Παρουσίαση μὲ λίγα λόγια: Οἱ στρατιωτικὲς ἰαχὲς τῶν Ἑλλήνων, μέχρι τὸν Β’ παγκόσμιο πόλεμο ἦταν οἱ ἀρχαῖες ἑλληνικές: ἀλαλὰ ἢ ἀλαλαὶ ἢ ἐλελεὺ ἢ τὸ ἐξευρωπαϊσμένο: χίπ, χίπ, οὐρρὰ (hip, hip, hurrah). Ἡ ἰαχὴ “ἀέρα” πρωτοακούστηκε στὸ Ἡράκλειό της Κρήτης 30 χρόνια πρὶν ἀπὸ τὸ ἔπος τοῦ ΄40. Χρησιμοποιήθηκε σὲ ἐκπαιδευτικὴ πορεία, ἀπὸ κάποιον στρατιώτη, κατὰ τὴ διάρκεια ἀνεμοστρόβιλου καὶ τὸ ἐπανέλαβαν, χάριν εὐθυμίας, οἱ ὑπόλοιποι. Ἀπὸ τότε, τὸ ἐπαναλάμβαναν συχνά, κάθε φορᾶ ποὺ διαλυόταν ἢ συντασσόταν τὸ Τάγμα (ἀρχικά, ἦταν, δηλαδή, μία ζητωκραυγή, ἕνα “πείραγμα”, καὶ ὄχι πολεμικὴ ἰαχή). Χρησιμοποιήθηκε, περιορισμένα, ἀπὸ τοὺς Κρῆτες καὶ στὴ διάρκεια τῶν Βαλκανικῶν πολέμων (1912, 1913, Ἤπειρο καὶ Μακεδονία) .
Τὸ «ἀέρα» ἐπισημοποιήθηκε, ὡς πολεμικὴ ἰαχὴ κατὰ τὸν ἑλληνοϊταλικὸ πόλεμο καὶ σ΄αὐτὸ συνέβαλαν, ἄθελά τους, οἱ Ἰταλοί. Ὁ Ἰταλικὸς φασιστικὸς στρατὸς χρησιμοποιοῦσε τὴν ἰαχή : «eja (πρόφ. : ἐγιά), eja, eja, alala». Ἦταν μία ἰαχὴ ποὺ εἶχε καθιερώσει ὁ ποιητὴς Gabriele d’ Annunzio (1863–1938) στὴ διάρκεια τοῦ πρώτου παγκοσμίου πολέμου (Αὔγουστος τοῦ 1917). Ἡ ἠχητικὴ ὁμοιότητα μὲ τὴν ἐπανάληψη τῶν φωνηέντων -ἃ- καὶ -ἐ- (στὴ λ. eja: πρόφ. ἐγιὰ) ἔφερε στὸ μυαλὸ τῶν Ἑλλήνων τὴν Κρητικὴ ζητωκραυγὴ “ἀέρα” καὶ... ἀνταπέδωσαν καθιερώνοντας τὴ λ. ἀέρα, ὡς τὴν πιὸ ἡρωικὴ ὁλόκληρής της ἑλληνικῆς ἱστορίας (διαβάστε ἀναλυτικὰ στὰ 24grammata.com τὴν ἱστορία τῆς ἰαχῆς καὶ πὼς “φτήνυνε” στὸν ἐμφύλιο). Γιῶργος Δαμιανός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου