι νὰ χορτάσουν ἀπὸ τὴ δική μας «οἰκονομία» φάρμακα, ροῦχα καὶ φαγητό. Τὴν ἀλήθεια νὰ ποῦμε, πὼς πολιτισμὸς τεχνικὸς χωρὶς πολιτισμὸ ψυχῆς εἶναι βία, καταπίεση καὶ ἔγκλημα.        Φέτος τὰ Χριστούγεννα νὰ πᾶμε στὴ Βηθλεὲμ νὰ ψάλουμε τὰ Κάλαντα, νὰ διακονήσουμε τοὺς ἀδελφούς μας, καὶ νὰ πάρουμε ὡς ἀντίδωρο τὴν Θεϊκή Του Εἰρήνη στὶς ταραγμένες ψυχές μας.

Καλὰ Χριστούγεννα

pavlos_sav11@yahoo.gr