ΤΩΝ ΕΛ­ΛΗ­ΝΩΝ ΤΟ ΓΕ­ΝΟΣ ΣΕ ΚΡΙ­ΣΗ

Πα­να­γι­ώ­τη Μπι­τσά­κου

Θε­ο­λό­γου-Φι­λο­λό­γου

Ἐ­δῶ καὶ ἀρ­κε­τὸ και­ρὸ ζοῦ­με δύ­σκο­λες καὶ ἀ­βέ­βαι­ες κα­τα­στά­σεις. Ἡ πα­τρί­δα μᾶς ζεῖ μί­α κρί­ση ὀ­δυ­νη­ρή. Χρε­ώ­νε­ται συ­νέ­χει­α καὶ δὲν κα­τορ­θώ­νει νὰ ἀν­τα­πο­κρι­θεῖ στὶς ὑ­πο­χρε­ώ­σεις της. Ἡ κυ­βέρ­νη­ση προ­τεί­νει κά­θε τό­σο  μέ­τρα ἀ­νά­καμ­ψης τῆς οἰ­κο­νο­μί­ας μας. Οἱ Ἕλ­λη­νες ὅ­μως ἀρ­νοῦν­ται τὰ μέ­τρα ἐ­ξυ­γί­αν­σης καὶ ἀ­περ­γοῦν. Πολ­λοὶ μι­λοῦν γιὰ χρε­ω­κο­πί­α καὶ πτώ­χευ­ση.

            Οἱ πα­λαι­οὶ γνω­ρί­ζου­με κα­λὰ τί εἶ­ναι πτώ­χευ­ση. Τὴ ζή­σα­με, ἂν καὶ μι­κροὶ τό­τε, τὴν πε­ρί­ο­δο τῆς κα­το­χῆς. Ἀλ­λὰ τό­τε ὅ,­τι πά­θα­με μᾶς τὸ προ­κά­λε­σαν οἱ ξέ­νοι ἐ­χθροί μας, ποὺ ζή­τη­σαν νὰ ἁ­λώ­σουν τὴν πα­τρί­δα μας. Τώ­ρα ποιὸς μᾶς προ­κά­λε­σε αὐ­τὴν τὴν κα­κο­μοι­ριά; Φαί­νε­ται πῶς με­γά­λος ἀ­ριθ­μὸς συμ­πα­τρι­ω­τῶν μᾶς ἐν­στερ­νί­στη­κε ἀρ­χὲς ὀ­λέ­θρι­ες καὶ τε­λεί­ως ξέ­νες πρὸς τὶς χρι­στια­νι­κές, ἀν­θρώ­πι­νες καὶ  ἀ­πο­λύ­τως  δη­μο­κρα­τι­κές. Δέ­χθη­καν ἀ­διάν­τρο­πα τὶς ἀρ­χὲς τῆς πλε­ο­νε­ξί­ας καὶ δὲν ἔ­δει­ξαν κα­νέ­να ση­μά­δι με­τα­μέ­λει­ας, γιὰ νὰ συμ­βά­λουν στὴν ἀ­νά­καμ­ψη τῆς ρη­μαγ­μέ­νης πα­τρί­δας μας.

Ἄλ­λοι σέρ­νον­ται στὰ δι­κα­στή­ρι­α, ἄλ­λοι φεύ­γουν γιὰ νὰ ἀ­πο­φύ­γουν τὶς συ­νέ­πει­ες τῶν κα­τα­χρή­σε­ών τους, ἄλ­λοι κρύ­βουν τὸν κλεμ­μέ­νο πλοῦ­το τους καὶ ἄλ­λοι τὸν φυ­γα­δεύ­ουν. Καὶ μό­νο ὁ ὑ­πέ­ρο­χος Ἰ­η­σοῦς μὲ τοὺς πι­στούς του μέ­σα στὶς ἐκ­κλη­σί­ες τους πα­ρα­κο­λου­θοῦν τὸ κα­τάν­τη­μα τῆς κα­κο­ποί­η­σης τῆς ἀ­λή­θει­ας καὶ προ­σπα­θοῦν νὰ βο­η­θή­σουν, νὰ πε­ρι­ο­ρί­σουν τὴν φρί­κη τῆς ἀ­νέ­χει­ας ποὺ ἔ­χει ἁ­πλω­θεῖ σὲ με­γά­λο μέ­ρος τῆς πα­τρί­δας μας. Ὁ Ἰ­η­σοῦς ὅ­μως ἔ­δω­σε ἄλ­λους κα­νό­νες ζω­ῆς. Αὐ­τοὺς τοὺς κα­νό­νες ἂν ἀ­κο­λου­θοῦ­σαν ὅ­λοι οἱ Ἕλ­λη­νες, δὲν θὰ βρί­σκον­ταν σ’ αὐ­τὴ τὴν κα­τά­στα­ση, δὲν θὰ...

 ζοῦ­σαν τὴν φρί­κη τῆς ἀ­παί­σι­ας κρί­σης.

Ἄ­ση­μοι ἐ­μεῖς τολ­μᾶ­με σή­με­ρα, κά­τω ἀ­πὸ αὐ­τὲς τὶς συν­θῆ­κες, νὰ ὑ­πο­μνή­σου­με τὶς ἀ­λάν­θα­στες ἀρ­χὲς τοῦ Κυ­ρί­ου μας μὲ τὴν ἐλ­πί­δα ὅ­τι κά­πο­τε, κά­ποιοι θὰ θε­λή­σουν νὰ ἐ­πα­να­φέ­ρουν τὰ πράγ­μα­τα στὴ θέ­ση τους. Σμί­γου­με τὴ φω­νή μας μὲ τῶν πι­στῶν τοῦ Ἰ­η­σοῦ τὴ φω­νή, μὲ τὴν ἐλ­πί­δα ὅ­τι θὰ συμ­βά­λου­με κά­πως στὴν ἀ­νόρ­θω­ση τῆς ντρο­πι­α­σμέ­νης πα­τρί­δας μας, τῆς πα­τρί­δας τῆς ἐ­πι­στή­μης, τῆς φι­λο­σο­φί­ας, τοῦ πο­λι­τι­σμοῦ, τῶν πα­τέ­ρων καὶ τῶν Ἁ­γί­ων.

Ὁ Ἰ­η­σοῦς δὲν μέ­νει ἀ­δι­ά­φο­ρος πρὸς τὰ προ­βλή­μα­τα τὸ ἀν­θρώ­που καὶ αὐ­τὰ τὰ οἰ­κο­νο­μι­κὰ καὶ ὅ­λα ὅ­σα συν­δέ­ον­ται μὲ τὴν ζω­ή του. Εἶ­ναι γνω­στὰ τὰ αἰ­σθή­μα­τα ἀ­γά­πης καὶ εὐ­σπλα­χνί­ας πρὸς…

τοὺς πά­σχον­τες πά­σης φύ­σε­ως καὶ κα­τη­γο­ρί­ας, ὅ­πως εἶ­ναι γνω­στὰ καὶ τὰ σκλη­ρὰ «οὐ­αί», πρὸς τοὺς ἐ­χθροὺς καὶ ἀ­δι­ά­φο­ρους ἀ­πέ­ναν­τι στὰ προ­βλή­μα­τα τοῦ λα­οῦ καὶ στοὺς κά­θε ἡ­λι­κί­ας καὶ φύ­λου χτυ­πη­μέ­νους ἀν­θρώ­πους.

Ἂν λέ­γα­με πῶς γιὰ αὐ­τοὺς τοὺς ἐ­λα­χί­στους ποὺ τοὺς ὀ­νό­μα­σε ἀ­δελ­φούς του, σαρ­κώ­θη­κε, ἦλ­θε καὶ ἔ­ζη­σε μα­ζί  μας, γιὰ τοὺς ἀ­δι­κη­μέ­νους, γιὰ ὅ­λους τους κα­τα­τρεγ­μέ­νους, δὲν θὰ εἰ­μα­σταν πο­λὺ μα­κρι­ὰ ἀ­πὸ τὴν ἀ­λή­θει­α. Καὶ νὰ ἡ πρώ­τη με­γά­λη ἀ­πο­γο­ή­τευ­ση. «Μὴ θη­σαυ­ρί­ζε­τε ὑ­μὶν θη­σαυ­ροὺς ἐ­πὶ τῆς γής, ὅ­που σὴς καὶ βρῶ­σις ἀ­φα­νί­ζει καὶ ὅ­που κλέ­πται δι­ο­ρύσ­σου­σιν καὶ κλέ­πτου­σι­ν[1]».

Αὐ­τὴ τὴν μα­νί­α πλου­τι­σμοῦ κα­τα­δι­κά­ζει μὲ φα­νε­ρὴ ἀ­πο­γο­ή­τευ­ση ὁ Ἰ­η­σοῦς. Καὶ ἔ­χει ἀ­πό­λυ­το δί­και­ο, για­τί ὁ πο­λὺς στὰ χέ­ρια τῶν ὀ­λί­γων θη­σαυ­ρὸς  φτω­χαί­νει ἄλ­λους καὶ ὁ­δη­γεῖ σὲ κα­τα­στά­σεις κοι­νω­νι­κῆς ἀ­δι­κί­ας καὶ κα­τα­πί­ε­σης. Ἡ στά­ση αὐ­τὴ ἐ­πη­ρε­ά­ζει  καὶ τὰ ἅ­γι­α αἰ­σθή­μα­τα τῆς πί­στης πρὸς τὸ θε­ὸ- ἐ­νι­σχύ­ει τὴν ἀ­δι­κί­α, τρέ­φει τὸν ἐ­γω­ι­σμό, πα­ρα­σύ­ρει στὴν κα­κο­τρο­πί­α, τρο­φο­δο­τεῖ τὴν πλε­ο­νε­ξί­α, ὁ­δη­γεῖ στὴν ἀ­σω­τί­α καὶ τε­λι­κὰ στὴν ἀ­πώ­λει­α τῆς ἀν­θρω­πιᾶς- δη­λα­δὴ τῶν εὐ­γε­νέ­στα­των ἰ­δα­νι­κῶν ποὺ πρέ­πει νὰ ὑ­πάρ­χουν στὴ βά­ση τοῦ ἀ­λη­θι­νοῦ πο­λι­τι­σμοῦ καὶ τῆς θε­ά­ρε­στης ζω­ῆς.

Καὶ δὲν εἶ­ναι μό­νο αὐ­τά. Ὁ πλοῦ­τος καμ­μι­ὰ ἀ­σφά­λει­α δὲν σοῦ ἐ­ξα­σφα­λί­ζει, μᾶλ­λον αὐ­ξά­νει τοὺς κιν­δύ­νους τῆς ζω­ῆς σου. Για­τί καὶ  ἐ­κτε­θει­μέ­νος εἶ­ναι στοὺς κλέ­φτες, ἀλ­λὰ καὶ στὴν ὑ­πο­κρι­σί­α καὶ τὴν κο­λα­κεί­α τῶν ἀν­θρώ­πων, οὔ­τε μπο­ρεῖς νὰ ἀ­πο­φύ­γεις τοὺς κιν­δύ­νους τῆς ἀ­πώ­λει­ας τοῦ θη­σαυ­ροῦ σου καὶ τὴν σκλη­ρό­τη­τα ποὺ εἶ­ναι ἀ­να­πό­φευ­κτες σὲ αὐ­τὲς τὶς κα­τα­στά­σεις στοὺς ἔ­χον­τες.

Ἀν­τί­θε­τα ὁ Ἰ­η­σοῦς συ­νι­στᾶ νὰ μα­ζεύ­ου­με θη­σαυ­ροὺς στοὺς οὐ­ρα­νού­ς[2], Ἐ­κεῖ οὔ­τε κλέ­φτες ὑ­πάρ­χουν οὔ­τε κίν­δυ­νος νὰ χα­θοῦν οἱ θη­σαυ­ροὶ  μας ὑ­πάρ­χει. Ποιὸς μπο­ρεῖ νὰ μᾶς ἀ­πο­μα­κρύ­νει ἀ­πὸ τὴν ἀ­σφά­λει­α τῆς ἀ­γά­πης τοῦ θε­οῦ;

Αὐ­τὰ ποὺ πραγ­μα­τι­κὰ χρει­α­ζό­μα­στε μό­νο ὁ θε­ὸς μπο­ρεῖ νὰ μᾶς τὰ δώ­σει, τὰ πραγ­μα­τι­κὰ ὠ­φέ­λι­μα καὶ λο­γι­κὰ καὶ σω­τή­ρι­α. Καὶ τὰ δί­νει χω­ρὶς δι­σταγ­μοὺς καὶ μὲ ἀ­γα­θὴ καὶ πολ­λὴ προ­θυ­μί­α. Βέ­βαι­α τὰ με­γά­λα ἀ­γα­θὰ τῆς ἀ­γά­πης τοῦ θε­οῦ τὰ ἔ­χου­με μέ­σα μας, μᾶς τὰ ἔ­χει ἤ­δη δώ­σει, εἶ­ναι στὴν καρ­διὰ μας. Ἀλ­λὰ χρει­ά­ζε­ται  αὐ­το­γνω­σί­α γιὰ νὰ βγά­λου­με τὸν ἔν­θε­το θη­σαυ­ρό μας.

Πρέ­πει ὅ­μως νὰ ἀν­τα­πο­κρι­θοῦ­με στὰ ἅ­γι­α θε­λή­μα­τά του. Καὶ πρῶ­τα νὰ ἐ­ξαν­τλοῦ­με ἐ­μεῖς τὶς δυ­να­τό­τη­τες ποὺ ἔ­χου­με, ποὺ καὶ αὐ­τὲς ἐ­κεῖ­νος μᾶς τὶς ἔ­χει δώ­σει, νὰ κά­νου­με δη­λα­δὴ ὅ­τι ἐ­ξαρ­τᾶ­ται ἀ­πὸ ἐ­μᾶς. Ἡ ὑ­πε­ρού­σι­α θεί­α Ἀ­γά­πη θὰ μᾶς βο­η­θή­σει ἐ­κεῖ ποὺ ἐ­μεῖς ἀ­δυ­να­τοῦ­με νὰ προ­χω­ρή­σου­με. Ἐ­κεῖ ἀ­κρι­βῶς φα­νε­ρώ­νε­ται ἡ βο­ή­θει­ά του.

Μᾶς τὸ λέ­ει κα­θα­ρὰ- ὅ­σα ἂν αἰ­τή­ση­τε ἐν τῇ  προ­σευ­χῇ πι­στεύ­ον­τες λή­ψε­σθε[3].- Καὶ πά­λι- αἰ­τεῖ­τε καὶ δο­θή­σε­ται ὑ­μῖ­ν[4]-Ὑ­πάρ­χουν ἀ­νώ­δυ­νες προ­ϋ­πο­θέ­σεις γιὰ τὴν ἱ­κα­νο­ποί­η­ση τῶν αἰ­τη­μά­των μας. Ἡ θερ­μή, στὸν Πα­νά­γα­θο θε­ό μας, προ­σευ­χὴ ποὺ γί­νε­ται μὲ ἀ­πό­λυ­τη ἐμ­πι­στο­σύ­νη καὶ βέ­βαι­η σι­γου­ριὰ, ἀ­νοί­γει τὴν στορ­γι­κὴ ἀγ­κα­λιὰ τοῦ Πα­τέ­ρα. Ποῦ ἀλ­λοῦ μπο­ροῦ­σε νὰ κα­τα­λή­ξει ὁ ἀ­πο­δι­ορ­γα­νω­μέ­νος γιός του, ποιὸς μπο­ροῦ­σε νὰ ἀ­γνο­ή­σει τὴν μι­ζέ­ρια του καὶ νὰ τοῦ σφί­ξει, χω­ρὶς δι­σταγ­μοὺς καὶ προ­ϋ­πο­θέ­σεις στὴ θερ­μὴ καὶ εὐ­αί­σθη­τη καρ­διά του, ποιὸς ἄλ­λος ἀ­πὸ τὸν πα­τέ­ρα μπο­ροῦ­σε νὰ πεῖ τε­λε­σί­δι­κα- νε­κρό­ς  ἦν καὶ ἀ­νέ­ζη­σε- καὶ νὰ ἀ­πο­στο­μώ­σει ὅ­λους μί­α καὶ κα­λὴ-ἔ­δει χα­ρῆ­ναι- κλεί­νον­τας ἔ­τσι δι­σταγ­μοὺς καὶ μι­κρό­τη­τες καὶ ἄλ­λες τέ­τοιες κα­κί­ες.

Προ­ϋ­πό­θε­ση εἶ­ναι βέ­βαι­α ἡ προ­σευ­χή. Δὲν εἶ­ναι γιὰ τὸν ἴ­διο, γιὰ μᾶς εἶ­ναι. Ἡ προ­σευ­χὴ σὲ μᾶς ἐ­πι­στρέ­φει καὶ ἐ­μᾶς ὠ­φε­λεῖ καὶ θε­ρα­πεύ­ει. Οἱ δι­σταγ­μοὶ  δὲν μᾶς ὠ­φε­λοῦν, ἀ­πο­δυ­να­μώ­νουν τὴν ἐλ­πί­δα. Ἡ στα­θε­ρὴ πί­στη ἡ ἐμ­μο­νὴ στὴν ἀ­γά­πη τοῦ θε­οῦ, ἡ θερ­μὴ προ­σευ­χὴ ἀ­λη­θεύ­ει ἀ­πό­λυ­τα στὸ λό­γο τοῦ Ἰ­η­σοῦ- ὅ­σα ἂν αἰ­τή­ση­τε ἐν τῇ  προ­σευ­χῇ πι­στεύ­ον­τες λή­ψε­σθε[5]-.

Ἀλ­λὰ μὴ βι­ά­ζε­στε ὑ­πάρ­χει καὶ ἕ­να με­γά­λο χρέ­ος, ποὺ πρέ­πει νὰ ἐκ­πλη­ρώ­σε­τε. Εἶ­ναι τὸ χρέ­ος στὸν ἄλ­λο, τὸν συ­νάν­θρω­πό σας. Καὶ ἐ­δῶ ἔ­χει κά­τι νὰ μᾶς πεῖ ὁ σα­φὴς πάν­το­τε καὶ ἐ­πι­γραμ­μα­τι­κὸς Ἰ­η­σοῦς- τῷ αἰ­τοῦν­τι σὲ δί­δου καὶ τὸν θέ­λον­τα ἀ­πό σοῦ δα­νεί­σα­σθαι μὴ ἀ­πο­στρα­φῇς-[6]. Σ ἐ­κεῖ­νον ποὺ ἔ­χει πραγ­μα­τι­κὴ ἀ­νάγ­κη καὶ σοῦ ζη­τά­ει ἐ­λε­η­μο­σύ­νη νὰ τοῦ δί­νεις μὲ εἰ­λι­κρι­νῆ ἀ­γά­πη καὶ πα­ράλ­λη­λα νὰ μὴν πε­ρι­φρο­νεῖς αὐ­τὸν ποὺ θέ­λει νὰ δα­νει­σθεῖ ἀ­πὸ σέ­να. Καὶ αὐ­τὸ νὰ τὸ κά­νεις χω­ρὶς νὰ ἀ­παι­τή­σεις τό­κους καὶ ἀ­μοι­βές. Ἡ συμ­πε­ρι­φο­ρὰ αὐ­τὴ πρὸς τὸν συ­νάν­θρω­πό μας εἶ­ναι ἱ­ε­ρὸ κα­θῆ­κον ποὺ μᾶς τὸ ἐ­πι­βάλ­λει ὁ ὑ­πέρ­τα­τος νό­μος τῆς Ἀ­γά­πης. Τὸ ἐ­πι­βάλ­λει τὸ ἐν­δι­α­φέ­ρον μας γιὰ τὸν συ­νάν­θρω­πό μας. Αὐ­τὸ ποὺ πρέ­πει νὰ γί­νε­ται μὲ εἰ­λι­κρί­νει­α καὶ πάν­το­τε. Ἡ βο­ή­θει­α αὐ­τὴ πρὸς τὸν πλη­σί­ον μας εἶ­ναι θε­ϊ­κὴ ἐ­πι­τα­γή. Καὶ πρέ­πει πάν­τα νὰ συ­νει­δη­το­ποι­οῦ­με ὅ­τι τί­πο­τα δὲν ἔ­χου­με δι­κό μας, τοῦ θε­οῦ εἶ­ναι στὴν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τὰ πάν­τα. Εἶ­ναι ὅ­μως ἡ ἐ­ξυ­πη­ρέ­τη­ση καὶ ἡ βο­ή­θει­α τοῦ συ­ναν­θρώ­που μας πρά­ξη ποὺ ἔ­χει τὴν ἔγ­κρι­ση καὶ ἐ­πι­δο­κι­μά­ζε­ται ἀ­πὸ τὴ Θεί­α Ἀ­γά­πη. Εἶ­ναι γνω­στὸ ἄλ­λω­στε ὅ­τι ὁ θε­ὸς ἔ­χει ἰ­δι­αί­τε­ρη συμ­πά­θει­α στοὺς ἐ­λε­ή­μο­νες ἀν­θρώ­πους. Καὶ αὐ­τὸ δὲν εἶ­ναι πα­ρά­δο­ξο, για­τί ὁ ἄν­θρω­πος εἶ­ναι εἰ­κό­να τοῦ θε­οῦ, ποὺ εἶ­ναι ὁ κατ’ ἐ­ξο­χὴν ἐ­λε­ή­μων καὶ πλή­ρης πρὸς ὅ­λους ἀ­γά­πης.

Καὶ βέ­βαι­α ἀν­τα­μεί­βει, εὐ­λο­γεῖ καὶ βρα­βεύ­ει κά­θε πρά­ξη ποὺ προ­έρ­χε­ται ἀ­πὸ κα­θα­ρή, ἀ­νυ­πόκριτη ἀ­γά­πη­ προς τὸν πλη­σί­ον. Μό­νο μὲ αὐ­τὸν τὸν τρό­πο ὁ ἄν­θρω­πος συμ­με­τέ­χει στὸ ἀ­να­γεν­νη­τι­κό, ἁ­γι­α­στι­κὸ καὶ δη­μι­ουρ­γι­κὸ  ἔρ­γο τοῦ θε­οῦ, σύμ­μα­χος πι­στὸς καὶ εὐ­λα­βὴς ἐρ­γά­της στὸ πλευ­ρό του γιὰ μί­α κοι­νω­νί­α δι­και­ό­τε­ρη καὶ πι­ὸ ἀν­θρώ­πι­νη.

---

[1] Ματθ, στ, 19

[2] Ματθ. στ, 20

[3] Ματθ. ζ΄, 12,

[4] Ματθ. ζ΄, 7

[5] Ματθ. ζ΄, 12,

[6] Ματθ. ε΄, 42

romnios.gr