Ὕβριν χρῆ σβεννῦναι ἤ σημαίαν! - Οἱ σημαῖες δέν ὑποστέλλονται, ἀλλά οὔτε καί «σβήνονται»!

He who shows that is that isn’t

Gets himself locked up in prison!

Μέ παρόμοια ποιηματάκια μάθαιναν στά παιδάκια τούς oι παλαιότεροι (τό ἀκούσαμε σέ ἀναμνήσεις λογοτέχνιδος στό Radio 4) τήν ἀξία τῆς ἀλήθειας καί εἰλικρίνειας. Μέ περισσότερη αὐστηρότητα καί κανονιστική ἀνελαστικότητα οἱ νόμοι καί κανονισμοί τῆς δημοσιογραφίας καί τῶν ἠθικῶν (ὄχι τραπεζικῶν) ἐπιταγῶν τῆς (ethics of journalism) ὁρίζουν, ἁπανταχοῦ του πλανήτου, ὡς πρώτιστη ὑποχρέωση τοῦ δημοσιογράφου καί τοῦ μέσου του, ἐντύπου ἤ ραδιοτηλεοπτικοῦ, τήν προβολή ἀντικειμενικῆς καί ἀναλλοιώτου της ἀλήθειας. Μάλιστα, οἱ θαλερότεροι καί θαρραλεότεροι τῶν δημοσιογράφων, στήν σύντομη καριέρα τούς πρίν καταλήξουν ἐν χάνδακι νά μετροῦν τίς πληγές τῶν, ἐκτιμοῦν ὡς κλήση καί πρῶτον μέλημά τους τό καθῆκον νά «ἐλέγχουν» ἀποκαλύπτοντες τίς ἀλήθειες γιά τήν ἐξουσία, «speak truth to power», ὅπως τό ἔχει ὁ καταξιωμένος ὅρος....
Ὀφείλουμε στόν Γαλιλαῖο, ἐφευρέτη τοῦ τηλεσκοπίου, τήν δυνατότητα νά δοῦμε πόσον πόρρω, πόσον μακράν ἀπέχει ἡ «Παροικιακή» (ἐν Λονδίνω) δημοσιογραφία ἀπό τίς ἠθικές αὐτές προσταγές τοῦ Τύπου καί τοῦ δημοσιογραφεῖν. Καί μέ ποῖον τρόπον ὁ σπόγγος, τό ταπεινόν αὐτό τοῦ βυθοῦ κοιλεντερωτόν ζωόφυτον, γνωστόν ἤδη στό «Ζώων Ἱστορίαι» (Historia Animalium) τοῦ Ἀριστοτέλους ὡς ζῶον αἴσθησιν ἔχον παρά ὡς φυτόν (ἀσχέτως τῆς εὐτελοῦς κομματικῆς του χρήσεως στήν ὁποία ἄθελά του κατέληξεν), καί ὅρισμα τῆς καθ’ ἡμέραν ἀγωνιστικῆς βιοπάλης τῶν Καλυμνίων σπογγαλιέων, μπορεῖ νά ἀποτελέσει καθοριστικόν ὅπλον πολιτικῆς ἐξόντωσης ἀντιπάλων ἀνθρώπων ἤ ἰδεῶν. Ἔστω παραβλέποντες ὅτι ὁ μέν ταπεινός σπόγγος, ὡς γνωρίζει πᾶς σπογγαλιεύς, διαθέτει «τσίπαν», τήν περιβάλλουσαν τόν σπόγγον πορώδη μεμβράνην στήν ὁποία καί ὀφείλει τήν ζωϊκήν τοῦ ὑπόστασιν καί αἴσθησίν του, ὅταν οἱ πολύ πλέον πωρωμένοι πολιτικοί του σπόγγου χρῆστες ἤκιστα τήν ἔχουν ἤ μποροῦν νά διεκδικοῦν.
Ὁ σπόγγος εἶναι δυνατότερος ἀπό τήν πέννα;
Πόσον μᾶλλον οἱ καταφεύγοντες στήν ἠλεκτρονική μορφήν τοῦ «σπόγγου» γιά νά σβήσουν τῶν παραστάσεων τοῦ παροικιακοῦ κοινοῦ της ἐφημερίδας τῶν ἄτομα καί ἀξίες, καί ἀκόμα περισσότερον ἄτομα μέ ἀξίες. Συνεχίζοντας πιστά καί ἐθελότυφλα τήν Σταλινική κομματική τους πρακτική του «brushing out», τό σβήσιμο ἀπό τήν ὕπαρξη πολιτικῶν ἀντιπάλων, οἱ ὁποῖοι, ὅπως ἐξηγεῖ στό «Γένεσις τοῦ Ὁλοκληρωτισμοῦ» της ἡ φιλόσοφος Χάννα Ἀρέντ, «δέν ἔπαυαν μόνον νά ὑπάρχουν, ἔπαυαν καί νά εἶχαν ὑπάρξει ποτέ». Ἀπαλείφονταν καί ἀπεσφογγίζετο κάθε μνήμη τους, καί ἀπό τά σπίτια τῶν συζύγων καί παιδιῶν τους, καί ἀπό τίς σχολικές καί στρατιωτικές φωτογραφίες τους, καί ἀπό τήν μνήμη συνόλου τοῦ ἔθνους καί τῆς κοινωνίας, ἤσαν ἕνα λάθος πού ἀμείλικτα ἡ ἴδια ἡ ἱστορία διέγραφε διά παντός καί ἀπό ἀρχῆς κόσμου.
Πρωτίστως δέ στόν σπόγγον καταφεύγουν, ζωοφυτικό ἤ ἠλεκτρονικό, ὁπωσδήποτε ὅμως χωρίς τσίπαν, γιά νά προσβάλουν οἱ ἀφιονισμένοι κομματιδεῖς τήν συνέχουσα διαχρονικῶς τούς ἀνθρώπους εἰς ἔθνος πρώτη ἐμβληματική καί συμβολική κοινότητος καί ἑνότητος, αἵματος καί πολιτισμοῦ καί ἀρχῶν καί ἱστορίας, τήν δεοντική ἀξίαν τῆς σημαίας, τήν ὁποίαν καί τό σύνταγμα κάθε χώρας ὁρίζει ὡς τιμητέα καί ἀπαράγραπτη. Καί τό ἔκαμαν αὐτό προσβάλλοντες καί τήν ὕπατη ἀξία καί καθῆκον τῆς δημοσιογραφίας, τήν ὑπηρεσία καθαρᾶς, ἀλωβήτου καί ἀναλλοιώτου, καί ὅσον τό δυνατόν μακράν ἑρμηνειῶν καί στρεβλώσεων, ἀλήθειαν τῶν γεγονότων.
Ναί, τό ἔκαμαν! Ἔσβησαν μέ τόν ἠλεκτρονικό τους σπόγγο τήν ἐπιβλητικά ἀναπεπταμένη ἑλληνική σημαία ἀπό τήν φωτογραφία τῆς διαδήλωσης τῆς Τραφάλγκαρ Σκουέαρ! Πῶς νομίσατε, ἄθλιοι φωτογράφοι ὅτι θά σᾶς ἐπιτραπεῖ νά φωτογραφίζετε «πράγματα ποῦ δέν ὑπάρχουν», ὅπως θυμοῦμαι εἶχε κατηγορήσει κάποτε κομματικός της Ἀκελικῆς ἐφημερίδας; Ἄν μᾶς ἀπεκάλεσαν κάποιοι δημοσιογράφοι, πού πρώτους σβήσαμε, «δημόσιο-ἀγράφους», ἰδού τί σημαίνει ἐξουσία καί δύναμη, power. Ὁ σπόγγος εἶναι δυνατότερος ἀπό τήν πέννα, καί πιότερη δύναμη ἔχουμε νά διά-γράφουμε ἀπό ὅση τούς δίνει τό νά γράφουν ἤ φωτογραφίζουν. Ἡ πραγματικότητα εἶναι εἰκονική, καί ὑπάρχει πολύ ἀπόσταση ἀπό τήν φωτογραφία στήν εἰκόνα, ἀπόσταση πολιτική, ἀπόσταση ἐξουσίας. Καί πιό πολλούς τους «ξεφουρνίζουμε» ἀπό τό Φουρνάκι* τούς «ἰδικούς» δημοσιογράφους ἀπό ὅσους ἀποσφογγίζουμε στήν ἀνυπαρξία!
Ἀπέσβετο ἡ ἑλληνική σημαία!
Ά, ναί, ἀπέσβετο ἡ ἑλληνική σημαία! Ἐνίκησαν ἐπιτέλους οἱ ἀφελληνίζοντες τήν Κύπρο ἀποικιοκράτες! Κι ἄς ἔχουν χαθεῖ σέ ὠκεανούς ἠρωϊκῶν αἱμάτων λόχοι καί τάγματα καί συντάγματα ἡρώων γιά τήν τιμή τῆς σημαίας! Κι ἄς ἔχουν στήσει μπροστά στήν χάλαζα τῶν ἐχθρικῶν σφαιρῶν τό κορμί τούς ἥρωες Κρητικοί γιά ἱστό, για νά μήν πέσει ἡ σημαία (καί γιά ποιάν σημαία, ἔπεσαν ρέ οἱ Κρητικοί στήν Μακεδονίτισα;) Κι ἀς ἐπεσεν τυλιγμένος σάν ἱερό σάβανο τήν Ἑλληνική σημαία ἀπό τόν Ἱερό Βράχο (γιά αὐτά τά αἵματα πιό ἱερός ἀπό ποτέ) ὁ Φρουρός τῆς τιμῆς μας, γιά νά μήν τήν παραδώσει στούς Ναζιστές. Ἀλλά ποιός θυμᾶται τόν ὡραῖο κοῦρο τῆς Ἀκροπόλεως Κωνσταντῖνο Κουκκίδη, τό ἑλληνοπρεπές φωταύγημα καί λύτρον ἀντί τῆς χαμένης τιμῆς μας, τήν 27η Ἀπριλίου 1941;
Καί ποιός φουστανᾶς θά καταλάβει ὅτι τό πανί ἐκεῖνο γιά τόν νεαρό στρατιώτη ἦταν αἴτημά του «μή καταισχύνειν ὄπλα τά ἱερά, μηδέ τόν Παραστάτην καταλείπειν», ἦταν κάτι παραπάνω ἀπό «κάπεητζ» καί ρετάλι γιά τήν ἐκμετάλευση τῆς χωρίς κοινωνικές ἀσφαλίσεις μηχανικούς (νά τό ποῦμε καί αὐτό, τόσο ἐνδεικτικό τῶν ἀξιῶν σας, φακτοριτζῆδες τοῦ ΑΚΕΛ); Θά περιέχει τό ὄνομα «Κωνσταντῖνος Κουκκίδης» τό ξαναγραμμένο, δηλαδή καλά σφουγγισμένο ἀπό ἄχρηστες καί βλαβερές τέτοιες λεπτομέρειες, νέο βιβλίο τῆς ἱστορίας πού εὐαγγελίζεται ἡ ἡγεσία μας γιά τήν Νέα Ἑνωμένη Κύπρο τοῦ ἀποεθνικοποιημένου νεοταξικοῦ imperium, στό ὁποῖο βιάζεται νά πάρει τήν θέση της ἡ τά ἱερά καί τίς ἀξίες «παραδώσω καί παραδοπιστήσω», ἡ δικοινοτική διζωνική καί δίφυλος σάν πόρτα διάπλατη κι ὀρθάνοικτη, Νέα Κύπρος;
Καί δέν μᾶς ἔμαθεν ἀκόμα καί ὁ βίαιος Ἀγαρηνός ὅτι προσβολή τῆς σημαίας πληρώνεται μέ αἷμα, ὅταν ὁ Σολωμής, ἡ τελευταία πράξη ἠρωϊσμού αὐτοῦ του σκυμμένου ἔθνους, εἶδε τό μπαϊράκι σάν «μίασμα» στήν γῆ τῶν πατέρων του, ἄν δοῦμε μέ τήν φιλόσοφο (Mary Douglas) καί σάν ἀναλογική ἐπέκταση τήν «βρῶμα» σάν «ὕλη σέ λάθος μέρος»; Καί ἐπεσεν προσπαθώντας νά «σφογγίσει» τοῦ ἐχθροῦ τήν προσβλητική σημαία; Ἤ συμφωνοῦμε καί ἐμεῖς μέ τίς μέχρι τοῦδε ἀποτυχημένες προσπάθειες τῶν κατακτητῶν μας γιά τόν ἀφελληνισμό μας, κρίνοντες τήν γαλανόλευκο ἐμεῖς σάν μίασμα καί βρῶμα γιά νά τήν σφογγίζουμε οἰκειοθελῶς, ἀκόμα καί τήν ἀλήθεια τῶν γεγονότων παραγράφοντες ἀπό φωτογραφίες, πού οὔτε «φῶς» πλέον περιέχουν, καί πιό πολύ σάν «ἀγραφίες» μᾶς προσβάλλουν μέ τήν ὕβριν τῶν πρωτοσέλιδα. Παρανομοῦντες ὡς «δημόσιο-ἀγράφοι» βέβαια, ἀλλά ποία ἡ τσίπα στά σφογγάρια τῆς Παροικιακῆς δημοσιογραφίας τοῦ «PR» καί τοῦ παχυλοῦ APR*;
Θά ἐφώναζα τό «Αἰδώς Ἀργεῖοι!» Ἀλλά ἔχει πλέον μείνει κάποιος Ἀργεῖος ἀνάμεσα στούς Φοίνικες τῆς Κύπρου νά μέ ἀκούσει; Κι ἔχει πιά μείνει κάποιο νόημα στήν ἔννοια τῆς «αἰδοῦς»;

? Κυπριακό ἑστιατόριο τοῦ Βορείου Λονδίνου ὅπου ἐπίδοξος ὠμοτρίβης (shoulder rubbing) κτηματομεσίτης τραπέζωνεν Ἀκελικούς κομματικούς στήν φρούδα ἐλπίδα νά τόν προωθήσουν στά εὐρωψηφοδέλτια τοῦ Κόμματος. Νήπιος οὐδ’ ἐννόησεν, ἤ ὅπως λέγει ἡ ἀρχαία παροιμία, «παχεία γαστήρ λεπτόν οὐ τίκτει νόον».

Τό ἄρθρο εἶχεν δημοσιευθεῖ στήν ἐφημερίδα Ἕνωσις, ἐν Κύπρω. Κατατίθεται κι ἐδῶ ὡς δηλωτικόν πληθυνομένων σημείων τῶν καιρῶν
Τίτος Χριστοδούλου
ΑΝΤΙΒΑΡΟ