ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ - ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟ ΜΑΘΗΜΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ
ΩΣ ΑΝΤΙΔΟΤΟ ΣΤΗΝ ΑΠΕΙΛΗ ΤΩΝ ΣΕΚΤΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΑΣ τοῦ κ. Κωνσταντίνου Παπαχριστοδούλου,
Προέδρου τοῦ Δ.Σ. τῆς Π.Ε.Γ.
Μεγάλη συζήτηση γίνεται ἐσχάτως στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία ἀκόμα καὶ μέσα στὴν ἐκπαιδευτικὴ κοινότητα τῶν Θεολόγων ὅσον ἀφορᾶ στὸ περιεχόμενο τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν καὶ τὸν τρόπο τῆς διδασκαλίας του. Γίνεται λόγος γιὰ μείωση τῶν ὡρῶν διδασκαλίας, τὴν μετατροπή του σὲ ἐπιλεγόμενο, ἀκόμα καὶ σὲ κατάργησή του (ἀπὸ ὁρισμένες, εὐτυχῶς, μειοψηφίες). Ὡς πρὸς τὸ περιεχόμενό του ζητεῖται ἡ ἀλλαγὴ τοῦ προσανατολισμοῦ σὲ Θρησκειολογικό, ἀνθρωπιστικὸ ἢ κοινωνιολογικό, χωρὶς σαφῆ Ὀρθόδοξο προσανατολισμό. Τὸ ἴδιο τὸ μάθημα χαρακτηρίζεται ὡς ὁμολογιακό, ἀμιγῶς κατηχητικό, ἐνῶ μερικοὶ κάνουν λόγο ἀκόμα καὶ γιὰ «προσηλυτισμό». Νομίζουμε ὅτι γιὰ κάθε ἕνα χαρακτηρισμὸ πρέπει νὰ γίνει ἰδιαίτερη ἀναφορὰ κατατείνοντας στὴν ἄποψη ὅτι τελικῶς τὸ μάθημα πρέπει νὰ εἶναι ὁμολογιακό, μὲ στοιχεῖα θρησκειολογίας, χωρὶς ποτὲ νὰ χάνει τὸν Ὀρθόδοξο προσανατολισμό του:
Α. Η Κατήχηση ἀποτελεῖ τὴν συστηματικὴ διδασκαλία τῶν χριστιανικῶν δογμάτων καὶ...
ἀληθειῶν τῆς πίστεως. Αὐτὸς ποὺ δέχεται τὴν κατήχηση δὲν ἀποτελεῖ ὁπωσδήποτε ἕνα συνειδητὸ μέλος τῆς Ἐκκλησίας, διότι ἡ ὁδὸς τῆς σωτηρίας δὲν ἀπαιτεῖ μόνο γνώση ἀλλὰ καὶ ἐμπειρία. Ἡ τελευταία ἀποκτᾶται μόνο ἐντός της Ἐκκλησίας. Ἡ κατήχηση ὅμως θεωρεῖται προϋπόθεση. Ὑπ' αὐτὴ τὴν ἔννοια τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ ἔχει καὶ στοιχεῖα κατήχησης. Ἀλλὰ δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι μόνο κατήχηση.Β. Ο ὅρος «προσηλυτισμὸς» ποὺ χρησιμοποιοῦν μερικοὶ γιὰ νὰ χαρακτηρίσουν τὸ μάθημα εἶναι ἀδόκιμος καὶ ὑποκρύπτει δόλο. Προσηλυτισμὸ ἀσκεῖ κάποιος μὲ ἀθέμιτα πολλὲς φορὲς μέσα, ἐκμεταλλευόμενος τὴν ἄγνοια, τὴν ἀνάγκη, τὴν κουφότητα κάποιου,προκειμένου νὰ ἀλλοιώσει καὶ τελικὰ νὰ ἀλλάξει τὴν πίστη του, τὸ θρησκευτικό του πιστεύω. Το μάθημα τῶν θρησκευτικῶν ὅμως ἀπευθύνεται σὲ βαπτισμένους ὀρθόδοξους χριστιανοὺς ἄρα, ἐξ ὁρισμοῦ, δὲν μπορεῖ νὰ ἀποτελεῖ προσηλυτισμό. Οι μαθητὲς δέ, ποὺ ἀνήκουν σὲ ἄλλα δόγματα ἡ θρησκεῖες ἔχουν, ἀπὸ πολλῶν ἐτῶν, τὸ δικαίωμα νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὸ μάθημα.
Γ. Το μάθημα, λένε πολλοὶ ὅτι, πρέπει νὰ εἶναι ἀμιγῶς θρησκειολογικὸ ὥστε ὁ μαθητὴς νὰ διδάσκεται τὸν Χριστιανισμὸ μὲ κάθε ὁμολογιακὴ ἀπόκλιση καὶ ἐξ ἴσου μὲ τὶς ἄλλες μεγάλες θρησκεῖες (Μουσουλμανισμό, Ἑβραϊσμό, Ἰνδουισμὸ κλπ). Σὲ πρώτη φάση καλὸ εἶναι ὁ μαθητὴς νὰ γνωρίζει τὶς διδασκαλίες καὶ τὶς ἰδιαιτερότητες τῶν ἄλλων θρησκειῶν καὶ δογμάτων. Μάλιστα τὸ ἀναλυτικὸ πρόγραμμα ὁρίζει τὴν διδασκαλία τῶν θρησκευμάτων στὴν Β' Λυκείου (μέχρι σήμερα). Όπως προείπαμε ὅμως, τὸ μάθημα ἀπευθύνεται σὲ βαπτισμένους ὀρθοδόξους χριστιανοὺς καὶ ὄχι σὲ ἀβάπτιστους ἀγνωστικιστὲς ποὺ θὰ πρέπει νὰ ἀκούσουν γιὰ ὅλες τὶς θρησκεῖες καὶ μετὰ νὰ διαλέξουν. Ακόμα καὶ ἕνας ὀρθόδοξος καθηγητὴς ποὺ διδάσκει Θρησκειολογία, σύμφωνα μὲ τὸν μακαριστὸ π. Ἀντώνιο Ἀλεβιζόπουλο, θὰ πρέπει νὰ ἔχει ὀρθόδοξο φρόνημα καὶ προσανατολισμὸ καὶ νὰ μὴν ἀντιμετωπίζει ὅλες τὶς θρησκεῖες «ἀντικειμενικά». Αν δηλαδὴ πιστεύει ὅτι ἡ μόνη ὁδὸς τῆς σωτηρίας εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, αὐτὸ πρέπει νὰ προβάλλει. Διότι κάθε ἄλλη ἀποψη (ὅτι δήλ. στὸν ἴδιο Θεὸ πιστεύουμε ὅλοι καὶ ὅτι ψήγματα τῆς ἀλήθειας ὑπάρχουν σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες) ἀποτελεῖ αἵρεση καὶ καταδικάζεται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας.
Δ. Επικρατεί σήμερα μεταξὺ πολλῶν θεολόγων, ἡ ἄποψη ὅτι τὸ μάθημα δὲν πρέπει νὰ εἶναι ὁμολογιακὸ διότι ὡς τέτοιο κινδυνεύει νὰ καταργηθεῖ. Διαβάζουμε σὲ σχετικὸ ἄρθρο: «Τὸ κράτος, ὡς κυρίαρχος θεσμός, οἱ φορεῖς καὶ τὰ πρόσωπα ποὺ τὸ ἀπαρτίζουν, ἀποδοκιμάζουν τὴν μονοδιάστατη θρησκευτικὴ ὁμολογιακὴ κατεύθυνση τοῦ μαθήματος καὶ ζητοῦν τὴν ὑποβάθμισή του, καθὼς αὐτὸ ποὺ κυριαρχεῖ εἶναι ἡ ἀντίληψη ὅτι θρησκευτικὴ ἐλευθερία καὶ ὁμολογιακὸς χαρακτήρας δὲν συμβαδίζουν». Ἡ ἄποψή μας διαφέρει ὡς πρὸς τὸ ἑξῆς: Ἐπειδὴ τὸ κράτος, στὴν παροῦσα συγκυρία, ἀποδοκιμάζει τὸν ὁμολογιακὸ χαρακτήρα τοῦ μαθήματος θὰ πρέπει νὰ ἀρχίσουν οἱ ἐκπτώσεις; Σίγουρα τὸ μάθημα μπορεῖ νὰ διανθιστεῖ μὲ πλῆθος θεμάτων ποὺ ἅπτονται τῆς χριστιανικῆς τέχνης, τῆς κοινωνιολογίας, τοῦ θρησκευτικοῦ, ἐν γένει, φαινομένου, τὴ σχέση τοῦ χριστιανισμοῦ στὴν ἐξέλιξη τοῦ πολιτισμοῦ κ.ο.κ. Ὅλα αὐτὰ εἶναι σαφῶς χρήσιμα καὶ δίδουν ἄλλη διάσταση στὸ μάθημα. Δὲν θὰ πρέπει ὅμως κατ' οὐδένα τρόπο νὰ χαθεῖ ὁ ὁμολογιακὸς χαρακτήρας τῶν θρησκευτικῶν καὶ ὁπωσδήποτε ἡ ὀρθόδοξη μαρτυρία. Ἡ πολιτεία μπορεῖ νὰ ἀντιδρᾶ ἀλλὰ οἱ συνειδητὰ ὀρθόδοξοι πολίτες καὶ ἡ Ἐκκλησία, ὡς μέρος αὐτοῦ του κρατικοῦ ὀργανισμοῦ, πρέπει ὄχι μόνο νὰ ἀντισταθοῦν ἀλλὰ καὶ νὰ ἀπαιτήσουν. Ἂν μὴ τί ἄλλο ἡ Ἐκκλησία δὲν πρέπει νὰ ἔχει λόγο στὸ περιεχόμενο τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν;
Ε. Και ἐρχόμαστε σὲ ἕνα ἄλλο σπουδαῖο θέμα ποὺ κανεὶς δὲν συζητᾶ καὶ οὐδέποτε ἐτέθη σὲ συνάφεια μὲ τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν. Πρόκειται γιὰ τὴν ἀπειλὴ τῶν παραθρησκευτικῶν ὁμάδων ἢ κατὰ τὴν διεθνῆ ὁρολογία «σεκτῶν», «καταστροφικῶν λατρειῶν» ἢ «θρησκειῶν τῆς νεότητας» (γιατί ἀπευθύνονται κυρίως στοὺς νέους). Είναι τόσο μεγάλη σήμερα ἡ ἐξάπλωσή τους ποὺ ὅσοι μελετοῦν τὸ «σκηνικό», γνωρίζουν ὅτι ἔχει ἀσχοληθεῖ μὲ τὸ θέμα, ἀπὸ ἐτῶν καὶ τὸ Εὐρωπαϊκὸ Κοινοβούλιο, καθὼς καὶ τὸ Συμβούλιο τῆς Εὐρώπης, ἀλλὰ καὶ Κυβερνήσεις Εὐρωπαϊκῶν κρατῶν, ὅπως ἡ Γαλλία καὶ ἡ Γερμανία, τὸ Βέλγιο, ἡ Αὐστρία κ.α. (Βλ. Ψήφισμα τῆς 29ης Φεβρουαρίου 1996 τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Κοινοβουλίου σχετικὰ μὲ τὶς «Σέκτες» στὴν Εὐρώπη). Μάλιστα ἡ «Κοινοβουλευτικὴ Συνέλευση τοῦ Συμβουλίου τῆς Εὐρώπης» μὲ τὸ ψήφισμα 1178/92, ζήτησε ἀπὸ τὰ κράτη μέλη νὰ λάβουν νομοθετικά, διοικητικὰ καὶ ἐκπαιδευτικὰ μέτρα γιὰ τὴν προστασία τῶν πολιτῶν καὶ εἰδικά της νεολαίας. Στὸ σημαντικότατο αὐτὸ κείμενο ἀναφέρεται χαρακτηριστικά: «Τὸ πρόγραμμα τοῦ συστήματος γενικῆς παιδείας πρέπει νὰ περιλαμβάνει συγκεκριμένη καὶ ἀντικειμενικὴ πληροφόρηση ἐπὶ τῶν μεγάλων θρησκειῶν καὶ ἐπὶ τῶν σπουδαιότερων ἀποκλίσεων ἀπὸ αὐτὲς (variants-variantes: κατὰ λέξη «παραλλαγῶν»), ἐπὶ τῶν ἄρχων ποὺ προϋποθέτει ἡ μελέτη τῆς συγκρίσεως τῶν θρησκειῶν, ὡς καὶ ἐπὶ τῆς ἠθικῆς καὶ τῶν προσωπικῶν καὶ κοινωνικῶν δικαιωμάτων». Πρόκειται γιὰ πραγματικὴ Λαίλαπα ποὺ μαστίζει σὰν ἕνα εἶδος «ψυχοναρκωτικοῦ», κυρίως τὴ νεολαία.
Ἤδη στὴ Γαλλία λειτουργεῖ μόνιμο Διυπουργικὸ ὄργανο, παρὰ τῷ Πρωθυπουργῶ, μὲ τὸν τίτλο: «Ἐπιτροπὴ Ἐπαγρύπνησης καὶ Ἀγώνα κατὰ τῶν Παρεκτροπῶν τῶν Σεκτῶν» (Miviludes), γιὰ τὴ συνεχῆ παρακολούθηση τῆς δράσης τῶν νεοφανῶν αἱρέσεων καὶ τῆς παραθρησκείας. Πολὺ πρόσφατα, ἡ ἐπιτροπὴ αὐτὴ κυκλοφόρησε εἰδικὸ Ὁδηγὸ μὲ τίτλο: «Ἡ προστασία τῶν ἀνηλίκων ἀπὸ τὶς παρεκτροπὲς τῶν αἱρέσεων». Ένα πόνημα ποὺ ἔχει σκοπὸ νὰ βοηθήσει τοὺς ἐπαγγελματίες ποὺ ἔχουν ἐπιφορτισθεῖ μὲ τὴν εὐθύνη τῶν παιδιῶν, στὸ νὰ ἀνιχνεύουν τὴν διανοητικὴ καὶ κατ' ἐπέκταση, ψυχικὴ κακοποίηση εἰς βάρος τους. Ὁ Πρόεδρος τῆς ἐν λόγω ἐπιτροπῆς Georges Fenech σὲ συνέντευξη ποὺ ἔδωσε στὴν ἐφημερίδα LE FIGARO (13-10-2010) ἀποκάλυψε ὅτι στὴ Γαλλία, τὸ πλῆθος τῶν παιδιῶν ποὺ ὑφίσταται τὶς συνέπειες τῶν παρεκτροπῶν τῶν αἱρέσεων, βρίσκεται μεταξὺ 50.000 καὶ 60.000.
Ἀξίζει ἐδῶ νὰ ἀναφέρουμε ὅτι τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας τοῦ Γερμανικοῦ κρατιδίου τοῦ Μεκλεμβούργου-Πομερανίας ἔχει συντάξει εἰδικὴ ἔκθεση γιὰ τὶς αἱρέσεις καὶ τὶς κοσμοθεωριακὲς ὁμάδες ἐξετάζοντας τὶς μεθόδους πλύσεως ἐγκεφάλου καὶ τὶς συνέπειες στὴν οἰκογενειακή, ἐπαγγελματικὴ καὶ κοινωνικὴ δομὴ τοῦ ἀνθρώπου. Διαβάζουμε χαρακτηριστικά: «Τὰ μέλη τῆς ὁμάδας ἀλληλο-παρακολουθοῦνται καὶ ἀλληλο-ἐλέγχονται. Ἡ καλύτερη πίστη εἶναι ἡ ἀπόλυτη ὑποταγή. Ἡ ἐπιστήμη καὶ ἡ προσωπικὴ σκέψη ἀπορρίπτονται ὡς μὴ φωτισμένες ἢ καὶ ὡς σατανικές...».
Πολλὲς φορὲς μέσα ἀπὸ τὸ περιοδικὸ μας «ΔΙΑΛΟΓΟΣ», ἔχουμε καταδείξει τοὺς τρόπους καὶ τὶς μεθόδους μὲ τὶς ὁποῖες οἱ ὀργανώσεις αὐτὲς παραπλανοῦν τὰ θύματά τους. Καταργοῦν κάθε ἔννοια προσωπικῆς ἐλευθερίας καὶ δημιουργοῦν ἄβουλα ὄντα ποὺ τὰ χρησιμοποιοῦν ἀκόμα καὶ γιὰ παράνομους σκοπούς. Σήμερα στὴν Ἑλλάδα ἔχουν καταγραφεῖ ἐπίσημα περισσότερες ἀπὸ 400 τέτοιες ὀργανώσεις ἐνῶ ἀνεπίσημα ὁ ἀριθμὸς τοὺς ὑπερβαίνει κατὰ πολύ. Οι ὁμάδες αὐτές αλιευουν θύματα μεταξὺ τῶν νέων κυρίως ἀνθρώπων, ποὺ δὲν ἔχουν πυξίδα καὶ πνευματικὸ προσανατολισμὸ στὴ ζωὴ τους συνήθως. Ἀφοῦ πλησιάσουν μὲ πολλοὺς τρόπους ἕνα νέο ἄνθρωπο μποροῦν μὲ μεθοδευμένες ἐνέργειες νὰ τὸν μετατρέψουν σὲ πειθήνιο ρομπότ.
Εἶναι γνωστὸ ὅτι ἀμέσως μετὰ τὴν κατάρρευση τοῦ κομμουνισμοῦ, στὶς πρώην χῶρες τοῦ ἀνατολικοῦ μπλὸκ εἰσέβαλαν στὶς χῶρες αὐτὲς χιλιάδες τέτοιες ὁμάδες προσδοκώντας νὰ καλύψουν τὸ ἰδεολογικὸ κενό. Τὸ ἴδιο γίνεται καὶ στὴ δυτικὴ Εὐρώπη ἡ ὁποία ἔχει κατὰ κάποιο τρόπο, ἔχει χάσει τὸν χριστιανικό της προσανατολισμό, εἴτε γιατί ὁ «Χριστιανισμὸς» τῆς (Παπικοί, Ἀγγλικανοί, Προτεστάντες), ἀδυνατεῖ νὰ προσφέρει ἀληθινὸ νόημα ζωῆς, εἴτε γιατί ὁ ὑλισμὸς τοῦ σύγχρονου δυτικοῦ ἄνθρωπου τὸν ἔχει ἀποκόψει ἀπὸ κάθε τί πνευματικό. Στὴν Ἑλλάδα παρ' ὅλα αὐτὰ ὑπάρχει ἀκόμα ἀντίσταση. Αὐτὴ ποὺ προσφέρει ἡ Ὀρθόδοξη ἰδιοπροσωπία τοῦ λαοῦ μᾶς -κάτι ποὺ πάει δυστυχῶς νὰ χαθεῖ μέσα ἀπὸ τὴν κακῶς ἐννοούμενη «πολὺ-πολιτισμικότητα-, ὁ ἄρρηκτος δεσμὸς τῶν Ἑλλήνων μὲ τὴν Ἐκκλησία τους καὶ φυσικὰ ἡ ὑποχρεωτικὴ διδασκαλία τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν στὴν πρωτοβάθμια καὶ δευτεροβάθμια ἐκπαίδευση. Ἂν αὐτὴ ἡ ἀντίσταση καμφθεῖ καὶ ἡ ἑλληνικὴ πολιτεία ἀποχριστιανοποιήσει τὴν ἐκπαίδευση εἶναι μαθηματικῶς βέβαιο ὅτι τὸ κενὸ θὰ καλύψουν κάθε εἴδους παραθρησκευτικὲς ὁμάδες καὶ ἄλλα θρησκευτικὰ ρεύματα ποὺ λόγω καὶ τῆς ἀνεξέλεγκτης μετανάστευσης, κατακλύζουν τὴν Ἑλλάδα.
Διάλογος Τέυχος 62
Ὀκτώβριος - Δεκέμβριος 2010
Ἐνημερωτικὸ Περιοδικὸ Διορθοδόξου Συνδέσμου
Πρωτοβουλιῶν Γονέων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου