Μετενσάρκωση καὶ Ὀρθοδοξία

Τί πιστεύουν οἱ ὀπαδοὶ τοῦ κάρμα καὶ τῆς μετενσαρκώσεως
Σύμφωνα μὲ τὶς ἀνατολικὲς θρησκεῖες (κυρίως ἰνδουισμὸ καὶ βουδισμό), τὸν ἀποκρυφισμὸ καὶ γενικότερα, τὴν λεγομένη «Νέα Ἐποχή», μετὰ τὸν σωματικὸ θάνατο, ἡ ψυχὴ μπαίνει στὸ σῶμα ἑνὸς ἄλλου ἀνθρώπου, ζώου ἢ ἀκόμη καὶ φυτοῦ. Αὐτὸ σημαίνει ἡ λέξη μετενσάρκωση ἢ μετεμψύχωση.
Ἡ καινούργια ζωὴ θὰ ἐξαρτηθεῖ, λένε, ἀπὸ τὶς... προηγούμενες ζωὲς ποὺ ἔζησε, οἱ ὁποῖες μπορεῖ νὰ εἶναι χιλιάδες, σύμφωνα πάντα μὲ τοὺς ὀπαδοὺς τῆς θεωρίας αὐτῆς. Αὐτὸ σημαίνει ἡ λέξη κάρμα.
Ἡ θεωρία αὐτὴ προϋποθέτει μία θεώρηση τοῦ Θεοῦ, τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ κόσμου τελείως ἀσυμβίβαστη μὲ τὸν Χριστιανισμό. Προϋποθέτει δηλαδὴ ὅτι ὁ Θεὸς δὲν εἶναι πρόσωπο ἀλλὰ μία «ἀπρόσωπη ὑπερσυνειδητότητα». Ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι οὔτε πρόσωπο οὔτε δημιούργημα τοῦ Θεοῦ. Ὁ σκοπὸς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι νὰ σβήσει, ὅπως μία σταγόνα στὸν ὠκεανὸ τῆς «παγκόσμιας ὑπερσυνειδητότητας». Ὁ κόσμος δὲν εἶναι δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ταυτίζεται μὲ τὸν Θεὸ (ἀπόλυτος πανθεϊστικὸς μονισμός).
Ἡ ἄποψη αὐτὴ περὶ μετενσαρκώσεως δὲν εἶναι νόμος, ὅπως θέλουν νὰ τὴν παρουσιάζουν οἱ ὀπαδοί της, ἀλλὰ μία ἀναπόδεικτη θρησκευτικὴ δοξασία τους.
Μὲ τὴ διάδοση τῶν θεωριῶν αὐτῶν συμβαδίζει καὶ τὸ πλῆθος τῶν σχετικῶν προσφορῶν στὸ χῶρο τῆς σύγχρονης παραθρησκείας καὶ τῶν αἱρέσεων.
Ἀποκρύπτεται ἀπὸ τοὺς ὀπαδοὺς τῆς θεωρίας αὐτῆς, ὅτι εἶναι πολὺ πιθανότερο (σύμφωνα πάντοτε μὲ τὶς δικές τους δοξασίες) νὰ μετενσαρκωθεῖ κανεὶς ὡς ζῶο ἢ δαιμονικὸ ὄν, παρὰ ὡς ἄνθρωπος.
Σ' ἕνα ἰνδουιστικὸ βιβλίο μὲ μεγάλο κύρος, ὅπως εἶναι αὐτὸ τοῦ «νόμου τοῦ Μανοῦ» ἀναφέρεται μία παραβολικὴ ἱστορία: Μία χελώνα ζεῖ στὰ βάθη τῆς θάλασσας καὶ βγάζει τὸ κεφάλι της στὴν ἐπιφάνεια κάθε ἑκατὸ χρόνια. Συγχρόνως ἕνα δακτυλίδι ἐπιπλέει στὴν ἐπιφάνεια τοῦ νεροῦ. «Ὅσο πιθανὸν εἶναι νὰ περάσει τὸ κεφάλι τῆς χελώνας μέσα ἀπὸ τὸ δακτυλίδι, ἄλλο τόσο εἶναι πιθανὸν νὰ ἐνσαρκωθεῖ ἕνα ὂν μετὰ τὸ θάνατό του σὲ ἀνθρώπινο σῶμα».(!)

Ἀπὸ πότε;
Ἡ πλάνη αὐτὴ εἶναι πολὺ παλιά. Διαδόθηκε μέσω τῶν ἀρχαίων μαντείων καὶ τῶν εἰδωλολατρικῶν «μυστηρίων» στὸν ἀρχαῖο κόσμο. Σήμερα προπαγανδίζεται ἀπὸ τὰ Μ.Μ.Ε. καὶ προσφέρεται κυρίως μέσω τοῦ γκουρουισμοῦ, ὅλων ἐκείνων δηλαδὴ τῶν δῆθεν φωτισμένων δασκάλων ποὺ μᾶς ἔρχονται κυρίως ἀπὸ τὴν Ἄπω Ἀνατολή.
Σύμφωνα μὲ τὴ θρησκευτικὴ πίστη τοῦ κάρμα καὶ τῆς μετενσαρκώσεως, ἡ ψυχὴ ὑπόκειται σ' ἕναν ἀτελείωτο κύκλο γεννήσεων καὶ θανάτων ποὺ ἐπαναλαμβάνονται ὡς συνεχὴς βασανισμὸς (samsara). Ἀπὸ αὐτὸν τὸν βασανισμὸ ὑπόσχεται νὰ ἐλευθερώσει τὸν ἄνθρωπο ὁ γκουροὺ - ἐφ' ὅσον ὅμως ὁ ὀπαδὸς τοῦ παραδοθεῖ ὁλοκληρωτικά.
Ὁ μοναδικὸς τρόπος, λένε, γιὰ νὰ βγεῖ κανεὶς ἀπὸ αὐτὸν τὸν συνεχῆ βασανισμὸ εἶναι τὸ «νὰ δρᾶ χωρὶς προσκόλληση». Μία φαινομενικὰ καλὴ πράξη, ὅταν γίνεται μὲ συναισθηματικὴ - ὑπαρξιακὴ συμμετοχή, ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τὴ συσσώρευση κάρμα, ἐνῶ ὅταν, ἀκόμη καὶ ἕνα ἔγκλημα, γίνεται χωρὶς αὐτὴν τὴν προσκόλληση, αὐτὸς ποὺ δρᾶ δὲν συσσωρεύει κάρμα.

Συνέπειες
Αὐτὸ ἔχει ὡς συνέπεια τὴν πλήρη ἀνατροπὴ τῶν θεμελίων πάνω στὰ ὁποῖα βασίζεται ἡ κοινωνία μας καὶ ὅσες ἄλλες κοινωνίες - ἔστω καὶ σὲ μικρότερο βαθμὸ - ἔχουν τὴν ἀναφορά τους στὴ στάση ζωῆς τοῦ Χριστιανισμοῦ.
Αὐτὸ σημαίνει ὅτι, ἐὰν δεχθεῖ κανεὶς αὐτὸν τὸν ψευτοεπιστημονικὸ νόμο, δὲν μπορεῖ νὰ ζητήσει εὐθύνη ἀπὸ κανέναν γιὰ τίποτε, οὔτε ἔχει καὶ νόημα νὰ ἀγωνισθεῖ γιὰ κάτι καλύτερο, ἀφοῦ γιὰ ὅλα εὐθύνεται τὸ κάρμα. Ἔτσι πρόσωπο, ἐλευθερία, εὐθύνη, ἀγάπη ἐξαφανίζονται. Τὸ θύμα, ὄχι μόνο δὲν πρέπει νὰ ζητήσει εὐθύνη ἀπὸ τὸν θύτη, ἀλλ' ἀντιθέτως πρέπει νὰ αἰσθάνεται ὅτι χωρὶς αὐτὸν «δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἐκπληρώσει τὸ κάρμα του»!
Ὅπως ἔχει λεχθεῖ δὲν ὑπάρχει πιὸ βολικὴ θεωρία ἀπὸ αὐτὴν γιὰ τὴν ὁποιαδήποτε ἄρχουσα τάξη ὁποιασδήποτε ἐποχῆς.
Μέσα ἀπ' αὐτὸ τὸ πρίσμα, ὁ ἀγώνας γιὰ ἐλευθερία, γιὰ κοινωνικὴ δικαιοσύνη, κοινωνικὴ πρόνοια, γιὰ ὁποιαδήποτε βελτίωση τῶν συνθηκῶν ζωῆς δὲν ἔχει κανένα ἀπολύτως νόημα καὶ ὄχι μόνον αὐτό, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ καταδικάζεται, ἐπειδὴ ἐμποδίζει τοὺς ἀνθρώπους «νὰ ἐκπληρώσουν τὸ κάρμα τους».
Εἶναι πολὺ σημαντικὸ νὰ ποῦμε ὅτι ἡ διδασκαλία γιὰ τὸ κάρμα ἀποτελεῖ τὴ θεωρητικὴ ἐκείνη βάση, πάνω στὴν ὁποία στηριζόμενος ὁ γκουροὺ ἐγείρει τὴν ἀξίωσή του γιὰ ὁλοκληρωτικὴ ὑποταγὴ τῶν ὀπαδῶν. Αὐτό, γιατί ὁ ἄνθρωπος, λένε, δὲν μπορεῖ μόνος του νὰ ἐλευθερωθεῖ. Χρειάζεται βοήθεια, καὶ τὴ βοήθεια αὐτὴ μπορεῖ νὰ τοῦ τὴ δώσει μόνον ὁ «ἀνθρωποθεὸς» γκουρού.
Ἡ ἄποψη ὅτι ἡ τωρινὴ ζωὴ καθορίζεται ἀπὸ τὸ κάρμα προηγουμένων ζωῶν, ρίχνει τὸν ὀπαδὸ αὐτῆς τῆς θεωρίας σὲ μία ἀγωνιώδη ἀναζήτηση γιὰ «ἀναδρομὴ σὲ προηγούμενες ζωές», ποὺ συνήθως γίνεται μὲ ὕπνωση. Μὲ τὴν ὕπνωση, ὅπως ἐφαρμόζεται στὸν εὐρύτερο ἀποκρυφιστικὸ χῶρο, ἀνοίγει κανεὶς ἐπικίνδυνα τὴν πόρτα τῆς ψυχῆς του στὶς δαιμονικὲς ἐνέργειες. Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ αὐτό, συνήθως τοῦ ὑποβάλλονται ἰδέες ποὺ ἔχουν ὡς συνέπεια τὴν πλήρη ὑπονόμευση καὶ ἀνατροπὴ τῶν οἰκογενειακῶν καὶ κοινωνικῶν του σχέσεων. Π.χ. ὅτι αὐτὴ ποὺ τώρα εἶναι γυναίκα του ἢ κόρη του, σὲ προηγούμενη ζωὴ ἦταν μητέρα του ἢ ἀδελφὴ κ.ο.κ.
Εἶναι φανερὸ ὅτι οἱ ἀντιλήψεις αὐτὲς μποροῦν νὰ διαλύσουν οἰκογένειες ἢ νὰ δημιουργήσουν παρὰ φύση σχέσεις.
Ἡ δοξασία τοῦ κάρμα καὶ τῆς μετενσαρκώσεως καθιστὰ ἀδύνατη τὴ δημιουργία διαπροσωπικῶν σχέσεων, ποὺ στηρίζονται στὴ μοναδικότητα τοῦ προσώπου, λόγου χάριν στὸ πλαίσιο τοῦ γάμου ἢ τῆς οἰκογενειακῆς ζωῆς.

Ἀδύνατα σημεῖα
1. Ἕνα ἀπὸ τὰ ἀδύνατα σημεῖα τῆς θρησκευτικῆς αὐτῆς δοξασίας εἶναι ὅτι οἱ ὀπαδοὶ τῆς ἀδυνατοῦν νὰ δικαιολογήσουν τὴν ἀπουσία μνήμης τῶν προηγουμένων ζωῶν. Ἐὰν ὅμως, ὅπως λένε, σ' αὐτὴ τὴ ζωὴ βρισκόμαστε «γιὰ νὰ πάρουμε τὸ μάθημά μας καὶ νὰ προχωρήσουμε», τότε πῶς γίνεται νὰ μὴ θυμόμαστε τὶς πράξεις γιὰ τὶς ὁποῖες πληρώνουμε; Πῶς θὰ διδαχθοῦμε ἀπὸ αὐτές, ἀφοῦ δὲν τὶς θυμόμαστε;
2. Οι ὀπαδοὶ τῆς θεωρίας τῆς μετενσαρκώσεως ποὺ συγχρόνως - ὡς ἀνήκοντες στὸν εὐρύτερο ἀποκρυφιστικὸ χῶρο - εἶναι καὶ ὀπαδοὶ τοῦ πνευματισμοῦ, τῆς πίστεως δηλαδὴ στὴν ἐπικοινωνία μὲ τὸν «κόσμο τῶν πνευμάτων», πέφτουν σὲ προφανῆ ἀντίφαση. Καὶ ἰδοὺ γιατί:
Ἐὰν εἶναι ἀλήθεια ὅτι μέσα σὲ 49 ἡμέρες, ὅπως πιστεύουν, ἡ ψυχὴ τοῦ νεκροῦ μετενσαρκώνεται, τότε μὲ ποιὲς ψυχὲς πεθαμένων ἐπικοινωνοῦν τὰ μέντιουμ;
Ἐὰν λοιπὸν εἶναι ἀλήθεια ἡ θεωρία τῆς μετενσαρκώσεως, εἶναι ψέμα ἡ θεωρία τοῦ πνευματισμοῦ. Καὶ ἀντιστρόφως. Ἐμεῖς βέβαια ξέρουμε ὅτι καὶ τὰ δύο εἶναι ψέματα.
3. Καὶ ἕνα ἄλλο ἐπιχείρημα ἀπὸ τὴν ἱστορία καὶ τὰ μαθηματικά: τὸ ὅτι ὁ πληθυσμὸς τῆς γὴς αὐξήθηκε τοὺς τελευταίους δύο αἰῶνες ἀπὸ ἕνα σὲ ἔξι δισεκατομμύρια ἀνθρώπους, δείχνει πόσο ψευδὴς εἶναι ἡ θεωρία περὶ κάρμα καὶ μετενσαρκώσεως. Τί συνέβη ἄραγε καὶ παρατηρήθηκε αὐτὴ ἡ ἐκρηκτικὴ αὔξηση; Ποῦ ἦταν αὐτὲς οἱ ψυχές, καὶ γιατί μέχρι τότε δὲν ἔπαιρναν ὑλικὸ σῶμα;

Ἀσυμβίβαστη μὲ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη
Χωρὶς ἀμφιβολία ἡ διδασκαλία περὶ κάρμα καὶ μετενσαρκώσεως εἶναι ἀντιχριστιανική. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος τὸ λέγει ξεκάθαρα: «ἀποκεῖται τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν, μετὰ δὲ τοῦτο κρίσις» (Ἑβρ. Θ 27).
Εἶναι ψευδέστατο αὐτὸ ποὺ διδάσκουν οἱ ὀπαδοὶ τῆς πλάνης της μετενσαρκώσεως, ὅτι τάχα ἡ μετενσάρκωση ἀποτελοῦσε διδασκαλία καὶ τῆς Ἐκκλησίας μέχρι τὸν 6ο αἰώνα. Ἡ Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία καὶ τὰ πατερικὰ συγγράμματα τοὺς διαψεύδουν.
Τὸ ἐπιχείρημα τῶν ἀποκρυφιστῶν ὅτι δῆθεν ἡ Γραφὴ διδάσκει τὴ μετενσάρκωση δεχομένη, ὅπως λένε αὐτοί, ὅτι ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος ἦταν μετενσάρκωση τοῦ Ἠλία «Ἠλίας ἤδη ἦλθε... τότε συνήκαν οἱ μαθηταὶ ὅτι περὶ Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ εἶπεν αὐτοῖς» (Μάτθ. ζ' 12-13) εἶναι ἀφελές. Ξεχνοῦν ὅτι σύμφωνα μὲ τὴ δική τους θεωρία γιὰ νὰ λάβει χώρα μετενσάρκωση πρέπει νὰ προηγηθεῖ θάνατος. Ὁ προφήτης Ἠλίας ὅμως δὲν πέθανε!
Ἡ ἐξήγηση τοῦ ἀνωτέρω εὐαγγελικοῦ χωρίου εἶναι ἁπλή: Ὅπως λέγει ὁ ἀρχάγγελος Γαβριὴλ στὸν πατέρα τοῦ Τιμίου Προδρόμου: Ὁ Ἰωάννης θὰ ἔλθει «ἐν πνεύματι καὶ δυνάμει Ἡλιοῦ», θὰ ἔχει, δηλαδή, τὸ προφητικὸ χάρισμα καὶ τὴν παρρησία τοῦ προφήτου Ἡλιοῦ.
Ἐξ ἄλλου, ἐὰν ὁ Χριστὸς δεχόταν τὴν μετενσάρκωση δὲ θὰ ἔκανε ἀναστάσεις νεκρῶν, ἀλλὰ θὰ περιοριζόταν στὸ νὰ παρηγορήσει τοὺς συγγενεῖς τῶν.
Τὸ πολὺ σημαντικὸ γιὰ μᾶς τοὺς χριστιανοὺς εἶναι ὅτι ἡ πλάνη τῆς μετενσαρκώσεως ἀπειλεῖ νὰ ἀκυρώσει ὁλόκληρο τὸ Εὐαγγέλιο τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας, υἱοθετώντας τὸ ψευδὲς (ἑωσφορικὸ) «εὐαγγέλιον τοῦ ὄφεως», τὸ κήρυγμα δηλαδὴ τῆς αὐτοεξελίξεως, αὐτοπραγματώσεως καὶ αὐτοσωτηρίας. Γιὰ τοὺς νεοεποχίτες δὲν εἶναι ὁ Θεὸς ποὺ συγκαταβαίνει στὴν ἀδυναμία τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ ὁ ἀνθρωπος μέσω μετενσαρκώσεων ἀνέρχεται καὶ γίνεται θεὸς μὲ τὶς δικές του μόνο δυνάμεις.
Ἐὰν δεχθεῖ κάποιος τὴν ἀντιχριστῆ αὐτὴ θεωρία τῆς μετενσαρκώσεως, βγάζει τὸν ἑαυτὸ τοῦ ἔξω ἀπὸ τὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, διότι:
1. Δὲν δέχεται τὸ Σύμβολον τῆς Πίστεως ὅπου ὁμολογοῦμε ὅτι ὁ Χριστὸς Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν καὶ τὸν περιμένουμε νὰ ἔλθει κατὰ τὴ Δευτέρα Τοῦ παρουσία. Ὁμολογοῦμε στὸ Σύμβολον τῆς Πίστεως δύο παρουσίες τοῦ Χριστοῦ καὶ ὄχι ἕνα πλῆθος μετενσαρκώσεών Του, ὅπως οἱ ἀποκρυφιστές, οἱ ὁποῖοι προσπαθοῦν νὰ γκρεμίσουν τὴ μοναδικότητα τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν παρουσία του στὸν κόσμο ὡς Θεοῦ καὶ Σωτῆρος.
Ἐξ ἄλλου στὸ Σύμβολον τῆς Πίστεως ὁμολογοῦμε ὅτι προσδοκοῦμε καὶ τὴ δική μας ἀνάσταση καὶ ὅλων τῶν νεκρῶν τὴν ἀνάσταση καὶ ὄχι ἕναν ἀτελείωτο κύκλο μετενσαρκώσεων.
2. Ἀρνεῖται τὴ διάκριση Δημιουργοῦ-δημιουργημάτων.
3. Ἀρνεῖται τὴ μέλλουσα κρίση.
4. Ἀρνεῖται τὴ μοναδικότητα, τὴν ἐλευθερία καὶ τὴν εὐθύνη τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, ἀφοῦ τὰ πάντα λειτουργοῦν ἐκεῖ στὸ πλαίσιο μίας τυφλῆς ἀναγκαιότητος.
5. Ἀρνεῖται τὴν ἀγάπη. Τὸ «χαίρειν μετὰ χαιρόντων καὶ κλαίειν μετὰ κλαιόντων» (Ρώμ. Ἰβ' 15) θεωρεῖται ἀπὸ τοὺς ὀπαδοὺς τοῦ κάρμα καὶ τῆς μετενσαρκώσεως ὄχι ἀρετὴ ἀλλὰ ἀδυναμία καὶ προσκόλληση ποὺ σὲ ἐμποδίζει νὰ αὐτοεξελιχθεῖς.
Ἐπίσης, τὸ ἀνθρώπινο σῶμα γιὰ μᾶς δὲν εἶναι φυλακὴ τῆς ψυχῆς, ἀλλὰ ναὸς τοῦ ἐν ἠμὶν Ἁγίου Πνεύματος. Ἡ ζωὴ δὲν εἶναι τιμωρία καὶ καταδίκη γιὰ πράξεις δῆθεν προηγουμένων ζωῶν, ἀλλὰ δῶρο τοῦ Θεοῦ. Ὁ θάνατος δὲν εἶναι ἡ λύτρωση, ἀλλὰ εἶναι τὰ «ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας» καὶ παρεχωρήθη ἀπὸ τὸν Θεὸ «ἴνα μὴ τὸ κακὸν ἀθάνατον γέννηται». (Ἐνῶ γιὰ τοὺς δασκάλους τῆς μετενσαρκώσεως ἡ ζωὴ εἶναι τιμωρία καὶ ὄχι ὁ θάνατος).
Τελικά, ἡ πλάνη αὐτή, ὅτι δηλαδὴ δὲν ὑπάρχει κανεὶς ποὺ νὰ μᾶς ζητήσει λογαριασμὸ γιὰ τὶς πράξεις μας, ἀποδεικνύεται θαυμάσιο τέχνασμα τοῦ ἀνθρωποκτόνου διαβόλου πρὸς ἄγραν ὀπαδῶν-θυμάτων.
Ἡ παραθρησκεία ἀποκοιμίζει τοὺς ἀνθρώπους, ὑποσχομένη σ' αὐτοὺς ἕνα ἄπειρο πλῆθος εὐκαιριῶν, ἱκανοποίηση τῶν παθῶν καὶ καμμία εὐθύνη. Ὅμως μετὰ τὸν θάνατο, ἡ ψυχὴ δὲν μπορεῖ νὰ μετανοήσει. Τὸ Εὐαγγέλιο κηρύσσει: «νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος, νῦν ἡμέρα σωτηρίας». Τώρα, σ' αὐτὴ τὴν ζωή, κρίνεται τὸ αἰώνιο μέλλον μας.

Γιὰ περισσότερες πληροφορίες οἱ ἐνδιαφερόμενοι μποροῦν νὰ ἀνατρέξουν στὸ βιβλίο τοῦ π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου, «Μετενσάρκωση ἢ Ἀνάσταση;» Ἐκδόσεις «Διάλογος», Ἀθήνα 1995.
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ»
ΜΑΡΤΙΟΣ-ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2002-ΤΕΥΧΟΣ 23
ΠΗΓΗ:Ι.Μ.ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ