15 Μαΐ 2024

Ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας ὁ ἐρημίτης ὁ Θαυματουργὸς (15 Μαΐου †)

Λάμπρου Κ. Σκόντζου, Θεολόγου - Καθηγητοῦ
Ὁ ἀναχωρητισμὸς εἶναι μία διαχρονικὴ πρακτική τοῦ ὀρθοδόξου μοναχισμοῦ. Μοναχοὶ ἐπέλεξαν νὰ ζήσουν καὶ νὰ ἀσκηθοῦν σὲ ἐρήμους, ὅπου «ἐνώπιοι ἐνωπίῳ» μὲ τὸν Θεό, ἀγωνίστηκαν νὰ καθαριστοῦν, νὰ ἁγιαστοῦν καὶ νὰ θεωθοῦν. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς ὑπῆρξε καὶ ὁ ἅγιος Ἀνδρέας ὁ Ἐρημίτης, ὁ ἐν Καλάνᾳ τοῦ Βάλτου τῆς Ἀκαρνανίας. Μία μεγάλη ἀσκητικὴ μορφή, ὁ ὁποῖος σφράγισε μὲ τὴν πνευματική του ἀκτινοβολία τὴν εὐρύτερη περιοχὴ τῆς Δυτικῆς Ἑλλάδος.
Γεννήθηκε στὸ χωριὸ Μονοδένδρι τῆς Ἠπείρου τὸ 1209. Κάποιοι θέλουν ὡς πατρίδα του τὸ χωριὸ Συβίστα τῆς Εὐρυτανίας. Καταγόταν ἀπὸ φτωχὴ ἀλλὰ εὐσεβῆ οἰκογένεια, ὅπου διαπλάστηκε στὴν εὐσέβεια καὶ τὴν πίστη στὸν Θεὸ ὁ χαρακτήρας του. Ἀπὸ μικρὸς ἦταν ἀναγκασμένος νὰ ἐργάζεται σκληρὰ στὰ κτήματα τοῦ πατέρα του. Ταυτόχρονα φρόντιζε νὰ συχνάζει στὴν ἐκκλησία τοῦ χωριοῦ καὶ νὰ συμμετέχει μὲ κατάνυξη στὶς ἱερὲς ἀκολουθίες.
Δεῖτε φωτογραφίες ἀπὸ τὸ σπήλαιο τοῦ Ἁγίου κατά την πανήγυρίν του…

      Ὅταν ἦρθε σὲ ἡλικία γάμου νυμφεύτηκε μία εὐλαβῆ γυναίκα καὶ ἀπέκτησε πολλὰ παιδιά, τὰ ὁποία φρόντιζε νὰ τὰ μεγαλώνει μὲ παιδεία καὶ νουθεσία Κυρίου. Νὰ τοὺς βάλλει στὴν ψυχὴ τους τὴν πίστη στὸν Θεὸ ὡς τὸ καλλίτερο ἐφόδιο γιὰ μία εὐλογημένη ζωὴ καὶ γιὰ τὴν σωτηρία τους.

       Παρ’ ὅλο ὅτι ἐπέλεξε τὸν ἔγγαμο βίο, ἴσως ἐξαιτίας τῶν συνθηκῶν τῆς ζωῆς, μέσα του ποθοῦσε διακαῶς τὴν μοναχικὴ καὶ ἰδιαίτερα τὴν ἐρημικὴ ζωή. Προφανῶς, ὅταν μεγάλωσε τὰ παιδιά του καὶ ἔβγαλε τὶς οἰκογενειακὲς ὑποχρεώσεις, πῆρε τὴν ἄδεια τῆς συζύγου του νὰ γίνει μοναχός. Κάποια ἀπὸ τὰ συναξάρια του τὸν θέλουν νὰ ἐγκαταλείπει καὶ νὰ φεύγει κρυφὰ ἀπὸ τὴν οἰκογένειά του. Αὐτὸ δὲν εἶναι ἐπιτρεπτό, διότι ὁ γάμος εἶναι ἰσότιμος μὲ τὴν παρθενία καὶ δὲν λύνεται γιὰ ὁποιοδήποτε λόγο, παρ’ ἐκτός τῆς μοιχείας, ἢ τοῦ θανάτου ἑνὸς ἐκ τῶν συζύγων. Ὁ Ἀνδρέας ἀκολούθησε τὴν μοναχικὴ ζωή, ὕστερα ἀπὸ τὴν σύμφωνη γνώμη τῆς συζύγου του.

       Ἀφοῦ ἀποχαιρέτισε τὴν σύζυγό του καὶ τὰ παιδιὰ του ἔφυγε καὶ ἀναζητοῦσε κάποια μοναστήρια τῆς περιοχῆς. Ὅμως ποθοῦσε περισσότερο τὴν ἐρημικὴ ζωὴ καὶ γι’ αὐτὸ περιπλανιόταν ἀπὸ τόπο σὲ τόπο, χωρὶς νὰ βρίσκει τὴν ἡσυχία ποὺ ἐπιθυμοῦσε. Ὁ διάβολος ἄρχισε νὰ τὸν πολεμᾶ μὲ λύσσα, βάζοντάς του σκέψεις νὰ ἐγκαταλείψει τὴν μοναχικὴ ζωὴ καὶ τὴν ἔρημο καὶ νὰ γυρίσει ξανὰ στὸν κόσμο. Ἐπίσης οἱ στερήσεις, ἡ πείνα, τὸ κρύο καὶ οἱ κακουχίες τῶν ἐρημιῶν τοῦ ἔφερναν σκέψεις νὰ ἐγκαταλείψει τὴν προσπάθειά του καὶ νὰ γυρίσει στὸ σπιτικό του. Κατάλαβε ὅτι ὅλα αὐτὰ ἦταν παγίδες τοῦ διαβόλου καὶ πῆρε τὴν ἀπόφαση νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴν περιοχὴ καὶ νὰ πάει μακριά.

      Περιπλανήθηκε γιὰ πολὺ καιρὸ καὶ βρέθηκε στὴν περιοχὴ τοῦ Βάλτου. Ἀντίκρισε τὴν ψηλὴ καὶ ἀγέρωχη ὁροσειρὰ τῶν ὀρέων τοῦ Βάλτου, ποὺ ὀνομάζεται Καλάνα καὶ ἀποφάσισε νὰ ἐγκατασταθεῖ ἐκεῖ. Κοντὰ στὸ χωριὸ Χαλκιόπουλο, βρῆκε μία μεγάλη σπηλιά, πρὸς τὸ βορειοανατολικὸ μέρος τοῦ βουνοῦ, πάνω ἀπὸ τὸν ποταμὸ Ἀχελῶο, σὲ ὕψος 1520 μέτρα, γιὰ νὰ χρησιμοποιήσει ὡς κατάλυμα.

      Ἐκεῖ μέσα στὴν βαθειὰ σπηλιὰ ἄρχισε τὸν πνευματικό του ἀγώνα. Προσευχόταν ἀδιάλειπτα, ἀγρυπνώντας, νηστεύοντας καὶ μελετώντας τὴν Ἁγία Γραφή, συγγράμματα τῶν Πατέρων καὶ βίους Ἁγίων. Τρεφόταν μὲ καρποὺς ἀγρίων δένδρων, ἄγρια χόρτα καὶ ρίζες φυτῶν. Τὸ νερὸ του προμηθεύονταν ἀπὸ τὸν Ἀχελῶο, στὸν ὁποῖο κατέβαινε μὲ μεγάλη δυσκολία, λόγῳ τῶν ἀπότομων γκρεμῶν καὶ τὸ δύσβατο τοῦ ἐδάφους.

       Ἔζησε ἐκεῖ περισσότερα ἀπὸ τριάντα χρόνια, ἀνακαινίζοντας, καθαρίζοντας καὶ ἁγιάζοντας τὸν ἑαυτό του μὲ τὸν πνευματικό του ἀγώνα. Εἶχε καθαρθεῖ ἀπὸ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ ἔγινε ὁ ἴδιος κατοικητήριο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Εἶχε νὰ ἀντιμετωπίσει τὶς λυσσαλέες ἐπιθέσεις τῶν δαιμόνων, οἱ ὁποῖοι τὸν τρομοκρατοῦσαν, γιὰ νὰ φύγει ἀπὸ τὸν τόπο τῆς μετανοίας του καὶ νὰ γυρίσει στὸν κόσμο. Ὅμως ὁ ἅγιος ἔμενε ἀμετακίνητος καὶ τοὺς ἀντιμετώπιζε μὲ τὴν προσευχή.

      Στὴν ἀρχὴ ἦταν ἄγνωστη ἡ παραμονή του στὸ ἀπόκρημνο ἐκεῖνο μέρος, στοὺς κατοίκους τῆς περιοχῆς, ὅμως ἀργότερα ὅταν ἀντιλήφτηκαν τὴν παρουσία του καὶ τὴν ἁγιότητά του, ἡ φήμη του ἐξαπλώθηκε στὴν εὐρύτερη περιοχὴ τοῦ Βάλτου, τῆς Ἀκαρνανίας, Εὐρυτανίας καὶ Ἄρτας. Πλῆθος ἀνθρώπων πήγαιναν καθημερινὰ στὴν σπηλιὰ νὰ μιλήσουν μαζί του, νὰ πάρουν τὶς σοφὲς συμβουλές του καὶ τὴν εὐλογία του. Αὐτὸς μὲ ταπείνωση, καλοσύνη, ἀγάπη καὶ στοργὴ δέχονταν τὸν καθένα καὶ μοιράζονταν μαζί του τὰ προβλήματά του. Εἶχε γίνει ὁ πνευματικὸς ὁδηγός, ὁ θεοφώτιστος δάσκαλος καὶ ὁ γιατρὸς τῶν ψυχῶν τους. 

       Τὰ χρόνια πέρασαν, ἡ σκληρὴ ἄσκηση, οἱ στερήσεις καὶ οἱ ἀντιξοότητες τῆς ἐρημικῆς ζωῆς κλόνισαν τὴν ὑγεία του. Κοιμήθηκε εἰρηνικά, μόνος του, στὶς 15 Μαΐου 1282, σὲ ἡλικία 73 ἐτῶν. Ἡ ψυχὴ του πέταξε στὰ οὐράνια, στὸν θρόνο τῆς μεγαλοσύνης τοῦ Θεοῦ, ποὺ τόσο ἀγάπησε καὶ ὑπηρέτησε ὁλόκληρη τὴν ζωή του. Τὸ δὲ ἁγιασμένο σκήνωμά του ἔμεινε μόνο του στὴν σπηλιά, χωρὶς νὰ γνωρίζει κανεὶς τὴν κοίμησή του.

       Ὅμως ἕνα λαμπρὸ ὑπερκόσμιο φῶς ἔλουζε τὴν σπηλιὰ κάθε βράδυ, τὸ ὁποῖο ἔβλεπαν οἱ κάτοικοι τῆς ἀντίπερα χώρας τῆς Εὐρυτανίας. Οἱ εὐλαβεῖς κάτοικοι ἀναρριχήθηκαν στὴν ἀπότομη βραχώδη πλαγιὰ καὶ φτάνοντας στὴν σπηλιὰ βρῆκαν τὸ ἱερὸ λείψανο νὰ εὐωδιάζει!

       Τὸ θαυμαστὸ νέο ἔφτασε καὶ ὡς τὴν πόλη τῆς Ἄρτας, ἡ ὁποία ἦταν τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ἡ πρωτεύουσα τοῦ Δεσποτάτου τῆς Ἠπείρου καὶ βασίλισσα ἦταν ἡ περίφημη, ἀλλὰ πολύπαθη Θεοδώρα, ἡ ὁποία φημίζονταν γιὰ  τὴν εὐσέβειά της. Μάλιστα, μετὰ τὴν κοίμησή της κατατάχτηκε στὴν χορεία τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἡ εὐσεβὴς βασίλισσα, μόλις ἔμαθε τὸ γεγονός, μὲ τὴν συνοδεία ἀξιωματούχων, αὐλικῶν καὶ πολλῶν πιστῶν πῆγε στὴν σπηλιὰ τοῦ ἁγίου καὶ κήδεψε μὲ τιμὲς τὸ τίμιο σκήνωμά του μέσα στὴν σπηλιὰ καὶ ἔκτισε σὲ αὐτὴν Ἱερὸ Ναό, στὸ ὄνομά του.

        Τὸ 1794 ἕνας εὐλαβὴς κληρικὸς ὁ Ἰωάννης Γεροδῆμος, πῆρε ἄδεια ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο Ἀγράφων Δοσίθεο, στὴν δικαιοδοσία τοῦ ὁποίου ἄνηκε τότε ἡ περιοχή, γιὰ νὰ κάνει ἀνακομιδὴ τῶν Ἱερῶν Λειψάνων, τὰ ὁποία μετέφερε στὸ Καρπενήσι, ὅπου τὰ τοποθέτησε σὲ πολύτιμες ἀργυρὲς θῆκες. Κατόπιν τὰ διαμοίρασε στὰ διάφορα μοναστήρια τῆς περιοχῆς (Προυσοῦ, Τατάρνας, Ἁγίας Παρασκευῆς Σαρδηνίων, Κοιμήσεως Θεοτόκου Βαρετάδας καὶ Γεννήσεως Θεοτόκου Ρέθα).

       Ὁ ἅγιος Ἀνδρέας ἔχει τὴν φήμη τοῦ θαυματουργοῦ. Ἔχουν καταγραφεῖ πλῆθος θαυμάτων του.

      Ἡ μνήμη του τιμᾶται στὶς 15 Μαΐου, τὴν ἡμέρα τῆς ὀσιακῆς κοιμήσεώς του, μὲ λαμπρότητα στὸ ἀπόκρημνο σπήλαιο τοῦ ὅρους Καλάνα, μὲ τὴν καταπληκτικὴ θέα πρὸς τὴν τεχνητὴ λίμνη τῶν Κρεμαστῶν, ὅπου συρρέουν χιλιάδες προσκυνητές, νὰ πάρουν τὴν εὐλογία του καὶ νὰ τοῦ ἐναποθέσουν τὰ προβλήματά τους καὶ νὰ ζητήσουν τὶς πρεσβεῖες του στὸν θρόνο τῆς μεγαλοσύνης τοῦ Θεοῦ. 




























  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.