Πολὺς λόγος γίνεται γιὰ τὸ ἐνδεχόμενο ἀπαγόρευσης εἰσόδου στοὺς ναούς, πολιτικῶν ποὺ ἐξέπεσαν τῆς χριστιανικῆς ἰδιότητας, ἐπιλέγοντας νὰ πολιτευθοῦν στὸ δημόσιο βίο ἀντίθετα μὲ τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας. Πολιτικοὶ καὶ δημοσιογράφοι, καταδικάζουν ἐνδεχόμενη ἀπαγόρευση εἰσόδου στὸ Ναό, ἀγνοῶντας οἱ ἴδιοι, βασικὲς ἀρχὲς τῆς χριστιανικῆς πίστης. Φυσικὰ ἡ Ἐκκλησία διδάσκει τὴν ἀγάπη, ἀλλὰ ἀγάπη δὲν σημαίνει κατάργηση κάθε κανόνα, ἀκόμα καὶ τῆς ἴδιας τῆς διδασκαλίας της.
Ἡ Ἐκκλησία ἔχει θεσπίσει εἰδικὴ κατηγορία κατώτερου κλήρου, τοὺς πυλωροὺς (ἢ θυρωρούς), οἱ ὁποῖοι διακονοῦν στὴν εἴσοδο τοῦ ναοῦ, προκειμένου «νὰ μὴν εἰσέλθει κανένας ἀμύητος στὴ θεία Λειτουργία»[1]. Ὁ θεσμὸς τῶν... πυλωρῶν ἀναφέρεται στὶς Ἀποστολικὲς Διαταγὲς[2] καὶ συμπεριλαμβάνεται στοὺς Ἱεροὺς Κανόνες[3]. Τὴν προσοχὴ τῶν πυλωρῶν καλεῖ ὁ διάκονος στὴ Θ. Λειτουργία πρὶν τὴν ἀπαγγελία τοῦ συμβόλου τῆς Πίστεως, μὲ τὴν ἐκφώνηση «Τὰς θύρας, τὰς θύρας· ἐν σοφὶᾳ πρόσχωμεν[4]».
Ἑπομένως, ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι χῶρος ποὺ εἰσέρχεται ὅποιος θέλει ἀπροϋπόθετα. Μάλιστα ἡ ἀρχιτεκτονικὴ τῶν ναῶν περιλαμβάνει τὸν προνάρθηκα, τὸ νάρθηκα, τὸν κυρίως ναό, τὸ ἱερὸ βῆμα, θέτοντας προϋποθέσεις γιὰ τὴν εἴσοδο σὲ κάθε στάδιο.
«Κατὰ τοὺς πρώτους αἰῶνας, σ’ ὅσους ἁμάρταναν θανάσιμα, ἡ Ἐκκλησία γιὰ νὰ σώσει τὶς ψυχές τους, παιδαγωγικά, τοὺς ἔβαζε βαριὰ ἐπιτίμια καὶ κανόνες. Αὐτοὶ ἦσαν οἱ "μετανοοῦντες" καὶ ἐχωρίζοντο σὲ διάφορες κατηγορίες, ποὺ ἦσαν οἱ ἑξῆς: Οἱ ἀφορισμένοι[5], οἱ προσκλαίοντες καὶ χειμαζόμενοι[6], οἱ ὑποπίπτοντες[7], οἱ συνιστάμενοι[8].»[9]
Aν καὶ σήμερα δὲν τηροῦνται αὐτὲς οἱ διαβαθμίσεις, μπορεῖ τοὐλάχιστον ὁ καθένας, ἂν ἐπιθυμεῖ ὄντως τὴ σωτηρία του ὥστε νὰ ἀξιολογεῖ αὐστηρὰ τὸν ἑαυτό του, νὰ αὐτοενταχθεῖ μὲ ἐντιμότητα στοὺς κατ’ οἰκονομία παρευρισκόμενους, ὥστε νὰ μὴν ξεθαρρεύει ὅτι ἀξίζει κάτι ἢ νὰ παρατηρεῖ τοὺς ἄλλους παρευρισκομένους, νὰ κουβεντιάζει κ.λπ.
Γιὰ τοὺς μὴ βαπτισμένους παρατηρητές, δὲν ἐπιτρέπεται ἡ παρουσία στὸ μυστήριο τῆς Θ. Λειτουργίας μετά τά κατηχούμενα. Οἱ Ἱεροὶ Κανόνες ἀπαγορεύουν πλήρως τὴν συμμετοχὴ αἱρετικῶν στὴν κοινὴ προσευχή. Αἱρετικοὶ δὲν εἶναι μόνο ὅσοι ἔχουν ἐνταχθεῖ σὲ μία αἱρετικὴ ὁμολογία, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνοι ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων ποὺ διαστρέφουν τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, ὅπως θέλουν οἱ ἴδιοι νὰ εἶναι. Ὅποιος δημοσίως ὑποστηρίζει ὅτι ἡ ἀρσενοκοιτία δὲν εἶναι ἁμαρτία, ἔρχεται σὲ εὐθεῖα ἀντίθεση μὲ τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἄρα εἶναι αἱρετικός. Βεβαίως εἶναι ἐλεύθερος νὰ πιστεύει ὅ,τι θέλει. Γιατί, ὅμως, ἀπαιτεῖ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία νὰ τὸν δέχεται, ὅταν ἐκεῖνος δὲν ἀποδέχεται τὴ διδασκαλία της; Ἂν κάποιος νομίζει ὅτι γνωρίζει καλύτερα τὰ θεολογικὰ ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή, τοὺς Ἁγίους Πατέρες, τὴ δισχιλιετή ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας, σημαίνει ὅτι ἔχει φθάσει σὲ τέτοια σημεῖα ὑπερηφανείας, ὥστε καὶ ἡ λέξη «αἱρετικὸς» νὰ εἶναι μικρὴ γιὰ νὰ περιγράψει τὸ πρόβλημα. Τί νὰ τὴν κάνει, ἄλλωστε, τὴν Ἐκκλησία, ἀφοῦ μόνος του ἔχει «δικαιωθεῖ»;
Ποιός ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ κατηγοροῦν τὴν Ἐκκλησία γιὰ «ρητορικὴ μίσους» θὰ συγχωροῦσε ἐκεῖνον ποὺ τὸν ἔβλαψε καὶ τὸν ἀδίκησε, μὲ μόνη τὴ δήλωση μετανοίας του; Ἡ Ἐκκλησία ἀναμένει κάθε ἁμαρτωλό, ἀκόμα καὶ ἐκεῖνον ποὺ τὸ κοινὸ περὶ δικαίου αἴσθημα, δὲν ἀνέχεται νὰ συγχωρήσει. Ἀλλὰ ὅσοι ζοῦν στὸ ψέμα καὶ στὴν αὐτοδικαίωση, δὲν θέλουν νὰ κατανοήσουν τὶς εὐκαιρίες ποὺ τοὺς δίνονται, ἀκόμα καὶ τὶς παιδαγωγικές.
Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τόπος μετανοημένων ἁμαρτωλῶν. Ὅταν διαστρέφεται ἡ ἔννοια τῆς ἁμαρτίας, πῶς θὰ μετανοήσει ὁ ἄνθρωπος; Δυστυχῶς, μοντέρνοι ἱεροκήρυκες ἐδῶ καὶ δεκαετίες κηρύττουν τὴν ἐκμηδένιση τῆς ἁμαρτίας καὶ τὴν ἀποβολὴ τῶν ἐνοχῶν! Ἂν δὲν ὑπῆρχαν αὐτὲς οἱ σωτήριες ἐνοχές, ποὺ ὁδηγοῦν στὴ συντριβή, στὴν ἐξομολόγηση καὶ στὰ ἔργα μετανοίας, θὰ παρέμεναν ὅλοι ἀμετανόητοι. Αὐτὸ ποὺ οἱ ἀκατήχητοι ἄνθρωποι υἱοθέτησαν στὴ ζωή τους γιὰ νὰ φιμώσουν τὴ συνείδησή τους, τὸ ἔφεραν καμουφλαρισμένο μὲ θεολογικὰ καρυκεύματα οἱ μοντέρνοι θεολόγοι, οἱ κήρυκες τῆς ἀμετανοησίας καὶ τῆς αὐτοπεποίθησης.
Ἡ Ἐκκλησία ἀγαπάει καὶ γι’ αὐτὸ παιδαγωγεῖ. Δὲν κάνει δημόσιες σχέσεις, ἀλλὰ θεραπεύει χρησιμοποιῶντας ἐνίοτε πικρὰ φάρμακα καὶ ἐπίπονες χειρουργικὲς ἐπεμβάσεις. Τὰ ἐπιτίμια ἔχουν θεραπευτικὸ σκοπό, ὥστε νὰ μὴν ἀφεθεῖ ἀσύδοτος ὁ χριστιανὸς καὶ χάσει τὴν ψυχή του. Τί θὰ ὠφελήσει τὸν ἄνθρωπο νὰ εἰσέλθει στὸ ναό, ἂν ἀποκλειστεῖ ἀπὸ τὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν;
Ἡ ἀπουσία ἐπιτιμίων στοὺς βαπτισμένους πολιτικοὺς γιὰ ὅλες τὶς ἀντιχριστιανικὲς πολιτικὲς τῶν τελευταίων δεκαετιῶν, ἀποδείχθηκε ὅτι ὁδήγησε σὲ πνευματικὴ ἀναισθησία, ὥστε νὰ μὴν ἔχουν καμία αἴσθηση τῆς σοβαρότητας τῆς πτώσης νὰ ψηφίζουν νόμους ἐνάντια στὴ διδασκαλία τοῦ Θεοῦ. Μήπως, ὅμως, θὰ πρέπει νὰ σκεφτοῦν καὶ οἱ χριστιανοὶ ποὺ ἔδωσαν σὲ αὐτοὺς τοὺς πολιτικοὺς τὴ δυνατότητα νὰ ἀποφασίζουν γιὰ ἐμᾶς, ἐνῷ ἔχουν ἀποδείξει ὅτι πολιτεύονται συστηματικὰ ἐνάντια στὸ Εὐαγγέλιο, ὅτι καὶ ἐκεῖνοι ἔχουν τὴν ἴδια πνευματικὴ εὐθύνη;
Χαράλαμπος Ἄνδραλης, Δικηγόρος
[1] Μητροπολίτου Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΥ, Ὁ Κλῆρος καὶ ὁ λαὸς https://parembasis.gr/index.php/el/menu-teyxos-167/1220-2010-167-17
[2] Ἀποστολικὲς Διαταγὲς III, 11, 1-3119
[3] Πχ. Οἱ θυρωροὶ δὲν πρέπει ἐν καὶρῷ Θείας Λειτουργίας νὰ ἐγκαταλείπουν τὶς θύρες τῶν Κατηχουμένων καὶ νὰ σχολάζουν στὴν προσευχὴ (43ος τῆς ἐν Λαοδικείᾳ).
[4] «Ἡ προτροπὴ αὐτὴ τοῦ διακόνου ἀπευθύνεται πρωτίστως στοὺς πυλωροὺς ποὺ στέκονται δίπλα στὶς θύρες τοῦ ναοῦ, καὶ τοὺς ἐφιστᾶ τὴν προσοχὴ ὥστε νὰ μὴν ἐπιτρέψουν τὴν εἴσοδο σὲ κάποιον ἀβάπτιστο καὶ ἀμύητο. Κι αὐτὸ προκειμένου νὰ ἀπαγγελθεῖ τὸ «Σύμβολο τῆς πίστεως», τὸ ὁποῖο κρατοῦνταν μυστικὸ γιὰ ἀρκετὸ χρόνο ἀκόμη καὶ ἀπὸ τοὺς κατηχούμενους» (Ἡ Θεία Λειτουργία Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ἐκδόσεις Ὁ Σωτήρ, Π. Ν. Τρεμπέλας)
[5] Στοὺς ὁποίους ἀπαγορευόταν ἡ εἴσοδος στὸ Ναό.
[6] Ἐπρόκειτο γιὰ χριστιανοὺς μὲ θανάσιμα ἁμαρτήματα, ποὺ παρέμεναν ἔξω ἀπὸ τὸν ναό, στὸ ὕπαιθρο, χειμῶνα-καλοκαίρι (μὲ χιόνια, μὲ βροχές, μὲ κρύο, μὲ χαλάζι ἢ μὲ πολλὴ ζέστη), καὶ ζητοῦσαν ἀπὸ τοὺς εἰσερχομένους χριστιανούς, μὲ πολλὰ δάκρυα, γονατιστοί, νὰ προσευχηθοῦν νὰ τοὺς συγχωρήσει ὁ Θεός. Δὲν ἔπαιρναν οὔτε Ἀντίδωρο.
[7] Οἱ «ὑποπίπτοντες» ἦσαν συνεχῶς γονατιστοὶ μέσα στὸν ναό, ἀκόμη καὶ τὶς Κυριακές. Λόγῳ τοῦ πλήθους τῶν ἁμαρτημάτων τους ἐδέχοντο μόνο την εὐλογία τοῦ ἐπισκόπου -ἂν ὑπῆρχε- ἢ τοῦ ἱερέως ποὺ λειτουργοῦσε, καὶ ἀναχωροῦσαν μαζὶ μὲ τοὺς Κατηχουμένους ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία.
[8] Συνιστάμενοι εἶναι σήμερα οἱ περισσότεροι χριστιανοὶ ποὺ ἔχουν κανόνα νὰ μὴν κοινωνοῦν. Συμμετέχουν στὴν Θεία Λειτουργία μέχρι τὸ τέλος καὶ παίρνουν μόνο Ἀντίδωρο.
[9] ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΚΑΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΩΣ Τοῦ Πρωτοπρ. Στεφάνου Κ. Ἀναγνωστοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου