Ἡ Ὀρθόδοξη ἀπάντηση στὴν σύγχυση τῆς "Νέας Ἐποχῆς".

ΠΑΡΑΙΝΕΣΕΙΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ

Τοῦ κ. Κωνσταντίνου Παπαχριστοδούλου,

 Τὸ μεγαλύτερο «ἐπίτευγμα» τῆς «Νέας Ἐποχῆς» εἶναι ἡ σπορὰ τῆς σύγχυσης στὸ σύγχρονο ἄνθρωπο. Ἔτσι, συνεχίζοντας τὸ ἔργο της, ἡ «Νέα Ἐποχὴ» προσπαθεῖ νὰ μᾶς πείσει ὅτι ἃ) ἡ ἐνασχόληση μὲ τεχνικὲς αὐτοεξέλιξης, β) ἡ πίστη στὸ «κάρμα» καὶ τὴ «μετενσάρκωση», γ) ἡ ἐγκατάλειψη τῶν παραδοσιακῶν θρησκειῶν, ὡς ξεπερασμένων, καὶ δ) ἡ ἀποθέωση τοῦ Ἀποκρυφισμοῦ καὶ τοῦ Παγανισμοῦ, μποροῦν νὰ ὁδηγήσουν τὸν ἄνθρωπο στὴ φώτιση καὶ τὴ σωτηρία του. πρόκειται ἀσφαλῶς γι' αὐτὸ ποὺ πολὺ εὔστοχα ὀνόμαζε ὁ μακαριστὸς π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος, ὡς «εὐαγγέλιο τοῦ ὄφεως». Τι εἶχε ὑποσχεθεῖ ὁ «ὄφις» στὸν ἄνθρωπο; Ὅτι μπορεῖ νὰ γίνει θεός, χωρὶς Θεό. Μόνος τοῦ, μὲ τὶς δικές του δυνάμεις. Μόλις ὅμως ἀποκόπηκε ἀπὸ τὸ Θεό, αὐτὸ ποὺ κέρδισε ἦταν ὁ θάνατος.

Αὐτὸ ὑπόσχεται καὶ ἡ «Νέα Ἐποχή». Τὴν «αὐτοεξέλιξη», τὴν «αὐτοπραγμάτωση», τὴν «αὐτοσωτηρία». Ἡ Ὀρθόδοξη πίστη ὅμως διδάσκει, ὅτι καμία σωτηρία δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει ὁ ἄνθρωπος παρὰ μόνο διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ μάλιστα ἐντός της μίας, ἁγίας...

καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας Του. Η ἄποψη, ποὺ μετ' ἐπιτάσεως διακηρύττει ἡ «Νέα Ἐποχή», ὅτι, δηλαδή, μπορεῖ κανεὶς νὰ εἶναι χριστιανός, νὰ ἐκκλησιάζεται, νὰ κοινωνεῖ, νὰ μετέχει τῶν μυστηρίων καὶ παράλληλα νὰ ἐξασκεῖ τεχνικὲς διαλογισμοῦ καὶ γιόγκα, νὰ πηγαίνει σὲ μάγους, νὰ πιστεύει στὴν ἀστρολογία καὶ στὴν μετενσάρκωση, αὐτὴ ἡ ἄποψη ἀποτελεῖ δαιμονικὴ πλάνη καὶ εἶναι καταδικαστέα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία.

Πλάνη ἀποτελεῖ καὶ ἡ πίστη τῆς «Νέας Ἐποχῆς» ὅτι «ὁ Θεὸς εἶναι μέσα μας» καὶ ὅτι ἂν ἀναπτύξουμε τὶς «κρυμμένες μᾶς δυνατότητες» μποροῦμε νὰ αὐτοεξελιχθοῦμε. Ὁ ἄνθρωπος, κατὰ τὴ χριστιανικὴ ἀντίληψη δὲν περιμένει τὴ σωτηρία «ἀπὸ μέσα», ἀλλὰ «ἀπὸ ἔξω», ἀπὸ τὸ Θεό. Ἐπίσης ὁ χριστιανὸς δὲν ἀναμένει τὴ σωτηρία ἀπὸ κάποιες «παγκόσμιες δυνάμεις», μὲ ἀφηρημένη ἔννοια, ποὺ βρίσκονται δῆθεν ἔξω καὶ πέρα ἀπὸ τὸν αἰσθητό μας κόσμο.

Ὁ χριστιανός, πρῶτα ἀπ' ὅλα, πιστεύει σὲ «προσωπικὸ Θεό», ποὺ ἀποκαλύπτει τὸ θέλημά Του καὶ καλεῖ τὸν ἄνθρωπο σὲ ὑπακοή. Ἀλλὰ καὶ ἂν ἀποστατήσει καὶ δοκιμάσει πτώσεις, ὁ χριστιανὸς γνωρίζει πὼς ὁ δρόμος τῆς μετανοίας καὶ τῆς ταπείνωσης εἶναι εὐλογημένος καὶ ὅτι μπορεῖ νὰ ζητήσει τὸ ἔλεος καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὄχι μόνο μία φορὰ ἀλλὰ ξανὰ καὶ ξανά, στὴ διάρκεια ὁλόκληρής της ζωῆς του.[1]

Ὁ Μεσσίας, ποὺ ἐπικαλοῦνται οἱ «νεοεποχίτες» δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Αὐτοὶ μιλοῦν γιὰ «χριστικὴ κατάσταση» στὴν ὁποία ὁ καθένας μπορεῖ δῆθεν νὰ φτάσει, ἐφόσον μὲ διάφορες τεχνικὲς μπορέσει νὰ «αὐτοεξελιχθεῖ». Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἀποτελεῖ, γιὰ μᾶς τοὺς χριστιανούς, τὸν Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ, τὸ δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος. Αὐτόν, ποὺ σαρκώθηκε γιὰ τὴ σωτηρία μαςσε συγκεκριμένο τόπο καὶ χρόνο. «Ἐκ Παρθένου Μαρίας γεννηθέντα καὶ ἐπὶ Ποντίου Πιλάτου σταυρωθέντα, παθόντα καὶ ταφέντα».

Ὁ χριστιανὸς δὲν μπορεῖ νὰ πιστεύει στὴ μετενσάρκωση γιατί, ἁπλούστατα, πιστεύει στὴν Ἀνάσταση. Ὁ ἄνθρωπος, σύμφωνα μὲ τὴν ὀρθόδοξη πίστη, γεννιέται μία φορά, ἀκολουθεῖ μία πορεία ζωῆς μὲ ἀγώνα, πίστη καὶ μετάνοια πρὸς τὸν Θεό, μία φορὰ πεθαίνει –μὲ τὸν χωρισμὸ ψυχῆς καὶ σώματος- καὶ βρίσκεται σὲ κατάσταση ἀναμονῆς γιὰ τὴν Ἀνάσταση, κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως. Αὐτὴ ἡ πορεία διαφυλάσσει τὴ μοναδικότητα τοῦ προσώπου μας «εἰς τὸν αἰώνα». Ὁ ἄνθρωπος καθίσταται ἀθάνατος μόνο σὲ σχέση μὲ τὸν αἰώνιο Θεό. Τὴ δυνατότητα αὐτὴ μας ἔδωσε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἠμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς μὲ τὴν Ἀνάστασή Του. Ὁπωσδήποτε αὐτὸ δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ τὸν «ἀέναο κύκλο τῶν μετενσαρκώσεων», ποὺ τελικὸ στόχο ἔχουν νὰ ἐξαφανίσουν τὸν ἄνθρωπο μέσα σὲ ἕνα ἀπρόσωπο ὠκεανό, ποὺ ἡ «Νέα Ἐποχὴ» ὀνομάζει «θεό».

Καὶ τίθεται ἐπιτακτικὰ τὸ ἐρώτημα: πῶς μποροῦμε σήμερα νὰ προφυλαχθοῦμε πρακτικά, ἀπὸ τὸ «τσουνάμι» ποῦ λέγεται «Νέα Ἐποχή»;

Σύμφωνα μὲ τὸν μακαριστὸ π. Ἀντώνιο Ἀλεβιζόπουλο[2] : «ἡ πρόληψη εἶναι πολὺ καλύτερη ἀπὸ τὴν θεραπεία. Γι' αὐτὸ οἱ γονεῖς πρέπει νὰ βρίσκονται σὲ ἐπαγρύπνηση καὶ νὰ ἐξετάζουν προσεκτικὰ κάθε φορέα, ποὺ προσφέρει διάφορες δυνατότητες γιὰ τὰ παιδιά τους, γυμναστική, πολεμικὲς τέχνες, ἢ ἀκόμη καὶ φροντιστήριο ξένων γλωσσῶν. Οἱ διάφορες νεοφανεῖς αἱρέσεις καὶ παραθρησκευτικὲς ὁμάδες δροῦν μὲ ἑκατοντάδες προσωπεῖα καὶ ἀνυποψίαστα ὀνόματα, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ παγιδεύουν πολλούς». Ὁ κίνδυνος εἶναι πραγματικὰ σοβαρός. Ἐμεῖς θὰ συμπληρώναμε ὅτι ἕνα σημερινὸς νέος, κινούμενος μέσα σὲ ἕνα περιβάλλον ὅπως αὐτὸ ποὺ περιγράψαμε ἀνωτέρω, δὲν χρειάζεται καν νὰ ἐνταχθεῖ σὲ μία ὀργάνωση γιὰ νὰ ἀλλοιωθεῖ ἡ προσωπικότητά του. Μπορεῖ νὰ ζεῖ μέσα σὲ ἕνα περιβάλλον σύγχυσης, νὰ ἔχει ἐμμονὲς καὶ φαντασιώσεις καὶ νὰ ὁδηγεῖται σιγὰ σιγὰ σὲ μία ψυχικὴ καὶ κοινωνικὴ ἀπομόνωση. Ἡ περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα, τὸ περιβάλλον τῆς «Νέας Ἐποχῆς», ποὺ ἔχει μὲ ὕπουλο τρόπο διαβρώσει, ὅλες πλέον τὶς πτυχὲς τῆς σύγχρονης ζωῆς, καθὼς καὶ ἡ εὐκολία, ποὺ ἔχουν σήμερα στὴν «πληροφορία» οἱ πάντες, ἐπιτάσσουν ἐγρήγορση ἀπὸ ὅλους.

Οἱ γονεῖς πρῶτα ἀπ' ὅλα πρέπει νὰ ἔχουν σωστὴ καὶ συνεχῆ ἐπαφὴ μὲ τὰ παιδιά τους. Ὁ σημερινὸς τρόπος ζωῆς, ἡ ἐγκατάλειψη τῶν παιδιῶν σὲ τρίτα πρόσωπα καὶ ἡ πλημμελὴς ἐνασχόληση μὲ τὸ παιδί, μπορεῖ νὰ δώσουν τὴν εὐκαιρία σὲ κάθε ἐπιτήδιο νὰ τὸ προσεγγίσει καὶ νὰ τοῦ προσφέρει αὐτὸ ποὺ ἀναζητᾶ καὶ ποὺ τυχὸν δὲν βρίσκει στὸ περιβάλλον του, τὴν ἀγάπη. Ὑπάρχουν πολλὲς «σέκτες» σήμερα ποὺ στὴν πρώτη ἐπαφή τους μὲ ἕνα νέο προσφέρουν αὐτὸ ποὺ ὀνομάζεται«βομβαρδισμὸς ἀγάπης». Σὲ μία συνάντηση διάρκειας τριῶν ὡρῶν μπορεῖ νὰ καταφέρουν τέτοια ἀλλοίωση στὴν προσωπικότητα ωστε τὸ παιδὶ νὰ ἀρχίσει νὰ ἀμφισβητεῖ τὴ σχέση του μὲ τοὺς γονεῖς του. Δεν πρέπει νὰ ἀφήνουμε στὰ παιδιὰ κενὰ ἀγάπης γιατί αὐτὸ τὸ κενὸ κάποιος ἄλλος θὰ προσπαθήσει νὰ τὸ γεμίσει.

Ὅπως συχνὰ ἀναφέρουμε στὸν «Διάλογο», χρειάζεται ἰδιαίτερη προσοχὴ στὶς ἐπιλογὲς τῶν παιδικῶν παιχνιδιῶν καὶ στὶς ἐκπομπές, ποὺ ἐπιτρέπουμε νὰ παρακολουθήσει ἕνα παιδὶ στὴν τηλεόραση. Πολλὲς φορὲς οἱ γονεῖς ἐγκαταλείπουν τὰ μικρὰ κυρίως παιδιά, μπροστὰ στὴν ὀθόνη τῆς τηλεόρασης προκειμένου «νὰ ἔχουν τὴν ἡσυχία τους». Σήμερα ὅμως κυκλοφοροῦν ἑκατοντάδες παιδικὲς ταινίες καὶ κινούμενα σχέδια, ποὺ μπορεῖ ἄνετα νὰ εἰσαγάγουν κάποιον στὸν ἀποκρυφισμὸ καὶ τὶς διδασκαλίες τῆς «Νέας Ἐποχῆς» ἀπὸ τὴν παιδικὴ ἀκόμα ἡλικία. Οἱ γονεῖς, τουλάχιστον οἱ χριστιανοὶ γονεῖς, ἐπιβάλλεται νὰ ἐλέγχουν σχολαστικὰ τὰ τηλεοπτικὰ θεάματα τοῦ παιδιοῦ. Αὐτὸ σημαίνει ὅμως ὅτι καὶ οἱ ἴδιοι πρέπει νὰ ἐνημερώνονται σχετικὰ ὥστε νὰ ἀποφεύγουν τὶς παγίδες.

Αὐτὸ ποὺ ὅλοι ἀπεύχονται, εἶναι νὰ διαπιστώσουμε ξαφνικὰ ὅτι τὸ παιδὶ μᾶς ἐμφανίζει ἀποκλίνουσα συμπεριφορά διοτι ἔχει ἤδη ἐμπλακεῖ στὰ δίχτυα κάποιας ὀργάνωσης. Τα συμπτώματα πολλὲς φορὲς μοιάζουν μὲ αὐτὰ ποὺ προκαλεῖ ἡ ἐξάρτηση ἀπὸ τὰ ναρκωτικά. Στὴν περίπτωση μας έχουμε νὰ κάνουμε μὲ ἕνα εἶδος «ψυχοναρκωτικῶν». Πρέπει νὰ γνωρίζουμε ὅτι τυχὸν σχέση μὲ μία «σέκτα» μπορεῖ νὰ ἀποδομήσει ἐντελῶς τὴν προσωπικότητα τοῦ θύματος. Τὸ θύμα ὑπόκειται σὲ πραγματικὴ πλύση ἐγκεφάλου καὶ μετὰ ἀπὸ λίγο πιστεύει ὅτι δὲν ὑπάρχει σωτηρία ἔξω ἀπὸ τὴν ὀργάνωση· ὅτι ὁ κόσμος –μαζι καὶ ἡ οἰκογένειά του- ἀνήκουν σὲ κατώτερη ἐξελικτικὴ τάξη, στὴν καλύτερη περίπτωση, ἢ ἀνήκουν στὸ στρατόπεδο τοῦ διαβόλου, στὴν χειρότερη. Ἔτσι, τὸ θύμα ἀρχίζει νὰ ἀποκόπτεται ἀπὸ τὸ οἰκογενειακό, φιλικὸ καὶ ἐπαγγελματικὸ περιβάλλον καὶ βυθίζεται μέσα στὴν ὀργάνωση. Ἡ ὁμάδα καὶ ὁ «δάσκαλός» της, ἔχουν τέτοια ἐπίδραση στὰ μέλη, ποὺ εἶναι δυνατὸν ἕνα παιδὶ νὰ μισήσει τοὺς γονεῖς του καὶ νὰ ἐγκαταλείψει ὄχι μόνο τὸ σπίτι ἀλλὰ καὶ τὴ χώρα προκειμένου νὰ μὴν ἐπηρεάζεται ἀπ' αὐτούς. Ἡ ἐξάρτηση εἶναι ἀπόλυτη. Ἔχουμε, μάλιστα, τὴν ἀκραία περίπτωση, παιδὶ νὰ δολοφονεῖ τοὺς γονεῖς τοῦ μετὰ ἀπὸ ἐντολὴ τῆς ὀργάνωσης! Ἀναφερόμαστε σ' αὐτὲς τὶς περιπτώσεις ὄχι γιὰ νὰ τρομοκρατήσουμε, ἀλλὰ γιὰ νὰ δημιουργήσουμε τὸ ἀπαραίτητο κλίμα ἐγρήγορσης. Κλίμα ποὺ θὰ ἀποτρέψει ἴσως τέτοιες τραγικὲς καταστάσεις.

Οἱ γονεῖς πρέπει νὰ προσέχουν ἀκόμα καὶ τὴν παραμικρὴ ἀπόκλιση στὴ συμπεριφορὰ τοῦ παιδιοῦ. Ἂν ἀρχίσει νὰ ἔχει τάσεις ἀπομόνωσης, ἂν διαβάζει περίεργα βιβλία, ἂν ἀπουσιάζει συχνὰ ἀπὸ τὸ σπίτι, ἂν φοράει μαῦρα ροῦχα καὶ περίεργα ἀξεσουάρ, ἂν ἀποφεύγει συστηματικὰ στὸ φαγητὸ τοῦ τὸ κρέας καὶ ἐπιμένει στὴ χορτοφαγία. Πιθανὸν νὰ ἔχει παρασυρθεῖ ἀπὸ κάποια ὁμάδα ἢ κάποιους «περίεργους» φίλους. Χρειάζεται προσεκτικὴ προσέγγιση καὶ ὁπωσδήποτε ἀγάπη καὶ κατανόηση.

Δὲν εἶναι σπάνιο νὰ ὑπάρξουν θύματα ἀκόμα καὶ μέσα σὲ χριστιανικὲς οἰκογένειες.Εἶναι συχνὰ τόσο καλυμμένη καὶ «ἐπιστημονικὰ» προσεγμένη ἡ προσέγγιση ἑνὸς θύματος ἀπὸ τὴν ὀργάνωση-σέκτα, ποὺ μπορεῖ νὰ βρίσκεται κάποιος παγιδευμένος στὴν ὀργάνωση, νὰ ἀσκεῖ τὶς πρακτικές της καὶ παράλληλα νὰ νομίζει ὅτι ἔτσι γίνεται καλύτερος χριστιανός. Χρειάζεται, λοιπόν, ἐπαφὴ μόνο μὲ ὑγιῆ στοιχεῖα, ἐντός του χώρου τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὁπωσδήποτε πρέπει νὰ ἀπευθυνόμαστε σὲ πνευματικούς, ποὺ γνωρίζουν σὲ βάθος τὰ θέματα τῶν αἱρέσεων καὶ τῆς παραθρησκείας καὶ μποροῦν νὰ δώσουν σωστὲς κατευθύνσεις. Μία λάθος πνευματικὴ καθοδήγηση μπορεῖ νὰ δημιουργήσει μεγαλύτερα προβλήματα. Ὑπάρχει ὁ κίνδυνος, μετὰ τὴν ἀπεξάρτηση ἀπὸ μία ὁμάδα-σέκτα, ὁ πνευματικός, ποὺ θὰ ἀναλάβει τὸ θύμα, ἁπλῶς νὰ ἀντικαταστήσει στὰ μάτια τοῦ θύματος τὸν γκουρού. Δηλαδὴ τὸ θύμα νὰ βλέπει τὸν πνευματικὸ ὡς γκουροὺ καὶ ὁ πνευματικὸς νὰ μὴν τὸ καταλαβαίνει. Ἀσφαλῶς πρόκειται γιὰ μία δύσκολη καὶ περίπλοκη ὑπόθεση, ποὺ δὲν εἶναι τῆς παρούσης νὰ ἐπεκταθοῦμε.

Τελειώνοντας, νομίζουμε ὅτι, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἐγρήγορση καὶ τὴν σωστὴ καὶ ἔγκυρη ἐνημέρωση, χρειάζεται ὡς γονεῖς, νὰ σκύψουμε πάνω στὰ παιδιὰ καὶ νὰ τὰ «ἀνακαλύψουμε». Νὰ βροῦμε: τί ζητάει σήμερα ἕνας νέος ἄνθρωπος καὶ πρὶν προλάβουν ἄλλοι, νὰ σπεύσουμε νὰ προσφέρουμε ἐμεῖς τὴ σωστὴ παιδαγωγία, μὲ προσοχή, σύνεση καὶ χριστιανικὴ ἀντίληψη. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, πολλοὺς αἰῶνες πρίν, ἐπισημαίνει: «ἡ νεότητα εἶναι μία δύσκολη ἡλικία, ποὺ εἶναι ἀσταθής, ποὺ ἐξαπατᾶται εὔκολα, ἐπιρρεπὴς στὴν πτώση καὶ ποὺ ἀπαιτεῖ πολὺ δυνατὰ χαλινάρια». Ἀλλοῦ παρατηρεῖ: «Ἡ νεότητα εἶναι ἄγριο πράγμα καὶ γι' αὐτὸ ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ πολλοὺς ἐπιστάτας, δασκάλους, παιδαγωγούς, ἀκολούθους, φροντιστές». Πριν ἀπ' ὅλα ὅμως πρέπει ἐμεῖς νὰ ἔχουμε σωστὴ παιδεία, χριστιανικὴ ἀγωγὴ καὶ ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα. Μόνο ἔτσι θὰ μπορέσουμε νὰ καθοδηγήσουμε σωστὰ τὰ παιδιὰ καὶ νὰ προλάβουμε τὰ χειρότερα. Ἕνα χαρακτηριστικὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ «Ἡμερολόγιο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τῆς Κροστάνδης» μιλᾶ στὴν καρδιὰ τοῦ θέματος καὶ δίδει τὸν κανόνα γι' αὐτὴ τὴν πορεία. Γράφει λοιπὸν ὁ Ἅγιος Ἰωάννης: «Γιὰ νὰ καθοδηγεῖς τοὺς ἄλλους, εἶναι ἀνάγκη πρῶτα νὰ μάθεις νὰ καθοδηγεῖς τὸν ἑαυτό σου. Γιὰ νὰ διδάσκεις τοὺς ἄλλους εἶναι ἀνάγκη ὁ ἴδιος νὰ ἀποκτήσεις γνώσεις... Τὸν κάθε ἄνθρωπο ποὺ σὲ πλησιάζει νὰ τὸν δέχεσαι μὲ καλοσύνη καὶ μὲ χαρούμενη διάθεση».

Μπορεῖ μὲ ὅλα αὐτά, ποὺ ἐπισημαίνουμε κατὰ καιροὺς νὰ δημιουργεῖται ἕνα κλίμα ἔντονης ἀνησυχίας, ἴσως καὶ ἀπογοήτευσης γιὰ ἐπερχόμενα δεινά. Ας μὴν παραβλέπουμε ὅμως τὴν δυνατότητα τῆς προσευχῆς. Ἡ θερμὴ καὶ ἁπλὴ προσευχὴ εἰσακούεται ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τότε αὐτὸ ποὺ δὲν κατάφεραν οἱ ἄνθρωποι μὲ κόπους, ἀγώνα, δάκρυα καὶ θλίψεις, λύνεται «ἄνωθεν» καὶ μάλιστα μὲ τρόπο, ποὺ δὲ θὰ μπορούσαμε ποτὲ νὰ φανταστοῦμε. Τα παραδείγματα εἶναι πολλά. Αὐτὸ δὲν σημαίνει βέβαια, ὅτι δένουμε τὰ χέρια καὶ περιμένουμε μόνο τὴν «ἐξ ὕψους» βοήθεια. Ἐνημέρωση, ἐγρήγορση καὶ πίστη στὸ Θεὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία Τοῦ εἶναι τὸ τρίπτυχο, ποὺ μπορεῖ νὰ δώσει λύση στὸ μεγάλο, ὄντως ἐπικίνδυνο καὶ πολυπλόκαμο «τέρας», ποὺ μᾶς ἀπειλεῖ καὶ ἀκούει στὸ ὄνομα, «Νέα Ἐποχή».

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΔΙΑΛΟΓΟΣ»

Τεῦχος 49, Ἰούλιος-Σεπτέμβριος 2007

[1] π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου: «Αὐτογνωσία, Αὐτοπραγμάτωση, Σωτηρία», Ἔκδ. Ἱερᾶς Μητροπόλεως Νικοπόλεως καὶ Πρεβέζης, Ἀθήνα 1991, σέλ. 119.

[2] π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου: «Ἀντιμετώπιση τῶν Αἱρέσεων καὶ τῆς Παραθρησκείας. Πρακτικὸς ὁδηγὸς γιὰ τὴν οἰκογένεια», Ἔκδ. Π.Ε.Γ. Ἀθήνα 1996, σέλ. 43. 

Ι.Μ.Παντοκράτορος