Πῶς μπορεῖ ὁ προσευχόμενος νά ἀρχίσει καί νά συνηθίσει τήν εὐχή.

Ε, εἶναι εὐκολότερο, ἐδῶ λίγο, λίγο νά δώσομε ἔτσι αὐτή τήν ἔννοια, αὐτή τήν διάσταση, πῶς ὁ ἐργαζόμενος στό γραφεῖο, ὁ καθηγητής, ὁ δάσκαλος, στό γιαπί ὁ ἐργαζόμενος, στό μόχθο καί λοιπά, μπορεῖ νά λέει τήν εὐχή;
Μπορεῖ νά τή λέει τήν εὐχή ἀρκεῖ νά... κάνει, πῶς νά τό πεῖ κανείς... καί μία προπαίδεια. Ὅπως προετοιμάζεται ὁ καθηγητής καί ὁ δάσκαλος γιά τό μάθημα, καί κάθε ἄλλος ἐπαγγελματίας καί τεχνίτης, ὅπως σπουδάζει αὐτός πού θά γίνει γιατρός καί ὁ ἄλλος πού θά γίνει δικηγόρος, κατά τόν ἴδιον τρόπον ὑπάρχει μία περίοδος ἄς τό ποῦμε τρόπον τινά, κατά τήν ὁποίαν προσπαθεῖ ὁ ἄνθρωπος νά ἐγκολπωθεῖ ἐσωτερικά μέσα τοῦ ὅσο τό δυνατόν περισσότερο αὐτή τήν εὐχή. Ἄν, λοιπόν, καθιερώσει κάποια στιγμή τοῦ χρόνου, ἰδίως τίς βραδινές ὧρες, παρά τούς θορύβους πού ἔχουν τούς ἐξωτερικούς, καί τούς περισπασμούς, νά ἀφιερώσει δέκα λεπτά, καί τά δέκα νά γίνουν δεκαπέντε καί νά γίνουν εἴκοσι, αὐτός ἀρχίζει καί συνηθίζει, νά λέγει τήν εὐχή, καί ἐπειδή ἀκριβῶς καί στά διαλλείματα κατά τή διάρκεια τῆς ἡμέρας, ὅποτε βρίσκει εὐκαιρία, μπορεῖ νά λέγει τήν εὐχή, ἀρχίζει δηλαδή ἀπό μέσα, ἡ ἴδια ἡ ψυχή, νά λαχταρᾶ γιά τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τοῦ γίνεται δηλαδή ἕνα εἶδος δίψας καί πείνας. Καί «μακάριοι οἱ πεινῶντες καί διψῶντες, ὅτι αὐτοί χορτασθήσονται». Εἶναι σάν τό μέλι, πού κανένας τό γεύεται καί θέλει ξανά νά τό γευτεῖ, καί ξανά καί ξανά. Παρά τίς ὁποιεσδήποτε ἀσχολίες μπορεῖ νά ἔχει. Εἶναι δυνατόν, νά μπορεῖ νά λέγει ἀπό μέσα τοῦ τήν εὐχή, νά τρώει, νά συζητᾶ, νά μελετᾶ, νά προσέχει, νά κάνει ὁτιδήποτε, γιατί αὐτή ἡ ἐργασία πού γίνεται συνειδητά, ἀρχίζει κατόπιν καί ἀναλαμβάνει μία πρωτοβουλία. Ἡ ἴδια ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Θεοῦ, καί κάνει αὐτό πού θέλομε ἐμεῖς νά κάνομε. Ἀντί γιά μας. Γι’ αὐτό καί μπορεῖ ἀνά πάσα στιγμή νά λέει καί νά καλλιεργεῖ τήν εὐχή.
Ἡ εὐχή γέροντα ἔχει κάποιο μυστικό; Δηλαδή ... ἔχετε ζήσει καί κοντά στό γέροντα Ἐφραίμ τό Φιλοθεΐτη.
Ναί.
Ποῦ καλλιεργεῖ πάρα πολύ τήν διδασκαλίαν τῆς εὐχῆς. Δηλαδή, πῶς ἀρχίζει κάποιος νά λέει τήν εὐχή. Μά θά μᾶς ἀκούσουν τώρα κάποιοι ἀδελφοί μας, ἐδῶ στόν κόσμο, στήν Ἀμερική, στή Γερμανία, ὅσοι μποῦν μέσα στήν ἰστοσελίδα μας, καί θά ποῦν τί λένε αὐτοί οἱ γέροντες ἐκεῖ πέρα, τί λέει κεῖ ὁ πάπα-Στέφανος, πῶς ἀρχίζει κανείς, νά μπαίνει μέσα στή νοοτροπία τῆς εὐχῆς, νά γλυκαίνεται ἡ καρδιά του, νά ἐξαγνίζεται ὁ νοῦς του, καί νά προχωράει στήν εὐχή;
Ὅπως ἀκριβῶς ἔχει τήν ἴδια λαχτάρα γιά νά κάνει προσευχή, νά κάνει τό ἀπόδειπνο, νά πεῖ τό «Ἄσπιλε καί ἀμόλυντε», ἤ νά πεῖ τό «Δός ἠμίν Δέσποτα», ἤ νά διαβάσει τήν Παράκληση, ἤ νά πεῖ τούς Χαιρετισμούς ἀπέξω καί ἀπό μνήμης. Ἀρχίζει μία προσπάθεια ὅλος ὁ ἄνθρωπος, διότι ἡ εὐχή δέν εἶναι ἀνεξάρτητη ἀπ’ τή ζωή τῆς ἐκκλησίας. Εἶναι μέσα στήν ἐκκλησία. Εἶναι μέρος τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας χριστιανικῆς ζωῆς καί ἡ εὐχή, ὅπως καί οἱ ἄλλες προσευχές πού ἔχουν καθιερωθεῖ ἀπό τήν ἐκκλησία μας.

π.Στέφανος Ἀναγνωστόπουλος