Ποίημα γιὰ τὸν Γέροντα Γεράσιμο Μικραγιαννανίτη

 

Γράφει ὁ Αρχ. π. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος  

...κρινάκια ταπεινὰ στὸν τάφο τοῦ Μεγάλου Ὑμνογράφου 

... εἴκοσι ἔτη...

...καὶ ὅμως, τόσο κοντά μας...

...τὰ μνήματα κρύβουν μηνύματα...

Ἀπὸ μικρὸς ἐπόθησες τοῦ Πνεύματος τὴ χάρη,

τῶν ἀρετῶν τὶς κορυφές, τοῦ φθέγματος τὰ κάλλη.

Διά τοῦτο καὶ ἀρνήθηκες σκλαβιὰ τὴν τῶν προγόνων

κι ἐζήτησες τὴν λευτεριὰ στὴν πόλη τῶν αἰώνων.

  

Καὶ νά, στὸ κέντρο Ἀθηνῶν, βωμὸν τῆς Ριζαρείου,

συνδέθης μὲ τὸν Ἅγιον καὶ ταπεινὸν Κυρίου!

Τὸν θεῖον τὸν Νεκτάριον, τὸν μέγαν ὑμνογράφον,

τῆς Θεοτόκου ὑμνητὴν κι ἑρμηνευτὴν δογμάτων.

  

Σ΄εὐλόγησεν ἡ χάρις Του , στὸν λόγον καὶ στὴν πέννα,

ὄντας κι οἱ δύο πονέσατε στῆς....

 προσφυγιᾶς τὰ ξένα...

Ἀρνῆσαι τώρα σθεναρῶς, τερπνὰ καὶ κόσμου ἠδέα,

κι ὀρθώνεσαι ἀγωνιστής, κρατώντας τὴν “ρομφαία”.

Ὁ Ἄθως σὲ ἐδέχθηκε, συγκίνησε ἡ μορφή σου,

κι εὐφράνθησαν οἱ ἀσκητὲς μὲ τὴν ὑπακοήν σου.

Ἀγῶνες, βία, πειρασμοὶ τοῦ νέου Ἁγιορείτου,

κατήρτισαν τὸ χάρισμα τοῦ Μικραγιαννανίτου.

Βίωσες μόνος Γέροντα τὴν θείαν ἡσυχίαν,

ἐτρύγησες στὶς δωρεὲς τὴν θείαν ὑμνωδίαν.

Τὴν κορωνίδα χάριτος,  μον’ ἐκλεκτοὶ λαμβάνουν

καὶ παραμένουν ταπεινοί, ὥσπου νὰ ἀποθάνουν.

Ἐξύμνησε τὸ πνεῦμα σου τὰ τρόπαια Ὁσίων,

παλαίσματα τῶν ἀσκητῶν, μαρτύρια Ἁγίων.

Καὶ πάντων τῶν Ἀθωνιτῶν, βίον καὶ πολιτείαν,

ἐσκόρπισες στὸ ποίμνιον ὡς θείαν εὐωδίαν.

Τ΄ἀστείρευτά σου δάκρυα, ὡς δρόσος οὐρανία,

στοὺς στίχους σου φωτίζουνε  ζωὴν ὑπερκοσμία.

Λευκάνθηκε ἡ ὄψις σου, ἐξάγνισες καρδίαν,

Ὁ Πρόδρομος σ΄ἀνέλαβε ὑπὸ τὴν προστασίαν...

Φράσον ἀββᾶ ἡσυχαστά, πῶς νοῦς ἐν τὴ καρδία,

ἀκούει λόγους ἀνέκφραστους  καὶ ψάλλει ὑμνωδία;

Πῶς ἀγωνίζετ΄ἡ καρδιὰ ἐντὸς οὖσα τοῦ Ἅδου,

παρακαλώντας τὸν Χριστὸ κατὰ τοῦ κοσμοπλάνου;

Ἔτη καὶ ἔτη ἔζησες ὑμνώντας τὸν Σωτήρα,

ἐπάλεψες κι ἐνίκησες πάθη καὶ ὀλετήρα.

γιὰ ν’ ἀπολαύσεις ἐναργὼς τὰ στέφη τῶν ἐπάθλων.

Τῷ ὄντι, πόσοι ἅγιοι, πατέρες θεοφόροι,

πoρεύθησαν συνδράμοντες τὸν Ὅσιον στὸ ξόδι!

Νὰ ὁδηγήσουν “παιδικήν”  ψυχὴν τοῦ Γερασίμου,

στὰ θεία κι ἀνερμήνευτα κάλλη τοῦ παραδείσου!

Πρέσβευε τώρα ἐκτενῶς, στὴν δόξαν σου Πατέρα,

Τῶν ὑμνογράφων ἡ κρηπίς, τῶν μοναστῶν ἀστέρα.

Ἡ σκλάβα ἡ Βόρειος Ἤπειρος, πατρίδα τιμημένη,

μὲ τὴν Ἑλλάδα νὰ ἑνωθεῖ, προσμένει πονεμένη.

Ρύσε ποικίλων πειρασμῶν, κακώσεων καὶ πόνων,

πάντας ἐν Ἄθω μοναστᾶς κι εὐλόγησον τὸν κόπον.

                         Ἐπὶ δὲ τούτοις φύλαττε τὰ πλήθη ὀρθοδόξων,

ποῦ ἀγωνίζονται πιστῶς κατὰ τῶν κακοδόξων.

Νὰ παραμείνουμ’ ἀκλινεῖς στὴν παρακαταθήκην,

μακρὰ ἀπὸ ζῆλον ἄκριτον καὶ κοσμικὴν προσθήκην.

Ὁ θεῖος ἔρως Ἰησοῦ νὰ φλέγει τὴν καρδίαν,

Τὸ ὄφελος τῶν ἀδελφῶν νὰ φέρει εὐλογίαν.

Καὶ νῦν ἀκρέμων ὑμνωδῶν, καύχημα Ἐκκλησίας,

ὅρα, εὐφραίνου, χόρευε, ὠδὴν θεογνωσίας.

Οἱ διάδοχοί σου μέλπουσι, θυμίαμα ὑμνωδίας,

κι ἀγάλλονται οἱ Ἅγιοι οἱ τῆς Ὀρθοδοξίας.

Κρατοῦν τὰ τέκνα σου στερρῶς, πράξιν καὶ θεῖον δόγμα,

καὶ ὁδηγοῦν προσκυνητᾶς στοῦ οὐρανοῦ τὸ δῶμα.

Ὁ Γέροντας Σπυρίδωνας μετὰ τῆς συνοδείας,

ἀνέδειξαν τὴν Σκήτην σου λιμένα σωτηρίας.

Κυρίως ὅμως Ἀσκητά, θεοληπτε στοὺς τρόπους,

χαρίτωνε τὰ τέκνα σου, τοὺς ἐκλεκτοὺς διαδόχους.

Νὰ ζήσουν, νὰ στοιχίσουνε στὴν ὅσια βιωτήν σου,

χαρίζοντάς τους δαψιλῶς τὴν ἱερὰν εὐχήν σου.

Ἀμήν