Ἅγιος Παΐσιος: Κόντρα στὸ ρεῦμα τῆς ἐποχῆς, ὁ «ἀσυρματιστὴς τοῦ Θεοῦ» συντονίζεται ὅλο καὶ περισσότερο μὲ τὴν καρδιὰ τῆς Ἑλλάδος

Γράφει ὁ Ἐλευθέριος Ἀνδρώνης

Ἄλλες προσωπικότητες χάνονται στὴ λήθη μετὰ θάνατον, ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὅσο περνοῦν τὰ χρόνια - τόσο μεγαλώνει τὸ ἀποτύπωμά του στὴν κοινωνία.

Ἅγιος Παΐσιος: Στοὺς διαταραγμένους καιροὺς ποὺ ζοῦμε ὅπου γιὰ πολλοὺς οἱ ἀξίες τείνουν νὰ γίνουν ἕνας φευγαλέος καπνὸς καὶ τὰ ἰδανικὰ τῆς ζωῆς ἀπομυθοποιοῦνται καὶ ξεθωριάζουν, τὸ διαμέτρημα τοῦ Ἁγίου Παϊσίου ὄχι μόνο δὲν ἐλαττώνεται, ἄλλα 29 χρόνια μετὰ τὴν ὀσιακὴ κοίμησή του, ὁ «ἀσυρματιστὴς τοῦ Θεοῦ» συντονίζεται ὅλο καὶ περισσότερο στὴν συχνότητα ποὺ χτυπᾶ ἡ καρδιὰ τῆς Ἑλληνορθοδοξίας.

Μήπως δὲν εἶναι αὐτὸ ἕνα διαρκὲς θαῦμα; Ποιὸς ἡγέτης, ποιὸς διάσημος, ποιὰ κοσμικὴ προσωπικότητα ἔχει τὴ δυνατότητα νὰ μιλᾶ σὲ ψυχές, νὰ ἀλλάζει ζωές, νὰ ἐμπνέει συνειδήσεις, νὰ θαυματουργεῖ, νὰ διαμορφώνει καταστάσεις σχεδὸν τρεῖς δεκαετίες μετὰ τὸν θάνατό του; Μόνο τὰ θεϊκά, τὰ αἰώνια καὶ τὰ ἀληθινά μποροῦν νὰ σπάσουν τὸν νόμο τῆς σιωπῆς ποὺ συντροφεύει ἕναν τάφο.

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος εἶναι μία ἀδιάκοπη ὑπενθύμιση γιὰ τὸ πόσο ζωντανή...

εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία μας. Ὅλος του ὁ βίος ἦταν λουσμένος ἀπὸ τὸ ἀνέσπερο φῶς τῆς Ἀναστάσεως, καὶ ἡ ἀκτινοβολία τῆς ἁγιότητάς του ὄχι μόνο δὲν σκοτείνιασε ἀπὸ τὸ παροδικὸ σύννεφο τοῦ θανάτου, ἄλλα ἔγινε ὑπέρλαμπρο ἄστρο ποὺ φωτίζει τὸ παρὸν καὶ τὸ μέλλον τῆς Ἑλλάδας.

Καὶ ἂν τὸν καιρὸ ποὺ ζοῦσε ὁ Ἅγιος, τὸ Κελλὶ τῆς εὐλογημένης Παναγούδας εἶχε γίνει πνευματικὸ κέντρο γιὰ χιλιάδες χριστιανούς, ὁ σπόρος ποὺ ἄφησε πίσω του ἀπέδωσε ἀτελείωτη καρποφορία, καὶ ἔτσι σήμερα ὅλη ἡ Ἑλλάδα, ὁλάκερη ἡ χριστιανοσύνη ἁπανταχοῦ τῆς γῆς ἔχει γίνει μία νοητὴ «Παναγούδα», μὲ ἀμέτρητες ψυχὲς νὰ ξαποσταίνουν στοὺς λόγους τοῦ Ἁγίου γιὰ νὰ βροῦν πνευματικὴ δροσιὰ καὶ νὰ λαμβάνουν ἀτίμητη παρηγοριὰ καὶ μόνο ἀπὸ τὴ μορφή του.

Γιὰ κάθε στεναχώρια, κάθε πόνο καὶ ἀγωνία τῆς ζωῆς, κάπου θὰ βρεθεῖ νὰ ἀναπαυθεῖ τὸ «εἶναι» μας σὲ μία φωτογραφία τοῦ Ἁγίου Παϊσίου μὲ τὰ σταυρωμένα χεράκια του, νὰ ἀτενίζει τὴν τραυματισμένη καρδιά μας μὲ αὐτὸ τὸ διαπεραστικό, τὸ ὑπερκόσμιο βλέμμα ποὺ καθρεφτίζει ὅλο τὸ μεγαλεῖο τῆς ὑπερουράνιας λαμπρότητας. Γιὰ κάθε φουρτούνα ποὺ συναντᾶμε στὸ ταξίδι τοῦ βίου μας, κάπου θὰ μᾶς περιμένει ἕνα βιβλιαράκι μὲ τὴν Παράκληση τοῦ Ἁγίου Παϊσίου, γιὰ νὰ γλυκαθεῖ ἡ ψυχὴ μὲ τὰ «κεράσματά» του καὶ νὰ νοιώσουμε φτερὰ στὰ πόδια μετὰ τὸ «Δι’ εὐχῶν».

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἔχει ἕναν λόγο γιὰ τὸν καθένα ἀπὸ ἐμᾶς, σὲ κάθε φάση τῆς ζωῆς μας. Εἶναι μία ἀστείρευτη πηγὴ γιὰ ὅσους διαθέτουν ἀκόμα τὴν αἴσθηση τῆς πνευματικῆς δίψας καὶ δὲν ἔχουν καταδικάσει τὸ χωράφι τῆς ψυχῆς τους σὲ ξηρασία. Ὄχι μόνο στὴν ἑορτή του, ἄλλα και όλο τὸν χρόνο θα ἦταν καλὸ νὰ ἀνατρέχουμε στὰ οὐράνια μαργαριτάρια ποὺ ἔχουν βγεῖ ἀπὸ αὐτὸ τὸ στόμα.

Ὁ Ἅγιος θύμισε ξανὰ στὴν παρηκμασμένη Ἑλλάδα μας, τί εἶναι φιλότιμο, τί εἶναι πνευματικὴ ἀρχοντιά, τί εἶναι ὁ καλὸς λογισμός, τί εἶναι ὁ πόνος γιὰ τὴν πατρίδα, τί εἶναι τὸ θυσιαστικὸ πνεῦμα γιὰ χάρη τοῦ πλησίον. Στοὺς λόγους του, ὁ καθένας μας θὰ βρεῖ μία συμβουλή, μία παρότρυνση, μία παρηγορητικὴ κουβέντα, μία ἀπάντηση σὲ πνευματικὸ θέμα μας, μία ἐξήγηση ἑνὸς κοινωνικοῦ θέματος μὲ λιτὸ καὶ καθάριο λόγο. Ἀκόμα ἔχει γιὰ ἐμᾶς καὶ τὴν παιδαγωγία, τὴν ἐπίπληξη τοῦ πατέρα πρὸς τὸ παιδί του ποὺ κινδυνεύει, τὴν πνευματικὴ ἀφύπνιση.

Ἕνα ταπεινὸ γεροντάκι ποὺ τελείωσε μόνο τὸ Δημοτικὸ σχολεῖο καὶ ἀκολούθησε τὸν δρόμο τοῦ ἡσυχασμοῦ γιὰ ὅλη τὴ ζωή του, ἔγινε διδασκαλός τῆς Ρωμιοσύνης καὶ ὁλόκληρης τῆς οἰκουμένης. Βλέπεις νέους ἀνθρώπους ποὺ γεννήθηκαν πολλὰ χρόνια μετὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἁγίου, νὰ φυτρώνει στὶς καρδιὲς τους ἱερὸς πόθος γιὰ νὰ τὸν ἀνακαλύψουν, νὰ τὸν ἐξερευνήσουν, νὰ ἐπισκεφτοῦν τὸν τάφο του καὶ τὰ προσκυνήματά του.

Εἶναι ἡ «μαγιὰ» ἡ εὐλογημένη καὶ ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ποὺ στερεώνει τοὺς σπόρους τῆς ἁγιότητας στὶς νέες γενιές. Εἶναι ἡ ἐπέμβαση τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ σὲ ὅλες τὶς καλοπροαίρετες ψυχὲς ποὺ δὲν συμβιβάζονται μὲ τα κοσμικὰ ξυλοκέρατα καὶ στρέφονται στὴν τροφὴ τοῦ πνεύματος καὶ τὶς αἰώνιες σταθερές.

Εἶναι ὁ Θεὸς ποὺ ἐκδηλώνει τὴν παρουσία του στὸν κόσμο μέσα ἀπὸ τοὺς βίους τῶν Ἁγίων Του καὶ ἀναπαύεται στὰ μονοπάτια ποὺ περπάτησαν οἱ ἀγαπημένοι φίλοι Του. Τὸ μονοπάτι ποὺ βάδισε ὁ Ἅγιος Παΐσιος, εἶναι γεμάτο ἀπὸ ἀνόθευτη ἀγάπη, ἀπὸ εὐλογίες, ἀπὸ θαύματα, ἀλλά καὶ ἀπὸ αὐτοθυσία, ἀπὸ πόνο καὶ μαρτύριο πρὸς δόξαν Θεοῦ καὶ βοήθεια τοῦ συνανθρώπου.

Αὐτὸ τὸ ταπεινὸ μονοπάτι ποὺ κάποτε μετὰ βίας χαράκωνε τὸ χῶμα, ἔγινε μετὰ πολυσύχναστος δρόμος καὶ σήμερα ἔγινε ὁλόκληρη «λεωφόρος» ψυχῶν ποὺ ὁδηγεῖ πιστοὺς πρὸς τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, τὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ. Αὐτὸ εἶναι τὸ μεγαλεῖο τῆς ἁγιότητας τοῦ πολυαγαπημένου μας Παϊσίου.

sportime