Ὅταν ἡ βολιώτικη μεταπατερικότητα συνάντησε τὸν φαναριώτικο οἰκουμενισμὸ

τοῦ Ἰωάννη Τάτση, Θεολόγου

Ἀρχὲς Ἰουλίου ὁ Μητροπολίτης Δημητριάδος Ἰγνάτιος καὶ ἡ περὶ αὐτὸν πατρομάχος Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου ἐπισκέφτηκαν τὸ Φανάρι. Οἱ προσφωνήσεις ποὺ ἀντηλλάγησαν μεταξύ του Μητροπολίτου Δημητριάδος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη, τοῦ Συντονιστῆ τῆς Ἀκαδημίας ἀλλὰ καὶ τοῦ παρόντος στὴν ἐπίσκεψη Μητροπολίτου Περγάμου φανερώνουν περίτρανα ὅτι τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ὄχι ἁπλῶς παρέχει κάλυψη ἀλλὰ στηρίζει ὁλοθερμὰ τὶς δράσεις καὶ τὶς θέσεις τῆς πατρομάχου Ἀκαδημίας τοῦ Βόλου. Ἡ στενὴ σχέση μεταξὺ τῶν δύο, Πατριαρχείου καὶ Ἀκαδημίας, εἶχε γίνει γνωστὴ καὶ κατὰ τὸ παρελθόν, αὐτὴ ὅμως τὴ φορὰ ἐπιβεβαιώθηκε μὲ τὸν πιὸ ἐπίσημο τρόπο.

Ἀναμφίβολα μεταξύ του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως καὶ τῆς Ἀκαδημίας τοῦ Βόλου ὑπάρχει ὁμοιότητα, κοινὴ προοπτική, κοινὴ φιλοσοφία καὶ μία κοινὴ ὁδός, ποὺ ὅμως βρίσκεται μακριὰ ἀπὸ τὴν ὁδὸ τῶν ἁγίων Πατέρων. Και οἱ δύο ἐμφανίζουν ἕνα «σύγχρονο» πρόσωπο, πρωτοτυποῦν σὲ νεωτερισμοὺς καὶ καινοτομοῦν ἐπικίνδυνα καὶ ἀντιπατερικά. Ἡ μεταπατερικὴ θεολογία τῆς Ἀκαδημίας ποὺ ρητὰ...

ἀμφισβητεῖ τοὺς ἁγίους Πατέρες καὶ κάνει λόγο γιὰ ὑπέρβασή τους ἐξυπηρετεῖ πλήρως τὸν οἰκουμενιστικὸ βηματισμὸ τοῦ Φαναρίου ποὺ πορεύεται ἔξω ἀπὸ τὰ ὅρια ποὺ ἔθεσαν οἱ ἅγιοι Πατέρες στὶς σχέσεις μὲ τοὺς αἱρετικοὺς ἑτεροδόξους καὶ τοὺς ἀλλοθρήσκους. Στὰ πλαίσια μίας μεταπατερικῆς θεολογίας καὶπράξης Κανόνες ἱεροὶ καὶ διδάγματα Συνόδων καὶ Πατέρων μποροῦν εὔκολα νὰ καταπατηθοῦν προκειμένου νὰ χτίσουμε τὴ «νέα Ὀρθοδοξία» τοῦ διαλόγου καὶ τῆς οἰκουμενιστικῆς ἀγάπης. 

Ἡ μεταπατερικότητα ὡς σύμπτωμα τῆς νεωτεριστικῆς διανοητικῆς φιλοσοφίας τῶν πρωτεργατῶν τῆς Ἀκαδημίας τοῦ Βόλου ἀποτελεῖ θεωρητικὸ θεμέλιό της ἀκολουθούμενης κατὰ τὰ τελευταία χρόνια οἰκουμενιστικὴς πορείας τῶν Φαναριωτῶν. Γι’ αὐτὸ καὶ ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ τὸ Φανάρι δὲν παρέλειψε νὰ ἀποστείλει εἰσηγητὲς στὰ συνέδρια τοῦ Βόλου, ἀκόμη καὶ τὸν κύριο ἐκπρόσωπό του καὶ πρόεδρο ὅλων τῶν οἰκουμενι(στὶ)κῶν δράσεων Μητροπολίτη Περγάμου Ἰωάννη. 

Βολιώτικη μεταπατερικότητα καὶ φαναριώτικος οἰκουμενισμὸς εἶναι δύο ὄψεις τοῦ ἴδιου νομίσματος. Ὅταν λοιπὸν συναντήθηκαν οἱ ἐκπρόσωποι τῶν δύο αὐτῶν ὁμάδων εἶχαν πολλὰ νὰ ποῦνε. Πόσο μοιάζουν τελικὰ μεταξύ τους! Ἔχουν μάλιστα ἀντιληφθεῖ ὅτι ἀπὸ τὰ ἀγρυπνοῦντα μέλη τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας δὲν διαφεύγει ἡ ὁμοιότητά τους, γι’ αὐτὸ ἔσπευσαν καὶ οἱ μὲν καὶ οἱ δὲ νὰ καταδικάσουν τοὺς συκοφάντες τοῦ ἔργου τους ποὺ εἶναι κοινοί! Ἀντὶ ὅμως τῆς ψευδοῦς κατηγορίας περὶ συκοφαντιῶν ποὺ δῆθεν δέχονται, θὰ ἦταν καλύτερα μόνοι τους νὰ κάνουν σύγκριση τῆς «θεολογίας» καὶ τῆς ἐκκλησιαστικῆς τους πράξης μὲ τὴν πατερικὴ Θεολογία καὶ ζωὴ γιὰ νὰ διαπιστώσουν τὴν ἀπόσταση ποὺ τοὺς χωρίζει ἀπὸ τὴν διαχρονικὴ ὀρθόδοξη παράδοση. Κι ἂν δὲν ἔχει πλήρως ἀμβλυνθεῖ τὸ ὀρθόδοξο αἰσθητήριό τους ἂς ὁδεύσουν στὸ ἑξῆς ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατράσι.

Θρησκευτικὰ