Μία Νεοεποχίτισα στὴν Ὀρθοδοξία

Ἔγινα Ὀρθόδοξη Χριστιανὴ πρὶν ἀπὸ τριάμιση χρόνια. Προηγουμένως ὅμως, ἀναζητοῦσα τὸν Θεὸ σὲ πολλὰ ἄλλα μέρη. Μετὰ τὴν γέννηση τοῦ γιοῦ μου, ἀρρώστησα βαριά, καὶ ἐν καιρῶ ἀκινητοποιήθηκα.  Τὰ βιβλία τῶν διαφόρων Νέο-Ἐποχίτικων συγγραφέων μὲ ἔβγαλαν ἀπὸ τὴν κατάθλιψη ποὺ ἐνοίωθα, καὶ μοῦ ἔδωσαν καινούργια ἐλπίδα.

Ὁ νέος «πνευματικὸς δάσκαλός» μου ἦταν ὁ Λαζάρεφ.  Ἔμαθα καὶ γιὰ τὴν Λουίζα Χέη, τοὺς Ρέριχ… Παρέα μὲ τὸν γιό μου, παρακολουθοῦσα μία ὁμάδα ποὺ συνδύαζε φυσικὴ ἄσκηση καὶ πνευματικὴ ἐξέλιξη.  Κάθε νέο βιβλίο, μοῦ παρεῖχε ὅλο καὶ περισσότερη γνώση γιὰ τὸν κόσμο, γιὰ ἄλλους ἀνθρώπους καὶ γιὰ τὸν Θεό.

Θυμᾶμαι ἕνα ἀπὸ τὰ μαθήματα φιλοσοφίας. Οἱ συμμαθητές μου τσακώνονταν μὲ τὸν δάσκαλο γιὰ κάποια ἀπορία τους, καὶ ἐγὼ γελοῦσα, γεμάτη περηφάνεια, καθὼς σκεφτόμουν πόσο περισσότερη γνώση εἶχα ἐγὼ ἀπὸ αὐτούς.  Ἐπὶ πλέον, διαμόρφωσα τὴν ἴδια καταδεκτικὴ στάση πρὸς τὸν σύζυγό μου.  Ἄχ, πόσο ἤθελα νὰ τὸν διαφωτίσω, νὰ τοῦ δείξω «τὸν σωστὸ τρόπο» ποὺ ἔπρεπε νὰ ζεῖ!  Πόσο εὐχόμουν νὰ μπορούσαμε νὰ προχωρήσουμε σὲ ἕνα συναρπαστικὸ καὶ ὑπέροχο μέλλον μαζί!  Ὅμως αὐτός, σὰν ἀποφασισμένος Ἀγνωστικιστὴς (ποὺ δὲν ἦταν σίγουρος ἂν ὁ Θεὸς ὑπῆρχε ἢ δὲν ὑπῆρχε, καὶ οὔτε ἐπιθυμοῦσε νὰ συζητήσει τὸ θέμα) δὲν εἶχε καμία ἐπιθυμία νὰ ἀλλάξει.  Κορόιδευε τὰ ἐρωτήματά μου καὶ θύμωνε, ὅποτε τὸν πίεζα νὰ ἀνοιχτεῖ σὲ κουβέντα.  Ἐνοχλήθηκε δὲ πάρα πολύ, ὅταν ἐπιχείρησα νὰ περάσω τὴν Νέο-Ἐποχίτικη γνώση μου στὸν γιό μας.  Χύθηκαν δάκρυα, οἱ καβγάδες ἔπεφταν βροχή. Ὁ σύζυγός μου ἐπίσης μου ἐπισήμαινε τὴν σωματική μου ἐξάρτηση.

Τώρα πιά, θυμᾶμαι ἐκείνη τὴν ἐποχὴ μὲ ντροπή.  Ἀναπολῶ τὴν φρίκη καὶ τὸν ξαφνικὸ φόβο ποὺ ἐνοίωθα γιὰ τὸ ἄτομό μου (ἀργότερα, κατάλαβα πὼς περπατοῦσα στὴν κόψη ξυραφιοῦ, καὶ πὼς μόνο κάποιο θαῦμα –ἢ πιθανὸν οἱ προσευχὲς τῶν πεθαμένων Χριστιανῶν συγγενῶν μου- μὲ προφύλαξαν ἀπὸ τὴν Νέο-Ἐποχίτικη αἵρεση), καὶ θυμᾶμαι μὲ ἔνθερμη εὐγνωμοσύνη τὸν σύζυγό μου, ὁ ὁποῖος μέσα στὸν σκεπτικισμὸ τοῦ μπόρεσε νὰ φυτέψει ἕνα σπόρο ἀμφιβολίας μέσα στὸ μυαλό μου, ἀλλὰ καὶ συνέχιζε νὰ μὲ ἀγαπᾶ – ἐμένα, ἕνα ἀνάπηρο ἄτομο ποὺ τώρα ἄγγιζε τὴν τρέλα (τώρα βλέπω πῶς ἡ τρέλα σταδιακὰ ἐλέγχει τέτοιους ἐνεργοὺς ἀποκρυφιστές).

Θὰ ἀναρωτιέστε, πρὸς τί μία τόσο μακροσκελὴς εἰσαγωγή; Λοιπόν, ἡ νέα μεταστροφή μου στὴν Ρωσικὴ Ὀρθοδοξία, οἱ νέοι φίλοι, βιβλία κλπ, εἶχαν θεωρηθεῖ ἀπὸ τὸν σύζυγό μου σὰν κάτι ὄχι καινούργιο, ἀλλὰ σὰν μία συνέχιση τῆς ἴδιας ἀναζήτησης, σὰν κάτι κοσμικὸ ποὺ σύντομα θὰ τὸ ἀντικαθιστοῦσε κάτι πιὸ νέο καὶ συναρπαστικό.

Ὁ σύζυγός μου συνέχισε νὰ κριτικάρει τὶς ἰδέες μου, τοὺς φίλους μου καὶ τὰ βιβλία μου. Ὁ νέος ἀντίπαλός του τώρα ἦταν ὁ Κουράεφ καὶ ὄχι ὁ Λαζάρεφ. Ε, καί, λοιπόν;  Ἄρχισαν πάλι οἱ καβγάδες. Τώρα ὅμως, ἔχω ἀποκτήσει κάποια ἐμπειρία, καὶ καταλαβαίνω πὼς ὅλα εἶναι ἀλλιώτικα, ἀληθινά, καὶ ἐνεργά, καὶ οἱ νέοι φίλοι μου εἶναι καλύτεροι ἀπὸ τοὺς παλιούς. Ὑπῆρχε λιγότερος κίνδυνος – ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν εἶναι κάποια σέκτα καὶ ὁ σύζυγός μου αὐτὸ τὸ καταλάβαινε.  Ἔτσι, οἱ καβγάδες μᾶς ἦταν λιγότερο θορυβώδεις.

Ὁ σύζυγός μου θὰ ἔφευγε γιὰ κάποιο μακρινὸ ταξίδι, γιὰ ἐννέα μῆνες.  Πιθανὸν αὐτὸς νὰ ἦταν ὁ λόγος ποὺ δὲν καβγαδίζαμε πρὶν ἀναχωρήσει, καὶ μάλιστα, μία ἑβδομάδα πρὶν τὴν ἀναχώρησή του, παντρευτήκαμε σὲ ἐκκλησία. Μᾶλλον αὐτὸ ἦταν τὸ δῶρο του σὲ μένα, ἐν ὄψει τοῦ παρατεταμένου χωρισμοῦ μας.

Ἔφυγε, καὶ ἐγὼ ἄρχισα νὰ ἀσχολοῦμαι πολὺ μὲ τὴν ἐκκλησία.  Ὁ γιός μου ἦταν στὸ σπίτι τῆς γιαγιᾶς τοῦ (ἐπειδὴ ἐγὼ εἶχα ἀκόμα κάμποσους μῆνες νοσοκομειακῆς θεραπείας μπροστά μου), ἡ ἔρευνα γιὰ τὸ πτυχίο μου εἶχε σχεδὸν τελειώσει, καὶ δὲν ὑπῆρχαν ἐμπόδια ποὺ νὰ μὴν μὲ ἀφήνουν νὰ διαβάζω βιβλία ἢ νὰ πηγαίνω στὴν ἐκκλησία. Ὅλες αὐτὲς οἱ ἀσχολίες ἀπαιτοῦσαν μεγάλα ποσὰ χρημάτων καὶ πολὺ χρόνο.  Ἡ γειτόνισσά μου, ποὺ μὲ εἶχε καθοδηγήσει, ἔγινε σὰν Ἀνάδοχός μου, ἢ καὶ πιὸ κοντινή. Λίγο πρὶν τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ συζύγου μου, φέραμε ἱερέα νὰ κάνει ἁγιασμὸ στὸ διαμέρισμα.  Ὅταν γύρισε σπίτι ὁ σύζυγός μου, τὸν ὑποδέχθηκε τὸ ἄρωμα ἀπὸ τὸ θυμίαμα παντοῦ μέσα στὸ σπίτι, τὰ ράφια τῆς βιβλιοθήκης γεμάτα ἀπὸ Χριστιανικὰ βιβλία, δύο συστάδες ἀπὸ εἰκονίσματα – ἡ μία σὲ ἄλλο δωμάτιο – καὶ ἐμένα, μὲ μάτια νὰ λάμπουν, μεταμορφωμένη, καὶ νὰ ἀδημονῶ νὰ μοιραστῶ ὁλόκληρη τὴν ἐμπειρία καὶ γνώση ποὺ εἶχα ἀποκτήσει κατὰ τὴν ἀπουσία του.

Ἔδειχνε κάποια ἀνοχὴ στὶς ἀλλαγὲς αὐτές, τουλάχιστον μέχρι ποὺ ὁ ὀκτάχρονος γιὸς μᾶς ἐπέστρεψε ἀπὸ τὴν γιαγιά του. Ὀφείλω νὰ πῶ, ὅτι τὸ ἀγόρι προθύμως συνδέθηκε μὲ τὴν Ὀρθοδοξία, καὶ ἄρχισε νὰ διαβάζει προσευχές, νὰ γονατίζει μπροστὰ στὶς εἰκόνες, νὰ ἔρχεται στὴν ἐκκλησία καὶ νὰ φοράει τὸ σταυρουδάκι τοῦ πάντοτε πάνω του.  Καὶ μετά...

Μία μέρα, ὁ πατέρας κάλεσε τὸν γιό του νὰ πᾶνε μαζὶ στὸ ποτάμι.  Ἦταν μία ζεστὴ ἡμέρα, καὶ θὰ πήγαιναν, φορώντας μόνο τὰ σόρτς τους.  Ζήτησε ἀπὸ τὸ παιδὶ νὰ ἀφήσει στὸ σπίτι τὸ σταυρουδάκι του, γιὰ νὰ μὴν τὸ χάσει, ἢ νὰ μὴ σπάσει, ἢ κάτι τέτοιο… Δὲν θέλω νὰ ξαναφέρω στὴ μνήμη μου τὴν ὑπόλοιπη ἐκείνη ἡμέρα. Ποτὲ δὲν εἴχαμε κάνει τέτοιους τρομακτικοὺς καβγάδες, εἴτε πρὶν εἴτε μετὰ ἀπὸ τὸ περιστατικὸ ἐκεῖνο.  Προέκυψε τριήμερος πόλεμος ἀνάμεσά μας.  Ἔβρισκα τὴν ἀπαίτηση τοῦ συζύγου μου νὰ φύγει ὁ σταυρὸς ἀπὸ τὸν λαιμὸ τοῦ παιδιοῦ μου ἀδιανόητη, καὶ τὸ ξεκαθάρισα στὸ παιδί μας.  Πολλοὶ ἀπὸ τοὺς φίλους μου, συμπεριλαμβανομένου καὶ τοῦ ἱερέα, ὑποστήριξαν τὴν ἀπόφασή μου.

Εἶναι πολὺ πιθανό, ὁ ἱερέας νὰ μὴν εἶχε ἀντιληφθεῖ τὸ σύνολο τῶν συνθηκῶν γύρω ἀπὸ τὸν πόλεμο αὐτὸ – αὐτὸς ἁπλῶς σχολίασε πὼς ὁ σταυρὸς δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ βγεῖ, τελεία καὶ παύλα. Ἐγὼ ἐξέλαβα τὴν ἀπάντηση τοῦ ἱερέα ὡς ὁριστική, μίας καὶ δὲν ὑπῆρχε χρόνος νὰ κάνουμε παρατεταμένη κουβέντα ἐπὶ τοῦ θέματος.  Ὁ σύζυγός μου ὅμως, ἐνοίωσε ἐνοχλημένος καὶ ταπεινωμένος, ἐνοίωθε πὼς στρέφαμε τὸν γιὸ τοῦ ἐναντίον του, καὶ πὼς τοῦ βάζαμε τρελὲς ἰδέες μέσα στὸ μυαλὸ τοῦ – ὅπως π.χ., πῶς ὁ Θεὸς εἶναι πάνω ἀπ’ ὅλα καὶ πὼς αὐτὸς – ὁ πατέρας – ἔρχεται δεύτερος. Γιὰ τὸν σύζυγό μου, ἡ λέξη «Θεὸς» ἦταν ἁπλῶς μία σκέψη, ἕνας κενὸς θόρυβος ποὺ προερχόταν ἀπὸ τοὺς φίλους μου, ἔτσι, ὅταν ἄκουγε γιὰ τὴν κυριαρχία τοῦ Θεοῦ, ἦταν σὰν νὰ ἄκουγε πὼς ἐμεῖς κυριαρχούσαμε πάνω ἀπὸ αὐτόν. Τώρα, μπορῶ νὰ δῶ πόσο μπερδεμένα ἤσαν τὰ πράγματα. Τότε ὅμως, δὲν εἶχα ἰδέα.

Ἐνοίωσα ἀπίστευτα ἄσχημα. Ὁ σύζυγός μου πέταξε ἔξω σχεδὸν ὅλες τὶς εἰκόνες, τὸ καντήλι, ξέσχισε μερικὰ βιβλία ποὺ τὰ θεωροῦσε ἐπικίνδυνα, καὶ μοῦ ἔδωσε ὁδηγία νὰ στείλω τὰ ἄλλα βιβλία στὴν γειτόνισσά μου.  Μοῦ ἀπαγόρευσε  νὰ προφέρω μπροστά του τὶς λέξεις «Θεὸς» καὶ «Ἐκκλησία».  Δὲν ἤξερα τί νὰ κάνω, τί νὰ σκεφθῶ… Δὲν ὑπῆρχε πιὰ χρόνος γιὰ μικροὺς σκυλοκαβγάδες. Φάνηκε, πὼς μπῆκε μέσα στὸ σπίτι μᾶς ἕνας ἀληθινὸς μπελάς. Φοβόμουν γιὰ τὸν σύζυγό μου, τὸν γιό μου, τὸν ἑαυτό μου… Καὶ σὲ λίγο, θὰ ἔπρεπε νὰ φύγουμε καὶ οἱ τρεῖς γιὰ τὴν Γερμανία γιὰ μεγάλο διάστημα. Ἀναρωτιόμουν συχνά, ἂν θὰ βρισκόταν καν εὐκαιρία νὰ ἐπισκεφθῶ κάποια ἐκκλησία ἐκεῖ.  Καταφέραμε νὰ εἰρηνεύσουμε πάλι, ἀλλὰ ἡ εἰρήνη ἦταν μόνο ἐπιφανειακή.  Ὁ σύζυγός μου ἄρχισε νὰ ἐπιμένει νὰ πάρω πίσω ὅσα λόγια εἶχα πεῖ γιὰ τὴν κυριαρχία τοῦ Θεοῦ.  Δὲν μπόρεσα νὰ κάνω τέτοιο πράγμα. Οὔτε μποροῦσα νὰ τοῦ ζητήσω εἰλικρινὰ συγγνώμη, βρίσκοντας τὸν ἑαυτόν μου ἔνοχο, ἀλλὰ χωρὶς νὰ μπορῶ νὰ ἐντοπίσω τὴν προέλευση τῆς ἐνοχῆς μου αὐτῆς.

Δὲν ὑπῆρχε λύση πρόχειρη. Ὁ γιός μου καὶ ἐγὼ ἀποσυρθήκαμε στὶς «κατακόμβες»: προσευχόμασταν σιωπηλὰ καὶ μυστικά, ὅταν ὁ σύζυγός μου ἔλειπε ἀπὸ τὸ σπίτι.  Ἐξήγησα στὸ παιδὶ πὼς ὁ πατέρας τοῦ ἦταν καλὸς ἄνθρωπος, ἀλλὰ ἁπλῶς δὲν πίστευε στὸν Θεό, καὶ πὼς χρειάζεται νὰ προσευχηθοῦμε ἐμεῖς γιὰ αὐτόν, ἐπειδὴ δὲν ἦταν ἔνοχος ὁ ἴδιος, ἀλλὰ ἔπασχε ἀπὸ ἕνα εἶδος ἀρρώστιας. Τοῦ εἶπα πὼς καὶ ἐγὼ περπατοῦσα μὲ δυσκολία, ἀλλὰ κανεὶς δὲν μὲ κοροΐδευε.  Ὅμως, μέσα στὴν καρδιά μου, ἐνοίωθα τὸ χάσμα ποὺ μεγάλωνε ἀνάμεσα σὲ μένα καὶ τὸν σύζυγό μου, καὶ δὲν ἔβλεπα νὰ ὑπάρχει τρόπος νὰ γεφυρωθεῖ αὐτὸ τὸ χάσμα, ποτὲ πιά.

Ἔτσι εἶχαν τὰ πράγματα, ὅταν φύγαμε γιὰ τὴν Γερμανία. Πρέπει νὰ προσθέσω ὅμως, πὼς λίγο πρὶν ἀπὸ τὴν ἀναχώρησή μας, ὁ σύζυγός μου μὲ ἄφησε νὰ ἐπισκεφθῶ μία τοπική, θαυματουργὴ εἰκόνα, καὶ μοῦ ἔδωσε χρήματα γιὰ τὸ ταξί.  Καλὴ ἡ χειρονομία αὐτή, ἀλλὰ ὄχι ἀρκετή. Ἄλλωστε, τὸ προσκύνημα αὐτὸ δὲν θεράπευσε τὴν ἀρρώστια μου.  Ὁ σύζυγός μου δὲν ἔκανε κανένα σχόλιο, ὅμως ὑποψιάστηκα πὼς κατὰ βάθος χάρηκε.

Ὅταν φτάσαμε στὸ νέο τόπο, τόλμησα νὰ βάλω τρεῖς μικροσκοπικὲς εἰκόνες στὸ λιγότερο ἐμφανὲς σημεῖο, μὲ τὴν ἐλπίδα πὼς δὲν θὰ ἐκνεύριζαν τὸν σύζυγό μου. Προετοίμαζα τὸν ἑαυτό μου ψυχολογικά, πὼς θὰ ζοῦσε ἕνα χρόνο -ἢ καὶ περισσότερο- ἀποχωρισμένη ἀπὸ τὸ γνώριμο περιβάλλον τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν καὶ τὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ὅταν, δύο μέρες μετὰ τὴν ἄφιξή μας, ἦρθε τρέχοντας στὸ σπίτι ὁ γιός μου, λέγοντας πὼς μόλις εἶχε γνωρίσει μία Χριστιανή, καὶ πὼς μᾶς εἶχε καλέσει νὰ πᾶμε ἐκείνη κιόλας τὴν Κυριακὴ στὴν ἐκκλησία. Ξοπίσω ἀπὸ τὸ παιδί, ἦρθε καὶ ἡ ἴδια ἡ γυναίκα. Ἦταν ἡ Λάρισσα, μία μετανάστρια ἀπὸ τὴν Μόσχα ὅπως ἐμεῖς. Πρὸς μεγάλη μου ἔκπληξη, τὸ σπίτι μᾶς βρισκόταν ἀκριβῶς δίπλα σὲ μία τοπικὴ Ὀρθόδοξη κοινότητα, καὶ πρὸς μεγάλη μου χαρά, ἡ ἐκκλησία ἐκείνη ὑπαγόταν στὸ Πατριαρχεῖο τῆς Μόσχας. «Ἂς προσευχηθοῦμε, Σβέτα» ἦταν τὰ πρῶτα λόγια της Λάρισσας, ἀφοῦ εἴχαμε ἀνταλλάξει τὶς πρῶτες ἀπαραίτητες πληροφορίες γιὰ τὰ ἄτομά μας. Αὐτὸς ἦταν ὁ τρόπος ποὺ γνώρισα τὴν στενὴ φίλη μου, καὶ –τρόπον τινὰ- πνευματικὴ ἀδελφή μου.

Τὸ βραδάκι, ρώτησα ἤρεμα τὸν σύζυγό μου ἂν θὰ μᾶς ἐπέτρεπε νὰ κάνομε ἕνα μικρὸ ταξιδάκι στὴν κοντινὴ κωμόπολη, γιὰ νὰ λειτουργηθοῦμε.  «Ὄχι» ἦταν ἡ ἀπάντηση ποὺ πῆρα. Καὶ μετά, σὰν συμπλήρωμα, μία ἔνθερμη ὁμιλία γιὰ τὸ πῶς ἦρθε ἐδῶ, μὲ τὴν ἐλπίδα πὼς θὰ ξεκουραζόταν ἀπὸ ὅλες τὶς ἀνοησίες μας, καὶ μὲ μία ἐπίμονη ἐπιθυμία νὰ μὴν ὑπάρχει κανένα ἐκκλησιαστικὸ πνεῦμα τριγύρω. Δὲν μποροῦσε νὰ ἀνεχθεῖ ἐκεῖνα τὰ ταξίδια μας στὴν ἐκκλησία μία φορὰ στοὺς τρεῖς μῆνες, καὶ ἂν τοῦ ζητούσαμε νὰ πηγαίνουμε πιὸ συχνά, θὰ εἴμασταν ἐμεῖς ὑπεύθυνοι γιὰ τὰ ὅποια ἐπακόλουθα.

Ὅμως δὲν μπορούσαμε νὰ σιωποῦμε τελείως. Ἄνθρωποι ἀπὸ τὴν ἐνορία μὲ ἐπισκέπτονταν στὸ σπίτι, καὶ σύντομα ἔγιναν οἱ νέοι μου φίλοι. Ἡ ὁμάδα μου αὐτὴ προσπαθοῦσε νὰ συμπεριφέρεται πολὺ εὐγενικὰ καὶ ἀθόρυβα γύρω ἀπὸ τὸν σύζυγό μου, καθ’ ὅτι ἡ ἔνταση ἦταν ἐμφανής. Τώρα, ἦταν τὸ ζήτημα τοῦ ἁγιασμοῦ τοῦ σπιτιοῦ μας.  Ἐπρόκειτο κάποιος ἱερέας νὰ λειτουργήσει στὴν πόλη μας, καὶ θὰ μποροῦσε μετὰ νὰ ἔρθει καὶ στὸ σπίτι μου.  Φοβόμουν νὰ τὸ ἀναφέρω… Κάπως, μὲ τὴν βοήθεια τῆς Λάρισσας, ὁ σύζυγός μου συμφώνησε νὰ ἔρθει ὁ ἱερέας.

Ὅταν ἦρθε ὁ ἱερέας, δὲν μοῦ ἔκανε καὶ σπουδαία ἐντύπωση. Ἐμοίαζε τρομερὰ νέος. Ὅμως, ὁ ἱερέας εἶναι ἱερέας, ἔτσι, ἀποφάσισα νὰ μοιραστῶ τὶς στενοχώριες μου μαζί του.

Συνολικά, τὸ θέμα ἦταν ἡ ἐρώτηση τοῦ τίτλου τῆς ἀφήγησης αὐτῆς:

«ΠΩΣ ΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΕΝΑΝ ΤΕΤΟΙΟ ΑΝΘΡΩΠΟ;»

«Πολὺ ἁπλά» μου ἀπάντησε ὁ ἱερέας, «ΜΕ ΑΓΑΠΗ»

Ὅταν ἔφυγε ὁ ἱερέας, ἀμέσως σχημάτισα τὸν ἀριθμὸ τηλεφώνου τῆς ἐργασίας τοῦ συζύγου μου. «Συγχώρεσε μέ, σὲ παρακαλῶ» τοῦ κλαψούρισα στὸ ἀκουστικό. «Ἤμουν ἕνας ἀπόλυτος βλάκας.  Ὁ πάτερ Α. μοῦ τὸ ἐξήγησε πρὸ ὀλίγου, καὶ μοῦ εἶπε νὰ τὸ ἐξομολογηθῶ σὲ σένα καὶ στὸν Θεό, καὶ ἐπίσης σου στέλνει τοὺς θερμοὺς χαιρετισμούς του, καθὼς καὶ τὴν συμπάθειά του, ποὺ ἔχεις μία τόσο ἠλίθια σύζυγο.»

«Ἀλήθεια; Μὰ τότε στ’ ἀλήθεια ὑπάρχουν καὶ εὐφυεῖς ἄνθρωποι ἀνάμεσα στοὺς Ὀρθόδοξους Χριστιανούς!» ἀπάντησε ὁ σύζυγός μου.

Δὲν ἔγινε τίποτε ἄλλο ἐκείνη τὴν ἡμέρα… ὅμως ἐνοίωσα πὼς ἔφυγε ἀπὸ τοὺς ὤμους μου ἕνα μεγάλο φορτίο, καὶ μοῦ ἦταν πλέον εὔκολο νὰ ἀναπνέω καὶ νὰ ζῶ.  Συνέχισα νὰ διαβάζω βιβλία, νὰ σκέπτομαι, καὶ νὰ προσεύχομαι. Ἡ ἐνοριακή μου ζωὴ ὁλόκληρη ἦταν πάντα κρυμμένη ἀπὸ τὰ μάτια τοῦ συζύγου μου. Ὅμως μετά, λίγο-λίγο, τὰ πράγματα ἄρχισαν νὰ ἀλλάζουν.  Οἱ φίλοι μου ἔφεραν μία μεγάλη εἰκόνα, καὶ ὁ σύζυγός μου δέχθηκε νὰ τοποθετηθεῖ σὲ ἕνα ἐμφανὲς μέρος.  Μποροῦσα νὰ καλῶ τὸν ἱερέα νὰ λειτουργήσει μέσα στὸ σπίτι μας, καὶ ἐγὼ μποροῦσα νὰ πηγαίνω στὴν ἐκκλησία ὅσο συχνὰ ἐπιθυμοῦσα.  Βέβαια, δὲν μποροῦσα νὰ πηγαίνω καὶ πολὺ συχνά, καθ’ ὅτι ἡ ἀρρώστια μου χειροτέρευε. Ἡ ἴδια ἀρρώστια ἐπίσης δὲν μοῦ ἐπέτρεπε νὰ νηστεύω.  Ὁ σύζυγός μου καὶ ἐγὼ συζητοῦμε πολὺ γιὰ τὴν θρησκεία. Πολλὲς φορὲς μὲ προκαλοῦσε νὰ συζητοῦμε διάφορα θέματα. Ἂν καὶ μερικὲς φορὲς κατέληγαν σὲ δάκρυα οἱ συζητήσεις μας, ἦταν καλύτερα ἀπὸ πρίν.

Συνέχιζε νὰ πιστεύει πὼς ἡ Ἁγία Γραφὴ ἦταν μία συλλογὴ ἀπὸ μύθους, ἀλλὰ αὐτὰ τὰ σχόλια δὲν μὲ ἐνοχλοῦσαν τόσο.  Πίεσα τὸν ἑαυτό μου νὰ εἶμαι ὅλο καὶ πιὸ σιωπηλή.  Ἐπεδίωκα νὰ μιλάω καὶ νὰ ἐπιμένω λιγότερο, καὶ νὰ προσεύχομαι περισσότερο.  Καὶ νὰ ἀγαπῶ… νὰ ἀγαπῶ… νὰ ἀγαπῶ… Ὅπως ἔμαθα ἀπὸ τὴν πείρα μου, ὅλα τὰ παθιασμένα λόγιά μας εἶναι κενά, ἂν δὲν ὑπάρχει ἀγάπη…

Τὸ πρῶτο σὸκ ἦρθε, ὅταν ὁ γιός μου ἔκανε πάλι κάποια ἀταξία, καὶ ὁ σύζυγός μου μπῆκε μὲ φόρα στὸ δωμάτιό μας, στάθηκε μπροστὰ στὶς εἰκόνες καὶ μὲ ρώτησε:

«Ποιὰ εἶναι ἡ κυρίως εἰκόνα ἀπὸ αὐτές;»

Τοῦ ἔδειξα τὴν μεγάλη εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ Σωτῆρος.  Ὁ σύζυγός μου τὴν ξεκρέμασε, καί, παίρνοντας ἕνα σφυρὶ μαζί του, τὴν πῆγε στὸ δωμάτιο τοῦ παιδιοῦ.  Ἔτρεξα πίσω του, καὶ αὐτὸ ποὺ εἶδα, δὲν τὸ πίστευα:  κάρφωσε μία μεγάλη πρόκα στὸ ντουβάρι, καὶ κρέμασε πάνω του τὴν εἰκόνα.

«Ἐδῶ!» βροντοφώναξε στὸ ἔκπληκτο παιδί. «Ἴσως νὰ τὸ σκεφτεῖς καλύτερα αὐτὸ ποὺ ἔκανες, μπροστὰ στὸν Θεό σου – οἱ μικρὲς δὲν φαίνεται νὰ σοὺ κάνουν καὶ πολὺ ἐντύπωση!» (Ἀναφερόταν στὶς μικρὲς χάρτινες εἰκονίτσες πάνω στὸ τραπέζι τοῦ γιοῦ μου).

Ἐνάμιση χρόνο ἀφ’ ὅτου ἤρθαμε στὴν Γερμανία, στοὺς τελευταίους μῆνες τῆς παραμονῆς μας ἐδῶ, ὁ σύζυγός μου ἐκνευριζόταν ὅταν ἀκυρώναμε τὶς ἐπισκέψεις μας στὴν ἐκκλησία. Ἀποφάσισε, πὼς ὄχι μόνο ἦταν χρήσιμο, ἀλλὰ καὶ ἀπαραίτητο, νὰ δοθεῖ θρησκευτικὴ ἐκπαίδευση στὸ παιδί μας.

Φέτος τὸ καλοκαίρι, πῆρε τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ ἄρχισε νὰ τὴν διαβάζει μόνος του.  Μοῦ εἶπε πὼς ἕνας ἀπὸ τοὺς φίλους, τοῦ συνέστησε νὰ τὸ κάνει – σὰν κάτι καλὸ πρὶν πάει γιὰ ὕπνο.

Τὴν ἑπόμενη φορᾶ ποὺ ἔφυγε γιὰ μεγάλο ταξίδι τὸ φθινόπωρο, συμφώνησε νὰ πάρει μαζί του τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας. (Ἑορτάζεται τὴν ἴδια μέρα μὲ τὰ γενέθλιά του).

Δὲν ξέρω ἂν θὰ προσέλθουμε ποτὲ στὸ Ἅγιο Δισκοπότηρο μὲ τὰ Ἅγια Δῶρα, ἢ ἂν θὰ σταθοῦμε μαζὶ στὴν ἡμερήσια προσευχή, ἢ ἀκόμα ἂν θὰ τηρήσουμε τὶς νηστεῖες καὶ θὰ ἑορτάσουμε τὶς ἐκκλησιαστικὲς ἑορτὲς μαζί.  Ξέρω μόνο πὼς ὁ σύζυγός μου εἶναι πολὺ καλύτερα καὶ πιὸ εἰλικρινὴς ἀπ’ ὅτι εἶμαι ἐγὼ στὴν δική του ζωή.  Καὶ μπορεῖ νὰ ἀγαπᾶ καλύτερα ἀπὸ μένα, μπορεῖ καὶ εἶναι ταπεινὸς καὶ ὑπομονετικός.

Ἔτσι τώρα ὑπάρχει ἕνα ἄλλο ἐρώτημα ποῦ μὲ βασανίζει:  ΠΩΣ ΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΜΕ ΕΝΑ ΑΤΟΜΟ ΣΑΝ ΕΜΕΝΑ;

Καὶ εἶναι ἕνα ἐρώτημα ποὺ χρειάζεται ἄμεση ἀπόφαση – πρὶν ἀρχίσει ὁ σύζυγός μου νὰ τὸ μελετᾶ ὁ ἴδιος.  Ἐπειδή, ποιὸς ξέρει;

Κύριε, βοήθησέ μας!
Πηγη: oodegr.com