Μέ ἀφορμή κάποιο φαινόμενο βεντετισμοῦ πού παρουσιάστηκε σέ μιά χριστιανική προσπάθεια στόν χῶρο τῆς πολιτικῆς, θέλησα νά μοιραστῶ κάποιες σκέψεις.
Ἀφοῦ ἡ νοσηρότητα πού ἔχει ἁπλωθεῖ στήν πολιτική ἔχει πνευματικό ὑπόβαθρο, καί ὁ πόλεμος πού γίνεται πρός τούς χριστιανούς εἶναι πάνω ἀπ' ὅλα πνευματικός, ἔτσι κι ἐμεῖς μέ πνευματικούς ὅρους θά μιλήσουμε.
Τό καύχημα κάθε χριστιανοῦ δέν εἶναι οἱ σταυροί πού μπορεῖ νά λάβει στόν πολιτικό στίβο, ἄλλα ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ πού κουβαλᾶ στόν στίβο τῆς ζωῆς. Εἶναι πνευματικό ἀτόπημα νά καυχιέται γιά ὁτιδήποτε ἄλλο, πέρα ἀπό τή θυσία τοῦ Χριστοῦ στόν Τίμιο Σταυρό καί τήν ἔνδοξη Ἀνάστασή Τοῦ. Ἀπό ἐκεῖ πηγάζει κάθε λόγος χαρᾶς, ἀγαλλίασης, περηφάνιας.
Κάθε προκοπή πού κάνουμε στή ζωή μας, κάθε σκαλοπάτι πού ἀνεβαίνουμε στήν καριέρα μας, εἶναι εὐλογίες Θεοῦ καί ὄχι προσωπικά μας κατορθώματα. Καί κάθε ἔκβαση στή ζωή μας πού μπορεῖ νά μᾶς φανεῖ ἀρνητική ἤ ἄδικη, πάλι δέν μπορεῖ νά διαφύγει ἀπό τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ, ἀρκεῖ νά ἔχουμε καλή προαίρεση καί νά μήν γινόμαστε ἀντάρτες μέ τήν πρώτη φορά πού θά μᾶς πατήσει κάποιος τόν κάλο.
Πάνω ἀπό ὅλα ἐξετάζουμε τήν ψυχή μας ἄν ἔχουμε «σταυροδοσία» ἀπό τόν Θεό, καί ὄχι ἀπό τόν κόσμο. Οἱ Ἅγιοι μας, καυχιόντουσαν γιά τά παθήματά τους, πού μάλιστα ἦταν καί πολύ σοβαρά. Εἴτε ἀντιμετώπιζαν ἀρρώστιες, εἴτε φοβερές συκοφαντίες, εἴτε προδοσίες καί πίκρες ἀπό ἀδελφούς, εἴτε ἀκόμα καί μαρτύρια, δέν σταματοῦσαν νά ἀφήνουν τό θέλημά τους στά χέρια τοῦ Θεοῦ.
Ἐμεῖς ἀσφαλῶς δέν εἴμαστε Ἅγιοι, εἴμαστε ἁμαρτωλοί πού ἐλπίζουν στόν Θεό, ἄλλα οἱ Ἅγιοι εἶναι ἡ πυξίδα μας σέ ὅποιο χῶρο καί ἄν κινούμαστε, εἴτε αὐτός λέγεται δημοσιογραφία, εἴτε πολιτική, εἴτε ἀθλητισμός, εἴτε τέχνη, εἴτε ὁτιδήποτε ἄλλο.
Ἔ λοιπόν ὄχι καί νά δημιουργοῦμε ὁλόκληρο ζήτημα, ἐπειδή τό μοναδικό μας «πάθημα» εἶναι ὅτι θίχτηκε ὁ ἐγωισμός μας. Μέχρι «χθές», ἡ φωνή τῶν χριστιανῶν ἦταν παραγκωνισμένη στό πολιτικό τοπίο γιά δεκαετίες. Τώρα ἀναδείχθηκε μιά συλλογική προσπάθεια, ἀκριβῶς ἐπειδή εἶχε πνεῦμα αὐταπάρνησης καί αὐτοθυσίας. Φέρει τήν εὐλογία νά ἀποτελεῖται ἀπό ἁγνούς πατριῶτες καί ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου πού λειτουργοῦν ὡς σύνολο μέ κοινές ἀξίες.
Καμία φωνή ἀπό αὐτές δέν περισσεύει, καί καμία δέν θά εἶχε ἀκουστεῖ ἄν δέν μᾶς ἕνωνε ὅλους ἡ ἀγάπη γιά τήν πίστη μας καί τήν πατρίδα μας, ὥστε νά στηρίξουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Οἱ χριστιανοί δέν ψήφισαν τόσο τά πρόσωπα, ὅσο τίς ἀξίες καί τά ἰδανικά πού πρεσβεύει ἡ ὁμαδική αὐτή προσπάθεια. Τό πνεῦμα ἑνότητας πού πρέπει νά ἐμπνέει ἡ Ἐκκλησία, εἶναι ὁδηγός καί γιά κάθε ἀγῶνα μέ χριστιανική ταυτότητα.
Ἡ πολιτική σταδιοδρομία ἔρχεται καί παρέρχεται. Οἱ σημερινοί πρωταγωνιστές, μπορεῖ ἄν χάσουν τόν προσανατολισμό τους νά γίνουν κομπάρσοι καί μεθαύριο νά χαθοῦν. Τό Ἔθνος δέν ἔχει ἀνάγκη ἐμᾶς, ἄλλα ἐμεῖς ἔχουμε ἀνάγκη αὐτό. Ὁ Θεός μπορεῖ πολύ εὔκολα νά προωθήσει τά σχέδια Τοῦ, χωρίς τίς «ἀφεντιές» μας. Ἄλλο εἶναι τό μεγάλο ζητούμενο. Κουβαλᾶς τόν σταυρό σου ἔχοντας ἐμπιστοσύνη στό σχέδιο τοῦ Θεοῦ καί δοξάζοντας Τόν; Τότε εἶσαι σέ ἅγιο δρόμο.
Δέν δέχεσαι τόν σταυρό σου; Βαρυγκομάς; Θέτεις τό προσωπικό σοῦ συμφέρον πάνω ἀπό τό συλλογικό; Δημιουργεῖς ἀναστάτωση καί ἔριδες; Ζυγίζεις τήν ἀρχοντιά σου μέ τά μέτρα τοῦ κόσμου καί ὄχι μέ τήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ; Δέν εἶσαι σέ καθόλου καλό δρόμο. Σέ ἔχει προσβάλει τό μικρόβιο τῆς πολιτικῆς.
Καί 100.000 σταυρούς προτίμησης νά λάβεις, ἄν ἀπαρνηθεῖς τόν ἕναν σταυρό πού σοῦ ἀναθέτει ὁ Χριστός νά σηκώσεις μαζί μέ τούς συντρόφους σου, τίποτα δέν ἔκανες. Ζημιώνεις πνευματικά τόν ἑαυτό σου καί ἀδικεῖς τούς συναγωνιστές σου γιατί τούς φορτώνεις ἀκόμα περισσότερο βάρος, παρ' ὅτι ἀγωνίστηκαν τό ἴδιο σκληρά μέ ἐσένα.
Καί ἄν δέν φερθεῖς σάν ταπεινός στρατιώτης αὐτῆς τῆς εὐλογημένης προσπάθειας, τότε τί καινούργιο θά προσφέρεις σέ αὐτόν τόν διαγωνισμό ἀλαζονείας πού λέγεται πολιτικό σύστημα; Καί ὡς στρατιώτης πού βρίσκεται σέ ἕναν πνευματικό πόλεμο, πρέπει νά σεβαστεῖς τήν ἱεραρχία, νά συμμορφωθεῖς μέ πράγματα πού μπορεῖ βραχυπρόθεσμα νά σοῦ φαίνονται ἀκόμα καί παράλογα, νά δικαιολογήσεις καί τίς ξαφνικές ἀλλαγές σχεδίων, νά δείξεις ἐμπιστοσύνη στόν ἀρχηγό, διότι αὐτός βλέπει πολύ καλύτερα τή συνολική εἰκόνα τοῦ μετώπου.
Μιά ἀλλαγή στρατηγικῆς πού φαινομενικά δείχνει νά εὐνοεῖ ἕνα ἄτομο καί νά «ἀδικεῖ» ἕνα ἄλλο, δέν θά μετρηθεῖ στά μέτρα ἑνός μεμονωμένου προσώπου, ἄλλα στά μέτρα τοῦ ἱεροῦ σκοποῦ γιά τόν ὁποῖο ἐργάζονται ὅλοι μαζί. Ἐδῶ πέρα διακυβεύεται τό αὔριο τῆς πατρίδας μας, δέν μποροῦμε νά κολλᾶμε σέ μικροπολιτικά πείσματα.
Εἶναι ἀνθρώπινο νά ὑπάρχουν ἀπογοητεύσεις καί στιγμές ἀδυναμίας γιά κάθε ἄνθρωπο. Δέν ἔχω διάθεση νά ἐξουθενώσω κανέναν. Ὅλοι πολεμοῦμε μέ τά πάθη μας καί τά λάθη μας. Ὁ ἀγῶνας εἶναι ἄνισος, γεμᾶτος πειρασμούς καί παγίδες. Δέν εἴμαστε ὅμως μόνοι μας. Ὅπου ὑπολείπεται ὁ ἄνθρωπος, συμπληρώνει ὁ Θεός. Ὅπου δίνεται τό προβάδισμα στόν Θεό, μεγαλουργεῖ ὁ ἄνθρωπος.
Μόνο τή μετάνοια νά μήν ἀφήσουμε, ὡς ἀφετηρία γιά κάθε προσπάθεια καί ὡς ἀνασύνταξη γιά κάθε πνευματική πτώση. Ἡ συγχώρεση ἔχει ἤδη δοθεῖ ἀπό τόν Σταυρό. Ἡ ἀδελφοσύνη ὑπάρχει μεταξύ μας. Ἡ καλή προαίρεση, ἐπίσης. Καμία φωνή δέν περισσεύει καί κανένας κόπος δέν χάνεται ἀπό τήν κρίση τοῦ Θεοῦ. Αὐτή θά πρέπει νά μᾶς ἀπασχολεῖ, καί ὄχι ἡ κρίση τῶν ἀνθρώπων.
Δεν υπάρχουν σχόλια ;
ΑπάντησηΔιαγραφή