14 Απρ 2012

Μητροπολίτης Πατρών Χρυσόστομος: «Ἀδελφοί μου, μήν φύγετε τό Πάσχα ἀπό τήν Ἐκκλησία»

DSCN2027Καθώς πλησιάζει τό γιο Πάσχα καί τοιμαζόμαστε νά προσκυνήσουμε τά Σεπτά Πάθη το Σωτρος μν ησο Χριστο καί νά τόν δοξάσουμε ναστάντα κ νεκρν, πολλές σκέψεις κατακλύζουν τόν νο μου καί πολλά συναισθήματα πλημμυρίζουν τήν καρδιά μου.
Θά χρειαζόταν πολύς χρος καί χρόνος γιά νά περιγράψω σα ασθάνομαι ς ρχιερεύς καί σα συγκλονίζουν τόν σωτερικό μου κόσμο. Πιστεύω τι καί λων τν νθρώπων τά ασθήματα, ατές τίς γιες μέρες εναι νάλογα μέ τά δικά μου.
Κύριός μας νεβαίνει στόν Σταυρό καί προσφέρει τό Πανάγιο Αμα Του˙ κατεβαίνει στόν δη καί τήν τρίτη μέρα νασταίνεται γιά νά μς χαρίσ τήν καινή ζωή καί νά μς κάν κληρονόμους τς αωνίου Βασιλείας Του.
«Μεγαλύνομεν τά Πάθη Του, μνολογομεν καί τήν Ταφήν Του σύν τ ναστάσει, κραγαύζοντες, Κύριε δόξα σοι» (1).
Συγκινούμεθα μέ...
τήν συμμετοχή του Λαο στίς ερές Λατρευτικές κδηλώσεις καί χαιρόμεθα, διότι ο λληνες χουν βαθειά ριζωμένη στήν ψυχή τους τήν πίστη στόν Θεό καί τήν φοσίωση στήν κκλησία τς ναστάσεώς Του.
μως χαρά μας, δυστυχς, μετριάζεται μλλον σκιάζεται ταν σκεπτόμεθα τόν τρόπο το ορτασμο το γίου Πάσχα. Θά ναφερθ μόνο σέ να στοιχεο. Χιλιάδες πιστν κατακλύζουν τούς ερούς Ναούς καί τά πέριξ ατν κατά τήν τελετή τς ναστάσεως καί ναμένουν ν χαρ καί γαλλιάσει τήν φή το γίου Φωτός.
κτίση φωταγωγεται πό τό νέσπερο Φς το ναστάντος καί γγελοι μετά τν νθρώπων ορτάζουν ψάλλοντες τόν πινίκιον μνον, πί τ λαμπροφόρ ναστάσει το Κυρίου. «Θανάτου ορτάζομεν νέκρωσιν, δου τήν καθαίρεσιν, λλης βιοτς τς αωνίου παρχήν» (2) .
Καί ν λα εφραίνονται, πολλοί (σως ο περισσότεροι) κ τν συμμετεχόντων στήν τελετή τς ναστάσεως, ς διά μαγείας καί πάντως κ συναρπαγς το πονηρο, ποστρέφουν τά πρόσωπά τους πό τόν ναστάντα καί σπεύδουν νά γκαταλείψουν τήν οράνια καί πίγεια μο πανήγυρη, τήν Σύνοδο ορανο καί γς˙ βιάζονται νά φήσουν τόν Κύριο, θυσιαζόμενον πί τς Φρικτς Τραπέζης καί προσφερόμενον ες βρσιν τος πιστος, προκειμένου νά μεταβον στά δια ( στούς οκους των) σε λλους χώρους γιά τήν πόλαυση τς κοσμικς χαρς καί λικς τραπέζης.
Ες οδεμίαν λλη περίπτωση ασθάνομαι τόσο λυπημένος, σο κείνη τήν στιγμή. Εναι πολύ μεγάλη δύνη, ταν ψαλλομένου το στίχου «ναστήτω Θεός καί διεσκορπισθήτωσαν ο χθροί ατο καί φυγέτωσαν πό προσώπου ατο ο μισοντες ατόν» διαπιστώνομε τι φεύγουν, διασκορπίζονται, σοι προηγουμένως δόξασαν τόν ναστάντα.
Τήν ρα κείνη νοερς βλέπω καί κούω τόν Κύριό μας νά πευθύν, πιδεικνύοντας τούς τύπους τν λων, τήν ρώτηση πού πηύθυνε στούς Μαθητάς στόν κπο τς Γεσθημαν. «Οκ σχύσατε μίαν ραν γρηγορσαι μετ’ μο;»(3).
Παιδιά μου, μς λέγει, γιατί φεύγετε; Τόσο πολύ κουραστήκατε; Δέν ντέχετε λλο τήν οράνια φωτοχυσία; νοχλήθηκαν τόσο πολύ ο ασθήσεις σας πό τούς οράνιους μνους; πεινάσατε ραγε;
Παιδιά μου, γιατί μέ γκαταλείπετε; Λαός μου τί ποίησά σοι καί τί μοι νταποδίδεις; ντί τς γάπης, τήν λήθην! ντί τς θυσίας τήν ρνηση! ντί τς καθόδου στόν δη γιά νά σέ νεβάσω στόν ορανό, τήν χαριστία! ντί τς ποδοχς τς προσκλήσεως στό Εχαριστιακό ναστάσιμο Δεπνο, τήν γνωμοσύνη!
Λαέ μου, γιατί νταλλάσσεις τόν ορανό μέ τό χμα, τό αώνιο μέ τό πρόσκαιρο, τήν θάνατη τροφή μέ τήν πρόσκαιρη βρώση, τήν χαρά τς Βασιλείας το Θεο μέ τήν ψεύτικη κοσμική διασκέδαση;
Λαέ μου, γιατί σβήνεις τό φς τς ναστάσεως καί τρέχεις νά φωτίσης τά σκοτάδια τς ψυχς σου μέ τά ψεύτικα φτα, το μάταιου κόσμου;
Τί θά παντήσωμε στόν Κύριό μας σ’ ατά τά ρωτήματά του; Καμμιά νθρώπινη λογική δέν δύναται νά ρμηνεύσ τοτο το γεγονός. Προσπαθομε νά ναλύσομε τό φαινόμενο καί νά μβαθύνομε στήν οσία του.
Εναι ξένο τό κουσμα καί φρικτό τό θέαμα. Παρατηρεται δυστυχς κατά τίς τελευταες δεκαετίες καί εναι ποτέλεσμα τς γνοίας γιά τό βάθος τς ορτς καί τό Μυστήριο τς, διά τς ναστάσεως, σωτηρίας.
Εναι προϊόν τς κκοσμίκευσης πού μαστίζει τήν ζωή μας καί τήν κοινωνία μας.
Εναι ποτέλεσμα τς πηρείας το παμμίαρου διαβόλου, ποος εφραίνεται μέ ατή τήν στάση τν νθρώπων.
ν κατακλείδι, ποχώρηση τν νθρώπων πό τόν ερό Ναό πρίν πό τήν Λειτουργία τς ναστάσεως, συνιστ μεγάλη μαρτία καί προδίδει πιπολαιότητα ς πρός τά θέματα τς πίστεως. λος γώνας πού χει καταβληθ μέχρι τό Πάσχα, ποβαίνει μάταιος.
Κάποιοι χουν τοιμη τήν δικαιολογία. Δέν χωρμε λοι στόν Ναό, θά εμεθα π’ ξω. Τί πρέπει νά πράξωμε λοιπόν; Θά κοπιάσωμε, δέν ντέχομε.
Στό ρώτημα ατό –στήν πρόφαση μλλον ατή - παντμε. Χάρις το ναστάντος πλημμυρίζει τά πάντα καί τό φς τς ναστάσεως καταγαύζει καί τά ντός καί κτός το ερο Ναο καί φωτίζει τά πρόσωπα τν υἱῶν τς ναστάσεως. «Νν πάντα πεπλήρωται φωτός, ορανός τε καί γ καί τά καταχθόνια»(4). Καί κόμη.
Κύριος γινε νθρωπος, ταπεινώθη, μαστιγώθη, φόρεσε κάνθινο στέφανο γιά μς, νεπτύσθη, χλευάσθη, νέβηκε στόν Γολγοθ αρων τόν Σταυρό στόν μο Του, ποτίσθη χολή καί ξύδι, νλθε στόν Σταυρό, κατέβηκε στόν δη.
νέστη κ νεκρν γιά νά ναστήσ τόν πεπτωκότα νθρωπο. λα ατά τά λησμονήσαμε καί φεύγομε... διότι κοπιάσαμε;
Θά θελα νά σς μιλήσω γιά συγκλονιστικές έμπειρίες πού χω ζήσει μέ νθρώπους τς πίστεως, ο ποοι πί ρες νέμεναν νά κφράσουν τά πρός τόν Θεό ασθήματά τους.
Περιορίζομαι σέ δύο ξ ατν:
·  ταν πηρετοσα ς ρχιγραμματεύς τς ερς Συνόδου, συνόδευσα τόν μακαριστό ρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο στήν ερηνική πίσκεψή του στήν Εκκλησία τς Πολωνίας. κε λειτουργήσαμε στήν ερά Μονή «Γκαμπάρκα» κατά τήν ορτή τς Θείας Μεταμορφώσεως. Χιλιάδες Λαο εχαν κατακλύσει τόν λόφο τς Μονς. Τήν ρα τς Θείας Κοινωνίας ξέσπασε βροχή.
σκέψη μου το τι Λαός θά διαλυθ. Καί μως οδείς γκατέλειψε τήν Φρικτή Μυσταγωγία, λλά ν πομον νέμεναν, πό βροχήν, νά κοινωνήσουν τν χράντων Μυστηρίων, πό τούς ερες, ο ποοι μέ τά για Ποτήρια μετέδιδαν τό Πανάγιο Σμα καί Τίμο Αμα το Κυρίου. Μοναχές κρατοσαν μπρέλλες, χι γιά νά προφυλάσσουν τούς ερες, λλά τό γιο Ποτήριο.
·   δεύτερη συγκλονιστική μπειρία, ταν στό Βουκουρέστι τς Ρουμανίας τόν περασμένο κτώβριο, που μετεφέραμε τήν γία Κάρα το ποστόλου νδρέου πρός ελογία καί γιασμό το Ρουμανικο Λαο.
Χιλιάδες Ρουμάνων νέμεναν σχεδόν πί δώδεκα καί πλέον ρες, μέρα καί νύκτα, πό φοβερό ψχος, νά λθ σειρά τους νά προσκυνήσουν τήν γία Κάρα. Εχαν μιά ξαίσια ρεμία στά πρόσωπά τους καί στά μάτια τους φαινόταν γλυκειά προσμονή γιά τήν συνάντηση μέ τόν γιο.
·  δελφοί μου. Εναι καιρός νά λλάξουμε στάση ζως, ς πρός ρισμένα θέματα, τά ποα εναι ζωτικς σημασίας γιά μς. Τό κέντρο τς ζως τς κκλησίας μας εναι νάσταση καί τό ναστάσιμο Δεπνο, ναστάσιμη Τράπεζα.
ορτασμός το Πάσχα δέν πρέπει νά εναι ξωτερικός, λλά νά συνιστ πόθεση το σω νθρώπου.
Πρέπει νά εναι νακαινιστικός, δυνατότητα καί δός πιστροφς στήν Βασιλεία το Θεο καί χι εκαιρία κοσμικς τύρβης καί τρυφηλς ζως.
Πιστεύω τι ατό τό Πάσχα θά ναθεωρήσομε τήν στάση μας καί θά θελήσομε νά μείνομε στό Δεπνο τς Βασιλείας, κούοντας τόν χρυσολόγο πανηγυριστή, τόν γιο ωάννη τόν Χρυσόστομο νά κραυγάζη ορταστικά.
«Ε τις εσεβής καί φιλόθεος πολαυέτω τς καλς ταύτης καί λαμπρς πανηγύρεως...»(5).
Καί φο ποκτήσομε τήν μπειρία τς μεθέξεως τς θανάτου τραπέζης καί τς δεσποτικς ναστασίμου ξενίας, ς πολαύσομε καί τά γαθά τς λλης τραπέζης στό σπίτι μας, πού θά μοσχοβολά νάσταση καί που τά δρα το Θεο θά μς δώσουν τήν χαρά καί τς λικς πολαύσεως φο, λος νθρωπος ς ψυχοσωματική ντότης, ς μικτός προσκυνητής κατά τόν ερό Γρηγόριο τόν Ναζιανζηνό, γιάζεται πό τήν κκλησία τς ναστάσεως.
δελφοί μου. Μήν φύγετε τό Πάσχα πό τήν κκλησία πρό τς Θείας Λειτουργίας. Μή γκαταλείψετε τόν Κύριο. Μή διαπράξετε ατή τήν μεγάλη μαρτία.
Καλή νάσταση. 
  romfea.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.