Ρώμ Ἐ΄ 1-10
Ἀποτελεί μεγάλη εὐλογία τό νὰ γνωρίζουμε τίς δογματικὲς ἀλήθειες τῆς πίστεώς μας καὶ νὰ τὶς μελετοῦμε σὲ βάθος, ὅπως αὐτὲς διατυπώνονται στὴν Ἁγία Γραφή, ἑρμηνεύονται ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Παράδοση καὶ φυσικὰ κηρύττονται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας.
Μία τέτοια ἀλήθεια, ἀπο τίς τόσες που διατυπώνει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον διά τοῦ....Απ. Παύλου στο Αποστολικὸ ἀναγνωσμα της Κυριακῆς, θὰ μελετήσουμε καὶ θὰ θαυμάσουμε τὴν ἀκατάληπτη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ σ’ ἐμᾶς τοὺς ἀνθρώπους, τὰ ἀγαπημένα τοῦ δημιουργήματα. Τὰ θεοτευκτα πλάσματά Του ποὺ διὰ τῆς θυσίας τοῦ Υἱοῦ του καὶ τῆς προσωπικῆς μας πίστεως, ἀποκτοῦμε τὴν υἱοθεσία!
«Δικαιωθέντες οὒν ἐκ πίστεως, εἰρήνην ἔχομε πρὸς τὸν Θεὸν διὰ τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Ρώμ. Ἐ΄ 1). Δήλ. Ἀφοῦ λοιπὸν γίναμε δίκαιοι διὰ τῆς πίστεως, ἔχουμε εἰρήνη μετὰ τοῦ Θεοῦ διὰ τῆς μεσιτείας τοῦ Κυρίου μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Εἶναι τόσο μεγάλη και σοβαρὴ αὐτὴ ἠ αλήθεια ποὺ κηρύττεται ἐπισήμως ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας, ὥστε εἶναι ἀνάγκη νὰ ἐπικεντρώσουμε τὴν προσοχή μας καὶ διὰ τῆς ταπεινώσεως καὶ τοῦ θείου φωτισμοῦ, νὰ ἀγγίξει ὁ νοῦς μας, ἔστω καὶ λίγο, τὸν ἀποκαλυπτικὸ λόγο τοῦ Ἀποστολικοῦ στίχου.
Ὁ Κύριος μὲ την ἀπολυτρωτική του θυσία καὶ τὴν ἔνδοξη Ἀνάστασή του, πλήρωσε τὸ τεράστιο χρέος τῶν ἁμαρτιῶν μας. Μᾶς ἐξασφάλισε τὴν ἄφεση καὶ τὴν αἰώνια σωτηρία, καὶ ἐπιπλέον λάβαμε αὐτὸ ποὺ ὅλοι μας ποθούσαμε, δήλ. τὴν εἰρήνη μὲ τὸν Θεό! Τὴν εὐλογημένη αὐτὴ κατάσταση γιὰ τὴν ὁποία ἔχουμε πλαστεῖ καὶ ἀπὸ τὴν ὁποία, διὰ τῆς παρακοῆς μᾶς εἴχαμε ξεπέσει.
Τίποτε αλλο δεν ποθεί ο ανθρωπος και τίποτε ἄλλο δεν διψὰ τόσο , ὄσο αυτη την ἐπικοινωνία με τον Θεό και την ειρήνη που ο ίδιος του χαρίζει. Τὸ δῶρο δήλ. αὐτὸ τοῦ Παναγίου Πνεύματος ( Φιλιπ. Δ΄7). Καὶ πράγματι, ἂν θελήσουμε νὰ ρίξουμε μία οὐσιαστικὴ ματιὰ στὴν ἱστορία, περνώντας τὸ βλέμμα μας, κάτω ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια τῆς φοβερῆς ταραχῆς καὶ τῆς αἰώνιας ἀνθρώπινης ἀνασφάλειας, τίποτε ἄλλο δὲν θὰ ἀνακαλύψουμε, παρὰ τὴν ἐναγώνια καὶ σπασμωδικὴ προσπάθεια τοῦ ἀνθρώπου, γιὰ νὰ συνδεθεῖ αὐτὸς καὶ πάλι μὲ τὸν ἀγαπημένο τοῦ Δημιουργό.
Ὁ ἄνθρωπος, μέσα στη μακρά και κοπιαστικη πορεία των αιώνων, δεν ήταν παρὰ ὀ διψασμένος διαβάτης ὀ οποῖος βίωνε αφανταστα τὸ ἔρεβος της αποστασίας και την φρικτὴ κατάσταση τῆς ἀηδιαστικῆς ἁμαρτίας μέσα στὴν ταλαίπωρη ὕπαρξή του. Οὐδεμία δὲ ποιητικὴ διάνοια, παρὰ τὶς φιλόπονες προσπάθειες , κατόρθωσε ποτὲ νὰ συλλάβει σὲ ὅλη της τὴν ἔκταση τὴν ἀνθρώπινη τραγικότητα τοῦ «ξεπεσμένου Βασιλέως». Ὁ ἐξόριστος ἀπὸ τὴν χαρὰ τοῦ Παραδείσου ἄνθρωπος, διψοῦσε. Ναί, διψοῦσε. Τὸ γνώριζε τοῦτο, πλὴν ὅμως δὲν ἔβρισκε τὴν πηγὴ τῆς ζωῆς νὰ ξεδιψάσει (Ἰωάν. Δ΄14) .
Ἀλλά δοξα τῷ Θεώ αδελφοι μου, αὐτὸ για το ὁποῖο ἀγωνιούσε ο «μεθόριος» ἄνθρωπος, πέφτοντας ἀδιακόπως απ’ τὸ κακὸ στο χειρότερο, αὐτὸς ὁ μεγάλος πόθος τῆς συμφιλιώσεως μὲ τὸν Δημιουργὸ Θεό, ἡ εἰρήνευσις μαζί του ποὺ δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ πραγματοποιηθεῖ διαφορετικά, εὐτυχῶς τώρα ἔγινε πραγματικότητα. Καὶ πραγματοποιήθηκε μὲ τίμημα τὸ λύτρο τὸ ὁποῖο ἦλθε καὶ πρόσφερε ἑκουσίως ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, κινούμενος ἀπὸ μεγάλη καὶ ἀσύλληπτη ἀγάπη πρὸς ἐμᾶς τὰ ἀποστατημένα πλάσματά Του!
Ἀς μη κάνουμε δεοντολογία στη αγαπη του Θεοῦ και ας μὴ ψάχνουμε νὰ ξεπεράσουμε τὶς πτωχὲς ἀνθρώπινες δυνάμεις μας, ἐρευνώντας τὰ ἀνεξερεύνητα. Ἂς ὑποταχτοῦμε μὲ κάθε ἐλευθερία στὴν ἀγάπη Του.
Αὐτή η συμφιλιωσις και ειρηνοποίησις με τον Θεό, δεν ήταν δυνατόν να πραγματοποιηθεὶ διαφορετικά, και τούτο διοτι ἐμείς οι ἄνθρωποι δεν είχαμε νὰ προσφέρουμε τοσο μεγάλο τίμημα, τόσο ἱερὸ και πολύτιμο στὴν δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ. Οἰκονόμησε λοιπὸν ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς διὰ τῆς ἀγάπης τοῦ τὴν σωτηρία μας κατὰ τέτοιο τρόπο, ὥστε ἦταν ἀδύνατον καὶ αὐτοὶ ἀκόμη οἱ Ἅγιοι Ἄγγελοι- ποὺ δοξολογούν ἀκαταπαύστως τὴν Ἁγία Τριάδα- νὰ συλλάβουν τὸ θαυμαστὸ τοῦτο Θεϊκὸ σχέδιο. Ὄντως εἶναι τόσο μεγάλο τὸ μυστήριο τῆς ἀπολυτρώσεώς μας εἰς τὸ ὁποῖον «ἐπιθυμούσιν Ἄγγελοι παρακύψαι». (Ἃ΄ Πέτρου ἃ΄12).
Αὐτὸς λοιπόν, ὂ Κύριος μας και ο Θεὸς μας Ιησοὺς Χριστός, μὲ την απολυτρωτικὴ θυσία πλήρωσε το τεράστιο χρέος των ἁμαρτιῶν μας και μας εξασφάλισε τὴν ἄφεση καὶ τὴν σωτηρία. Καὶ ὅπως μᾶς τονίζει σὲ διαφορετικὸ σημεῖο ὁ θερμουργὸς κήρυκας τῆς οἰκουμένης «Αὐτὸς ὁ Χριστὸς ἐστὶν ἡ εἰρήνη ἠμῶν... καὶ τὸ μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ λύσας». ( Ἐφες. Β΄ 14) Δήλ. Αὐτὸς ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ εἰρήνη μας ... ποῦ γκρέμισε τὸ μεσότοιχο τὴν ἔχθρα δήλ. μὲ τὴν θυσία τοῦ σώματός του.
Εἶναι τόσο συγκλονιστικὲς οἱ ἀποκαλυπτικές αυτες αληθειες, που κάνουν, πρέπει νὰ κάνουν τον κάθε πιστό να συγκινεῖται. Και δεν εἴναι δυνατον να συμβαίνει διαφορετικα. Ἀλλά, οἱ συγκινήσεις μας αὐτὲς νὰ μὴν εἶναι πρόσκαιρες. Νὰ μὴ μοιάζουν μὲ τὸν σπόρο ποὺ «ἐπεσεν ἐπὶ τὴν πέτραν, καὶ φυὲν ἐξηράνθη διὰ τὸ μὴ ἔχειν ἰκμάδα» (Λούκ. Ἡ΄6).
Εἶναι λοιπὸν ἀνάγκη μαζὶ μὲ την θεωρητική αποδοχη της πίστεως, νὰ ἐπιδείξουμε καὶ τὴν ὀφειλομένη εὐγνωμοσύνη πρὸς Αὐτὸν ὁ ὁποίος παραδόθηκε στὸν θάνατο γιὰ τὰ δικά μας παραπτώματα καὶ ἀναστήθηκε γιὰ τὴν προσωπική μας δικαίωση! Ἡ εὐγνωμοσύνη ὅμως αὐτὴ καὶ ἡ ἀγάπη αὐτή, εἶναι ἀνάγκη νὰ φανεῖ στὴν πράξη. Πιὸ ἁπλά; Νὰ ξεκινήσουμε μία εὐλογημένη ζωὴ ὑπακοῆς καὶ ἀφοσιώσεως σ’ Ἐκεῖνον. Καὶ ἂν συγκινούμαστε καὶ εὐγνωμονοῦμε κάποια πρόσωπα, ὅταν αὐτὰ μας βοηθοῦν στὶς ἀνάγκες μας καὶ στὶς ποικίλες δυσκολίες- ποὺ ἐπιτέλους καὶ αὐτὰ τὰ πρόσωπα, τὸ ἴδιο μὲ ἐμᾶς εἶναι ἄνθρωποι ὁμοιοπαθεῖς - πόσο τώρα θὰ πρέπει νὰ αἰσθανόμαστε τὸ δέος τῆς ἀγάπης καὶ τῆς εὐγνωμοσύνης πρὸς Αὐτὸν ποὺ « Εὐδόκησε πᾶν τὸ πλήρωμα κατοικῆσαι, καὶ δὶ’ Αὐτοῦ ἀποκαταλλάξαι τὰ πάντα εἰς αὐτόν, εἰρηνοποιήσας διὰ τοῦ αἵματος τοῦ σταυροῦ αὐτοῦ, δὶ’ αὐτοῦ εἴτε τὰ ἐπὶ τῆς γὴς εἴτε τὰ ἐν τοῖς οὐρανοῖς». (Κόλ. Ἃ΄19-20). Δήλ. πρὸς Αὐτὸν (τὸν Χριστό). Γιατί μέσα σ’Αὐτὸν ἡ Θεότητα ἔστερξε ὁλάκερη νὰ κατοικήσει, κι ὅλα ὅσα στὴ γῆ κι ὅσα στὸν οὐρανὸ μαζί της νὰ συμφιλιώσει δὶ’ Αὐτοῦ ποὺ τὴν εἰρήνη ἔφερε μὲ τοῦ σταυροῦ τοῦ τὸ αἷμα.
Ἀδελφοί μου. Την ὑπακοὴ και την αφοσίωση, ὁ λατρευτός μας Κύριος Ἰησοῦς τὶς περιμένει ἀσφαλῶς ἀπὸ τὸν καθένα μας. Ὅσο δὲ περισσότερό του δινόμαστε, τόσο καὶ ἀπολαμβάνουμε τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν καὶ τὴν οὐράνια εἰρήνη.
Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου