ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Ἐν Πειραιεῖ τῇ 19ῃ Μαΐου 2025
Ὅσοι μποροῦμε νὰ ξεχωρίζουμε τοὺς ὀρθοδόξους κληρικούς μας ἀπὸ τοὺς κάλπικους νοιώθουμε ψυχικὴ δυσφορία ὅταν ἀντικρίζουμε αἱρετικοὺς παπικοὺς «κληρικοὺς» νὰ φέρουν ἀμφίεση ὀρθοδόξου κληρικοῦ, νὰ παριστάνουν τοὺς «ὀρθοδόξους». Κι ἀκόμα νὰ «λειτουργοῦν» σὲ παπικοὺς ναούς, μὲ ρυθμὸ βυζαντινὸ καὶ μὲ τὸ λειτουργικὸ τυπικὸ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας. Πρόκειται γιὰ τοὺς διαβόητους «οὐνῖτες», οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦν μιὰ ἀπὸ τὶς «ὁμάδες κρούσης» τοῦ Παπισμοῦ, γιὰ τὴν ἅλωση τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τὴν ὑποταγή της στὴν παπικὴ ἐξουσία.
Ὅπως εἶναι γνωστό, τοὺς ἐν λόγῳ κεκαλυμμένους φραγκοπαπάδες δὲν μπορεῖ νὰ τὸν ξεχωρίσει κάποιος, ἂν δὲν γνωρίζει τὴν κρυφὴ πραγματική του... ἰδιότητα, διότι, αἱρετικοὶ ὄντες, κρύβονται κάτω ἀπὸ τὸ ἔνδυμα τοῦ ὀρθοδόξου κληρικοῦ, γιὰ νὰ ἀσκοῦν δόλιο προσηλυτισμὸ σὲ βάρος τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν. Ἕνα ζήτημα τεραστίων διαστάσεων, ἕνα διαχρονικὸ πρόβλημα, τὸ ὁποῖο ταλανίζει τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, τὴν ἀληθινὴ καὶ μοναδικὴ ἀδιαίρετη Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, γιὰ περισσότερους ἀπὸ ὀκτὼ αἰῶνες καὶ συνεχίζει νὰ εἶναι ἕνα φρικτὸ καὶ ἐπώδυνο ἀγκάθι στὸ ἄχραντο σῶμα Της.
Ἀφορμὴ γιὰ τὴν σύνταξη τῆς παρούσας ἀνακοίνωσής μας πήραμε ἀπὸ δύο πρόσφατα θλιβερὰ γεγονότα. Τὸ πρῶτο εἶναι ἡ συμμετοχὴ οὐνιτῶν «ἐπισκόπων» στὴν νεκρώσιμη ἀκολουθία τοῦ ἀποθανόντος «Πάπα» Φραγκίσκου[1]. Ντυμένοι μὲ ἄμφια ὀρθοδόξου ἐπισκόπου, θυμιάτιζαν καὶ ἔψαλλαν τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη»! Δυστυχῶς τὸ πλῆθος τῶν παρόντων καὶ τὰ ἑκατομμύρια τῶν τηλεθεατῶν, ἀπὸ ὅλο τὸν κόσμο τους ἐξέλαβαν ὡς ὀρθοδόξους ἐπισκόπους. Αὐτὴ ἡ σύγχυση ἐπικράτησε καὶ στοὺς Ἕλληνες τηλεθεατές! Εἶναι φανερὸ πὼς τὸ Βατικανὸ φρόντισε νὰ ἐκμεταλλευτεῖ ἀκόμη καὶ τὴν κηδεία τοῦ «Πάπα», γιὰ νὰ δείξει σ ὅλο τὸν κόσμο ὅτι ἀκόμα καὶ ἡ Ὀρθοδοξία «προσκύνησε» τὸν Παπισμό! Καὶ σύμφωνα μὲ σχετικὸ δημοσίευμα: «Οἱ Ἀνατολικὲς Καθολικὲς Ἐκκλησίες, ἂν καὶ αὐτόνομες μὲ τὰ δικά τους λειτουργικὰ ἔθιμα καὶ γλῶσσες, βρίσκονται σὲ πλήρη κοινωνία μὲ τὴ Ρώμη καὶ ἀναγνωρίζουν τὸν Πάπα ὡς πνευματικὸ ἡγέτη. Ἡ ψαλμωδία του "Χριστὸς Ἀνέστη" στὰ ἑλληνικὰ ἀποτέλεσε συμβολικὴ χειρονομία, ποὺ ὑπογράμμισε τὴν κοινὴ πίστη στὴν Ἀνάσταση καὶ τὴν ἑνότητα μεταξὺ τῶν καθολικῶν παραδόσεων. Ἀξίζει νὰ σημειωθεῖ ὅτι τὸ "Χριστὸς Ἀνέστη" εἶχε ψαλθεῖ καὶ στὴν κηδεία τοῦ Πάπα Ἰωάννη Παύλου Β΄, ἐνισχύοντας τὴ συνέχεια αὐτῆς τῆς παράδοσης»[2]! Ξεκάθαρη ὁμολογία σκοπιμότητας!
Τὸ δεύτερο εἶναι πρόσφατη συνάντηση τοῦ νέου «Πάπα» Λέοντα 14ου μὲ οὐνῖτες ἐπισκόπους ἀπὸ ὅλο τὸν κόσμο. «Ἡ συνάντηση πραγματοποιήθηκε στὶς 14 Μαΐου 2025, στὸ πλαίσιο τοῦ Ἰωβηλαίου τῶν Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν, καὶ φιλοξενήθηκε στὴν Αἴθουσα Παύλου ΣΤ΄ στὸ Βατικανό. Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἐκδήλωσης, ὁ Πάπας τόνισε τὴν ἀνάγκη γιὰ ἑνότητα καὶ εἰρήνη μεταξὺ τῶν διαφόρων παραδόσεων τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἀναγνωρίζοντας τὴ σημασία τῶν Ἀνατολικῶν Καθολικῶν κοινοτήτων καὶ τῆς πλούσιας λειτουργικῆς τους κληρονομιᾶς»[3]. Μάλιστα τὸ Βατικανὸ φρόντισε νὰ ἀναρτηθεῖ σχετικὸ βίντεο στὴν διαδικτυακὴ πλατφόρμα τοῦ YouTube[4], προφανῶς γιὰ νὰ δείξει ὅτι τὸ Βατικανὸ δὲν ἔχει τὴν παραμικρὴ διάθεση νὰ καταργήσει τὴν Οὐνία καὶ πὼς ὁ νέος «Πάπας» θὰ εἶναι ἀρωγός της! Τὸ ἴδιο συνέβη καὶ κατὰ τὴν ἐνθρόνισή του!
Τὰ δύο αὐτὰ ὄντως θλιβερά, ἀπαράδεκτα καὶ ἄκρως μειωτικὰ γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, φανερώνουν περίτρανα τὶς πραγματικὲς διαθέσεις τοῦ αἱρετικοῦ Βατικανοῦ, γι’ Αὐτήν, οἱ ὁποῖες πόρρω ἀπέχουν ἀπὸ τὶς δῆθεν «ἀδελφικὲς σχέσεις», ποὺ ὑποκρίνεται ὅτι ἔχει καὶ καλλιεργεῖ. Μὲ τὴν στήριξη τῆς Οὐνίας, ὁ νέος «Πάπας» ἔδειξε τὶς πραγματικὲς προθέσεις του γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολή, οἱ ὁποῖες εἶναι σαφῶς κατακτητικὲς καὶ σὲ καμιὰ περίπτωση ἀδελφικές, ἢ τοὐλάχιστον πολιτισμένες! Ἀδελφικὴ διάθεση, τιμιότητα καὶ πολιτισμὸς δὲν συμβιβάζονται μὲ καμιᾶς μορφῆς ἀπάτη καὶ μάλιστα μὲ αὐτὴ τῆς Οὐνίας!
Τὸ τί εἶναι ἡ Οὐνία τὸ ἐξηγεῖ ὁ μακαριστὸς π. Γεώργιος Μεταλληνός, Καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν: «Λέγοντας "Οὐνία", ἐννοοῦμε ἕνα θρησκευτικοπολιτικὸ σχῆμα, ποὺ ἐπινοήθηκε ἀπὸ τὸν Παπισμὸ γιὰ τὸν ἐκδυτικισμό της (μὴ λατινικῆς) Ἀνατολῆς, τὴν πνευματικοπολιτικὴ ὑποταγή της στὴν ἐξουσία τοῦ Πάπα. Συνδέεται, δηλαδὴ μὲ τὴν ἐπεκτατικὴ πολιτικὴ τοῦ Παπισμοῦ, τῆς συνεπέστερης ἔκφρασης τοῦ εὐρωπαϊκοῦ φεουδαρχισμοῦ, ὁ ὁποῖος μὲ τὸ Κράτος τοῦ Βατικανοῦ συνεχίζεται ὡς τὶς ἡμέρες μας. Βέβαια πρέπει νὰ γίνεται κάποια διάκριση σὲ διάφορες φάσεις, ποὺ παρουσιάζει ἱστορικὰ ἡ ὑπόθεση τῆς "Οὐνίας". Διότι τοῦ συγκεκριμένου ἱστορικοῦ σχήματος προηγεῖται ἡ ἰδέα καὶ ἡ μεθόδευση τῆς ὑποταγῆς τῆς Ἀνατολῆς-καὶ μάλιστα τῶν Ὀρθοδόξων-στὸν Πάπα, μιὰ μόνιμη τάση τῆς Λατινικῆς Ἐκκλησίας μετὰ τὴν διαφοροποίηση καὶ ἀπόσχισή της ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολή. Ἐκεῖ, ποὺ ὁ ἄμεσος ἐκλατινισμὸς ἀποδεικνύεται δυσεπίτευκτος, ἐφαρμόζει ὁ Παπισμὸς τὴν μέθοδο τῆς Οὐνίας, ἡ ὁποία ἀποδεικνύεται ἔτσι, πανοῦργα ἐπινόηση, διότι ἡ ὑποταγὴ ἐπιτυγχάνεται μὲ τὸ πρόσχημα τῆς συνέχειας καὶ ἐλευθερίας. Ἡ ἐπεκτατικὴ αὐτὴ κίνηση τοῦ Παπικοῦ θρόνου ὀνομαζομένη ΟΥΝΙΑ ἢ ΟΥΝΙΤΙΣΜΟΣ στὴ γλῶσσα μας, ὀφείλει τὸ ὄνομά της στὴ λατινικὴ λέξη UNIO (ἕνωση), ἀλλὰ μόλις τὸ 1596 ἔλαβε στὴν Πολωνία ἐπίσημα τὸ ὄνομα UNIA (σλάβ. UNIJA). Τὸ ὄνομα χρησιμοποιήθηκε τότε, γιὰ νὰ χαρακτηρισθεῖ ὄχι μόνο ἡ ἑνωτικὴ κίνηση μὲ τὸν Πάπα, ἀλλὰ καὶ τὸ συγκεκριμένο σῶμα (κοινότητα) τῶν Ὀρθοδόξων, οἱ ὁποῖοι συνοδικὰ ἀπεφάσισαν ὄχι τὴν ὁλοτελῆ προσχώρησή τους στὸν Παπισμό, ἀλλὰ μόνο τὴν ἀναγνώριση τοῦ Πάπα ὡς πνευματικῆς κορυφῆς των, διατηρῶντας τὰ λατρευτικὰ καὶ λοιπὰ ἔθιμά τους καὶ δίνοντας, ἔτσι, ἐξωτερικὰ τὴν ἐντύπωση τῆς συνέχειας καὶ παραμονῆς στὸ ἐθνικὸ πλαίσιό τους»[5].
Γιὰ τὸ πῶς δρᾶ ἡ Οὐνία μας ἐξηγεῖ ὁ ἀοίδιμος Ἄρχ. π. Γερβάσιος Ραυτόπουλος: «Ἄλλη φαίνεται ἡ Οὐνία κι’ ἄλλη εἶναι. Φαίνεται Ὀρθόδοξη, καὶ νὰ γιατί. Οἱ κληρικοὶ τῆς Οὐνίας, οἱ Οὐνῖτες, ἔχουν ἀμφίεση Ὀρθοδόξου κληρικοῦ. Φοροῦν ράσο, καλιμαύχι. Ἔχουν γένεια. Τέλεια ἐμφάνιση Ὀρθοδόξου κληρικοῦ. Οἱ Ἐκκλησίες τους εἶναι καθ' ὅλα ὀρθόδοξες. Λείπουν ἐκεῖνα τὰ ψυχρὰ ἀγάλματα, ποὺ δίνουν τὴν εἰκόνα καὶ τὴν αἴσθηση εἰδωλολατρικοῦ Ναοῦ. Ἀντὶ γιὰ ἀγάλματα ἔχουν ἁγιογραφίες. Καὶ ἡ ὅλη δομὴ τοῦ Ναοῦ, ἐσωτερικὰ καὶ ἐξωτερικά, ὀρθόδοξη. Ἡ θεία Λειτουργία τελεῖται στὴ γλῶσσα κάθε Ἔθνους στὸ ὁποῖο δρᾶ πάντα προσηλυτιστικὰ ἡ Οὐνία. Ἴδια ἡ θεία Λειτουργία. Κανεὶς ἁπλοϊκὸς χριστιανὸς Ὀρθόδοξος δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ὑποπτευθεῖ τίποτε τὸ ξένο πρὸς τὴν Ὀρθοδοξία. Ἔτσι θὰ μποροῦσαν ἁπλοῖ Χριστιανοί μας νὰ συμβουλεύονται Οὐνῖτες ἱερεῖς καὶ νὰ ἐκκλησιάζονται ἀκόμα σὲ Οὐνιτικὲς Ἐκκλησίες»[6].
Πρόκειται λοιπὸν γιὰ μιὰ σατανικῆς ἐμπνεύσεως δολιότητα, τὴν ὁποία ἐφεῦρε ὁ αἱρετικὸς Παπισμὸς μετὰ τὴν ἀποκοπή του ἀπὸ τὸ ἑνιαῖο καὶ ἀδιαίρετο σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τὸ 1054, γιὰ τὴν ὑποταγή της στὴν παπικὴ ἐξουσία. Προχώρησε σὲ αὐτὴ τὴν δόλια καὶ δαιμονικὴ πρακτικὴ ὅταν διαπίστωσε ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἀνατολὴ παρέμεινε σταθερὰ πιστὴ στὴν Ὀρθοδοξία, στὴν Μία καὶ Ἀδιαίρετη Ἐκκλησία. Ἐπινοήθηκε ἀπὸ τὴν «Σύνοδο» τοῦ Λατερανοῦ τὸ 1215 μὲ τὴν Βοῦλα τοῦ «Πάπα» Ἰννοκέντιου Γ΄, ἑνὸς ἀπὸ τοὺς πλέον ἐχθρικοὺς «Πᾶπες» πρὸς τὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολή, αὐτὸς ποὺ «εὐλόγησε» τὴν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπὸ τοὺς σταυροφόρους τὸ 1204 καὶ τὴν διάλυση τοῦ Ἀνατολικοῦ Βυζαντινοῦ Κράτους!
Σύμφωνα καὶ πάλι μὲ τὸν π. Γ. Μεταλληνό, δὲν εἶναι καθόλου τυχαία καὶ ἡ ἵδρυση καὶ καθιέρωση, τὴν ἴδια χρονικὴ περίοδο, καὶ τῆς φρικτῆς «Ἱερᾶς Ἐξετάσεως». Μὲ τὰ δύο αὐτὰ ἄνομα καὶ σαφῶς ἀντιχριστιανικὰ μέσα ἐπιδίωκε ὁ Παπισμὸς νὰ θέσει στὴν παπικὴ ἐξουσία ὁλόκληρο τὸν χριστιανικὸ καὶ μὴ κόσμο. «Ἡ ἰδέα τῆς Οὐνίας, ὡς μεθόδου καὶ τρόπου ὑποταγῆς, συναρτᾶται μὲ τὴν ἐπεκτατικὴ βούληση τῆς φραγκευμένης Παλαιᾶς Ρώμης, συνισταμένη στὴν ἐξάπλωση καὶ ἐπιβολὴ τοῦ παπικοῦ πρωτείου ἐξουσίας. Γι’ αὐτὸ δὲν εἶναι περίεργη ἡ διαπίστωση, ὅτι ἡ Οὐνία, ὡς ἰδέα, γεννήθηκε καὶ ἀναπτύχθηκε παράλληλα μὲ τὴν Ἱερὰ Ἐξέταση (Inquisitio). Ἱερὰ Ἐξέταση καὶ Οὐνία ἀποδείχθηκαν ἀμφιθαλεὶς καρποὶ τοῦ παποφραγκικοῦ πνεύματος. Καὶ ἡ μὲν Ἱερὰ Ἐξέταση ἀνέλαβε τὴν ἐπιβολὴ τῆς παποφραγκικῆς ἐξουσίας στὰ ὅρια τῆς φραγκοκρατουμένης Δύσεως, ἡ δὲ Οὐνία ἐπωμίσθηκε τὴν ἐπέκταση τῆς θρησκευτικοπολιτικῆς παπικῆς ἐξουσίας στὴν Ἀνατολή. Μὲ τὴν Ἱερὰ Ἐξέταση ἐπιδιωκόταν ἡ ἐξουδετέρωση τῶν ἀνυποτάκτων στὴ παποφραγκικὴ ἐξουσία˙ μὲ τὴν Οὐνία, ὁ ἐκλατινισμὸς τῶν ἀρνουμένων τὴν κυριαρχία τῆς Π. Ρώμης Ἀνατολικῶν. Γι’ αὐτὸ καὶ στὴν Ἀνατολὴ ἡ ὑποταγὴ στὸν Πάπα, εἴτε ὡς κανονικὸς ἐκλατινισμός, εἴτε μὲ τὴν μέθοδο τῆς Οὐνίας, ἐκφραζόταν μὲ τὸ ρῆμα: φραγκεύω (ἐφράγκευσε) ἢ περιφραστικά: ἔγινε φράγκος. Ἡ Οὐνία θὰ συμβαδίζει ἱστορικὰ μὲ τὴν Ι. Ἐξέταση. Ἡ μία, λοιπὸν φωτίζει τὸ ρόλο τῆς ἄλλης. Ἡ συνοδική, δηλαδὴ «ἐκκλησιαστική», καταξίωση τῆς Ἱερᾶς Ἐξετάσεως, ἡ θεσμοποίησή της, ἔγινε διαδοχικὰ ἐπὶ Ἰννοκεντίου Γ΄ (1198-1216) στὰ ἔτη 1205, 1206, 1212 καὶ κυρίως στὴ δ΄ σύνοδο τοῦ Λατερανοῦ (1215), ὁλοκληρώθηκε δὲ τὸ 1233 ἐπὶ πάπα Γρηγορίου Θ΄. Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ δὲ τοῦ πάπα Ἰννοκέντιου Δ΄ (1243-1254) θεσμοθετήθηκε (ἀναγνωρίσθηκε ἐκκλησιαστικὰ) καὶ ἡ χρήση τῶν βασανιστηρίων (1252) ὡς ἀνακριτικοῦ μέσου. Ἡ δράση τῆς Ι. Ἐξετάσεως ἐπεκτάθηκε στὴν Ἰταλία, Ν. Γαλλία, Ἱσπανία, ὅπου ὑπῆρχε ἀκμαιότερο ρωμαϊκὸ στοιχεῖο καὶ λιγότερο στὴν Ἀγγλία καὶ Γερμανία. Καταδιώχθηκαν συστηματικὰ Ἰουδαῖοι, Μωαμεθανοί, «αἱρετικοὶ» (δηλαδὴ χριστιανοί-ρωμαῖοι) καὶ ἀργότερα Προτεστάντες. Τὴν «ἐπιστροφὴ» καὶ αὐτῶν στὸν Παπισμὸ ἀνέλαβε ἡ Ἱερὰ Ἐξέταση»[7].
Ἐκεῖ ποὺ ἀρχίζει ἡ μεγαλύτερη ἐγκληματικὴ δράση τῆς Οὐνίας εἶναι ἡ Πολωνία τὸν 16ο αἰῶνα. Δύο ἰησουῖτες μοναχοί, ὁ Ποσσεβὶν καὶ ὁ Σάργκα ἔθεσαν σὲ ἐφαρμογὴ τὴν Οὐνία στὴ χώρα αὐτή, προκειμένου νὰ ἐκλατινίσουν του Ὀρθόδοξους τῆς Πολωνίας καὶ τῆς Νοτιοδυτικῆς Ρωσίας. Σύμμαχός τους ὑπῆρξε ὁ βασιλιᾶς τῆς Πολωνίας Σιγισμοῦνδος Γ΄, τὸν ὁποῖο αὐτοὶ οἱ δύο Ἰησουΐτες τὸν ἀνέθρεψαν μέχρι ποὺ ἔφθασε τὸν 21ο χρόνο τῆς ἡλικίας του. Μὲ τὴν δική του κάλυψη οἱ δύο Ἰησουῖτες μοναχοὶ ἄρχισαν τὸ διαβρωτικό τους ἔργο. Παρότρυναν ἀρχικά τον Σιγισμοῦνδο, στὰ 1587 νὰ συγκαλέσει σύνοδο στὴ Βρέστη της Λιθουανίας μὲ πρόεδρο τὸν Ἀρχιεπίσκοπο τοῦ Κιέβου. Θέμα: Ἡ ἕνωση τῶν Ὀρθοδόξων μὲ τὴν Παπικὴ Ἐκκλησία. Ἀλλὰ δὲν εἶχε τὰ ἐπιθυμητὰ ἀποτελέσματα. Συγκλήθηκε καὶ δεύτερη σύνοδος στὰ 1594, ὅπου διακηρύχτηκαν ὅλα τὰ παπικὰ δόγματα. Ἀλλὰ ἡ ἕνωση ὡστόσο δὲν εἶχε πραγματοποιηθεῖ. Γι’ αὐτὸ τὸ λόγο ὁ Πολωνὸς βασιλιᾶς ἔδωσε διαταγή, τὸ 1596, νὰ συγκληθεῖ καὶ πάλι Σύνοδος στὴ Βρέστη, γιὰ νὰ διακηρύξει ἐπίσημα τὴν ἕνωση μὲ τὴ Ρώμη. Ὕστερα ἀπὸ τὴν οὐνιτικὴ σύνοδο τοῦ Βρέστ-Λίτοβσκ (1596) ὁ παπικὸς βασιλιᾶς ἐπέβαλε τὴν Οὐνία στοὺς Ὀρθοδόξους τῆς Πολωνίας, ὅπως καὶ σ’ ἐκείνους τῆς Λιθουανίας καὶ Οὐκρανίας, μὲ βίαιο τρόπο. Τότε μαρτύρησε ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος ἡγούμενος τῆς Μικρορωσίας, τοῦ ὁποίου τὸ λείψανο τὸ ἔριξαν σὲ βόθρο, ἔμεινε ἐκεῖ ἐπὶ 17 χρόνια καὶ ἀνευρέθη ἄφθορο καὶ εὐωδιάζον.
Κάθε ἀντίδραση ἀντιμετωπίσθηκε μὲ τὴ βία ἀπὸ τοὺς Λατίνους καὶ τοὺς Οὐνῖτες Κληρικοὺς καὶ σημειώθηκε σωρεία ἐγκλημάτων. Στὴν παραπάνω σύνοδο ὅλοι σχεδὸν οἱ Ἐπίσκοποι ὑπέγραψαν τὴν ἕνωση καὶ ἑκατομμύρια Ὀρθόδοξοι ἔγιναν ἀναγκαστικὰ Οὐνῖτες καὶ ὁ λαὸς ἐκλατινίστηκε. Οἱ ἐναπομείναντες Ὀρθόδοξοι ὑπέστησαν πρωτοφανεῖς διωγμούς. Παράλληλα ἡ Οὐνία ἐπεκτάθηκε στὴ Ρουθηνία (Καρπαθορρωσία) τὸν 17ο αἰ. (1646), στὴ Σλοβακία (1649), στὴ Τρανσυλβανία (1698/99), καὶ γενικά, ὅπου ὑπῆρχε ὀρθόδοξο πλήρωμα (Σερβία, Ἀλβανία, Βουλγαρία, Γεωργία, Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, Ἑλλάδα).
Ἔτσι, λοιπόν, ἄρχισε μία ἱστορία φρίκης. Μία ἱστορία, ποὺ ἀπεκάλυψε τί εἶναι στὴν πραγματικότητα ἡ Οὐνία. Ἀφ’ ἑνὸς μὲν ἄρχισαν λυσσαλέες διώξεις κατὰ τῶν Ὀρθοδόξων καὶ ἀφ’ ἑτέρου ἀποφασίστηκε ἡ ἐκ τῶν ἔσω διάβρωση διὰ τῆς Οὐνίας. Οἱ παπικοὶ «κληρικοὶ» φόρεσαν τὴν ἀμφίεση τοῦ ὀρθοδόξου κλήρου καὶ ἄρχισαν νὰ παριστάνουν τοὺς ὀρθοδόξους, ὥστε νὰ εἶναι πιὰ δύσκολη ἡ διάκρισή τους καὶ νὰ προσηλυτίζουν τὸ ὀρθόδοξο πλήρωμα.
Ἔγραψε ὁ μακαριστὸς ἀρχ. π. Γερβάσιος Ραυτόπουλος: «Ἀλλὰ ὅλα αὐτὰ εἶναι ὁ Δούρειος ἵππος. Εἶναι ἡ προβιά. Μέσα στὸ Δούρειο Ἵππο κρύβονται οἱ ἄνθρωποι τοῦ Πάπα. Κρύβονται οἱ φανατικοὶ Λατῖνοι, ποὺ σὰν σκοπὸ ἔχουν νὰ ὑποτάξουν κάθε Ὀρθόδοξο χριστιανὸ στὸν Πάπα. Νὰ τὸ ἐκλατινίσουν. Νὰ τοῦ δολοφονήσουν τὴν ὀρθόδοξη πίστη, τὴ μόνη ἀληθινὴ πίστη. Κάτω ἀπὸ τὴν ὡραία προβιὰ κρύβονται λύκοι. Κι' αὐτοὶ οἱ λύκοι εἶναι οἱ θανάσιμοι ἐχθροὶ τῆς Ὀρθοδοξίας. Εἶναι οἱ Φράγκοι. Ὄχι. Δὲν εἶναι Ὀρθόδοξοι ἱερεῖς οἱ Οὐνῖτες, ὅπως φαίνονται. Εἶναι Φραγκοπαπάδες καμουφλαρισμένοι. Εἶναι, ὅπως τοὺς ὀνομάζει στὴν 1989/ 24-3-1907 ἐγκύκλιό του ὁ Πατριάρχης Ἰωακεὶμ Γ', "λύκοι ἐν σχήματι προβάτων". Λύκοι, ποὺ καὶ ἀπὸ αὐτοὺς πρέπει νὰ προσέχουμε, ἔτσι ἀκριβῶς ὅπως μᾶς τὸ προεῖπε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος. Ποιός δὲν θυμᾶται τὸν λόγο Του; "Προσέχετε ἀπὸ τῶν ψευδοπροφητῶν, οἵτινες ἔρχονται πρὸς ὑμᾶς ἐν ἐνδύμασι προβάτων, ἔσωθεν δὲ εἰσι λύκοι ἅρπαγες" (Μάτθ. ζ', 15). Εἶναι λύκοι, καὶ αὐτὸ τὸ καταλαβαίνεις, ὅταν ἀκοῦς νὰ μνημονεύουν στὴ θ. Λειτουργία τους τὸν Πάπα Ρώμης. Αὐτόν, ποὺ τοὺς ἐμπνέει ἀβυσσαλέο μῖσος κατὰ τῶν Ὀρθοδόξων. Αὐτόν, ποὺ εἶναι αἴτιος, ὅπως θὰ δοῦμε, κάθε κακοῦ»[8].
Πέρα ἀπὸ αὐτὴ τὴν δολιότητα, ἡ ὁποία δὲν ἔχει οὐδεμία σχέση μὲ τὴν χριστιανικὴ διδασκαλία καὶ ἠθική, ἡ Οὐνία εὐθύνεται καὶ μὲ φρικώδη ἐγκλήματα. Μᾶς εἶναι δύσκολο νὰ τὰ ἀπαριθμήσουμε! Ἡ Οὐνία στάζει αἷμα. Αἷμα ἀπὸ τὰ τόσα, ἀναρίθμητα, θύματά της, ποὺ δὲν θέλησαν νὰ προσκυνήσουν τὸν Πάπα καὶ νὰ δεχθοῦν τὶς κακοδοξίες του! Ἀλλὰ ἂς σημειώσουμε ἐνδεικτικὰ μερικὰ αἱματηρὰ περιστατικά, ποὺ ἀποτελοῦν ντροπὴ γιὰ τὴν Οὐνία τοῦ Πάπα. «Ποταμηδὸν ἔρρευσε στὸ διωγμὸ αὐτὸ τὸ αἷμα. Ὁ ἀντιπρόσωπος τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως Ἄρχ. Νικηφόρος συνελήφθηκε καὶ κλείσθηκε στὶς φυλακές, ὅπου καὶ πέθανε ἀπὸ τὴν πεῖνα. Ὁ ἀντιπρόσωπος τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας στὴν Πολωνία, Κύριλλος Λούκαρις, μετέπειτα πατριάρχης Ἀλεξανδρείας, μόλις ποὺ κατόρθωσε νὰ δραπετεύσει καὶ νὰ ἀποφύγει ἔτσι τὴν φυλάκιση καὶ τὸ θάνατο. Σ’ αὐτό, λοιπόν, τὸ διωγμό, τὸν πρῶτο διωγμό, ποὺ κήρυξε ὁ Σιγισμοῦνδος, μὲ τὴν ὑποκίνηση τῶν Οὐνιτῶν, ἄλλοι Ὀρθόδοξοι φονεύθηκαν, ἄλλοι ἐξορίστηκαν καὶ ἄλλοι κακοποιήθηκαν. Ὅλοι οἱ Ναοὶ καὶ οἱ Ι. Μονὲς τῶν Ὀρθοδόξων περιῆλθαν στοὺς Οὐνῖτες. Ἡ Οὐνία εἶχε τότε καταστρεπτικὲς συνέπειες γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους τῆς Πολωνίας καὶ τῆς νοτιοδυτικῆς Ρωσίας! Εἶναι χαρακτηριστικὴ ἡ ἀναφορὰ τοῦ ἀείμνηστου Μητροπολίτου Θυατείρων Γερμανοῦ, στὸ διωγμὸ αὐτό. "Τῶν Ὀρθοδόξων ἄλλοι μὲν ἐτροχίσθησαν, ἄλλοι συνετρίβησαν τοὺς βραχίονας καὶ τὰ σκέλη, ἄλλοι ἐλογχεύθησαν καὶ ἄλλοι ἐπὶ πασσάλων ἀπέθανον, αἱ γυναῖκες δὲ καὶ τὰ παιδία αὐτῶν, αἱ μὲν κατεκόπτοντο τὰ στήθη, τὰ δὲ κατεκαίοντο ἐπὶ ἐσχάρας"»[9]!
Δυστυχῶς δὲν ἀρκέστηκαν οἱ οὐνῖτες σὲ αὐτὰ τὰ ἐγκλήματα, ἀλλὰ συνέχισαν καὶ συνεχίζουν ὡς τὶς μέρες μας νὰ ἐγκληματοῦν. Ὁ μακαριστὸς λόγιος συγγραφέας καὶ δημοσιογράφος Ἰωάννης Χατζηφώτης εἶχε καταγράψει μιὰ σειρὰ ἀπὸ φρικαλεότητες τῶν οὐνιτῶν, κυρίως στὴν Ἀνατολικὴ Εὐρώπη, μετὰ τὴν κατάρρευση τῶν μαρξιστικῶν καθεστώτων. Σημείωσε: «Στὴν πόλη Μιχάλοβτσε, οἱ Οὐνῖτες ἄσκησαν ψυχολογικὴ καὶ φυσικὴ βία στὸν Ὀρθόδοξο ἐπίσκοπο Ἰωάννη. Τοῦ πῆραν τὸ Ναὸ καὶ τὸ Ἐπισκοπεῖο καὶ τὸν ἀνάγκασαν νὰ μεταφερθεῖ μὲ ὅλη τὴν ἐπισκοπή του σὲ μιὰ παλιὰ ταβέρνα. Ὁμάδα Οὐνιτῶν Μοναχῶν τοῦ ἔκοψαν τὸ νερό, τὸ γκάζι, καὶ τὸ ἠλεκτρικὸ ρεῦμα, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ τοῦ καταστρέψουν τὰ ἠλεκτρονικὰ μηχανήματα ποὺ βρίσκονταν στὸ Ἐπισκοπεῖο. Ὁ ἴδιος ὁ Ἐπίσκοπος Ἰωάννης ὑπέστη καρδιακὴ προσβολὴ καὶ μεταφέρθηκε στὸ Νοσοκομεῖο τοῦ Βράνοβ. Στὴν πόλη Μεντζιλαμπόρτσε στὶς 23-10-1991, οἱ Οὐνῖτες μὲ τὴ συνοδεία 80 ἀστυνομικῶν μπῆκαν σὲ Ὀρθόδοξο Ναὸ καὶ ἀφαίρεσαν ὅλες τὶς ὀρθόδοξες εἰκόνες. Στὴν πόλη Στρόπκοβ, στὶς 11 Ἰανουαρίου 1992, Οὐνῖτες καὶ Ρωμαιοκαθολικοὶ μαζὶ ἄρχισαν νὰ καταστρέφουν τὸ σπίτι τοῦ Ὀρθόδοξου ἱερέα, σὲ ἕνα δωμάτιο τοῦ ὁποίου ὑπῆρχε μικρὸ ἐκκλησάκι καὶ στὸ ὁποῖο ἐκκλησιαζόταν ἡ Ἐνορία. Γκρέμισαν τὴ στέγη, ἔκοψαν τὸ ἠλεκτρικὸ ρεῦμα καὶ τὸ τηλέφωνο καὶ τελικὰ ἔδιωξαν τὸν ἱερέα, ὁ ὁποῖος τώρα τελεῖ τὶς Ἀκολουθίες σ' ἕνα ξύλινο σπιτάκι, στὸ ὁποῖο οἱ πιστοὶ μετέφεραν μερικὲς εἰκόνες, ποὺ τὶς φυλάγουν μὲ πολλὴ προσοχή, γιὰ νὰ μη τις πάρουν οἱ Οὐνῖτες καὶ τὶς κάψουν»[10].
Καὶ συνεχίζει: «Ὅταν οἱ κομμουνιστὲς κατέλαβαν τὴν Τσεχοσλοβακία, Οἱ Οὐνῖτες Παπικοὶ βρῆκαν τότε εὐκαιρία καὶ ἐπιτέθηκαν μὲ πρωτοφανῆ ἀγριότητα ἐναντίων τῶν Ὀρθοδόξων χριστιανῶν, Ἀλλὰ ἂς ἀφήσουμε τὸ Μητροπολίτη Πράγας καὶ πάσης Τσεχοσλοβακίας κ. Δωρόθεο νὰ ἐπισημάνει τοὺς βανδαλισμοὺς τῶν Οὐνιτῶν στὶς παρακάτω περιοχές: α) Λιτμανοβά, περιοχῆς Στάρ - Λουμπόνβα: Καταστράφηκε ἡ Ἐκκλησία καὶ ἀσκήθηκε συστηματικὸς διωγμὸς κατὰ τῶν Ὀρθοδόξων. β) Κλενοβά, περιοχῆς Χουμενέ: Τὸ Πάσχα τοῦ 1969 οἱ Οὐνῖτες πυροβόλησαν τὴν Ἐκκλησία. γ) Στοπκόφ, περιοχῆς Σβίντικ: Οἱ Οὐνῖτες κατέστρεψαν τὴν Ἐκκλησία. Ἀνέβηκαν στὸ καμπαναριὸ καὶ ἔσπασαν τὸν ὀρθόδοξο τριπλὸ σταυρό. Κατεδάφισαν τὸ σπίτι τοῦ ἱερέα καὶ πέταξαν τὰ ἔπιπλα στὸ δρόμο καὶ τὰ κατέστρεψαν. δ) Τσεσκόφ, περιοχῆς Τρεμποσόφ: Κατέλαβαν τὴν Ἐκκλησία μὲ τὴ βία, τὴν ὥρα ποὺ γινόταν ἡ θεία Λειτουργία. Ὁ Λειτουργὸς ἱερέας κακοποιήθηκε σὲ τέτοιο σημεῖο, ὥστε χρειάσθηκε νὰ μείνει γιὰ καιρὸ στὸ Νοσοκομεῖο. Κι' αὐτὸ ἦταν τὸ πιὸ λίγο. Τὸ πιὸ μεγάλο γιὰ τὸν ἱερέα ἦταν, ποὺ δὲν πρόλαβε νὰ τελειώσει τὴ θεία Λειτουργία. ε) Μαλὲ Ζαλουζίτσε, περιοχῆς Μιχαλόφτσε: Στὸ χωριὸ αὐτὸ ὑπάρχουν 42 οἰκογένειες Ὀρθοδόξων καὶ 28 Οὐνιτῶν. Οἱ Οὐνῖτες καὶ οἱ Καθολικοὶ συγκέντρωσαν ἀπ' ὅλη τὴν Ἐπαρχία 3000 ὀπαδούς τους, γιὰ νὰ καταστρέψουν τὴν Ἐκκλησία τῶν Ὀρθοδόξων. Οἱ Ὀρθόδοξοι ὑπεράσπισαν τὸ Ναό τους καὶ θέλησαν νὰ τὸν προφυλάξουν ἀπὸ τὴ βεβήλωση, ἀλλὰ χύθηκε αἷμα πολύ. Ὡστόσο τὸ αἷμα τῶν Ὀρθοδόξων ποὺ χύθηκε καὶ ἔβαψε τὸ δρόμο καὶ τὸ δάπεδο τοῦ Ναοῦ, δὲν ἐμπόδισε τοῦ Οὐνῖτες "ἱερεῖς" νὰ τὸ πατήσουν καὶ νὰ μποῦν στὸ Ναὸ τῶν Ὀρθοδόξων, γιὰ νὰ τελέσουν τὴ Λειτουργία τους! Στ) Στὸ Κουσμίτσε, περιοχῆς Τρεμπισόφ: Ἡ Ἐκκλησία καταστράφηκε, ὁ ἱερέας κακοποιήθηκε ἄγρια ἀπὸ τοὺς φανατισμένους Οὐνῖτες. Δάρθηκε σκληρά, χωρὶς λύπη καὶ οἶκτο, καὶ διαπομπεύτηκε στὴν πόλη. Τὴν ἴδια ὥρα Οὐνῖτες φώναζαν νὰ τὸν κρεμάσουν! Μάταια διαμαρτυρήθηκε ὁ Μητροπολίτης Πράγας στὸ Βατικανό. Τὸ Βατικανὸ τήρηση σ ἰ γ ἤ. Τί νὰ ἔλεγε, ἀφοῦ αὐτὸ δημιούργησε ἡ Οὐνία καὶ ἀφοῦ αὐτὸ εὐλογεῖ τὰ ἐγκλήματά της στὶς Ὀρθόδοξες χῶρες; Καὶ τονίζει ὁ ἱεράρχης της Τσεχοσλοβακίας: "Ὁμιλεῖ ἀφ' ἑαυτοῦ το γεγονὸς τῆς σιωπῆς τοῦ Βατικανοῦ"»[11].
Ἀλλὰ τὸ μεγαλύτερο ἔγκλημα τῶν οὐνιτῶν, ἕνα ἀπὸ τὰ φρικτότερα τῆς ἱστορίας, εἶναι αὐτὸ κατὰ τῶν Ὀρθοδόξων Σέρβων κατὰ τὴν περίοδο τοῦ Β΄ παγκοσμίου πολέμου, «ἡ μεγαλυτέρα σφαγὴ Ὀρθοδόξων ἀπὸ τὸν χρόνο τῆς ἐλεύσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐπ' ὠφελείᾳ τοῦ Παπισμοῦ»! Οὐνῖτες καὶ φανεροὶ παπικοὶ Κροάτες, ὑπὸ τὸν διαβόητο φασίστα ἡγέτη Ἄντε Πάβελιτς, τὶς «εὐλογίες» τοῦ Βατικανοῦ καὶ τὴν «πνευματικὴ καθοδήγηση» τοῦ παπικοῦ «ἀρχιεπισκόπου» τοῦ Ζάγκρεμπ Α. Στέπινατς (σημερινοῦ «ἁγίου» τοῦ Παπισμοῦ), κατακρεούργησαν πολὺ περισσότερους ἀπὸ 880.000 Ὀρθοδόξους Σέρβους, διότι ἀρνοῦνταν νὰ γίνουν παπικοὶ οὐνῖτες! «Ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι ἱερεῖς τῆς περιοχῆς συλλαμβάνονται, δένονται μὲ σύρματα σὲ πρόχειρους σταυροὺς καὶ ὕστερα ἐκτελοῦνται κυρίως μὲ λιθοβολισμό. Κατόπιν καλοῦν τοὺς Ὀρθοδόξους λαϊκοὺς νὰ γίνουν καθολικοί, γιατί ἀλλιῶς ὅλοι τους θὰ θανατωθοῦν. Τότε 880.000, ἀπὸ παιδιὰ τῶν πρώτων τάξεων τοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου μέχρι καὶ γέροντες, δίνουν μία καὶ μόνη ἀπάντηση: "Ὄχι. Θέλομεν νὰ ἀποθάνωμεν μὲ τὴν Ὀρθόδοξο πίστιν τῶν προγόνων μας". Τότε δίνεται τὸ σύνθημα τῆς γενικῆς σφαγῆς. Ὀκτακόσιες ὀγδόντα χιλιάδες Ὀρθόδοξοι θανατώνονται ὕστερα ἀπὸ πολλὰ βασανιστήρια. Πέθαναν, ἀλλὰ δὲν φράγκεψαν. Πέθαναν, ἀλλὰ δὲν ἔγιναν καθολικοί. Πέθαναν ἀλλὰ δὲν προσκύνησαν τὸν Πάπα. Αἰωνία ἡ μνήμη τῶν 880.000 αὐτῶν μαρτύρων τῆς Ὀρθοδοξίας!»[12]!
Τὸ ἴδιο καὶ στὴν σημερινὴ Οὐκρανία. «Τελευταία, οἱ Οὐνῖτες κατέλαβαν τόσους ὀρθοδόξους ναούς, ὥστε ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία νὰ διαθέτη πλέον ἐκεῖ ἐλαχίστους γιὰ τὶς ἀνάγκες της. Ἡ ἀγριότης καὶ τὸ μῖσος τῶν Οὐνιτῶν ἐναντίον τῶν ὀρθοδόξων ἐκδηλώθηκαν ποικιλοτρόπως. Ἕνα μόνο περιστατικὸ ἀναφέρουμε ἐδῶ. Μιὰ μέρα οἱ Οὐνῖτες συνέλαβαν τὸν ὀρθόδοξο ἐφημέριο π. Ἀνδρέα Κουστίνυσκυ, ὁ ὁποῖος ἦταν πρῶτα Οὐνίτης καὶ κατόπιν μετεστράφη στὴν Ὀρθοδοξία. Τὴν μεταστροφή του στὴν Ὀρθοδοξία ἐκδικούμενοι, οἱ προβατόσχημοι αὐτοὶ λύκοι, συνέλαβαν τὸν ὀρθόδοξο κληρικὸ καὶ τὸν ἔπνιξαν στὸ ποτάμι!»[13]!
Ἡ Οὐνία ἔχει καταδικαστεῖ πάμπολλες φορὲς ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, ὡς δολιότητα, ἀπάτη καὶ σφόδρα ἀντιχριστιανικὴ πρακτική. Παραμένει πάντοτε, κατὰ τὴν πατριαρχικὴ Ἐγκύκλιο τοῦ 1838, «μέθοδος ἀπόκρυφος καὶ ὄργανον καταχθόνιον, δι’ οὐ παρασύρουσι τοὺς εὐήθεις καὶ εὐαπατήτους πρὸς τὸν Παπισμόν»[14]. Ὅπως τονίζει ὁ μακαριστὸς π. Γ. Μεταλληνός: «Οὐνία καὶ Παπισμὸς ταυτίζονται. Οἱ Οὐνῖτες, μάλιστα, στηρίζουν τὸν παπικὸ θεσμὸ μὲ φανατισμὸ μεγαλύτερο ἀπ’ ὅ, τί οἱ Ρωμαιοκαθολικοί. Ἀνάμεσα στοὺς τελευταίους ὑπάρχουν καὶ κάποιοι, ποὺ κατορθώνουν νὰ ἀποδεσμευθοῦν ἀπὸ τὸν "παπικὸ μυστικισμό", ποὺ ἔντεχνα καλλιεργεῖται, ἰδιαίτερα στὰ κατώτερα λαϊκὰ στρώματα, καὶ ἀσκοῦν μία, ὑποτυπώδη ἔστω, κριτικὴ στὸν Πάπα (βλέπε π.χ. λατινικὴ Ἀμερική). Οἱ Οὐνῖτες ὅμως ἀπὸ τὸν παπικὸ θεσμὸ ἐξαρτοῦν τὴν ὕπαρξή τους καὶ γι’ αὐτὸ ἀποβαίνουν οἱ σκληρότεροι ὑποστηρικτὲς τοῦ Πάπα. Γι’ αὐτό, ἐνῷ σὲ παλαιότερες ἐποχὲς ἡ Ρώμη εὐχάριστα δεχόταν, ἢ καὶ βοηθοῦσε, τὴν ἀφομοίωση τῶν Οὐνιτῶν, σήμερα ἀποτρέπει τὴν ἀφομοίωσή τους καὶ εὐνοεῖ τὴ διατήρησή τους»[15].
Τὸν Ἰούνιο τοῦ 1990 στὴν ὁλομέλεια τοῦ μικτοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου Ὀρθοδόξων - Ρωμαιοκαθολικῶν στὸ Freising τοῦ Μονάχου, ὅλα τὰ μέλη τῶν δύο Ἐπιτροπῶν, Ὀρθόδοξοι καὶ Ρωμαιοκαθολικοί, μετὰ ἀπὸ δραματικὲς συνεδρίες καὶ ἔντονη ἀντιπαράθεση θέσεων καὶ ἐπιχειρημάτων, κατέληξαν στὸ νὰ ἀπορρίψουν καὶ καταδικάσουν τὴν Οὐνία, ὡς μία μεσαιωνικὴ μέθοδο ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν, ἡ ὁποία ἀντὶ νὰ βοηθήσει στὴν προσέγγιση μεγάλωσε καὶ διηύρυνε τὶς διαιρέσεις, ἄνοιξε μεγαλύτερες πληγές[16]. Ἀλλὰ ὁ τότε «Πάπας» δὲν δέχτηκε καὶ ἀπέρριψε τὴν ἀπόφαση τῆς Ἐπιτροπῆς, συνεχίζοντας ἀνερυθρίαστα νὰ στηρίζει τὴν Οὐνία. Τὴν ἀμέριστη στήριξή της συνεχίζουν καὶ οἱ διάδοχοί του ὡς τὰ σήμερα, προφανῶς διότι ἀποτελεῖ πρόσφορος καὶ δυναμικὸς τρόπος διείσδυσης τοῦ Παπισμοῦ στὸν ὀρθόδοξο χῶρο καὶ ἀποτελεσματικὴ τακτικὴ προσηλυτισμοῦ! Αὐτὴ τὴν δολιότητα ἔδειξε ὅτι θὰ συνεχίσει, ἐπάξια τῶν προκατόχων του, καὶ ὁ νέος «Πάπας» Λέοντας ΙΔ΄.
Ἀλλὰ καὶ ἡ Ἑλληνικὴ Πολιτεία ἀσχολήθηκε μὲ τὴν ἀπάτη τῆς Οὐνίας στὴν χώρα μας. «Τὸ θέμα τῶν Οὐνιτῶν στὴν Ἑλλάδα τέθηκε καὶ στὴ Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων (1929) χωρὶς ὅμως νὰ δοθεῖ λύση. Ἐκδόθηκαν ὅμως δύο δικαστικὲς ἀποφάσεις, μὲ βουλεύματα τοῦ Ἐφετείου Ἀθηνῶν (1930) καὶ τοῦ Ἀρείου Πάγου (1931), ποὺ ἐπέβαλλαν στοὺς Οὐνῖτες τὴν ἀπαγόρευση νὰ φοροῦν τὸ ἐξωτερικὸν ἔνδυμα τῶν Ὀρθοδόξων κληρικῶν τῆς χώρας, γιὰ νὰ ἀποφεύγεται ἡ σύγχυσή τους μὲ τὸν ὀρθόδοξο Κλῆρο. Οἱ ἀποφάσεις αὐτὲς δὲν ἔγιναν σεβαστὲς ἀπὸ τοὺς Οὐνῖτες»[17]!
Ἰδοὺ λοιπὸν γιατί δυσφοροῦμε, βλέποντας τοὺς ἀδιάντροπους οὐνῖτες «κληρικοὺς» νὰ παριστάνουν τοὺς ὀρθοδόξους κληρικοὺς καὶ ἀνησυχοῦμε γιὰ τὴν διαβρωτική τους δράση, μὲ τὴν ὁποία πραγματοποιοῦν προσηλυτιστικὴ δράση σὲ βάρος τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν, μὲ τὴν δολιότητα τῆς συγκάλυψης!
Ὅπως εἶναι γνωστό, τοὺς ἐν λόγῳ κεκαλυμμένους φραγκοπαπάδες δὲν μπορεῖ νὰ τὸν ξεχωρίσει κάποιος, ἂν δὲν γνωρίζει τὴν κρυφὴ πραγματική του... ἰδιότητα, διότι, αἱρετικοὶ ὄντες, κρύβονται κάτω ἀπὸ τὸ ἔνδυμα τοῦ ὀρθοδόξου κληρικοῦ, γιὰ νὰ ἀσκοῦν δόλιο προσηλυτισμὸ σὲ βάρος τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν. Ἕνα ζήτημα τεραστίων διαστάσεων, ἕνα διαχρονικὸ πρόβλημα, τὸ ὁποῖο ταλανίζει τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, τὴν ἀληθινὴ καὶ μοναδικὴ ἀδιαίρετη Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, γιὰ περισσότερους ἀπὸ ὀκτὼ αἰῶνες καὶ συνεχίζει νὰ εἶναι ἕνα φρικτὸ καὶ ἐπώδυνο ἀγκάθι στὸ ἄχραντο σῶμα Της.
Ἀφορμὴ γιὰ τὴν σύνταξη τῆς παρούσας ἀνακοίνωσής μας πήραμε ἀπὸ δύο πρόσφατα θλιβερὰ γεγονότα. Τὸ πρῶτο εἶναι ἡ συμμετοχὴ οὐνιτῶν «ἐπισκόπων» στὴν νεκρώσιμη ἀκολουθία τοῦ ἀποθανόντος «Πάπα» Φραγκίσκου[1]. Ντυμένοι μὲ ἄμφια ὀρθοδόξου ἐπισκόπου, θυμιάτιζαν καὶ ἔψαλλαν τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη»! Δυστυχῶς τὸ πλῆθος τῶν παρόντων καὶ τὰ ἑκατομμύρια τῶν τηλεθεατῶν, ἀπὸ ὅλο τὸν κόσμο τους ἐξέλαβαν ὡς ὀρθοδόξους ἐπισκόπους. Αὐτὴ ἡ σύγχυση ἐπικράτησε καὶ στοὺς Ἕλληνες τηλεθεατές! Εἶναι φανερὸ πὼς τὸ Βατικανὸ φρόντισε νὰ ἐκμεταλλευτεῖ ἀκόμη καὶ τὴν κηδεία τοῦ «Πάπα», γιὰ νὰ δείξει σ ὅλο τὸν κόσμο ὅτι ἀκόμα καὶ ἡ Ὀρθοδοξία «προσκύνησε» τὸν Παπισμό! Καὶ σύμφωνα μὲ σχετικὸ δημοσίευμα: «Οἱ Ἀνατολικὲς Καθολικὲς Ἐκκλησίες, ἂν καὶ αὐτόνομες μὲ τὰ δικά τους λειτουργικὰ ἔθιμα καὶ γλῶσσες, βρίσκονται σὲ πλήρη κοινωνία μὲ τὴ Ρώμη καὶ ἀναγνωρίζουν τὸν Πάπα ὡς πνευματικὸ ἡγέτη. Ἡ ψαλμωδία του "Χριστὸς Ἀνέστη" στὰ ἑλληνικὰ ἀποτέλεσε συμβολικὴ χειρονομία, ποὺ ὑπογράμμισε τὴν κοινὴ πίστη στὴν Ἀνάσταση καὶ τὴν ἑνότητα μεταξὺ τῶν καθολικῶν παραδόσεων. Ἀξίζει νὰ σημειωθεῖ ὅτι τὸ "Χριστὸς Ἀνέστη" εἶχε ψαλθεῖ καὶ στὴν κηδεία τοῦ Πάπα Ἰωάννη Παύλου Β΄, ἐνισχύοντας τὴ συνέχεια αὐτῆς τῆς παράδοσης»[2]! Ξεκάθαρη ὁμολογία σκοπιμότητας!
Τὸ δεύτερο εἶναι πρόσφατη συνάντηση τοῦ νέου «Πάπα» Λέοντα 14ου μὲ οὐνῖτες ἐπισκόπους ἀπὸ ὅλο τὸν κόσμο. «Ἡ συνάντηση πραγματοποιήθηκε στὶς 14 Μαΐου 2025, στὸ πλαίσιο τοῦ Ἰωβηλαίου τῶν Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν, καὶ φιλοξενήθηκε στὴν Αἴθουσα Παύλου ΣΤ΄ στὸ Βατικανό. Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἐκδήλωσης, ὁ Πάπας τόνισε τὴν ἀνάγκη γιὰ ἑνότητα καὶ εἰρήνη μεταξὺ τῶν διαφόρων παραδόσεων τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἀναγνωρίζοντας τὴ σημασία τῶν Ἀνατολικῶν Καθολικῶν κοινοτήτων καὶ τῆς πλούσιας λειτουργικῆς τους κληρονομιᾶς»[3]. Μάλιστα τὸ Βατικανὸ φρόντισε νὰ ἀναρτηθεῖ σχετικὸ βίντεο στὴν διαδικτυακὴ πλατφόρμα τοῦ YouTube[4], προφανῶς γιὰ νὰ δείξει ὅτι τὸ Βατικανὸ δὲν ἔχει τὴν παραμικρὴ διάθεση νὰ καταργήσει τὴν Οὐνία καὶ πὼς ὁ νέος «Πάπας» θὰ εἶναι ἀρωγός της! Τὸ ἴδιο συνέβη καὶ κατὰ τὴν ἐνθρόνισή του!
Τὰ δύο αὐτὰ ὄντως θλιβερά, ἀπαράδεκτα καὶ ἄκρως μειωτικὰ γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, φανερώνουν περίτρανα τὶς πραγματικὲς διαθέσεις τοῦ αἱρετικοῦ Βατικανοῦ, γι’ Αὐτήν, οἱ ὁποῖες πόρρω ἀπέχουν ἀπὸ τὶς δῆθεν «ἀδελφικὲς σχέσεις», ποὺ ὑποκρίνεται ὅτι ἔχει καὶ καλλιεργεῖ. Μὲ τὴν στήριξη τῆς Οὐνίας, ὁ νέος «Πάπας» ἔδειξε τὶς πραγματικὲς προθέσεις του γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολή, οἱ ὁποῖες εἶναι σαφῶς κατακτητικὲς καὶ σὲ καμιὰ περίπτωση ἀδελφικές, ἢ τοὐλάχιστον πολιτισμένες! Ἀδελφικὴ διάθεση, τιμιότητα καὶ πολιτισμὸς δὲν συμβιβάζονται μὲ καμιᾶς μορφῆς ἀπάτη καὶ μάλιστα μὲ αὐτὴ τῆς Οὐνίας!
Τὸ τί εἶναι ἡ Οὐνία τὸ ἐξηγεῖ ὁ μακαριστὸς π. Γεώργιος Μεταλληνός, Καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν: «Λέγοντας "Οὐνία", ἐννοοῦμε ἕνα θρησκευτικοπολιτικὸ σχῆμα, ποὺ ἐπινοήθηκε ἀπὸ τὸν Παπισμὸ γιὰ τὸν ἐκδυτικισμό της (μὴ λατινικῆς) Ἀνατολῆς, τὴν πνευματικοπολιτικὴ ὑποταγή της στὴν ἐξουσία τοῦ Πάπα. Συνδέεται, δηλαδὴ μὲ τὴν ἐπεκτατικὴ πολιτικὴ τοῦ Παπισμοῦ, τῆς συνεπέστερης ἔκφρασης τοῦ εὐρωπαϊκοῦ φεουδαρχισμοῦ, ὁ ὁποῖος μὲ τὸ Κράτος τοῦ Βατικανοῦ συνεχίζεται ὡς τὶς ἡμέρες μας. Βέβαια πρέπει νὰ γίνεται κάποια διάκριση σὲ διάφορες φάσεις, ποὺ παρουσιάζει ἱστορικὰ ἡ ὑπόθεση τῆς "Οὐνίας". Διότι τοῦ συγκεκριμένου ἱστορικοῦ σχήματος προηγεῖται ἡ ἰδέα καὶ ἡ μεθόδευση τῆς ὑποταγῆς τῆς Ἀνατολῆς-καὶ μάλιστα τῶν Ὀρθοδόξων-στὸν Πάπα, μιὰ μόνιμη τάση τῆς Λατινικῆς Ἐκκλησίας μετὰ τὴν διαφοροποίηση καὶ ἀπόσχισή της ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολή. Ἐκεῖ, ποὺ ὁ ἄμεσος ἐκλατινισμὸς ἀποδεικνύεται δυσεπίτευκτος, ἐφαρμόζει ὁ Παπισμὸς τὴν μέθοδο τῆς Οὐνίας, ἡ ὁποία ἀποδεικνύεται ἔτσι, πανοῦργα ἐπινόηση, διότι ἡ ὑποταγὴ ἐπιτυγχάνεται μὲ τὸ πρόσχημα τῆς συνέχειας καὶ ἐλευθερίας. Ἡ ἐπεκτατικὴ αὐτὴ κίνηση τοῦ Παπικοῦ θρόνου ὀνομαζομένη ΟΥΝΙΑ ἢ ΟΥΝΙΤΙΣΜΟΣ στὴ γλῶσσα μας, ὀφείλει τὸ ὄνομά της στὴ λατινικὴ λέξη UNIO (ἕνωση), ἀλλὰ μόλις τὸ 1596 ἔλαβε στὴν Πολωνία ἐπίσημα τὸ ὄνομα UNIA (σλάβ. UNIJA). Τὸ ὄνομα χρησιμοποιήθηκε τότε, γιὰ νὰ χαρακτηρισθεῖ ὄχι μόνο ἡ ἑνωτικὴ κίνηση μὲ τὸν Πάπα, ἀλλὰ καὶ τὸ συγκεκριμένο σῶμα (κοινότητα) τῶν Ὀρθοδόξων, οἱ ὁποῖοι συνοδικὰ ἀπεφάσισαν ὄχι τὴν ὁλοτελῆ προσχώρησή τους στὸν Παπισμό, ἀλλὰ μόνο τὴν ἀναγνώριση τοῦ Πάπα ὡς πνευματικῆς κορυφῆς των, διατηρῶντας τὰ λατρευτικὰ καὶ λοιπὰ ἔθιμά τους καὶ δίνοντας, ἔτσι, ἐξωτερικὰ τὴν ἐντύπωση τῆς συνέχειας καὶ παραμονῆς στὸ ἐθνικὸ πλαίσιό τους»[5].
Γιὰ τὸ πῶς δρᾶ ἡ Οὐνία μας ἐξηγεῖ ὁ ἀοίδιμος Ἄρχ. π. Γερβάσιος Ραυτόπουλος: «Ἄλλη φαίνεται ἡ Οὐνία κι’ ἄλλη εἶναι. Φαίνεται Ὀρθόδοξη, καὶ νὰ γιατί. Οἱ κληρικοὶ τῆς Οὐνίας, οἱ Οὐνῖτες, ἔχουν ἀμφίεση Ὀρθοδόξου κληρικοῦ. Φοροῦν ράσο, καλιμαύχι. Ἔχουν γένεια. Τέλεια ἐμφάνιση Ὀρθοδόξου κληρικοῦ. Οἱ Ἐκκλησίες τους εἶναι καθ' ὅλα ὀρθόδοξες. Λείπουν ἐκεῖνα τὰ ψυχρὰ ἀγάλματα, ποὺ δίνουν τὴν εἰκόνα καὶ τὴν αἴσθηση εἰδωλολατρικοῦ Ναοῦ. Ἀντὶ γιὰ ἀγάλματα ἔχουν ἁγιογραφίες. Καὶ ἡ ὅλη δομὴ τοῦ Ναοῦ, ἐσωτερικὰ καὶ ἐξωτερικά, ὀρθόδοξη. Ἡ θεία Λειτουργία τελεῖται στὴ γλῶσσα κάθε Ἔθνους στὸ ὁποῖο δρᾶ πάντα προσηλυτιστικὰ ἡ Οὐνία. Ἴδια ἡ θεία Λειτουργία. Κανεὶς ἁπλοϊκὸς χριστιανὸς Ὀρθόδοξος δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ὑποπτευθεῖ τίποτε τὸ ξένο πρὸς τὴν Ὀρθοδοξία. Ἔτσι θὰ μποροῦσαν ἁπλοῖ Χριστιανοί μας νὰ συμβουλεύονται Οὐνῖτες ἱερεῖς καὶ νὰ ἐκκλησιάζονται ἀκόμα σὲ Οὐνιτικὲς Ἐκκλησίες»[6].
Πρόκειται λοιπὸν γιὰ μιὰ σατανικῆς ἐμπνεύσεως δολιότητα, τὴν ὁποία ἐφεῦρε ὁ αἱρετικὸς Παπισμὸς μετὰ τὴν ἀποκοπή του ἀπὸ τὸ ἑνιαῖο καὶ ἀδιαίρετο σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τὸ 1054, γιὰ τὴν ὑποταγή της στὴν παπικὴ ἐξουσία. Προχώρησε σὲ αὐτὴ τὴν δόλια καὶ δαιμονικὴ πρακτικὴ ὅταν διαπίστωσε ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἀνατολὴ παρέμεινε σταθερὰ πιστὴ στὴν Ὀρθοδοξία, στὴν Μία καὶ Ἀδιαίρετη Ἐκκλησία. Ἐπινοήθηκε ἀπὸ τὴν «Σύνοδο» τοῦ Λατερανοῦ τὸ 1215 μὲ τὴν Βοῦλα τοῦ «Πάπα» Ἰννοκέντιου Γ΄, ἑνὸς ἀπὸ τοὺς πλέον ἐχθρικοὺς «Πᾶπες» πρὸς τὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολή, αὐτὸς ποὺ «εὐλόγησε» τὴν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπὸ τοὺς σταυροφόρους τὸ 1204 καὶ τὴν διάλυση τοῦ Ἀνατολικοῦ Βυζαντινοῦ Κράτους!
Σύμφωνα καὶ πάλι μὲ τὸν π. Γ. Μεταλληνό, δὲν εἶναι καθόλου τυχαία καὶ ἡ ἵδρυση καὶ καθιέρωση, τὴν ἴδια χρονικὴ περίοδο, καὶ τῆς φρικτῆς «Ἱερᾶς Ἐξετάσεως». Μὲ τὰ δύο αὐτὰ ἄνομα καὶ σαφῶς ἀντιχριστιανικὰ μέσα ἐπιδίωκε ὁ Παπισμὸς νὰ θέσει στὴν παπικὴ ἐξουσία ὁλόκληρο τὸν χριστιανικὸ καὶ μὴ κόσμο. «Ἡ ἰδέα τῆς Οὐνίας, ὡς μεθόδου καὶ τρόπου ὑποταγῆς, συναρτᾶται μὲ τὴν ἐπεκτατικὴ βούληση τῆς φραγκευμένης Παλαιᾶς Ρώμης, συνισταμένη στὴν ἐξάπλωση καὶ ἐπιβολὴ τοῦ παπικοῦ πρωτείου ἐξουσίας. Γι’ αὐτὸ δὲν εἶναι περίεργη ἡ διαπίστωση, ὅτι ἡ Οὐνία, ὡς ἰδέα, γεννήθηκε καὶ ἀναπτύχθηκε παράλληλα μὲ τὴν Ἱερὰ Ἐξέταση (Inquisitio). Ἱερὰ Ἐξέταση καὶ Οὐνία ἀποδείχθηκαν ἀμφιθαλεὶς καρποὶ τοῦ παποφραγκικοῦ πνεύματος. Καὶ ἡ μὲν Ἱερὰ Ἐξέταση ἀνέλαβε τὴν ἐπιβολὴ τῆς παποφραγκικῆς ἐξουσίας στὰ ὅρια τῆς φραγκοκρατουμένης Δύσεως, ἡ δὲ Οὐνία ἐπωμίσθηκε τὴν ἐπέκταση τῆς θρησκευτικοπολιτικῆς παπικῆς ἐξουσίας στὴν Ἀνατολή. Μὲ τὴν Ἱερὰ Ἐξέταση ἐπιδιωκόταν ἡ ἐξουδετέρωση τῶν ἀνυποτάκτων στὴ παποφραγκικὴ ἐξουσία˙ μὲ τὴν Οὐνία, ὁ ἐκλατινισμὸς τῶν ἀρνουμένων τὴν κυριαρχία τῆς Π. Ρώμης Ἀνατολικῶν. Γι’ αὐτὸ καὶ στὴν Ἀνατολὴ ἡ ὑποταγὴ στὸν Πάπα, εἴτε ὡς κανονικὸς ἐκλατινισμός, εἴτε μὲ τὴν μέθοδο τῆς Οὐνίας, ἐκφραζόταν μὲ τὸ ρῆμα: φραγκεύω (ἐφράγκευσε) ἢ περιφραστικά: ἔγινε φράγκος. Ἡ Οὐνία θὰ συμβαδίζει ἱστορικὰ μὲ τὴν Ι. Ἐξέταση. Ἡ μία, λοιπὸν φωτίζει τὸ ρόλο τῆς ἄλλης. Ἡ συνοδική, δηλαδὴ «ἐκκλησιαστική», καταξίωση τῆς Ἱερᾶς Ἐξετάσεως, ἡ θεσμοποίησή της, ἔγινε διαδοχικὰ ἐπὶ Ἰννοκεντίου Γ΄ (1198-1216) στὰ ἔτη 1205, 1206, 1212 καὶ κυρίως στὴ δ΄ σύνοδο τοῦ Λατερανοῦ (1215), ὁλοκληρώθηκε δὲ τὸ 1233 ἐπὶ πάπα Γρηγορίου Θ΄. Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ δὲ τοῦ πάπα Ἰννοκέντιου Δ΄ (1243-1254) θεσμοθετήθηκε (ἀναγνωρίσθηκε ἐκκλησιαστικὰ) καὶ ἡ χρήση τῶν βασανιστηρίων (1252) ὡς ἀνακριτικοῦ μέσου. Ἡ δράση τῆς Ι. Ἐξετάσεως ἐπεκτάθηκε στὴν Ἰταλία, Ν. Γαλλία, Ἱσπανία, ὅπου ὑπῆρχε ἀκμαιότερο ρωμαϊκὸ στοιχεῖο καὶ λιγότερο στὴν Ἀγγλία καὶ Γερμανία. Καταδιώχθηκαν συστηματικὰ Ἰουδαῖοι, Μωαμεθανοί, «αἱρετικοὶ» (δηλαδὴ χριστιανοί-ρωμαῖοι) καὶ ἀργότερα Προτεστάντες. Τὴν «ἐπιστροφὴ» καὶ αὐτῶν στὸν Παπισμὸ ἀνέλαβε ἡ Ἱερὰ Ἐξέταση»[7].
Ἐκεῖ ποὺ ἀρχίζει ἡ μεγαλύτερη ἐγκληματικὴ δράση τῆς Οὐνίας εἶναι ἡ Πολωνία τὸν 16ο αἰῶνα. Δύο ἰησουῖτες μοναχοί, ὁ Ποσσεβὶν καὶ ὁ Σάργκα ἔθεσαν σὲ ἐφαρμογὴ τὴν Οὐνία στὴ χώρα αὐτή, προκειμένου νὰ ἐκλατινίσουν του Ὀρθόδοξους τῆς Πολωνίας καὶ τῆς Νοτιοδυτικῆς Ρωσίας. Σύμμαχός τους ὑπῆρξε ὁ βασιλιᾶς τῆς Πολωνίας Σιγισμοῦνδος Γ΄, τὸν ὁποῖο αὐτοὶ οἱ δύο Ἰησουΐτες τὸν ἀνέθρεψαν μέχρι ποὺ ἔφθασε τὸν 21ο χρόνο τῆς ἡλικίας του. Μὲ τὴν δική του κάλυψη οἱ δύο Ἰησουῖτες μοναχοὶ ἄρχισαν τὸ διαβρωτικό τους ἔργο. Παρότρυναν ἀρχικά τον Σιγισμοῦνδο, στὰ 1587 νὰ συγκαλέσει σύνοδο στὴ Βρέστη της Λιθουανίας μὲ πρόεδρο τὸν Ἀρχιεπίσκοπο τοῦ Κιέβου. Θέμα: Ἡ ἕνωση τῶν Ὀρθοδόξων μὲ τὴν Παπικὴ Ἐκκλησία. Ἀλλὰ δὲν εἶχε τὰ ἐπιθυμητὰ ἀποτελέσματα. Συγκλήθηκε καὶ δεύτερη σύνοδος στὰ 1594, ὅπου διακηρύχτηκαν ὅλα τὰ παπικὰ δόγματα. Ἀλλὰ ἡ ἕνωση ὡστόσο δὲν εἶχε πραγματοποιηθεῖ. Γι’ αὐτὸ τὸ λόγο ὁ Πολωνὸς βασιλιᾶς ἔδωσε διαταγή, τὸ 1596, νὰ συγκληθεῖ καὶ πάλι Σύνοδος στὴ Βρέστη, γιὰ νὰ διακηρύξει ἐπίσημα τὴν ἕνωση μὲ τὴ Ρώμη. Ὕστερα ἀπὸ τὴν οὐνιτικὴ σύνοδο τοῦ Βρέστ-Λίτοβσκ (1596) ὁ παπικὸς βασιλιᾶς ἐπέβαλε τὴν Οὐνία στοὺς Ὀρθοδόξους τῆς Πολωνίας, ὅπως καὶ σ’ ἐκείνους τῆς Λιθουανίας καὶ Οὐκρανίας, μὲ βίαιο τρόπο. Τότε μαρτύρησε ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος ἡγούμενος τῆς Μικρορωσίας, τοῦ ὁποίου τὸ λείψανο τὸ ἔριξαν σὲ βόθρο, ἔμεινε ἐκεῖ ἐπὶ 17 χρόνια καὶ ἀνευρέθη ἄφθορο καὶ εὐωδιάζον.
Κάθε ἀντίδραση ἀντιμετωπίσθηκε μὲ τὴ βία ἀπὸ τοὺς Λατίνους καὶ τοὺς Οὐνῖτες Κληρικοὺς καὶ σημειώθηκε σωρεία ἐγκλημάτων. Στὴν παραπάνω σύνοδο ὅλοι σχεδὸν οἱ Ἐπίσκοποι ὑπέγραψαν τὴν ἕνωση καὶ ἑκατομμύρια Ὀρθόδοξοι ἔγιναν ἀναγκαστικὰ Οὐνῖτες καὶ ὁ λαὸς ἐκλατινίστηκε. Οἱ ἐναπομείναντες Ὀρθόδοξοι ὑπέστησαν πρωτοφανεῖς διωγμούς. Παράλληλα ἡ Οὐνία ἐπεκτάθηκε στὴ Ρουθηνία (Καρπαθορρωσία) τὸν 17ο αἰ. (1646), στὴ Σλοβακία (1649), στὴ Τρανσυλβανία (1698/99), καὶ γενικά, ὅπου ὑπῆρχε ὀρθόδοξο πλήρωμα (Σερβία, Ἀλβανία, Βουλγαρία, Γεωργία, Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, Ἑλλάδα).
Ἔτσι, λοιπόν, ἄρχισε μία ἱστορία φρίκης. Μία ἱστορία, ποὺ ἀπεκάλυψε τί εἶναι στὴν πραγματικότητα ἡ Οὐνία. Ἀφ’ ἑνὸς μὲν ἄρχισαν λυσσαλέες διώξεις κατὰ τῶν Ὀρθοδόξων καὶ ἀφ’ ἑτέρου ἀποφασίστηκε ἡ ἐκ τῶν ἔσω διάβρωση διὰ τῆς Οὐνίας. Οἱ παπικοὶ «κληρικοὶ» φόρεσαν τὴν ἀμφίεση τοῦ ὀρθοδόξου κλήρου καὶ ἄρχισαν νὰ παριστάνουν τοὺς ὀρθοδόξους, ὥστε νὰ εἶναι πιὰ δύσκολη ἡ διάκρισή τους καὶ νὰ προσηλυτίζουν τὸ ὀρθόδοξο πλήρωμα.
Ἔγραψε ὁ μακαριστὸς ἀρχ. π. Γερβάσιος Ραυτόπουλος: «Ἀλλὰ ὅλα αὐτὰ εἶναι ὁ Δούρειος ἵππος. Εἶναι ἡ προβιά. Μέσα στὸ Δούρειο Ἵππο κρύβονται οἱ ἄνθρωποι τοῦ Πάπα. Κρύβονται οἱ φανατικοὶ Λατῖνοι, ποὺ σὰν σκοπὸ ἔχουν νὰ ὑποτάξουν κάθε Ὀρθόδοξο χριστιανὸ στὸν Πάπα. Νὰ τὸ ἐκλατινίσουν. Νὰ τοῦ δολοφονήσουν τὴν ὀρθόδοξη πίστη, τὴ μόνη ἀληθινὴ πίστη. Κάτω ἀπὸ τὴν ὡραία προβιὰ κρύβονται λύκοι. Κι' αὐτοὶ οἱ λύκοι εἶναι οἱ θανάσιμοι ἐχθροὶ τῆς Ὀρθοδοξίας. Εἶναι οἱ Φράγκοι. Ὄχι. Δὲν εἶναι Ὀρθόδοξοι ἱερεῖς οἱ Οὐνῖτες, ὅπως φαίνονται. Εἶναι Φραγκοπαπάδες καμουφλαρισμένοι. Εἶναι, ὅπως τοὺς ὀνομάζει στὴν 1989/ 24-3-1907 ἐγκύκλιό του ὁ Πατριάρχης Ἰωακεὶμ Γ', "λύκοι ἐν σχήματι προβάτων". Λύκοι, ποὺ καὶ ἀπὸ αὐτοὺς πρέπει νὰ προσέχουμε, ἔτσι ἀκριβῶς ὅπως μᾶς τὸ προεῖπε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος. Ποιός δὲν θυμᾶται τὸν λόγο Του; "Προσέχετε ἀπὸ τῶν ψευδοπροφητῶν, οἵτινες ἔρχονται πρὸς ὑμᾶς ἐν ἐνδύμασι προβάτων, ἔσωθεν δὲ εἰσι λύκοι ἅρπαγες" (Μάτθ. ζ', 15). Εἶναι λύκοι, καὶ αὐτὸ τὸ καταλαβαίνεις, ὅταν ἀκοῦς νὰ μνημονεύουν στὴ θ. Λειτουργία τους τὸν Πάπα Ρώμης. Αὐτόν, ποὺ τοὺς ἐμπνέει ἀβυσσαλέο μῖσος κατὰ τῶν Ὀρθοδόξων. Αὐτόν, ποὺ εἶναι αἴτιος, ὅπως θὰ δοῦμε, κάθε κακοῦ»[8].
Πέρα ἀπὸ αὐτὴ τὴν δολιότητα, ἡ ὁποία δὲν ἔχει οὐδεμία σχέση μὲ τὴν χριστιανικὴ διδασκαλία καὶ ἠθική, ἡ Οὐνία εὐθύνεται καὶ μὲ φρικώδη ἐγκλήματα. Μᾶς εἶναι δύσκολο νὰ τὰ ἀπαριθμήσουμε! Ἡ Οὐνία στάζει αἷμα. Αἷμα ἀπὸ τὰ τόσα, ἀναρίθμητα, θύματά της, ποὺ δὲν θέλησαν νὰ προσκυνήσουν τὸν Πάπα καὶ νὰ δεχθοῦν τὶς κακοδοξίες του! Ἀλλὰ ἂς σημειώσουμε ἐνδεικτικὰ μερικὰ αἱματηρὰ περιστατικά, ποὺ ἀποτελοῦν ντροπὴ γιὰ τὴν Οὐνία τοῦ Πάπα. «Ποταμηδὸν ἔρρευσε στὸ διωγμὸ αὐτὸ τὸ αἷμα. Ὁ ἀντιπρόσωπος τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως Ἄρχ. Νικηφόρος συνελήφθηκε καὶ κλείσθηκε στὶς φυλακές, ὅπου καὶ πέθανε ἀπὸ τὴν πεῖνα. Ὁ ἀντιπρόσωπος τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας στὴν Πολωνία, Κύριλλος Λούκαρις, μετέπειτα πατριάρχης Ἀλεξανδρείας, μόλις ποὺ κατόρθωσε νὰ δραπετεύσει καὶ νὰ ἀποφύγει ἔτσι τὴν φυλάκιση καὶ τὸ θάνατο. Σ’ αὐτό, λοιπόν, τὸ διωγμό, τὸν πρῶτο διωγμό, ποὺ κήρυξε ὁ Σιγισμοῦνδος, μὲ τὴν ὑποκίνηση τῶν Οὐνιτῶν, ἄλλοι Ὀρθόδοξοι φονεύθηκαν, ἄλλοι ἐξορίστηκαν καὶ ἄλλοι κακοποιήθηκαν. Ὅλοι οἱ Ναοὶ καὶ οἱ Ι. Μονὲς τῶν Ὀρθοδόξων περιῆλθαν στοὺς Οὐνῖτες. Ἡ Οὐνία εἶχε τότε καταστρεπτικὲς συνέπειες γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους τῆς Πολωνίας καὶ τῆς νοτιοδυτικῆς Ρωσίας! Εἶναι χαρακτηριστικὴ ἡ ἀναφορὰ τοῦ ἀείμνηστου Μητροπολίτου Θυατείρων Γερμανοῦ, στὸ διωγμὸ αὐτό. "Τῶν Ὀρθοδόξων ἄλλοι μὲν ἐτροχίσθησαν, ἄλλοι συνετρίβησαν τοὺς βραχίονας καὶ τὰ σκέλη, ἄλλοι ἐλογχεύθησαν καὶ ἄλλοι ἐπὶ πασσάλων ἀπέθανον, αἱ γυναῖκες δὲ καὶ τὰ παιδία αὐτῶν, αἱ μὲν κατεκόπτοντο τὰ στήθη, τὰ δὲ κατεκαίοντο ἐπὶ ἐσχάρας"»[9]!
Δυστυχῶς δὲν ἀρκέστηκαν οἱ οὐνῖτες σὲ αὐτὰ τὰ ἐγκλήματα, ἀλλὰ συνέχισαν καὶ συνεχίζουν ὡς τὶς μέρες μας νὰ ἐγκληματοῦν. Ὁ μακαριστὸς λόγιος συγγραφέας καὶ δημοσιογράφος Ἰωάννης Χατζηφώτης εἶχε καταγράψει μιὰ σειρὰ ἀπὸ φρικαλεότητες τῶν οὐνιτῶν, κυρίως στὴν Ἀνατολικὴ Εὐρώπη, μετὰ τὴν κατάρρευση τῶν μαρξιστικῶν καθεστώτων. Σημείωσε: «Στὴν πόλη Μιχάλοβτσε, οἱ Οὐνῖτες ἄσκησαν ψυχολογικὴ καὶ φυσικὴ βία στὸν Ὀρθόδοξο ἐπίσκοπο Ἰωάννη. Τοῦ πῆραν τὸ Ναὸ καὶ τὸ Ἐπισκοπεῖο καὶ τὸν ἀνάγκασαν νὰ μεταφερθεῖ μὲ ὅλη τὴν ἐπισκοπή του σὲ μιὰ παλιὰ ταβέρνα. Ὁμάδα Οὐνιτῶν Μοναχῶν τοῦ ἔκοψαν τὸ νερό, τὸ γκάζι, καὶ τὸ ἠλεκτρικὸ ρεῦμα, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ τοῦ καταστρέψουν τὰ ἠλεκτρονικὰ μηχανήματα ποὺ βρίσκονταν στὸ Ἐπισκοπεῖο. Ὁ ἴδιος ὁ Ἐπίσκοπος Ἰωάννης ὑπέστη καρδιακὴ προσβολὴ καὶ μεταφέρθηκε στὸ Νοσοκομεῖο τοῦ Βράνοβ. Στὴν πόλη Μεντζιλαμπόρτσε στὶς 23-10-1991, οἱ Οὐνῖτες μὲ τὴ συνοδεία 80 ἀστυνομικῶν μπῆκαν σὲ Ὀρθόδοξο Ναὸ καὶ ἀφαίρεσαν ὅλες τὶς ὀρθόδοξες εἰκόνες. Στὴν πόλη Στρόπκοβ, στὶς 11 Ἰανουαρίου 1992, Οὐνῖτες καὶ Ρωμαιοκαθολικοὶ μαζὶ ἄρχισαν νὰ καταστρέφουν τὸ σπίτι τοῦ Ὀρθόδοξου ἱερέα, σὲ ἕνα δωμάτιο τοῦ ὁποίου ὑπῆρχε μικρὸ ἐκκλησάκι καὶ στὸ ὁποῖο ἐκκλησιαζόταν ἡ Ἐνορία. Γκρέμισαν τὴ στέγη, ἔκοψαν τὸ ἠλεκτρικὸ ρεῦμα καὶ τὸ τηλέφωνο καὶ τελικὰ ἔδιωξαν τὸν ἱερέα, ὁ ὁποῖος τώρα τελεῖ τὶς Ἀκολουθίες σ' ἕνα ξύλινο σπιτάκι, στὸ ὁποῖο οἱ πιστοὶ μετέφεραν μερικὲς εἰκόνες, ποὺ τὶς φυλάγουν μὲ πολλὴ προσοχή, γιὰ νὰ μη τις πάρουν οἱ Οὐνῖτες καὶ τὶς κάψουν»[10].
Καὶ συνεχίζει: «Ὅταν οἱ κομμουνιστὲς κατέλαβαν τὴν Τσεχοσλοβακία, Οἱ Οὐνῖτες Παπικοὶ βρῆκαν τότε εὐκαιρία καὶ ἐπιτέθηκαν μὲ πρωτοφανῆ ἀγριότητα ἐναντίων τῶν Ὀρθοδόξων χριστιανῶν, Ἀλλὰ ἂς ἀφήσουμε τὸ Μητροπολίτη Πράγας καὶ πάσης Τσεχοσλοβακίας κ. Δωρόθεο νὰ ἐπισημάνει τοὺς βανδαλισμοὺς τῶν Οὐνιτῶν στὶς παρακάτω περιοχές: α) Λιτμανοβά, περιοχῆς Στάρ - Λουμπόνβα: Καταστράφηκε ἡ Ἐκκλησία καὶ ἀσκήθηκε συστηματικὸς διωγμὸς κατὰ τῶν Ὀρθοδόξων. β) Κλενοβά, περιοχῆς Χουμενέ: Τὸ Πάσχα τοῦ 1969 οἱ Οὐνῖτες πυροβόλησαν τὴν Ἐκκλησία. γ) Στοπκόφ, περιοχῆς Σβίντικ: Οἱ Οὐνῖτες κατέστρεψαν τὴν Ἐκκλησία. Ἀνέβηκαν στὸ καμπαναριὸ καὶ ἔσπασαν τὸν ὀρθόδοξο τριπλὸ σταυρό. Κατεδάφισαν τὸ σπίτι τοῦ ἱερέα καὶ πέταξαν τὰ ἔπιπλα στὸ δρόμο καὶ τὰ κατέστρεψαν. δ) Τσεσκόφ, περιοχῆς Τρεμποσόφ: Κατέλαβαν τὴν Ἐκκλησία μὲ τὴ βία, τὴν ὥρα ποὺ γινόταν ἡ θεία Λειτουργία. Ὁ Λειτουργὸς ἱερέας κακοποιήθηκε σὲ τέτοιο σημεῖο, ὥστε χρειάσθηκε νὰ μείνει γιὰ καιρὸ στὸ Νοσοκομεῖο. Κι' αὐτὸ ἦταν τὸ πιὸ λίγο. Τὸ πιὸ μεγάλο γιὰ τὸν ἱερέα ἦταν, ποὺ δὲν πρόλαβε νὰ τελειώσει τὴ θεία Λειτουργία. ε) Μαλὲ Ζαλουζίτσε, περιοχῆς Μιχαλόφτσε: Στὸ χωριὸ αὐτὸ ὑπάρχουν 42 οἰκογένειες Ὀρθοδόξων καὶ 28 Οὐνιτῶν. Οἱ Οὐνῖτες καὶ οἱ Καθολικοὶ συγκέντρωσαν ἀπ' ὅλη τὴν Ἐπαρχία 3000 ὀπαδούς τους, γιὰ νὰ καταστρέψουν τὴν Ἐκκλησία τῶν Ὀρθοδόξων. Οἱ Ὀρθόδοξοι ὑπεράσπισαν τὸ Ναό τους καὶ θέλησαν νὰ τὸν προφυλάξουν ἀπὸ τὴ βεβήλωση, ἀλλὰ χύθηκε αἷμα πολύ. Ὡστόσο τὸ αἷμα τῶν Ὀρθοδόξων ποὺ χύθηκε καὶ ἔβαψε τὸ δρόμο καὶ τὸ δάπεδο τοῦ Ναοῦ, δὲν ἐμπόδισε τοῦ Οὐνῖτες "ἱερεῖς" νὰ τὸ πατήσουν καὶ νὰ μποῦν στὸ Ναὸ τῶν Ὀρθοδόξων, γιὰ νὰ τελέσουν τὴ Λειτουργία τους! Στ) Στὸ Κουσμίτσε, περιοχῆς Τρεμπισόφ: Ἡ Ἐκκλησία καταστράφηκε, ὁ ἱερέας κακοποιήθηκε ἄγρια ἀπὸ τοὺς φανατισμένους Οὐνῖτες. Δάρθηκε σκληρά, χωρὶς λύπη καὶ οἶκτο, καὶ διαπομπεύτηκε στὴν πόλη. Τὴν ἴδια ὥρα Οὐνῖτες φώναζαν νὰ τὸν κρεμάσουν! Μάταια διαμαρτυρήθηκε ὁ Μητροπολίτης Πράγας στὸ Βατικανό. Τὸ Βατικανὸ τήρηση σ ἰ γ ἤ. Τί νὰ ἔλεγε, ἀφοῦ αὐτὸ δημιούργησε ἡ Οὐνία καὶ ἀφοῦ αὐτὸ εὐλογεῖ τὰ ἐγκλήματά της στὶς Ὀρθόδοξες χῶρες; Καὶ τονίζει ὁ ἱεράρχης της Τσεχοσλοβακίας: "Ὁμιλεῖ ἀφ' ἑαυτοῦ το γεγονὸς τῆς σιωπῆς τοῦ Βατικανοῦ"»[11].
Ἀλλὰ τὸ μεγαλύτερο ἔγκλημα τῶν οὐνιτῶν, ἕνα ἀπὸ τὰ φρικτότερα τῆς ἱστορίας, εἶναι αὐτὸ κατὰ τῶν Ὀρθοδόξων Σέρβων κατὰ τὴν περίοδο τοῦ Β΄ παγκοσμίου πολέμου, «ἡ μεγαλυτέρα σφαγὴ Ὀρθοδόξων ἀπὸ τὸν χρόνο τῆς ἐλεύσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐπ' ὠφελείᾳ τοῦ Παπισμοῦ»! Οὐνῖτες καὶ φανεροὶ παπικοὶ Κροάτες, ὑπὸ τὸν διαβόητο φασίστα ἡγέτη Ἄντε Πάβελιτς, τὶς «εὐλογίες» τοῦ Βατικανοῦ καὶ τὴν «πνευματικὴ καθοδήγηση» τοῦ παπικοῦ «ἀρχιεπισκόπου» τοῦ Ζάγκρεμπ Α. Στέπινατς (σημερινοῦ «ἁγίου» τοῦ Παπισμοῦ), κατακρεούργησαν πολὺ περισσότερους ἀπὸ 880.000 Ὀρθοδόξους Σέρβους, διότι ἀρνοῦνταν νὰ γίνουν παπικοὶ οὐνῖτες! «Ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι ἱερεῖς τῆς περιοχῆς συλλαμβάνονται, δένονται μὲ σύρματα σὲ πρόχειρους σταυροὺς καὶ ὕστερα ἐκτελοῦνται κυρίως μὲ λιθοβολισμό. Κατόπιν καλοῦν τοὺς Ὀρθοδόξους λαϊκοὺς νὰ γίνουν καθολικοί, γιατί ἀλλιῶς ὅλοι τους θὰ θανατωθοῦν. Τότε 880.000, ἀπὸ παιδιὰ τῶν πρώτων τάξεων τοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου μέχρι καὶ γέροντες, δίνουν μία καὶ μόνη ἀπάντηση: "Ὄχι. Θέλομεν νὰ ἀποθάνωμεν μὲ τὴν Ὀρθόδοξο πίστιν τῶν προγόνων μας". Τότε δίνεται τὸ σύνθημα τῆς γενικῆς σφαγῆς. Ὀκτακόσιες ὀγδόντα χιλιάδες Ὀρθόδοξοι θανατώνονται ὕστερα ἀπὸ πολλὰ βασανιστήρια. Πέθαναν, ἀλλὰ δὲν φράγκεψαν. Πέθαναν, ἀλλὰ δὲν ἔγιναν καθολικοί. Πέθαναν ἀλλὰ δὲν προσκύνησαν τὸν Πάπα. Αἰωνία ἡ μνήμη τῶν 880.000 αὐτῶν μαρτύρων τῆς Ὀρθοδοξίας!»[12]!
Τὸ ἴδιο καὶ στὴν σημερινὴ Οὐκρανία. «Τελευταία, οἱ Οὐνῖτες κατέλαβαν τόσους ὀρθοδόξους ναούς, ὥστε ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία νὰ διαθέτη πλέον ἐκεῖ ἐλαχίστους γιὰ τὶς ἀνάγκες της. Ἡ ἀγριότης καὶ τὸ μῖσος τῶν Οὐνιτῶν ἐναντίον τῶν ὀρθοδόξων ἐκδηλώθηκαν ποικιλοτρόπως. Ἕνα μόνο περιστατικὸ ἀναφέρουμε ἐδῶ. Μιὰ μέρα οἱ Οὐνῖτες συνέλαβαν τὸν ὀρθόδοξο ἐφημέριο π. Ἀνδρέα Κουστίνυσκυ, ὁ ὁποῖος ἦταν πρῶτα Οὐνίτης καὶ κατόπιν μετεστράφη στὴν Ὀρθοδοξία. Τὴν μεταστροφή του στὴν Ὀρθοδοξία ἐκδικούμενοι, οἱ προβατόσχημοι αὐτοὶ λύκοι, συνέλαβαν τὸν ὀρθόδοξο κληρικὸ καὶ τὸν ἔπνιξαν στὸ ποτάμι!»[13]!
Ἡ Οὐνία ἔχει καταδικαστεῖ πάμπολλες φορὲς ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, ὡς δολιότητα, ἀπάτη καὶ σφόδρα ἀντιχριστιανικὴ πρακτική. Παραμένει πάντοτε, κατὰ τὴν πατριαρχικὴ Ἐγκύκλιο τοῦ 1838, «μέθοδος ἀπόκρυφος καὶ ὄργανον καταχθόνιον, δι’ οὐ παρασύρουσι τοὺς εὐήθεις καὶ εὐαπατήτους πρὸς τὸν Παπισμόν»[14]. Ὅπως τονίζει ὁ μακαριστὸς π. Γ. Μεταλληνός: «Οὐνία καὶ Παπισμὸς ταυτίζονται. Οἱ Οὐνῖτες, μάλιστα, στηρίζουν τὸν παπικὸ θεσμὸ μὲ φανατισμὸ μεγαλύτερο ἀπ’ ὅ, τί οἱ Ρωμαιοκαθολικοί. Ἀνάμεσα στοὺς τελευταίους ὑπάρχουν καὶ κάποιοι, ποὺ κατορθώνουν νὰ ἀποδεσμευθοῦν ἀπὸ τὸν "παπικὸ μυστικισμό", ποὺ ἔντεχνα καλλιεργεῖται, ἰδιαίτερα στὰ κατώτερα λαϊκὰ στρώματα, καὶ ἀσκοῦν μία, ὑποτυπώδη ἔστω, κριτικὴ στὸν Πάπα (βλέπε π.χ. λατινικὴ Ἀμερική). Οἱ Οὐνῖτες ὅμως ἀπὸ τὸν παπικὸ θεσμὸ ἐξαρτοῦν τὴν ὕπαρξή τους καὶ γι’ αὐτὸ ἀποβαίνουν οἱ σκληρότεροι ὑποστηρικτὲς τοῦ Πάπα. Γι’ αὐτό, ἐνῷ σὲ παλαιότερες ἐποχὲς ἡ Ρώμη εὐχάριστα δεχόταν, ἢ καὶ βοηθοῦσε, τὴν ἀφομοίωση τῶν Οὐνιτῶν, σήμερα ἀποτρέπει τὴν ἀφομοίωσή τους καὶ εὐνοεῖ τὴ διατήρησή τους»[15].
Τὸν Ἰούνιο τοῦ 1990 στὴν ὁλομέλεια τοῦ μικτοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου Ὀρθοδόξων - Ρωμαιοκαθολικῶν στὸ Freising τοῦ Μονάχου, ὅλα τὰ μέλη τῶν δύο Ἐπιτροπῶν, Ὀρθόδοξοι καὶ Ρωμαιοκαθολικοί, μετὰ ἀπὸ δραματικὲς συνεδρίες καὶ ἔντονη ἀντιπαράθεση θέσεων καὶ ἐπιχειρημάτων, κατέληξαν στὸ νὰ ἀπορρίψουν καὶ καταδικάσουν τὴν Οὐνία, ὡς μία μεσαιωνικὴ μέθοδο ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν, ἡ ὁποία ἀντὶ νὰ βοηθήσει στὴν προσέγγιση μεγάλωσε καὶ διηύρυνε τὶς διαιρέσεις, ἄνοιξε μεγαλύτερες πληγές[16]. Ἀλλὰ ὁ τότε «Πάπας» δὲν δέχτηκε καὶ ἀπέρριψε τὴν ἀπόφαση τῆς Ἐπιτροπῆς, συνεχίζοντας ἀνερυθρίαστα νὰ στηρίζει τὴν Οὐνία. Τὴν ἀμέριστη στήριξή της συνεχίζουν καὶ οἱ διάδοχοί του ὡς τὰ σήμερα, προφανῶς διότι ἀποτελεῖ πρόσφορος καὶ δυναμικὸς τρόπος διείσδυσης τοῦ Παπισμοῦ στὸν ὀρθόδοξο χῶρο καὶ ἀποτελεσματικὴ τακτικὴ προσηλυτισμοῦ! Αὐτὴ τὴν δολιότητα ἔδειξε ὅτι θὰ συνεχίσει, ἐπάξια τῶν προκατόχων του, καὶ ὁ νέος «Πάπας» Λέοντας ΙΔ΄.
Ἀλλὰ καὶ ἡ Ἑλληνικὴ Πολιτεία ἀσχολήθηκε μὲ τὴν ἀπάτη τῆς Οὐνίας στὴν χώρα μας. «Τὸ θέμα τῶν Οὐνιτῶν στὴν Ἑλλάδα τέθηκε καὶ στὴ Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων (1929) χωρὶς ὅμως νὰ δοθεῖ λύση. Ἐκδόθηκαν ὅμως δύο δικαστικὲς ἀποφάσεις, μὲ βουλεύματα τοῦ Ἐφετείου Ἀθηνῶν (1930) καὶ τοῦ Ἀρείου Πάγου (1931), ποὺ ἐπέβαλλαν στοὺς Οὐνῖτες τὴν ἀπαγόρευση νὰ φοροῦν τὸ ἐξωτερικὸν ἔνδυμα τῶν Ὀρθοδόξων κληρικῶν τῆς χώρας, γιὰ νὰ ἀποφεύγεται ἡ σύγχυσή τους μὲ τὸν ὀρθόδοξο Κλῆρο. Οἱ ἀποφάσεις αὐτὲς δὲν ἔγιναν σεβαστὲς ἀπὸ τοὺς Οὐνῖτες»[17]!
Ἰδοὺ λοιπὸν γιατί δυσφοροῦμε, βλέποντας τοὺς ἀδιάντροπους οὐνῖτες «κληρικοὺς» νὰ παριστάνουν τοὺς ὀρθοδόξους κληρικοὺς καὶ ἀνησυχοῦμε γιὰ τὴν διαβρωτική τους δράση, μὲ τὴν ὁποία πραγματοποιοῦν προσηλυτιστικὴ δράση σὲ βάρος τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν, μὲ τὴν δολιότητα τῆς συγκάλυψης!
Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ τῶν Παραθρησκειῶν
[1] https://portnet.gr/giati-epsallan-to-christos-anesti-sta-ellinika-stin-kideia-tou-papa-fragkiskou/
[2] Ὅπου ἀνωτέρω
[3] Ὅπου ἀνωτέρω
[4] https://www.youtube.com/watch?v=LYXQ332RMTU&t=3s
[5] Περιοδικὸ Ρεσάλτο τ. 26, Μάρτιος 2008 καὶ https://meteoronlithopolis.gr/orthodoxy/heresies-heterodedactics/i-oynia-prosopo-kai-prosopeio/
[6] https://www.impantokratoros.gr/unia-douriosipos.el.aspx
[7] Περιοδικὸ Ρεσάλτο τ. 26, Μάρτιος 2008 καὶ https://meteoronlithopolis.gr/orthodoxy/heresies-heterodedactics/i-oynia-prosopo-kai-prosopeio/
[8] https://www.impantokratoros.gr/unia-douriosipos.el.aspx
[9] Ὅπου ἀνωτέρω
[10] Ὅπου ἀνωτέρω
[11] Ὅπου ἀνωτέρω
[12] Ὅπου ἀνωτέρω
[13] Ὅπου ἀνωτέρω
[14] Περιοδικὸ Ρεσάλτο τ. 26, Μάρτιος 2008 καὶ https://meteoronlithopolis.gr/orthodoxy/heresies-heterodedactics/i-oynia-prosopo-kai-prosopeio/
[15] Ὅπου ἀνωτέρω
[16] https://www.impantokratoros.gr/6B868F44.el.aspx
[17] Γ. Μεταλληνός, Οὐνία. Πρόσωπο καὶ προσωπεῖο. Ἡ Οὐνία χθὲς καὶ σήμερα, ἐκδ. Ἁρμός, Ἀθήνα 1993, σ. 28-31.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου