τοῦ Γιώργου ἨλιάδηΚαθημερινή 7/2/2010
«Ὁ θάνατος τοῦ μεγάλου δημιουργεῖ συνήθως ἕνα
ἐπικίνδυνο κενό. Τῶν μετρίων ὁ θάνατος εἶναι
ἀβλαβής. Εἶναι σάν τά κύματα: τό ἕνα ἔσβησε,
ἦρθε τό ἄλλο. Καί κανείς δέν λογαριάζει ποιό
ἀπ’ ὅλα ἦταν τό ἕνα καί ποιό τό ἄλλο»
Κ. ΤΣΑΤΣΟΣ
«Ἀνωμαλία στή Δημοκρατία…» χαρακτηρίζει τούς μεγάλους ἄνδρες, ὁ Κ. Τσάτσος. «Ἀλλά…», λέει, «…χάρις σ’ αὐτές τίς ἀνωμαλίες μερικά ἔθνη ἐλάμπρυναν τήν Ἱστορία, μεγαλούργησαν. Χάρις σέ αὐτές ἀνέβηκε ὁ ἄνθρωπος μερικά σκαλοπάτια ψηλότερα»....
Ἡ ἡγεσία τοῦ Τάσσου Παπαδόπουλου, μοιάζει μέ «ἀνωμαλία» στήν πολιτική ζωή τῆς Κύπρου τῶν τελευταίων δεκαετιῶν. Μία «ἀνωμαλία», ὡστόσο, πού ἀνέβασε τούς Ἕλληνες (ὄχι μόνο τῆς Κύπρου) μερικά σκαλοπάτια ψηλότερα!
Αὐτά σκεφτόμουν στή σεμνή καί λιτή τελετή τοῦ φιλολογικοῦ μνημοσύνου, πού ὀργανώθηκε γιά τόν Τάσσο Παπαδόπουλο τή Δευτέρα. Καί ὅταν τελείωσε ἡ τελετή πῆγα στό σπίτι μου, ἄρχισα νά μετροφυλλῶ τόμους τοῦ «Κήρυκα», ὅπου δουλέψαμε μαζί μέ τόν Τάσσο δέκα χρόνια, νά βλέπω τά κείμενά του, αὐτά πού ἔβλεπε πρίν ἀπό ἐμᾶς, νά βλέπω τίς λέξεις νά σχηματίζουν νυχτερινές περιπόλους, νά ἐλέγχουν τά πέριξ μέ τά φανάρια τους καί νά φωτίζουν τά ἀφανέρωτα. Φανάρι θυέλλης ἦταν ὁ Τάσσος πού μᾶς προειδοποιοῦσε γιά τίς θύελλες, τίς καταιγίδες, τίς ἐπικίνδυνες κατηφόρες καί τίς «ἐπιδημίες» πού ἔρχονται. Ναί, αὐτός πρῶτος παρατηροῦσε τά πάντα καί τά κατέγραφε. (Ἀγνοεῖ κανείς τήν πρό 30ετίας ἐπιγραμματική διατύπωσή του, πώς ἡ Τουρκία ζητᾶ νά εἶναι «ἀφέντης στό Βορρᾶ καί συνεταῖρος στό Νότο»; Ναί, σήμερα εἶναι κοινός τόπος…)
Ἔτσι, καθώς ἀνασκαλεύω τά παλιά, ἀνακαλῶ στή μνήμη μου τήν πορεία του καί βλέπω πώς τόν δρόμο πρός τήν κορυφή τόν διένυσε ἀπνευστί. Ἕνας παράμερος σέ παράμερη χώρα, σέ παράταιρο κόσμο. Ἕνας ἀταίριαστος! Μία «ἀνωμαλία στή Δημοκρατία» μας!
Σήμερα, κοιτάξτε γύρω σας. Ὁ κόσμος ἔχασε κάθε προσανατολισμό. Ξεχάσαμε τί σημαίνει παρατήρηση. Δέν βλέπουμε τή δίνη στήν ὁποία μᾶς ἔβαλαν οἱ νικημένοι νικητές πού μᾶς κυβερνοῦν. Οὔτε τά κάγκελα τοῦ κλουβιοῦ πού ἑτοιμάζουν νά μᾶς βάλουν μέσα δέν μποροῦμε νά διακρίνουμε.
Λέμε τή γνώμη μας καί μᾶς κατηγοροῦν ὅτι ἀπεργαζόμαστε τή φυσική ἐξόντωση τοῦ Προέδρου! Κριτικάρουμε καί ψάχνουν νά βροῦν ποιός μᾶς συντονίζει! Ὅ,τι ποῦμε χαρακτηρίζεται μαξιμαλιστικό, ὅ,τι γράψουμε εἶναι κακεντρεχές πού ὑποσκάπτει τό προεδρικό ἔργο. Σχολιάζουμε καί μᾶς ἀπευθύνουν τή μομφή ὅτι πάσχουμε ἀπό «φοβικό σύνδρομο», ὅτι εὐτελίζουμε ὅ,τι πατριωτικό, πού μόνο ἐκεῖνοι ξέρουν ποιό εἶναι καί πώς κανείς τοῦ ἀφοσιώνεται. Μόνο ἐκεῖνοι ξέρουν!
Ἐνῶ ἁπλῶς ὑποψιάζονται, νομίζουν ὅτι ξέρουν, ἔχουν τή σιγουριά τοῦ ἡμιμαθοῦς νεοφώτιστου, ἕνα ἐπικίνδυνο σύμπτωμα μέ συχνά ὀλέθριες συνέπειες. Τά μεγαλύτερα δεινά πού ὑπέστη ἡ ἀνθρωπότητα – μικροπόνηρε Ἄντρο Κυπριανοῦ – προῆλθαν ἀπό ἄτομα ἀπόλυτα σίγουρα γιά κάτι πού ἀποδείχθηκε πλάνη. Μία ἀπό τίς φράσεις τοῦ Κρόμγουελ, πού τόν καταξίωσαν στήν Ἱστορία, εἶναι τό μήνυμα πρός τούς Σκωτσέζους πρίν ἀπό τή μάχη τοῦ Νταμπάρ: «Σᾶς ἐξορκίζω στό Χριστό, σκεφτεῖτε ὅτι μπορεῖ νά κάνετε λάθος!...». Οἱ Σκωτσέζοι δέν ἔκαναν τόν κόπο νά σκεφθοῦν καί χρειάστηκε νά κατατροπωθοῦν σέ μία αἱματηρή μάχη γιά νά τό καταλάβουν…
Ὅσο περνᾶ ὁ χρόνος, τόσο περισσότερό μας λείπει ὁ Τάσσος καί ἡ δική του ἐνατένιση γιά τόν Κόσμο, τή Ζωή, τήν Πολιτική. Ὁ καθαρός τρόπος πού ἔβλεπε τά καθημερινά γήινα, ἀλλά καί ἡ συγκροτημένη σκέψη γιά τά μελλούμενα ἱστορικά. Ἀπότοκα βαθιᾶς πεποίθησης στίς πανανθρώπινες ἀξίες καί ταυτόχρονα πηγές ἄντλησης ἔμπνευσης μά καί ἀσφαλέστερα κριτήρια γιά ἱστορικές καταγραφές.
Τό Κέντρο Μελετῶν Τάσσος Παπαδόπουλος, ὀφείλει νά συμβάλει στή διατήρηση ζωντανῆς της μνήμης τοῦ Τάσσου, πού εἶναι κομμάτι καί τῆς δικῆς μας ἀτομικῆς καί συλλογικῆς Ἱστορίας.
Ὅταν ἔφυγε ὁ Μακάριος, ὁ Σέρτης ἔγραψε: «… κάποτε εἴχαμε ἕναν Μακάριο».
Τριανταδύο χρόνια ἀργότερα ἕνας ἄλλος Σέρτης ἔγραφε: «…κάποτε εἴχαμε ἕναν Τάσσο Παπαδόπουλο».
Καί οἱ δύο ὑπῆρξαν μία «ἀνωμαλία» στήν Ἱστορία τῆς Κύπρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου