Ἔγινε, κατὰ τοὺς περισσότερους Πατέρες, 40 ἡμέρες περίπου πρὸ τῆς Σταυρώσεως, δηλαδὴ κατὰ τὸν μήνα Φεβρουάριο δεδομένου ὅτι ἡ Σταύρωση ἔγινε 14 Νισᾶν ( Μαρτίου ) Ἀλλὰ ἐπειδὴ ὁ ἑορτασμὸς τῆς ἑορτῆς θὰ συνέπιπτε μέσα στὴ Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ ποὺ εἶναι πένθιμη περίοδος, γιὰ αὐτὸ μεταφέρθηκε στὶς 6 Αὐγούστου ποὺ ἀπέχει, ἀπὸ τὶς 14 Σεπτεμβρίου ποὺ γιορτάζεται ἡ Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καὶ λογαριάζεται σὰν μεγάλη Παρασκευή, σαράντα ἡμέρες. Ἡ γιορτὴ καθιερώθηκε ἐπίσημα νὰ γιορτάζεται κατὰ τὶς ἀρχὲς τοῦ ἑβδόμου αἰῶνος σὲ ἀντικατάσταση τῆς ἑβραϊκῆς γιορτῆς τοῦ ἐξιλασμοῦ.
Τὸ ἱστορικὸ ἔχει ὡς ἑξῆς: Ὁ Κύριος σαράντα ἡμέρες περίπου πρὶν τῆς...Σταυρώσεως,
παρέλαβε τρεῖς ἀπὸ τοὺς Μαθητές του, τὸν Πέτρο γιὰ τὴ μεγάλη πίστη καὶ ἀγάπη ποὺ εἶχε πρὸς τὸν Χριστό, τὸν Ἰωάννη ἐπειδὴ τὸν ἀγαποῦσε ἰδιαίτερα ὁ Κύριος, γιὰ τὴν ἁγνότητα καὶ τὴν ὁλόψυχη πρὸς Αὐτὸν ἀφοσίωσή Του καὶ τὸν Ἰάκωβο ἐπειδὴ αὐτὸς ἔχυσε πρῶτος τὸ αἷμά του γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ τοὺς ἀνέβασε στὸ ὅρος Θαβώρ. Δὲν πῆρε ὅλους τους μαθητές, γιατί θὰ ἀναγκαζόνταν νὰ πάρει καὶ τὸν Ἰούδα, ποὺ λόγω τῆς κακῆς του προαιρέσεως ἦταν ἀνάξιος νὰ δεῖ τὴ Μεταμόρφωση. Ἐκεῖ στὸ ὅρος Θαβὼρ ξαφνικά, ἐνῶ προσευχόνταν ὁ Κύριος, ἔλαμψε τὸ πρόσωπό Του, ὑπὲρ τὸν ἥλιο καὶ τὰ ροῦχα Τοῦ ἔγιναν λευκὰ σὰν τὸ φῶς. Ταυτόχρονα ἐμφανίστηκαν, ὁ Προφήτης Μωϋσῆς σὰν ἐκπρόσωπος τοῦ νόμου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καὶ τῶν νεκρῶν καὶ ὁ Προφήτης Ἠλίας σὰν ἐκπρόσωπος τῶν προφητῶν καὶ τῶν ζωντανῶν ( ὅπως εἶναι γνωστὸ ὁ Προφήτης Ἠλίας ἀναλήφθηκε ζωντανὸς στοὺς οὐρανοὺς μὲ πύρινο ἅρμα ) συνομιλοῦντες μαζί Του γιὰ τὶς προφητεῖες ποὺ ἀναφέρονταν στὸ σωτήριο Πάθος Του. Αὐτὸ ἔγινε γιὰ νὰ δείξει στοὺς μαθητὲς πὼς εἶναι ὁ Κύριος του νόμου καὶ τῶν προφητῶν, ζώντων καὶ νεκρῶν. Ὁ Πέτρος ἀπὸ τὴν ταραχή του μὴ γνωρίζοντας τί ἔλεγε, ἐπειδὴ φοβόνταν μήπως ὁ Ἰησοῦς, ἂν ξαναγύριζε στὰ Ἱεροσόλυμα, θὰ τὸν σκότωναν οἱ Ἰουδαῖοι, εἶπε στὸν Κύριο ὅτι καλὸ θὰ ἦταν νὰ μείνουν στὸ ὅρος Θαβὼρ καὶ νὰ φτιάξουν τρεῖς σκηνὲς Ἐνῶ ἀκόμα μιλοῦσε ὁ Πέτρος, ἐμφανίστηκε ἕνα φωτεινὸ σύννεφο καὶ ἡ φωνὴ τοῦ Οὐρανίου Πατρὸς μέσα ἀπὸ αὐτό, βεβαίωνε πὼς ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Υἱὸς Τοῦ ὁ ἀγαπητός, στὸν ὁποῖο ἀναπαύεται ὅλη ἡ Πατρικὴ εὔνοιά Του καὶ ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, σὲ αὐτὸν πρέπει νὰ ὑπακοῦμε καὶ νὰ ἐφαρμόζουμε τὶς σωτήριες ἐντολές Του. Αὐτὴ ἡ Θεϊκὴ φωνὴ συγκλόνισε τοὺς μαθητὲς ποὺ ἔπεσαν μὲ τὸ πρόσωπο κάτω στὴ γῆ, ἀπὸ τὸν τρόμο τους. Ἀλλὰ ὁ Κύριος γεμάτος φιλανθρωπία δὲν ἀφήνει ἄλλο τοὺς μαθητές Του, μέσα στὴν ἀγωνία καὶ τὸν φόβο καὶ ἀφοῦ τοὺς ἄγγιξε τοὺς εἶπε νὰ σηκωθοῦν καὶ νὰ μὴν φοβοῦνται, γιατί θὰ εἶναι μαζί τους, μέχρι τὸ Θεῖο Πάθος Του, ὅπως καὶ πρῶτα δηλαδὴ μὲ τὸ ταπεινὸ σχῆμα ἑνὸς ἁπλοῦ ἀνθρώπου, γιατί ὁ Κύριος ἦταν «ἄνθρωπος τὸ φαινόμενον ἀλλὰ Θεὸς τὸ κρυπτόμενον»
Ἀκόμη τοὺς εἶπε νὰ μὴν ποῦν σὲ κανένα τὸ θεῖο αὐτὸ γεγονὸς ποὺ ἔζησαν, μέχρι νὰ ἀναστηθεῖ ἐκ νεκρῶ. Γιατί ὅμως ὁ Κύριος διάλεξε, αὐτὴ τὴν χρονικὴ στιγμή, δηλαδὴ λίγο πρὶν ἀπὸ τὰ Ἅγια Πάθη Του γιὰ νὰ δείξει στοὺς Μαθητές Του, μία ἀμυδρὴ ἀκτίνα τῆς Θείας μεγαλειότητος καὶ δόξης Του; Τὴν ἀπάντηση δίνει πολὺ εὔστοχα τὸ κοντάκιο τῆς ἑορτῆς: «Ἐπὶ τοῦ ὅρους μετεμορφώθης Χριστὲ ὁ Θεὸς» μπροστὰ στοὺς μαθητές σου «ἴνα ὅταν σὲ ἴδωσι σταυρούμενον, τὸ μὲν πάθος νοήσωσιν ἑκούσιον, τῷ δὲ κόσμω κηρύξωσιν ὅτι σὺ ὑπάρχεις ἀληθῶς, τοῦ πατρὸς τὸ ἀπαύγασμα». Δηλαδὴ ὅταν σὲ δοῦν οἱ μαθητὲς ἐπάνω στὸ Σταυρό, γυμνὸ καὶ καταματωμένο μὲ τὸν ἀκάνθινο στέφανο νὰ ὑποφέρεις καὶ νὰ πεθαίνεις γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου, νὰ μὴ δειλιάσουν, ἀλλὰ νὰ καταλάβουν πὼς τὸ Πάθος Σου τὸ ὑπέμεινες ἐπειδὴ τὸ ἤθελες, ἑκούσια καὶ ὄχι ἀπὸ ἀδυναμία, ἀφοῦ εἶσαι ὁ παντοδύναμος Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ποὺ γεμάτος ἀγάπη γιὰ τὸ ξεπεσμένο πλάσμα Σου κατέβηκες στὴ γῆ, γιὰ νὰ μᾶς ἐλευθερώσεις ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς ἁμαρτίας. Ἔτσι ὅταν σὲ δοῦν, μετὰ τὴν Ἀνάσταση ἔνδοξο Νικητὴ τοῦ θανάτου, νὰ κηρύξουν σὲ ὅλο τὸν κόσμο ὅτι Ἐσὺ εἶσαι ὁ ὁμοούσιος Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Σωτήρας τῆς ἀνθρωπότητας. Αὐτὸς ἦταν ὁ σκοπὸς ποὺ ἔγινε ἡ Μεταμόρφωση. Ἐδῶ πρέπει νὰ ποῦμε, ὅτι ἡ λαμπρὴ ἀκτινοβολία τοῦ Θείου ἀκτίστου φωτός, ποὺ παρουσίασε τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου κατὰ τὴν Μεταμόσφωση καὶ εἶδαν οἱ Ἀπόστολοι, ἀφοῦ διανοίχτηκαν μὲ τὴ δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τὰ ψυχικὰ μάτια τους, σύμφωνα μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Θεολογία εἶναι ἡ ἄκτιστη Ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι ἡ ἐπίσης ἄκτιστη Οὐσία τοῦ Θεοῦ, ποὺ γιὰ ὅλα τὰ κτίσματα, ἀκόμα καὶ τοὺς Ἁγίους Ἀγγέλους εἶναι παντελῶς ἀκατάλυπτη καὶ ἀόρατη. Ἡ Θεία αὐτὴ Ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, εἶναι ποὺ χαριτώνει καὶ ἁγιάζει τὴν ἀνθρώπινη φύση καὶ μποροῦμε νὰ τὴ δοῦμε μὲ τοὺς πνευματικοὺς ὀφθαλμούς μας. Φυσικὰ γιὰ νὰ φτάσουμε σὲ αὐτὸ τὸ ὕψος τῆς Θεώσεως, πρέπει νὰ κάνουμε σκληρὸ ἀγώνα γιὰ τὴν κάθαρση τῆς ψυχῆς μας ἀπὸ τὰ ἁμαρτωλὰ πάθη ἀφοῦ «οἱ καθαροὶ τὴ καρδία, τὸν Θεὸν ὄψονται» ( Μάτθ. ἐ΄ 8 ). Αὐτὸ ἐξάλλου συμβολίζει καὶ ἡ ἀνάβαση στὸ ὅρος Θαβὼρ ποὺ ἔκαναν οἱ μαθητὲς γιὰ νὰ δοῦν τὴ Θεία δόξα τοῦ Ἰησοῦ.
Ἐμεῖς ἂν τηρήσουμε τὶς ἐντολές Του, μὲ τὴ Βοήθεια τῆς Θείας Χάριτος καὶ τοῦ προσωπικοῦ μας ἀγώνα, θὰ μπορέσουμε ἂν ὄχι στὴ διάρκεια αὐτῆς τῆς πρόσκαιρης ζωῆς, ἀλλὰ ὁπωσδήποτε στὴν ἄλλη, ἄφθαρτη καὶ αἰώνια ζωή, ποὺ δὲ θὰ βλέπουμε τὸν Θεὸ «δὶ ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι» ( Ἃ΄ Κόρ. ἲγ΄ 12 ) δηλαδὴ σὰν μέσα ἀπὸ μεταλλικὸ καθρέπτη θαμπὰ καὶ ἀτελῆ ὥστε νὰ μᾶς μένουν πολλὰ αἰνίγματα, ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ ἐξηγήσουμε, ἀλλὰ «πρόσωπον πρὸς πρόσωπον» ( Ἃ΄ Κόρ. ἲγ΄ 12 ) καὶ «καθὼς ἔστι» ( Ἃ΄ Ἰωάν. γ΄ 2 ). Αὐτὸ βέβαια θὰ γίνει ἀφοῦ θὰ ἔχουμε ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὸ φθαρτὸ περικάλυμμα τῆς σαρκός, ποὺ θὰ ἔχει ἀποπνευματισθεῖ ὥστε νὰ μπορεῖ εὔκολα, ὅσο φυσικὰ ἀντέχει ἡ πεπερασμένη φύση μας, νὰ βλέπει τὸ Θεῖο μεγαλεῖο καὶ νὰ μυῆται στὴ γνώση τοῦ ἄπειρου καὶ ὑπερτέλειου Θεοῦ.
Τὸ ἄρθρο εἶναι τοῦ Γεωργίου Ραυτόπουλου Θεολόγου
καὶ εἶχε δημοσιευτεῖ στὴν ἐφημερίδα «Μεσολογγίτικα Χρονικὰ»
πηγή:Ἐλεύθερος Πολιορκημένος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου