Μεγάλη Παρασκευή, στό Μικρασιατικό Μέτωπο...

Ἀπρίλιος 1 [1922]. Τήν νύκταν τῆς μεγάλης Παρασκευῆς ἀπ' ὅλα τά Ἀντίσκηνα ἀκούονται ψαλμωδίαι καί καθένας λέγει ὅ,τι ξεύρει ἀπό τόν ἐπιτάφιον θρῆνον. Ἡ ὠδή «Αἱ γεννεαί πᾶσαι» γεμίζει τήν ἀτμόσφαιραν καί μᾶς κάνει νά ἀναπολήσωμεν τά μικρά μας χρόνια πού τό ἐψάλλομεν ἐν χωρῶ εἰς τήν ἐκκλησίαν τῆς πατρίδος μας. Ἐνθυμούμεθα κατόπιν τάς οἰκογενείας μας καί μαζί μέ τόν θρῆνον πού ἀναπέμπονες δι' Ἐκεῖνον, ἀναμιγνύομεν καί τόν θρῆνον τῆς ψυχῆς μας διά τήν στέρησιν τῶν φιλτάτων μας. (Σταῦρος Χριστοδουλίδης, Ἡμερολόγιον Ἐκστρατείας Μικρᾶς Ἀσίας. Ἀθήνα, 2005).