Ἀρχικά, τέτοιες ἡμέρες τὸ 2023, τὸ τουρκικὸ ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν εἶχε ἀπορρίψει τὸ πρῶτο αἴτημα ποὺ κατέθεσε τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο γιὰ τὴν τέλεση πατριαρχικῆς θείας λειτουργίας στὴν Παναγία Σουμελᾶ, στὶς 15 Αὐγούστου. Ὀμως ὕστερα ἀπὸ τέσσερις ἡμέρες ἡ ἀπόφαση αὐτὴ ἄλλαξε καί, ἀφοῦ μεσολάβησε μιὰ δημόσια «διαλλακτικὴ» ὁμιλία τοῦ Ἐρντογάν, δόθηκε ἡ πολυπόθητη ἄδεια.
Τακτικὴ «μαστιγίου καὶ καρότου» εἶχε ἀκολουθήσει σὲ αὐτὴ τὴν περίπτωση ἡ Ἀγκυρα, ἀλλὰ ἕναν χρόνο ἀργότερα, ἀντὶ νὰ ὑπάρξει ἀπὸ πλευρᾶς της καλύτερη στάση -ἀνάλογη καὶ μὲ τὰ διαφημιζόμενα «ἤρεμα νερὰ» στὶς σχέσεις... τῶν δύο χωρῶν-, τὸ καψώνι ἀπέναντι στὴν Ἑλλάδα εἶναι σκληρότερο καὶ πιὸ προσβλητικό.
Ἠδη, ὅπως ἀνακοινώθηκε, οἱ τουρκικὲς Ἀρχὲς δὲν ἔδωσαν ἄδεια γιὰ τὴν τέλεση τῆς θείας λειτουργίας ἀνήμερα στὴν ἑορτὴ τῆς Παναγίας, αὔριο 15 Αὐγούστου, ἀλλὰ ἡ (μόνη) ἐναλλακτικὴ ἐπιλογὴ ποὺ δόθηκε ἦταν γιὰ τὰ ἐννιάμερα τῆς Παναγίας, τὴ μεθεπόμενη Παρασκευὴ 23 Αὐγούστου.
Τὸ ἀξιοσημείωτο μάλιστα εἶναι ὅτι πέρυσι, ὕστερα ἀπὸ τὴν ἀρχικὴ ἄρνηση, εἶχε ἐκδηλωθεῖ ἀντίδραση ἀπὸ τὸ ἑλληνικὸ ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν, τὸ ὁποῖο φέτος ἐπέδειξε ἀπόλυτη ἀφωνία. Καὶ γενικὰ τὸ τουρκικὸ καψώνι ἔγινε πλήρως ἀποδεκτό, δι’ ὑποκύψεως, ἀπὸ τοὺς δικούς μας ἐκκλησιαστικοὺς καὶ πολιτικοὺς παράγοντες, ἄνευ τῆς παραμικρῆς -ἔστω καὶ προσχηματικῆς- διαμαρτυρίας.
Τὸ συμπεράσματα εἶναι πολὺ ἁπλὰ καὶ ἐπιβεβαιώνουν στὸ ἀκέραιο τὴν τουρκικὴ πρακτικὴ καὶ συμπεριφορά, ποὺ εἶναι ἀπολύτως σταθερὲς καὶ ἀμετάβλητες. Ὅ,τι κι ἂν πλασάρεται γιὰ καθαρὰ ἐπικοινωνιακοὺς λόγους περὶ δῆθεν «win win» βελτίωσης τῶν ἑλληνοτουρκικῶν σχέσεων, ἡ Ἀγκυρα ἀκολουθεῖ καὶ ἐφαρμόζει σταθερὰ τὴν τακτικὴ «τὰ δικά μου δικά μου καὶ τὰ δικά σου δικά μου». Καὶ ἡ Ἀθήνα διαρκῶς ὑποχωρεῖ ὁλοένα περισσότερο σὲ ὅλα τὰ πεδία καὶ τὰ μέτωπα.
Τὸ νέο κροῦσμα μὲ τὴν Παναγία Σουμελᾶ, πέρα ἀπὸ τὴ θρησκευτικὴ καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ διάσταση, ἔχει καὶ μιὰ κρίσιμη σημειολογία γιὰ ὅλο τὸ εὗρος τῶν σχέσεων καὶ διαπραγματεύσεων ἀνάμεσα στὶς δύο πλευρές. Προοιωνίζεται μάλιστα ἀπόλυτα, καὶ ἴσως μὲ τὸν πιὸ παραστατικὸ τρόπο, τὴ συνέχεια, ἡ ὁποία μόνο πρόσθετη ἀνησυχία καὶ προβληματισμὸ μπορεῖ νὰ προκαλεῖ ὅσον ἀφορᾶ τὰ συμφέροντα τῆς χώρας μας.
Σὲ αὐτὸ τὸ πλαίσιο, ἡ παθητικὴ στάση τῶν δικῶν μας ἀρχόντων δὲν εἶναι ἁπλῶς ἀπαράδεκτη καὶ καταδικαστέα. Καθίσταται καὶ ἐντελῶς ἐπικίνδυνη, διότι ἐπιβεβαιώνει ὅτι εἶναι ἕτοιμοι «νὰ τὰ παραδώσουν ὅλα» γιὰ νὰ μὴ δυσαρεστήσουν τὸν «σουλτᾶνο» καὶ τὶς ἡγεσίες τῆς Δύσης, ποὺ κάνουν τὰ δικά τους παιχνίδια πάνω στὴ διεθνῆ γεωπολιτικὴ σκακιέρα.
Ἐστω καὶ τώρα πρέπει νὰ μπεῖ ἕνα φρένο σὲ αὐτὸν τὸν κατήφορο γιὰ νὰ μὴν ἔρθουν τὰ χειρότερα. Καὶ ναὶ μὲν μὲ τὴν πολιτικὴ ἀναισθησία ποὺ χαρακτηρίζει στὰ πάντα τοὺς κυβερνῶντες δὲν περιμένουμε πιὰ νὰ ἀναλάβει κάποιος ἁρμόδιος τὶς εὐθύνες του καὶ νὰ παραιτηθεῖ, ἀλλὰ τοὐλάχιστον ἂς σηκώσουν λίγο τὸ ἀνάστημά τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου