Ἐάν, σύμφωνα μέ τίς συμβουλές τοῦ Παύλου, νεκρώσαμε τά μέλη μας, πού ἐπιθυμοῦν τά γήινα (πρβλ. Κολοσ. 3, 5) καί φέρουμε διαρκῶς, μέρα καί νύκτα, τή νέκρωση τοῦ Ἰησοῦ στό σῶμα μας.ἐάν εἴμαστε ἕτοιμοι, ἀποφασισμένοι, μιμούμενοι τό Χριστό, νά ὑποστοῦμε μαρτυρικό θάνατο γιά χάρη Του, ἡ πληγή ἀπό τό νεκρό σῶμα δέν θά προχωρήσει ἀναγκαστικά πρός τήν ψυχή, πού εἶναι ἐλευθερωμένη ἀπό τό δεσμό της μέ αὐτό. Ἀτιμώσεις, ἐξευτελισμοί καί ζημίες καί θάνατοι συγγενῶν δέν θά ἀναστατώσουν τό νοῦ, οὔτε θά στρέψουν τήν ψυχή ἀπό τά ὑψηλά καί οὐράνια, στήν ἀγάπη γιά τά γήινα μέ τά ἐδῶ παθήματα... Καί γενικά ἡ ψυχή, πού δέθηκε μία γιά πάντα μέ τόν πόθο γιά τόν Κτίστη καί πού συνήθισε νά χαροποιεῖται καί νά εὐφραίνεται μέ τίς ἐκεῖ πνευματικές ὀμορφιές, δέν θά μεταβάλει τή χαρά καί τήν εὐθυμία της ἀπό τήν ποικίλη μεταβλητότητα τῶν σαρκικῶν παθημάτων. Ἀλλ’ αὐτά πού γιά τούς ἄλλους εἶναι λυπηρά, ἡ ἑνωμένη μέ τόν....
Κτίστη ψυχή θά τά δεχθεῖ σάν ἐπιπρόσθετη εὐφροσύνη.(Μέγας Βασίλειος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου