Ἀπὸ τὴν ὥρα τῆς τραγικῆς ἀποστασίας καὶ τὴν αὐτονόμησή του ἀπὸ τὴν Τριαδικὴ Ἐδεμικὴ ἀγάπη, ὁ ἄνθρωπός μας φορτώθηκε ὅλα τὰ πάθη· φτώχυνε, ὀρφάνεψε, λοξοδρόμησε καὶ γδάρθηκε σὲ στράτες ἀγκαθόσπαρτες γιατί δὲν ἔμεινε ἐκεῖ ποὺ τὸν ἔπλασε καὶ τὸν τοποθέτησε ὁ δημιουργός του Χριστὸς· ζήτησε ἄλλο ἀφεντικό, σκληρὸ καὶ τύραννο καὶ πῆρε ἐνσυνείδητα τὸ δρόμο τῆς αὐτοκαταστροφῆς μὲ ἀποτέλεσμα νὰ θολώσει ἡ σκέψη του καὶ βυθίστηκε ἡ καρδιά του σὲ ὅλα τὰ ἀνομολόγητα πνευματικὰ καὶ σαρκικὰ ἁμαρτήματα.
Ὅμως ὁ Θεὸς δὲν τὸν λησμόνησε. Δὲν ἀρνήθηκε τὸ ἔργο τῶν χεριῶν του. Καὶ σὲ μιὰ θεϊκὴ ὑπέρβαση τῆς ἀνθρώπινης δυνατότητας γιὰ κατανόηση τοῦ μυστηρίου τῆς θείας ἀγάπης «ἐξαπέστειλε τὸν Υἱὸν αὐτοῦ». Ἡ ὑπουργὸς τοῦ μυστηρίου ἡ Παρθένος Μαρία μὲ τὴν ἀνυπέρβλητη ἁγιότητα, τὸ ψυχικὸ κάλλος, τὴν ἁγνότητα τοῦ βίου καὶ τὴν ὑπακοή της στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, γίνεται μέσο γιὰ τὴν... προσέγγιση τοῦ Πλάστου μὲ τὸ πεπτωκὸς πλάσμα, σημεῖο ἐπαφῆς μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων ἔπειτα ἀπὸ ἀμοιβαία συνάντηση καὶ κοινωνία.
To φὼς τῆς φάτνης τῆς Βηθλεὲμ αὐτό μᾶς ὑπενθυμίζει. Ἔρχεται ὁ Θεὸς ἐκείνη τὴν κατασκότεινη νύχτα νὰ διαλύσει ὅλα τὰ σκοτάδια τῆς ψυχῆς καὶ νὰ φέρει τὸ φὼς στὴ γῆ, τὴ χαρὰ στὸ βασίλειο τοῦ πόνου, τὴν ἐλπίδα στὴν ἀπελπισμένη οἰκουμένη, τὴν δύναμη στὸ χῶρο τῆς ἀδυναμίας, τὴ ζωὴ στὴ σκιὰ τοῦ θανάτου.
Ἔχουμε μπροστά μας μιὰ μοναδικὴ φτώχεια, ἕνας σταῦλος σκοτεινός, βρώμικος, ὑγρός. Ἕνα παχνὶ μὲ ἄχυρα, λίγα φτωχὰ σπάργανα... Ὅμως οὔτε ἡ φτώχεια, οὔτε ἡ ἀσημότητα θὰ ἐμποδίσουν τοὺς ποιμένες νὰ ἔρθουν νὰ προσκυνήσουν, νὰ θαυμάσουν καὶ ἀργότερα τοὺς Μάγους νὰ πέσουν στὰ γόνατα μπροστά του καὶ νὰ προσφέρουν «χρυσόν, λίβανον καὶ σμύρναν». Καὶ κάτι ἀκόμα πιὸ σπουδαῖο. Σ’ αὐτὸ τὸ ἀδύναμο βρέφος τῆς Παρθένου θὰ καταθέσουν οἱ σοφοὶ τὴ σοφία τους, οἱ εὐγενεῖς τὰ στέμματά τους, οἱ ἰσχυροὶ τὰ σκῆπτρα οἱ πονεμένοι τῆς γῆς τὰ δάκρυα, οἱ ἅγιοι τὰ κρίνα τους καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ τὰ πονεμένα στήθια τους γιὰ νὰ φύγουν λυτρωμένοι καὶ ξαλαφρωμένοι...
Σ’ αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν ἐποχὴ ἔρχεται ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ γιὰ νὰ μᾶς ὑπενθυμίσει καὶ πάλι ὅτι τὸ Βρέφος ποὺ ἀνακλίνεται στὴ φάτνη ἀπὸ τὴν Παρθένο Μαρία εἶναι ὁ παντέλειος Θεὸς καὶ σὲ πεῖσμα ὅλων τῶν σατανικῶν καὶ σκοτεινῶν δυνάμεων ἡ ζωή μας ἔχει νόημα, σκοπό, ἔχει ἰδιαίτερη ὀμορφιὰ ποὺ ἀξίζει νὰ τὴ χαρεῖ κανείς. Ἡ θεία Γέννηση μᾶς τονίζει ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι σ’ ὅλα τὰ πλάτη καὶ μήκη τῆς γῆς εἴμαστε παιδιὰ τοῦ Θεοῦ, ἀδέρφια μεταξύ μας καὶ ἑπομένως μποροῦμε νὰ ζήσουμε σὰν ἄνθρωποι μὲ σεβασμό, μὲ ἐλευθερία, μὲ ἀξιοπρέπεια μὲ «καταλλαγὴ» καὶ συμφιλίωση!
Δὲν χορταίνουμε νὰ τὸ διαλαλοῦμε· Ὁ Θεὸς ἀπὸ φιλανθρωπία ταπεινώνεται καὶ γίνεται ἄνθρωπος, νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὸν ἄνθρωπο καὶ νὰ τὸν σώσει. Πρέπει ὅμως καὶ ὁ ἄνθρωπος νὰ θέλει καὶ νὰ ἀγωνίζεται γιὰ ν’ ἀνεβεῖ πρὸς τὸ Θεὸ ποὺ τοῦ ἁπλώνει τὸ χέρι.
Καὶ σήμερα ἡ φτωχικὴ φάτνη τῆς Βηθλεὲμ μᾶς καλεῖ «ποὺ ἐγεννήθη ὁ Χριστὸς» γιὰ νὰ μᾶς δείξει τὸν ἀληθινὸ δρόμο τῆς θεώσεως γιὰ νὰ μᾶς πεὶ πὼς ὁ οὐρανὸς μπορεῖ νὰ γίνει ἕνα σπήλαιο ὅταν σ’ αὐτὸ κατεβαίνει ὁ βασιλιᾶς τοῦ οὐρανοῦ καὶ μιὰ φάτνη μπορεῖ ν’ ἀποκτήσει ὅπου γίνεται «χωρίον» στὸ ὁποῖο ἀνακλίνεται ὁ ἀχώρητος. Γιατί ὅπου βρίσκεται ὁ Χριστὸς ἐκεῖ εἶναι ὁ οὐρανὸς καὶ ὁ Παράδεισος καὶ στὴ ζωὴ ποὺ μιμεῖται τὴ δική του ζωὴ τῆς ταπεινώσεως τῆς αὐταπαρνήσεως καὶ τῆς κακοπαθείας ὑπάρχει ἡ χαρὰ τοῦ οὐρανοῦ καὶ ἡ ἐσωτερικὴ ἀνάπαυση ποὺ τόσο διψοῦμε ὅλοι.
Ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα: Ἀφοῦ τὰ Χριστούγεννα εἶναι ἡ κατ’ ἐξοχὴν ἑορτὴ τῆς ἀγάπης ποῦ εἶναι ὁ Χριστὸς ποὺ θὰ συναντήσω; Στὸ πρόσωπο ποιῶν ἀδερφῶν του καὶ ἀδερφῶν μας θὰ τὸν ἀναγνωρίσω γιὰ νὰ τοῦ προσφέρω τὰ δῶρα τῆς ἀγάπης μου; Ἐλᾶτε νὰ κάνουμε τὴν ὑπέρβαση. Νὰ γιορτάσουμε μὲ μιὰ ἄλλη ἐσωτερικὴ προετοιμασία χωρὶς νὰ ὑποτιμοῦμε τὸ ὑλικὸ καὶ γιορταστικὸ ἐπίπεδο τῶν Χριστουγέννων, Ἡ Ἐκκλησία σὰν φιλόστοργη μητέρα σὲ μᾶς τὰ παιδιά της δίνει τὶς πνευματικὲς προτεραιότητες ὅπως εἶναι ἡ προσευχή, ἡ νηστεία, ἡ ἐξομολόγηση καὶ ἡ εἰλικρινής μας ἀπόφαση νὰ μορφώσουμε τὸν νεογέννητο Χριστὸ μέσα στὶς καρδιές μας. Ἔτσι ἁπλὰ θὰ ἐξακτινώσουμε τὴν ἀγάπη μας στοὺς πάσχοντες ἀδελφούς. Καὶ μόνο ἡ σκέψη ὅτι ὅσα θὰ προσφέρουμε στοὺς πάσχοντες ἀδερφοὺς τοῦτες τὶς γιορταστικὲς ἡμέρες, καὶ ἔτσι θὰ λιγοστέψουν τὰ ἁπλωμένα χέρια καὶ θὰ στεγνώσουν πολλὰ δάκρυα, ὁ Νεογέννητος Χριστὸς θὰ τὰ θεωρήσει ὅτι τὰ ἐκάναμε πρὸς αὐτὸν καὶ ὅταν ταπεινὰ ὁδηγήσουμε τὰ βήματά μας στὴν Χριστουγεννιάτικη Θεία Λειτουργία θὰ ἀκούσουμε τὴ μυστικὴ φωνή του στὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μας: «Ἐμοὶ ἐποιήσατε»! Καλὰ Χριστούγεννα.
Ὅμως ὁ Θεὸς δὲν τὸν λησμόνησε. Δὲν ἀρνήθηκε τὸ ἔργο τῶν χεριῶν του. Καὶ σὲ μιὰ θεϊκὴ ὑπέρβαση τῆς ἀνθρώπινης δυνατότητας γιὰ κατανόηση τοῦ μυστηρίου τῆς θείας ἀγάπης «ἐξαπέστειλε τὸν Υἱὸν αὐτοῦ». Ἡ ὑπουργὸς τοῦ μυστηρίου ἡ Παρθένος Μαρία μὲ τὴν ἀνυπέρβλητη ἁγιότητα, τὸ ψυχικὸ κάλλος, τὴν ἁγνότητα τοῦ βίου καὶ τὴν ὑπακοή της στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, γίνεται μέσο γιὰ τὴν... προσέγγιση τοῦ Πλάστου μὲ τὸ πεπτωκὸς πλάσμα, σημεῖο ἐπαφῆς μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων ἔπειτα ἀπὸ ἀμοιβαία συνάντηση καὶ κοινωνία.
To φὼς τῆς φάτνης τῆς Βηθλεὲμ αὐτό μᾶς ὑπενθυμίζει. Ἔρχεται ὁ Θεὸς ἐκείνη τὴν κατασκότεινη νύχτα νὰ διαλύσει ὅλα τὰ σκοτάδια τῆς ψυχῆς καὶ νὰ φέρει τὸ φὼς στὴ γῆ, τὴ χαρὰ στὸ βασίλειο τοῦ πόνου, τὴν ἐλπίδα στὴν ἀπελπισμένη οἰκουμένη, τὴν δύναμη στὸ χῶρο τῆς ἀδυναμίας, τὴ ζωὴ στὴ σκιὰ τοῦ θανάτου.
Ἔχουμε μπροστά μας μιὰ μοναδικὴ φτώχεια, ἕνας σταῦλος σκοτεινός, βρώμικος, ὑγρός. Ἕνα παχνὶ μὲ ἄχυρα, λίγα φτωχὰ σπάργανα... Ὅμως οὔτε ἡ φτώχεια, οὔτε ἡ ἀσημότητα θὰ ἐμποδίσουν τοὺς ποιμένες νὰ ἔρθουν νὰ προσκυνήσουν, νὰ θαυμάσουν καὶ ἀργότερα τοὺς Μάγους νὰ πέσουν στὰ γόνατα μπροστά του καὶ νὰ προσφέρουν «χρυσόν, λίβανον καὶ σμύρναν». Καὶ κάτι ἀκόμα πιὸ σπουδαῖο. Σ’ αὐτὸ τὸ ἀδύναμο βρέφος τῆς Παρθένου θὰ καταθέσουν οἱ σοφοὶ τὴ σοφία τους, οἱ εὐγενεῖς τὰ στέμματά τους, οἱ ἰσχυροὶ τὰ σκῆπτρα οἱ πονεμένοι τῆς γῆς τὰ δάκρυα, οἱ ἅγιοι τὰ κρίνα τους καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ τὰ πονεμένα στήθια τους γιὰ νὰ φύγουν λυτρωμένοι καὶ ξαλαφρωμένοι...
Σ’ αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν ἐποχὴ ἔρχεται ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ γιὰ νὰ μᾶς ὑπενθυμίσει καὶ πάλι ὅτι τὸ Βρέφος ποὺ ἀνακλίνεται στὴ φάτνη ἀπὸ τὴν Παρθένο Μαρία εἶναι ὁ παντέλειος Θεὸς καὶ σὲ πεῖσμα ὅλων τῶν σατανικῶν καὶ σκοτεινῶν δυνάμεων ἡ ζωή μας ἔχει νόημα, σκοπό, ἔχει ἰδιαίτερη ὀμορφιὰ ποὺ ἀξίζει νὰ τὴ χαρεῖ κανείς. Ἡ θεία Γέννηση μᾶς τονίζει ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι σ’ ὅλα τὰ πλάτη καὶ μήκη τῆς γῆς εἴμαστε παιδιὰ τοῦ Θεοῦ, ἀδέρφια μεταξύ μας καὶ ἑπομένως μποροῦμε νὰ ζήσουμε σὰν ἄνθρωποι μὲ σεβασμό, μὲ ἐλευθερία, μὲ ἀξιοπρέπεια μὲ «καταλλαγὴ» καὶ συμφιλίωση!
Δὲν χορταίνουμε νὰ τὸ διαλαλοῦμε· Ὁ Θεὸς ἀπὸ φιλανθρωπία ταπεινώνεται καὶ γίνεται ἄνθρωπος, νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὸν ἄνθρωπο καὶ νὰ τὸν σώσει. Πρέπει ὅμως καὶ ὁ ἄνθρωπος νὰ θέλει καὶ νὰ ἀγωνίζεται γιὰ ν’ ἀνεβεῖ πρὸς τὸ Θεὸ ποὺ τοῦ ἁπλώνει τὸ χέρι.
Καὶ σήμερα ἡ φτωχικὴ φάτνη τῆς Βηθλεὲμ μᾶς καλεῖ «ποὺ ἐγεννήθη ὁ Χριστὸς» γιὰ νὰ μᾶς δείξει τὸν ἀληθινὸ δρόμο τῆς θεώσεως γιὰ νὰ μᾶς πεὶ πὼς ὁ οὐρανὸς μπορεῖ νὰ γίνει ἕνα σπήλαιο ὅταν σ’ αὐτὸ κατεβαίνει ὁ βασιλιᾶς τοῦ οὐρανοῦ καὶ μιὰ φάτνη μπορεῖ ν’ ἀποκτήσει ὅπου γίνεται «χωρίον» στὸ ὁποῖο ἀνακλίνεται ὁ ἀχώρητος. Γιατί ὅπου βρίσκεται ὁ Χριστὸς ἐκεῖ εἶναι ὁ οὐρανὸς καὶ ὁ Παράδεισος καὶ στὴ ζωὴ ποὺ μιμεῖται τὴ δική του ζωὴ τῆς ταπεινώσεως τῆς αὐταπαρνήσεως καὶ τῆς κακοπαθείας ὑπάρχει ἡ χαρὰ τοῦ οὐρανοῦ καὶ ἡ ἐσωτερικὴ ἀνάπαυση ποὺ τόσο διψοῦμε ὅλοι.
Ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα: Ἀφοῦ τὰ Χριστούγεννα εἶναι ἡ κατ’ ἐξοχὴν ἑορτὴ τῆς ἀγάπης ποῦ εἶναι ὁ Χριστὸς ποὺ θὰ συναντήσω; Στὸ πρόσωπο ποιῶν ἀδερφῶν του καὶ ἀδερφῶν μας θὰ τὸν ἀναγνωρίσω γιὰ νὰ τοῦ προσφέρω τὰ δῶρα τῆς ἀγάπης μου; Ἐλᾶτε νὰ κάνουμε τὴν ὑπέρβαση. Νὰ γιορτάσουμε μὲ μιὰ ἄλλη ἐσωτερικὴ προετοιμασία χωρὶς νὰ ὑποτιμοῦμε τὸ ὑλικὸ καὶ γιορταστικὸ ἐπίπεδο τῶν Χριστουγέννων, Ἡ Ἐκκλησία σὰν φιλόστοργη μητέρα σὲ μᾶς τὰ παιδιά της δίνει τὶς πνευματικὲς προτεραιότητες ὅπως εἶναι ἡ προσευχή, ἡ νηστεία, ἡ ἐξομολόγηση καὶ ἡ εἰλικρινής μας ἀπόφαση νὰ μορφώσουμε τὸν νεογέννητο Χριστὸ μέσα στὶς καρδιές μας. Ἔτσι ἁπλὰ θὰ ἐξακτινώσουμε τὴν ἀγάπη μας στοὺς πάσχοντες ἀδελφούς. Καὶ μόνο ἡ σκέψη ὅτι ὅσα θὰ προσφέρουμε στοὺς πάσχοντες ἀδερφοὺς τοῦτες τὶς γιορταστικὲς ἡμέρες, καὶ ἔτσι θὰ λιγοστέψουν τὰ ἁπλωμένα χέρια καὶ θὰ στεγνώσουν πολλὰ δάκρυα, ὁ Νεογέννητος Χριστὸς θὰ τὰ θεωρήσει ὅτι τὰ ἐκάναμε πρὸς αὐτὸν καὶ ὅταν ταπεινὰ ὁδηγήσουμε τὰ βήματά μας στὴν Χριστουγεννιάτικη Θεία Λειτουργία θὰ ἀκούσουμε τὴ μυστικὴ φωνή του στὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μας: «Ἐμοὶ ἐποιήσατε»! Καλὰ Χριστούγεννα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου