ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

(Φιλιπ. Β’ 5-11)

Γράφει  ὁ Ἀρχ. Ἰωήλ Κωνστάνταρος Ἱεροκήρυκας - Γενικός Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης

Μέσα σὲ λίγες γραμμές, τὸ Ἀποστολικὸ κείμενο τῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, προβάλλει ἐμπρὸς μας ὅλο τὸ ἐκπληκτικὸ μυστήριο τῆς Θείας Ἐνανθρωπήσεως.

Πρόκειται γιὰ ἕνα δογματικὸ καὶ θεολογικὸ ἀριστούργημα, ποὺ ἡ θεόπνευστη γραφίδα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, μέσω τῶν Φιλιππησίων, μᾶς ἔχει ἀποθησαυρίσει στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Ἄπειρος Θεὸς τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γής, ὁ Δημιουργὸς «δὶ’ οὐ τὰ πάντα ἐγένετο», ἔκρυψε τὴν Θεία Του μεγαλειότητα καὶ ἔγινε ἄνθρωπος ὅμοιος μὲ ἐμᾶς, χωρὶς ἁμαρτία.

Ἀσύλληπτη ἡ συγκατάβασίς Του, γιὰ αὐτὸ καὶ ἄπειρη ἡ ὕψωσις καὶ ἡ δόξα Του.

Ὅσο χαμηλὰ κατέβηκε, τόσο ψηλὰ ἀνῆλθε!

Ὁ Θεὸς Πατὴρ ὑπερίψωσε τὸν Υἱόν Του καὶ ὡς ἄνθρωπο στὴν ἐξουσία καὶ τιμὴ τῆς Θεότητος. Τοῦ δίνει τὴν πρώτη θέση στὴν ἱεραρχία τοῦ ὁρατοῦ καὶ ἀοράτου κόσμου!

Ἀλλὰ τὴν πορεία τῆς ὑψώσεως καὶ τιμῆς τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, ἀκολούθησε καὶ ἡ Πανάχραντος Μητέρα Του, τῆς ὁποίας τὴν ἔνδοξη Κοίμηση ἑορτάζει ὁλόκληρη ἡ στρατευομένη καὶ...θριαμβεύουσα Ἐκκλησία Του.

Ἂν θελήσουμε νὰ ρίξουμε μία σύντομη ματιὰ στὴν Ὀρθόδοξη Θεολογία καὶ στὴν ἐκκλησιαστική μας ἱστορία, σχετικὰ μὲ τὴν Κυρία Θεοτόκο, θὰ δοῦμε ὅτι ἀνέκαθεν ἡ Παναγία μᾶς κατεῖχε τὴν εἰδικὴ θέση μεταξὺ τῶν ἁγίων. Εἶναι ἡ θαυμαστὴ προσωπικότητα ποὺ λαμβάνει διαρκῶς τὴν πρώτη θέση μεταξὺ τῶν κτισμάτων τοῦ Θεοῦ. Γιὰ αὐτὸ εἶναι καὶ ἡ περισσότερο ἐξυμνημένη μέσα στὸν λειτουργικό μας πλοῦτο. Εἶναι ἡ «Τιμιωτέρα τῶν Χερουβεὶμ καὶ ἐνδοξωτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ». Καὶ ἀκριβῶς μέσα σὲ αὐτὴν τὴν ἁγία καὶ Ἱερὰ παράδοση ποὺ κινοῦνται ἀκαταπαύστως οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας, ἐδίδαξαν, ἀπὸ τὰ ἀποστολικὰ ἀκόμα ἔτη, ὅτι ἡ Παρθένος γέννησε τὸν Θεάνθρωπο Κύριο καὶ ἄρα εἶναι Θεοτόκος. Τὴν ὀνόμασαν Θεοτόκον, ὄχι βέβαια ὅτι ἔδωσε ἀρχὴ καὶ ὕπαρξη στὸν προαιώνιο Θεό, ἀλλὰ διότι ὁ προαιώνιος Θεὸς – Λόγος, ἐχωρήθηκε «ἐν τὴ γαστρι αὐτῆς καὶ ἐξ αὐτῆς ἀμεταβλήτως», ἔλαβε τὴν ἀνθρωπίνη φύση καὶ ἔγινε κάτι ποὺ δὲν ἦταν προηγουμένως, δήλ. Θεάνθρωπος.

Οἱ δὲ Τρίτη, Πέμπτη καὶ Ἕκτη Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι, ἀναθεματίζουν ἐκείνους, ποὺ δὲν ὀνομάζουν Θεοτόκον τὴν Ἁγίαν Παρθένον.

Ἀναθεματισμένος, τονίζουν, ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος «οὒχ ὁμολογεῖ Θεὸν εἶναι κατὰ ἀλήθειαν τὸν Ἐμμανουὴλ καὶ διὰ τοῦτο Θεοτόκον τὴν Ἁγίαν Παρθένον».

Ὄντως ἡ Θεοτόκος εἶναι ὁ «κυματοθραύστης τῶν αἱρέσεων», καὶ ὡς ἐκ τούτου ἐπάνω της σπάζουν τὰ μανιασμένα κύματα τῶν πλανῶν καὶ τῶν αἱρέσεων καὶ στὸ Πανάγιο πρόσωπό της, θρυμματίζεται ὁ ἀνήθικος τρόπος ζωῆς, τὸν ὁποῖο μάλιστα ὁρισμένοι προσπαθοῦν νὰ τὸν περάσουν ὡς δῆθεν φυσιολογικὸ καὶ ὡς κοινωνικῶς ἀποδεκτόν...

Ἀλλ’ ἀδελφοί μου, αὐτοὶ ποὺ ξέπεσαν στὸ δόγμα, εἶναι δυνατὸν νὰ παραμείνουν στὸ ἀκέραιον ἦθος, ὅπως αὐτό μας τὸ παρουσιάζει καὶ τὸ προβάλλει ἡ Μητροπάρθενος Μητέρα τοῦ Λυτρωτοῦ; Καὶ εἶναι δυνατὸν νὰ ἔχουν τὴν εὐλογία τοῦ Υἱοῦ της, ὅσοι συμπροσεύχονται καὶ συγχρωτίζονται μὲ τοὺς ἐχθρούς της Μητέρας Του; Δήλ. οἱ ἀναθεματισμένοι ἀπὸ τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους, εἶναι δυνατὸν νὰ ἔχουν σχέση μὲ τὴν θεότητα καὶ νὰ εἶναι γνήσια μέλη τῆς Ἐκκλησίας ὥστε νὰ δέχονται τὴν κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος;

Πόσο, ἀλήθεια, θλίβουν τὴν Κυρία τῶν Ἀγγέλων, ὅσοι τὸ «φρέαρ τὸ συντετριμμένο» τῶν κακοδόξων αἱρέσεων, τὸ ὀνομάζουν «Ἐκκλησία», δίνοντας ἔτσι ἐντελῶς παράλογα τὸν τίτλο ποὺ ἔχει τὸ μοναδικὸ σῶμα τοῦ Υἱοῦ της, σὲ ἀνθρώπους ποὺ εἶναι ἐχθροί του Θεανθρώπου καὶ αὐτῆς τῆς Θεοτόκου...;

Ἀλλὰ ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου μας καὶ Μητέρα τῶν πιστῶν Χριστιανῶν, βρίσκεται τώρα στὸν βασιλικό, ἀπαστράπτοντα καὶ ὑπερκόσμιο θρόνο της καὶ ἀντικρίζει τὸν μοναδικὸ καὶ ποθητὸ Υἱό της. Στέκεται δίπλα Του μὲ μητρικὴ παρρησία καὶ δέεται ὑπὲρ ὅλου του κόσμου. Ὑπὲρ τοῦ ταλαίπωρου Ἑλληνικοῦ μας Ἔθνους ποὺ τόσο ἔχει προστατεύσει ἄχρι τοῦδε, καὶ φυσικὰ πρὸς πεῖσμα τῶν δαιμόνων καὶ τῶν ὀργάνων τους, θὰ συνεχίσει νὰ προστατεύει. Δέεται γιὰ τὴν κάθε ψυχή, ὥστε νὰ ὁδεύει τὴν ὁδὸν τῆς σωτηριώδους μετανοίας. Δέεται καὶ παρακαλεῖ κυρίως ὑπὲρ τῶν Ὀρθοδόξων ποιμένων, ὥστε νὰ παραμένουν στὰ χρυσὰ καὶ αἰώνια πλαίσια τῆς Ὀρθοδόξου δογματικῆς καὶ ἠθικῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας μας, καὶ συνάμα οἱ Ὀρθόδοξοι αὐτοὶ ταγοί, νὰ βρίσκονται μακριὰ ἀπὸ τὴν κατάρα τοῦ οἰκουμενισμοῦ, ὀρθοτομώντας τὸν Λόγον τῆς Ἀληθείας Τοῦ Υἱοῦ της καὶ Θεοῦ μας.

Εἴθε, αὐτὲς οἱ θερμὲς θεομητορικές της πρεσβεῖες, νὰ σώσουν τὸν κόσμο ὁλόκληρο καὶ νὰ μᾶς χαρίσουν τὸ ἀκριβὸ χάρισμα τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ὀρθοπραξίας, μέσα στὴν εὐλογημένη ἀτμόσφαιρα τῆς Ἁγίας Ταπεινώσεως.

Ἀμήν.