ΓΙΑΤΙ ΕΓΙΝΕ ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ;

Ἀφιέρωση σ’ ἐκείνους ποὺ ἀφήνουν τὴν πολιτικὴ στοὺς ἀθέους

τοῦ Πρώτ. π. Βασιλείου Ε. Βολουδάκη
Όταν ἕνα ἔθνος, σὰν τὸ δικό μας, θεμελιωμένο ἀπὸ τὰ πανάρχαια χρόνια στὴν θρησκευτικότητα καὶ προσδιορισμένο ἀποκλειστικὰ ἀπὸ αὐτήν, ἔχει παραλύσει τόσο ἀπόλυτα, ὥστε νὰ μὴ ἀντιδρᾶ στὴν καλπάζουσα ἀθεοποίησή του, δηλαδὴ μένει παγερὰ ἀδιάφορο μπροστὰ στὴν ἐπικείμενη ἐξαφάνιση τῆς Ρωμιοσύνης του, τότε, ἀσφαλῶς, εἴμαστε πολὺ κοντὰ στὰ ὕστερά του κόσμου!
Αυτή ἡ διαπίστωση δὲν εἶναι ἕνα στιγμιαῖο συναισθηματικὸ ξέσπασμα, ἀλλὰ ἡ προδιαγεγραμμένη συνέπεια τῆς λειτουργίας τοῦ πνευματικοῦ νόμου, ποὺ ἔγινε καὶ θρυλικὸς παιάνας τοῦ λαοῦ μας: «Ἡ Ρωμιοσύνη εἶναι φυλὴ συνόκαιρη τοῦ κόσμου. Ἡ Ρωμιοσύνη θὰ χαθῆ ὄντας ὁ κόσμος λείψη»!
* * *
Η μειωμένη ἐθνικὴ αὐτοεκτίμησή μας, ποὺ εἶναι ἡ αἰτία τῆς ἀπίστευτης ἐνδοτικότητος καὶ ἀπραξίας μας, εἶναι ἕνα καθαρὰ πνευματικὸ ἀποτέλεσμα τῆς μακροχρόνιας σταδιακῆς ἀποξενώσεώς μας ἀπὸ τὴν Πηγὴ τῆς Ζωῆς καὶ τῆς Ἀλήθειας, ἡ ἀποξένωση τοῦ λαοῦ μας ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία του, πράγμα τὸ ὁποῖο συστηματικὰ καλλιεργήθηκε καὶ καλλιεργεῖται ἀπὸ τὶς ἀμοραλιστικὲς κυβερνήσεις τῶν τελευταίων 180 ἐτῶν, χωρὶς καμμιὰ –ἀπολύτως καμμιὰ– ἐξαίρεση ἀληθινὰ πιστοῦ Κυβερνήτη...
Δυστυχώς, καθ’ ὅλο τὸ ἀνωτέρω διάστημα παρουσίασε πνευματικὴ καθίζηση καὶ ἡ ἡγεσία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, μὲ κάποιες λιγοστὲς ἐξαιρέσεις ἐκκλησιαστικῶν ἡγετῶν, οἱ ὁποῖοι, ὅμως, καὶ αὐτοὶ περιορίσθηκαν σὲ κάποια πνευματικὰ καὶ ἐθνικὰ παραγγέλματα, παραλείποντας τὸ μεῖζον καὶ κύριο, δηλαδὴ νὰ τονίσουν καὶ νὰ θέσουν σὰν κηρυκτικὴ προτεραιότητα τὴν ἀλήθεια ὅτι ἡ πολιτικὴ εἶναι κλάδος τῆς Ποιμαντικῆς, ἀφοῦ ἡ καθημερινὴ ζωὴ τῶν Χριστιανῶν, ποὺ καθορίζεται ἀπὸ τὴν πολιτική, δὲν μπορεῖ νὰ διαφέρη, ἀλλὰ πρέπει νὰ εἶναι ταυτόσημη μὲ τὴν πνευματικὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας.
Είναι σημαντικὴ καὶ ἀποδεικτικὴ τῶν λόγων μας ἡ ὑπενθύμιση τοῦ σπουδαίου θεολόγου π. Γεωργίου Φλωρόφσκυ ὅτι «ὁ Χριστιανισμὸς εἰσῆλθε στὴν ἱστορία σὰν νέα κοινωνικὴ τάξη, σὰν νέα κοινωνικὴ διάσταση» καὶ γι’ αὐτὸ «ἀπὸ τὴν πρώτη ἀρχὴ ὁ χριστιανισμὸς δὲν ἦταν κυρίως δόγμα ἀλλὰ κοινότητα»!
Φαίνεται, ὅμως, πὼς δὲν ἀρκεῖ στὸ μεγάλο πλῆθος τῶν χριστιανῶν αὐτὴ ἡ ὑπενθύμιση, οὔτε τὰ ὅσα ἔχουμε μέχρι σήμερα γράψει γιὰ νὰ καταδείξουμε ὅτι ὁ χριστιανὸς δὲν μπορεῖ νὰ διχοτομῆ τὴ ζωή του σὲ ζωὴ στὴν Ἐκκλησία καὶ σὲ καθημερινὴ ζωή, παρεκτὸς καὶ ἂν ὁ χριστιανὸς ζεῖ σὲ ἀθεϊστικὸ ἢ ἀλλόθρησκο κράτος, ὅποτε, τότε καὶ μόνο τότε εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ ὑπομένη σὰν μαρτύριο τὴ δημόσια ζωή, προσπαθώντας νὰ ζήση μὲ διάκριση καὶ σύνεση, σύμφωνα μὲ τὶς ὑποδείξεις της «Πρὸς Διόγνητον» Ἐπιστολῆς.
Δεν μποροῦν νὰ καταλάβουν οἱ χριστιανοί μας, ἀλλὰ οὔτε καὶ πολλοὶ ἀπὸ τοὺς Ποιμένες, ὅτι ὁ χριστιανὸς ποὺ ζεῖ σὲ χριστιανικὸ κράτος καὶ ἔχει τὴν δυνατότητα νὰ ἐπιλέγη καὶ νὰ ψηφίζη τοὺς κυβερνῆτες του, εἶναι ἀδιανόητο νὰ ἀκολουθῆ τὴν μοιρολατρικὴ τακτικὴ τῶν ἀνθρώπων ποὺ ζοῦν σὲ καθεστὼς ποὺ δὲν τὸ ἐπιλέγουν ἀλλὰ τοὺς ἐπιβάλλεται. Καί, ἐπίσης, δὲν συνειδητοποιοῦν ὅτι μὲ τὸ νὰ ἐπιλέγουν ἄρχοντες χωρὶς πνευματικὰ κριτήρια, ἀφ’ ἑνὸς μὲν αὐτὸ εἶναι πνευματικὸς μαζοχισμὸς (ἀφοῦ αὐτοὶ οἱ ἴδιοι δίνουν ἐξουσία στοὺς πολιτικοὺς οἱ ὁποῖοι ἐν συνέχεια μὲ τὴν πολιτικὴ τοὺς δυσκολεύουν ἢ καὶ ἀκυρώνουν τὴν πνευματικὴ ζωὴ τῶν ψηφοφόρων τους), ἀφ’ ἑτέρου δὲ ἔχουν βαρειὰ πνευματικὴ εὐθύνη ἔναντι τῶν συνανθρώπων τοῦ ἔθνους τοὺς γιατί μὲ τὴν ψῆφο τοὺς δίνουν ἐξουσία σὲ ἀνθρώπους μὲ ἀνύπαρκτη πίστη καὶ ξένους ἢ καὶ πολεμίους τοῦ φρονήματος καὶ τοῦ πολιτεύματος τῆς Ἐκκλησίας μας, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀφανίζεται ἡ Πίστη τοῦ Ἔθνους μας, νὰ ἀφανίζεται ἡ Ρωμιοσύνη.
* * *
Αυτή ἡ δυσκολία νὰ ἀντιληφθοῦμε τὰ αὐτονόητα εἶναι, νομίζω, τὸ μεγαλύτερο πρόβλημά μας. Εἶναι αὐτὸ πού, τελικά, ἀφανίζει τὴν Ρωμέϊκη Πίστη στὸν Θεό μας.
Ο μακαριστὸς π. Φλωρόφσκυ ἔγραψε, ἀπευθυνόμενος σὲ ὅλες τὶς φυλὲς τῆς γής, πὼς «γιὰ νὰ γίνουμε πραγματικοὶ Χριστιανοὶ πρέπει νὰ γίνουμε περισσότερο Ἕλληνες»! Τὸ δικό μας, λοιπόν, δράμα ὀφείλεται στὸ ὅτι πάψαμε νὰ εἴμαστε πραγματικοὶ Ἕλληνες, γι’ αὐτὸ ἐξατμίζεται συνεχῶς καὶ ὁ Χριστιανισμός μας.
Αυτό δὲν πρέπει νὰ ἠχήση παράξενα, δίδοντας τὴν ἐντύπωση πὼς βάζουμε πάνω ἀπὸ τὴν Πίστη μας στὸν Χριστὸ τὴν ἰδιότητα τοῦ Ἕλληνα πολίτη. Κάτι τέτοιο θὰ ἦταν βλάσφημο, ἀθεολόγητο καὶ ἀνιστόρητο, ἰδίως μετὰ τὰ ὅσα σπουδαῖα ἔχει γράψει ὁ ἐκκλησιαστικὸς Πατήρ, ἀοίδημος π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, γιὰ τὶς «Ἑλληνοχριστιανικὲς συνθέσεις». Πρόθεση τοῦ μεγάλου Ρώσου θεολόγου π. Φλωρόφσκυ, ἀλλὰ καὶ δική μας, εἶναι νὰ τονίσουμε ὅτι ἡ ἔνδειξη Ἕλληνας δὲν προσδιορίζει τὸν πολίτη μίας χώρας, ἀλλὰ τὸν ἄνθρωπο πού, ἀφ’ ἑνὸς μέν, θεωρεῖ ἐντελῶς παράλογο νὰ ζῆ ὡς ἄθεος στὸν κόσμο καί, ἀφ’ ἑτέρου, θεωρεῖ ἀδιανόητο νὰ χωρίση τὴν πνευματική του ζωὴ ἀπὸ τὴν καθημερινότητά του. Αὐτὸ δὲν συμβαίνει πουθενὰ ἀλλοῦ στὸν κόσμο καὶ γι’ αὐτὸ ὁ χαρακτηρισμὸς Ἕλληνας ἦταν μέχρι σήμερα ταυτόσημος μὲ τὸν βαθύτατα θρησκευόμενον ἄνθρωπο καὶ τὴν Ὀρθοδοξία!
Μια σύντομη ἀναδρομὴ στὴν ἱστορία τοῦ λαοῦ μας ἀπὸ τὰ πανάρχαια χρόνια θὰ μᾶς βεβαιώση ὅτι Ἕλληνας ἄθεος δὲν ὑπῆρξε ποτέ, παρὰ μόνο σὰν ἀσήμαντη μειοψηφία. Ἀκόμα καὶ σήμερα, ποὺ ἡ χριστιανική μας Πίστη ἔχει ἀπίστευτα συρρικνωθεῖ –ὑπαιτιότητι πρωτίστως τῶν Ποιμένων– ὁσάκις τίθεται σὲ ψηφοφορία τὸ φρόνημα τοῦ Ἕλληνα στὶς Ἐθνικὲς ἐκλογές, τὰ πολιτικὰ κόμματα ποὺ ἔχουν ἐξαγγείλει στὸν λαὸ ὅτι δὲν πιστεύουν στὸν Θεό, λαμβάνουν ποσοστὸ ἀπὸ 3 ἕως 8%! Καὶ νὰ σκεφθῆ κανεὶς ὅτι στὸ ποσοστὸ αὐτὸ συμπεριλαμβάνονται καὶ πολλοὶ ἀφελεῖς χριστιανοὶ ψηφοφόροι ποὺ νομίζουν πὼς εἶναι ἀκίνδυνο νὰ ψηφίζουν δεδηλωμένους ἀθέους! Αὐτὸ τὸ γνωρίζουν οἱ πολιτικοὶ καὶ γι’ αὐτὸ ἡ πλειοψηφία τοὺς ἀποκρύπτει ἀπὸ τὸν λαὸ τὴν ἀθεΐα τους, μὲ σκοπὸ ἡ ἀποσιώπηση αὐτὴ νὰ παραπλανήση τὸν λαὸ καὶ νὰ τοὺς δώση τὴν ἐξουσία.
* * *
Από τὰ πανάρχαια χρόνια οἱ πρόγονοί μας ἐνοίωθαν τὴν ἀνάγκη νὰ ἔχουν τὸν Θεὸ σὲ κάθε δραστηριότητα καὶ ἐνέργειά τους. Ποτὲ δὲν ἐνοίωσαν τὸν Θεὸ σὰν φόβητρο, σὰν αὐτὸν ποὺ βρίσκεται ἔξω ἀπὸ τὴν ζωή τους καὶ ἔχει μόνο ἀπαιτήσεις. Καί, ἀφοῦ δὲν εἶχαν ἀκόμη τὴν Ἀποκάλυψή του, ἔπλασαν μὲ τὴν ἐπιθυμία τοὺς μία πολυποίκιλη θεότητα, ἱκανὴ νὰ καλύψη ὅλες τους τὶς ἀνάγκες, ὥστε νὰ εἶναι οἱ θεοὶ στὴ ζωή τους καὶ ὄχι στὸ περιθώριο τῆς ζωῆς, δηλαδὴ ἔξω ἀπὸ τὴν πολιτική, ὅπως θέλουν καὶ ἐπιμένουν καὶ ἐπιβάλλουν οἱ πολιτικοί της πατρίδος μας, ποὺ ἰσχυρίζονται μὲν πὼς εἶναι Ἕλληνες ἀλλὰ δὲν εἶναι!
Έτσι, οἱ πρόγονοί μας, δημιούργησαν τὸ δωδεκάθεο. Μία συναγωγὴ θεῶν μὲ τὴν μορφὴ ὑπουργικοῦ συμβουλίου, ὥστε κάθε θεὸς-μέλος τοῦ συμβουλίου αὐτοῦ νὰ καλύπτη κάποια ἀνθρώπινη δραστηριότητα. Ὁ Δίας σὰν Πρωθυπουργὸς καὶ συντονιστὴς τῶν θεῶν, ἡ Ἀθηνᾶ σὰν ὑπουργὸς Παιδείας, ὁ Ἄρης σὰν ὑπουργὸς Ἀμύνης καὶ Πολέμου, ἡ Δήμητρα σὰν ὑπουργὸς Γεωργίας, ὁ Ἑρμῆς σὰν ὑπουργὸς Μεταφορῶν, ὁ Ποσειδώνας σὰν ὑπουργὸς Ναυτιλίας, κλπ.
Ο Πλούταρχος περιγράφει μὲ συντομία ἀλλὰ καὶ μὲ σαφήνεια τὴν ἀπόλυτη θεοσέβεια ὅλων τῶν Ἑλληνικῶν Πόλεων-Κρατῶν: «Εὔροις δ’ ἂν ἐπιῶν πόλεις ἀτειχίστους, ἀγραμμάτους, ἀβασιλεύτους, ἀοίκους, ἀχρημάτους, νομίσματος μὴ δεομένας, ἀπείρους θεάτρων καὶ γυμνασίων• ἀνιέρου δὲ πόλεως καὶ ἀθέου, μὴ χρωμένης εὐχαῖς, μήδ’ ὄρκοις, μηδὲ μαντείαις, μηδὲ θυσίαις ἐπ’ ἀγαθοῖς, μηδ’ ἀποτροπαῖς κακῶν, οὐδεὶς ἐστιν γεγονῶς θεατὴς οὐδ’ ἔσται». Αὐτὰ ποὺ λέει ὁ Παυσανίας σημαίνουν ὅτι ὁ κάθε περιηγητὴς τῶν Ἑλληνικῶν Πόλεων-Κρατῶν τῆς ἀρχαιότητος «μποροῦσε νὰ συναντήση πόλεις χωρὶς τείχη, χωρὶς παιδεία, χωρὶς διοίκηση, χωρὶς σπίτια, χωρὶς χρήματα, πόλεις ποὺ δὲν χρειάζονται νόμισμα, ποὺ δὲν ἔχουν θέατρα ἢ γυμναστήρια, οὔτε γνωρίζουν ἂν ὑπάρχουν τέτοια, πόλη, ὅμως, ποὺ εἶναι ἄθεη καὶ δὲν ἔχει ἱερά, ποὺ δὲν κάνει προσευχές, οὔτε ὅρκους, οὔτε μαντεῖες, οὔτε θυσίες γιὰ εὐόδωση καλῶν αἰτημάτων, οὔτε γιὰ τὴν ἀποτροπὴ τῶν συμφορῶν, τέτοια πόλη κανεὶς δὲν συνάντησε οὔτε πρόκειται νὰ συναντήση». Ποῦ νὰ ζοῦσε ὁ Παυσανίας στὶς μέρες μας!...
Η ἀπόλυτη θεοσέβεια τῶν ἀρχαίων προγόνων μᾶς ἀποδεικνύεται καὶ ἀπὸ τὴν ἔκφραση-λυδία λίθο, μὲ τὴν ὁποία δοκίμαζαν τὸ ποιὸς ἔχει τὶς προϋποθέσεις γιὰ νὰ χαρακτηρισθῆ Ἕλληνας: Ἔπρεπε νὰ εἶναι «ὄμαιμος», «ὁμόγλωσσος» καὶ «ὁμόθρησκος». Στὸ κριτήριο τοῦ χαρακτηρισμοῦ δεσπόζει τὸ «ὁμόθρησκος» ὡς ἐνσυνείδητη καὶ ἑκούσια προσωπικὴ ἐπιλογή, ἐνῶ τὸ μὲν «ὄμαιμον» τὸ ἀποκτᾶ κανεὶς μὲ τὴ φυσική του γέννηση χωρὶς προσωπική του ἐπιλογή, τὸ δὲ «ὁμόγλωσσον» δὲν εἶναι πάλι προσωπικὴ ἐπιλογή, ἀφοῦ ἡ γλώσσα εἶναι μόνο μέσον ἐπικοινωνίας καὶ ὄχι τρόπος ζωῆς.
Αυτή ἡ συνυφασμένη μὲ τὸν Ἕλληνα θρησκευτικότητα κορυφώθηκε καὶ βρῆκε τὸ πλήρωμά της στὴν ἀποκεκαλυμμένη ἀπὸ τὸν Οὐρανὸ καὶ Σαρκωθεῖσα στὸν Χριστὸ Ἀλήθεια. Οἱ Πατέρες μᾶς πλέον δὲν ζοῦσαν ἔχοντας στὸ πλευρὸ τοὺς φανταστικοὺς θεοὺς μὲ πάθη καὶ ἔχθρες ἀλλὰ ζοῦσαν ἑνωμένοι ἀσυγχύτως καὶ ἀδιαιρέτως μὲ τὸν Τριαδικὸ Θεό μας, τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκον καὶ τοὺς Ἁγίους μας, στοὺς ὁποίους ὁ Θεὸς ἔδωσε πολυποίκιλα χαρίσματα ὥστε νὰ συμπαρίστανται καὶ νὰ συντρέχουν τοὺς ἀνθρώπους σὲ ὅλες τὶς κατὰ Θεὸν δραστηριότητές τους καὶ στὴν ἐπίλυση τῶν προβλημάτων τους. Τὸ Εὐχολόγιο τῆς Ἐκκλησίας μᾶς εἶναι μάρτυρας.
Εξαιρέτως ἔλαβε δύναμη καὶ χάρη ἡ Πανάχραντος Μητέρα τοῦ Θεοῦ μας, ἡ Παναγία μας, ἡ ὁποία εἶναι ἡ μόνη μετὰ Θεὸν ποὺ γνωρίζει τόσο βαθειὰ πώς, ἂν ἐκλείψη ἡ θεοσέβεια τοῦ λαοῦ μας, θὰ χαθοῦμε ὁλοτελῶς, ὥστε ἔγινε καὶ Ὑπέρμαχος Στρατηγὸς γιὰ νὰ καταστήση πασιφανὲς ὅτι ἡ μὲ θεοσέβεια ἐνασχόληση μὲ τὴν πολιτικὴ διακυβέρνηση τοῦ Ὀρθοδόξου λαοῦ, ὄχι μόνο δὲν εἶναι ἁμαρτία ἀλλὰ εἶναι ἔργο Οὐράνιο καὶ Πανάγιο.
Ἡ Παναγία ἔγινε Στρατηγὸς καὶ μεῖς ἀκόμη διστάζουμε νὰ πολιτευθοῦμε, μήπως καὶ ἁμαρτήσουμε!
Δεν ἔγινε Στρατηγὸς ὁ Χριστός, γιατί δὲν ἐπιτρέπει στοὺς κληρικοὺς τοῦ κοσμικὲς διακονίες, ἐπειδὴ δὲν εἶναι καλὸν νὰ ἀφήσουν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ «νὰ διακονοῦν τραπέζαις». Ἔγινε ὅμως Στρατηγὸς ἡ Παναγία Μητέρα Του γιὰ νὰ μὴν ἔχη κανεὶς μᾶς δικαιολογία, ὅταν παραθεωρῆ τὴν δημόσια ζωὴ καὶ τὴν ἐγκαταλείπει σὲ χέρια ἄνομα καὶ ἀσεβῆ, ποὺ μετατρέπουν τὴν ζωὴ τῶν πιστῶν σὲ μαρτύριο καὶ διαμορφώνουν τὰ ἤθη τῶν νεωτέρων μὲ πρότυπα τὴν ἀσέβεια, τὴν ἀσέλγεια καὶ τὴν σκληροκαρδία.
Τὸ συγκλονιστικὸ μήνυμα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου εἶναι τόσο κραυγαλέο, ὥστε ὄχι μόνο δὲν ἄφησε τὴν Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία νὰ λησμονήση ὅτι ἡ πολιτικὴ διακυβέρνηση τῶν χριστιανῶν εἶναι ἱερὴ Διακονία, ἰσότιμη μὲ τὴν ἐκκλησιαστική, ἀλλὰ διατηρήθηκε ἀναλλοίωτο τὸ μήνυμα καὶ στὰ τετρακόσια χρόνια της μετέπειτα σκλαβιᾶς, καὶ ἔφθασε ὡς τὴν Παλιγεννεσία, ὅπως μαρτυρεῖ τὸ πρῶτο Σύνταγμα τῆς ἐλεύθερης Ἑλλάδος, στὸ ὁποῖο τίθεται ὡς ἀποκλειστικὴ προϋπόθεση τῆς Ἑλληνικότητος ἡ εἰς Χριστὸν Πίστις: «Πάντες οἱ πιστεύοντες εἰς Χριστόν, εἰσὶν Ἕλληνες»!
Αυτή τὴ θεοσέβεια ὑπηρέτησε ὁ πρῶτος καὶ ὁ μόνος εὐλαβὴς Κυβερνήτης τῆς Πατρίδος μας, Ἰωάννης Καποδίστριας, ἕως ὅτου τὸν δολοφόνησαν ἐκεῖνοι, ποὺ μόνο τὸ ὄνομα τοῦ Ἕλληνα εἶχαν καὶ ὄχι τὴν ψυχὴ καὶ τὸ φρόνημα. Αὐτοὶ κυβερνοῦν ἀπὸ τότε μέχρι σήμερα.
Δεν ὑπάρχουν ἄλλα περιθώρια. Ἡ Ρωμέϊκη φυλὴ βρίσκεται στὴν κρισιμώτερη καμπή της ἀπὸ τὰ πρωτοελληνικὰ χρόνια. Ἂν χαθῆ ἡ πίστη μας, ὅπως μὲ πυραυλοκίνητη ὤθηση ἐπιχειροῦν νὰ τὴν ἀπωθήσουν ἀπὸ τὴν ζωή μας οἱ πολιτικοί, ἠμῶν κοιμωμένων, τότε σίγουρα θὰ χαθῆ τὸ Γένος μας, ἀφοῦ θὰ ἔχη χάσει τὴ συστατική του δύναμη, πού, ὅπως δείξαμε, εἶναι ἡ ἀδιαίρετη σχέση του μὲ τὸν Δημιουργό του.
Και, ἂν χαθῆ τὸ Γένος μας, τότε μαζὶ μὲ αὐτό, μόνο ὁ Θεὸς γνωρίζει τὸ τί θὰ παρασυρθῆ στὴν ἄβυσσο!...
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΕΥΚΑΚΙΩΝ