«Πάσχα τό τερπνόν, Πάσχα Κυρίου Πάσχα, Πάσχα πανσεβάσμιον ἡμῖν ἀνέτειλε». Μέ αὐτούς τούς ὑπέροχους καί πανηγυρικούς στίχους ὁ θεσπέσιος ὑμνογράφος τῆς Ἀναστάσεως ἀναγγέλλει στούς πιστούς τήν ἔλευση τῆς πλέον λαμπρῆς καί εὐφρόσυνης ἑορτῆς τῆς Ἐκκλησίας μας. Σύμπας ὁ ἅγιος λαός τοῦ Θεοῦ, ὁ «εὐσεβής καί φιλόθεος», ὅπως τόν ἀποκαλεῖ ὁ ἱερός Χρυσόστομος, «ἐν ἑνί στόματι καί μιά καρδία», μέ δάκρυα χαρᾶς στά μάτια, ὑμνεῖ τόν Ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν καί νικητῆ τοῦ θανάτου, Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Μέ αἰσθήματα βαθύτατης συγκίνησης καί ἀπέραντης ἀγαλλίασης κατακλύζει τούς λαμπροστόλιστους καί ὁλόφωτους ναούς γιά νά ἑορτάσει τή Θεία Ἔγερση καί νά ἀπολαύσει τόν ἀνείπωτο πλοῦτο τῆς χρηστότητας τοῦ Κυρίου. Σπεύδει γιά νά ἑορτάσει τόν πιό σπουδαῖο θρίαμβο, τήν πιό μεγάλη καί ἀπερίγραπτη νίκη... τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας: Τόν θάνατο τοῦ θανάτου μας!
Ὕστερα ἀπό μιά μακρά πνευματική καί σωματική ἄσκηση καί πορεία, κατά τήν ὁποία γίναμε κοινωνοί τῶν σωτηριωδῶν Παθημάτων τοῦ Κυρίου καί Λυτρωτῆ μας Χριστοῦ. Ὕστερα ἀπό μιά ὀντολογική μετοχή «εἰς τόν θάνατον αὐτοῦ» (Ρώμ.6,4) προσερχόμεθα «λαμπαδηφόροι, τῷ προϊόντι Χριστῷ ἐκ του μνήματος» γιά νά «συνεορτάσωμεν ταῖς φιλεόρτοις τάξεσι, Πάσχα Θεοῦ τό σωτήριον». Ἀφήνουμε πιά τήν κατήφεια καί τήν κατάνυξη τῆς ἁγίας Ἑβδομάδος τῶν Παθῶν καί σπεύδουμε «ἀγαλλομένῳ ποδί» νά συμμετάσχουμε τῆς ἄφατης πασχαλινῆς πανδαισίας, νά λαμπρυνθοῦμε καί νά πανηγυρίσουμε, νά ἀπολαύσουμε ὑπερβαλλόντως «τοῦ συμποσίου τῆς πίστεως».
Πάσχα σημαίνει διάβαση, λύτρωση, σωτηρία. Ὅπως ὁ παλαιός λαός τοῦ Θεοῦ, ὁ Ἰσραήλ, σώθηκε, χάρις στή θαυμαστή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ἀπό τήν φαραωνική τυραννία, ἔτσι καί ὁ νέος λαός τοῦ Θεοῦ, οἱ πιστοί ἀπό ὅλες τίς φυλές τοῦ κόσμου, σώθηκαν ἀπό τή νοητή φαραωνική τυραννία τῆς ἁμαρτίας καί πέρασαν στήν ἐν Χριστῷ πραγματική ἐλευθερία τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Τό ἰουδαϊκό Πάσχα ὑπῆρξε τύπος τοῦ χριστιανικοῦ Πάσχα. Ἐκεῖνο ὑπῆρξε μιά στενή ἐθνική καί συνάμα θρησκευτική ἑορτή, ἀνάμνηση ἑνός ἐθνικοαπελευθερωτικοῦ γεγονότος, ἑνός μικροῦ λαοῦ. Τό χριστιανικό Πάσχα εἶναι ὁ λαμπρότατος ἑορτασμός τῆς πανανθρώπινης ἀπελευθέρωσης ἀπό τόν πιό τυραννικό καί ἀνίκητο δυνάστη, τόν ἄρχοντα τοῦ κόσμου τούτου, διάβολο καί τόν πικρό καί ἀναπόφευκτο θάνατο.
Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός δέχτηκε νά γίνει ὁ Ἴδιος, μέ τή θέλησή Τοῦ, ἀπολυτρωτική θυσία. Νά γίνει ὁ νοητός «ἐνιαύσιος ἀμνός», τό «ἄμωμο ἱερεῖο» τοῦ νέου Πάσχα, προκειμένου νά νικηθεῖ ὁ νοητός Φαραώ, ὁ διάβολος, νά καταργηθεῖ τό κράτος τοῦ θανάτου καί νά γίνει ἡ καταλλαγή τοῦ ἀνθρωπίνου γένους μέ το Θεό (Εφ.2,13). Δι' αὐτῆς τῆς ὑπερτάτης θυσίας «ἐκ τῆς φθορᾶς τό ἡμέτερον γένος ἀνακληθέν πρός αἰωνίαν ζωήν μεταβέβηκεν».
Ἡ λαμπροφόρος Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου ὑπῆρξε νομοτελειακή, αὐτό πού δέ μποροῦσε νά προβλέψει ὁ παμφάγος Ἅδης, προσωποποιημένος στό έχθἱστο πρόσωπο τοῦ Σατανᾶ. Ἡ πηγή τῆς ζωῆς, ἡ ὄντως ζωή, καθ' ὅτι «ἐν αὐτῷ ζωῇ ἤν,ἥν,ἦν» (Ἰωάν.1,4) ἦταν ἀδύνατο νά κρατηθεῖ δέσμια τῶν αἰωνίων νοητῶν δεσμῶν τοῦ Ἅδη. Ἔτσι ἡ ψυχή τοῦ Κυρίου «σπαράττουσα ἄμφω γάρ δεσμούς τοῦ θανάτου καί Ἅδου», καί ἀφοῦ ἑνώθηκε ξανά μέ τό ἄχραντο σῶμα Του, ἀνέστη θριαμβευτικά. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος διακηρύσσει πανηγυρικά: «Χριστός ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν, οὐκέτι ἀποθνήσκει, θάνατος αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει» (Ρώμ.6,9). «Σήμερον ὁ Κύριός μας Χριστός ἔσπασε τίς χάλκινες πύλες καί ἐξηφάνισε καί αὐτόν τόν θάνατον» τονίζει ὁ ἱερός Χρυσόστομος. Καί συνεχίζει: «Διατί ὅμως λέγω τόν θάνατον; Καί αὐτό τό ὄνομά του ἀκόμη ἄλλαξε. Δέν ὀνομάζεται πλέον θάνατος, ἀλλά κοίμησις καί ὕπνος»!
Οἱ σωτήριες δωρεές πού ἀπορρέουν ἀπό τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου εἶναι ἀνεξάντλητες. Ἡ Θεία Ἔγερση εἶναι ἡ ἀκένωτη πηγή τῶν δωρεῶν καί τῶν εὐλογιῶν τοῦ Θεοῦ. Σύμφωνα μέ τόν ἀπόστολο Παῦλο, τό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως ἀποτελεῖ τήν πεμπτουσία ὁλοκλήρου τοῦ χριστιανικοῦ οἰκοδομήματος. Στήν ἀντίθετη περίπτωση «εἰ,εἶ δέ Χριστός οὐκ ἐγήγερται, κενόν ἄρα τό κήρυγμα ἡμῶν, κενή δέ καί ἡ πίστις ὑμῶν. Εὑρισκόμεθα δέ καί ψευδομάρτυρες τοῦ Θεοῦ, ὅτι ἐμαρτυρήσαμεν κατά τοῦ Θεοῦ ὅτι ἤγειρε τόν Χριστόν, ὅν οὐκ ἤγειρεν, εἶπερ ἄρα νεκροί οὐκ ἐγείρονται΄ εἰ,εἶ γάρ νεκροί οὐκ ἐγείρονται, οὐδέ Χριστός ἐγήγερται. Εἰ,Εἶ δέ Χριστός οὐκ ἐγήγερται, ἡ πίστις ὑμών΄ ὅτι ἐστέ ἐν ταῖς ἁμαρτίαις ὑμῶν. Ἄρα καί οἱ κοιμηθέντες ἐν Χριστῷ ἀπώλοντο. Εἰ,Εἶ ἐν τῇ ζωῇ ταύτῃ ἠλπικότες ἐσμέν ἐν Χριστῷ μόνον, ἐλεεινότεροι πάντων ἀνθρώπων ἐσμέν» (Ἀ΄κορ.15,15-19). Μέ ἄλλα λόγια Χριστιανισμός, χωρίς τό θεμέλιο τῆς πίστεως στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ὄχι μόνον ἀνωφελής στήν ἀνθρωπότητα, ἀλλά ἀκόμη καί ἐπιζήμιος! Ἡ σχολαστική καί ὀρθολογιστική θεώρηση τῆς χριστιανικῆς πίστεως στήν Ἀνάσταση ὁδηγεῖ σέ τραγικά ἀδιέξοδα, ἀπογυμνώνει τόν Χριστιανισμό ἀπό τήν ἀπολυτρωτική του δύναμη καί τόν ὑποβιβάζει καί ἐξισώνει μέ τίς ἄλλες θρησκεῖες τοῦ κόσμου, οἱ ὁποῖες ἱκανοποιοῦν μόνο τό «θρησκευτικό συναίσθημα» τῶν ὀπαδῶν τους. Οἰκτρή ἀπόδειξη ὅλων αὐτῶν ὅλα τά τραγικά ἀδιέξοδα τοῦ δυτικοῦ νοησιαρχικοῦ ἀνθρώπου, τά ὁποῖα ὀφείλονται κατά κύριο λόγο στήν ἄρνηση τῆς Ἀναστάσεως καί ἐν γένει στήν ἀπόρριψη τῆς ἐν Χριστῷ ἀπολυτρώσεως.
Ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι πιστοί, ἀκολουθῶντας τήν βιβλική καί ἁγιοπατερική θεολογία καί παράδοση, στηρίζουμε τήν πίστη μας στό ἀσάλευτο βάθρο τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἔχουμε ὡς ἐφαλτήριο στή ζωή μας τήν ἐλπιδοφόρα ἀρχή: «Νυνί δέ Χριστός ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο ... ἐν τῷ Χριστῷ πάντες ζωοποιηθήσονται» (Ἀ΄κορ.15,20,22). Ὁλόκληρη ἡ βιωτή μας κινεῖται γύρω ἀπό τό νοητό ἄξονα τῆς Ἀναστάσεως. Ἡ γέννησή μας, ὁ τρόπος τῆς ζωῆς μας, ἡ νοοτροπία μας, ἡ λατρεία μας, ἀκόμα καί θανή μας, πού γιά μᾶς εἶναι προσωρινή κοίμηση, προσδιορίζονται καί ἐπηρεάζονται ἄμεσα ἀπό τό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου καί τή μελλοντική ἐν Χριστῷ προσωπική μας ἀνάσταση. Ἔτσι τίποτε πιά δέ μᾶς φοβίζει, ἀφοῦ νικήθηκε ὁ θάνατος, ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός μας. Ὅλα τά ἄλλα ἐμπόδια καί οἱ δυσκολίες τῆς ζωῆς μᾶς προσπερνιοῦνται μέ αἴσθημα αἰσιοδοξίας. Ἡ ἀπελπισία καί ἡ κατήφεια εἶναι ἴδιον τῶν ἀπίστων, αὐτῶν πού δέν ἔχουν ἐλπίδα ἀναστάσεως, ὅλων ἐκείνων πού ἀρνοῦνται τήν Ἀνάσταση τοῦ Λυτρωτῆ μας καί φορτωμένοι ἑωσφορικό ἑσμό, περιχαρακώνονται στήν ὑποκειμενική τους διανοητική αὐτάρκεια.
Γιά ὅλους αὐτούς τούς λόγους σκιρτοῦμε ἀπό χαρά καί οὐράνια ἀγαλλίαση τήν ἁγία ἡμέρα τῆς Ἐγέρσεως τοῦ Λυτρωτῆ μας Χριστοῦ. Ἑορτάζουμε καί δοξάζουμε τήν πανένδοξη Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας καί πανηγυρίζουμε προκαταβολικά γιά τή δική μας μελλοντική ἀνάσταση καί τήν εἴσοδό μας στήν ἀτέρμονη Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ὁμολογοῦμε, μέ τόν πιό δυναμικό τρόπο, τήν πίστη μας στόν μοναδικό Σωτῆρα καί Λυτρωτή μᾶς Ἀναστάντα Κύριο καί διαλαλοῦμε τό μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως, γιά νά φτάσει σέ κάθε ἀνθρώπινη καρδιά, ὡς τά πέρατα τοῦ κόσμου καί τά ἔσχατα τῆς ἱστορίας. Ψάλλουμε, ἀναρίθμητες φορές, μέ δάκρυα χαρᾶς στά μάτια καί παλλόμενη ἀπό συγκίνηση καρδιά, τόν νικηφόρο παιᾶνα τοῦ Πάσχα, τόν πιό νικηφόρο καί ἐνθουσιώδη παιᾶνα, πού ἀκούστηκε ποτέ ἀπό ἀνθρώπινα χείλη: «Χριστός Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος» !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου