Τοῦ Σέβασμ. Μητροπολίτoυ Ἀλεξανδρουπόλεως κ. ἈνθίμουὉ Χριστός ἀναστήθηκε γιά λογαριασμό τοῦ ἀνθρώπου. Μετά τήν ἀπομάκρυνσή του ἀπό τόν Θεό, ὁ ἄνθρωπος περισσότερο χαμηλά νά πέσει δέν εἶχε, πιό πολύ νά πεθάνει δέν γινόταν.
Ἡ μόνη του διέξοδος ἦταν νά ἀναστηθεῖ. Μά δέν γνώριζε τόν «τρόπο».
Αὐτήν τή διαδικασία ἐπιστροφῆς τήν ἀνέλαβε ὁ ἴδιος ὁ Θεός, γιά χάρη τοῦ ἀνθρώπου.
Γι’ αὐτό «φόρεσε σῶμα», προκειμένου ὁλόκληρη ἡ ὑπόσταση τοῦ ἀνθρώπου νά ἐπιστραφεῖ καί νά σωθεῖ.
Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ ὑπαρξιακή ἐπανάσταση στήν πορεία τῆς ἀνθρωπότητος. Ἦταν τό «ἀνθρωπίνως» ἀδύνατο.
Ἀνέτρεψε τή φυσική τάξη, κατέστησε ἀνενεργούς τους φυσικούς νόμους, ἀκύρωσε τήν ὑπαρξιακή νομοτέλεια, ἀναποδογύρισε τή μέχρι τότε σχέση Θεοῦ - ἀνθρώπου, ἔφερε τά πάνω κάτω, ἄλλαξε τήν ἐξάρτηση τοῦ φθαρτοῦ ἀπό τό ἄφθαρτο, ἀποκατέστησε «ἄδικα» τόν αἴτιο τῆς ἀποστασίας στήν....
προτεραία δόξα του, παλινόρθωσε τόν ἄνθρωπο στή σύνολη δημιουργία.Ὅλα αὐτά ὄχι ἐρήμην του ἀνθρώπου. Ἡ Μαρία τῆς Ναζαρέτ εἶχε συγκατανεύσει στόν Χαιρετισμό τοῦ Ἀγγέλου καί εἶχε κατασταθεῖ Θεοτόκος.
Ποτέ ὁ Θεός δέν θά καταστρατηγοῦσε τήν ἐλευθερία τῆς βουλήσεως τοῦ ἀνθρώπου πού ὁ ἴδιος δημιούργησε, χωρίς τήν ἔγκρισή του.
Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἦταν τό γεγονός τῆς Ἱστορίας πού κατέστη τό Θαῦμα τοῦ κόσμου.
Ἕνα θαῦμα ἐπαναστατικό, ἐπειδή εἶχε νά κάνει μέ τή σχέση Θεοῦ καί ἀνθρώπου.
Ἴσως γι’ αὐτό οἴ λαοί τῆς γής, τά τελευταία 2.000 χρόνια, πάντοτε ἐμπνέονταν ἀπό τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ.
Οἴ χριστιανικοί πληθυσμοί τοῦ πλανήτη, εἴτε προφάσει εἴτε ἀληθεία, ζοῦσαν τήν Ἀνάσταση. Οἴ μή χριστιανικοί γνώριζαν γι’ αὐτήν στό πολιτισμικό τους ὑποσυνείδητο.
Ὅλοι ἀντλοῦσαν ἀπό τήν Ἀνάσταση τίς ρηξικέλευθες ἀνατροπές καί ἐκφάνσεις της, προκειμένου νά ἀπαντήσουν στά ἐπείγοντα ἐρωτήματα καί αἰτήματα τῶν καιρῶν τους.
Πρίν οἴ Ἕλληνες ἀρχίσουν τήν ἐκστρατεία κατά τῆς γλώσσας τους, θά μποροῦσαν νά διακριβώσουν ὅτι ἡ ἑλληνική λέξη ἐπανάσταση ἐνέχει τή λέξη ἀνάσταση.
Σήμερα πού οἴ λέξεις καί οἴ ἔννοιες ἔχασαν τό νόημά τους, μονάχα ψυχανεμιζόμαστε τή σχέση τῶν δύο αὐτῶν πνευματικῶν καταστάσεων.
Ἡ παγκόσμια Ἱστορία διδάσκει ὅτι κάθε ἐπανάσταση ἔχει αὐτούς πού τήν κάνουν κι αὐτούς πού τήν ἐκμεταλλεύονται. Γι’ αὐτό στίς μέρες μας οἴ ἐπαναστάσεις ὁλοένα καί λιγοστεύουν. Ἀπομένει νά δοκιμάσουμε πάλι τήν ἀρχέγονη προτροπή γιά Ἀνάσταση πού δέν πρόδωσε ποτέ τόν ἄνθρωπο. Ἀρκεῖ νά ἐπιχειρηθεῖ ὡς ἔγερση σέ καθετί πεσμένο. Ὡς ξαναζωντάνεμα γιά καθετί πεθαμένο.
Ἡ Ἀνάσταση δέν ἐπιβάλλεται ἔξωθεν, ἐπιτυγχάνεται ἀπό τόν ἔσω ἄνθρωπο. Δέν ἀφήνει θύματα, δέν σκυλεύει συνειδήσεις, δέν θίγει ὑπολήψεις. Δέν προκαλεῖ αἱματοχυσίες οὔτε καταστροφές.
Εἶναι μία ἐσωτερική ἀγωνιώδης προσπάθεια ἀνασυστάσεως τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς. Χρειάζεται νά ἀποψιλωθοῦν οἴ φαντασιώσεις τοῦ νοῦ. Νά ἀποστασιοποιηθοῦν οἴ ἐγωισμοί πού τόν κατατρύχουν. Ἀπαιτεῖται ἡ ἐπαναφορά τοῦ ἀνθρώπου στά ὅριά του.
Τότε παίρνουν νόημα οἴ ἀξίες τοῦ βίου. Ὁ ἄνθρωπος ἀπολαμβάνει τίς ἁπλούστερες λεπτομέρειες τῆς ζωῆς του. Ἑρμηνεύει τά πάντα γύρω του. Δέν εἶναι θεατής τῆς ζωῆς ἀλλά πρωταγωνιστῆς καί ρυθμιστής της.
Ἡ Ἀνάσταση, ὡς πνευματικό μέγεθος, δέν βρίσκεται στό τέλος τῶν ὑποχρεώσεών μας ἀλλά στήν ἀρχή τῶν καθηκόντων μας.
Ἀνάλογα μέ τή στάση μας ἀπέναντί της ἀποκτοῦν περιεχόμενο καί σκοπό οἴ χαρές, οἴ λύπες, ἡ ὑγεία, ἡ ἀρρώστια, τό γέλιο, τό δάκρυ, ὁ γάμος, ἡ τεκνοποιία, ὁ πλοῦτος, ἡ φτώχεια, ἡ ζωή κι ὁ θάνατος. Κυρίως αὐτός.
Ὑποπτεύομαι ὅτι στήν κρίσιμη καμπή τῆς ἑλληνικῆς Ἱστορίας μας, ἡ μόνη ἐπανάσταση πού θά ἀποκαταστήσει τήν ἀναισθησία πού βιώνουμε, εἶναι ἡ ἐπανατοποθέτησή μας ἀπέναντι στό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.
Ἐξάλλου, δέν τή γιορτάζουμε ὡς ἐπετειακό γεγονός, ἀλλά ὡς σωτηριολογικό. Διαφορετικά, μᾶς εἶναι ἄχρηστη ἡ γιορτή.
Ὅλοι ἀναγνωρίζουμε ὅτι γιά νά ἀποκατασταθεῖ ἡ κατάντια στήν ὁποία μᾶς ὁδήγησε ἡ ἐγχώρια πολιτική ἀνευθυνότητα, ἀπαιτεῖται μία ἐπανάσταση.
Ὁ λαός μας δέν ἔχει τή δύναμη νά τήν πραγματώσει. Οἴ πολιτικοί μας ποντάρουν στή λήθη τῶν ψηφοφόρων τους καί δέν φαίνεται νά εἰσέπραξαν ἀρκούντως τό μήνυμα τῶν Ἀγανακτισμένων.
Ἄς ἐλπίσουμε νά λάβουν, ἔστω τώρα, τό ἠχηρό μήνυμα τῶν σιωπηλῶν.
Τό ἑλληνικό Δημόσιο δέν ἔχει ἐλπίδες διόρθωσης, μᾶλλον περιμένει, μετά τίς ἐκλογές, νά τό ἐνταφιάσει μία ὁμάδα ἀπό τίς δύο πού μέχρι τώρα τό σκύλευαν.
Οἴ νέοι μας φεύγουν ἀπό τή χώρα, ἐπειδή δέν ἀντέχουν τήν μπόχα τῆς σήψης. Οἴ ἡλικιωμένοι βυθίζονται σέ ἀνυποληψία καί πανικό.
Οἴ ὥριμοι τρέμουν ἀπό φόβο γιά τό ἀβέβαιο αὔριο. Ὅλοι ἀναλογιζόμαστε τά λάθη μας, ἀλλά τώρα πιά τό κακό ἔγινε!
Τά ἐκλογικά πένθιμα ἐμβατήρια ἄρχισαν νά παιανίζουν τόν νεκρικό τους ρυθμό. Οἴ προεκλογικές ὑποσχέσεις ἀκούγονται σάν μοιρολόγια ἑνός ἔθνους πού ξεψυχᾶ.
Οἴ εὐρωπαῖοι ἐργολάβοι κηδειῶν πιάνουν τά πόστα στά ὑπουργεῖα μας γιά νά χαρίσουν ἀξιοπρεπῆ κηδεία στή χώρα καί στό παλαιό ἐκεῖνο ὅραμα τῆς ΕΕ!
Περισσότερο νά πεθάνουμε δέν γίνεται. Πιό χαμηλά νά πέσουμε δέν ἔχει. Μόνο νά σηκωθοῦμε μποροῦμε. Μόνο νά ἀναστηθοῦμε γίνεται. Γι’ αὐτό Χριστός Ἀνέστη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου