Τά ἅγια πάθη τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ

τοῦ Μιχαήλ Χούλη, Θεολόγου 

Μυστικός Δεῖπνος ὀνομάστηκε ὁ τελευταῖος δεῖπνος τοῦ Ἰησοῦ μέ τούς μαθητές Τοῦ γιατί ἔγινε ἐν κρυπτῶ, ἐφόσον τόν ἀναζητοῦσαν οἱ ἰουδαϊκές ἀρχές, στήν οὐσία γιά νά τόν ἐξοντώσουν. Ὑπῆρξε ἀκόμη Μυστικός διότι τό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας μόνο μέ πίστη προσεγγίζεται, ἀφοῦ ὑπερβαίνει τή λογική. Ἀλλά καί διότι μέ ἀόρατο τρόπο ἡ ἄκτιστη χάρη τοῦ Θεοῦ ἐπενεργεῖ στά ἀνθρώπινα. Τήν Πέμπτη ἐκείνη πρίν ἀπό τό πάθος Τοῦ (Μ. Πέμπτη πλέον γιά τήν Ἐκκλησία) ὁ Κύριος ἔπλυνε τά πόδια τῶν μαθητῶν Του γιά νά τούς δείξει ὅτι ἡ ταπεινοφροσύνη εἶναι ἀνάμεσα στίς ἀρετές ὁ σπουδαιότερος θησαυρός. Καί ὅτι ὅποιος ὀρέγεται ἐξουσία, στήν πραγματικότητα θά πρέπει νά εἶναι πάντων διάκονος. Στήν συνέχεια ἔλεγξε ψυχολογικά τόν Ἰούδα, ἀνώνυμα, μήπως καί μετανοήσει, ἀλλά καί γιά νά ἀποτρέψει τήν ἐνδεχόμενη ἐπιθετικότητα τοῦ Πέτρου, ὁ ὁποῖος ἦταν ἀψίθυμος μαθητής. Παρέδωσε μάλιστα στό διηνεκές τό Μυστήριο τῆς Θείας Κοινωνίας, πού ὀνομάζεται ‘φάρμακο ἀθανασίας’, καί ἔδωσε στούς παρευρισκόμενους νά κοινωνήσουν αὐτόν τόν ἴδιο, μέ τά λόγια: «Λάβετε φάγετε, αὐτό ΕΙΝΑΙ τό σῶμα μου» καί «Πιεῖτε ἀπ’ αὐτό ὅλοι, αὐτό ΕΙΝΑΙ τό αἷμα μου….». Δέν τούς εἶπε ὅτι αὐτά «θά συμβολίζουν ἀπό δῶ καί πέρα τό σῶμα καί τό αἷμα μου», ἀλλά ὅτι «ΕΙΝΑΙ τό σῶμα καί τό αἷμα μου». Ἐξάλλου, ὅταν μίλησε στούς Ἰσραηλίτες καί τούς δίδαξε ὅτι θά δώσει τή σάρκα Του γιά νά φᾶνε καί νά ζήσουν, ἐκεῖνοι φιλονικοῦσαν μεταξύ τους καί....

ἔλεγαν: «Πῶς μπορεῖ αὐτός νά μᾶς δώσει νά φᾶμε τή σάρκα του;». Τότε ὁ Χριστός ἐπιβεβαίωσε τά λόγια Του καί ἐξήγησε ὅτι «ἐάν δέν φᾶτε τή σάρκα τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καί δέν πιεῖτε τό αἷμα Του, δέν ἔχετε ζωήν μέσα σας»….. «ἐκεῖνος πού μέ τρώει θά ζήσει ἕνεκεν ἐμοῦ» (Ἰω. 6,46-58). Εἶναι ξεκάθαρο ἑπομένως τί ἐννοοῦσε ὁ Χριστός καί τί κατάλαβαν οἱ ἀκροατές Του. Ὁ Χριστός βρίσκεται ὡς ἐκ τούτου σέ κάθε σταγονίδιο καίσέ κάθε ψιχίο τῆς Θ. Μεταλήψεως, σέ ὅποιο σημεῖο τῆς γής κι ἄν τελεῖται ἡ Θεία Λειτουργία, ὅπως ἀκριβῶς ἡ ἴδια εἰκόνα, ἄν καί εἶναι μία, βρίσκεται σέ κάθε ὀθόνη τηλεοράσεως. Ἡ νέα Διαθήκη μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπων ἐπισφραγίστηκε πλέον μέ τό ἴδιο του τό αἷμα καί βασίζεται στό θάνατο τοῦ Χριστοῦ.

«Πατέρα μου, στά χέρια σου παραδίδω τό πνεῦμα μου» (Λουκ. 23,46). Ἐμπιστεύεται τήν ψυχή Του στά χέρια τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι καί ἡ δική Του λύτρωση ἀπό τόν πόνο καί τήν μεγάλη ταλαιπωρία.

  Κατά τή σταύρωση τοῦ Ἰησοῦ ἐκπληρώθηκαν καί πολλές προφητεῖες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης:

Ὁ Δαβίδ π.χ. ἀναφωνεῖ: «Σκίσανε τά χέρια καί τά πόδια μου. Μποροῦν νά μετρηθοῦν ὅλα τά κόκαλά μου» (Ψλμ. 21,17-18) καί ἀκόμη: «Τά ροῦχα μου μοιράζουν μεταξύ τους καί ρίχνουν κλῆρο γιά τό χιτώνα μου» (21,9). Ὁ Ἠσαΐας ἐνημερώνει: «Αὐτός φέρει πάνω του τίς δικές μας ἁμαρτίες καί γιά μᾶς ὑποφέρει» (53,4). Ὁ Ἱερεμίας ἀναφέρει γιά τόν Μεσσία ὅτι «Ὡς ἀρνίο ἄκακο θά ὁδηγηθεῖ στή θυσία» (11,19). Ἀλλά καί ὁ Πλάτωνας, στήν Πολιτεία του, περιγράφει κάποιον Δίκαιο μέ τά παρακάτω λόγια: «Πρέπει ν’ ἀπογυμνωθεῖ ἀπό ὅλα, ἐκτός ἀπό τή δικαιοσύνη... Χωρίς καθόλου ν’ ἀδικεῖ, θά θεωρεῖται ὅτι εἶναι ὁ μεγαλύτερος ἄδικος, ὥστε νά δοκιμαστεῖ ἡ δικαιοσύνη του.... Θά μείνει, ὅμως, σταθερός μέχρι τό θάνατό του, θεωρούμενος ἄδικος σ’ ὅλη του τή ζωή, ἄν καί εἶναι δίκαιος... Θά μαστιγωθεῖ, θά βασανιστεῖ, καί πεθαίνοντας, ἀφοῦ ὑποστεῖ ὅλα τά κακά, θά καρφωθεῖ πάνω σέ ξύλο» (Πλάτ. Πολιτεία Β’). Ὁ ἀπόστολος Παῦλος διδάσκει ὅτι ὁ Χριστός «Μᾶς ἐξαγόρασε ἀπό τήν κατάρα τοῦ νόμου, μέ τό νά γίνει γιά χάρη μας ὁ ἴδιος κατάρα» (Γαλ. 3,13). Πράγματι, ὁ Σωτήρας ἔκανε σέ μᾶς μία πνευματική μετάγγιση αἵματος καί ἡ ἀνθρωπότητα ἀπό ἑτοιμοθάνατη πού ἦταν ἀναζωογονήθηκε. Σώθηκε μάλιστα ἀπό τήν ἀπερίγραπτη ἀπιστία, διαφθορά καί κακία.

Ἔκτοτε, ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου ἔγινε ἡ ἀνώτερη λυτρωτική θυσία στή ἱστορία καί ὁ Γολγοθάς ὑψηλότερη ἱερή κορυφή καί ἀπό αὐτά τά Ἰμαλάϊα. Ὁ Χριστός μέ τόν σταυρό τοῦ ἔνωσε Οὐρανό καί γῆ, γκρέμισε τό μεσότοιχο τοῦ φραγμοῦ καί ἔσκισε τό χειρόγραφό της ἔχθρας μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπων, πού εἶχε ξεκινήσει μέσα στήν Ἐδέμ. Ὡς μέγιστος εἰρηνοποιός, καί ὅπως ἄλλωστε συμβολίζει ὁ σταυρός μέ ἑνωμένο τό κάθετο μέ τό ὁριζόντιο σκέλος του, συμφιλίωσε ὄχι μόνο Θεό καί ἄνθρωπο, ἀλλά καί τούς ἀνθρώπους μεταξύ τους καί τότε μόνο ὁ πιστός θεωρεῖται ὁλοκληρωμένος ἄνθρωπος, ἄν, καί στό βαθμό πού ἀκολουθεῖ τό παράδειγμα τοῦ μοναδικοῦ Θεανθρώπου τῆς ἱστορίας. Μόνο στόν Ἰησοῦ ἐκπληρώθηκαν τέλεια τά λόγια Του ἐνόσω ζοῦσε, ὅτι δηλαδή «Κανείς δέν ἀφαιρεῖ τή ζωή μου, ἀλλά ἐγώ οἰκειοθελῶς τήν θυσιάζω» (Ἰω. 10,18). Ἡ νεκρανάσταση πολλῶν ἀνθρώπων, πού ἔγινε ἀμέσως μετά τό θάνατό Του, ἐπισημαίνει τήν ἀρχή ἀναστάσεως ὅλων καί ὁ σεισμός, κατά τόν ὁποῖον πίστεψε καί ὁ ἐπιβλέπων ἑκατόνταρχος Λογγίνος, ἦταν τά φανερά σημεῖα δοξασμοῦ καί νίκης τοῦ Ἰησοῦ.

Τελικά, ἄν καί ὁ θάνατος πολλῶν ἀνθρώπων εἶναι τό τέλος τους, ὁ θάνατος τοῦ Ἰησοῦ σηματοδότησε τήν ἔναρξη τοῦ ἔνδοξου ἐπί τῆς γής ἔργου Του, μέσω τῆς Ἐκκλησίας Του, πού εἶναι τό σῶμα Τοῦ παρατεινόμενο στούς αἰῶνες (ἅγιος Αὐγουστίνος).

εγκόλπιον