Γράφει ὁ Ἐλευθέριος Ἀνδρώνης
Ὡς εὐλαβεῖς προσκυνητές μπροστά στά χνάρια τοῦ Θεανθρώπου πού ὁδηγοῦν πρός τή Σταύρωση καί τήν ἔνδοξη Ἀνάσταση Τοῦ, ὀφείλουμε νά ἀφήσουμε πίσω τις ἔγνοιες καί...τίς ἀνησυχίες μας, νά ἡμερώσουμε τυχόν κακίες μας, νά ξεχάσουμε γιά λίγο τίς ἀπαιτήσεις τοῦ ἑαυτοῦ μας, νά κλείσουμε ἑρμητικά τό παράθυρο πού εἰσβάλλει ἡ βουή τοῦ κόσμου καί νά ἡσυχάσουμε, μέ τό βλέμμα προσηλωμένο στό Θεῖο Δρᾶμα.
Εἶναι ἡ ὥρα ἐκείνη πού ὁτιδήποτε ἄλλο πέραν τοῦ Χριστοῦ πρέπει νά ξεθωριάσει γιά τά σωματικά καί ψυχικά μας μάτια, καί μέ τό πνευματικό ὀξυγόνο πού προσφέρει ἡ προσευχή, νά πάρουμε βαθιά ἀνάσα γιά νά σηκώσουμε ὁ καθένας τό σταυρό του στόν ὦμο καί νά ἀνηφορίσουμε πρός τόν Γολγοθᾶ, ἐκεῖ πού ἄλλαξε καί συνεχίζει νά ἀλλάζει ὁ κόσμος.
Ὁτιδήποτε στέκεται ἐμπόδιο σέ αὐτήν τήν ἀνηφόρα πρέπει νά φύγει ἀπό τή μέση, γιατί μᾶς ἀποσπᾶ ἀπό τά βήματα Ἐκείνου πού προπορεύεται. Ἄν ξεφορτωθοῦμε τούς ἄχρηστους καί ἐπιζήμιους λογισμούς, ἄν φιλιώσουμε μέ τον κάθε ἀδερφό μας, ἄν κρατήσουμε ἕναν ἀγῶνα νηστείας, ἄν ἐξασφαλίσουμε γιά τή ψυχή μας τό λουτρό τῆς ἐξομολόγησης, τότε δέν θά ξεμακρύνουμε ἀπό τήν πομπή στήν Ὁδό τοῦ Μαρτυρίου.
Ἔτσι δέν θά μᾶς ἀποτραβήξουν τά αἱμοχαρή καί βλάσφημα πλήθη πού στέκονται δίπλα στήν περπατησιά τοῦ Χριστοῦ μόνο καί μόνο γιά νά τόν ἐμπαίξουν καί γιά νά νοιώσουν λίγη χαιρέκακη ἀνακούφιση στήν κενότητα τῶν ψυχῶν τους, ἀφοῦ δέν θέλουν νά παραδεχθοῦν πώς Αὐτός πού περνᾶ ἀπό δίπλα τους δέν κουβαλᾶ μόνο ἕναν ξύλινο σταυρό, ἄλλα τίς ἁμαρτίες ὅλου τοῦ κόσμου.
«Συμπορευθῶμεν Αὐτῷ καί Συσταυρωθῶμεν»
«Δεῦτε οὖν καὶ ἡμεῖς, κεκαθαρμέναις διανοίαις, συμπορευθῶμεν αὐτῷ, καὶ συσταυρωθῶμεν, καὶ νεκρωθῶμεν δι' αὐτόν, ταῖς τοῦ βίου ἡδοναῖς...», λέει ἕνα ὑπέροχο Τροπάριο τῆς Μεγάλης Δευτέρας.
Ἐμπρός λοιπόν καί ἐμεῖς, ἀφοῦ καθαρίσουμε τίς διάνοιές μας (ἀπό κάθε κακή σκέψη) ἄς βαδίσουμε μαζί μέ Αὐτόν καί ἄς σταυρωθοῦμε μαζί Του, καί χάριν Αὐτοῦ ἄς νεκρώσουμε τόν ἑαυτόν μας ὡς πρός τίς ἡδονές τοῦ βίου.
Αὐτό εἶναι ὁλόκληρο τό νόημα τῆς εἰσαγωγῆς ἑνός χριστιανοῦ στό τελευταῖο στάδιο τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς. Ἀκριβῶς ὅπως ὁ ἀθλητής φωνάζει τό σύνθημα πώς θά τά «δώσει ὅλα» λίγο πρίν τήν ἔναρξη τοῦ τελικοῦ ἀγῶνα, ἔτσι καί ὁ πνευματικός ἀθλητής ἀνασκουμπώνεται σωματικά καί πνευματικά τήν Κυριακή τῶν Βαΐων, καί μετά ἀναχωρεῖ γιά μιά στερνή συνοδοιπορία μέ τόν Χριστό μέχρι τή Σταύρωση, καί μέχρι νά Τόν ἀντικρύσει ξανά νά ἀνατέλλει ἀπό τόν τάφο.
Νά σταυρωθοῦμε μαζί Του, σημαίνει νά σταυρώσουμε τά φθοροποιά πάθη μας στόν προσωπικό σταυρό τῆς ζωῆς μας. Εἰδικά τώρα πού φτάνουμε κάτω ἀπό τή σκιά τοῦ Τίμιου Σταυροῦ, νά μήν πετάξουμε ἐμεῖς τόν δικό μας σταυρό, ὅσο καί νά μᾶς βάρυνε, ὅσο καί ἄν μᾶς κούρασε, ὅσο καί δυνατό νοιώθουμε τόν πειρασμό νά ἐγκαταλείψουμε τήν προσπάθεια χάριν τῆς ἀνακούφισης τοῦ ἐγώ μας.
Μέ αὐτό τό ἀνδρειωμένο πνεῦμα γίνεται ἡ μυστική βίωση τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδας, πού ἀποκαλύπτει τά μοσχομυριστά ἄνθη της σέ κάθε καρδιά καί τήν κάνει νά σκιρτᾶ ἀπό αὐτό τό ἀσύγκριτο αἴσθημα χαρμολύπης.
Τότε μόνο θά μπορέσουμε νά ἀκολουθήσουμε τό Νυμφίο Χριστό σέ κάθε σταθμό τῆς πορείας τοῦ πρός τήν ὁλοκλήρωση τοῦ θεϊκοῦ σχεδίου. Θά βιώσουμε μέρα μέ τή μέρα τή Μεγάλη Ἑβδομάδα «ἶνα μή μείνωμεν ἔξω τοῦ Νυμφῶνος». Καί κάθε ἡμέρα αὐτῆς τῆς εὐλογημένης περιόδου θά μᾶς ἀποκαλύπτει τό πνευματικό περιεχόμενο τῆς σέ ὅλο της τό μεγαλεῖο.
Ἔτσι θά βιώσουμε τήν Ἑβδομάδα τῶν Παθῶν καί τό Πάσχα, θά πιάσουμε τή συχνότητα τούς ὅπως πραγματικά συντονίζεται μέ τόν χτύπο μιᾶς ἀλλοιωμένης καρδιᾶς. Ὄχι σάν φολκλορικό γεγονός. Ὄχι γιά τά φαγητά καί τά τραπέζια καί τίς κραιπάλες. Ὄχι γιά νά μᾶς βρεῖ αὐτό τό Χριστός Ἀνέστη ἀκόμα πιό ἀναίσθητους ἀπ' ὅτι μᾶς ἄφησε τό προηγούμενο.
Ἄλλα γιά νά κλείσουμε τά γεγονότα τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδας μέσα στίς ψυχές μᾶς σάν ἀτίμητο θησαυρό ζωῆς καί νά φωτίζει πάντοτε τίς ὑπάρξεις μας τό ἀνέσπερο φῶς τῆς Ἀναστάσεως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου