Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ Γυναίκες και παιδιά θύματα της Γενοκτονίας των Ελλήνων από τους Τούρκους

Τοῦ Φάνη Μαλκίδη, καθηγητῆ Πανεπιστημίου Θρᾴκης

Οἱ διωγμοὶ τῶν Ἑλλήνων, οἱ ὁποῖοι μέσα ἐξελίχθηκαν σὲ γενοκτονία, ἀποτέλεσαν μία ἀπὸ τὶς τραγικότερες σελίδες τῆς ζωῆς τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἡ ἀπώλεια 1.000.000 Ἑλλήνων καὶ ἡ προσφυγιὰ 1.200.000, εἶναι ὁ ἀπολογισμός. Τὰ ἑκατοντάδες χιλιάδες θύματα τοῦ μαζικοῦ ἐγκλήματος, μαζὶ μὲ τὰ ὀρφανὰ ποὺ δημιούργησε, ἀποτέλεσαν τὶς.....
σημαντικότερες πληγὲς στὴν κοινωνικὴ ζωὴ τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἰδιαίτερη θέση σ’ αὐτὴν τὴν περίοδο, κρατοῦν οἱ γυναῖκες καὶ τὰ παιδιά, τὰ ὁποία ἀποτέλεσαν ἀφενὸς συγκεκριμένο στόχο τοῦ προμελετημένου ἐγκλήματος, λόγω τοῦ εἰδικοῦ τους βάρους στὴν κοινωνία καὶ τὴν οἰκογένεια, ἀφετέρου ἦταν ἀποδέκτες ὅλων τῶν ἐπιπτώσεων τῆς γενοκτονίας (χηρεία, προσφυγιά, βιασμός, ὀρφάνια, ψυχολογικὰ προβλήματα κ.α.).

Μετὰ τὴ δολοφονία τῶν ἀνδρῶν, οἱ γυναῖκες ἀπετέλεσαν τὸ κομμάτι ἐκεῖνο τοῦ πληθυσμοῦ, πάνω στὸ ὁποῖο κάθε χτύπημα θὰ ἐπέφερε σημαντικὸ πλῆγμα συνολικὰ στὸν Ἑλληνισμό. Ἡ γυναῖκα εἶναι ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς, κάθε δολοφονία στεροῦσε ἀπὸ τὸν Ἑλληνισμὸ τὴ βιολογική του συνέχεια. Ὅπου δὲν μποροῦσε νὰ γίνει αὐτό, ὑπῆρχε ὁ βιασμὸς καὶ ἡ μητρότητα καὶ ἡ οἰκογένεια, οἱ καρποὶ δηλαδὴ τῆς ἀγάπης, τοῦ ἔρωτα, τῶν πιὸ ὡραίων ἀνθρώπινων συναισθημάτων, μετατρεπόταν σὲ ἀνεπιθύμητη ἐγκυμοσύνη, σὲ ὑπενθύμιση τοῦ ἐγκλήματος γιὰ τὴν ὑπόλοιπη ζωή. Παράλληλα, ὑπῆρχε ὁ βιασμὸς τῶν ἐγκύων καὶ μετέπειτα ἡ δολοφονία μητέρας καὶ ἐμβρύου.

Μέσα ἀπὸ τοὺς βιασμοὺς καὶ τὶς ἁρπαγές, ἐπιδιώχθηκε ἡ ταπείνωση, ὁ ἐξευτελισμὸς καὶ ἡ ἀτίμωση ὁλόκληρής της ὁμάδας, ἔγινε προσπάθεια νὰ τὴν τρομοκρατήσουν, μὲ ἀπώτερο στόχο νὰ ἐμποδίσουν μία πολιτισμένη καὶ οἰκογενειακὴ ὀργάνωση τῆς κοινωνίας τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἔτσι, στόχος γίνεται ἡ οἰκογένεια ὡς θεμέλιό της κοινωνικῆς ὀργάνωσης, ἀλλὰ καὶ ὡς πυρήνας τῆς βιολογικῆς συνέχειας τῆς ἑλληνικῆς ἐθνικῆς ὁμάδας. Χωρὶς οἰκογένεια καὶ γυναῖκα, δὲν ὑπάρχει ἐθνικὴ συνέχεια, δὲν ὑπάρχει ἔθνος.

Ἐπίσης, σημειώθηκε ὁ ἐγκλεισμὸς χιλιάδων γυναικὼν σὲ τουρκικὰ σπίτια. Ἄλλες γυναῖκες προτίμησαν νὰ πέσουν μαζὶ μὲ τὰ παιδιά τους, κατὰ τὸ πρότυπό του Ζαλόγγου, τὸ Δεκέμβριο τοῦ 1803, σὲ γκρεμοὺς γιὰ νὰ μὴν πιαστοῦν, ἐνῷ ἄλλες ἀναγκάστηκαν νὰ παραδώσουν στοὺς Ἕλληνες ἀντάρτες, εἰδικὰ στὸν Πόντο, τὰ βρέφη τους, ὥστε τὸ κλάμα τους νὰ μὴν τοὺς προδώσει στοὺς διῶκτες τοὺς (Σάντα).