1. Ὁ βάναυσος τρόπος, μὲ τὸν ὁποῖο τέθηκε ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ Κράτους τὸ θέμα τῆς ἀναγραφῆς ἢ ὄχι τοῦ θρησκεύματος στὶς νέες ταυτότητες, μετέβαλε ἕνα φαινομενικὰ ἀδιάφορο θέμα σὲ ἐθνικὸ πρόβλημα, καὶ γιὰ τὸν Ὀρθόδοξο Λαό μας σὲ ὁμολογία Πίστεως. Διότι εἶδε νὰ ὑποτιμᾶται καὶ νὰ περιφρονεῖται ἡ πίστη του, ποὺ δὲν εἶναι ἕνα ἁπλὸ στοιχεῖο τῆς ἀτομικῆς μας ταυτότητας, ἀλλὰ ἀδιαφιλονίκητο συστατικό της συλλογικῆς ἐθνικῆς ταυτότητάς μας. Μόνο ἀφελεῖς ἢ συνειδητὰ ἀντίθεοι θὰ μποροῦσαν νὰ ἐξισώσουν τὴν Πίστη μας μὲ τὸ χρῶμα τῶν....
ματιῶν μας ἢ τὶς ἀθλητικὲς προτιμήσεις μας. Καὶ μόνο αὐτὸς ὁ λόγος, ὑποστηριζόμενος ἀπὸ ὑπεύθυνα καὶ κρατικὰ χείλη, φανερώνει τὴν οὐσία τοῦ προβλήματος. Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι, δεκαετίες τώρα, χρησιμοποιοῦμε τὴ φράση "χριστιανὸς τῆς ταυτότητας", γιὰ νὰ χαρακτηρίσουμε τὴν ἀπουσία σχέσης μὲ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ (μυστηριακὴ καὶ λατρευτική).
Τώρα ὅμως ἡ πεισματικὴ ἐμμονὴ στὴν ἀπάλειφη τοῦ θρησκεύματος, φανερώνει τὶς προθέσεις τῶν κρατούντων. Διότι ἡ ἀναφορὰ τοῦ θρησκεύματος εἶναι ἡ κορυφὴ τοῦ παγόβουνου καὶ ἡ ἀρχὴ μίας σειρᾶς μέτρων, ποὺ ἀποσκοποῦν στὴν ἀποσύνδεση τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπὸ ὅλες τὶς δομὲς τοῦ Ἐθνικοῦ μας βίου. Καὶ αὐτὰ τὰ μέτρα ἔσπευσε νὰ ἐξαγγείλει ὁ κ. Ὑπουργὸς Δικαιοσύνης, ἀποδεικνύοντας ὅτι τὰ παραπάνω δὲν κινοῦνται στὸ χῶρο τῆς φαντασίας.
2. Τὸ ζήτημα τῆς ἀναγραφῆς ἢ ὄχι τοῦ θρησκεύματός μας στὶς νέες ταυτότητες ἔφερε στὴν ἐπιφάνεια τὴ σχέση καὶ σύνδεση ἐπὶ εἴκοσι αἰῶνες τώρα τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὸ Ἔθνος μας, τὴν ὁποία κάποιοι θέλουν νὰ ἀμφισβητήσουν. Τὴν ἑνότητα αὐτὴ ἐπιβεβαιώνουν οἱ "Δοξολογίες" στὶς Ἐθνικὲς Ἑορτές μας, στὶς ὁποῖες μετέχει καὶ ἡ Πολιτεία γιὰ νὰ εὐχαριστήσει τὸν Τριαδικὸ Θεό μας γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση, ἀποκατάσταση ἢ σωτηρία τοῦ "εὐσεβοῦς ἠμῶν Ἔθνους". Σήμερα ὅμως κάποιοι, ποὺ ἔχουν χάσει στὴν καρδιὰ καὶ τὴν ὕπαρξή τους αὐτὴ τὴ σύνδεση Πίστεως καὶ Πατρίδας, βιάζουν τὰ πράγματα, γιὰ νὰ προχωρήσουμε σὲ ἕνα ἃ-θρῆσκο Κράτος, ποὺ μὲ τοὺς Νόμους του θὰ ἀποκόψει τὸ Ἔθνος μας ἀπὸ τὴν πηγὴ τῆς ζωῆς καὶ δύναμής του, ποὺ εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη μας. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἔννοια, ποὺ προσλαμβάνει ἡ διαβόητη φράση "χωρισμὸς Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας". Διότι ὁ διοικητικὸς "χωρισμὸς" ὑπάρχει καὶ διασφαλίζεται μὲ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες ("ἢ παπὰς - παπὰς ἢ ζευγὰς - ζευγὰς" λέει θυμόσοφα ὁ Λαός μας), στὸ πνεῦμα τῆς δοκιμασμένης ἐπὶ αἰῶνες "συναλληλίας", συνεργασίας δηλαδὴ τῶν δύο Διακονιῶν τοῦ ἐθνικοῦ μας βίου (τῆς Πολιτείας καὶ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱεραρχίας καὶ γενικότερά του Κλήρου) γιὰ τὴν διακονία - ὑπηρεσία τοῦ "αὐτοκράτορος" Λαοῦ, ὅπως διεκήρυττε ὁ μεγάλος Ρήγας. Καὶ ἡ Πολιτεία ὑπηρετεῖ τὸν Λαὸ (ὑπουργὸς σημαίνει ὑπηρέτης, ὄχι ἄρχοντας), καὶ οἱ Ἐκκλησιαστικοὶ Ποιμένες δὲν εἶναι κοσμικοὶ ἄρχοντες, ἀλλὰ διάκονοι (ὑπουργοὶ) τοῦ Λαοῦ μας. Τὸ Σύνταγμά μας, ἐξ ἄλλου, μὲ τὸ 13ο ἄρθρο τοῦ κατοχυρώνει καὶ προασπίζει τὴ θρησκευτικὴ ἐλευθερία, ὅποτε ὅποια ἄλλη "γνωστὴ" πίστη, ποὺ δὲν ὑπονομεύει τὴν ὑπόσταση τοῦ Ἔθνους, εἶναι "ἐλεύθερη" καὶ προστατεύεται ἀπὸ τοὺς νόμους τοῦ Κράτους. Ἄλλωστε, τὸ πρόβλημα μὲ τὶς "θρησκευτικὲς μειονότητες" στὴ χώρα μας, δὲ εἶναι ἡ διαφορά τους στὸ θρήσκευμα ποὺ ἐπιλέγουν, ἀλλὰ οἱ ἐξαρτήσεις τους ἀπὸ ἐξωελλαδικὰ Κέντρα καὶ οἱ ἐντολὲς ποὺ παίρνουν ἀπὸ αὐτά.
3. Τὸ ἀνελεύθερο καὶ ἀντιδημοκρατικὸ μέτρο νὰ μὴν ἔχει ὁ Ἕλληνας Ὀρθόδοξος τὴ δυνατότητα νὰ δηλωθεῖ στὴν ταυτότητα ἡ σχέση του μὲ τὴν Ὀρθόδοξη παράδοσή του καὶ τὴν Ἐκκλησία του, φανερώνει τὴν ἐπιθυμία πολιτειακῶν παραγόντων -καὶ τὴν ἐκφράζουν ἀπροκάλυπτα- νὰ θεωρηθεῖ ἡ Ὀρθοδοξία ἰδιωτικὴ ὑπόθεση τοῦ Ἕλληνα πολίτη. Ἐν τούτοις τὸ κύριο στοιχεῖο, ποὺ ἐκφράζει τὴν ἐθνική μας ἰδιαιτερότητα, εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία. Διότι ὁ "Καθολικισμὸς" καὶ οἱ διάφοροι "Προτεσταντισμοὶ" εἶναι δημιουργήματα τῆς (Δυτικῆς) Εὐρώπης, ποὺ ἔχουν εἰσαχθεῖ στὴν χώρα μας, ὅπως καὶ ὅλες oι εὐρωπαϊκὲς πολιτικοκοινωνικὲς ἰδεολογίες. Τὸ μόνο ποὺ διατηρεῖ τὸν Ἕλληνα ὡς Ἕλληνα στὴν Ἑνωμένη Εὐρώπη εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία καὶ ὁ ζυμωμένος μὲ αὐτὴν πολιτισμός του, μέσα στὸν ὁποῖο ἀναπτύσσονται καὶ ζοῦν καὶ οἱ Ἕλληνες, ποὺ ἔχουν ὁποιαδήποτε ἄλλη πίστη. Ἐμεῖς θέλουμε νὰ εἴμαστε Ἕλληνες στὴν Ἑνωμένη Εὐρώπη καὶ ὄχι ἁπλὰ Εὐρωπαῖοι, διότι Εὐρωπαῖοι ἤμασταν, πρὶν ἀκόμη ἡ ὑπόλοιπη Εὐρώπη συνειδητοποιήσει τὴν ταυτότητά της. Ἂν χαθεῖ -καὶ ἐκεῖ μας κατευθύνουν- ἡ ἑλληνορθόδοξη ταυτότητά μας, τότε οἱ μόνοι ποὺ θὰ διεκδικοῦν τελικὰ τὸ ἑλληνικὸ ὄνομα, θὰ εἶναι οἱ Σκοπιανοὶ ὡς "Μακεδόνες", ἀπόγονοι -δῆθεν- τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων!
Μὲ τὴν ἐπιβολή της μὴ ἀναγραφῆς τοῦ θρησκεύματος δὲν πλήττεται μόνο ἡ θρησκευτικὴ ἐλευθερία, ἀλλὰ καὶ ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη κηρύσσεται "ἐν διωγμῷ". Ἂν μάλιστα ἐπιβληθεῖ ἡ ἀπάλειψη καὶ τῆς "ἐθνικότητος", ὅπως ἐπίσημα λέγεται, τότε καταδικάζεται ὁ Ἑλληνισμὸς σὲ πλήρη ἀποχρωματισμὸ καὶ τελικὰ σὲ αὐτοκτονία. Διότι, ἔτσι, ἀφελληνίζεται πολιτειακὰ ὁ Ἕλληνας καὶ ἀποσυνδέεται ἀπὸ τὰ δύο συνάλληλα καὶ ἀλληλένδετα συστατικά της ἱστορικῆς ταυτότητάς του, ποὺ εἶναι συγχρόνως καὶ τὰ δυναμογόνα στοιχεῖα τῆς ἱστορικῆς συνέχειας καὶ συνοχῆς του. Ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὶς ἀτέλειες τῶν προσώπων καὶ τὶς ὅποιες ἀσυνέπειές τους, τὸ Ἔθνος μας ὡς Ἑλληνορθόδοξο ἐπιβίωσε καὶ μεγαλούργησε, ὅπως διακήρυξε μὲ στεντόρεια φωνὴ τὸν περασμένο αἰῶνα ὁ ἐθνικός μας ἱστορικὸς Κωνσταντῖνος Παπαρρηγόπουλος. Αὐτὸς καθιέρωσε τὸν ὄρο "χριστιανικὸς Ἑλληνισμὸς" καὶ σ' αὐτὴ τὴν ἕνωση βλέπει τὸν πρωταγωνιστικὸ ρόλο τοῦ Ἑλληνισμοῦ στὴν ἱστορία.
4. Ἡ κοσμογονικὴ συνάντηση καὶ ἕνωση τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὡς πατερικῆς Ὀρθοδοξίας, ἀρχίζει ἤδη στὴν Καινὴ Διαθήκη, μετὰ τὴν Πεντηκοστὴ καὶ τὴν ἐμφάνιση στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας ὡς "σώματος Χριστοῦ". Μὲ μία εὐθύγραμμη κίνηση προχωρήσαμε οἱ Ἕλληνες ἀπὸ τὴν "Ἐκκλησία τοῦ Δήμου" στὴν "Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ". Ὁ Χριστός μας πρὶν ἀπὸ τὸ Πάθος καὶ τὴν Ἀνάστασή Του συνδύασε τὴν "ὥρα" τῆς "δόξας" Του, δηλαδὴ τοῦ σταυρικοῦ Του θανάτου, μὲ τὴν ἐπιθυμία τῶν Ἑλλήνων νὰ Τὸν γνωρίσουν. Διότι ὁ Ἑλληνισμὸς θὰ δεχθεῖ τὸ Εὐαγγέλιό Του, ποὺ ὁ φαρισαϊκὸς Ἰουδαϊ σμὸς ἀπέρριψε, καὶ θὰ καταξιωθεῖ σὲ ἀπόστολο καὶ κήρυκα τῆς Πίστεώς Του. Οἱ "ἑλληνιστὲς" (Πράξ. 6,1), ὅπως οἱ Ἑπτὰ Διάκονοι καὶ κυρίως ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, θὰ ἰσχυροποιήσουν τὸν σύνδεσμο τοῦ Ἑλληνισμοῦ μὲ τὴν Χριστιανικὴ Πίστη, ἐνῷ μετὰ τὸ 70 μ.Χ. (καταστροφὴ τῶν Ἱεροσολύμων ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα Τίτο) οἱ Ἕλληνες θὰ ἀποβοῦν πρωτότοκοι ἐν πολλοῖς ἀδελφοῖς (Ρώμ. 8,29) στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα ἐκκλησιάζεται καὶ αὐτὴ καὶ γίνεται "ἐκκλησιαστικὴ ἑλληνική", ὅπως ἡ γλῶσσα τῆς Π. Διαθήκης ἤδη ἀπὸ τὸν 3ο-2ο π.Χ. αἰῶνα, τῆς Καινῆς Διαθήκης, τῶν ἁγίων Πατέρων καὶ τῶν Ἱερῶν Συνόδων. Ὁ χαρακτῆρας τῆς Ἐκκλησίας σ' ὅλο τὸ φάσμα τῶν δομῶν καὶ λειτουργιῶν τῆς ἔγινε ἀμετάκλητα ἑλληνικός.
Ὁ Ἑλληνισμὸς σώθηκε καὶ ἐπιβίωσε μέσα στὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, στὴν Ἐκκλησία, ὡς "ἐν Χριστῷ κοινωνία", καὶ ἑνώθηκε μὲ τὴν Ὀρθοδοξία, τὸν αὐθεντικὰ χριστιανικὸ τρόπο σκέψεως καὶ ὑπάρξεως, ὅπως διασώθηκε ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρες μας καὶ διασφαλίσθηκε στὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους. Μέσα στὴν Ἐκκλησία - Ὀρθοδοξία σώθηκαν ὅλα τὰ ὑγιῆ καὶ γόνιμα στοιχεῖα τῆς ἑλληνικότητας, ἡ ὁποία -μὲ τοὺς αὐθεντικοὺς ἐκπροσώπους τῆς- διαμόρφωσε τὴν ὑψηλότερη λυτρωτικὴ ἀναζήτηση στὸν ἀρχαῖο κόσμο ("ζήτησις ἀληθείας") καὶ γι' αὐτὸ ὄχι μόνο δέχθηκε τὸν Χριστὸ ὡς Θεὸ καὶ Σωτῆρα (πρβλ. Πράξ. 17, 16), ἀλλὰ καὶ ἀναδείχθηκε σὲ ἱστορικὴ σάρκα τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ἀνθρώπινη φύση τῆς θεανθρώπινης ἕνωσης τῆς Ὀρθοδοξίας. Εἶναι ἡ μεγαλύτερη τιμὴ γιὰ μᾶς τοὺς Ἕλληνες, διότι ὁδηγήσαμε καὶ τοὺς ἄλλους λαοὺς στὴν ἐν Χριστῷ σωτηρία. Ἡ ἐθνική μας ὑπόσταση σώθηκε μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους μέσα στὸ Βυζάντιο - Ρωμανία, τὴν αὐτοκρατορία τῆς Νέας Ρώμης, καὶ κυρίως στὰ χρόνια της μακρόχρονης δουλείας μας, ποὺ ἀρχίζει τὸν 7ο αἰῶνα μὲ τὴν ἀραβοκρατία, γιὰ τοὺς Ἕλληνες τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, καὶ συνεχίσθηκε μὲ τὴν ὀθωμανοκρατία καὶ λατινοκρατία ὡς τὴ νεώτερη ἀγγλοκρατία γιὰ τὰ Ἑπτάνησα (1809/15-1864) καὶ τὴν Κύπρο (1878 κ.ε.). Ὅσοι ἀποκόπτονταν ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη καὶ Κοινωνία, ἔχαναν καὶ τὴν ἑλληνικότητά τους. Αὐτὸ σημαίνουν τὰ ρήματα "φραγκεύω" καὶ "τουρκεύω". Ἕλληνες ἔμειναν ὅσοι παρέμειναν Ὀρθόδοξοι. Εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἀρνήθηκαν, μέχρι μαρτυρίου ἀκόμη, νὰ φραγκεύσουν ἢ νὰ τουρκεύσουν. Οἱ Ἕλληνες τῆς Κεντρικῆς Μικρασίας ἔχασαν τὴν γλῶσσα τους, ἀλλὰ σῴζοντας τὴν πίστη τοὺς ἔμειναν καὶ Ἕλληνες. Ἀντίθετα, οἱ Βαλαάδες τῆς Δ. Μακεδονίας κράτησαν μὲν τὴν γλῶσσα τους, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν τοὺς ἐμπόδισε νὰ τουρκεύσουν, διότι ἔχασαν τὴν ὀρθόδοξη Πίστη τους. Ἡ Ἐκκλησία μὲ τὴ λατρεία τῆς ἔγινε ἡ Κιβωτὸς τῆς Πίστεως καὶ τῆς Ἐθνικότητάς μας, δηλαδὴ τῆς Ταυτότητάς μας. Ὅπως εἶπε ἕνας Δυτικὸς σοφός, ὁ Ἑλληνισμὸς σῴζεται μέσα στὴν Ὀρθοδοξία!
5. Ὁ ὑπόδουλος Ἑλληνισμὸς ἔφθασε στὸ '21 μὲ ἀκμαῖο τὸ ἑλληνορθόδοξο φρόνημά του. Τὴν ἑλληνικὴ πατρίδα ἐλευθέρωσαν οἱ ἀγωνιστὲς ποὺ εἶχαν ζωντανὴ σχέση μὲ τὴν Πίστη τους. Οἱ Διαφωτιστὲς δὲν πολέμησαν, οἱ Παπικοὶ εἶχαν ἐντολὲς ἀπὸ τὴ Ρώμη καὶ τὴ Γαλλία, τοὺς Προστάτες τους, νὰ μὴ συμπράξουν στὸν Ἀγῶνα, καὶ ὅσοι γίνονταν Προτεστάντες, ὑπάκουαν στὶς Μεγάλες Εὐρωπαϊκὲς Δυνάμεις. Ἡ ἀπάντηση τοῦ Μακρυγιάννη στὸν Γάλλο Μαλὲρμπ δείχνει τὴ σύνδεση τῶν Ἀγωνιστῶν τοῦ '21 καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας: "...Πρᾶγμα τζιβαϊρικὸν καὶ πολύτιμον, ὅπου τὸ βαστήξαμε εἰς τὴν τυραγνία τοῦ Τούρκου, δὲν τὸ δίνομεν τώρα, οὔτε τὸ καταφρονοῦμεν οἱ Ἕλληνες... Καὶ ὄχι τοῦ λόγου σου νὰ μοῦ τὸ εἰπῆς, δὲν σ' ἀκούγω, ἀλλὰ κι ὁ Θεὸς ὁ δικός σου νὰ μοῦ τὸ εἰπῆ (νὰ ἀλλάξω τὴν πίστη μου) δὲν σαλεύει τὸ μάτι μου..". Ἡ ἀπάντηση τοῦ Μακρυγιαννη δείχνει ὅλο τὸ ἑλληνορθόδοξο μεγαλεῖο. Καὶ ὁ κορυφαῖος ἱστορικός του Νέου Ἑλληνισμοῦ, καθηγ. Ἄπ. Βακαλόπουλος, μαρτυρεῖ ὅτι στὴν διάρκεια τῆς δουλείας ἡ Ὀρθοδοξία "ἦταν κάτι παραπάνω ἀπὸ θρησκευτικὸ δόγμα. Ἦταν τὸ πνευματικὸ πλαίσιο, μέσα στὸ ὁποῖο ἐκφραζόταν ἡ ἐθνική τους συνείδηση, ὁλόκληρος ὁ κόσμος τους, ποὺ ἔκλεινε μέσα τοῦ τὸ ἔνδοξον παρελθὸν καὶ τὶς ἐλπίδες ἀπολυτρώσεως". Καὶ ὃ Θ. Κολοκοτρώνης ἔλεγε στοὺς μαθητὲς τοῦ Α` Γυμνασίου στὴν Πνύκα, ὅτι ἡ ἐπανάσταση ἔγινε πρῶτα γιὰ τὴν Πίστη καὶ μετὰ γιὰ τὴν Πατρίδα. Ἡ ἐπαναστατικὴ προκήρυξη, ἄλλωστε, τοῦ Ἀλεξ. Ὑψηλάντη τὸν Φεβρουάριο τοῦ 1821 ἔφερε τὸν τίτλο: "Μάχου ὑπὲρ Πίστεως καὶ Πατρίδος". Ἀλλὰ καὶ ὁ πιστὸς ὀρθόδοξος Κυβερνήτης μᾶς Ι. Καποδίστριας διεκήρυττε: "Ἡ Χριστιανικὴ Θρησκεία (= ἡ Ὀρθοδοξία) ἐσυντήρησεν εἰς τοὺς Ἕλληνας καὶ γλῶσσαν καὶ πατρίδα καὶ ἀρχαίας καὶ ἐνδόξους ἀναμνήσεις, καὶ ἑξαναχάρισεν εἰς αὐτοὺς τὴν πολιτικὴν ὕπαρξιν, τῆς ὁποίας εἶναι στῦλος καὶ ἑδραίωμα".
Πῶς εἶναι δυνατόν, λοιπόν, νὰ ἐγκαταλείψει ὁ Ἕλληνας τὴν Πίστη του καὶ νὰ δεχθεῖ τὴν ὁποιαδήποτε μείωσή της; Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἀρνηθεῖ τὴν ἑλληνορθόδοξη ταυτότητά του; Ὁ Ἕλληνας νιώθει ὑπερήφανος γιὰ τὴν Πίστη του, ἀκόμη καὶ ὁ φαινομενικὰ ἀδιάφορος, διότι μέσα σ' αὐτὴν δοξάζεται καὶ μεγαλουργεῖ στοὺς αἰῶνες. Δὲν θέλει νὰ γίνει γενίτσαρος οὔτε πρὸς τὴν τουρκιά, οὔτε πρὸς τὴν φραγκιά. Σέβεται, ὅπως ὁ Μακρυγιάννης, κάθε ἄλλη πίστη, ἀλλὰ ἀπαιτεῖ νὰ σέβονται καὶ οἱ ἄλλοι τὴ δική του Πίστη. Ὁδηγοὶ σ' αὐτὸ εἶναι οἱ Μάρτυρές μας. Γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ μαρτυροῦν σ' ὅλους τους αἰῶνες, ἀπὸ τὸν πρωτομάρτυρα Στέφανο ὡς τὸν ἅγιο Γεώργιο Ἰωαννίνων (1838) καὶ τοὺς ἀκόμη νεωτέρους μάρτυρές μας. Ἐπειδὴ δὲ γίνεται λόγος καὶ γιὰ τὴν Εὐρώπη, ὅτι αὐτὴ ἀπαιτεῖ τὶς σχεδιαζόμενες ἀντορθόδοξες ἐνέργειες, θὰ ὑπενθυμίσουμε ὅτι τὸ 1981, ποὺ ἡ Ἑλλάδα ὑπέγραψε τὴν ἔνταξή της στὴν Ἑνωμένη Εὐρώπη, ἡ παγκόσμια ἔγκυρη γαλλικὴ ἐφημερίδα "Le Monde" ἔγραφε ὅτι "ἡ χώρα τῆς Φιλοκαλίας εἰσέρχεται στὴν Εὐρώπη". Ἡ χώρα, δηλαδή, τῆς πατερικῆς Ὀρθοδοξίας. Μόνο οἱ διευθύνοντες τὸ Μουσεῖο τῆς Εὐρώπης ὁμολογοῦν ὅτι δὲν χωρᾶμε σ' αὐτὸ ὡς Ὀρθόδοξοι, δείχνοντας ἔτσι, ὄχι μόνο τὴν ἱστορικὴ ἄγνοιά τους, ἀλλὰ καὶ τὴ στάση τῆς "ἄλλης Εὐρώπης" ἀπέναντί μας.
6. Ἡ Ὀρθοδοξία ὅμως δὲν εἶναι γιὰ τὸν Ἑλληνισμὸ ὑπόθεση μόνο τοῦ παρελθόντος. Ἀπὸ μεγάλους του πνεύματος ἀναγνωρίζεται καὶ σήμερα ὡς ἡ ψυχή, ἡ δύναμη καὶ τὸ καύχημά του. Ὁ μεγάλος ἄγγλος ἱστορικὸς Στῆβεν Ράνσιμαν καλεῖ τοὺς Ἕλληνες νὰ κρατήσουν τὴν ὀρθόδοξη ταυτότητά τους, γιὰ νὰ ἔχουν μέλλον καὶ πολιτισμικὴ προσφορὰ στὸν 21ο αἰῶνα. Ὁ γνωστὸς Γάλλος συγγραφέας Ζὰκ Λακαριὲρ δήλωσε στὸ ΒΗΜΑ τῆς 6.12.98 ὅτι "γιὰ ἕναν Ἕλληνα ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι τὸ σπίτι του". Καὶ δὲν εἶναι οἱ μόνοι, ποὺ μιλοῦν μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο γιὰ τὴν "ἀσύγχυτη καὶ ἀδιαίρετη" ἕνωση τοῦ Ἔθνους μας μὲ τὴν Ὀρθοδοξία. Καὶ δὲν εἶναι μόνο οἱ ξένοι ποὺ καταλήγουν σὲ παρόμοια συμπεράσματα. Θὰ περιορισθοῦμε στὴν ἀληθινὴ ὁμολογία πίστεως τοῦ γνωστοῦ Ἕλληνα Καθηγητοῦ καὶ ἐπιφανοῦς Γλωσσολόγου κ. Γεωργ. Μπαμπινιώτη: "Γιὰ μένα", ἔγραφε στὸ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, στὶς 19.4.1998, "ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι στοιχεῖο ἀχώριστο, συνυφασμένο μὲ τὴ συνείδησή μου ὡς Ἕλληνα... Ἡ ἔννοια τοῦ Γένους λ.χ, ποὺ σφράγισε τὸν Ἑλληνισμὸ στὴν τουρκοκρατία, ἀναδύθηκε μέσα ἀπὸ τὴν ὑπόδουλη πατρίδα, τὴν κοινὴ ὀρθόδοξη Πίστη καὶ τὴν κοινὴ ἑλληνικὴ γλῶσσα. Καὶ σήμερα ἀκόμη ἔννοιες, ὅπως ὁμογενὴς καὶ ὁμογένεια, δὲν νοοῦνται ἔξω ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία... Ὁποῖος μιλάει γιὰ Ὀρθοδοξία ἐρήμην του Ἑλληνισμοῦ, νομίζω ὅτι ματαιοπονεῖ· ὅποιος ὅμως μιλάει γιὰ Ἑλληνισμὸ ἐρήμην της Ὀρθοδοξίας κάνει κάτι χειρότερο ἀσχημονεῖ".
Ὁ κ. Καθηγητὴς θίγει, ἔτσι, τὸ θέμα τῆς ἑνότητος καὶ συνοχῆς μας ὡς Ἔθνους, ὄχι μόνο στὸ Ἑλληνικὸ Κράτος, ἀλλὰ καὶ στὸν Οἰκουμενικὸ Ἑλληνισμὸ (Διασπορά). Τὸ κύριο στοιχεῖο ἑνότητος εἶναι ἡ Ἐκκλησία - Ὀρθοδοξία. Ἐνῷ ὅλα τὰ ἄλλα (ἰδεολογίες, κομματικὲς παρατάξεις, γλωσσικὲς διαφορές, ἀθλητικὲς ὁμαδοποιήσεις κ.λπ.) διχάζουν, ἡ Πίστη μᾶς εἶναι ἡ μόνη ποὺ ἑνώνει. Αὐτὸ τὸ ζοῦν καὶ οἱ ἄλλοι Ὀρθόδοξοι σ' ὅλο τὸν κόσμο, ποὺ βλέπουν τοὺς Ἕλληνες ὡς πνευματικοὺς πατέρες καὶ ὁδηγούς τους. Τὴν ἐπιχειρούμενη ἀπὸ μᾶς διαγραφὴ τόσων αἰώνων ἱστορίας καὶ τῆς μεγαλειώδους ἑλληνορθόδοξης πολιτισμικῆς διάρκειάς μας, αὐτοί, ποὺ δοκίμασαν ὁλόκληρη τὴ δυτικὴ δυναστεία, διότι ἔζησαν καὶ τὴν μπολσεβικικὴ περίοδό τους, δὲν θὰ μᾶς τὴ συγχωρήσουν ποτέ!
Ἐλπίζουμε ὁ Θεὸς νὰ φωτίσει νὰ ἐπικρατήσει πνεῦμα αὐτοσυγκράτησης καὶ προσευχητικὴς ὑπομονῆς στὸ Λαό μας, ποὺ εἶναι "ποίμνιο" καὶ τῆς Πολιτείας καὶ τῆς Ἐκκλησίας, ὥστε νὰ ἐπικρατήσει τελικὰ αὐτὸ ποὺ συμφέρει τὸ Ἔθνος μας καὶ τὴν ἀναγκαία ἑνότητά του.
ΠΗΓΗ:ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΑ ΝΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου