Ἕνας προβληματισμός!

Ὅλα ὅσα γράφω εἶναι ἡ ἀλήθειά μου. Εἶναι πιθανό νά σκανδαλιστεῖς διαβάζοντας τήν. Ζητῶ προκαταβολικά συγγνώμη γι’αὐτό. Ξέρεις δέν μπορῶ νά σέ κατηγορήσω, γιατί δέν ἔχω αὐτό τό δικαίωμα, δέν εἶναι ἄλλωστε ὁ ρόλος μου αὐτός. Γιατί νά κρίνω;Ἴσως ἔχεις μάθει διαφορετικά στή ζωή σου. Ἴσως ἔτσι σέ ἔμαθαν. Καί ξέρεις καί κάτι ἄλλο;Ἴσως καί νά ἔχεις καί δίκιο, ἀλλά δέν μπορῶ νά μή γράψω αὐτό πού σκέφτομαι.Ἴσως ἐκφράζει καί κάποιον ἀκόμη. Βλέπω λοιπόν ὅλους ἐσᾶς καί ὧρες ὧρες στενοχωριέμαι, θυμώνω. Τόν τελευταῖο χρόνο εἶναι ἡ ἀλήθεια πώς γνώρισα πολύ κόσμο. Πολλούς νέους. Φοιτητές, μαθητές, ἐργαζόμενους, οἰκογενειάρχες ἤ ἐλεύθερους. Ἀνθρώπους μέ ὄνειρα,σκέψεις, στόχους, ἀνάγκη γιά αὔριο, γιά ἕνα καλύτερο αὔριο. Γιά ἕνα αὔριο πιό ἐλεύθερο, πιό δημιουργικό, πιό ἑλληνορθόδοξο. Καί σκέφτομαι τώρα. Ὅλοι ἔχουμε τίς ἴδιες ἀνάγκες. Νά πάει ὁ τόπος μας κι ἐμεῖς οἱ ἴδιοι μπροστά, νά γνωρίσουμε κάποιον/κάποια καί νά κάνουμε οἰκογένεια (ἄν εἴμαστε γι’αὐτό τό δρόμο) καί νά προσπαθοῦμε νά ζοῦμε ἀγωνιστικά καί ἐν Χριστῷ. Ὡς ἐδῶ ὅλα καλά.Παίρνω τό θάρρος πού μου χρειάζεται (τό χαμένο μου θάρρος) καί συνεχίζω τή ζωή μου, γνωρίζοντας πώς ὑπάρχουν καί ἄλλοι πού σκέφτονται τά ἴδια μ’ἐμένα. Καί τώρα ἔρχεσαι ἐσύ καί μοῦ λές… «Ποῦ βρίσκεις τό πρόβλημα; Πάλι ἀνικανοποίητη; Πάλι κάτι φταίει; Πάλι δέν....

 ἀρκεῖσαι σ’αὐτό ποῦ ἔχεις;»

Ξέρεις δέν ντρέπομαι νά στό πῶ. Ὄχι,δέν ἀρκοῦμαι. Δέ μοῦ φτάνουν αὐτά πού ἔχω καί νά σού πῶ καί τό γιατί. Βλέπω ὅλους ἐσᾶς ἤ καλύτερα ὅλους ἐμᾶς πού τρέμουμε νά πράξουμε,νά σκεφτοῦμε,νά ρισκάρουμε,νά ζήσουμε. Κᾶνε κάτι κι ἄς εἶναι καί λάθος κι ἄς πληγωθεῖς. Δέν ἀντέχω ἄλλο αὐτή τή δῆθεν σεμνότητα. Κι ἄν μιλήσουμε μέ κάποιον τοῦ ἄλλου φύλου τί θά γίνει; Μήπως ἔτσι διαπράττουμε μία θανάσιμη ἁμαρτία; Εἰλικρινά στό λέω φίλε καί φίλη μου ἔχω κουραστεῖ…Εἴμαστε τόσο ψεύτικοι. Καί ἄντε σου λέω πώς μιλᾶς μέ κάποιον. Ἄν στραβώσει κάτι στήν πορεία ὅλοι πέφτουν πάνω σου. Γιατί αὐτή ἡ πράξη νά μέ κυνηγάει καί νά ὁρίζει τό μέλλον μου; Γιατί νά κρίνουμε τόσο αὐστηρά; Διάβασα κάπου πώς ἄν κρίνεις τόν ἄλλο δέ σού μένει χρόνος, γιά νά τόν ἀγαπήσεις...
Κι ἄν ἀκόμα εἶμαι μέ κάποιον καί χωρίσω τόν καιρό τῆς γνωριμίας, γιατί νά μέ λιθοβολήσεις; Θά ἦταν καλύτερα νά εἶχα ἕναν προβληματικό γάμο; Νά ἔφερνα παιδιά στόν κόσμο καί νά μήν τούς ἔδινα ἀγάπη καί τρυφερότητα, γιατί θά ἤμουν ἀπορροφημένη στά δικά μου προβήματα; Νά εἶχα μία οἰκογένεια ποῦ δέν ἀναπτύσσεται σωστά;Ἔτσι ἀρχίζω νά ἔχω προβλήματα ὑγείας. Ναί, ναί αὐτά τά γνωστά ψυχοσωματικά πού ἀναφέρουν ὅλοι. Ξέρεις πῶς εἶναι νά σού λέει ὁ γιατρός πῶς δέν ἔχεις κάτι ὀργανικό; «Ἁπλῶς ἀγχώνεσαι,πιέζεσαι,δέ χαίρεσαι τή ζωή σου..» Ξέρεις πῶς νιώθεις ἐκείνη τή στιγμή;…Μά πῶς νά τήν χαρῶ καταπιεστικά; Θέλω νά χαρῶ, νά ζήσω μέ τό δικό μου τρόπο κι ὄχι μέσα στά δικά σας καλούπια.Ἴσως κι ὁ δικός μου τρόπος σκέψης νά εἶναι ἀρκετά καλουπωμένος, ἀλλά τόν προτιμῶ. Δέν ἀντέχω ἄλλο τά δικά σας μέτρα, τή λογική της καχυποψίας, τήν γεμάτη ἐρωτηματικά, ἀντιρρήσεις κι ἀμφιβολίες.

Ἡ συναναστροφή μου μέ νέους ἀνθρώπους δέ μέ κάνει λιγότερο χριστιανή, λιγότερο πιστή ἤ λιγότερο ἀνθρώπινη. Ἀντιθέτως, μαθαίνω ἀπ’τά λάθη μου. Δέν πηγαίνω γυρεύοντας, μά κι ἄν στραβοπατήσω θέλω νά εἶσαι ἐκεῖ νά μέ στηρίξεις ἤ ἔστω νά νιώθω πώς εἶσαι ἐκεῖ. Σέ θέλω δίπλα μου, βοηθό καί σύμμαχο, γιατί πολύ ἁπλά μόνη μου φοβᾶμαι .Θέλω κι ἐγώ τή στήριξη στή ζωή. Δέν ἀντέχω ἄλλο τήν καταπίεση, τούς κανόνες πού ὑπάρχουν γιά τό δῆθεν καλό μου. Δέ μέ βοηθᾶς ἔτσι. Μέ πνίγεις.Δέν μπορῶ ν’ἀνασάνω..

Βλέπω τούς ἀνθρώπους χαρούμενους, χαμογελαστούς μέ τό δικό τους περίγυρο κι ἀλήθεια τούς χαίρομαι, ἀλλά ὅταν πρόκειται γιά κάποιον ἐκτός του περιγύρου; Τότε τί συμβαίνει; Γιατί εἶναι πιό ἐπιφυλακτικοί καί λιγότερο χαμογελαστοί; Γιατί; Ἄλλωστε ἀκόμη κι ἄν ξέρουν κάτι ἀρνητικό γιά κάποιο πρόσωπο πού γνωρίζουν εἶμαι σίγουρη πώς γνωρίζουν τό θέμα μονόπλευρα καί δέ ρώτησαν τήν ἐκδοχή τῆς ἄλλης πλευρᾶς. Ἀλήθεια ρώτησες ποτέ τόν ἄλλο πῶς ἐνίωσε; Πῶς νιώθει τώρα; Γι’αὐτό σου λέω ὑποκριτές εἴμαστε. Ἄν κι ἀπό σένα πού ζεῖς μέσα στήν ἐκκλησία (ὅσο μπορεῖς καί προσπαθεῖς) δέ βρῶ  λίγη παρηγοριά, τότε ἀπό ποιόν θά βρῶ; Γιατί καί μές στήν ἐκκλησία αὐτή ἡ ἀντιμετώπιση; Πολύ μέ στενοχωρεῖ!

Ἡ συναναστροφή τῶν δύο φύλων, ἤ πιό σωστά ἡ σωστή συναναστροφή τῶν δύο φύλων εἶναι ὑγιής καί πρέπει νά ὑπάρχει. Δέ λέω νά φτάσουμε στά ἄκρα, ἄλλωστε κι ἐγώ θά χαρακτήριζα τόν ἑαυτό μου γενικά συντηρητικό.Ὅμως μή μέ κάνετε νά νιώθω τύψεις πού φέρνω στό μυαλό μου κάποιον. Μέ κάνετε νά νιώθω μή φυσιολογική. Μοῦ δημιουργεῖτε συμπλέγματα. Γιατί στούς συνομηλίκους μου νά μή μιλάω ἄνετα; Γιατί νά τούς ἔχω στό περιθώριο; Γιατί νά φοβᾶμαι νά γελάσω μαζί τους, νά συμπάσχω μαζί τους, νά τούς κάνω φίλους μου, νά τούς ἀγαπήσω, νά τούς μάθω…Γιατί;;; 
Δέν εἶναι ἁμαρτία. Δέν μπορεῖ νά εἶναι ἁμαρτία αὐτή ἡ συναναστροφή! Κι ὅμως... Μέ κάνεις κι αἰσθάνομαι ἀπαίσια. Λές κι εἶμαι ἐκτός ἐποχῆς,ἐκτός τόπου καί χρόνου. Στό ξανατονίζω δέν ἐννοῶ νά φτάσουμε στό ἄλλο ἄκρο,νά πᾶμε γυρεύοντας καί νά δώσουμε χῶρο στόν πονηρό. Μά μή μᾶς ὁδηγεῖτε καί στήν κατάσταση τῆς ἀποστείρωσης. Τότε εἶναι πού γινόμαστε δακτυλοδεικτούμενοι. Καί ναί ὁ χριστιανός πρέπει νά ξεχωρίζει ἀπό τόν κόσμο, γιατί εἶναι χριστιανός, ὄχι ὅμως νά φτάσουμε καί στήν ὑπερβολή. Δέ θά συμβεῖ τίποτε ἄσχημο,ἄν εἶσαι προσεκτικός,ἀλλά ὅταν ξέρω πώς κάθε μου στραβοτιμονιά θά εἶσαι ἐκεῖ γιά νά τήν κρίνεις κι ὄχι νά τήν ἀγκαλιάσεις,τότε ναί,ἔχω ἄγχος,νιώθω πίεση καί ζῶ ὅπως θές ἐσύ. ΕΣΥ!!! Ὄχι,ὅπως θέλει ὁ Χριστός, ἀλλά ὅπως θές ἐσύ. Εἶναι σάν νά λές στήν Κυριακή Προσευχή "γενηθήτω τό θέλημά μου"... Νομίζω πώς δέν τό θές αὐτό, γι’αὐτό ξανασκέψου τό πρίν μέ κατακρίνεις, πρίν μέ σχολιάσεις,πρίν ἐπηρεάσεις τούς ἄλλους καί τούς κάνεις νά εἶναι προκατειλημμένοι καί καχύποπτοι μαζί μου. Σκέψου λίγο τί θά ἤθελε ὁ Θεός…Σκέψου λίγο τί θά ἤθελες ἐσύ γιά τόν ἑαυτό σου,τό παιδί σου,τό φίλο σου…Καί μετά πράξε…
Α.Λ
vasiliskosmas