Πολλοὶ σύγχρονοι κληρικοὶ εἶναι αἰχμάλωτοι τοῦ κοσμικοῦ φρονήματος καὶ μιλοῦν γιὰ ἐκσυγχρονισμὸ τῆς ἱερατικῆς ἐμφάνισης, προκειμένου νὰ πλησιάζουν τοὺς ἀνθρώπους μὲ ἄνεση καὶ νὰ ἐπικοινωνοῦν μαζί τους στὰ πλαίσια τοῦ ποιμαντικοῦ τους ἔργου. Ὁ σκοπὸς βέβαια εἶναι ἄλλος. Θέλουν ἐλευθερία, γιὰ νὰ ἱκανοποιοῦν τὶς κοσμικές τους ἐπιθυμίες καὶ ὄχι γιὰ νὰ προσελκύσουν τοὺς ἀνθρώπους στὴν Ἐκκλησία. Αὐτὸ τὸ καταλαβαίνει καὶ ὁ πιὸ ἁπλὸς χριστιανός.
Οἱ νεωτεριστὲς κληρικοὶ ἔχουν ἱκανότητες στὴν τέχνη τῆς ὑποκρισίας καὶ προσπαθοῦν νὰ διαστρεβλώνουν τὰ γεγονότα καὶ νὰ περιφρονοῦν τοὺς εὐσεβεῖς ἀνθρώπους, oἱ ὁποῖοι προφανῶς καὶ δὲν συμφωνοῦν μὲ τὸ ἀντιπαραδοσιακό τους πνεῦμα, ποὺ ἀποκαλύπτει τὴν πνευματική τους πτωχεία. Πρέπει ὅμως νὰ δεχθοῦν κάποτε ποιὰ εἶναι ἡ πραγματικότητα στοὺς συνειδητοὺς χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι σέβονται καὶ ἀγαποῦν τοὺς παραδοσιακοὺς κληρικούς. Ἀκόμα καὶ οἱ προοδευτικοὶ χριστιανοὶ αὐτοὺς ἐμπιστεύονται, γιατί ἔχουν διαπιστώσει... τὴν ἁγνότητα τῶν προθέσεών τους, τὸ ταπεινό τους φρόνημα καὶ τὴν προσεκτική τους ζωή.
Ἡ παρουσία τῶν νεωτεριστῶν καὶ κοσμικοφρόνων κληρικῶν ὑποστηρίζεται, δυστυχῶς, καὶ ἀπὸ τοὺς οἰκείους μητροπολίτες, ποὺ ἔχουν τὸ ἴδιο φρόνημα μὲ τοὺς ὑφισταμὲνους τους. Στὶς περιπτώσεις αὐτὲς ἡ κατάσταση εἶναι προβληματικὴ καὶ οἱ πιστοὶ – ὅσοι ὑπάρχουν ἀκόμα ἐκεῖ – εἶναι πικραμὲνοι, ἀλλά καὶ ἀπογοητευμένοι, γιατί τὸ κοσμικὸ φρόνημα εἶναι δύσκολο νὰ ἀντικατασταθεῖ ἀπὸ τὸ ἐκκλησιαστικό, τὸ ὁποῖο προϋποθέτει πνευματικὸ ἀγώνα καὶ συνέχεια στὴν τήρηση τῶν θείων ἐντολῶν. Αὐτὰ ὅμως εἶναι ἄγνωστα στοὺς μὴ παραδοσιακοὺς κληρικούς, οἱ ὁποῖοι θεολογοῦν μὲ τὴν κοσμική τους σοφία, ἀναφέρονται σὲ ὑψηλὲς καὶ δυσπρόσιτες πνευματικὲς καταστάσεις, ὅπως «τὸ καθ’ ὁμοίωσιν», τὴ θέωση, τὸ ἄκτιστο φῶς κ.ἄ., χωρὶς νὰ ἔχουν ἀνεβεῖ οὔτε τὴν πρώτη βαθμίδα τῆς κλίμακας τῶν ἀρετῶν. Τελικὰ γιὰ αὐτοὺς ἡ πνευματικὴ ζωὴ εἶναι κάτι ποὺ δὲν ἔχει ἰδιαίτερη ἀξία, ἐνῶ τὶς θεολογικές τους ἀναλύσεις τὶς ἔχουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἀνάγκη καὶ δὲν προϋποθέτουν τὸν κόπο γιὰ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν!
Ἀλλὰ γιατί ματαιοπονοῦμε τόσο πολὺ μὲ τὴν ἀναφορά μας στοὺς προοδευτικοὺς κληρικούς; Εἶναι προτιμότερο νὰ θυμηθοῦμε πῶς ἤθελε τοὺς κληρικοὺς ὁ ἀξιοθαύμαστος καὶ γενναῖος Ἱεράρχης π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης. Μεταφέρουμε ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ κάποια ἐγκύκλιό του πρὸς τοὺς ἱερεῖς: «Ἐπειδὴ τινες ἐξ ὑμῶν περικόπτουν τὴν κόμη καὶ τὴν γενειάδα των καὶ προσκαλοῦν κουρεῖς πρὸς περιποίησιν καὶ καλλωπισμόν, ἢ καὶ εἰς τὰ κουρεῖα εἰσέρχονται, καὶ ἀρωματίζονται καὶ ξυρίζουν καὶ τοὺς αὐχένας των, ὡς κομψευόμενοι νεανίαι ἐμφανιζόμενοι, καὶ σκανδαλίζουν τὰς ἁπλοϊκάς ψυχάς τῶν χωρικῶν μας, καὶ κακὸν παράδειγμα γίνονται γιὰ τοὺς ἐντοπίους κληρικούς, διὰ ταῦτα, ἐπιθυμοῦντες νὰ ἄρωμεν τὸ σκάνδαλον, παραγγέλλομεν ὅτι οὔτε ψαλίδα οὔτε ξυράφι θὰ μεταχειρισθῆτε, οὔτε κουρεῖον θὰ ἐπισκεφθῆτε, οὔτε θὰ ἀρωματίζεσθε. Καθαροὶ μέν, ἀλλὰ σεμνοὶ καὶ ἀπέριττοι θὰ ἐμφανίζεσθε. Ἡ πρόοδος καὶ ἡ ἀνακαίνισις τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν δὲν θὰ προέλθη ἐκ τῆς κοπῆς τῶν γενείων καὶ τῆς κόμης, ἀλλ’ ἐκ τῆς καθαρότητος τῆς ἀποβολῆς τοῦ τετιμημένου ράσου, ὡς τινὲς μοντέρνοι θεολόγοι φρονοῦν, ἀλλ’ ἐκ τῆς ἁγιότητος τοῦ βίου. Τῆς ἁγιότητος ἀπούσης οὐδεμία πρόοδος καὶ ἀνακαίνισης δύναται νὰ ἐπέλθη ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ. Ὄχι λοιπὸν ἐκ τῶν γενείων καὶ τῆς κόμης, ἀλλ’ ἐκ τῆς καθαρότητος τῆς καρδίας ἂς ἐπιδιώξωμεν τὴν ἀνακαίνισιν καὶ πρόοδον τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν».
Εὐχὴ ὅλων εἶναι οἱ νεωτεριστὲς κληρικοὶ νὰ ἐπιστρέψουν στὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας.
Οἱ νεωτεριστὲς κληρικοὶ ἔχουν ἱκανότητες στὴν τέχνη τῆς ὑποκρισίας καὶ προσπαθοῦν νὰ διαστρεβλώνουν τὰ γεγονότα καὶ νὰ περιφρονοῦν τοὺς εὐσεβεῖς ἀνθρώπους, oἱ ὁποῖοι προφανῶς καὶ δὲν συμφωνοῦν μὲ τὸ ἀντιπαραδοσιακό τους πνεῦμα, ποὺ ἀποκαλύπτει τὴν πνευματική τους πτωχεία. Πρέπει ὅμως νὰ δεχθοῦν κάποτε ποιὰ εἶναι ἡ πραγματικότητα στοὺς συνειδητοὺς χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι σέβονται καὶ ἀγαποῦν τοὺς παραδοσιακοὺς κληρικούς. Ἀκόμα καὶ οἱ προοδευτικοὶ χριστιανοὶ αὐτοὺς ἐμπιστεύονται, γιατί ἔχουν διαπιστώσει... τὴν ἁγνότητα τῶν προθέσεών τους, τὸ ταπεινό τους φρόνημα καὶ τὴν προσεκτική τους ζωή.
Ἡ παρουσία τῶν νεωτεριστῶν καὶ κοσμικοφρόνων κληρικῶν ὑποστηρίζεται, δυστυχῶς, καὶ ἀπὸ τοὺς οἰκείους μητροπολίτες, ποὺ ἔχουν τὸ ἴδιο φρόνημα μὲ τοὺς ὑφισταμὲνους τους. Στὶς περιπτώσεις αὐτὲς ἡ κατάσταση εἶναι προβληματικὴ καὶ οἱ πιστοὶ – ὅσοι ὑπάρχουν ἀκόμα ἐκεῖ – εἶναι πικραμὲνοι, ἀλλά καὶ ἀπογοητευμένοι, γιατί τὸ κοσμικὸ φρόνημα εἶναι δύσκολο νὰ ἀντικατασταθεῖ ἀπὸ τὸ ἐκκλησιαστικό, τὸ ὁποῖο προϋποθέτει πνευματικὸ ἀγώνα καὶ συνέχεια στὴν τήρηση τῶν θείων ἐντολῶν. Αὐτὰ ὅμως εἶναι ἄγνωστα στοὺς μὴ παραδοσιακοὺς κληρικούς, οἱ ὁποῖοι θεολογοῦν μὲ τὴν κοσμική τους σοφία, ἀναφέρονται σὲ ὑψηλὲς καὶ δυσπρόσιτες πνευματικὲς καταστάσεις, ὅπως «τὸ καθ’ ὁμοίωσιν», τὴ θέωση, τὸ ἄκτιστο φῶς κ.ἄ., χωρὶς νὰ ἔχουν ἀνεβεῖ οὔτε τὴν πρώτη βαθμίδα τῆς κλίμακας τῶν ἀρετῶν. Τελικὰ γιὰ αὐτοὺς ἡ πνευματικὴ ζωὴ εἶναι κάτι ποὺ δὲν ἔχει ἰδιαίτερη ἀξία, ἐνῶ τὶς θεολογικές τους ἀναλύσεις τὶς ἔχουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἀνάγκη καὶ δὲν προϋποθέτουν τὸν κόπο γιὰ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν!
Ἀλλὰ γιατί ματαιοπονοῦμε τόσο πολὺ μὲ τὴν ἀναφορά μας στοὺς προοδευτικοὺς κληρικούς; Εἶναι προτιμότερο νὰ θυμηθοῦμε πῶς ἤθελε τοὺς κληρικοὺς ὁ ἀξιοθαύμαστος καὶ γενναῖος Ἱεράρχης π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης. Μεταφέρουμε ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ κάποια ἐγκύκλιό του πρὸς τοὺς ἱερεῖς: «Ἐπειδὴ τινες ἐξ ὑμῶν περικόπτουν τὴν κόμη καὶ τὴν γενειάδα των καὶ προσκαλοῦν κουρεῖς πρὸς περιποίησιν καὶ καλλωπισμόν, ἢ καὶ εἰς τὰ κουρεῖα εἰσέρχονται, καὶ ἀρωματίζονται καὶ ξυρίζουν καὶ τοὺς αὐχένας των, ὡς κομψευόμενοι νεανίαι ἐμφανιζόμενοι, καὶ σκανδαλίζουν τὰς ἁπλοϊκάς ψυχάς τῶν χωρικῶν μας, καὶ κακὸν παράδειγμα γίνονται γιὰ τοὺς ἐντοπίους κληρικούς, διὰ ταῦτα, ἐπιθυμοῦντες νὰ ἄρωμεν τὸ σκάνδαλον, παραγγέλλομεν ὅτι οὔτε ψαλίδα οὔτε ξυράφι θὰ μεταχειρισθῆτε, οὔτε κουρεῖον θὰ ἐπισκεφθῆτε, οὔτε θὰ ἀρωματίζεσθε. Καθαροὶ μέν, ἀλλὰ σεμνοὶ καὶ ἀπέριττοι θὰ ἐμφανίζεσθε. Ἡ πρόοδος καὶ ἡ ἀνακαίνισις τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν δὲν θὰ προέλθη ἐκ τῆς κοπῆς τῶν γενείων καὶ τῆς κόμης, ἀλλ’ ἐκ τῆς καθαρότητος τῆς ἀποβολῆς τοῦ τετιμημένου ράσου, ὡς τινὲς μοντέρνοι θεολόγοι φρονοῦν, ἀλλ’ ἐκ τῆς ἁγιότητος τοῦ βίου. Τῆς ἁγιότητος ἀπούσης οὐδεμία πρόοδος καὶ ἀνακαίνισης δύναται νὰ ἐπέλθη ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ. Ὄχι λοιπὸν ἐκ τῶν γενείων καὶ τῆς κόμης, ἀλλ’ ἐκ τῆς καθαρότητος τῆς καρδίας ἂς ἐπιδιώξωμεν τὴν ἀνακαίνισιν καὶ πρόοδον τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν».
Εὐχὴ ὅλων εἶναι οἱ νεωτεριστὲς κληρικοὶ νὰ ἐπιστρέψουν στὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας.
Οι ιερείς πρέπει να είναι ιερείς κι όχι δημόσιοι υπάλληλοι .
ΑπάντησηΔιαγραφή