Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙΩΤΗΣ
(1906-1982)
* Η Ἐκκλησία ἔχει δύο τρόπους καθοδηγήσεως τῶν ψυχῶν: Τὴν ἀκρίβεια καὶ τὴν οἰκονομία. Τὰ ζητήματα, ποὺ ἐπιδέχονται οἰκονομία, ὁ Πνευματικὸς πρέπει νὰ τὰ χειρίζεται μὲ προσοχή, προσευχὴ καὶ διάκριση, ὥστε νὰ προκύπτη ὠφέλεια καὶ ὄχι βλάβη. Στὰ ζητήματα ὅμως, ποὺ δὲν εἶναι ἐπιδεκτικὰ οἰκονομίας, νὰ εἶναι αὐστηρότατος, γιὰ νὰ μὴ κατακριθῆ ἐν ἡμέρα Κρίσεως ὡς θεομάχος.
* Ο Πνευματικὸς κατὰ τὸ Μυστήριο τῆς Ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως ἔχει τὴ δυνατότητα νὰ κάνη οἰκονομία καὶ συγκατάβαση μέσα στὰ ὅρια τῶν Ἱερῶν Κανόνων, δηλαδὴ μέχρι ἐκείνου τοῦ σημείου, ποὺ δὲν θὰ βλάψη τὸν ἐξομολογούμενο. Διότι ἡ οἰκονομία δὲν γίνεται, γιὰ νὰ ἐπαναπαυθῆ καὶ νὰ παραμείνη ὁ ἐξομολογούμενος στὶς πτώσεις του, ἀλλὰ γιὰ νὰ παρακινηθῆ νὰ τὶς ξεπεράση.
* Υπάρχουν ζητήματα στὴν Ἐξομολόγηση, γιὰ τὰ ὁποία ὁ...
Πνευματικὸς πρέπει νὰ χρησιμοποιήση καὶ τὸ μέτρο τῆς συγκαταβάσεως καὶ οἰκονομίας, προκειμένου νὰ φέρη τὸν ἐξομολογούμενο στὴν ὁδὸ τῆς σωτηρίας. Ὑπάρχουν ὅμως καὶ ἄλλα ζητήματα, στὰὁποῖα δὲν μπορεῖ κατ’ οὐδένα λόγο νὰ γίνη οἰκονομία. Γιὰ παράδειγμα δὲν χωρεῖ συγκατάβαση, ἂν ὁ ἐξομολογούμενος ἐμμένει στὴ μνησικακία, ζητᾶ ἐκδίκηση, δὲν συγχωρεῖ αὐτόν, ποὺ τοῦ ἔφταιξε, εἴτε δίκαια, εἴτε ἄδικα. Δὲν μπορεῖ ἀκόμη νὰ γίνη συγκατάβαση σ’ αὐτόν, ποὺ ἐπιμένει ἀμετανόητα σὲ αἱρετικὰ φρονήματα ἢ καὶ δὲν πείθεται νὰ ἀποχωρήση ἀπὸ ἀντιχριστιανικὲς μυστικὲς θρησκεῖες, ὅπως εἶναι π.χ. ἡ Μασσωνία. Εἶναι ἐπίσης τελείως ἀνεπίδεκτα οἰκονομίας τὰ κωλύματα Ἱερωσύνης. Δὲν ἐπιτρέπεται δηλαδὴ σὲ καμμία περίπτωση νὰ δοθῆ συμμαρτυρία, γιὰ νὰ προσέλθη στὶς τάξεις τῆς Ἱερωσύνης κάποιος, ποὺ ἔπεσε σὲ βαριὰ σαρκικὰ ἁμαρτήματα, ὅπως εἶναι οἱ πρὶν τὸ γάμο τοῦ σεξουαλικὲς σχέσεις, ἔστω καὶ μὲ αὐτὴν ἀκόμη τὴν ἀρραβωνιαστικιά του, ἀλλὰ καὶ κάθε ἄλλη ἔξω ἀπὸ τὸν γάμο τοῦ σεξουαλικὴ σχέση, ὅπως εἶναι ἡ πορνεία, ἢ ἡ μοιχεία, ἢ ἡ ἀρσενοκοιτία. Οἱ Πνευματικοί, ποὺ συγκαταβαίνουν σὲ τέτοιες περιπτώσεις καὶ δίνουν συμμαρτυρία, φέρουν τεράστια εὐθύνη ἐνώπιόν του Θεοῦ. Ἀλίμονο καὶ σ’ ἐκείνους, ποὺ κρύβουν τέτοια ἁμαρτήματα ἀπὸ τὸν Πνευματικό, γιὰ νὰ ὑποκλέψουν συμμαρτυρία, καὶ νὰ γίνουν ἀναξίως ἱερεῖς!* * *
* Ο στόχος τοῦ Πνευματικοῦ, ὅταν ἐξομολογῆ, εἶναι τὸ νὰ κερδηθῆ ὁ ἁμαρτωλός!
* * *
* Πολλοί ἐγκαταλείπουν τὸν Πνευματικό τους καὶ προστρέχουν σὲ ἄλλο, ὁ ὁποῖος, ὅπως λέγουν, τοὺς «ἀναπαύει» καλύτερα. Χρειάζεται ὅμως πολλὴ προσοχὴ στὸ θέμα αὐτό, διότι ὅπως δυστυχῶς ὑπάρχει «καλὴ ἀνάπαυση», ὑπάρχει καὶ «κακὴ ἀνάπαυση». Ἂν κάποιος Πνευματικὸς ἐξασθενίζη στὴ συνείδηση τοῦ ἐξομολογουμένου τὴ σοβαρότητα κάποιων πτώσεών του ἢ τοῦ ἐπιτρέπει νὰ κοινωνῆ τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, παρ’ ὅτι πέφτει σὲ σοβαρὰ ἁμαρτήματα, τέτοιου εἴδους «ἀνάπαυση» καταποντίζει, ὄχι μόνο τὸν ἐξομολογούμενο, ἀλλὰ καὶ τὸν Πνευματικό.
* * *
* Τα ἐπιτίμια εἶναι φάρμακα, ποὺ τὰ ἐπιβάλλει ὁ Πνευματικός, γιὰ νὰ κλείση τὸ τραῦμα, καὶ νὰ θεραπευθῆ ἡ ἀσθένεια τοῦ ἐξομολογουμένου. Τὰ ἐπιτίμια προλαμβάνουν τὴν ἐπανάληψη τῆς ἁμαρτίας. Ἂν δὲν μπὴ τὸ κατάλληλο ἐπιτίμιο σὲ κάποια σοβαρὴ πτώση, εἶναι πολὺ εὔκολο αὐτὴ νὰ ξανασυμβῆ.
* * *
* Οι Ἱεροὶ Κανόνες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων εἶναι ἐξίσου θεόπνευστοι, ὅπως ἀκριβῶς θεόπνευστα εἶναι καὶ τὰ Δόγματα, τὰ ὁποῖα διευκρίνησαν καὶ διετύπωσαν οἱ ἴδιες ἐκεῖνες Ἅγιες Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι. Γι’ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν λόγο ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης χαρακτήρισε τὸ «Πηδάλιον» μὲ τὰ ἑξῆς ὑπέροχα λόγια: «Αὔτη ἡ βίβλος εἶναι ἡ μετὰ τὰς Ἁγίας Γραφᾶς Ἁγία Γραφή, ἡ μετὰ τὴν Παλαιὰν καὶ Καινὴν Διαθήκην Διαθήκη. Τὰ μετὰ τὰ πρῶτα καὶ θεόπνευστα λόγια δεύτερα καὶ θεόπνευστα λόγια. Αὔτη ἐστι τὰ Αἰώνια Ὅρια, ἃ ἔθεντο οἱ Πατέρες ἠμῶν, καὶ Νόμοι οἱ ὑπάρχοντες εἰς τὸν αἰώνα καὶ ὑπὲρ πάντας τοὺς ἐξωτερικοὺς καὶ βασιλικοὺς νόμους ὑπερέχοντες...».
* * *
* Εκείνος, ποὺ πραγματικὰ μετανοεῖ γιὰ τὴν ἁμαρτία του καὶ ἔχει γνήσια ταπείνωση, δέχεται ἀγόγγυστα τὸ ἐπιτίμιο, ποὺ ἔκρινε κατάλληλο νὰ τοῦ βάλη ὁ Πνευματικός. Ἐκεῖνος, ποὺ γογγύζει γιὰ τὸ τυχὸν ἐπιτίμιο, ποὺ τοῦ ἐπιβλήθηκε, αὐτὸς ὁπωσδήποτε δὲν συνειδητοποίησε τὸ μέγεθος τῆς ἁμαρτίας, στὴν ὁποία περιέπεσε, δὲν κατανοεῖ τὸ βάθος τοῦ Μυστηρίου τῆς Μετανοίας καὶ Ἐξομολογήσεως, καὶ μὲ τὴν πρώτη εὐκαιρία πάλιν θὰ ξαναπέση, ἴσως καὶ σὲ χειρότερα.
* * *
* Όπως ὁ γιατρὸς δὲν πρέπει νὰ ξεγελᾶ τὸν ἄρρωστο, κρύβοντάς του τὴ σοβαρότητα τῆς ἀσθένειάς του καὶ στερώντας τοῦ τὰ ἀναγκαία φάρμακα, παρομοίως πρέπει νὰ ἐνεργὴ καὶ ὁ Πνευματικός. Εἶναι ἀδύνατο νὰ ὁδηγῆ στὴ σωτηρία τοὺς ἀνθρώπους, ἂν στὴ συνείδησή τους ἀπαμβλύνη καὶ δικαιολογῆ κάποιες ἁμαρτίες, ποὺ μερικὲς φορὲς μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ θανάσιμες.
* * *
* Ως Γέροντάς σας καὶ Πνευματικός σας, κάθε ἡμέρα εἶμαι νοερῶς κοντά σας. Μὴ νομίζετε ὅτι σᾶς ξεχνῶ. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει. «ἀπῶν τῷ σώματι, παρὼν δὲ τῷ πνεύματι» (Ἃ’ Κόρ. 5, 3). Δηλαδὴ νοερῶς, μὲ τὸ πνεῦμα εἶμαι παρών, ἂν καὶ ἀπουσιάζω σωματικά. Ναί! Μὲ τὴ σκέψη καὶ τὶς προσευχές μου εἶμαι πάντοτε πλησίον σας, ἔστω κι ἂν σωματικὰ βρίσκομαι πολὺ μακριά. Ἂς εἶναι, κι ἀπὸ μακριά, ἔχω τὴν ἔγνοια καὶ τὴ φροντίδα σας.
* * *
* Μη νομίζετε ὅτι εἶστε μόνοι στὸν ἀγώνα σας. Ὁ Γέροντάς σας βρίσκεται δίπλα σας, μαζί σας.
* * *
* Αν σὲ πλακώση ἡ στενοχώρια καὶ σοὺ βάλη ὁ πειρασμὸς τὸν λογισμὸ νὰ μὴ πᾶς στὸν ναό, οὔτε τὸ Ἀπόδειπνο νὰ κάνης, καὶ τὰ παρόμοια, νὰ ἐνθυμηθῆς πὼς ὁ Πνευματικὸς καὶ Γέροντάς σου εἶναι δίπλα σου νοερῶς, καὶ σὲ παρακολουθεῖ. Καὶ θὰ λυπηθῆ πολύ, ἂν ὑποκύψης στὸν πειρασμό, καὶ δὲν ἀντισταθῆς σ’ αὐτόν. Μὴ τὸ ξεχνᾶτε πὼς πράγματι ὁ Γέροντάς σας εἶναι πάντοτε κοντά σας μὲ τὶς προσευχές του, καὶ σᾶς παρακολουθεῖ.
* * *
* Κι ἂν ὅλοι γύρω σου σ’ ἐγκαταλείψουν, δὲν πρέπει νὰ ἐπιτρέψης στὸν ἑαυτό σου νὰ αἰσθάνεται πὼς δὲν ἔχεις ἀνθρώπινο στήριγμα. Γιατί ὁ Πνευματικός σου σοὺ ὑπόσχεται πὼς θὰ ἔχη τὴ φροντίδα καὶ τὴν ἔγνοια σου.
* * *
* Αφού ξέρης πὼς σὲ ἀγαπᾶ ὁ Θεὸς καὶ ὁ Πνευματικός σου, δὲν πρέπει νὰ φοβᾶσαι! Νὰ σκέφτεσαι ὅτι, «κι ἂν δὲν μοῦ ἀπομείνη τίποτα στὸν κόσμο νὰ στηριχθῶ, νὰ ἀκουμπήσω, νὰ σταθῶ, ὅμως ὑπάρχει ὁ πανταχοῦ παρὼν Θεός. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν μπορῶ ν’ ἀπελπισθῶ. Κοντά μου βρίσκεται κι ὁ πνευματικός μου, καὶ μπορῶ νὰ στηριχθῶ». «Τί δύναται νὰ μᾶς χωρίση ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ; Θλίψη; Στενοχώρια; Ξίφος; Κίνδυνος; Θάνατος;» (πρβλ. 'Ρώμ. 8, 35). Τίποτε δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς χωρίση ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ὅταν ἔχουμε τὴν πίστη καὶ ἐλπίδα μᾶς σ’ Αὐτόν.
* * *
* Όταν ἔχης ἀνάγκη νὰ 'δης τὸν Πνευματικό σου, κι ἀναλογίζεσαι πὼς εἶναι πολὺ μακριά, καὶ εἶναι δύσκολο νὰ τὸν συναντήσης τὴ στιγμὴ ἐκείνη, ποὺ ἔχεις ἀνάγκη, τότε νὰ ἔχης ὑπόψη σου, καὶ νὰ τὸ πι¬στεύης, πὼς ὁ Πνευματικός σου πατέρας, ἂν καὶ εἶναι «ἀπῶν τῷ σώματι», εἶναι ὅμως «παρὼν τῷ πνεύματι» (Ἃ’ Κόρ. 5, 3) [δηλαδὴ ἂν καὶ ἀπουσιάζη σωματικά, εἶναι ὅμως παρὼν πνευματικά], καὶ παρακαλεῖ τὸν Θεὸ νὰ σ’ ἐνδυναμώνη καὶ νὰ σὲ σώζη.
* * *
* Το ἂν θὰ «φύγη» (σ.σ. ἐννοεῖ ὁ Γέροντας τὸ νὰ ἀποθάνη) σύντομα ὁ Πνευματικός σου, σημαίνει ὅτι ὁ Θεὸς τὸ παρεχώρησε αὐτό. Καὶ ὁ Κύριος θὰ φροντίση ὁπωσδήποτε γιὰ τὸ συμφέρον τῆς ψυχῆς σου καὶ γιὰ τὴ σωτηρία σου. Κάποιος ἄλλος θὰ βρεθῆ νὰ τὸν ἀντικαταστήση. «Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καν ἀποθάνη ζήσεται» (Ἰωάν. 11, 26). Ἂν κάποιος πιστὸς ἀποθάνη, θὰ ζήση ὅμως στὴν ἄλλη ζωή. Κι ἂν ἀποθάνη ὁ Πνευματικός σου, ὅμως θὰ ζῆ κοντὰ στὸν Θεό. Καὶ θὰ πρεσβεύη σ’ Αὐτὸν γιὰ τὰ πνευματικά του παιδιά. Θὰ παρακαλῆ καὶ γιὰ σένα, νὰ σὲ δυναμώνη ὁ Κύριος καὶ νὰ σὲ στηρίζη!
* * *
* Εγώ πιστεύω στὴν εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸς θὰ σὲ βοηθήση ν’ ἀπαλλαγῆς ἀπὸ τὸν πειρασμό, ποὺ ἔχεις. Πρέπει ὅμως νὰ κάνης ὑπομονή, κι ἐγὼ θὰ παρακαλῶ τὸν Θεὸ γιὰ σένα, ὅσο μπορῶ. Κι ἐσὺ ὅμως πρέπει νὰ παρακαλῆς νὰ σὲ ἐλεήση ὁ Θεός. Καὶ θὰ 'ρθῆ σίγουρα ἡ λύτρωση.
* * *
* Πάντοτε ἡ ἐξομολόγηση στὸν Πνευματικὸ πρέπει νὰ εἶναι καθαρή. Νὰ μὴ ἀποκρύπτη ὁ ἐξομολογούμενος ἐν γνώσει τοῦ καμμία ἁμαρτία του. Καὶ τότε θὰ 'χη τὴ συγχώρηση ἀπὸ τὸν Θεό. Ὅταν ἡ ἐξομολόγηση εἶναι εἰλικρινής, τότε ἀκριβῶς εἶναι ποὺ βρίσκει ὁ ἐξομολογούμενος ἔλεος, παρηγορία καὶ ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν του.
* * *
* Δεν μπορεῖς νὰ νικήσης τὴν ἁμαρτία, ἂν δὲν φύγης ἀπὸ τὰ αἴτια, ποὺ τὴ γεννοῦν. Καὶ τὰ κυριώτερά της αἴτια εἶναι: Ἡ πολλὴ ἀνάπαυση, ἡ καλοπέραση, τὰ χρήματα, ἡ συναναστροφὴ μὲ τὸ ἄλλο φύλο, τὸ ποτὸ κ.λπ. Ὄχι πὼς αὐτὰ καθεαυτὰ εἶναι ἁμαρτία, ἀλλὰ ἡ κακὴ χρήση αὐτῶν τῶν πραγμάτων εὔκολά μας παρασύρει πρὸς τὴν ἁμαρτία. Γιὰ τοῦτο ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ προσέχη ἀπὸ ὂλ’ αὐτά.... Ἡ πτώση σ’ ἕνα πάθος ὁδηγεῖ σὲ πτώση καὶ σ’ ἄλλο πάθος.
* * *
* Το οὐσιαστικὰ μοναδικὸ κακὸ στὸν ἄνθρωπο εἶναι μόνον ἡ ἁμαρτία. Νὰ φοβάστε τὴν ἁμαρτία. Αὐτόν, ποὺ φοβᾶται τὶς ἁμαρτίες, τὸν φυλάττει ὁ Θεὸς στὸν δρόμο τῆς ζωῆς του. Κι ἂν συμβῆ καὶ σκοντάψη σὲ κάποιο σφάλμα, τὸν προφθάνει ὅμως ὁ Κύριος καὶ τὸν βοηθεῖ σύμφωνα μὲ τὸ μεγάλο Του ἔλεος!
* * *
* Ως Πνευματικός σας, ἐλπίζω καὶ πιστεύω πὼς σιγὰ σιγὰ θὰ γίνετε ὅπως σᾶς θέλει ὁ Θεός. Ἐγώ, ὅσο μπορῶ, θὰ σᾶς βοηθῶ. Ἀλλὰ καὶ σεῖς πρέπει νὰ ὑπακούετε σὲ ὅσα σᾶς λέγω. Πέραν τούτου, εἶναι τοῦ Θεοῦ δουλειά. Καὶ ἡ δική σας σωτηρία εἶναι καὶ δική μου σωτηρία.
* * *
* Για ὅσους προσέρχονται σὲ μένα, καὶ μὲ ἐμπιστεύονται, καὶ γίνονται πνευματικά μου παιδιά, γι’ αὐτοὺς θεωρῶ τὸν ἑαυτό μου ὑπεύθυνο ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων. Καὶ θεωρῶ καθῆκον μου νὰ ἐκπληρώσω στὸ ἀκέραιο τὴν ὑποχρέωσή μου ἀπέναντι σ’ αὐτὰ τὰ πρόσωπα. Ἡ σωτηρία τῶν πνευματικῶν μου παιδιῶν εἶναι ταυτόχρονα καὶ δική μου σωτηρία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου