Ὁ νέος “Παναγιώτατος” εἰσοδεύεται εἰς τὸ “Oman-gate” τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς;

Στὴν ἐπὶ ἐνθρονίσει ὁμιλία του ὁ ἐπίσκοπος Θεσσαλονίκης κ. Φιλόθεος, μέσα ἀπὸ τὸ γραπτό του κείμενο (25-11-2023), φάνηκε προετοιμασμένος. Ὑπῆρξαν βέβαια σημεῖα, ὅπου μπορεῖ νὰ σταθεῖ κανεὶς καί, σὲ σύγκριση μὲ παλαιότερους ἱεράρχες, νὰ διαπιστώσει τὸ χάσμα γνώσης καὶ γνώμης ποὺ ὑπάρχει. Πράγματι, στοὺς λόγους ἱεραρχῶν, ἀκόμη καὶ τῆς γενιᾶς τῆς περασμένης εἰκοσαετίας, θὰ ἔβρισκες παραδείγματα λόγου ποὺ βασίζoνταν σὲ γερὲς θεολογικὲς βάσεις.

Ἐσχάτως πλέον, παρατηρεῖται τὸ φαινόμενο οἱ λόγοι ἱεραρχῶν νὰ κάνουν κέντρο βάρους τους, ἀντὶ τὴν Εὐχαριστία, τὶς εὐχαριστίες σὲ ὅσους τοὺς στήριξαν, γιὰ νὰ ἐκλεγοῦν καὶ ἡ θεολογική τους ἔκφραση γίνεται κυρίως μέσα ἀπὸ συμμαζέματα ἀπὸ ἀτάκες. Ἡ ὅλη αὐτὴ ἔκφραση καὶ «εὐχαριστιολογία»  γίνεται μὲ μία τέτοια σιγουριὰ ποὺ φαίνεται πεπεισμένη ἡ παρέα  ἐγκλε­γμένου καὶ ἐκλεκτόρων ὅτι στὶς... ἐκλογὲς ἱεραρχῶν τὸ μόνο ἀπὸν εἶναι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα.

  Δὲν θὰ σταθοῦμε βέβαια σὲ ἀναφορὲς τοῦ ἐπισκοπικοῦ λόγου ἀπὸ στίχους τραγουδιῶν, γιὰ νὰ δείξουμε ὅτι ὁ λόγος τέτοιου εἴδους παρεκκλίνει ἀπὸ τὸν τόπο ποὺ κάθε τί ἁρμόζει νὰ ἐκφραστεῖ. Βεβαίως καὶ ὁ ποιητικὸς λόγος καὶ ἡ λαϊκὴ σοφία χρειάζεται νὰ τονιστεῖ στὸν λόγο τῶν ποιμένων ποὺ ἀναζητοῦν τὴν ἁπλούστευση τῆς ἐπαφῆς μὲ τὸ ποίμνιό τους, ἀλλὰ αὐτὸ ὀφείλει νὰ γίνει ὅπου πρέπει. Τὸ πρόβλημα, δηλαδή, ποὺ τίθεται εἶναι τὸ ζήτημα τῆς διάκρισης. Εἶναι τὸ ζητούμενο νὰ μὴ συγχέονται πράγματα ἀσύνδετα, ἀναλογικὰ μὲ τὸ βάρος τῆς περίστασης, ποὺ σημαίνει πὼς ὁ γραπτὸς καὶ ἑτοιμασμένος λόγος ἀπὸ τὸ ἐπισκοπικὸ βῆμα χρειάζεται μέτρο (ὅπως καὶ ἡ Θεσσαλονίκη μετρό).

  Ἂν παρακολουθήσει κανεὶς τὴν ὁμιλία τοῦ ἀνωτέρω ἐπισκόπου τὴ Δευτέρα 27-11-2023 στὴ Θεολογικὴ σχολὴ ΑΠΘ, θὰ διαπιστώσει ὅτι ἐκτὸς κειμένου ὁ ἐπίσκοπος κινήθηκε σὲ χαριεντισμοὺς καὶ ἀστεϊσμούς. Ἐδῶ φάνηκε καθαρὰ καὶ πάλι ἡ ἔλλειψη διάκρισης, ἐφόσον μάλιστα τὸν «κορόιδεψε» ὁ Κοσμήτορας τῆς Σχολῆς αὐτῆς, ἐφόσον ὁ ἴδιος μίλησε ἀπὸ κειμένου, ἐνῷ δὲν ἦταν ἔτσι ἡ συμφωνία μὲ τὸν ἐπίσκοπο. Βεβαίως δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει ἡ ὁμιλία τοῦ Κοσμήτορα, ὁ ὁποῖος ἔχει κριθεῖ γιὰ τὸν λόγο καὶ τὸ ἔργο του ἀπὸ πολλοὺς σύγχρονους θεολόγους. Οἱ καθηγητὲς πανεπιστημίου κρίνονται ἀπὸ τὴν ἀπήχηση ποὺ ἔχει τὸ ἐπιστημονικὸ ἔργο τους στὸν χῶρο ἔρευνας ποὺ ὀφείλουν νὰ ἐπιδίδονται.

  Τὸ ζήτημα εἶναι, πάντως, ὅτι τὸ ἐπίπεδο κίνησης ἐκδηλώσεων ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ φέρουν ἕνα βάρος ἀκαδημαϊκότητας ὀλισθαίνουν στὴ φαιδρότητα τελετουργιῶν ποὺ κατηφορίζουν στὸν ἀστεϊσμὸ καὶ στὶς ἀνταλλακτικὲς σχέσεις ποὺ διανθίζονται μὲ φιλοφρονητικὰ τιτιβίσματα. Μακριὰ δηλαδὴ ἀπὸ τοὺς στόχους τῆς θεολογίας ποὺ ἔχει ἐπιστημονικὸ κῦρος καὶ δὲν ὑπόκειται σὲ κοσμικὲς πολιτικοθρησκευτικὲς ἐντολές.

  Παρατηρώντας αὐτὲς τὶς ἐκδηλώσεις ἀναρωτιόμασταν, ἂν ὁ ἐπίσκοπος Θεσσαλονίκης μὲ τὴν ἐπίσκεψή του στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ ἐπισκέφθηκε οὐσιαστικὰ καὶ τὸ Τμῆμα Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν, ὅπου ὁ ὁμιλήσας Κοσμήτορας προΐσταται καὶ διδάσκει σὲ αὐτό, χωρὶς βέβαια νὰ εἶναι ἐξειδικευμένος στὸ ἰσλάμ, ὅπως δηλαδὴ συμβαίνει καὶ μὲ ἄλλους διδάσκοντες τοῦ Τμήματος. Αὐτὸ τὸ ἔχουμε ἤδη θίξει σὲ προηγούμενα ἄρθρα μας. Ἀναρωτιόμαστε, λοιπόν, ἂν γνωρίζει ὅτι λίγες μέρες πρὶν τὴν ἐπίσκεψή του ὁρκίστηκαν πτυχιοῦχοι τοῦ Τμήματος Θεολογίας καὶ τοῦ Τμήματος Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν, ὁ ἕνας δίπλα στὸν ἄλλον, ἔχοντας ὁ εἷς τὸ χέρι στὸ Εὐαγγέλιο καὶ ὁ ἄλλος στὸ Κοράνιο, μὲ διαβαζόμενο τὸν ἴδιο ἄχρωμο  ὅρκο. Βεβαίως, οὐδεὶς ἔχει ἀντίρρηση γιὰ τὴ μόρφωση στὶς ἰσλαμικὲς σπουδές, ὅταν γίνονται αὐτὲς ἀπὸ εἰδήμονες καὶ στὸ πρέπον περιβάλλον. Ἐδῶ ὅμως, πρόκειται γιὰ εἰδωλοποίηση τῶν ἐπιστημονικῶν σπουδῶν καὶ τὴν ὑποταγή τους στὴ σκοπιμότητα ποὺ προσβάλλει τὴν ἐπιστημονικὴ ἀκαδημαϊκὴ γνώση, ἀλλὰ καὶ τοὺς θρησκευόμενους στὸ Ἰσλάμ. Ἐφόσον θεώρησε ὁ κ. «Θεόφιλος», ἔτσι τὸν προσφώνησε σὲ κάποια στιγμὴ ὁ Κοσμήτορας τὸν ἐπίσκοπο κ. Φιλόθεο, ὅτι ἡ ἐπίσκεψή του στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ ἔχει βαθμὸ ἰσχύος μὲ μία δεύτερη ἐνθρονιστήρια παρουσία, καλὸ εἶναι νὰ σημειώσουμε ὅτι τέτοιοι ἀστεϊσμοὶ εἶναι ἐκτὸς περίστασης.

  Ἂς τὸ ποῦμε μὲ ἕνα χαρακτηριστικὸ παράδειγμα- ἐρώτημα, γιὰ νὰ καταλάβουν οἱ ἀναγνῶστες μας: Ποῦ εἶναι τὰ ὑπέρογκα (ἑκατομμυρίων) ποσὰ ἀπὸ τὸ Ὀμάν, ποὺ διατεινόταν ὁ νῦν κοσμήτορας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς ὅτι θὰ διατεθοῦν γιὰ τὴ λειτουργία αὐτοῦ τοῦ Τμήματος Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν; Αὐτὸ διατεινόταν στὴ Σύγκλητο τοῦ ΑΠΘ, ὅταν ἐρωτήθηκε πῶς θὰ χρηματοδοτηθεῖ τὸ ὅλο ἐγχείρημα.

  Μήπως εἶναι καιρὸς νὰ γίνει εἰσαγγελικὴ ἔρευνα γιὰ τὸ πῶς καὶ ἂν ὑλοποιήθηκε αὐτὴ ἡ αἰτιολόγηση τοῦ τότε προέδρου  -καὶ νῦν κοσμήτορα- τοῦ Τμήματος Θεολογίας ΑΠΘ, σὲ ἕνα ὑψηλοῦ ἐπιπέδου ἀκαδημαϊκὸ ὄργανο; Μήπως τὸ Oman-gate εἶναι τὸ Aman-gate τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς, ἡ ὁποία πρέπει πλέον νὰ ὀργανώσει τὶς ὑγιεῖς δυνάμεις της καὶ τὸ ὑγιὲς ἐπιστημονικό της προσωπικό, ὥστε νὰ δώσει αὐτὰ ποὺ πρέπει στὸν φορολογούμενο Ἕλληνα πολίτη, ποὺ πληρώνει τὸ ἀκαδημαϊκὸ προσωπικὸ τῶν πανεπιστημίων, γιὰ νὰ ἐργάζονται ἐπιστημονικὰ καὶ ὄχι νὰ κάνουν πολιτικοθρησκευτικὲς φιέστες, γιὰ νὰ ἐπιδεικνύονται οἱ φιλαυτίες;

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ