ΟΧΙ, στοὺς ποικιλώνυμους Μνημονιακούς

τοῦ Δημήτρη Νατσιοῦ, Δασκάλου - Κιλκὶς

Ἐρωτῶ: Ὅταν ἡ Μέρκελ, ὁ Ρέν, ὁ λακὲς Μπαρόζο, Ὀλλανδοί, Βησιγότθοι καὶ Αὐστριακοὶ ἀποπαίδια τοῦ Μετερνιχ, τραπεζίτες, Τρόικες καὶ ἡμέτεροι νεόπλουτοι Γραικύλοι καὶ ἀπατεῶνες, μᾶς ἐκβιάζουν ἀσυστόλως καὶ κραδαίνουν τὸ μορμολύκειο τῆς χρεοκοπίας, τῆς πείνας καὶ τῆς ἐξαθλίωσης, ἂν ἀποχωρήσουμε ἀπὸ τὴν δυσώδη Ε.Ε. καὶ τὸ εὐρώ της, ἐμεῖς τί πρέπει νὰ σκεφτοῦμε καὶ νὰ πράξουμε;

Ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ οἱ ὀλετῆρες μᾶς θέλουν. Ἔξω, μακριὰ ἀπὸ τὴν ψευτοένωση «τὸ πανέρι μὲ τὶς ὀχιὲς» καὶ ἐπιστροφὴ στὴν δραχμή.

Ἐρώτηση, ἔστω ἀφελής: εἰσήλθαμε, δόξη καὶ τιμή, στὸν λεγόμενο «σκληρὸ πυρήνα» τῆς Ε.Ε., γιὰ νὰ ἀποφύγουμε ἀκριβῶς αὐτὴν τὴν φρίκη ποὺ βιώνουμε σήμερα. Διατυμπάνιζε, ὁ σπιθαμιαῖος Σημίτης, τὴν ες ἀεὶ ἐξασφάλιση τῆς ἑλληνικῆς οἰκονομίας ἀπὸ τὶς ὀρέξεις τῶν κερδοσκόπων. Τί ἔγινε; Καταστροφή. Ἐνθυλάκωσαν τὰ πακέτα οἱ παρασιτόβιοι κοπροπολιτικοὶ καὶ οἱ δορυφόροι τους καὶ ὁ λαὸς στὴν κλίνη τοῦ Προκρούστη. Ἄρα; Ἔξω ἀπὸ τὴν ἀνθρωποβόρα συμμορία, μακριὰ ἀπὸ τὶς ἀνθρωποκάμπιες ποὺ τὶς ἐκχωρήσαμε τὴν ζωή μας.

Ἕτερη ἐρώτηση, ἐπερώτηση: Η Ε.Ε., τῆς ὁποίας, ὡς εὐφημιστικῶς λέγεται ὅτι εἴμαστε ἰσότιμα, ἰσόκυρα καὶ ἰσόνομα μέλη, μᾶς ὑποχρέωσε νὰ ὑπογράψουμε, μὲ χέρια καὶ ποδάρια, συνθῆκες, μὲ τὶς ὁποῖες ἀκυρώνεται στὴν οὐσία ἡ Ἐπανάσταση τοῦ ’21. Οἱ ἡρωικοὶ κλεφταρματολοὶ ἐδίωξαν τοὺς Μουσουλμάνους μὲ τὸ αἷμα τους καὶ τὰ τωρινὰ κομματικὰ ἀπολειφάδια, μὲ τὸ μελάνι ὑπογραφῶν, τοὺς ξαναφέρνουν, βυθίζοντας στὸν τρόμο πόλεις καὶ χωριά.

Ἄρα τί κάνουμε; Φεύγουμε ἀπὸ τὸ τερατούργημα-κακούργημα, ποὺ λέγεται Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση. Ἀνακεφαλαίωση καὶ....

συνόψιση: Ὅταν ὅλες οἱ εὐρωπαϊκὲς ἀναθυμιάσεις καὶ οἱ ἡμεδαπὲς λίγδες τάσσονται ὑπὲρ τοῦ εὐρὼ καὶ τῆς Εὐρώπης, ἐμεῖς, τὸ Γένος τῶν Ἑλλήνων, πρέπει νὰ υἱοθετήσουμε τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο. Εἴπαμε «ὅλα τὰ ἔθνη γιὰ νὰ προοδεύσουν πρέπει νὰ βαδίσουν ἐμπρός, πλὴν τοῦ ἑλληνικοῦ ποὺ πρέπει νὰ στραφεῖ πίσω» (Δ.Καμπούρογλου). Εἰς ἐπίρρωσιν τοῦ προειρημένου σκεπτικοῦ. Ὁ μακαριστὸς Γέρων Ἰωσὴφ ὁ Βατοπαιδινός, σὲ λόγο τοῦ «περὶ φυλακῆς τοῦ μοναχικοῦ προγράμματος», εἶπε τὰ ἑξῆς: «...Ὁ κόσμος σήμερα πλανᾶται. Ἄκουσα μία κυρία, μία περίφημη μητέρα, ἡ ὁποία συμβούλευε τὴν κόρη της καὶ ἔλεγε: Ἄκουσε, κόρη μου, ἐγὼ σὰν μεγαλύτερη μπορεῖ νὰ πεθάνω καὶ οἱ μέρες ποὺ ἔρχονται εἶναι πολὺ δύσκολες. Δὲν μποροῦμε νὰ τὶς περιγράψουμε. Μπορεῖ νὰ ‘ρθεῖ μία περίοδος, ὅπως τότε στοὺς Ἑβραίους, καὶ νὰ χαθοῦν οἱ γραφὲς καὶ τὰ Εὐαγγέλια. Ὅπως καὶ ἦρθε αὐτὴ ἡ περίοδος, ἀναφέρουν ἐπὶ Ἰωσίου τοῦ εὐσεβοῦς Βασιλέως... Ἄν, λοιπόν, ἔλθη μία περίοδος τέτοια, τῆς λέει, καὶ δεῖς ὅτι δὲν ὑπάρχει τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἔτσι δὲν θὰ ξέρετε τί νὰ κάνετε, τότε νὰ κοιτᾶς τί κάνει καὶ τί θέλει ὁ κόσμος κι ἐσὺ νὰ κάνης τὸ ἀντίθετο. Καὶ αὐτὸ θὰ εἶναι τὸ Εὐαγγέλιο...» («Ἀθωνικὰ μηνύματα 7», σέλ. 158). Τί θέλει τώρα ὁ ζαλισμένος κόσμος; Τὴν Εὐρώπη. Τὸ ἀντίθετο ἐμεῖς. Καὶ ἐπειδὴ παρέθεσα θεολογικὸ κείμενο, παρεμβάλλω ἕνα ἄλλο ποὺ ἀναφέρεται στοὺς οἰκουμενιστές, τοὺς «μνημονιακοὺς» τῆς πίστης θὰ λέγαμε, ποὺ προσπαθοῦν νὰ ἀνατρέψουν τὴν πλέον σπουδαία παράγραφο τὸ Συμβόλου τῆς Πίστεως: «Πιστεύω εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν». Ἂς μὴν κρυβόμαστε. Ἔχει καὶ ἡ Ἐκκλησία τοὺς ὑπέρμαχους τοῦ θρησκευτικοῦ Μνημονίου, πολλοὶ ἐξ αὐτῶν ποιμένες καὶ «θεολόγοι», ποὺ ἀπεργάζονται τὴν πνευματικὴ ἐξαθλίωση τῶν παιδιῶν τοῦ λαοῦ, μέσω τῆς μετατροπῆς τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν, σὲ πανθρησκειακῆ αἱρετικὴ κενοφωνία (στὸ ἐσωτερικὸ) καὶ τῆς ὑπαγωγῆς τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, μέσω τοῦ μασωνοοικουμενισμοῦ, στὸν Παπισμὸ (στὸ ἐξωτερικό). Καὶ δὲν εἶναι συγκυρία ὅτι τώρα ποὺ βιώνουμε τὴν οἰκονομικὴ φρίκη ἐντάθηκαν καὶ οἱ βλέψεις τῶν κακεργετῶν, οἱ συζητήσεις καὶ οἱ διάλογοι μὲ τοὺς Λατίνους γιὰ «ἕνωση» καὶ οἱ μεταπατερικές... κακοδοξίες, πεμπτοφαλαγγιτῶν «φιλοζόφων». (Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, τὸν καρπὸ τῶν πολλῶν γραμμάτων ἄνευ τῆς θεοειδοῦς ταπεινώσεως, τὸν ὀνόμαζε «φιλοζοφία» καὶ οὐδέποτε θεολογία).

Διαβάζω ἀπὸ ἕνα ἐξαιρετικὸ βιβλίο: «Ὁ καλλίτερος τρόπος γιὰ νὰ πείσης τοὺς ἄλλους γιὰ τὴν ἀλήθεια εἶναι νὰ πιστεύεις ὁ ἴδιος σ’ αὐτήν. Νὰ μὴν τὴν συζητῆς ἀλλὰ νὰ τὴν ὁμολογῆς μόνον. Τὰ συνέδρια καὶ τὰ συμβούλια συζητοῦν τὴν ἀλήθεια. Αὐτὸ ὅμως εἶναι προδοσία. Γιατί δὲν πρόκειται ἐκεῖ γιὰ διάλογο καὶ νουθεσίες πρὸς τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ γιὰ συζήτηση μὲ "Ἐκκλησίες". Ὁ Χριστὸς δὲν ζητάει συζητητᾶς ἀλλὰ ὁμολογητᾶς. Ἡ ἀλήθεια ποὺ μᾶς ἐδίδαξε δὲν εἶναι ἀπὸ ἐκεῖνες ποὺ συζητοῦνται.

Στὰ διάφορα οἰκουμενιστικὰ συνέδρια ἡ συζήτηση παίρνει τὴν μορφὴ ἐμπορίου ὅπου γίνεται ἀνταλλαγὴ ὑποχωρήσεων στὰ ζητήματα τῆς πίστεως γιὰ νὰ ἐπέλθη μία τελικὴ συμφωνία. Κάτω ἀπὸ τέτοιες συνθῆκες, καὶ μόνη ἡ προσέλευσις ἑνὸς Ὀρθοδόξου σ’ ἕνα οἰκουμενιστικὸ συμβούλιο εἶναι προδοσία τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἡ παράδοσις τοῦ Χριστοῦ στοὺς ἀπίστους ἀντὶ τριάκοντα ἀργυρίων. Γιατί, προσερχόμενος ὁ Ὀρθόδοξος, ὁμολογεῖ τὴν πίστη τοῦ συζητήσιμη, καὶ ἀφήνει νὰ ἐννοηθεῖ ὅτι ἂν τοῦ δοθοῦν ἱκανοποιητικὰ ἀνταλλάγματα θὰ κάνει καὶ αὐτὸς ὑποχωρήσεις.

Οἱ Πατέρες δὲν συζητοῦσαν μὲ τοὺς αἱρετικούς. Ὁμολογοῦσαν τὴν ἀλήθειαν καὶ ἀνέτρεπαν τοὺς ἰσχυρισμοὺς τῶν, χωρὶς εὐγένειες καὶ φιλοφρονήσεις. Δὲν ἦταν συζητήσεις Ἐκκλησίας μὲ Ἐκκλησίες, ἀλλὰ διάλογος τῆς Ἐκκλησίας μὲ ψυχὲς ποὺ εἶχαν χάσει τὸ δρόμο τους. Ἡ Ἐκκλησία δὲν συζητᾶ, γιατί δὲν ἀναζητᾶ. Ἁπλῶς δίδει, γιατί ἔχει τὸ πᾶν». (Θεοδωρήτου μοναχοῦ Ἁγιορείτου, «Διάλογοι τῆς ἐρήμου περὶ οἰκουμενισμοῦ», Ἀθῆναι 1971, σέλ. 172, 173, 174, 175).

Τώρα, θὰ ἀναρωτηθεῖ κάποιος, γατὶ παραμονὲς ἐκλογῶν γράφω γιὰ τοὺς μασκαράδες (=ὁ φορῶν μάσκα) τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Διότι τὸ διακύβευμα τῶν ἐκλογῶν δὲν εἶναι ἡ οἰκονομία καὶ τὸ κράτος, ἀλλά, πρωτίστως, ἡ ἐπιβίωσή μας ὡς λαοῦ ἱστορικοῦ. Καὶ ἐπειδὴ στοὺς σακατεμένους καιροὺς ποὺ ἔρχονται, πάλι στὸν Κυρηναῖο τοῦ Γένους, τὴν ἑλληνοσώτειρα ἐκκλησία, θὰ στρέψουμε ἱκετευτικὰ τὸ βλέμμα μας, πρέπει ἡ ἀντίστασή μας στοὺς ποικιλώνυμους Μνημονιακούς, νὰ διατρανωθεῖ μὲ τὴν λέξη, τὴν μονάκριβη ποὺ περικλείει τὴν μεγαλοσύνη τοῦ Γένους μας: ΟΧΙ. Μὲ τὰ «ὄχι» τοῦ Λεωνίδα, τοῦ Παλαιολόγου, τοῦ Παπαφλέσσα, τοῦ Μεταξά, τοῦ Αὐξεντίου διαφυλάξαμε τὴν περήφανη περπατησιά μας στὶς στράτες τῆς ἱστορίας καὶ «λεγόμαστε κι ἐμεῖς ἔθνος». Μᾶς ἀπειλοῦν οἱ γονατισμένοι πολιτικάντηδες τῶν Μνημονίων γιὰ τὴν «ἑπόμενη μέρα». «Θὰ πεινάσετε» τσιρίζουν. Τὴν ἀπάντηση τὴν ἐρανίζομαι ἀπὸ τὸ ἡμερολόγιο ἑνὸς Γάλλου ὑποπλοιάρχου, τοῦ D. Pontes, ποὺ βρέθηκε μετὰ τὸ ’21, στὴν Μῆλο (ἀπὸ τὴν ὁποία, τὸ 1820, εἶχαν διαρπάξει οἱ Φράγκοι τὴν περίφημη «Ἀφροδίτη τῆς Μήλου». Τὸ ἄγαλμα ἀκρωτηριάστηκε ἐξ αἰτίας τῶν βαναυσουργιῶν ποὺ ὑπέστη ἀπὸ τοὺς ἀπελέκητους Γάλλους). Ἰδοὺ τὸ κείμενο, πρὸς παρηγορίαν αὐτῶν ποὺ πτοοῦνται ἀπὸ τὰ θρασύδειλα ἑρπετὰ ποὺ μᾶς ἀπειλοῦν.

«Μῆλος 1η Φεβρουαρίου 1828. Τὴν ὥρα ποὺ ξεκουραζόμασταν ἀπὸ τὸ ἀνέβασμά μας στὸ κάστρο τῆς Μήλου, εἴδαμε νὰ πλησιάζει πρὸς τὸ μέρος μᾶς μία γυναίκα, ποὺ κρατοῦσε στὸ ἕνα χέρι ἕνα σταμνὶ καὶ στ’ ἄλλο ἕνα κοριτσάκι, ἐνῶ ἕνα ἄλλο κοριτσάκι ἔτρεχε γύρω της. Στὸν ὦμο τῆς κρατοῦσε κάτι, ποὺ ὅταν μᾶς πλησίασε, εἴδαμε, ὅτι ἦταν ἕνα τρίτο παιδί, καλὰ φασκιωμένο. Τῆς ἐζήτησα νὰ μοῦ δώσει λίγο νερό. Σήκωσε τὸ σταμνί της καὶ μοῦ ‘γνέψε νὰ πιῶ. Ἐν τῷ μεταξὺ ὁ σύντροφός μου, ποὺ μιλοῦσε ἄριστα τὰ νέα ἑλληνικά, εἶχε ἀρχίσει νὰ παίζει μὲ τὸ μεγαλύτερο ἀπ’ τὰ κοριτσάκια. Ἔτσι ἀναπτύχθηκε μεταξὺ μας μία οἰκειότητα(...). Τὴ ρώτησα γιὰ τὴ ζωή τους. Μοῦ εἶπε ὅτι ὁ ἄντρας τῆς ἦταν ἄλλοτε εὔπορος γεωργός, εἶχαν σπίτι καλό, ἕνα μεγάλο χωράφι κι ἕνα περιβόλι καὶ κατόρθωνε νὰ ζοῦν πολὺ καλά. Ὡστόσο δὲ δίστασε νὰ τὰ ἐγκαταλείψει ὅλα καὶ νὰ τρέξει κοντὰ στοὺς συμπατριῶτες του, μόλις ἄρχισε ὁ πόλεμος τῆς ἀνεξαρτησίας. Οἱ Τοῦρκοι γιὰ ἀντίποινα, ὅταν πέρασαν ἀπ’ τὸ νησί, ἔκαψαν τὸ σπίτι καὶ ρήμαξαν τὰ κτήματα. Τώρα ζοῦν πολὺ φτωχὰ καὶ πρέπει νὰ ξαναπεράσουν χρόνια, γιὰ νὰ καλυτερέψει ἡ ζωή τους. Τὴ ρώτησα, γιὰ νὰ τὴ δοκιμάσω, ἂν βλέποντας τὴ φτώχεια, μέσα στὴν ὁποία μεγάλωναν τὰ παιδιά της, δὲ νοσταλγοῦσε τὶς χωρὶς στενοχώριες ἡμέρες, ποὺ περνοῦσαν τὸν καιρὸ τῆς τουρκικῆς κατοχῆς. Δὲν περίμενα ποτέ, ὅτι τὰ λόγιά μου θὰ ‘φερναν τέτοιο ἀποτέλεσμα: Ἡ Ἑλληνίδα τῆς Μήλου σηκώθηκε ἀπότομα, ἅρπαξε στὰ χέρια τῆς τὸ φασκιωμένο μωρό, καὶ ρίχοντάς μου ἕνα βλέμμα γεμάτο μίσος καὶ περιφρόνηση εἶπε: "Νὰ ποθοῦμε τὴν ἐποχὴ ποῦ εἴμαστε σκλάβοι, στὸ ἔλεος ἑνὸς βάρβαρου, ποῦ μποροῦσε νὰ μᾶς ἁρπάξει τοὺς ἄντρες μας, τ’ ἀδέλφια μας, τὰ παιδιά μας, ἐμᾶς τὶς ἴδιες; Ὄχι! Χίλιες φορὲς καλύτερα νὰ ζῶ μὲ ψωμὶ κι ἐλιὲς καὶ νὰ νιώθω πὼς εἶμαι λεύτερη καὶ μάνα ἐλεύθερων παιδιῶν".

zoiforos