7 Απρ 2010

Ὁ Ὅσιος Σάββας ὁ ἐν Καλύμνω (1862-1948)

Γεννήθηκε στήν Ἠρακλείτσα τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης τό 1862 ἀπό γονεῖς φτωχούς. Δωδεκάχρονος ἔρχεται στό Ἅγιον Ὅρος, στή σκήτη τῆς Ἅγιας Ἄννης, στήν Καλύβη τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου. Δοκιμάζεται ἐπί μία δωδεκαετία, μαθαίνει τήν ἁγιογραφία καί τήν βυζαντινή μουσική καί μεταβαίνει στά Ἱεροσόλυμα, στή μονή τοῦ Χοζεβᾶ, στόν Ἄθωνα γιά τρία χρόνια (1894-97) καί ξαναγυρίζει στά Ἱεροσόλυμα, ὅπου μένει μέχρι τό 1916, ἀσκητεύοντας κυρίως στίς ὄχθες τοῦ Ἰορδάνη καί, γιά ἕνα μικρό διάστημα, στή μονή τοῦ Ἁγίου Σάββα τοῦ Ἠγιασμένου.Στή συνέχεια ζεῖ δύο χρόνια στήν...Πάτμο, γιά λίγο πάλι στό Ἅγιον Ὅρος καί πηγαίνει στήν Αἴγινα, κοντά στόν ἅγιο Νεκτάριο. Ἀσκεῖται μαζί του καί μετά τήν κοίμηση τοῦ ἅγιου μένει σαράντα ἥμερες κλεισμένος στό κελλί του. Μέ νηστεία καί προσευχή ἁγιογραφεῖ τήν πρώτη εἰκόνα τοῦ θεοφόρου Νεκταρίου καί τήν παραδίδει στό ναό γιά προσκύνηση.
Τό ἔτος 1926 ἤ 1928 μεταβαίνει στήν Κάλυμνο καί ζεῖ μέ ἀξιοθαύμαστη ἄσκηση καί νήψη στή μονή τῶν Ἁγίων Πάντων μέχρι τήν ὀσιακή κοίμηση τοῦ τό 1948. Γίνεται ὁ φιλόστοργος πατέρας τῶν ἐκεῖ μοναζουσῶν, ἀλλά καί ὅλων τῶν κατοίκων τοῦ νησιοῦ μέ τόν ἐλεήμονα λόγο του, τόν παραμυθητικό, τόν εἰλικρινῆ, τόν βιωματικό, τόν θεοσδοτο. Ὅ αὐστηρός βίος του, ἡ συνεχής προσευχή του, ἡ διάκριση, ἡ φιλανθρωπία τοῦ ἕλκουν τά πλήθη πλησίον του.
Στίς 7 Ἀπριλίου 1957 ἔγινε ἡ ἀνακομιδή τοῦ ἁγίου λειψάνου του, ἀπό τόν μητροπολίτη Καλύμνου Ἰσίδωρο, τό ὅποιο βρέθηκε σῶο, ἀδιάφθορο, νά ἐκπέμπει ἄρρητη εὐωδία καί νά ἐπιτελεῖ πολλά θαύματα. Ὅ ὅσιος Σάββας θεωρεῖται πολιοῦχος τῆς Καλύμνου. Κατά τόν μητροπολίτη Καλύμνου Νεκτάριο, εἶναι «τό γέννημα τῆς Γανοχώρας, τό βλάστημα τοῦ Ἁγίου Ὅρους, τό ἀνάστημα τοῦ Ὁσίου Πατρός Νεκταρίου, τό καύχημα τῆς ἐνδόξου Καλύμνου, ὁ ἔφορος τῆς παλαιφάτου Μονῆς τῶν Ἁγίων Πάντων, τῆς ἄκρας ταπεινώσεως ὁ ἐργάτης, τῆς νοερᾶς προσευχῆς ὁ ἀνύστακτος ὑπηρέτης, ὁ ἄφθαστος νηστευτής, ὁ ἀνυπέρβλητός της μοναχικῆς πολιτείας ἀγωνιστής, ὁ ἀκαταμάχητός της Ἐκκλησίας ὑπερασπιστής, τῶν ἀσθενούντων ὁ ἰατρός καί πάντων τῶν ἐν κινδύνοις ἀπροσμάχητος βοηθός, κατετάγη εἰς στεφανηφόρον χορείαν τῶν ἐν ἀσκήσει λαμψάντων. Ὅ ἄσημος ἐδοξάσθη, ὁ δενδρολιβανοβίωτος κατέστη συνδαιτημῶν θεϊκῆς τραπέζης, ὁ ἔχων μόνην κτίσιν σκοῦφον καί κομβοσχοίνιον, ράβδον καί ταγάριον, κατά τό ἁγιορειτικόν ἔθος, ἀνυψώθη εἰς τήν φωτιστικήν τάξιν τῶν φίλων του πανοικτίρμονος Θεοῦ».
Ἀκολουθίες πρός τιμή τοῦ ἔγραψαν ὁ μητροπολίτης Καλύμνου Ἰσίδωρος καί ὁ ὑμνογράφος μοναχός Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης. Αὐτές, μαζί μέ βιογραφικά στοιχεῖα, προφορικές καί γραπτές μαρτυρίες γιά τήν πολιτεία τοῦ ἁγίου, θαύματα, φωτογραφίες καί εἰκόνες του, ἐξέδωσε ὁ θεολόγος Βασίλειος Παπανικολάου τό 1975. Χαιρετισμούς συνέθεσε ὁ Ὑμνογράφος, Καθηγητής Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας. Ἡ ἐπίσημη ἀναγνώριση τῆς ἁγιότητας τοῦ ἔγινε διά Πράξεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τῆς 19 Φεβρουαρίου 1992.
Ἡ μνήμη τοῦ τιμᾶται στίς 7 Ἀπριλίου.
Πηγή: Μοναχοῦ Μωϋσέως Ἁγιορείτου, Ἅγιοι Ἁγίου Ὅρους, Ἐκδόσεις Μυγδονία, Θεσσαλονίκη, 2007
Πηγή:Ἀπόψεις γιά τήν Μονή Βατοπαιδίου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.