 | |
Φωτό Ρωμαίικου Ὁδοιπορικοῦ Ἱερός Ναός Ἁγίου Ἀρσενίου του Καππαδόκου Κυπερούντα Λεμεσοῦ |
(Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)
Ἀγαπητοί ἐν Χριστώ ἀδελφοί,
Ἀφορμή γιά τή συγγραφή τοῦ παρόντος πονήματος στάθηκε ἡ ἀκρόαση -ἐν ὥρᾳ Ὄρθρου καί Θείας Λειτουργίας -τῆς ὁμιλίας τοῦ ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς μέ τίτλο «Ὁμιλία γιά τήν πρόρρηση τοῦ προφήτη Ἠλία: ...ἰδού ἡ Παρθένος ἐν γαστρί ἕξει, καί τέξεται υἱόν, καί καλέσεις τό ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ∙ (Ἠσαΐας 7,14)» [1], σκοπός δέ αὐτοῦ ἡ «διά τῆς ...μετανοίας καί αὐτομεμψίας» ἐπιστροφή ὅλων μας ἀπό τήν λατρεία τοῦ «Ἄλλου» (δηλ. τοῦ Ἀντίχριστου) στήν λατρεία τῶν «Ἄλλων», δηλαδή τῶν τριῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος, τοῦ Τρισυπόστατου Θεοῦ, μιᾶς καί «ὁ Θεός εἶναι ἕνας, ἀλλά δέν εἶναι μόνος» (Πατερική ρήση).
Ἡ ἄγνοια τοῦ πνευματικοῦ νόμου
«Ἡ ἄγνοια τοῦ πνευματικοῦ νόμου», θά μᾶς πεί ὁ συγγραφέας τοῦ βιβλίου ''ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΚΟΥ τοῦ ἀσκητοῦ, ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΚΟΥΣΙΩΝ ΘΛΙΨΕΩΝ'', «ἔχει ὡς συνέπεια τήν ἀπροσεξία στούς λογισμούς, ἡ ὁποία ἀφήνει νά διέρχεται ἐλεύθερα ἀπό τό νού καί τήν καρδιά, κάθε εἴδους φαυλότης εἰκόνων καί λογισμών.»! Φωτίζοντας περισσότερο τά τῆς ὑπόθεσής μας ὁ Καρεώτης Μοναχός Παΐσιος προσθέτει: «Ἀγνοεί ἡ συνείδηση ὅτι «ἑκάστη κίνησις, καί ἡ πλέον παροδική, τῆς καρδιάς ἤ τοῦ νοός ἀφίνει ἴχνος τί ἐπί τοῦ ὅλου σώματος τῆς ζωῆς ἡμῶν», καί καταλήγει στήν ἑξῆς «ὑπόθεση»: «Ἄς ὑποθέσουμε ὅτι καθ' ὅλην τήν διάρκειαν τῆς ἐπιγείου ὑπάρξεώς μου εἰσέβαλεν εἰς τήν καρδία μοῦ πονηρός τί λογισμός, φόνου ἐπί παραδείγματι, ἔστω καί ἅπαξ μόνον. Καί ἡ μοναδική αὕτη σκέψις θά παραμείνη ὡς μελανή τίς κηλίς ἐπί τοῦ συνόλου τῆς ζωῆς μου, ἐάν δέν ἀποβάλω αὐτήν διά τῆς μετανοίας καί αὐτομεψίας. Οὐδέν δυνάμεθα νά ἀποκρύψωμεν: «Οὐδέν δέ συγκεκαλυμμένον ἐστίν ὁ οὔκ ἀποκαλυφθήσεται καί κρυπτόν ὁ οὐ γνωσθήσεται» (Λούκ. 12, 2-3)» [2].
«Εἶπεν ἄφρων ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ· οὐκ ἔστι Θεός» (Ψάλμ. 52,2)
Ἀδελφοί, ὅπως μία καί μόνο φευγαλέα (μυστική) σκέψη μας ἀφήνει τό ἴχνος της «ἐπί τοῦ ὅλου σώματος τῆς ζωῆς ἡμῶν», ἔτσι καί ἡ συγγραφή καί δημοσίευση «ὀρθόδοξου» βιβλίου μέ τήν ἐπίμαχη φράση («Ὁ Χρίστὸς θὰ μποροῦσε νὰ γεννηθεῖ καὶ ἀπὸ μία ἔγγαμη γυναῖκα») ἀφήνει τό ἴχνος-ἀποτύπωμα-σημάδι της ἐπί τοῦ ὅλου σώματος τῆς Ἐκκλησίας.
Θυμίζουμε ὅ,τι σχετικό σημειώνει ὁ κ. Σταμούλης, ὁ τόσο «σκασμένος» (καταθλιβόμενος ἀπὸ τὴν Ἀεἰπάρθενο Παναγία), στὸ βιβλίο του «Ἔρώς καὶ Θάνατος». Γράφει: «ἐντὸς τῆς Ὀρθόδοξης πνευματικότητας,.. κυριαρχεῖ πλέον σχέδὸν ὁλοκληρωτικά, καὶ ὡς ἐκ τούτου καταθλιπτικά, ἡ συνήθεια, προκειμένου νὰ μιλήσει κανεὶς γιὰ τὴ μητέρα τόῦ Θεοῦ, νὰ χρησιμοποιεῖ τὸν ὅρό "Παρθένος "... παρθενία ἔἶναι μία δευτερεύουσα πραγματικότητα... Θὰ τολμοῦσα ἔτσί νὰ πῶ, ὅτί ἡ παρθενία ἔἶναι ἕνά ἐργαλεῖο... Καὶ νομίζω, ὅτί μία τέτοια ἐξήγηση μᾶς ἐπιτρέπει νὰ πόῦμε καὶ τὸ κατὰ τὰ ἄλλά "ἄἱρετικό", πὼς ἐὰν δὲν ὑπῆρχε ἡ ἀνάγκη ἑνὸς ἐξωτερικοῦ "συμβόλου", πόὺ θὰ ἀπεδείκνυε τὴ θεοπρέπεια τόῦ μυστηρίου – τὴν ἀνθρωποπρέπεια ἔτσί κι ἀλλίῶς ἀπεδείκνυε ἡ παρουσίᾳ τῆς Μαρίας – ὁ Χρίστὸς θὰ μποροῦσε νὰ γεννηθεῖ καὶ ἀπὸ μία ἔγγαμη γυναῖκα»" [3].
Θέλοντας λοιπόν νά «ἀποβάλουμε» αὐτήν τήν κατά τά ἄλλα αἱρετική σκέψη ἀπό τήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας, καταθέτουμε πρός ἔλεγχο τοῦ ἐν λόγῳ πανεπιστημιακοῦ θεολόγου (κοσμήτορα τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ.) τά λόγια ἑνός ἀκόμη ὀρθόδοξου ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας μας, ἑνός ἀκόμη γνήσιου ἀκόλουθου τοῦ ἴχνους «Ἐκείνων». Εἶθε ὁ Θεός τῶν ἁγίων Πατέρων μας νά φωτίσει τόν ἐν Χριστώ ἀδελφό Χρυσόστομο ὥστε διά τῆς μετανοίας καί (δημόσιας) αὐτομεμψίας ἀποβάλει κάθε θεολογικό ρύπο καί ἀπ' ὅλα τά συγγράμματά του, ἀμήν.
«Ὁμιλία γιά τήν πρόρρηση τοῦ προφήτη Ἠλία...ἰδού ἡ Παρθένος ἐν γαστρί ἕξει, καί τέξεται υἱόν, καί καλέσεις τό ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ∙ (Ἠσαΐας 7,14)
Ἡ θαυμαστή αὐτή προφητεία, σχετικά μέ τή Γέννηση τοῦ Κυρίου ἀπό μία παρθένο, εἰπώθηκε ἀπό τόν Ἠσαΐα – τόν προφήτη, ὁ ὁποῖος εἶδε τόν Θεό – σέ ὥρα βαθιάς ἀπογοήτευσης γιά τήν Ἱερουσαλήμ. Τότε, ὁ πολυάριθμος στρατός τῆς Συρίας καί τοῦ Ἐφραίμ εἶχε κυκλώσει τά ἴδια τά τείχη τῆς πόλεως. Ὁ βασιλιάς Ἄχαζ καί οἱ κάτοικοι τῆς Ἱερουσαλήμ – χωρίς νά ἔχουν στρατό οὔτε ὅπλα – συνέχονταν ἀπό θανάσιμο φόβο: καί ἐξέστη ἡ ψυχή αὐτοῦ καί ἡ ψυχή τοῦ λαοῦ αὐτοῦ, ὀν τρόπον ἐν δρυμώ ξύλον ὑπό πνεύματος σαλευθή (Ἠσαΐας 7,2). Ἐκείμη τήν ὥρα τῆς ἀπελπισίας, ἦλθε ὁ Ἠσαΐας πρό τοῦ βασιλέως καί τοῦ εἶπε, μέ Θεῖο πρόσταγμα! ...φύλαξαι τοῦ ἡσυχᾶσαι καί μή φοβοῦ (Ἠσαΐας ,4). Τότε ὁ προφήτης προφήτευσε ὅτι οἱ ἐχθροί δέν θά κυρίευαν τήν Ἱερουσαλήμ. Βλέποντας ὅτι ὁ βασιλιάς Ἄχαζ δέν τόν πίστεψε, ὁ Ἠσαΐας τοῦ εἶπε νά ζητήσει κάποιο σημεῖο – ἀπό τόν οὐρανό ἤ ἀπό τή γῆ ἕνα θαύμα. 'Ὅμως ὁ ἄπιστος ἄρχοντας δέν θέλησε νά αἰτηθεῖ καί παρέμενε ἀμετανόητος στήν ἀμφισβήτησή του.
Τότε ὁ προφήτης εἶπε πώς ὁ Θεός θά τούς ἔδειχνε κάποιο σημεῖο, παρ' ὅτι δέν τό ἐπιζητούσαν: ἡ παρθένος ἐν γαστρί ἕξει, καί τέξεται υἱόν, καί καλέσεις τό ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ, πού σημαίνει: «ὁ Θεός μεθ΄ημών ἐστιν» (Μάτθ. 1,23). Τό σημεῖο αὐτό ἀναφέρεται σέ ἀπώτατο μελλοντικό χρόνο καί ἀφορά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Γιατί δέν ἔδωσε ὁ προφήτης ἕνα σημεῖο, ὥστε ὁ βασιλιάς νά πιστέψει ἀμέσως; Ἡ προφητεία του Ἠσαΐα γιά τή σωτηρία τῆς Ἱερουσαλήμ – λεχθεῖσα ἀκριβῶς την ὥρα πού ὁ βασιλιάς νόμισε ὅτι τά πάντα εἶχαν χαθεῖ – ἦταν ἀρκετή, γιά νά δείξει τή δύναμη τοῦ Θεοῦ καί τήν ἀπιστία τοῦ βασιλιά. Γιατί ὁ προφήτης, ἐκείνη ἀκριβῶς την ὥρα καί ὑπό ἐκεῖνες τίς συνθῆκες, προφήτευσε τή γέννηση τοῦ Σωτῆρος;
Τόν καιρό τῆς ἐλεύσεως τοῦ Σωτῆρος, ἡ ἀνθρωπότητα ἔμελλε νά βρίσκεται στήν ἴδια κατάσταση ἀπελπισίας, περικυκλωμένη ἀπό ἐπιτιθέμενες δαιμονικές δυνάμεις – ἀκριβῶς ὅπως ἦταν ἡ Ἱερουσαλήμ τήν ὥρα τῆς προφητείας. Μήπως ὁ προφήτης δέν προφήτευσε σαφῶς περί μίας παρθένου καί ὄχι ἁπλῶς μίας γυναίκας; Ἀναμφίβολα, ἡ προφητεία του ἀναφέρεται σέ μία παρθένο. Διότι, ἄν ἀναφερόταν ἁπλῶς σέ μιά γυναίκα, τί θαύμα θά ὑπῆρχε τότε; Τί εἴδους σημεῖο; Μήπως ὅλοι οἱ ἄνθρωποι δέν γεννιοῦνται ἀπό γυναῖκες; Ὅλο τό βάρος τῆς προφητείας βρίσκεται στή λέξη παρθένος.
Ἔτσι λοιπόν, ὁ παντεπόπτης Θεός γνωρίζει πῶς νά συνδέσει τά ἐγγύς μέ τά μακράν∙ καί μέ τήν ἐκπλήρωση μίας προφητείας στόν παρόν ἐπιβεβαιώνει μιά δεύτερη προφητεία στό μέλλον. «Ἐμμανουήλ – ὁ Θεός μεθ΄ημών». Τότε ἔσωσε τήν Ἱερουσαλήμ ὡς ἕνας ἀόρατος Θεός. «Ἐμμανουήλ – ὁ Θεός μεθ΄ημών». Ἀργότερα ἔσωσε ἀπό ἀνάλογους κινδύνους τήν ἀνθρωπότητα, ὡς ὁ Ἔνσαρκος, Ἐνανθρωπήσας Θεός, ὁ Θεάνθρωπος, γεννηθείς ἐκ Πνεύματος Ἁγίου ἀπό τήν Παναγία Παρθένο.
Ὦ Κύριε, Σύ ὁ ὁποῖος ἰκάνωσες τούς προφῆτες νά δούν τήν ἀλήθεια τηλαυγῶς, ἰκάνωσε καί ἐμᾶς νά ἀσπαστοῦμε τήν ἀλήθεια αὐτή, πού ἤδη ἔχει ἔλθει!
Σοί πρέπει πάσα δόξα, τιμή καί προσκύνησις εἰς τους αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.»
Δημήτριος Β. Ἐμμανουήλ, Ἱεροψάλτης
Πτολεμαΐδα 20-8-2023
[1] Ὁ ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΑΧΡΙΔΟΣ 8: ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ (ΣΚΛΗΡΟΔΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ), ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ, ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
[2] «ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΚΟΥ τοῦ ἀσκητοῦ, ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΚΟΥΣΙΩΝ ΘΛΙΨΕΩΝ», Ἔκδοση Ἱεροῦ Κελλίου Ἁγίων Ἀρχαγγέλων Ἅγιον Ὅρος, Σέλ. 14
[3]"Περὶ Παρθενομάχου «θεολόγου»", romfea.gr
Δεν κατανοώ το πρόβλημα των γραφομενων του καθηγητή. Όπως το διαβάζω εγώ, υπήρχε ανάγκη για ένα θαύμα (γέννηση από παρθένο) ώστε ο κόσμος να μην έχει καμία δικαιολογία να μην πιστέψει στον Χριστό και καμία αμφιβολία για την θεοπρεπεια του. Πού είναι το λάθος;
ΑπάντησηΔιαγραφή