ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Ἐν Πειραιεῖ τῇ 9ῃ Σεπτεμβρίου 2024
(Ἀναφορὰ σὲ πρόσφατη κυνικὴ ὁμολογία τοῦ «Πάπα» Φραγκίσκου)
Ἔχουμε ἀναφερθεῖ πάμπολλες φορὲς στὶς ἀνακοινώσεις μας, ἀποδεικνύοντας μὲ ἀδιάσειστα στοιχεῖα, ὅτι ἡ προωθούμενη «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν» καὶ κύρια ἡ «ἕνωση» Ὀρθοδοξίας καὶ Παπισμοῦ, δὲν θὰ γίνει μὲ τὴν ἀποδοχὴ τῶν δογματικῶν ἀληθειῶν τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, ὅπως ἔχουν διατυπωθεῖ ἀπὸ τὶς Ἅγιες Συνόδους καὶ ἔχουν διαφυλαχτεὶ ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας καὶ τὴν ἀπόρριψη τῶν πλανῶν καὶ κακοδοξιῶν, ἀλλὰ μὲ βάση τὴν «διαφορετικότητα»!
Τί εἶναι ἡ «διαφορετικότητα»; Ἕνας δόλιος τρόπος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀποδοχῆς τῶν αἱρετικῶν πλανῶν, ὡς δῆθεν «διαφορετικὲς παραδόσεις», ὄχι κατ’ ἀνάγκην κακόδοξες, καὶ τὸ χειρότερο: «πολὺ χρήσιμες γιὰ τὸν ἐμπλουτισμὸ... τῶν ἄλλων χριστιανικῶν ὁμάδων»! Αὐτὴ εἶναι ἄλλωστε ἀπόφαση τῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου (1962-1965), ἐνταγμένη στὸ διαβόητο «Περὶ Οἰκουμενισμοῦ Διάταγμα», τὸ ὁποῖο ἀπώτερο σκοπὸ ἔχει νὰ ὑποτάξει στὴν παπικὴ ἐξουσία ὅλο τὸν κατακερματισμένο χριστιανικὸ κόσμο, χωρὶς ἀπαραίτητα τὴν «δογματικὴ» ἑνότητα. Μοναδικὴ προϋπόθεση ἡ ὑποταγή τους στὴν ἐξουσία τοῦ «Πάπα»!
Αὐτὸ ἀκριβῶς ἐξέφρασε πρόσφατα, μὲ κάθε σαφήνεια, ὁ «Πάπας» Φραγκίσκος, σχετικὰ μὲ τὸ «μοντέλο» «ἑνότητας» Παπισμοῦ καὶ Ὀρθοδοξίας, μὴν ἀφήνοντας κανένα περιθώριο γιὰ ἀπόρριψη καμιᾶς ἀπὸ τὶς δεκάδες κακόδοξες πλάνες του. Τὶς δηλώσεις ἔκανε μάλιστα ἐνώπιον ὀρθοδόξου ἀντιπροσωπείας, ὑπὸ τὸν Σεβ. Μητροπολίτη Φαναρίου καὶ Διευθυντὴ τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, κ. Ἀγαθάγγελο, χωρὶς δυστυχῶς τὴν ὁποιαδήποτε ἀντίδραση ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξη ἀντιπροσωπεία.
Ἡ εἴδηση ἔχει ὡς ἑξῆς: «Στὶς 16 Μαΐου 2024, ὁ Πάπας Φραγκίσκος δέχθηκε σὲ ἀκρόαση ἀντιπροσωπεία τῆς Ἑλληνικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς εἰκοσαετοῦς οἰκουμενικῆς συνεργασίας μεταξὺ τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ τῆς Καθολικῆς Ἐπιτροπῆς Πολιτιστικῆς Συνεργασίας τῆς Διεύθυνσης Προαγωγῆς της "Ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν". Ἀπευθυνόμενος στὴν ἀντιπροσωπεία τοῦ Θεολογικοῦ Κολλεγίου Ἀθηνῶν μὲ ἐπί κεφαλῆς τὸν Μητροπολίτη Ἀγαθάγγελο, ὁ Πάπας εἶπε: «Περπατῶντας μαζὶ προετοιμαζόμαστε νὰ λάβουμε τὸ δῶρο τῆς ἑνότητας ἀπὸ τὸν Θεό»»[1]!
Παραβλέπουμε τὴν λεκτική του πεζότητα, «περπατῶντας μαζὶ» σὲ μιὰ τόσο σοβαρὴ δήλωση, στεκόμαστε στὴν συνέχεια τῆς φράσης του «προετοιμαζόμαστε νὰ λάβουμε τὸ δῶρο τῆς ἑνότητας ἀπὸ τὸν Θεό». Δὲν περιμένουμε νὰ λάβουμε κανένα «δῶρο ἑνότητας» ἀπὸ τὸ Θεό, διότι, μὲ τὸν τρόπο ποὺ διετύπωσε τὸ λόγο του ὁ κ. Φραγκίσκος, ἐν τέλει ὁ Θεὸς φταίει ποὺ εἴμαστε οἱ χριστιανοὶ κατακερματισμένοι, καὶ ἀργεῖ νὰ μᾶς κάμει τὸ «δῶρο τῆς ἑνότητας», περιμένοντας, προφανῶς, τὴν δική μας προετοιμασία, ἡ ὁποία βεβαίως πόρρω ἀπέχει ἀπὸ τὴν μετάνοια, τὴν ἀπόρριψη τῶν αἱρετικῶν πλανῶν καὶ τὴν ἐπιστροφὴ τῶν αἱρετικῶν παπικῶν στὴν μία καὶ ἀδιαίρετη Ἐκκλησία, ἀπὸ ὅπου ἀποκόπηκαν!
Ἡ συνέχεια τῆς δήλωσής του εἶναι πιὸ ἀποκαλυπτική: «Περπατῶντας μαζί, δουλεύοντας μαζὶ καὶ προσευχόμενοι μαζί, προετοιμαζόμαστε νὰ λάβουμε ἀπὸ τὸν Θεὸ τὸ δῶρο τῆς ἑνότητας, τὸ ὁποῖο, ὡς καρπὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, θὰ εἶναι κοινωνία καὶ ἁρμονία σὲ νόμιμη ποικιλομορφία». Καὶ ἐπανέλαβε: «Πρέπει νὰ περπατᾶμε μαζί, νὰ προσευχόμαστε μαζί»[2] ! Γιὰ μετάνοια καὶ ἀπόρριψη τῶν δεκάδων παπικῶν πλανῶν οὔτε λόγος!
Σύμφωνα μὲ τὶς δηλώσεις τοῦ κ. Φραγκίσκου, ἡ «λήψη» αὐτοῦ τοῦ «δώρου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» θὰ «προκύψει» ὄχι ἀπὸ τὴν μετάνοια, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν «συμπροσευχὴ» καὶ «τὴν κοινὴ προετοιμασία»! Ὅσον ἀφορᾶ τὶς συμπροσευχές, τόσο οἱ «δικοί» μας, ὅσο καὶ οἱ αἱρετικοί, προσεύχονται ὁμοῦ, χωρὶς βέβαια νὰ ὑπάρξει ὡς τώρα ἕνα σαφὲς σημεῖο ἀπὸ τὸ Θεό, ὅτι αὐτὲς γίνονται δεκτὲς καὶ τὸ «δῶρο τῆς ἑνότητας» ἔρχεται! Ἀλλὰ καὶ ἡ «προετοιμασία» ὄντως γίνεται, μὲ τοὺς ἀτέρμονους καὶ ἀτελέσφορους θεολογικοὺς διαλόγους, στοὺς ὁποίους δὲν τίθεται, ἀπὸ ὀρθοδόξου πλευρᾶς, ξεκάθαρα στοὺς αἱρετικοὺς ἡ ἐπιστροφή τους στὴν ὀρθὴ πίστη, ὅπως ἔκαναν ἐδῶ καὶ δύο χιλιάδες χρόνια οἱ ἅγιοι Πατέρες, ἀλλὰ ἀναλώνονται σὲ ἀνούσιες συζητήσεις, οἱ ὁποῖες ἔχουν ὡς σκοπὸ τὴν «κατανόηση» τῶν κακοδοξιῶν! Οἱ αἱρετικοὶ ὄχι μόνον ἐμμένουν πεισματικὰ ἀμετακίνητοι στὶς αἱρετικές τους θέσεις, ἀλλὰ προσπαθοῦν καὶ συχνὰ τὸ κατορθώνουν νὰ σύρουν τοὺς ὀρθοδόξους, νὰ τὶς «κατανοήσουν» ὡς «διαφορετικὲς παραδόσεις», σαφῶς ὅμως καταδικασμένες ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας καὶ τοὺς ἁγίους Πατέρες ὡς αἱρέσεις! Μιὰ πραγματικὰ ἐπικίνδυνη πρακτικὴ καὶ τακτικὴ τοῦ σύγχρονου Οἰκουμενισμοῦ!
Ὁ κ. Φραγκίσκος αὐτὸ ἀκριβῶς εἶχε κατὰ νοῦ του, τὴν «κατανόηση» τῶν παπικῶν πλανῶν, οἱ ὁποῖες γι’ αὐτὸν δὲν εἶναι κακόδοξες, ἀλλὰ «διαφορετικὲς παραδόσεις». Αὐτὸ ἐννοοῦσε ὅταν ἔλεγε ὅτι τὸ «δῶρο τῆς ἑνότητας» «ὡς καρπὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, θὰ εἶναι κοινωνία καὶ ἁρμονία σὲ νόμιμη ποικιλομορφία»! Θὰ ἔχουμε κοινωνία (μυστηριακὴ) καὶ ἁρμονία, σὲ νόμιμη ποικιλομορφία κακοδοξιῶν!
Ἀκολούθως τὸ δημοσίευμα ἀναφέρει πὼς «Στὴν ὁμιλία του, ὁ Πάπας δήλωσε ὅτι οἱ νέες γενιὲς εἶναι σὲ θέση νὰ "σπάσουν τὶς ἁλυσίδες τῆς ἀγανάκτησης, τῶν παρεξηγήσεων καὶ τῶν προκαταλήψεων ποὺ ἔχουν φυλακίσει Καθολικοὺς καὶ Ὀρθοδόξους γιὰ αἰῶνες, ἐμποδίζοντάς τους νὰ ἀναγνωρίσουν ὁ ἕνας τὸν ἄλλον ὡς ἀδέρφια ἑνωμένα στὴ διαφορετικότητα". Ὑπογράμμισε ἐπίσης τὴ σημασία τῆς ἀπὸ κοινοῦ μαρτυρίας γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ "σὲ αὐτὸν τὸν τόσο διαιρεμένο καὶ συγκρουόμενο κόσμο"»[3]! Κάνοντας λόγο γιὰ «σπάσιμο ἀλυσίδων ἀγανάκτησης», ἐννοοῦσε φυσικὰ τοὺς ὀρθοδόξους, διότι ἐμεῖς εἴμαστε ποὺ καταλογίζουμε κακοδοξίες στὸν Παπισμὸ ἐνῷ ἐκεῖνος σὲ μᾶς «ἐλλειμματικότητα».
Ὁ Παπισμὸς εἶναι ἐκεῖνος ποὺ πρόσθεσε κακοδοξίες καὶ ἀλλοίωσε τὴν χριστιανικὴ διδασκαλία, σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, ἡ ὁποία δὲν ἔχει παρεκκλίνει οὔτε στὸ ἐλάχιστο ἀπὸ τὴν βιβλική, συνοδικὴ καὶ πατερικὴ διδασκαλία. Τὸ μόνο ποὺ μᾶς καταλογίζουν οἱ παπικοὶ εἶναι ὅτι ἀρνούμαστε νὰ ὑποταχτοῦμε στὴν ἐξουσία τοῦ Πάπα, καὶ ὡς ἐκ τούτου χαρακτηρίζουν τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία «ἐλλειμματική», διότι δὲν εἴμαστε «ἑνωμένοι» ἤτοι: ὑποταγμένοι, στὸν «Πάπα»! Ἄρα ἐμᾶς ἐννοεῖ ὅτι πρέπει «νὰ σπάσουμε τὶς ἁλυσίδες τῆς ἀγανάκτησης, τῶν παρεξηγήσεων καὶ τῶν προκαταλήψεων»! Ἐμεῖς εἴμαστε οἱ «προκατειλημμένοι», ἐμεῖς «εὐθυνόμαστε» γιὰ τὴν «φυλάκιση Καθολικῶν καὶ Ὀρθοδόξων γιὰ αἰῶνες», ἐμεῖς «ἐμποδίζαμε» νὰ «ἀναγνωρίζουμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον ὡς ἀδέρφια ἑνωμένα στὴ διαφορετικότητα». Ἐμεῖς μὲ τὶς «ἐμμονές μας» ἐπιμένουμε πεισματικὰ ὅτι ὁ Παπισμὸς εἶναι σύστημα αἱρέσεων καὶ ὄχι «παρεξηγήσεις καὶ προκαταλήψεις», ὅπως τὶς ἀποκαλεῖ ὁ κ. Φραγκίσκος!
Ζητᾶ «κοινὴ μαρτυρία γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ στὸν τόσο διαιρεμένο καὶ συγκρουόμενο κόσμο». Ποιά κοινὴ μαρτυρία μποροῦμε νὰ δώσουμε μὲ τοὺς παπικούς, ἀφοῦ ἐκεῖνοι πιστεύουν σὲ ἕναν διαφορετικὸ «Χριστὸ» ἀπὸ τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ τῆς Ἐκκλησίας; Ἕναν «Χριστό», ὁ ὁποῖος «ἐκπορεύει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα», ἄγνωστο στὴν Ἐκκλησία; Ὁ Παπισμὸς διδάσκει μιὰ ἐντελῶς ξένη «χριστολογία», ἡ ὁποία προσβάλλει καὶ ἀλλοιώνει τὸ θεμελιῶδες Τριαδικὸ Δόγμα, εἰσάγοντας δυαρχία στὴν Θεότητα καὶ ὑποβιβάζοντας τοῦ Ἅγιο Πνεῦμα. Ὁ «Χριστὸς» τοῦ Παπισμοῦ, ὅπως καὶ ὁλόκληρη ἡ «Ἁγία Τριάδα» του, εἶναι ξένα πρὸς τὴν ἀληθινὴ καὶ σώζουσα πίστη τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἄρα οὐδεμία κοινὴ μαρτυρία μποροῦμε νὰ δώσουμε στὸν σύγχρονο κόσμο. Ἄλλωστε γιὰ τοὺς ἁγίους Πατέρες οἱ αἱρετικοὶ λογίζονται ὡς ἄθεοι!
Προφανῶς ὁ κ. Φραγκίσκος θέλει νὰ ἀγνοεῖ ἐπίσης, καὶ τὴν τραγικὴ γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα παπικὴ περὶ Χριστοῦ καὶ γενικότερα περὶ Χριστιανισμοῦ μαρτυρία στὸν κόσμο. Διότι, μὲ τὴν βάναυση διαστροφὴ καὶ κακοποίηση τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας καὶ τὴν χιλιόχρονη ἐγκληματική του πορεία, ἡ «μαρτυρία» του ὑπῆρξε ἡ χειρότερη συκοφαντία γιὰ τὸν Σωτῆρα καὶ τὴν Ἐκκλησία Του! Οἱ λαοί, κυρίως τῆς Εὐρώπης καὶ γενικὰ τοῦ δυτικοῦ κόσμου, «γεύτηκαν» ἀρκοῦντος τὴν παπικὴ καὶ στὴ συνέχεια τὴν προτεσταντικὴ χριστιανοσύνη, ὥστε νὰ ἀποτελεῖ γι’ αὐτοὺς ὄνειδος καὶ ἀποστροφή. Θέλει νὰ ἀγνοεῖ ὁ κ. Φραγκίσκος ὅτι ἡ σύγχρονη ἀθεΐα, ἡ ὁποία εἶναι ἐν πολλοῖς γέννημα τοῦ εὐρωπαϊκοῦ διαφωτισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἐμφανίστηκε καὶ ἔδρασε ὡς ἀντίδραση πρὸς τὸν ἀνείπωτο σκοταδισμὸ καὶ τὶς φρικαλεότητες τοῦ μεσαιωνικοῦ καὶ νεώτερου Παπισμοῦ. Ὁ «θεὸς» τοῦ παποπροτεσταντισμοῦ εἶναι ὁριστικὰ νεκρός, τοῦ ὁποίου τὴν «κηδεία» περιέγραψε μὲ δραματικὸ τρόπο ὁ Νίτσε, στὸν «θάνατο τοῦ Θεοῦ»! Αὐτὸς ὁ ἀνύπαρκτος «θεὸς» τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Προτεσταντισμοῦ ἔχει «πεθάνει» καὶ δὲν θὰ μπορέσει κανένας οἰκουμενισμός, καμιὰ «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν» νὰ τὸν «ἀναστήσει»!
Ὁ κ. Φραγκίσκος εἶναι λοιπὸν ξεκάθαρος ὅτι τὴν «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν» τὴν ἐννοεῖ ὡς ὑποταγὴ τῆς Ἐκκλησίας μας στὴν ἐξουσία του (γιὰ νὰ μὴν εἶναι «ἐλλειμματική»), χωρὶς νὰ ἀρθοῦν οἱ δεκάδες κακοδοξίες ποὺ συσσώρευσε στὴν «ἐκκλησία» του τοὺς τελευταίους δέκα αἰῶνες. Εἴπαμε, δὲν τὸν ἐνδιαφέρει νὰ ἀσπαστοῦμε τὶς παπικὲς πλάνες, τὸ μόνο ποὺ τὸν ἐνδιαφέρει εἶναι ἡ ὑποταγή μας, μὲ τὴν «νόμιμη ποικιλομορφία»! Μάλιστα θεωροῦμε ὅτι τὴν ἀποκαλεῖ «νόμιμη», διότι αὐτὴ θὰ προέλθει μετὰ ἀπὸ τὴν συμφωνία μὲ τοὺς ὀρθοδόξους!
Βεβαίως ὑπάρχει καὶ τὸ ἀνάλογο «μοντέλο» αὐτῆς τῆς «ἑνότητας» μὲ τὸν «βικάριο τοῦ Χριστοῦ καὶ διάδοχο τοῦ ἀπ. Πέτρου» «Πάπα», αὐτὸ τῆς Οὐνίας, τὸ ὁποῖο ἀποφασίστηκε στὴν παπικὴ Ψευδοσύνοδο τοῦ Λατερανοῦ (1215), μὲ «βοῦλα» τοῦ «Πάπα», Ἰννοκέντιου Δ’. Ὅταν διαπίστωσαν οἱ παπικοὶ ὅτι ἦταν ἀδύνατη ἡ ὑποταγὴ τῆς Ὀρθοδοξίας στὸν Παπισμό, ἐπινόησαν τὴν Οὐνία, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία οἱ Ὀρθόδοξοι μποροῦν νὰ κρατήσουν τὰ πιστεύω τους καὶ τὰ ἔθιμά τους καὶ τὸ μόνο ποὺ ζητοῦν εἶναι ἡ ὑποταγή τους στὸν «Πάπα». Αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν ρόλο ἀσκεῖ ὡς τὰ σήμερα, ἀποτελῶντας τὸν «δούρειο ἵππο» τοῦ Παπισμοῦ[4]! Ἀλλὰ δυστυχῶς καὶ πολλοὶ ὀρθόδοξοι μεγαλόσχημοι κληρικοὶ καὶ θεολόγοι ἔπεσαν στὴν παγίδα τοῦ παπικοῦ οἰκουμενισμοῦ, μὴ θεωρῶντας ὡς αἱρέσεις τὶς παπικὲς κακοδοξίες, ἀλλὰ ὡς «διαφορετικὲς παραδόσεις»! Μάλιστα διακηρύσσουν ὅτι «ὡρίμασαν οἱ συνθῆκες τῆς ἕνωσης, ἡ ὁποία θὰ γίνει μὲ βάση τὸ κρατοῦν τὰ δικά τους, κρατοῦμε τὰ δικά μας καὶ κάνουμε τὴν ἕνωση»!
Περαίνουμε τὴν ἀνακοίνωσή μας ἐκφράζοντας τὴν ἀπορία, ὕστερα ἀπὸ αὐτὴ τὴν κυνικὴ ὁμολογία τοῦ «Πάπα» Φραγκίσκου, ὅτι δὲν πρόκειται νὰ ἐκδηλώσει τὴν παραμικρὴ μετάνοια ἡ «ἐκκλησία» του καὶ τὴν ἀπόρριψη καμιᾶς κακοδοξίας, ποιά μπορεῖ νὰ εἶναι ἡ προοπτική, τὸ μέλλον καὶ ἡ κατάληξη τῶν θεολογικῶν διαλόγων. Τὴ στιγμὴ ποὺ ὁμολογεῖ ὁ αἰρεσιάρχης τῆς Ρώμης ὅτι ζητᾶ «ἑνότητα» μέσα ἀπὸ τὴν «νόμιμη ποικιλομορφία», ποιός ὁ λόγος τῆς συνέχισής τους; Εἶναι προφανὲς ὅτι συρόμαστε στὴν ἀποδοχὴ τῆς «κατανόησης» τῶν παπικῶν κακοδοξιῶν, ὄχι ὡς πλάνες, ἀλλὰ ὡς «διαφορετικὲς παραδόσεις» καὶ γι’ αὐτὸ ἀναλώνονται οἱ συμμετέχοντες σὲ αὐτοὺς σὲ ἀτέρμονες συζητήσεις πάνω σὲ καταφανεῖς καὶ κατεγνωσμένες ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία αἱρέσεις. Ἤδη πολλοὶ ἐκ τῶν θιασωτῶν τῆς «ἑνώσεως τῶν ἐκκλησιῶν», ἔπαψαν πιὰ νὰ θεωροῦν τὸν Παπισμὸ ὡς σύστημα αἱρέσεων καὶ τὶς πλάνες του, ὄχι κακόδοξες. Ὅτι, κατ’ οὐσίαν, δὲν μᾶς χωρίζει τίποτε καὶ ἄρα πρέπει νὰ προχωρήσουμε στὴν ἕνωση!
Ἀλλὰ ὅμως, λογαριάζουν «χωρὶς τὸν ξενοδόχο», κατὰ τὸ κοινῶς λεγόμενο. Τὸ ὀρθόδοξο πλήρωμα, ποὺ ἐμφορεῖται ἀπὸ τὴν χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος καὶ εἶναι ὁ τελικὸς φύλακας τῆς μόνης σώζουσας ὀρθοδόξου πίστεως, δὲν θὰ δεχτεῖ τέτοια δαιμονικῆς ἐμπνεύσεως ἕνωση, ἔστω καὶ ἂν γίνει «ἀπὸ πάνω»! Ἔγινε κι ἄλλες φορὲς καὶ δὲν πέτυχε!
Τί εἶναι ἡ «διαφορετικότητα»; Ἕνας δόλιος τρόπος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀποδοχῆς τῶν αἱρετικῶν πλανῶν, ὡς δῆθεν «διαφορετικὲς παραδόσεις», ὄχι κατ’ ἀνάγκην κακόδοξες, καὶ τὸ χειρότερο: «πολὺ χρήσιμες γιὰ τὸν ἐμπλουτισμὸ... τῶν ἄλλων χριστιανικῶν ὁμάδων»! Αὐτὴ εἶναι ἄλλωστε ἀπόφαση τῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου (1962-1965), ἐνταγμένη στὸ διαβόητο «Περὶ Οἰκουμενισμοῦ Διάταγμα», τὸ ὁποῖο ἀπώτερο σκοπὸ ἔχει νὰ ὑποτάξει στὴν παπικὴ ἐξουσία ὅλο τὸν κατακερματισμένο χριστιανικὸ κόσμο, χωρὶς ἀπαραίτητα τὴν «δογματικὴ» ἑνότητα. Μοναδικὴ προϋπόθεση ἡ ὑποταγή τους στὴν ἐξουσία τοῦ «Πάπα»!
Αὐτὸ ἀκριβῶς ἐξέφρασε πρόσφατα, μὲ κάθε σαφήνεια, ὁ «Πάπας» Φραγκίσκος, σχετικὰ μὲ τὸ «μοντέλο» «ἑνότητας» Παπισμοῦ καὶ Ὀρθοδοξίας, μὴν ἀφήνοντας κανένα περιθώριο γιὰ ἀπόρριψη καμιᾶς ἀπὸ τὶς δεκάδες κακόδοξες πλάνες του. Τὶς δηλώσεις ἔκανε μάλιστα ἐνώπιον ὀρθοδόξου ἀντιπροσωπείας, ὑπὸ τὸν Σεβ. Μητροπολίτη Φαναρίου καὶ Διευθυντὴ τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, κ. Ἀγαθάγγελο, χωρὶς δυστυχῶς τὴν ὁποιαδήποτε ἀντίδραση ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξη ἀντιπροσωπεία.
Ἡ εἴδηση ἔχει ὡς ἑξῆς: «Στὶς 16 Μαΐου 2024, ὁ Πάπας Φραγκίσκος δέχθηκε σὲ ἀκρόαση ἀντιπροσωπεία τῆς Ἑλληνικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς εἰκοσαετοῦς οἰκουμενικῆς συνεργασίας μεταξὺ τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ τῆς Καθολικῆς Ἐπιτροπῆς Πολιτιστικῆς Συνεργασίας τῆς Διεύθυνσης Προαγωγῆς της "Ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν". Ἀπευθυνόμενος στὴν ἀντιπροσωπεία τοῦ Θεολογικοῦ Κολλεγίου Ἀθηνῶν μὲ ἐπί κεφαλῆς τὸν Μητροπολίτη Ἀγαθάγγελο, ὁ Πάπας εἶπε: «Περπατῶντας μαζὶ προετοιμαζόμαστε νὰ λάβουμε τὸ δῶρο τῆς ἑνότητας ἀπὸ τὸν Θεό»»[1]!
Παραβλέπουμε τὴν λεκτική του πεζότητα, «περπατῶντας μαζὶ» σὲ μιὰ τόσο σοβαρὴ δήλωση, στεκόμαστε στὴν συνέχεια τῆς φράσης του «προετοιμαζόμαστε νὰ λάβουμε τὸ δῶρο τῆς ἑνότητας ἀπὸ τὸν Θεό». Δὲν περιμένουμε νὰ λάβουμε κανένα «δῶρο ἑνότητας» ἀπὸ τὸ Θεό, διότι, μὲ τὸν τρόπο ποὺ διετύπωσε τὸ λόγο του ὁ κ. Φραγκίσκος, ἐν τέλει ὁ Θεὸς φταίει ποὺ εἴμαστε οἱ χριστιανοὶ κατακερματισμένοι, καὶ ἀργεῖ νὰ μᾶς κάμει τὸ «δῶρο τῆς ἑνότητας», περιμένοντας, προφανῶς, τὴν δική μας προετοιμασία, ἡ ὁποία βεβαίως πόρρω ἀπέχει ἀπὸ τὴν μετάνοια, τὴν ἀπόρριψη τῶν αἱρετικῶν πλανῶν καὶ τὴν ἐπιστροφὴ τῶν αἱρετικῶν παπικῶν στὴν μία καὶ ἀδιαίρετη Ἐκκλησία, ἀπὸ ὅπου ἀποκόπηκαν!
Ἡ συνέχεια τῆς δήλωσής του εἶναι πιὸ ἀποκαλυπτική: «Περπατῶντας μαζί, δουλεύοντας μαζὶ καὶ προσευχόμενοι μαζί, προετοιμαζόμαστε νὰ λάβουμε ἀπὸ τὸν Θεὸ τὸ δῶρο τῆς ἑνότητας, τὸ ὁποῖο, ὡς καρπὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, θὰ εἶναι κοινωνία καὶ ἁρμονία σὲ νόμιμη ποικιλομορφία». Καὶ ἐπανέλαβε: «Πρέπει νὰ περπατᾶμε μαζί, νὰ προσευχόμαστε μαζί»[2] ! Γιὰ μετάνοια καὶ ἀπόρριψη τῶν δεκάδων παπικῶν πλανῶν οὔτε λόγος!
Σύμφωνα μὲ τὶς δηλώσεις τοῦ κ. Φραγκίσκου, ἡ «λήψη» αὐτοῦ τοῦ «δώρου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» θὰ «προκύψει» ὄχι ἀπὸ τὴν μετάνοια, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν «συμπροσευχὴ» καὶ «τὴν κοινὴ προετοιμασία»! Ὅσον ἀφορᾶ τὶς συμπροσευχές, τόσο οἱ «δικοί» μας, ὅσο καὶ οἱ αἱρετικοί, προσεύχονται ὁμοῦ, χωρὶς βέβαια νὰ ὑπάρξει ὡς τώρα ἕνα σαφὲς σημεῖο ἀπὸ τὸ Θεό, ὅτι αὐτὲς γίνονται δεκτὲς καὶ τὸ «δῶρο τῆς ἑνότητας» ἔρχεται! Ἀλλὰ καὶ ἡ «προετοιμασία» ὄντως γίνεται, μὲ τοὺς ἀτέρμονους καὶ ἀτελέσφορους θεολογικοὺς διαλόγους, στοὺς ὁποίους δὲν τίθεται, ἀπὸ ὀρθοδόξου πλευρᾶς, ξεκάθαρα στοὺς αἱρετικοὺς ἡ ἐπιστροφή τους στὴν ὀρθὴ πίστη, ὅπως ἔκαναν ἐδῶ καὶ δύο χιλιάδες χρόνια οἱ ἅγιοι Πατέρες, ἀλλὰ ἀναλώνονται σὲ ἀνούσιες συζητήσεις, οἱ ὁποῖες ἔχουν ὡς σκοπὸ τὴν «κατανόηση» τῶν κακοδοξιῶν! Οἱ αἱρετικοὶ ὄχι μόνον ἐμμένουν πεισματικὰ ἀμετακίνητοι στὶς αἱρετικές τους θέσεις, ἀλλὰ προσπαθοῦν καὶ συχνὰ τὸ κατορθώνουν νὰ σύρουν τοὺς ὀρθοδόξους, νὰ τὶς «κατανοήσουν» ὡς «διαφορετικὲς παραδόσεις», σαφῶς ὅμως καταδικασμένες ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας καὶ τοὺς ἁγίους Πατέρες ὡς αἱρέσεις! Μιὰ πραγματικὰ ἐπικίνδυνη πρακτικὴ καὶ τακτικὴ τοῦ σύγχρονου Οἰκουμενισμοῦ!
Ὁ κ. Φραγκίσκος αὐτὸ ἀκριβῶς εἶχε κατὰ νοῦ του, τὴν «κατανόηση» τῶν παπικῶν πλανῶν, οἱ ὁποῖες γι’ αὐτὸν δὲν εἶναι κακόδοξες, ἀλλὰ «διαφορετικὲς παραδόσεις». Αὐτὸ ἐννοοῦσε ὅταν ἔλεγε ὅτι τὸ «δῶρο τῆς ἑνότητας» «ὡς καρπὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, θὰ εἶναι κοινωνία καὶ ἁρμονία σὲ νόμιμη ποικιλομορφία»! Θὰ ἔχουμε κοινωνία (μυστηριακὴ) καὶ ἁρμονία, σὲ νόμιμη ποικιλομορφία κακοδοξιῶν!
Ἀκολούθως τὸ δημοσίευμα ἀναφέρει πὼς «Στὴν ὁμιλία του, ὁ Πάπας δήλωσε ὅτι οἱ νέες γενιὲς εἶναι σὲ θέση νὰ "σπάσουν τὶς ἁλυσίδες τῆς ἀγανάκτησης, τῶν παρεξηγήσεων καὶ τῶν προκαταλήψεων ποὺ ἔχουν φυλακίσει Καθολικοὺς καὶ Ὀρθοδόξους γιὰ αἰῶνες, ἐμποδίζοντάς τους νὰ ἀναγνωρίσουν ὁ ἕνας τὸν ἄλλον ὡς ἀδέρφια ἑνωμένα στὴ διαφορετικότητα". Ὑπογράμμισε ἐπίσης τὴ σημασία τῆς ἀπὸ κοινοῦ μαρτυρίας γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ "σὲ αὐτὸν τὸν τόσο διαιρεμένο καὶ συγκρουόμενο κόσμο"»[3]! Κάνοντας λόγο γιὰ «σπάσιμο ἀλυσίδων ἀγανάκτησης», ἐννοοῦσε φυσικὰ τοὺς ὀρθοδόξους, διότι ἐμεῖς εἴμαστε ποὺ καταλογίζουμε κακοδοξίες στὸν Παπισμὸ ἐνῷ ἐκεῖνος σὲ μᾶς «ἐλλειμματικότητα».
Ὁ Παπισμὸς εἶναι ἐκεῖνος ποὺ πρόσθεσε κακοδοξίες καὶ ἀλλοίωσε τὴν χριστιανικὴ διδασκαλία, σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, ἡ ὁποία δὲν ἔχει παρεκκλίνει οὔτε στὸ ἐλάχιστο ἀπὸ τὴν βιβλική, συνοδικὴ καὶ πατερικὴ διδασκαλία. Τὸ μόνο ποὺ μᾶς καταλογίζουν οἱ παπικοὶ εἶναι ὅτι ἀρνούμαστε νὰ ὑποταχτοῦμε στὴν ἐξουσία τοῦ Πάπα, καὶ ὡς ἐκ τούτου χαρακτηρίζουν τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία «ἐλλειμματική», διότι δὲν εἴμαστε «ἑνωμένοι» ἤτοι: ὑποταγμένοι, στὸν «Πάπα»! Ἄρα ἐμᾶς ἐννοεῖ ὅτι πρέπει «νὰ σπάσουμε τὶς ἁλυσίδες τῆς ἀγανάκτησης, τῶν παρεξηγήσεων καὶ τῶν προκαταλήψεων»! Ἐμεῖς εἴμαστε οἱ «προκατειλημμένοι», ἐμεῖς «εὐθυνόμαστε» γιὰ τὴν «φυλάκιση Καθολικῶν καὶ Ὀρθοδόξων γιὰ αἰῶνες», ἐμεῖς «ἐμποδίζαμε» νὰ «ἀναγνωρίζουμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον ὡς ἀδέρφια ἑνωμένα στὴ διαφορετικότητα». Ἐμεῖς μὲ τὶς «ἐμμονές μας» ἐπιμένουμε πεισματικὰ ὅτι ὁ Παπισμὸς εἶναι σύστημα αἱρέσεων καὶ ὄχι «παρεξηγήσεις καὶ προκαταλήψεις», ὅπως τὶς ἀποκαλεῖ ὁ κ. Φραγκίσκος!
Ζητᾶ «κοινὴ μαρτυρία γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ στὸν τόσο διαιρεμένο καὶ συγκρουόμενο κόσμο». Ποιά κοινὴ μαρτυρία μποροῦμε νὰ δώσουμε μὲ τοὺς παπικούς, ἀφοῦ ἐκεῖνοι πιστεύουν σὲ ἕναν διαφορετικὸ «Χριστὸ» ἀπὸ τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ τῆς Ἐκκλησίας; Ἕναν «Χριστό», ὁ ὁποῖος «ἐκπορεύει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα», ἄγνωστο στὴν Ἐκκλησία; Ὁ Παπισμὸς διδάσκει μιὰ ἐντελῶς ξένη «χριστολογία», ἡ ὁποία προσβάλλει καὶ ἀλλοιώνει τὸ θεμελιῶδες Τριαδικὸ Δόγμα, εἰσάγοντας δυαρχία στὴν Θεότητα καὶ ὑποβιβάζοντας τοῦ Ἅγιο Πνεῦμα. Ὁ «Χριστὸς» τοῦ Παπισμοῦ, ὅπως καὶ ὁλόκληρη ἡ «Ἁγία Τριάδα» του, εἶναι ξένα πρὸς τὴν ἀληθινὴ καὶ σώζουσα πίστη τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἄρα οὐδεμία κοινὴ μαρτυρία μποροῦμε νὰ δώσουμε στὸν σύγχρονο κόσμο. Ἄλλωστε γιὰ τοὺς ἁγίους Πατέρες οἱ αἱρετικοὶ λογίζονται ὡς ἄθεοι!
Προφανῶς ὁ κ. Φραγκίσκος θέλει νὰ ἀγνοεῖ ἐπίσης, καὶ τὴν τραγικὴ γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα παπικὴ περὶ Χριστοῦ καὶ γενικότερα περὶ Χριστιανισμοῦ μαρτυρία στὸν κόσμο. Διότι, μὲ τὴν βάναυση διαστροφὴ καὶ κακοποίηση τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας καὶ τὴν χιλιόχρονη ἐγκληματική του πορεία, ἡ «μαρτυρία» του ὑπῆρξε ἡ χειρότερη συκοφαντία γιὰ τὸν Σωτῆρα καὶ τὴν Ἐκκλησία Του! Οἱ λαοί, κυρίως τῆς Εὐρώπης καὶ γενικὰ τοῦ δυτικοῦ κόσμου, «γεύτηκαν» ἀρκοῦντος τὴν παπικὴ καὶ στὴ συνέχεια τὴν προτεσταντικὴ χριστιανοσύνη, ὥστε νὰ ἀποτελεῖ γι’ αὐτοὺς ὄνειδος καὶ ἀποστροφή. Θέλει νὰ ἀγνοεῖ ὁ κ. Φραγκίσκος ὅτι ἡ σύγχρονη ἀθεΐα, ἡ ὁποία εἶναι ἐν πολλοῖς γέννημα τοῦ εὐρωπαϊκοῦ διαφωτισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἐμφανίστηκε καὶ ἔδρασε ὡς ἀντίδραση πρὸς τὸν ἀνείπωτο σκοταδισμὸ καὶ τὶς φρικαλεότητες τοῦ μεσαιωνικοῦ καὶ νεώτερου Παπισμοῦ. Ὁ «θεὸς» τοῦ παποπροτεσταντισμοῦ εἶναι ὁριστικὰ νεκρός, τοῦ ὁποίου τὴν «κηδεία» περιέγραψε μὲ δραματικὸ τρόπο ὁ Νίτσε, στὸν «θάνατο τοῦ Θεοῦ»! Αὐτὸς ὁ ἀνύπαρκτος «θεὸς» τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Προτεσταντισμοῦ ἔχει «πεθάνει» καὶ δὲν θὰ μπορέσει κανένας οἰκουμενισμός, καμιὰ «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν» νὰ τὸν «ἀναστήσει»!
Ὁ κ. Φραγκίσκος εἶναι λοιπὸν ξεκάθαρος ὅτι τὴν «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν» τὴν ἐννοεῖ ὡς ὑποταγὴ τῆς Ἐκκλησίας μας στὴν ἐξουσία του (γιὰ νὰ μὴν εἶναι «ἐλλειμματική»), χωρὶς νὰ ἀρθοῦν οἱ δεκάδες κακοδοξίες ποὺ συσσώρευσε στὴν «ἐκκλησία» του τοὺς τελευταίους δέκα αἰῶνες. Εἴπαμε, δὲν τὸν ἐνδιαφέρει νὰ ἀσπαστοῦμε τὶς παπικὲς πλάνες, τὸ μόνο ποὺ τὸν ἐνδιαφέρει εἶναι ἡ ὑποταγή μας, μὲ τὴν «νόμιμη ποικιλομορφία»! Μάλιστα θεωροῦμε ὅτι τὴν ἀποκαλεῖ «νόμιμη», διότι αὐτὴ θὰ προέλθει μετὰ ἀπὸ τὴν συμφωνία μὲ τοὺς ὀρθοδόξους!
Βεβαίως ὑπάρχει καὶ τὸ ἀνάλογο «μοντέλο» αὐτῆς τῆς «ἑνότητας» μὲ τὸν «βικάριο τοῦ Χριστοῦ καὶ διάδοχο τοῦ ἀπ. Πέτρου» «Πάπα», αὐτὸ τῆς Οὐνίας, τὸ ὁποῖο ἀποφασίστηκε στὴν παπικὴ Ψευδοσύνοδο τοῦ Λατερανοῦ (1215), μὲ «βοῦλα» τοῦ «Πάπα», Ἰννοκέντιου Δ’. Ὅταν διαπίστωσαν οἱ παπικοὶ ὅτι ἦταν ἀδύνατη ἡ ὑποταγὴ τῆς Ὀρθοδοξίας στὸν Παπισμό, ἐπινόησαν τὴν Οὐνία, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία οἱ Ὀρθόδοξοι μποροῦν νὰ κρατήσουν τὰ πιστεύω τους καὶ τὰ ἔθιμά τους καὶ τὸ μόνο ποὺ ζητοῦν εἶναι ἡ ὑποταγή τους στὸν «Πάπα». Αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν ρόλο ἀσκεῖ ὡς τὰ σήμερα, ἀποτελῶντας τὸν «δούρειο ἵππο» τοῦ Παπισμοῦ[4]! Ἀλλὰ δυστυχῶς καὶ πολλοὶ ὀρθόδοξοι μεγαλόσχημοι κληρικοὶ καὶ θεολόγοι ἔπεσαν στὴν παγίδα τοῦ παπικοῦ οἰκουμενισμοῦ, μὴ θεωρῶντας ὡς αἱρέσεις τὶς παπικὲς κακοδοξίες, ἀλλὰ ὡς «διαφορετικὲς παραδόσεις»! Μάλιστα διακηρύσσουν ὅτι «ὡρίμασαν οἱ συνθῆκες τῆς ἕνωσης, ἡ ὁποία θὰ γίνει μὲ βάση τὸ κρατοῦν τὰ δικά τους, κρατοῦμε τὰ δικά μας καὶ κάνουμε τὴν ἕνωση»!
Περαίνουμε τὴν ἀνακοίνωσή μας ἐκφράζοντας τὴν ἀπορία, ὕστερα ἀπὸ αὐτὴ τὴν κυνικὴ ὁμολογία τοῦ «Πάπα» Φραγκίσκου, ὅτι δὲν πρόκειται νὰ ἐκδηλώσει τὴν παραμικρὴ μετάνοια ἡ «ἐκκλησία» του καὶ τὴν ἀπόρριψη καμιᾶς κακοδοξίας, ποιά μπορεῖ νὰ εἶναι ἡ προοπτική, τὸ μέλλον καὶ ἡ κατάληξη τῶν θεολογικῶν διαλόγων. Τὴ στιγμὴ ποὺ ὁμολογεῖ ὁ αἰρεσιάρχης τῆς Ρώμης ὅτι ζητᾶ «ἑνότητα» μέσα ἀπὸ τὴν «νόμιμη ποικιλομορφία», ποιός ὁ λόγος τῆς συνέχισής τους; Εἶναι προφανὲς ὅτι συρόμαστε στὴν ἀποδοχὴ τῆς «κατανόησης» τῶν παπικῶν κακοδοξιῶν, ὄχι ὡς πλάνες, ἀλλὰ ὡς «διαφορετικὲς παραδόσεις» καὶ γι’ αὐτὸ ἀναλώνονται οἱ συμμετέχοντες σὲ αὐτοὺς σὲ ἀτέρμονες συζητήσεις πάνω σὲ καταφανεῖς καὶ κατεγνωσμένες ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία αἱρέσεις. Ἤδη πολλοὶ ἐκ τῶν θιασωτῶν τῆς «ἑνώσεως τῶν ἐκκλησιῶν», ἔπαψαν πιὰ νὰ θεωροῦν τὸν Παπισμὸ ὡς σύστημα αἱρέσεων καὶ τὶς πλάνες του, ὄχι κακόδοξες. Ὅτι, κατ’ οὐσίαν, δὲν μᾶς χωρίζει τίποτε καὶ ἄρα πρέπει νὰ προχωρήσουμε στὴν ἕνωση!
Ἀλλὰ ὅμως, λογαριάζουν «χωρὶς τὸν ξενοδόχο», κατὰ τὸ κοινῶς λεγόμενο. Τὸ ὀρθόδοξο πλήρωμα, ποὺ ἐμφορεῖται ἀπὸ τὴν χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος καὶ εἶναι ὁ τελικὸς φύλακας τῆς μόνης σώζουσας ὀρθοδόξου πίστεως, δὲν θὰ δεχτεῖ τέτοια δαιμονικῆς ἐμπνεύσεως ἕνωση, ἔστω καὶ ἂν γίνει «ἀπὸ πάνω»! Ἔγινε κι ἄλλες φορὲς καὶ δὲν πέτυχε!
Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ Παραθρησκειῶν
[1] https://amethystosbooks.blogspot.com/
[2] Ὅπου ἀνωτέρω
[3] Ὅπου ἀνωτέρω
[4]Για περισσότερα βλ. https://www.impantokratoros.gr/unia-douriosipos.el.aspx
Ο παπισμός δεν αλλάζει. Ας το καταλάβουν οι αφελείς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτώμεν Καλός Αχρι Θανάτου
ΔιαγραφήΜήτε στον οικουμενισμό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜήτε στα παλαιοημερολογίτικα σχίσματα!
Μήτε στην πλάνη της υποχρεωτικής αποτείχισης!