Εὐχῆς ἔργον, δικά της σχολεῖα ἡ Ἐκκλησία

Γράφει ὁ Σάββας Ἠλιάδης,  Δάσκαλος - Κιλκίς

Τὸ παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε πρὶν ἀπὸ ὀκτὼ περίπου χρόνια. Μὴν μᾶς ξεγελᾶ ὁ τίτλος, λοιπόν. Εἶναι περισσότερο ἐπίκαιρο, ἀπ᾿ ὅ,τι τὴν περίοδο ἐκείνη - καθόσον σήμερα συμβαίνουν φοβερὰ πράγματα - ἡ ἐφαρμογὴ τῶν ὁποίων ὅμως ἦταν μόνο θέμα παρέλευσης τοῦ χρόνου. Ἂν σήμερα δὲν εἶναι καιρὸς γιὰ δράση, γιὰ ἔργα, τότε οἱ συνεχεῖς ἐπισημάνσεις, διαμαρτυρίες καὶ καταγγελίες θὰ πέφτουν ἀκόμη περισσότερο στὸ κενό!

Τὸ μόνο ποὺ ἀλλάζει ἀπὸ ὅλο τὸ μήνυμα - ποὺ εἶναι καὶ τὸ οὐσιῶδες - εἶναι πὼς δὲν ἀπευθύνεται πλέον στὴν διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ λόγοι, γιὰ κάθε λογικῶς σκεπτόμενο, εἶναι προφανεῖς. Δὲν ἔχουν τὶς προυποθέσεις οὔτε παρέχουν τὰ ἐχέγγυα γιὰ μία τέτοια παλικαρίσια ἀπαγκίστρωση ἀπὸ τὶς πολλαπλὲς καὶ μὴ ἀναστρέψιμες - δυστυχῶς - δεσμευτικὲς ἐξαρτήσεις τους...

Ἦρθε ἡ ὥρα, γιὰ ἄλλη μία μεγάλη θυσία. Γιὰ τὴν ἵδρυση καὶ λειτουργία ἰδιωτικῶν σχολείων ἀπὸ ὀργανωμένους ἰδιωτικοῦ δικαίου φορεῖς, ἐμπνεομένων ἀπὸ τὰ ἰδανικὰ τῆς ἁγίας καὶ ἡρωικῆς Παραδόσεως. Ὑπάρχουν ἀκόμα δυνάμεις οἰκονομικές, οἱ ὁποῖες ἐμπνέονται ἀπὸ αὐτὸ τὸ φρόνημα καὶ ἀξίζει τὸν κόπο νὰ ἐπενδύσουν. Ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ ἀγωνία τοῦ αὔριο γιὰ τὰ παιδιὰ θὰ ὁδηγήσει τὸν Ἕλληνα ὀρθόδοξο - καὶ ὄχι μόνο, ἀλλὰ καὶ κάθε ἀξιοπρεπῆ πολίτη, ποὺ σέβεται τὴν ὑπόστασή του, τὴν ἀνθρωπιά του - στὴν συμμετοχὴ καὶ τὴν συνεργασία. 

Μὴν περιμένουμε ἄλλο. Ὅταν τὸ κράτος δὲν ἐμπνέει ἐμπιστοσύνη, τουλάχιστον σ' αὐτὸν τὸν τομέα τῆς παιδείας καὶ ἡ διοικοῦσα Ἐκκλησία δὲν τὸ ἀγγίζει οὔτε κἄν ὑποθετικῶς, δὲν ὑπάρχει ἄλλη λύση. Κάνουμε τόσες θυσίες γιὰ τὴν προκοπὴ τῶν παιδιῶν μας. Ἀξίζει ὅμως νὰ ἀφήσουμε πολλὲς ἀπὸ αὐτὲς στὴν ἄκρη καὶ νὰ ἑστιάσουμε στὴν φυσιολογική, τουλάχιστον, μόρφωσή τους καὶ ἔτι περισσότερο. Οἱ ἐπισημάνσεις καὶ οἱ διαμαρτυρίες δὲν ἐπιφέρουν πλέον κανένα ἀποτέλεσμα. Ἵδρυση σχολείων, ὅσο εἶναι καιρός, γιὰ νὰ μὴν κλαῖμε αὔριο πάνω στὰ "ζωντανὰ πτώματα" τῶν νέων γενιτσάρων!

Εὐχῆς ἔργον, δικά της σχολεῖα ἡ Ἐκκλησία

Συνεχεῖς ἀνατροπὲς στὰ ἀπ’ αἰώνων φυσιολογικά, λογικά, δημιουργικά, εὐγενικά, ὄμορφα καὶ μαγικὰ   πράγματα τῆς  ζωῆς  τοῦ ἀνθρώπου. Ὅλα πλέον ἐκτὸς τροχιᾶς τοῦ  προορισμοῦ τους. Ταχύτατη ὀλίσθηση, χωρὶς ἀντιστάσεις καὶ χωρὶς ἀντικειμενικὸ σκοπό. Ὅλα γιὰ χάρη τοῦ κακοῦ. Καί, ὢ τῆς ἀπονοίας, χαρακτηριζόμενα ὡς καλά, ὡς ἀκίνδυνα, ὡς ὠφέλιμα γιὰ τὴν περαιτέρω πορεία τῆς ἀνθρωπότητας. Ξηλώνονται ἐκ θεμελίων ὅλα ὅσα χτίστηκαν μὲ αἷμα, δάκρυα καὶ ἱδρώτα ἐπὶ αἰῶνες καὶ γίνεται «ἀνανέωση» μὲ σαθρὰ  ὑλικὰ ὄχι ἁπλῶς «ἐπὶ τὴν ἄμμον» ἀλλὰ «ἐπὶ τὴν κόπρον». Ποῦ θὰ ὁδηγηθεῖ αὐτὸς ὁ κόσμος; Ὅταν βλέπεις ἕνα ἀφηνιασμένο ἄλογο νὰ τρέχει πρὸς τὸν γκρεμὸ καὶ ὁ καβαλάρης του δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ τὸ ἐλέγξει, εἶναι δύσκολο νὰ φανταστεῖς τὸ ἀποτέλεσμα;

Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, αὐτὸς ποὺ ἀγωνιᾶ γιὰ τὴν πίστη του καὶ θέλει καὶ εἶναι ἕτοιμος γιὰ τὴν ὁμολογία της, δὲν ξέρει ἀπὸ ποῦ νὰ πρωτοφυλαχτεῖ. Βρίσκεται σὲ συνεχῆ κατάσταση ἄμυνας. Νιώθει νὰ περιορίζεται ὁ χῶρος ποὺ ἔχει ἀνάγκη ἀκόμη καὶ νὰ ἀναπνεύσει. Χτίζεται μία πραγματικότητα, ἡ ὁποία δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ τὰ οὐράνια καὶ  θεϊκὰ πράγματα, αὐτὰ γιὰ τὰ ὁποία εἶναι πλασμένος. Τώρα εἶναι ἁπλῶς ἡ ἀρχή.

Ἂς μὴ θεωρηθεῖ ὑπερβολή. Χτίζεται ἕνας κόσμος δῶρο στὸ διάβολο. Μὲ ἄλλα λόγια ἕνας κόσμος, στὸν ὁποῖο δὲν θὰ ὑπάρχουν προϋποθέσεις γιὰ χριστιανικὴ ζωή. Σὰν νὰ  λέμε: Εἶναι δυνατὸν  νὰ  βάλεις ἕναν ἄνθρωπο μὲ κανονικὲς διαστάσεις νὰ μπεῖ σὲ σπίτι γιὰ νάνους, νὰ καθίσει σὲ καρέκλα καὶ τραπέζι γιὰ νάνους καὶ νὰ κοιμηθεῖ στὸ  κρεβάτι τους; († Στέργιος Σάκκος). Σὲ τέτοια μορφὴ  θὰ εἶναι ὅλα τὰ δεδομένα γιὰ τὸν Χριστιανό. Κάτι ἀνάλογο τῶν χρόνων τῶν διωγμῶν, ἀλλὰ ἀσύγκριτα φοβερότερο. Διότι διαθέτει τὰ μέσα νὰ ἐπιβάλει τὶς «ἀρχές του» καὶ νὰ ἐλέγχει ἀνὰ πάσα στιγμὴ τὴν ἐφαρμογή τους. Ὅποιοι δὲν θέλουν νὰ συμμετάσχουν σ` αὐτὴν τὴν πραγματικότητα, θὰ ἀπομονώνονται, θὰ ἐξουθενώνονται. Διαβάζουμε γιὰ τὶς κατακόμβες καὶ μᾶς φαντάζουν παραμύθι. Ὄχι. Εἶναι μία ἱστορικὴ πραγματικότητα μὲ  ἐμφανῆ στοιχεῖα καὶ σήμερα ἐπαναβίωσής τους.

Ἔρχονται δύσκολα χρόνια γιὰ τοὺς θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν. Δυσκολοτέρα δὲ γιὰ τὴν παιδεία τῶν  νέων ἀνθρώπων, ποὺ θὰ εἶναι ἀναγκασμένοι νὰ παρακολουθοῦν μαθήματα σὲ σχολεῖα  εἰδικὰ ὀργανωμένα γιὰ ζωὴ χωρὶς Θεό. Γιὰ ἄθεους καὶ ἀντίθεους. Νὰ συμμετέχουν, θέλοντας καὶ μή, σὲ ἐκδηλώσεις καὶ δραστηριότητες ποὺ θὰ ὑβρίζουν, θὰ ἀπαξιώνουν τὸν Χριστό, τὴν πίστη  καὶ τοὺς ἁγίους, κάτι ποὺ ἤδη ἀπὸ τώρα συμβαίνει κατὰ καιροὺς σὲ  σχολεῖα καὶ σὲ διάφορες ἐπιστημονικές, κοινωνικὲς καὶ πολιτιστικὲς καὶ ἄλλες ὁμάδες, ὅπου γίνονται ἐνέσεις μὲ ἰσχυρὸ δηλητήριο ἀποχριστιανοποίησης τῶν παιδικῶν ψυχῶν. Σὲ σχολεῖα, ὅπου ἡ ἴδια ἡ φυσικὴ πορεία τῶν πραγμάτων τῆς ζωῆς θὰ εἶναι παρελθὸν πλήρως ἀπαξιωμένο. Σὲ σχολεῖα, πού, γιατί ὄχι, θὰ ὑμνεῖται ἀκόμη καὶ ὁ Σατανᾶς. Πῶς θὰ ἀντέξει ἡ ψυχὴ τοῦ νέου ἀνθρώπου καὶ μάλιστα τοῦ μικροῦ παιδιοῦ μία τέτοια πνιγηρὴ κατάσταση;

Ἀκόμη ἐλπίζουμε στὶς «εὐαισθησίες» τῶν ὑπουργῶν καὶ τῶν λοιπῶν κρατούντων; Ἀκόμη ἐλπίζουμε στὸ κράτος, ποὺ μετατράπηκε σὲ νεκροθάφτη κάθε ἱερῆς μνήμης καὶ ἀξίας καὶ ἀσχολεῖται ἐπίσημα καὶ σοβαρὰ μὲ νόμους περὶ πρωκτολογίας; Ἀκόμη τοὺς μιλᾶμε εὐγενικὰ καὶ φιλόφρονα, γιὰ τὰ ἅγια, ποὺ ἀπὸ καιρὸ τὰ  ὑβρίζουν καὶ τὰ χλευάζουν; Ἀκόμη θὰ τοὺς παρακαλᾶμε νὰ μᾶς κάνουν τὸ χατίρι; Ἀκόμη θὰ γλείφουμε τὸ χεράκι τους γιὰ κανένα ξεροκόμματο; Ποῦ θὰ ὁδηγήσει αὐτό; Δὲν φτάνει πιὰ  ἡ ἐπαιτεία;

Εἴδαμε κανένα πρόσωπο ἀνάμεσα στοὺς κυβερνῶντες καὶ στοὺς πολιτικάντηδες  νὰ σηκώνεται, νὰ ὁμολογεῖ παρρησία Χριστό, νὰ διεκδικεῖ παλικαρίσια τὴν εὐαγγελικὴ ἀλήθεια, νὰ συγκρούεται μὲ τὴν κρατοῦσα ἀχρίστιανη κατάσταση καὶ ἐν τέλει, ἂν χρειαστεῖ, νὰ διωχθεῖ, νὰ χάσει  ἀκόμη καὶ τὴν θέση του; Εἴδαμε νὰ ἀλλάζει τίποτε πρὸς τὸ καλύτερο ἐδῶ καὶ πολλὲς δεκαετίες στὴν στάση τοῦ κράτους ἔναντι τῆς Ἐκκλησίας; Ἕνα συνεχὲς γκρέμισμα. Ἀπὸ τοὺς «χριστιανοὺς» πολιτικοὺς βλέπουμε μία ἀνακυκλούμενη ὑποκριτικὴ στάση, μία στάση «νερόβραστη» στὰ θέματα τῆς πίστεως καὶ μία ξεκάθαρα ἀπαξιωτική, ἐχθρικὴ στάση ἀπὸ τοὺς ἀθέους. Αὐτὸ θὰ εἰσπράττει ἀσταμάτητα ἡ Ἐκκλησία καὶ θὰ συνεχίσει νὰ εἰσπράττει ἀναμένοντας  «ἄχρι καιροῦ».

Ὁ κόσμος χωρίστηκε πλέον. Δύο δρόμοι χαραγμένοι: Ὁ μὲν στὸ Χ (τὸ κεφαλαῖο), ὁ δὲ στὸ χ (τὸ μικρό). «Ἢ Χριστὸς ἢ χάος», ἔγραφε σ` ἕνα τοιχογράφημα. Εἶναι καιρὸς νὰ ξεχάσουμε τὸ παρελθὸν καὶ μάλιστα ἀκόμη καὶ τὸ πρόσφατο καὶ νὰ τὸ πάρουμε ἀπόφαση. Δὲν μποροῦμε νὰ πιστέψουμε  πὼς οἱ πνευματικοὶ ὁδηγοὶ αἰθεροβατοῦν, περισσότερο δὲ πὼς ἀδιαφοροῦν. Δὲν ἀμφιβάλλουμε πὼς ἔχουν γνώση οἱ φύλακες, πὼς ἀγωνιοῦν καὶ παρακολουθοῦν τὰ πράγματα οἱ πνευματικῶς ὑπεύθυνοι ἱεράρχες.

Λέμε πὼς ἡ κρίση εἶναι πνευματικὴ καὶ ὄντως ἔτσι συμβαίνει. Ποιὸς εἶναι  ὅμως ἕνας ἀπὸ τοὺς ἰσχυρότερους παράγοντες - μηχανισμούς, ποὺ μπορεῖ νὰ ἀνατρέψει μία τέτοια κρίση; Δὲν εἶναι τὸ σχολεῖο; Ἕνα τέτοιο ὅμως σχολεῖο, ποὺ θέλει νὰ «χτίσει» τὸ σημερινὸ κράτος, συμφωνεῖ νὰ συντρέξει στὴν ἀντιμετώπιση τῆς κρίσης, ὅπως τὴν ἐννοεῖ ἡ Ἐκκλησία καὶ τὸ Εὐαγγέλιο; Καταφανέστατα ὄχι.

Δὲν εἶναι καιρὸς λοιπόν, νὰ σκεφτεῖ πολὺ σοβαρὰ ἡ  Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ νὰ σπεύσει, ναί, κυριολεκτικὰ νὰ σπεύσει, πρὶν εἶναι πολὺ ἀργά, νὰ ἀρχίσει τὴν λειτουργία σχολείων δικῶν της κατὰ Μητροπολιτικὴ ἐπαρχία; Δὲν ἐπείγει ἡ κατάσταση καὶ δὲν πρέπει νὰ ξεκινήσει τώρα  ἡ ὀργάνωση καὶ λειτουργία ἐκκλησιαστικῶν σχολείων; Πάση θυσία. Μὲ κάθε νόμιμο μέσο. Δὲν ὑπάρχει χρόνος γιὰ καθυστέρηση. Νομίζουμε πὼς αὐτὴ ἡ  ἀγωνία κατέχει μέγα μέρος τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ὄχι μόνο, καὶ δὲν χρειάζεται νὰ χαρακτηριστεῖ ὡς ἰδιαίτερα προορατικὴ ἡ σκέψη ἢ τὸ τόλμημα, διότι ἡ πραγματικότητα μιλάει μόνη της.

Εἶναι βέβαιο, πὼς μὲ τὴν πρώτη ἀναγγελία μίας τέτοιας ἀπόφασης, θὰ βρεθοῦν  οἱ ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι  θὰ δώσουν λύση σὲ δυσκολίες, ποὺ λογικὰ θὰ προκύψουν. Θὰ βοηθήσουν καὶ μάλιστα «πηγὲς» ἀπὸ τὶς ὁποῖες οὔτε καν θὰ τὸ φανταζόμασταν, διότι θὰ εἶναι ἕνα μεγάλο τόλμημα μὲ ὀφέλη πνευματικὰ καὶ ὁ Θεὸς δὲν θὰ ἀφήσει. Θὰ ἀνασάνουν ψυχὲς καὶ μέρα μὲ τὴν μέρα αὐτὸ θὰ γίνεται καταφανέστερο.     

Ὁ κάθε ἀγωνιζόμενος γονέας θὰ ἔκανε τὰ πάντα, γιὰ νὰ ἀσφαλίσει τὴν πνευματικὴ πορεία τοῦ παιδιοῦ του, ἀρκεῖ νὰ ὑπῆρχαν οἱ παρόμοιες προϋποθέσεις. Ἀλλὰ καὶ ἄνθρωποι, ποὺ δὲν θὰ ἔχουν ἰδιαίτερη σχέση μὲ τὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ θὰ τοὺς ἐνδιαφέρει ἡ ὑγιὴς ἀνατροφὴ καὶ παιδεία τῶν παιδιῶν τους, θὰ τρέξουν νὰ γράψουν τὰ παιδιά τους, νὰ  τὰ ἀσφαλίσουν, διότι θὰ βρεθοῦν ἐγκλωβισμένοι, μὴ ἔχοντας ποῦ ἀλλοῦ νὰ τὰ στείλουν.

Χρειάζεται ἀπόφαση καὶ ὀργάνωση κατὰ Μητρόπολη. Ἕνα ξεκίνημα προσεκτικό, διακριτικὸ καὶ θὰ πάρει μπροστά. Νέα παιδιά, μὲ ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα, σπουδαγμένα σὲ ἀνάλογες ἐπιστῆμες ποὺ οὕτως ἢ ἄλλως παραμένουν χωρὶς ἀπασχόληση, γιατί νὰ τὰ ἐκμεταλλεύεται ὁ κάθε ἐπιχειρηματίας μὲ εὐτελεῖς ἀποδοχές; Ἂς τὰ ἀξιοποιήσει ἡ Ἐκκλησία πάνω στὴν εἰδικότητά τους κι ἀπὸ τὴν ἄλλη θὰ τοὺς δώσει τὴν χαρὰ νὰ προσφέρουν τὶς γνώσεις τους καὶ τὶς πνευματικὲς ἐμπειρίες τους στὸ φυσικό τους χῶρο. Ἀλλὰ καὶ συνταξιοῦχοι δάσκαλοι καὶ καθηγητὲς μποροῦν νὰ κάνουν τὸ ἴδιο.

Ἴσως εἶναι τελείως ἐξωπραγματικὸ ὅλο τὸ σκεπτικό μας. Οἱ ἰθύνοντες τὰ γνωρίζουν καλά. Ἀλλά, ἂν ὄχι σ` αὐτὴν τὴν περίπτωση, σὲ ποιὰ ἄλλη σοβαρότερη θὰ ἐπικαλούμαστε καὶ θὰ περιμένουμε τὸ θαῦμα;

Ἠλιάδης Σάββας,

Δάσκαλος - Κιλκίς, 30-11-2015