--> Ἀρχ. Ἰωήλ Κωνστάνταρος Ἱεροκήρυκας - Γενικός Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης
Ρώμ. ΙΒ΄ 6-14
Θὰ πρέπει νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὁ Χριστιανὸς δὲν μπορεῖ νὰ ζεῖ μόνος του, πολὺ δὲ περισσότερο δὲν μπορεῖ νὰ περιμένει ὅτι ἀπὸ μονωμένος καὶ ἀποκομμένος ἀπὸ τὴν Χριστιανικὴ κοινότητα, θὰ μπορέσει νὰ προοδεύσει καὶ νὰ προκόψει στὴν πνευματική του ζωή, ἔστω καὶ ἂν διαθέτει μεγάλα χαρίσματα. Αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν πραγματικότητα θέλει νὰ τονίσει ὁ Ἄπ. Παῦλος, γι’ αὐτὸ καὶ καταγράφει στὸ ἱερὸ κείμενο μὲ ἕνα μοναδικὸ ρυθμὸ καὶ οὐράνιο παλμό, τὸ πῶς πρέπει νὰ καταρτίζει ὁ πιστὸς τὴν ζωὴ τοῦ μέσα στὴν ἀτμόσφαιρα τῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας.
Ὁπωσδήποτε ὁ κάθε Χριστιανὸς ἔχει χαρίσματα «κατὰ τὴν χάριν τὴν δοθεῖσαν ἠμίν» , ἀνάλογα δήλ. μὲ τὴν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἡ ὁποία μᾶς δόθηκε κατὰ τὴν ὥρα τοῦ Βαπτίσματος καὶ τοῦ Χρίσματος. Καὶ βέβαια τὰ χαρίσματα εἶναι πολλὰ καὶ διάφορα. Προφητεία, διακονία, διδασκαλία, πνευματικά, διοικητικά, καὶ τόσα ἄλλα χαρίσματα ποὺ καταγράφονται στὸ ἱερὸ κείμενο, ἀλλὰ καὶ... ποὺ τὰ γνωρίζουμε νὰ ὑφίστανται στὰ πρόσωπα τῶν πιστῶν ἐντός της Ἐκκλησίας μας. Ἀφοῦ λοιπὸν ἡ δωρεὰ καὶ παροχὴ τῶν χαρισμάτων δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸν καθένα μας, εἶναι καθαρῶς δωρεὰ τοῦ Θεοῦ, γι’ αὐτὸ καὶ ὁ πιστὸς ἄνθρωπος, πρέπει νὰ ἐπαναπαύεται σὲ ὅσα ἔλαβε καὶ νὰ μὴ ζητᾶ ἄλλα, ἀνώτερα ὅπως ἴσως νομίζει χαρίσματα. Ἀλλά, ἀρκούμενος σ’ αὐτὰ ἂς καταβάλει κάθε προσπάθεια γιὰ νὰ τὰ ἀνακαλύψει κατ’ ἀρχὰς καὶ στὴ συνέχεια νὰ τὰ καλλιεργήσει ἐν ταπεινώσει καὶ συστηματικά, ὥστε νὰ τὰ χρησιμοποιήσει κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Νὰ τὰ προσφέρει πρὸς δόξαν τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, γιὰ τὴν ὠφέλεια τῶν ἀδελφῶν του καὶ βέβαια γιὰ τὸ καλό της ψυχῆς του.
Ὁ κάθε στίχος τῆς Ἀποστολικῆς περικοπῆς, ἀποτελεῖ καὶ ἕνα πνευματικὸ διαμάντι ποὺ θὰ χρειάζονταν τόμοι ὁλόκληροι γιὰ νὰ ἀναπτύξει κανεὶς σὲ βάθος καὶ πλάτος τὴν ὅλη τους θεολογικὴ σπουδαιότητα καὶ τὴν Ἐκκλησιαστικὴ καὶ κοινωνική τους ἀξία.
Θὰ σταθοῦμε ὅμως στὸν ἔνατο στίχο τοῦ κειμένου ὁ ὁποῖος ἐκφράζει γενικὴ ἀρχή. Ἀποτελεῖ δὲ θεμέλιο λίθο τοῦ ὅλου Χριστιανικοῦ οἰκοδομήματος: «Ἡ ἀγάπη ἀνυπόκριτος, ἀποστυγοῦντες τὸ πονηρόν, κολλώμενοι τῷ ἀγαθῶ» (Ρώμ. ΙΒ΄ 9). Δήλ. Ἡ ἀγάπη ἂς εἶναι εἰλικρινὴς καὶ ἐλεύθερη ἀπὸ τὴν ὑποκρισία. Νὰ ἀποστρέφεσθε μὲ ὅλη σας τὴν δύναμη τὸ πονηρὸ καὶ νὰ εἶστε προσκολλημένοι στὸ ἀγαθό.
Ἀδελφοί μου, ἂς τὸ βάλουμε καλὰ μέσα στὸ νοῦ μας καὶ κυρίως στὴν καρδιά μας. Ὅσα χαρίσματα κι ἂν διαθέτουμε, ἂν δὲ βαλθοῦμε νὰ καλλιεργήσουμε τὸ ἐπιστέγασμα καὶ ἀκριβῶς εἰπεῖν, τὴν κορωνίδα τῶν ἀρετῶν, τὴν ἀγάπη, τὴν Εὐαγγελικὴ Χριστιανικὴ ἀγάπη, ἄνευ ἀντιλογίας ὁλόκληροι οἱ κόποι μᾶς πᾶνε χαμένοι.
Ἀγάπη λοιπὸν Χριστιανική!
Ὥστε εἶναι τόσο εὔκολη ὑπόθεση νὰ κατορθώσει ὁ πιστὸς αὐτὴ τὴν κορυφὴ ποὺ ξεπερνᾶ καὶ αὐτὸν τὸν οὐρανό;
Φίλοι μου, εἶναι καὶ εὔκολο καὶ δύσκολο τὸ κατόρθωμα. Ἀναλόγως τὸ πῶς κανεὶς τοποθετεῖ τὴν ὕπαρξή του ἔναντί της ἀποκαλύψεως ποὺ φέρει ὁ Ἰησοῦς διὰ τοῦ Εὐαγγελίου στοὺς ἀνθρώπους.
Ἐὰν ὑπάρχει ἡ διάθεση τῆς ὑπακοῆς στὸ πανάγιο καὶ παντοκρατορικὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἐὰν ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀποδέχεται τὴν πίστη εἶναι ἕτοιμος γιὰ θυσίες καὶ ἀγωνίζεται νὰ παραμένει ἀσυμβίβαστος μὲ τὸ κατεστημένο τῆς πολυκέφαλης ἁμαρτίας, τότε τὸ πράγμα γίνεται εὔκολο. (Ἐννοεῖται βέβαια πὼς θὰ ἔχει ἄμεση ἐπαφὴ μὲ τοὺς ἀγωγούς της χάριτος, τὰ ἱερὰ δήλ. μυστήρια καὶ τὴν αὐθεντικὴ Ἐκκλησιαστική μας ζωή).
Ἂν ἐξ’ ἀντιθέτου ὁ ἄνθρωπος ἔχει νομίσει τὸν Χριστιανισμὸ ὡς μία ἄνευρη ἠθικιστικὴ ζωὴ τῶν ξερῶν τύπων, ἐὰν φρονεῖ ὅτι ἡ πίστη εἶναι ἁπλῶς μία πρακτικὴ ἀντιμετώπιση ἐπιμέρους ἠθικῶν διλημμάτων, καταντώντας τὸ Εὐαγγελικὸ μήνυμα μία ξεπεσμένη καζουϊστικὴ ἀρχή, τότε δὲν μπορεῖ νὰ γίνεται καν λόγος περὶ τῆς ἀγάπης καὶ μάλιστα τῆς ἀνυποκρίτου, ὅπως ἐπιτάσσει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον διὰ τοῦ Ἀποστόλου.
Θὰ ἦταν ὄντως ἡ χειρότερη παραποίηση τοῦ Ἀποστολικοῦ κηρύγματος, ἂν φανταστοῦμε τὴν Χριστιανικὴ ἀγάπη ὡς ἕνα πλαδαρὸ συναίσθημα ποὺ ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο σὲ μία ἀρρωστημένη πνευματικὴ αὐτάρκεια καὶ σὲ μία ἀπαράδεκτη ἀπομόνωση, ἐγκαταλείποντας ὁ πιστὸς τὰ προβλήματα τῆς Ἐκκλησιαστικῆς κοινότητας. Ἀντιθέτως, μὲ ὅλη τους τὴν ψυχικὴ δύναμη, οἱ ὀπαδοὶ τοῦ Ἰησοῦ, καὶ μὲ ὅλη τὴ δύναμη τῆς ἀποστροφῆς τους, εἶναι ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη νὰ ἀντιτίθενται πρὸς κάθε πονηρὸ πράγμα. Ταυτοχρόνως δὲ χρειάζεται νὰ εἶναι ἐπιμόνως στραμμένοι, κυριολεκτικῶς προσκολλημένοι στὸ ἀγαθό.
Μόνο μὲ αὐτὲς τὶς προϋποθέσεις καὶ πάνω σ’ αὐτὴ τὴν ἀρραγῆ βάση τῆς γνήσιας καὶ ὑγιοῦς ἀγάπης,μποροῦμε στὴ συνέχεια νὰ κάνουμε σοβαρὸ λόγο περὶ «φιλαδελφίας», περὶ «τιμῆς» καὶ «εὐγενείας» καὶ γιὰ ὅλα αὐτὰ τὰ πράγματι ἐξαίρετα χαρίσματα τῆς σπουδῆς καὶ τοῦ ζήλου, τῆς ἐλπίδας καὶ τῆς προσφορᾶς στοὺς ἀνθρώπους τῆς Ἐκκλησίας καὶ γενικώτερα στὸν κόσμο.
Μόνο ἔτσι μπορεῖ ὁ πιστὸς νὰ μὴ ἀνταποδίδει κακό, νὰ ἐκφέρει καλὰ λόγια καὶ συνάμα νὰ προσεύχεται γι’ αὐτοὺς ποὺ τὸν πληγώνουν, ὥστε νὰ τοὺς ἐλεήσει ὁ Θεός.
Μόνο μέσα σ’ αὐτὴ τὴν σφαίρα τῶν καλλιεργημένων χαρισμάτων τοῦ Πνεύματος καὶ προπαντός της ἀγάπης, μποροῦμε νὰ παραμένουμε εἰρηνικοί, διατηρώντας τὴν πνευματικὴ ἀρχοντιὰ καὶ εὐλογώντας τοὺς διώκοντας ἠμᾶς, διότι κυρίως αὐτοὶ ἔχουν ἀνάγκη τὴν ἀγάπη μας.
Αὐτὸς ἀδελφοί μου εἶναι ὁ κατὰ τὸ δυνατὸν τέλειος Χριστιανός, ἡ κορυφὴ τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς ἁγιότητας, ὁ ἄνθρωπος τῆς εἰλικρινοῦς ἀγάπης. Ὁ φιλόστοργος καὶ φιλάγαθος ποὺ εἶναι πάντοτε πρόθυμος σὲ κάθε ἔργο θεάρεστο καὶ ταυτοχρόνως προσεύχεται γιὰ τοὺς διῶκτες καὶ συκοφάντες του.
Καὶ ἂς μὴ λησμονοῦμε ποτέ: «Οἱ ἄνθρωποι ἀξίζουν τὴν ἀγάπη μας, ὅταν αὐτοὶ δὲν ἀξίζουν τὴν ἀγάπη μας»!
Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου