ΚΥΡΙΑΚΗ IB΄ ΛΟΥΚΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ IB΄ ΛΟΥΚΑ

(Λουκᾶ, ἲζ΄ 12-19)

 Γράφει  ὁ Ἀρχ. Ἰωήλ Κωνστάνταρος Ἱεροκήρυκας - Γενικός Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης

Πολὺ ἀποκαλυπτικὴ ἡ Ἱερὰ Εὐαγγελικὴ περικοπὴ ποὺ θὰ ἀκούσουμε τὴν Κυριακὴ στοὺς Ἱερούς μας Ναούς. Εἶναι ἡ περικοπὴ ποὺ περιγράφει τὴν θεραπεία τῶν δέκα λεπρῶν καὶ τὴν ἀχαριστία τῶν ἀνθρώπων.

Ἀλλὰ τί εἶναι ἡ λέπρα; Εἶναι μία φοβερὴ ἀσθένεια ἡ ὁποία τοὺς παλαιότερους καιροὺς ἔκανε τοὺς ἀνθρώπους ποὺ προσέβαλε, δυστυχισμένους, καὶ τελικῶς τοὺς ὁδηγοῦσε στὸν θάνατο. Ὅποιος δυστυχισμένος παρουσίαζε τὰ πρῶτα σημάδια τῆς λέπρας τὸν συνελάμβαναν καὶ τὸν ἔστελναν ἐξορία, μακριὰ ἀπὸ τὴν κοινωνία γιὰ νὰ μὴ μεταδοθεῖ τὸ μόλυσμα. Δόξα τῷ Θεῶ ὅμως, τὸ φάρμακο κατὰ τῆς λέπρας ποὺ ἀνακαλύφθηκε, ἔδωσε τέλος  στὴν τρομερὴ αὐτὴ νόσο, καὶ τὰ λιγοστὰ σχετικῶς κρούσματα στὶς χῶρες τοῦ λεγόμενου “Τρίτου Κόσμου” σήμερα, ἀντιμετωπίζονται ἀποτελεσματικῶς.

Μία ὁμάδα τέτοιων δυστυχισμένων ἀνδρῶν, θεραπεύει ὁ Κύριος Ἰησοῦς, ὅταν οἱ ἴδιοι τὸν εἶδαν ἀπὸ μακριὰ νὰ περνᾶ τὸν δημόσιο δρόμο καὶ τοῦ φώναξαν “Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἠμάς”. Τὸ φώναξαν καὶ τὸ ζήτησαν μὲ πίστη. Πίστευαν ὅτι ὅπως εἶχε θεραπεύσει μέχρι ἐκείνη τὴ στιγμὴ τόσο πλῆθος ἀσθενῶν, ἔτσι καὶ τώρα, εἶχε τὴν δυνατότητα νὰ δώσει τὴν...

 ὑγεία καὶ στοὺς ἴδιους. Καὶ φυσικά, ἡ σαρκωμένη ἀγάπη, ὁ Ἰησοῦς, τοὺς χάρισε αὐτὸ ποὺ ζητοῦσαν. Τὴν πολυπόθητη ὑγεία. Γι'  αὐτὸ καὶ τοὺς δίνει τώρα ἐντολὴ νὰ παρουσιάσουν τὰ καθαρὰ ἀπὸ τὴν λέπρα πρόσωπά τους στοὺς Ἱερεῖς, ὥστε νὰ πιστοποιήσουν αὐτοὶ ὅτι οἱ πρώην λεπροί, εἶναι τώρα ἄνδρες ὑγιεῖς. Αὐτὸ καὶ ἔγινε. Καὶ δυστυχῶς γιὰ τοὺς ἐννέα ἀπὸ τοὺς δέκα, τὸ θέμα τελείωσε ἐκεῖ...

Φαίνεται πὼς ἐκτὸς ἀπὸ τὴ λέπρα τοῦ σώματος, οἱ ἄνθρωποι κινδυνεύουμε καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη φοβερὴ λέπρα τῆς ψυχῆς, ποὺ ὀνομάζεται ἀχαριστία. Γιατί ἀπὸ τοὺς δέκα, μόνο ὁ ἕνας ἐπέστρεψε “μετὰ φωνῆς μεγάλης δοξάζων τὸν Θεὸν καὶ ἐπεσεν ἐπὶ πρόσωπον παρὰ τοὺς πόδας αὐτοῦ εὐχαριστῶν αὐτώ”. Καὶ τὸ περισσότερο παράδοξο εἶναι ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς δὲν ἦταν Ἰουδαῖος ἀλλὰ “Σαμαρείτης” .

Ἀλήθεια, ἔχουμε ἄραγε σκεφτεῖ ποτὲ ὅτι καὶ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, ποῦ ἴσως νὰ μὴν ἔχουμε κάποια σωματικὴ ἀσθένεια, ἐνδεχομένως νὰ ἔχουμε κολλήσει αὐτὴ τὴν μεταδοτικὴ ἀσθένεια τῆς ψυχῆς ποῦ λέγεται ἀχαριστία; Καὶ πῶς ὄχι;  Ὅταν ἐπὶ παραδείγματι περνοῦν οἱ ἑβδομάδες καὶ δὲν δίνουμε οὔτε μία ὥρα τὴν Κυριακὴ γιὰ τὸν ἐκκλησιασμό, ὥστε νὰ εὐχαριστοῦμε τὸν Θεὸν γιὰ τὶς τόσες δωρεές Του;

Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ζοῦμε μέσα σὲ τόσες εὐλογίες, ἀπὸ τὰ πιὸ ὑλικὰ μέχρι καὶ τὰ πλέον πνευματικὰ καὶ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι νὰ μὴ αἰσθανόμαστε τὴν ἀνάγκη τῆς εὐχαριστίας; Ἀκριβῶς δὲ γι'  αὐτὴ τὴν φοβερὴ κατάσταση τῆς ἀχαριστίας, ὁ Ἰησοῦς ἐκφράζει μέσω τῆς Εὐαγγελικῆς αὐτῆς περικοπῆς, ἕνα διαχρονικὸ παράπονο “Οὐχὶ οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν; Οἱ δὲ ἐννέα ποῦ;”

Μπορεῖ κανεὶς καὶ μόνο ἀπὸ αὐτὸ τὸ Θεϊκὸ παράπονο νὰ καταννοήσει γιὰ τί μεγάλο κακὸ γίνεται λόγος.

Ἀλλὰ ἂς μὴ λησμονοῦμε ὅτι ὁ κάθε ἄνθρωπος δὲ ζεῖ μόνος ἐπάνω στὸν πλανήτη, ζεῖ μέσα σὲ Κοινωνία. Μὲ συνανθρώπους, καὶ τοῦτο σημαίνει ὅτι πρέπει νὰ ἐκδηλώνουμε τὴν εὐχαριστία μας, ἐκτός του Θεοῦ κατ'  ἀρχάς, καὶ στοὺς συναθρώπους μας στὴ συνέχεια.

Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν εὐχαριστοῦμε καὶ νὰ μὴ τιμοῦμε τοὺς γονεῖς μας, οἱ ὁποῖοι ἔγιναν οἱ συνδημιουργοί του Θεοῦ, καὶ μὲ τόσους κόπους καὶ θυσίες μᾶς μεγάλωσαν; Πῶς νὰ μὴ τιμοῦμε τοὺς Διδασκάλους καὶ Καθηγητές μας, ἀφοῦ, κατὰ τὸν Μέγα Ἀλέξανδρο, αὐτοὶ μας χάρισαν τὸ “Εὖ Ζην”; Πῶς νὰ μὴ τιμοῦμε καὶ εὐγνωμονοῦμε  τοὺς Πνευματικούς μας Πατέρες, οἱ ὁποῖοι ἀγνωνίζονται καὶ ποικιλλοτρόπως κοπιάζουν γιὰ νὰ μορφώσουν μέσα στὴν ὕπαρξή μας τὸν Κύριο καὶ Θεὸ μᾶς Ἰησοῦ Χριστό;

Νὰ λοιπὸν ποὺ ἡ αὐριανὴ Εὐαγγελικὴ περικοπὴ μᾶς φωτίζει καὶ αὐτὴ τὴν πτυχή, καὶ μᾶς βοηθᾶ νὰ κατανοήσουμε ὅτι, ἀφ' ἑνὸς θὰ πρέπει, πάση θυσία νὰ ξεριζώσουμε ἀπὸ τὴν καρδιά μας τὴν φοβερὴ ἀχαριστία, καὶ ἀφ' ἑτέρου, ἐπιβάλλεται, μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, νὰ καλλιεργήσουμε τὴν οὐράνια ἀρετὴ τῆς εὐγνωμοσύνης, ὅπως ἀκριβῶς ἔκανε καὶ ὁ Σαμαρείτης.

Ναί· ἡ εὐχαριστία καὶ ἡ εὐγνωμοσύνη δὲν εἶναι κάτι τὸ ἁπλό. Εἶναι σύνολον ἀρετῶν. Καὶ κατὰ τὸν Ἱερὸ Χρυσόστομο, εἶναι αὐτὴ ἡ ἀρετὴ ποὺ ὅταν τὴ διαθέτει ὁ ἄνθρωπος, κατὰ κάποιο τρόπο ἐρεθίζει τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὥστε νὰ τοῦ δώσει καὶ ἄλλα χαρίσματα καὶ ἄλλες δωρεὲς στὴν εὐλογημένη τοῦ ζωή.

Νὰ δώσει ὁ Ἰατρὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων, ὁ Κύριος ἠμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὥστε μὲ τὴν χάρη Του, ὅλοι μας νὰ βροῦμε αὐτὴ τὴν εὐλογημένη ψυχικὴ ὑγεία, ἡ ὁποία θὰ ἐκφράζεται μὲ τὴν ἀρετὴ τῆς εὐγνωμοσύνης. Ἀμήν.