ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ -

Γράφει ο Ἀρχ. Ἰωήλ Κωνστάνταρος Ἱεροκήρυκας - Γενικός Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης

Μάτθ. ἲδ΄14-22

Τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο, ὁ ἀποκαλυπτικὸς δήλ.  λόγος τοῦ Θεοῦ, δὲν παρουσιάζει μόνο μεγάλες ἀλήθειες ποὺ ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὸ «θεωρητικὸ ἐπίπεδο» , ὅπως ἐντελῶς ἀδόκιμα χαρακτηρίζουν τὴν Ἀλήθεια, ὁρισμένοι. Τὸ Εὐαγγέλιο ἔχει νὰ προσφέρει καὶ «κώδικες» πρακτικῆς, ποὺ ἂν ἀποφασίζαμε νὰ τοὺς θέσουμε σὲ ἐφαρμογή, μετὰ βεβαιότητος ὅλα τὰ κοινωνικὰ προβλήματα θὰ εὕρισκαν τὴ λύση τους.

   Ἀλλ’ ἂς δοῦμε πολὺ σύντομα τὴν περικοπὴ τοῦ Εὐαγγελιστῆ Ματθαίου, ἡ ὁποία ἀναφέρεται στὸν πολλαπλασιασμὸ τῶν πέντε ἄρτων καὶ τῶν δύο ἰχθύων.

Δὲν ὑπάρχει πιστὸς χριστιανὸς ποὺ νὰ μὴ γνωρίζει τὸ καταπληκτικὸ τοῦτο θαῦμα. Συγκίνησε καὶ συγκινεῖ τόσο, ποὺ ἡ Ἐκκλησία μας στὴν ὄμορφη ἀκολουθία τῆς Ἀρτοκλασίας, ἀπὸ αὐτὸ τὸ γεγονὸς λαμβάνει ἀφορμὴ καὶ δέεται ὥστε ὁ «ἄρτος ὁ ἐπιούσιος», νὰ μὴ παύσει νὰ ὑπάρχει, καὶ ἔτι πλέον νὰ πληθύνεται «εἰς τὸν κόσμον ἅπαντα».

   Πόσο πράγματι ἡ Εὐαγγελικὴ αὐτὴ περιγράφει συγκινεῖ κάθε εὐαίσθητη καὶ...

τρυφερὴ καρδιὰ ποὺ δὲν σκληρύνθηκε ἀπὸ «τὴν ἀπάτη τῆς ἁμαρτίας»!

   Ὁ Κύριός μας, ἡ Σαρκωμένη Ἀγάπη, ὄχι μόνο «ἐσπλαγχνίσθη ἐπ’ αὐτοῖς καὶ ἐθεράπευσε τοὺς ἀρρώστους», μὰ φροντίζει καὶ γιὰ αὐτὲς τὶς ὑλικές τους ἀνάγκες. Γιὰ τὸ φαγητό, γιὰ τὸ τόσο ἀναγκαῖο ψωμί. Συγκινεῖται διότι βλέπει τὰ ἀγαπημένα τοῦ τέκνα ἐγκαταλελειμμένα καὶ «ὡς πρόβατα μὴ ἔχοντα ποιμένα...».

   Καὶ μόνο ἀπὸ αὐτὸ τὸ γεγονός, ἀποδεικνύεται ὅτι ὅσοι προσάπτουν τὴν κατηγορία ὅτι ὁ Ἰησοῦς δὲν ἀσχολήθηκε μὲ τὰ καθημερινὰ προβλήματα, ὅτι εἶναι τὸ ὀλιγοτερον  ἄσχετοι μὲ τὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο...

   Πολλά, πάρα πολλὰ θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ πεῖ ἐπάνω στὸ θαῦμα τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν πέντε ἄρτων καὶ τῶν δύο ἰχθύων. Ἐμεῖς ὅμως θὰ σταθοῦμε σὲ ἕνα σημεῖο, τὸ ὁποῖο ἴσως δὲν ἔχουμε προσέξει καὶ τόσο, καὶ ποὺ μᾶς βοηθᾶ ὥστε νὰ κρατήσουμε ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα συγκεκριμένη στάση ζωῆς.

   Εἶναι πολὺ χαρακτηριστικὸ ὅτι ὅταν οἱ μαθητὲς πλησίασαν τὸν Κύριο καὶ κατὰ κάποιον τρόπο τοῦ ὑπέδειξαν ὅτι ἡ ὥρα παρῆλθε καὶ ὅτι πρέπει νὰ ἀπολύσει τοὺς ὄχλους «Ἔρημος ἐστὶν ὁ τόπος καὶ ἡ ὥρα ἤδη παρῆλθεν, ἀπολυσον τοὺς ὄχλους, ἴνα ἀπελθόντες εἰς τὰς κώμας ἀγοράσωσιν ἐαυτοῖς βρώματα» (Μάτθ. ἲδ΄15), ὁ Ἰησοῦς στὴν παρατήρηση αὐτή, τοὺς ἁπαντὰ μὲ μία φράση ποὺ κάνει τοὺς Ἀποστόλους νὰ πετάξουν κάθε παραπέτασμα ἀπὸ τὴν καρδιὰ καὶ νὰ παρουσιάσουν μὲ παρρησία τὰ ἀποθέματα τῆς ζωντανῆς τους πίστεως, ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ διαθέτουν: «δότε αὐτοῖς ὑμεῖς φαγεῖν»(Μάτθ. ἲδ΄16) δήλ. δῶστε τοὺς ἐσεῖς νὰ γευματίσουν.

   Δὲν εἶναι καθόλου ἁπλὴ αὐτὴ ἡ φράση φίλοι μου.

Θὰ μποροῦσαν οἱ μαθητὲς μὲ τὸν λόγο αὐτὸ ποὺ ἄκουσαν ἢ νὰ γκρεμίσουν μέσα τοὺς ὅ,τι μέχρι τότε εἶχε οἰκοδομηθεῖ ἢ νὰ ἐπαυξήσουν τὴν πίστη τους καὶ νὰ τὴν καλλιεργήσουν καὶ νὰ τὴν ἀναδείξουν σὲ «δένδρον ἐσκυόφυλλον», πράγμα ποὺ καὶ τελικῶς ἔγινε.

   Δὲν διακρίθηκαν. Δὲν τὰ ἔχασαν. Δὲν ἄρχισαν νὰ τοποθετοῦν μπροστὰ τὴν «λογική». Ἔκαναν οἱ ἴδιοι αὐτὸ ποὺ μποροῦσαν νὰ κάνουν, καὶ τελικῶς ὁ Θεάνθρωπος, ἐπιτέλεσε τὸ καταπληκτικὸ θαῦμα. Τὸ θαῦμα τοῦ χορτασμοῦ τῶν πέντε χιλιάδων ἀνδρῶν, δίχως νὰ ὑπολογίζονται τὰ γυναικόπαιδα, μόνο μὲ πέντε ψωμιὰ καὶ δύο ψάρια.

   Καὶ τίθεται τώρα τὸ ἐρώτημα. Ἀφοῦ ὁ Χριστὸς εἶναι «ὁ Αὐτὸς χθὲς καὶ σήμερα, ὁ Αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰώνας».Ἐμεῖς σήμερα, μπροστὰ στὴ φράση «Δότε ὑμεῖς αὐτοῖς φαγεῖν», μὲ ἁπλὰ λόγια γιὰ ἐμᾶς σήμερα «Κάντε αὐτὸ ποὺ μπορεῖτε καὶ τὰ ἄλλα τὰ ἀναλαμβάνω Ἐγὼ ὁ ἴδιος», ποιὰ ἄραγε στάση κρατοῦμε;

  Κρατοῦμε στάση ἀπόλυτης ἐμπιστοσύνης καὶ ὑπακοῆς ἢ εἴμαστε οἱ ἄνθρωποι ποῦ ἁπλὰ ἔχουμε τὴν πίστη ὡς folklore ἐνῶ στὴν οὐσία ἡ καρδιὰ μᾶς φιλοξενεῖ τὴν καταραμένη ὀλιγοπιστία;

  Καὶ ἂς ρίξουμε μία σύντομη ματιὰ σὲ δύο παραδείγματα.

Εἶσαι ἔγγαμος καὶ ἀγαπᾶς τὰ παιδιὰ (τοὺς ἐπίγειους αὐτοὺς ἀγγέλους). Κάνεις τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ στὸν θέμα τῆς τεκνογονίας ἢ ἡ ὀλιγοπιστία σου σὲ ὁδηγεῖ μὲ τὸν «οἰκογενειακὸ προγραμματισμὸ» σὲ μία μίνι οἰκογένεια, διότι δῆθεν ἂν ἔρθει καὶ ἄλλος «ἄγγελος» μέσα στὸ σπίτι, δὲν θὰ μπορεῖς δῆθεν νὰ τὰ βγάλεις πέρα;

   Ἂν συμβαίνει αὐτό, τότε πρόσεξε διότι ἡ πίστη σου  εἶναι ἀνάπηρη καὶ στὴν πράξη βλαστημᾶς τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ. Ναὶ τὸ βλαστημᾶς ὅταν ἀπὸ τὴ μία, θεωρητικῶς θαυμάζεις τὴ Δύναμη τοῦ Ἰησοῦ ποὺ μὲ ἐλάχιστα ὑλικὰ διατρέφει τόσο πλῆθος ἀνθρώπων, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη μὲ τὴν παράβαση τοῦ καθήκοντός σου, οὐσιαστικὰ κηρύττεις ὅτι Αὐτὸς ὁ Ἰησοῦς δὲν δύναται τώρα νὰ θρέψει ἕνα, δύο ἢ καὶ ὅσα ἀκόμα τέκνα θὰ ἤθελε νὰ σοὺ χαρίσει γιὰ τὴ δική σου εὐτυχία ἀλλὰ καὶ σωτηρία.

   Ἐπίσης ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ εὐλογημένη ἐλεημοσύνη. Καλλιεργεῖς τὴν ἁγία αὐτὴ ἀρετὴ ποὺ σὲ κάνει νὰ ὁμοιάζεις μὲ τὸν Οὐράνιο Πατέρα, ὁ ὁποῖος συνεχῶς ἐλεεῖ τὸν κόσμο ἢ ἡ «χρηματιστηριακὴ λογική», ἔχει στεγνώσει τὴν καρδιά σου καὶ σὲ ἔχει μεταβάλει σὲ ἕνα χρηματοκιβώτιο ποὺ ἀργὰ ἡ γρήγορα θὰ σκουριάσει καὶ δὲν θὰ κάνει οὔτε γιὰ «ἀνακυκλώσιμο ὑλικό»;

   Εἰσρέουν λίγα ἔσοδα στὸ βαλάντιο; Λέγε δόξα τῷ Θεῶ καὶ μὲ τὴν ἐλεημοσύνη, αὐτὰ τὰ λίγα θὰ εὐλογηθοῦν καὶ θὰ γίνουν πολλά...Καὶ ἐπιτέλους, εἴμαστε ὄχι κύριοι, ἀλλὰ διαχειριστὲς τοῦ πλούτου (ὅταν ἐννοεῖται τὰ ἔσοδα εἶναι καθαρὰ καὶ τίμια καὶ δὲν ἔχουν ἴχνος ἀπὸ τὸν ἱδρώτα ἢ κηλίδα ἀπὸ τὸ αἷμα τῶν ἐργαζομένων ποὺ ἀδικοῦνται...).

   Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος λέγει χαρακτηριστικὰ ὅτι «ἡ ἐντολὴ τῆς ἐλεημοσύνης, δόθηκε σὲ μᾶς ἀπὸ τὸ Θεὸ γιὰ νὰ ἀσκήσουμε καὶ καλλιεργήσουμε τὴν ἀγάπη. Ἄλλωστε ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ χορτάσει καὶ νὰ διαθρέψει τοὺς πάντας «ἀπονητὶ» δήλ. χωρὶς κανένα κόπο.

   Φίλοι μου, ἡ συγκεκριμένη Εὐαγγελικὴ περικοπή, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, μᾶς ἀνοίγει τοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς καρδιᾶς γιὰ νὰ δοῦμε ἂν διαθέτουμε ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὸν Ἰησοῦ, ἀλλὰ καὶ ἂν ἔχουμε καλλιεργήσει τὴν ἀγάπη στοὺς ἀδελφούς μας. Καὶ ἀδελφοί μας εἶναι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἀνεξαρτήτως ἔθνους καὶ πεποιθήσεων.

Ἀμήν.