ΤΟ ΨΕΜΑ ΤΟΥ ΚΑΡΛΟΜΑΓΝΟΥ ΤΟ 794 καί ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΡΩΜΑΙΟΙ

Ἰωάννης Σ. Ρωμανίδης

1) Οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες Ρωμαῖοι.

Αὐτή καθ' αὐτή ἡ ὕπαρξη τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων Ρωμαίων ἀγνοεῖται ἐντελῶς ἀπό τούς ἱστορικούς πού ἐξακολουθοῦν νά ὑποστηρίζουν τό Ψέμα τοῦ Καρλομάγνου τό 794 στό ὁποῖο ὀφείλεται τό ἱστορικό δόγμα ὅτι ἡ ρωμαϊκή γλώσσα ἦταν καί εἶναι τά Λατινικά. Παρόλο πού οἱ πηγές μαρτυροῦν ὅτι ἡ πρώτη γλώσσα τῶν Ρωμαίων ἦταν τά Ἑλληνικά. Αὐτή ἡ πλαστογράφηση τῆς ἱστορίας ἀπό τόν Καρλομάγνο τό 794 ἔγινε στά πλαίσια τῆς ἀνάγκης νά ἀποκοποῦν οἱ δυτικοί ὑπόδουλοι στούς Φράγκο-λατίνους Ρωμαῖοι ἀπό τούς ἐλεύθερους Ρωμαίους της Ἀνατολῆς. Ὁ Φράγκος αὐτοκράτορας Λουδοβίκος II (855-875) ὑποστηρίζει καθαρά τό Ψέμα τοῦ Καρλομάγνου τό 794 μέ τά ἀκόλουθα λόγια. Τό 871 ἔγραφε στόν αὐτοκράτορα τῶν Ρωμαίων Βασίλειο τόν 1ο (867-885) τά ἑξῆς: "…μᾶς ἔχει δοθεῖ ἡ διακυβέρνηση τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας λόγω τῆς ὀρθοδοξίας μας. Οἱ Γραικοί ἔπαψαν νά εἶναι αὐτοκράτορες τῶν Ρωμαίων λόγω τῆς κακοδοξίας τους. Ὄχι μόνο ἐγκατέλειψαν τήν πόλη (Ρώμη) καί πρωτεύουσα τῆς Αὐτοκρατορίας, ἀλλά παράτησαν καί τή Ρωμαϊκή ἐθνικότητα ἀκόμη καί τήν Λατινική γλώσσα. Μετανάστευσαν σέ ἄλλη πρωτεύουσα καί ἀπέκτησαν ἐντελῶς διαφορετική ἐθνικότητα καί γλώσσα."

Ἄς συγκρίνουμε αὐτή τή φράγκικη ἀνοησία μέ τήν ἱστορική πραγματικότητα καί τήν πορεία μέσα ἀπό τήν ὁποία ἡ Ρώμη ἔγινε Αὐτοκρατορία ὁλόκληρού του Ἑλληνόφωνου κόσμου. Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες Ρωμαῖοι ἦταν τό ἀποτέλεσμα τῆς ἕνωσης τῶν ἑλληνόφωνων φυλῶν τῆς Ἰταλίας. Αὐτές οἱ ἑλληνόφωνες φυλές ἦταν οἱ ἑξῆς: Οἱ Ἀβοριγίτες πού ἦρθαν στήν περιοχή τῆς Ρώμης ἀπό τήν Ἀχαία τῆς Ἑλλάδας, ἀρκετές γενιές πρίν τόν Τρωικό πόλεμο. Αὐτοί οἱ Ἀβοριγίτες ἀφομοίωσαν στή φυλή τους ὅτι εἶχε ἀπομείνει ἀπό τούς Ἕλληνες Πελασγούς τῆς Ἰταλίας πού εἶχαν ἀποδεκατιστεῖ ἀπό μία μυστηριώδη ἀσθένεια. Ο Porcius Cato εἶναι ὁ μοναδικός πού ἀναφέρεται στήν ἱστορία τῶν Πελασγῶν τῆς Ἰταλίας καί στήν ἕνωσή τους μέ τούς Ἀβοριγίτες στό De Origines, καί ἐπαναλαμβάνεται κατά λέξη ἀπό τόν Διονύσιο. Οἱ Ἀβοριγίτες καί οἱ Πελασγοί ἑνώθηκαν μέ μερικούς ἀποίκους ἀπό τή Τροία καί ἔτσι προῆλθαν οἱ ἀρχαῖοι ἑλληνόφωνοι Λατίνοι τῆς Alba Longa. Ἕνα τμῆμα αὐτῶν τῶν ἑλληνόφωνων Λατίνων τῆς Alba Longa, ὁδηγούμενο ἀπό τά ἀδέλφια Ρωμύλο καί Ρῶμο ἵδρυσαν τή Ρώμη στούς Λόφους τοῦ Παλατίνου καί τοῦ Καπιτωλίου. Συνεργάστηκαν ἐπίσης μέ μερικούς ἀπό τούς Ἕλληνες Σαβίνες τῆς Ἰταλίας πού εἶχαν ἐγκατασταθεῖ στόν γειτονικό Λόφο Quirinal. Οἱ Σαβίνες εἶχαν μεταναστεύσει στήν Ἰταλία ἀπό τή Λακωνία τῆς νότιας Ἑλλάδας. Οἱ Ρωμαῖοι συνέχισαν τή διαδικασία καθυποταγῆς καί ἀφομοίωσης τῶν ὑπόλοιπων Ἑλλήνων Λατίνων καί Σαβίνων στό πολιτικό τους σύστημα.

Μερικοί Κέλτες ἀπό τόν Δούναβη εἰσέβαλαν στή Βόρεια Ἰταλία καί πίεζαν τούς Ἐτρούσκους πού στράφηκαν πρός τή Ρώμη γιά βοήθεια. Ἀλλά οἱ Κέλτες νίκησαν τόν ρωμαϊκό στρατό πού προσπάθησε νά τούς σταματήσει, προχώρησαν ἐναντίον τῆς Ρώμης καί συντριψαν τόν ρωμαϊκό στρατό εἰσβάλλοντας στή Ρώμη τό 390 π.Χ. Κατέλαβαν ὁλόκληρη τή Ρώμη ἐκτός ἀπό τόν ἀπόκρημνο λόφο τοῦ Καπιτωλίου. Ἐκεῖ οἱ Ρωμαῖοι εἶχαν συγκεντρώσει τή νεολαία τους καί ὅλους τους θησαυρούς καί τά ἔγγραφά τους. Οἱ γεροντότεροι παρέμειναν στά σπίτια τους. Οἱ Κέλτες ἀφοῦ πῆραν ἱκανοποιητική ποσότητα λύτρων ἀποσύρθηκαν. Γιά νά ἐξασφαλιστοῦν οἱ Ρωμαῖοι κατέκτησαν τή Βόρεια Ἰταλία. Ἐπίσης οἱ Ρωμαῖοι ἐνσωμάτωσαν στήν ἐπικράτεια τούς , τούς Ἕλληνες Ἰταλούς τῆς Μεγάλης Ἑλλάδας, τή Σικελία, Σαρδηνία καί Κορσική. Αὐτή ἦταν ἡ ἔκταση τῆς ρωμαϊκῆς ἐπικράτειας τό 218 π.Χ.

Οἱ Καρχηδονιακοί πόλεμοι ὑπό τήν ἀρχηγία τοῦ Ἀμίλκα καί ἰδιαίτερά του Ἀννίβα, ἔγιναν ἡ μεγαλύτερη ἀπειλή γιά τή Ρώμη μετά τή Κελτική κατοχή. Ὁ Ἀννίβας εἰσέβαλε στήν Ἰταλία μέ τούς περίφημους ἐλέφαντές του καί μέ σύμμαχο τή Μακεδονία. Ἡ Μακεδονία κυρίευσε τούς ἕλληνες συμμάχους τῆς Ρώμης. Ἡ Ρώμη ἔφτασε μέχρι τήν Ἱσπανία στήν προσπάθειά της νά ἐκριζώσει τά φρούρια τῶν Καρχηδονίων καί τελικά πυρπόλησαν τήν ἴδια τή Καρχηδόνα. Οἱ Ρωμαῖοι πέρασαν στήν Ἑλλάδα γιά νά ἐλευθερώσουν τούς Ἕλληνες συμμάχους τους ἀπό τή Μακεδονία καί τελικά κατέλαβαν τή Μακεδονική Αὐτοκρατορία καί τήν ἐνσωμάτωσαν στή Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία. Ἐπίσης ἡ Ρώμη ἔσπευσε σέ βοήθεια τῶν συμμάχων τῆς Γαλατῶν καί Καππαδοκῶν καί τούς ἐλευθέρωσε ἀπό τόν Βασιλιά τοῦ Πόντου Μιθριδάτη τόν 6ο (121/120-63 π.Χ.) μέ ἀποτέλεσμα τήν ἐνσωμάτωση τῆς Ἀρμενίας, Ἀσσυρίας καί Μεσοποταμίας στή Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία ἡ ὁποία ἐκτεινόταν πλέον σχεδόν μέχρι τή Κασπία Θάλασσα . Κατ' αὐτόν τόν τρόπο ἡ Μεσόγειος Θάλασσα ἔγινε λίμνη στό κέντρο τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας.

Θά πρέπει νά τονιστεῖ ὅτι οἱ Ἕλληνες Ρωμαῖοι της Ἰταλίας ἦταν αὐτοί πού τελικά ἕνωσαν τίς ἑλληνόφωνες φυλές σέ ἕνα ἔθνος πού χρησιμοποιοῦσε ἐπίσης καί τή Λατινική γλώσσα.

2) Οἱ πρῶτοι Ρωμαῖοι Ἱστορικοί ἔγραψαν στά Ἑλληνικά καί ὄχι στά Λατινικά. Γιατί;

Οἱ πρῶτοι τέσσερις Ρωμαῖοι χρονογράφοι πού ἔγραψαν στά Ἑλληνικά ἦταν οἱ Quintus Fabius Pictor, Lucius Cincius Alimentus, Gaius Acilius and Aulus Postumius Albinus.

Ὅπως θά δοῦμε τό πρῶτο κείμενο στά ἀρχαϊκά Λατινικά ἦταν ὁ κώδικας τῶν Δώδεκα Δέλτων πού δημοσιεύθηκε τό 450 π.Χ. ἀποκλειστικά γιά τούς Πληβείους. Τά γένη τῶν Ἑλλήνων συνέχιζαν νά διατηροῦν τούς δικούς τους κρυφούς νόμους πού ἀποστήθιζαν ἀπό τήν παιδική ἡλικία. Αὐτό συνέβη ἐπειδή ἡ παράδοση τῶν ρωμαϊκῶν Λαϊκῶν νόμων στά Λατινικά ἦταν ἀποτέλεσμα τῆς συνεργασίας μεταξύ της συνέλευσης τῶν εὐγενῶν καί τῶν ἀντιπροσώπων τῶν πληβείων. Μέ τόν καιρό τόσο πολλοί πληβεῖοι ἔμαθαν Ἑλληνικά πού ἔγιναν τμῆμα τῆς διοίκησης τῶν ἑλληνόφωνων ἐπαρχιῶν.

3) Οἱ πρῶτοι Ρωμαῖοι Ἱστορικοί πού ἔγραψαν στά Λατινικά.

Σύμφωνα μέ τόν Κικέρωνα ἕνας ἀπό τούς πρώτους Ρωμαίους πού ἔγραψαν πεζά κείμενα στά Λατινικά ἦταν ὁ Sabine Claudius, Appius Caecus ὁ ὁποῖος ἦταν Ὕπατος τό 307 καί τό 296 π.Χ. Αὐτός ἐκφώνησε λόγο στά Λατινικά στή Σύγκλητο ἐναντίον τῆς σύναψης εἰρήνης μέ τόν Βασιλιά τῆς Ἠπείρου Πύρρο.

Ὁ πρῶτος Ρωμαῖος ἱστορικός πού ἔγραψε στά Λατινικά ἦταν ὁ Porcius Cato (234-140 π.Χ.) καί ὁ Lucius Cassius Hemina (γύρω στό 146 π.Χ.).

Λοιπόν ποιά γλώσσα μιλοῦσαν καί ἔγραφαν οἱ Ρωμαῖοι ἄν ὄχι Ἑλληνικά;

Ὅλα τά προηγούμενα συμφωνοῦν μεταξύ τους στή γενική σκιαγράφηση τῶν ἀρχῶν τῶν Ρωμαίων. Ἡ αἰτία γι' αὐτό εἶναι ὅτι βασίζονταν στίς ἐπίσημες ρωμαϊκές "Ἱερές Δέλτους" τίς ὁποῖες οἱ ἱστορικοί ἁπλῶς ἐπαναλάμβαναν. Μέ ἄλλα λόγια ἦταν αὐτοί οἱ ἴδιοι χρονογράφοι. Ὡστόσο τίποτε δέν ἔχει σωθεῖ ἀπό αὐτές τίς Δέλτους/χρονικά ἐκτός τῶν ἐπαναλήψεων στούς Ρωμαίους ἱστορικούς. Ἀλλά λίγα ἀπό αὐτά τά ἔργα ἔχουν διασωθεῖ, ἐκτός καί ἄν παραμένουν κρυμμένα γιά νά διευκολύνουν τό Ψέμα τοῦ Καρλομάγνου.