Ὁ Χριστὸς γιὰ τὴν ὁμοφυλοφιλία, π. Ιωάννης Δρογγίτης. (βίντεο)

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὑπάρχουν πάρα πολλοὶ λόγοι νὰ εἶναι κανεὶς λυπημένος σήμερα καὶ τὸ παράδοξο εἶναι, ὅτι ἐνῶ ὑπάρχουν αὐτοὶ καὶ πολεμοῦν τὴν ψυχή μας διαρκῶς, ἐμεῖς παραμένουμε χαρούμενοι. Δηλαδή, μέσα σὲ αὐτὴ τὴ θύελλα ποὺ ἔχει ξεσπάσει, οἱ πιστοὶ ἔχουν τὴ χαρὰ τοῦ Χριστοῦ μέσα τους. Καὶ εἶναι ἀλήθεια αὐτό, δὲν εἶναι μία προσπάθεια τοῦ μυαλοῦ μας, μία αὐθυποβολὴ ἀλλὰ εἶναι μία πραγματικότητα. Καὶ ἐνῶ ὑπάρχουν τόσες ἑστίες λύπης καὶ τόσες ἀφορμές, πράγματα ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ τὰ καταπιεῖ κανείς, ἡ ἰσορροπία ποὺ ἔχουν τὰ μέλη.... τῆς Ἐκκλησίας εἶναι θαυμαστή.

Ἐκτὸς ἀπὸ ἐκείνους ποὺ δὲν καταλαβαίνουν τί γίνεται καθόλου οὔτε ἐμεῖς καταλαβαίνουμε ἀκριβῶς ἀλλὰ λίγο −νομίζω κάτι μπορεῖ νὰ ἀντιληφθεῖ κανεὶς− δὲν εἶναι εὔκολο νὰ καταπιεῖς αὐτοὺς τοὺς θανάτους. Ἐγὼ δὲν μπορῶ νὰ τοὺς καταπιῶ, προσπαθῶ νὰ τὸ ἐντάξω μέσα μου, νὰ τὸ βάλω στὴ θέση του. Καὶ ἐγὼ ἀπορῶ μὲ τοὺς ἀνθρώπους καὶ μὲ τοὺς πιστοὺς οἱ ὁποῖοι ἀπέχουν οἱ ἴδιοι ἀπὸ τὴν προσευχὴ ἢ ἀπὸ τὴν πολὺ συχνὴ Θεία Λειτουργία ἢ τὴν μετοχή τους στὰ μυστήρια. Ἀπορῶ πῶς μποροῦν καὶ ἰσορροποῦν τὰ πράγματα μέσα τους καὶ πῶς ἑρμηνεύουν καὶ πῶς τοποθετοῦν τέτοια πράγματα. Τόσοι θάνατοι. Ξαφνικοὶ! Καὶ τόση σιωπὴ ἀδικαιολόγητη. Πῶς νὰ τὴν καταπιεῖς; Πῶς νὰ ἐντάξεις τὴ φράση: «τὰ ἐμβόλια εἶναι εὐλογία»; Δὲν περνοῦν αὐτά. Δὲν ἔχει περάσει αὐτό. Τίποτα δὲν περνάει. Φαίνεται σὰν νὰ εἶναι κάποιος μεταμφιεσμένος δαίμονας, σὲ ἕνα καρναβάλι ἂς ποῦμε, στὸ ὁποῖο συμμετέχει ὁ ἑλληνικὸς λαός. Ἂς ποῦμε αὐτὸ ποὺ μᾶς ἀφορᾶ. Καί, βέβαια, ὅλοι οἱ λαοί.

Ὑπάρχει αὐτὸς ὁ καρνάβαλος, ὑπάρχουν ὅλα αὐτὰ τὰ ψέμματα γύρω ἀπὸ τὰ ὁποῖα χορεύουν πολλοί, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ὑπάρχουν οἱ πιστοὶ οἱ ὁποῖοι μέσα σὲ αὐτὸ τὸ χάος στέκονται, ἐργάζονται, καθαίρονται καὶ ἁγιάζονται. Καὶ ἐξαιτίας αὐτοῦ μποροῦν νὰ μετέχουν μέσα σὲ ὅλο αὐτὸ τὸ σκοτάδι. Ὁ οὐρανὸς ὁ μικρὸς εἶναι ἤδη σκοτεινὸς πολύ. Ὁ μεγάλος οὐρανὸς ποὺ ἀνήκει στοὺς πιστοὺς εἶναι ἀνοιχτός, καὶ ὅποιος θέλει κοιτάζει πρὸς τὰ ἐκεῖ. Ἡ μεγάλη λύπη εἶναι ὅτι βλέπουμε τοὺς ἀνθρώπους νὰ μὴ θέλουν νὰ κοιτάξουν πρὸς τὸν μεγάλο οὐρανό. Καὶ ὁ μικρὸς εἶναι σκοτεινός. Πῶς νὰ ζήσει κανεὶς μέσα σὲ αὐτόν; Πραγματικά, πῶς ζοῦν οἱ ἄνθρωποι; Εἶναι δύσκολο νὰ καταλάβεις τί συμβαίνει μέσα στὸ νοῦ τῶν ἀνθρώπων, πάντοτε ἀλλὰ πολὺ περισσότερο τώρα. Καὶ βέβαια μέσα σὲ αὐτὰ καὶ σὲ ἄλλα δηλαδή, ὅλο αὐτὸ τὸ ἀδικαιολόγητο πράγμα ποὺ συμβαίνει γύρω μας καὶ ἡ ἀδικαιολόγητη σιωπὴ σᾶς τὸ ξαναλέω, αὐτὸ εἶναι τὸ θέμα. Δὲν εἶναι μόνο δηλαδὴ ὅτι οἱ ἄνθρωποι πεθαίνουν. Εἶναι ὅτι ἔχουμε γονιδιακὴ θεραπεία, εἶναι ὅτι ἔχουμε κοινωνία μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ ἀντιχρίστου, εἶναι ὅτι ἔχουμε τόσα πράγματα ποὺ συνέβησαν καὶ συμβαίνουν μέσω τοῦ ἐμβολιασμοῦ καὶ μέσω ὅλης αὐτῆς τῆς δυστοπίας καὶ βέβαια ὑπάρχουν καὶ τρομερὰ φαινόμενα τὰ ὁποῖα βγαίνουν ἔξω ἀπὸ κάθε ἀντοχή, εἶναι ἡ παρέλαση τῶν πολιτικῶν στοὺς χώρους τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὸ εἶναι ἔξω ἀπὸ κάθε κατηγορία. Ὅμως ἡ παρουσία τῶν ἀνθρώπων ἐκεῖ δείχνει σὰν νὰ ἀγνοοῦν τὸν ἀντίκτυπο τῶν ἐνεργειῶν τους καὶ σὰν ἐμεῖς ποὺ ἀνεχόμαστε αὐτὴν τὴν παρέλαση, μερικὲς φορὲς λένε ὅτι εἶναι καὶ χαρούμενοι οἱ ἄνθρωποι ποὺ βλέπουν τοὺς πολιτικούς μας στὴν Ἐκκλησία σήμερα.

Ἐμεῖς ἔχουμε μείνει, τουλάχιστον στὶς μαγνητοσκοπήσεις, ὅτι ὁ Ἴδιος ἦταν, ὁ Θεὸς Λόγος ἦταν Αὐτὸς ποὺ ἀπαγόρευσε τὴν ὁμοφυλοφιλία στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, ὁ Ἄσαρκος Λόγος καὶ ἑπομένως ὁ λόγος Του ἔχει μία αὐτονόητη ἰσχὺ καὶ στὴν Ἐκκλησία. Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ τὴν αὐτονόητη αὐτὴ ἰσχὺ ποὺ ἔχει αὐτὸς ὁ λόγος στὴν Ἐκκλησία, ἔχουμε καὶ συγκεκριμένες ἀναφορὲς τοῦ ἰδίου τοῦ Χριστοῦ στὸ θέμα αὐτό.

Ἦταν ἀναγκαῖο νὰ γίνει αὐτό; Ὄχι δὲν ἦταν ἀναγκαῖο. Γιατὶ μᾶς ἀρκεῖ ἡ προηγούμενη ἀναφορά. Ὅμως εἶναι μία οἰκονομικὴ διδασκαλία αὐτὴ ποὺ συμβαίνει ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Κύριο, νὰ μποροῦν ὅλες οἱ γενεὲς νὰ ἔχουν ἀκούσει, ἀκόμα καὶ οἱ δύσπιστοι, ἀκόμα καὶ οἱ αἱρετίζοντες καὶ αἱρετικοὶ νὰ δοῦν αὐτὸν τὸν λόγο πληρωμένο, νὰ δοῦν τὴ συνέχεια καὶ τὴν ἰσχὺ τοῦ λόγου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Κύριο στὴν Καινή, καὶ ἔτσι νὰ μὴν ὑπάρχει καμμία ἀμφιβολία γιὰ τὸ θέμα. Κι ὅμως, ἐνῶ τὰ πράγματα εἶναι τόσο ξεκάθαρα, αὐτὸ ποὺ συνήθως λέγεται εἶναι ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν ἔχει μιλήσει γι’ αὐτὸ τὸ θέμα∙ τὸ ὁποῖο εἶναι ἐντελῶς ἐκτὸς πραγματικότητας, ἀλλὰ γιὰ ὅλους τους λόγους ποὺ ἔχουμε πεῖ καὶ στὸ παρελθόν, καὶ ποὺ θὰ ποῦμε σήμερα καὶ ποὺ θὰ ποῦμε καὶ στὸ μέλλον. Νὰ ἀναφερθοῦμε σὲ τρεῖς ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἀναφορὲς σήμερα μὲ τὶς ὁποῖες αἴρεται κάθε τέτοια ἀμφιβολία.

Σὲ ἕναν λόγο λοιπὸν στὸ κατὰ Λουκᾶ Εὐαγγέλιο, ὅταν ὁ Κύριος ρωτήθηκε ἀπὸ τοὺς Φαρισαίους γιὰ τὸ πότε θὰ ἔλθει βασιλεία τοῦ Θεοῦ, Ἐκεῖνος ἀποκρίθηκε ὡς ὁ μόνος κατὰ φύσιν Θεὸς-Λόγος λέγοντας ὅτι «οὐκ ἔρχεται ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ μετὰ παρατηρήσεως, οὐδὲ ἐροῦσιν∙ ἰδοὺ ὧδε ἢ ἰδοὺ ἐκεῖ∙ ἰδοὺ γὰρ ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς ὑμῶν ἐστίν»1.

Ὁ λόγος αὐτός, βέβαια, ἦταν πάνω ἀπὸ τὶς ἀντιληπτικές τους δυνατότητες. Ἀκόμα καὶ σήμερα δὲ νομίζω ὅτι θὰ ἦταν εὔκολο νὰ κατανοηθεῖ ἕνας τέτοιος λόγος, ἀλλὰ παρόλα αὐτὰ εἶναι ἕνας τέλειος λόγος τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, τοῦ Θεοῦ Λόγου. Εἶναι λόγος ποὺ ὑπηρετεῖ τὴ θεία οἰκονομία, καὶ τὸ μῆκος αὐτοῦ ἐκτείνεται πέρα ἀπὸ τὸ σημεῖο καὶ τὸν χρόνο ποὺ ἐκφωνήθηκε. Εἶναι μία ἔκταση χωρὶς περιορισμένη διάσταση. Εἶναι μία ἀνοιχτὴ γραμμὴ ποὺ ἐκτείνεται καὶ θὰ ἐκτείνεται μέχρι τὸ τέλος τοῦ παρόντος κόσμου. Ὅπως ἕνας ζωγράφος ποὺ θὰ ἀρχίσει ἕνα σχῆμα καὶ δὲν ξέρει πότε τελειώνει. Στὴ θεωρία τῆς γεωμετρίας ἀλλὰ καὶ τῆς ἀπεικονίσεως θὰ ξεκινήσει μία γραμμὴ ἡ ὁποία δὲ θὰ ἔχει τέλος. Φανταστεῖτε τώρα ὁ λόγος τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ ποῦ ἐκτείνεται. Πραγματικά, στὰ ὅρια καὶ πέραν τῶν ὁρίων τῆς παρούσης ζωῆς∙ διότι ὁ λόγος Του εἶναι ἐκεῖνος ποὺ θὰ κρίνει τοὺς ἀνθρώπους. Ἐκτείνεται καὶ πέραν τῆς ἱστορικῆς πραγματικότητας. Ὅ,τι ἔχει πεῖ ὁ Χριστὸς δὲν περιορίζεται σὲ ἕναν χρόνο. Εἶναι ἕνας τέλειος λόγος ὁ ὁποῖος δὲν ἀφορᾶ μόνο τὸν χρόνο, ἀκόμα σὲ ὁποιαδήποτε ἔκταση κι ἂν ἔχει αὐτός, ἀλλὰ πάει πέραν αὐτοῦ. «Ὁ λόγος ὃν ἐλάλησα πρὸς ὑμᾶς, ἐκεῖνος κρινεῖ ὑμᾶς ἐν τῇ ἐσχάτη ἡμέρα»2. Ὅταν ὁ ἱστορικὸς χρόνος θὰ ἔχει τελειώσει αὐτὸς ὁ λόγος θὰ κρίνει ἡμᾶς ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ. Καὶ ἂν ἑρμηνεύω καὶ σωστὰ τὸν εὐαγγελικὸ λόγο καὶ τὸ εὐαγγελικὸ πνεῦμα, αὐτὸς ὁ λόγος θὰ μᾶς κρίνει καὶ πέραν ἐκείνου. Ὅσοι δὲν σωθοῦμε καὶ ὅσοι κολαστοῦμε, αὐτὸς ὁ λόγος θὰ ἔχει μέσα στὴν ψυχή μας μία ἰσχὺ κολαστική. Ἡ παρουσία του δηλαδὴ θὰ ὑπάρχει καὶ πέραν τοῦ κόσμου τούτου. Δὲν σβήνει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, οὔτε ἔχει τέλος. Αὐτὴ ἡ ἔκταση ποὺ ξεπερνάει τὸν χρόνο ποὺ ἐκφράζεται, φτάνει καὶ στὶς μέρες μας καὶ θὰ συνεχίσει καὶ μετά. Εἶναι ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτὸ ὁ Κύριος δὲ σταμάτησε τὸν λόγο Του, ἀλλὰ συνέχισε νὰ τοὺς διδάσκει μὲ ὑπομονὴ καὶ προσπάθησε, μέσα ἀπὸ τὰ κλειστὰ παράθυρα, νὰ εἰσάγει μία ἀμυδρὰ αἴγλη ἀπὸ τὸ παμφαὲς ἀέλιον σέλας τοῦ λόγου Του.

Συνεχίζει μὲ ὑπομονὴ καὶ τοὺς λέει ὅτι θὰ ἔρθουν ἡμέρες «ὅτε ἐπιθυμήσετε μίαν τῶν ἡμερῶν τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου ἰδεῖν, καὶ οὐκ ὄψεσθε»3. Θὰ ἔρθουν ἡμέρες κατὰ τὶς ὁποῖες οἱ ἄνθρωποι, ἀκόμα καὶ ἐκεῖνοι ποὺ θὰ ἐπιθυμοῦν νὰ δοῦν μία τῶν ἡμερῶν τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου ἢ ἔστω βιάζονται νὰ δοῦν γιὰ λίγο τὸν Κύριο, θὰ ἔρθουν τέτοιες ἡμέρες ποὺ δὲ θὰ μποροῦν νὰ Τὸν δοῦν, καὶ τότε δὲν θὰ πρέπει νὰ ἀκούσουν γνῶμες καὶ λόγους ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι δὲ γνωρίζουν τί λένε, λόγους σκολιούς, ὅπως λέγονται. Δὲν θὰ πρέπει νὰ ἀκούσουν ἐκείνους ποὺ θὰ τοὺς λένε ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι: «ἰδοὺ ὧδε, ἰδοὺ ἐκεῖ». Αὐτὸς εἶναι πάντοτε ἕνας συγκλονιστικὸς λόγος, πραγματικά, ὁ ὁποῖος θέτει σὲ ἐγρήγορση τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Δὲν μποροῦμε νὰ ἀκοῦμε τὸν ὁποιονδήποτε καὶ ὁπωσδήποτε∙ ὑπάρχουν λόγοι οἱ ὁποῖοι εἶναι παραπλανητικοὶ καὶ θὰ εἶναι μέχρι τὸ τέλος.

Πολλοὶ θὰ μᾶς ποῦν, καὶ μᾶς λένε, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὧδε ἢ ἐκεῖ, ἢ ὁ Λόγος Του ἢ ἡ ἀλήθειά Του εἶναι ὧδε ἢ ἐκεῖ. Πολὺ περισσότερο τότε, στὰ ἔσχατα, ποὺ θὰ ὑπάρχει μία ἐπιθυμία κανεὶς νὰ λυτρωθεῖ καὶ νὰ δεῖ τὸν Χριστό, νὰ δεῖ ἔστω λίγο −ἀκόμα καὶ σήμερα εἴμαστε σὲ μία ἐσχατολογικὴ ἐποχὴ οὕτως ἢ ἄλλως−, μετὰ τὴν Ἀνάσταση.

Αὐτὴ ἡ ἐπιθυμία πρέπει νὰ κάνει τοὺς ἀνθρώπους νὰ εἶναι πάρα πολὺ προσεκτικοί. Δὲν πρέπει νὰ ἀκοῦνε τέτοιους ἀνθρώπους ποὺ θὰ ποῦν κάτι τέτοιο, διότι, ὅταν ἔλθει ἡ ἡμέρα τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου, ὅταν ἔλθει ἡ βασιλεία Του, θὰ εἶναι σὰν τὴν ἀστραπή, ἡ ὁποία ὅταν ἀστράφτει λάμπει ἀπὸ τὸ ἕνα ἄκρο τοῦ ὁρίζοντα ἕως τὸ ἄλλο. Τὰ ἔσχατα θὰ εἶναι σὲ ὅλους φανερά. Δὲ θὰ εἶναι κάτι κρυφό, δὲν θὰ ἔρθει λεληθότως.

Καὶ συνεχίζει «ὅπως συνέβη κατὰ τὶς ἡμέρες τοῦ Νῶε, ἔτσι θὰ συμβεῖ καὶ κατὰ τὶς ἡμέρες τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου. Ἔτρωγαν, ἔπιναν, ἐνυμφεύοντο μέχρι τὴν ἡμέρα ποὺ ὁ Νῶε εἰσῆλθε στὴν κιβωτὸ καὶ ἦλθε ὁ κατακλυσμὸς καὶ τοὺς κατέστρεψε ὅλους». Δὲν θὰ γίνει κάτι διαφορετικό. Ὅπως ἔγινε στὶς ἡμέρες τοῦ Νῶε. Τὸ ἴδιο συνέβη καὶ στὶς ἡμέρες τοῦ Λώτ, συνεχίζει ὁ Κύριος, ἔτρωγαν οἱ ἄνθρωποι, ἔπιναν, ἀγόραζαν, πωλοῦσαν, φύτευαν, ἔκτιζαν. Ἀλλὰ τὴν ἡμέρα ποὺ βγῆκε ὁ Λὼτ ἀπὸ τὰ Σόδομα ἔβρεξε φωτιὰ καὶ θειάφι ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ τοὺς κατέστρεψε ὅλους. Καταρχάς, εἶναι πάρα πολὺ σημαντικὴ ἀναφορὰ αὐτή, γιατὶ φαίνεται καὶ πιστοποιεῖται καὶ ὁ λόγος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀλλὰ κυρίως ὅτι αὐτὸ τὸ γεγονὸς δὲν ἦταν ἕνα ἁπλὸ φυσικὸ γεγονός, ἂν ὑπάρχουν τέτοια. Ἦταν μία καθαρτικὴ ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ στὰ Σόδομα ποὺ εἶχε σχέση μὲ τὴν ἀνώμαλη, παρὰ φύση σοδομικὴ ἁμαρτία ποὺ συνέβαινε ἐκεῖ. Μάλιστα, συνδέει αὐτὴν τὴν καταστροφὴ μὲ τὰ γεγονότα τῶν ἐσχάτων. Ὅπως χαρακτηριστικὰ λέει: «κατὰ τὰ αὐτὰ ἔσται ᾗ ἡμέρᾳ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀποκαλύπτεται»4. Παρόμοια καταστροφὴ θὰ πραγματοποιηθεῖ τὴν ἡμέρα ποὺ θὰ φανερωθεῖ ὁ Κύριος, κατὰ τὴ Δευτέρα Αὐτοῦ παρουσία. Οἱ ἄνθρωποι θὰ ζοῦν, θὰ τρῶνε, θὰ πίνουν θὰ χτίζουν τὰ σπίτια τους, θὰ νυμφεύονται, θὰ κάνουν τὴ ζωή τους κανονικά, καὶ ἔτσι αἰφνίδια θὰ ἔρθει τὸ τέλος. Πολλοὶ δὲ θὰ μποροῦν νὰ δοῦν καὶ τὴν παρουσία τοῦ υἱοῦ τῆς ἀπωλείας, κάποιοι δὲ θὰ τὸν ἀναγνωρίζουν ὡς τέτοιο, ὑπ’ αὐτὴν τὴν ἔννοια τὸ λέει ὁ Κύριος.

Καταρχάς, νὰ ποῦμε ὅτι αὐτὴ ἡ ἀναιδὴς ἐμφάνιση τῆς ὁμοφυλοφιλίας στὴν κοινωνικὴ ζωή, γιὰ ἐμᾶς εἰκονίζει τὰ ἔσχατα. Ἡ εἰσαγωγὴ καὶ ἡ προστασία της μέσα στὸ νομικὸ σύστημα, γιὰ ἐμᾶς εἶναι ἕνα καθαρὰ ἐσχατολογικὸ σημεῖο. Καὶ ἕνα σημεῖο μεγάλης καταστροφῆς. Πρέπει νὰ καταλαβαίνουμε τὴ σημασία τῶν γεγονότων μέσα ἀπὸ τὴ διαδικασία ποὺ σᾶς εἶπα, τῆς νήψης καὶ τῆς προσευχῆς. Νὰ δοῦμε τί σημαίνει ἡ εἰσαγωγὴ τῆς ὁμοφυλοφιλίας στὸ νομικὸ σύστημα, τί σημαίνει ὅλη αὐτὴ ἡ συνεχόμενη προπαγάνδα ὑπὲρ αὐτῆς. Τί σημαίνει ἡ εἰσαγωγή της στὴν πολιτικὴ ὀρθότητα. Στὸ ὀρθῶς σκέπτεσθαι. Θέλουν νὰ μᾶς πείσουν αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι, ἡ διεθνὴς τῶν ἑρπετῶν −ἐννοῶ αὐτοὺς ποὺ ἕρπουν, διότι λέγονται καὶ ἄλλα. Αὐτὴ ἡ διεθνὴς τῶν ἑρπετῶν θέλει νὰ μᾶς πείσει πῶς νὰ σκεπτόμαστε. Αὐτὸ σημαίνει πολιτικὴ ὀρθότητα σκέψης. Αὐτὴ ἡ εἰσαγωγὴ −δηλαδὴ τὸ ὅτι δὲν μπορεῖς νὰ σκέφτεσαι ἀλλιῶς, πρέπει νὰ σκεφτεῖς ἔτσι– τί σημαίνει ἄραγε αὐτό; Πρέπει νὰ βλέπουμε τί σημαίνουν αὐτὰ τὰ πράγματα. Σὲ τί κοινωνία ὁδηγούμαστε καὶ τί εἰκονίζει αὐτὴ ἡ μορφὴ τῆς κοινωνίας ποὺ ἔχουμε σήμερα. Βεβαίως, γιὰ ἐμᾶς εἰκονίζει τὴν ἔσχατη βία, τὴν περιθωριοποίηση τῶν ἀνθρώπων τῆς Ἐκκλησίας στὰ χρόνια του ἀντιχρίστου, εἰκονίζει τὴ βία ποὺ θὰ ὑφίστανται τότε, ἡ σημερινὴ βία, ἡ ἀτιμώρητη καὶ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ἡ σχεδὸν ἀποδεκτὴ βία ποὺ ὑφίστανται οἱ λαοί, καὶ ὁ δικός μας ὁ λαός. Καὶ γιὰ ἐμᾶς δὲν εἶναι ψιλὰ γράμματα αὐτά. Δὲν εἶναι κάτι ποὺ περνάει. Εἶναι ἕνα γεγονός, μία εἰκόνα πάρα πολὺ ζωντανὴ τῶν ἐσχάτων. Ἐπίσης, πρέπει νὰ ξέρουμε τί σημαίνει τὸ pride καὶ τὸ γιατί εἶναι ἀποδεκτό, γιατί γίνεται. Γιατί ἦταν πάντοτε ὑπὸ τὴν προστασία μίας πρεσβείας συγκεκριμένης στὴ χώρα μας. Κάτι σημαίνουν ὅλα αὐτά, ὁπωσδήποτε. Αὐτὴ εἶναι ἡ πρώτη ἀναφορά, κατὰ τὴν ὁποία, γιὰ νὰ ξέρετε, ὅταν θὰ ἀκοῦτε ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους νὰ σᾶς λένε ὅτι ὁ Χριστὸς δὲ μίλησε ποτὲ γι’ αὐτὰ τὰ θέματα, ἔχει σημασία νὰ ξέρετε καὶ νὰ τοὺς μιλήσετε. Νὰ βοηθήσετε καὶ κάποιους νὰ τὸ καταλάβουν.

Ἡ δεύτερη ἀναφορὰ εἶναι ἀπὸ τὸ κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιο. Εἶναι μία ἀναφορὰ κατὰ τὴν ὁποία ὁ ἴδιος ὁ Κύριος συνδέει τὰ δικά Του λόγια καὶ ἔργα μὲ τοῦ Τιμίου Προδρόμου: «Ἦλθε γὰρ Ἰωάννης μήτε ἐσθίων, μήτε πίνων, καὶ λέγουσι∙ δαιμόνιον ἔχει. Ἦλθεν ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐσθίων καὶ πίνων καὶ λέγουσιν∙ ἰδοὺ ἄνθρωπος φάγος καὶ οἰνοπότης, τελωνῶν φίλος καὶ ἁμαρτωλῶν»5.

Ἐδῶ, στὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ συνδέεται τὸ ἔργο τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ ἄλλου. Καὶ οἱ δύο ἐργάζονται τὸ ἴδιο ἔργο. Ὁ Ἰωάννης ὡς ἄνθρωπος, ἀπεσταλμένος, ἦρθε γιὰ νὰ ἀνοίξει τὸν δρόμο, γιὰ νὰ ἔχουν κοινωνία τὰ τέκνα τοῦ Ἰσραὴλ μὲ τὸν Μεσσία, μὲ τὸν Χριστό, ποὺ ἐρχόταν. Καὶ ὁ Χριστὸς ἦρθε, γιὰ νὰ φανερώσει τὴν ἀλήθεια στοὺς ἀνθρώπους, νὰ τὴ γνωρίσουν καὶ μετέχοντας εἰς αὐτὴν καὶ στὸ μυστήριο τοῦ προσώπου Του, νὰ εἰσέλθουν καὶ αὐτοὶ στὴ νίκη τὴ δική Του ἐπὶ τοῦ θανάτου.

Αὐτὴ ἡ προσπάθεια, αὐτὸ τὸ κοινὸ ἔργο εἶχε ἕνα δυσμενὲς ἀποτέλεσμα: οἱ ἄνθρωποι δὲν τὸ δέχτηκαν. Μάλιστα, λέει ὁ ἅγιος Χρυσόστομος, ὡς θηρίον δύστροπον ἑκατέρους ἐκάκιζον. Σὰν νὰ ἦταν ἄγρια θηρία, χωρὶς λογικὴ ἀντέδρασαν καὶ στοὺς δύο. Ἡ ἀπιστία τους ἦταν θεληματική, ἀφοῦ εἶδαν ὅλες τὶς μορφὲς τῆς θείας πρόνοιας νὰ ἐκδηλώνονται ἐνώπιόν τους. Ἑπομένως, ἡ εὐθύνη ἦταν ἀποκλειστικὰ δική τους. Ἐπειδὴ λοιπὸν ἀρνήθηκαν φρενοβλαβῶς τὴν εὐεργεσία, ὁ Χριστὸς «ἤρξατο ὀνειδίζειν τὰς πόλεις ἐν αἷς ἐγένοντο αἱ πλεῖσται δυνάμεις αὐτοῦ, ὅτι οὐ μετενόησαν∙ οὐαί σοι, Χοραζίν, οὐαί σοι Βηθσαϊδά»6. Ἀναφέρει ἐδῶ τὴ Χοραζὶν καὶ τὴ Βηθσαϊδά, δύο πόλεις οἱ ὁποῖες εἶδαν πάρα πολλὲς δυνάμεις. Εἶδαν νὰ ἐκδηλώνεται στὰ ὅριά τους ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ αὐτὲς δὲ μετενόησαν. Καὶ ὀνειδίζονται αὐτὲς οἱ πόλεις. Καὶ φτάνουμε ἐκεῖ ποὺ θέλουμε νὰ φτάσουμε: «Καὶ σὺ Καπερναούμ, ἡ ἕως τοῦ οὐρανοῦ ὑψωθεῖσα, ἕως ᾅδου καταβιβασθήσῃ∙ ὅτι εἰ ἐν Σοδόμοις ἐγενήθησαν αἱ δυνάμεις αἱ γενόμεναι ἐν σοί, ἔμειναν ἂν μέχρι τῆς σήμερον. Πλὴν λέγω ὑμῖν ὅτι γῇ Σοδόμων ἀνεκτότερον ἔσται ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως ἢ σοί»7. Αὐτὸς ὁ λόγος εἶναι ἕνας φοβερὸς λόγος τοῦ Χριστοῦ. Ἡ παραθαλασσία Καπερναοὺμ ἔχει ὑψωθεῖ ἕως τοῦ οὐρανοῦ. Πῶς ὑψώθη; Τί τῆς συνέβη; Ἐκεῖ μεγάλωσε ὁ Κύριος. Στὰ χώματά της μεγάλωσε, σὲ αὐτὴν τὴν πολὺ ὄμορφη γῆ τῆς Καπερναούμ. Καὶ μάλιστα στὰ χώματά της ἔχουν ἐκδηλωθεῖ πάρα πολλὲς δυνάμεις, ὅπως λέει ὁ Κύριος. Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι ἔζησαν μὲ τὴ θαυματουργία τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ. Μὲ τὸν ἀνεπανάληπτο λόγο του, μὲ τὴ δεινότητά του τὴ διδακτική. Αὐτὴ ὑψώθηκε διὰ Αὐτοῦ ἕως οὐρανοῦ καὶ γι’ αὐτὸ θὰ καταβιβαστεῖ μέχρι τὸν ᾅδη. Καὶ μάλιστα, τὸ συγκλονιστικὸ εἶναι ὅτι τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως τὰ πράγματα γιὰ τὴν Καπερναοὺμ θὰ εἶναι πολὺ πιὸ δύσκολα ἀπὸ ὅ,τι γιὰ τὰ Σόδομα. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέει ὅτι οἱ κάτοικοι τῶν Σοδόμων ἦταν οἱ χειρότεροι ὅλων τῶν ἐποχῶν. Ἐξαιτίας ὅλης αὐτῆς τῆς μανίας, τῆς ἀρρενομανίας, καὶ τῆς παρὰ φύσιν ἐπιθυμίας, κατεκάηκαν μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο. Ἦρθε πῦρ ἀπὸ τὸν οὐρανό. Γιὰ φανταστεῖτε τὸ γεγονός. Ἔβρεξε ὁ Θεὸς φωτιὰ καὶ ἔκαψε τὴν πόλη. Δὲν ἔμεινε τίποτα. Καὶ ὅμως, αὐτὴ ἡ ἀναφορὰ ἐδῶ ποὺ μᾶς λέει ὁ Κύριος πιστοποιεῖ γιὰ ἄλλη μία φορὰ τὸ γεγονὸς τῶν Σοδόμων. Ὅτι ὅλα αὐτὰ εἶχαν σχέση καὶ μὲ τὴ σοδομικὴ ἁμαρτία καὶ μὲ ὅλη αὐτὴ τὴν παρὰ φύσιν κατάσταση. Αὐτὸ δηλαδὴ ποὺ μᾶς ἀφορᾶ ὡς ἀπολογητικὸς λόγος. Πέραν αὐτοῦ μᾶς ἀφορᾶ καὶ γιὰ κάποιον ἄλλο λόγο.

Αὐτὸς ὁ λόγος ἀπευθύνεται καὶ στὴν Ἐκκλησία καὶ στὰ ἔθνη καὶ σὲ ὅλους. Αὐτὴ ἡ φρενίτιδα ἡ ὁμοφυλοφιλικὴ ὡς ἄλλη σοδομικὴ πόλη θὰ κατακαεῖ. Ὅμως, ἐνῶ αὐτὴ θὰ κατακαεῖ, ἡ Καπερναούμ, ἡ Ἐκκλησία δηλαδή, ἡ ὁποία ἔχει ὑψωθεῖ στὸν οὐρανὸ καὶ ὑψώθηκε διὰ τοῦ Χριστοῦ καὶ διὰ τῆς τελέσεως τῆς Θείας Λειτουργίας. Στὴν Ἐκκλησία ἔχουμε μία ἀνεπανάληπτη παρουσία θαυμάτων, συνεχόμενων. Ἀκόμα πιὸ πολὺ ἀπὸ τὴν Καπερναούμ, ἡ Ἐκκλησία εἶναι πιὸ πάνω ἀπὸ τὴν Καπερναούμ. Δὲν ἔχουμε μόνο μία ἔγχρονη, συγκεκριμένη καὶ περιορισμένη παρουσία τοῦ Χριστοῦ. Ἐμεῖς ἔχουμε μία συνεχόμενη παρουσία τοῦ Χριστοῦ στὴν Ἐκκλησία. Ἔχουμε μία συνεχόμενη ὕψωση ποὺ δὲν ἔχει τέλος γιὰ τὴν Ἐκκλησία. Ἔχουμε παρουσία διαρκῶς θαυμάτων, ἐνεργειῶν, χαρισμάτων∙ τὰ πάντα συμβαίνουν σὲ πολὺ μεγαλύτερο βαθμό.

Μὴ δίνετε σημασία στὸ ἰσοδύναμο παρόν, ὅπου φαίνεται μία ὕπνωση καὶ μία κατάπτωση. Εἶναι ὅλα παρόντα∙ ὅλη αὐτὴ ἡ ὕψωση εἶναι παροῦσα. Ὅλα τὰ χαρίσματα καὶ πάλι εἶναι παρόντα στὴν Ἐκκλησία, ὅπως πάντα. Τὸ αὐτὸ Πνεῦμα ἐνεργεῖ τὰ πάντα.

Ἡ Ἐκκλησία ἡ ὁποία θὰ δεχτεῖ νὰ εὐλογήσει, θὰ δεχτεῖ στοὺς κόλπους της, θὰ ἔχει ἕναν λόγο ἐπαμφοτερίζοντα γιὰ τὸ θέμα αὐτό, αὐτὴ ὡς ἄλλη Καπερναοὺμ θὰ καταβιβασθεῖ. Τὰ μέλη της ποὺ θὰ δράσουν ἔτσι θὰ κολαστοῦν. Θὰ πᾶνε μέχρι τὸν ᾅδη∙ καὶ ἐκεῖ θὰ μείνουν. Αὐτὴ εἶναι ἡ πραγματικότητα. Ἡ ζοφερὴ πραγματικότητα γιὰ μία «ἐκκλησία», ἂν τὴν ὀνομάσουμε ἔτσι, αὐτὴ ποὺ θὰ τὸ κάνει, ἡ ὁποία θὰ δεχτεῖ τὴν ὁμοφυλοφιλία. Αὐτὸς ὁ λόγος εἶναι ξεκάθαρος.

Μὲ τόσες εὐλογίες ἡ Ἐκκλησία, μὲ τὴν ἀλήθεια μέσα στὰ σπλάχνα της, μὲ τὴν ἀλήθεια παντοῦ, καὶ στὴν ἐπιφάνειά της ἀκόμα, νὰ δεχτεῖ νὰ εὐλογήσει τέτοια κατάσταση ἢ νὰ ἀρνηθεῖ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, νὰ ἀνταλλάξει τὸν λόγο τοῦ Χριστοῦ μὲ τὸ κοσμικὸ ψεῦδος ἢ μὲ τὶς ἐπὶ χρήμασι ἐκδιδόμενες δῆθεν ἐπιστημονικὲς ἀλήθειες γιὰ τὰ θέματα αὐτά; Μὴ γένοιτο!

Αὐτὸ ποὺ θέλει νὰ μᾶς πεῖ ἐδῶ, καὶ εἶναι συγκλονιστικό, εἶναι ὅτι αὐτὸ γίνεται θεληματικά. Καὶ ἡ Καπερναοὺμ καὶ ἡ Ἐκκλησία, τὰ μέλη της δηλαδή, θεληματικὰ θὰ ἀρνηθοῦν τὸν Θεό. Αὐτὸ εἶναι τὸ μυστήριο. Ὑπάρχει καὶ ὑπῆρχε καὶ τότε, γιὰ νὰ ἀναλύσουμε τὸ γεγονός, μία βαθειὰ καρδιακὴ διαστροφή. Μία παρὰ φύσιν κατάσταση, ἡ ὁποία εἶχε βάθος μέσα στὴν ψυχή, διότι ἦρθαν σὲ ἐπαφὴ μὲ τὸν ἴδιο τὸν Χριστό. Ὅταν συμβαίνει αὐτό, καὶ τὸ βλέπουμε καὶ στὴν Ἐκκλησία νὰ συμβαίνει, στὶς ποιμαντικές μας σχέσεις ἢ καὶ σὲ ἄλλα ἐκκλησιαστικὰ γεγονότα, τὸ πῶς ἐπιμένει κανεὶς νὰ διαστρέφει τὴν ἀλήθεια. Αὐτὸ δείχνει ὅτι μέσα στὴν ψυχὴ ὑπάρχει μία παραμόρφωση∙ εἶναι κάτι βαθὺ αὐτό, δὲν εἶναι ἐπιφανειακό. Ἡ ἁμαρτία θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι κάτι πιό ἐπιφανειακό, ἂν δὲν εἶχε βάθος στὴν ψυχή, ἂν δὲν ἦταν ἀμετανόητη. Ἡ ἐπιμονὴ νὰ διαστρέφεις τὸν λόγο τοῦ Χριστοῦ ὅμως, εἶναι κάτι πολὺ πιὸ βαθύ. Ἂν αὐτὸ συμβεῖ στὴν Ἐκκλησία θὰ καταβιβαστεῖ, τὰ μέλη της ὄχι ἡ Ἐκκλησία, θὰ καταβιβαστοῦν ἕως ᾅδου.

Αὐτὸς εἶναι ἕνας λόγος θεωρίας τῆς Σοφίας. Τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας πρέπει νὰ ἀναζητοῦν τὴ θεωρία τῆς Σοφίας. Ὁ λόγος αὐτὸς ἀπευθύνεται σὲ ἐκείνους τοὺς ὁποίους τοὺς πείθει ἡ ἡδονὴ νὰ καταφρονοῦν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἐμπιστεύονται τὴν αἴσθηση∙ ἧς τὸ τέλος ἐστὶν ἡ αἰχμαλωσία τοῦ νοῦ εἰς τὸ πάθος, ὅπως λέει ὁ ἅγιος Μάξιμος.

Αὐτὸς ὁ λόγος ἀπευθύνεται σὲ ὅλους μας. Θὰ πρέπει νὰ ἔχουμε ἕναν ἱερὸ φόβο: νὰ μὴν ἀγγίξουμε, νὰ μὴν παραμορφώσουμε, νὰ μὴν διαστρέψουμε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ ποτέ. Ἂν ἁμαρτήσουμε σὲ ὁτιδήποτε νὰ μὴ γίνει αὐτὸ τὸ πράγμα διεστραμμένη θεωρία τῆς ἀλήθειας μέσα μας. Ὅπως λέει καὶ ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης: «τεκνία, ἂν ἔχετε ἁμαρτήσει ἔχουμε Παράκλητον»8. Ἔχουμε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἔχουμε τὸν Χριστό, ἔχουμε τὴν Ἐκκλησία. Τρέξτε νὰ θεραπευθεῖτε. Ἀλλά, ἂν ἡ Ἐκκλησία ἡ ἴδια διαστρέψει τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ δὲν τῆς ἀξίζει αὐτὸς ὁ καταβιβασμὸς εἰς τὸν ᾅδη;

Ὁ Κύριος ὁμιλεῖ μὲ Φαρισαίους καὶ οἱ Φαρισαῖοι Τὸν ρωτοῦν γιὰ τοὺς καθαρμούς. Ὑπάρχει μία ἑβραϊκὴ παράδοση ποὺ ἀφορᾶ στὶς πλύσεις τῶν χειρῶν, ξεστῶν, ἀντικειμένων∙ τελετουργικὲς πράξεις καθαρμοῦ ἦταν αὐτὲς τὴν ἐποχὴ ἐκείνη, ποὺ ἔπρεπε νὰ τελοῦνται σύμφωνα μὲ τὴν παράδοσή τους, καὶ γι’ αὐτὸ ρωτοῦν τὸν Χριστὸ γι’ αὐτὸ τὸ θέμα: ἂν πρέπει νὰ γίνονται, γιατί δὲν τὰ κάνουν οἱ μαθητές Του. Ἡ κορύφωση τοῦ λόγου τοῦ Χριστοῦ σὲ αὐτὴ τὴ διήγηση εἶναι ἡ ἑξῆς: «καὶ προσκαλεσάμενος πάντα τὸν ὄχλον, ἔλεγεν αὐτοῖς∙ ἀκούετέ μου πάντες καὶ συνίετε. Οὐδέν ἐστιν ἔξωθεν τοῦ ἀνθρώπου εἰσπορεύομενον εἰς αὐτὸν ὃ δύναται αὐτὸν κοινῶσαι, ἀλλὰ τὰ ἐκπορευόμενα ἀπ’ αὐτοῦ ἐκεῖνά ἐστι τὰ κοινοῦντα τὸν ἄνθρωπον»9. Καταρχάς, ἐδῶ εἶναι μία ἀπάντηση ποὺ ἀφορᾶ τοὺς Φαρισαίους ὅλων τῶν αἰώνων. Τὸ φαρισαϊκὸ φρόνημα δηλαδή. Ὅτι τὸ νόημα δὲ βρίσκεται ποτὲ στὶς ἀνθρώπινες παραδόσεις. Ὅτι δὲν πρέπει νὰ συγχέονται οἱ ἀνθρώπινες παραδόσεις μὲ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ. Ὅτι ἐκεῖνο ποὺ πραγματικὰ μολύνει τὸν ἄνθρωπο δὲν εἶναι κάτι ποὺ ἔρχεται ἀπ’ ἔξω, ἀλλὰ εἶναι κάτι ποὺ βγαίνει ἀπὸ μέσα. Ἡ ἐπώαση, ἡ ἔκφραση αὐτῶν ποὺ ἐκπορεύονται ἀπὸ αὐτόν. Ὅταν ὑπάρχουν μέσα στὴν ψυχή του, στὴν καρδιά του πράγματα ποὺ ἐκπορεύονται, ἐκεῖνα εἶναι ποὺ τὸν μολύνουν. Δὲν ὑπάρχει μολυσμὸς παρὰ μόνο ἐκεῖ ποὺ ὑπάρχει ζωὴ πραγματική. Στὸ κέντρο τῆς ζωῆς ὑπάρχει μολυσμὸς πάντοτε. Δηλαδή, ἐκεῖ ποὺ γεννᾶται ἡ ὄρεξη, ἡ ἐπιθυμία καὶ ἡ βούληση τῆς ἀρετῆς ἢ τῆς κακίας∙ τῆς σωφροσύνης ἢ τῆς ἀνηθικότητας∙ τῆς παθολογίας ἢ τῆς ὑγείας.

Ἐκεῖ, λοιπὸν ποὺ γεννᾶται αὐτὸ καὶ ἐκφύεται, ἐκεῖ γίνεται ὁ μολυσμός. Δὲν μπορεῖ νὰ γίνει μολυσμὸς ἀπὸ κάτι ποὺ ἔρχεται ἀπ’ ἔξω. Τὸ πρόβλημα εἶναι μέσα στὸν ἄνθρωπο. Εἶναι ἡ ἐνοικείωση μίας ἐμπάθειας μέσα στὴν ψυχή∙ τὸ νὰ γίνει ἔνοικος αὐτὴ ἡ ἐμπάθεια μέσα στὴν ψυχή∙ νὰ παραμείνει, νὰ εἶναι τὸ σπίτι της.

Καὶ συνεχίζουμε γιὰ νὰ γίνει πιὸ κατανοητό: «καὶ ὅταν ἦλθε εἰς τὸν οἶκον ἀπὸ τοῦ ὄχλου, ἐπερώτησαν οἱ μαθηταὶ Αὐτοῦ τὴν παραβολήν»10. Ὅταν ἔφυγαν ἀπὸ τὴ σύναξη αὐτὴ καὶ μπῆκαν σὲ ἕνα σπίτι νὰ καθίσουν, ὁ Κύριος μὲ τοὺς μαθητὲς (πολὺ ὡραία εἰκόνα), ἐδῶ λειτουργεῖ σὰν ἀδελφότητα, ἕνας ἐσώτερος κύκλος μίας ἀδελφότητας, ὁ Χριστὸς μὲ τοὺς μαθητές Του. Ὁ γέροντάς τους! Εἶχαν γέροντα τὸν Χριστό, τρομερὸ! – καὶ τοὺς ὁμιλεῖ σὰν γέροντας), τὸν ρωτοῦν λοιπὸν τὸ νόημα τῆς παραβολῆς: «καὶ λέγει αὐτοῖς, οὕτω καὶ ὑμεῖς ἀσύνετοί ἐστε;»11, τοὺς μαλώνει: «ἐσεῖς δὲν καταλαβαίνετε τί λέω, εἶστε ἀνόητοι;». Πολὺ ὡραῖο στοιχεῖο γιὰ τὴν ἐπαφὴ τοῦ Χριστοῦ μὲ τοὺς μαθητές Του. «οὔπω νοεῖτε ὅτι πᾶν τὸ ἔξωθεν εἰσπορευόμενον εἰς τὸν ἄνθρωπον οὐ δύναται αὐτὸν κοινῶσαι;»12. «Εἶναι δυνατὸν ἐσεῖς νὰ μὴν ξέρετε πώς, ὅ,τι ἔρχεται ἀπ’ ἔξω, δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ μολύνει τὸν ἄνθρωπο; Αὐτὰ ἐσεῖς ἔπρεπε νὰ τὰ παίζετε στὰ δάχτυλα». «Ὅτι οὐκ εἰσπορεύεται αὐτοῦ εἰς τὴν καρδίαν, ἀλλὰ εἰς τὴν κοιλίαν καὶ εἰς τὸν ἀφεδρῶνα ἐκπορεύεται»13. Εἶναι κάτι ἀσήμαντο αὐτό; Πλένεις τὰ χέρια σου γιὰ νὰ φᾶς, μὲ τὴν ἔννοια τὴν πνευματικὴ καὶ ὄχι μὲ τὴν ἔννοια τῆς ὑγείας, καὶ αὐτὸ θεωρεῖται ὅτι θὰ μολύνει τὸν ἄνθρωπο; Τὸ νόημα ἦταν ὅτι ὑπῆρχε μολυσμός, γι’ αὐτὸ ἔχουμε καὶ θεόφιλη εἰκόνα τοῦ μολυσμοῦ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη∙ εἶναι ὁ χαρακτηρισμὸς κάποιων τροφῶν καὶ ἐνεργειῶν ὡς ἀκάθαρτες. Ἐν Χριστῷ ὅμως δὲν ὑπάρχει ἀκαθαρσία, οὔτε στὶς τροφὲς οὔτε στὶς ἐνέργειες αὐτὲς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ἐν Χριστῷ ἔχουμε τὴ φανέρωση ποὺ συμβαίνει ὁ πραγματικὸς μολυσμός. Καὶ αὐτὸς εἶναι ἀδύνατο νὰ συμβαίνει ἀπ’ ὅλα αὐτά.

Ὅλα εἶναι καθαρὰ ἐν τῷ Χριστῷ. «Ἔλεγε δὲ ὅτι τὸ ἐκ τοῦ ἀνθρώπου ἐκπορευόμενον, ἐκεῖνο κοινοῖ τὸν ἄνθρωπον∙ ἔσωθεν γὰρ ἐκ τῆς καρδίας τῶν ἀνθρώπων οἱ διαλογισμοὶ οἱ κακοὶ ἐκπορεύονται, μοιχεῖαι, πορνεῖαι, φόνοι, κλοπαί, πλεονεξίαι, πονηρίαι, δόλος, ἀσέλγεια, ὀφθαλμὸς πονηρός, βλασφημίαι, ὑπερηφανία, ἀφροσύνη∙ πάντα ταῦτα τὰ πονηρὰ ἔσωθεν ἐκπορεύεται καὶ κοινοῖ τὸν ἄνθρωπον»14.

Πολὺ σημαντικά. Καταρχάς, μᾶς λέει πόσο σοβαροὶ εἶναι οἱ λογισμοὶ ποὺ γίνονται ἐνοικειώσεις γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Τὸ πῶς μέσω αὐτῶν μολύνεται. Ὁ πραγματικὸς μολυσμὸς ὑπάρχει μέσω τῶν συγκεκριμένων λογισμῶν πού, ὅταν ἐγκατασταθοῦν μέσα στὴν ψυχὴ καὶ αἰχμαλωτίζουν τὸν νοῦ, μολύνουν τὸν ἄνθρωπο. Ὅταν βγαίνουν ἀπὸ τὴν καρδιὰ αὐτοὶ οἱ λογισμοί, τότε ὑπάρχει αὐτὸς ὁ μολυσμός. Εἶναι πραγματικὰ συγκλονιστικὸ αὐτό.

Ἐδῶ μας λέει ὅτι ὑπάρχει ἕνας ἀναμφισβήτητος μολυσμὸς ἀπὸ τοὺς λογισμοὺς αὐτούς, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὶς ψυχολογικὲς παραμέτρους ποὺ ὑπάρχουν. Ὑπάρχει ἕνας μολυσμός, ἂν ἐκπορεύονται μέσα ἀπὸ τὴν καρδιά σου αὐτοὶ οἱ λογισμοί, ἀνεξάρτητα γιατί ἐκπορεύονται –δὲ μᾶς λέει τὸ γιατί. Ὅποια παράμετρο καὶ ἂν θεωρήσουμε ἐμεῖς σημαντική, ἐδῶ δὲν εἶναι σημαντική. Ἐδῶ μᾶς λέει ὅτι ἡ παρουσία τῶν λογισμῶν −ὄχι κατακριτικὰ ἀλλὰ ἰατρικὰ μᾶς μιλάει ἐδῶ ὁ Θεὸς−, ὅταν στὴν καρδιὰ ἔχουμε αὐτὲς τὶς ἐνοικειώσεις, αὐτὸ ἀνεξάρτητα γιατί γίνεται δημιουργεῖ ἕνα μολυσμὸ καὶ μάλιστα στὸν ὅλο ἄνθρωπο. «Εἰς τὸν ἂνθρωπον», δὲ λέει στὴν ψυχὴ ἀλλὰ «εἰς τὸν ἂνθρωπον». Τουτέστιν στὸ συναμφότερο, σῶμα καὶ ψυχή. Αὐτὸς ὁ μολυσμὸς θὰ εἶναι γεγονός. Αὐτὸ εἶναι κόλαφος γιὰ ὁποιαδήποτε ψυχοθεραπευτικὴ ἢ ψυχαναλυτικὴ προσέγγιση∙ ἡ ὁποιαδήποτε ποιμαντικὴ ἔχει ἐπηρεαστεῖ ἀπροϋπόθετα ἀπὸ αὐτές. Δὲν ὑπάρχει τέτοια προϋπόθεση.

Πεινᾶς; Μπορεῖ νὰ πεινᾶς γιὰ ὁποιονδήποτε λόγο. Ὅμως, ἂν φᾶς χαλασμένο φαγητό, αὐτὸ θὰ σὲ μολύνει. Ἂν ψάξεις στὰ σκουπίδια νὰ φᾶς, ὅσο πεινασμένος καὶ νὰ εἶσαι, δικαίως ἢ ἀδίκως, γιὰ λόγους φυσιολογίας θὰ μολυνθεῖς. Εἶσαι στὴν ἔρημο κατάκοπος, ἔχεις ἱδρώσει, ψάχνεις νὰ πιεῖς νερό, πεθαίνεις. Ἂν πιεῖς ἀπὸ μία μολυσμένη πηγὴ θὰ μολυνθεῖς ἀπὸ τὰ βακτήρια καὶ τὰ μικρόβια ποὺ ἔχει αὐτὸ τὸ νερό∙ εἶναι θέμα φυσιολογίας.

Ἔτσι συμβαίνει καὶ μὲ τοὺς λογισμοὺς αὐτούς. Ἂν αὐτοὶ οἱ λογισμοὶ βγοῦν μέσα ἀπὸ τὴν καρδιὰ καὶ ἐκπορεύονται καὶ ὑπάρχουν μέσα στὸν ἄνθρωπο, αὐτοὶ οἱ λογισμοὶ θὰ τὸν μολύνουν. Ποιοί εἶναι αὐτοὶ οἱ λογισμοί;

Σᾶς λέω μετὰ παρρησίας καὶ τὸ καταθέτω σὲ ἐσᾶς καὶ ὅποιον τὸ δεῖ ὅτι ἡ λέξη «ἀσέλγεια» ἀναφέρεται στὴν νοερά, ἀνώμαλη, ὁμοφυλοφιλικὴ ἕλξη. Αὐτὴ ἡ λέξη ἀναφέρεται σὲ αὐτό. Ἡ λογικὴ προσέγγιση εἶναι ὅτι ἔχουμε ἐδῶ ἤδη τὴν παρουσία τῶν ἄλλων σαρκικῶν ἐρωτικῶν λογισμῶν ποὺ εἶναι ἡ πορνεία καὶ ἡ μοιχεία. Δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ ὑπάρχει κάποια ἄλλη λέξη. Ἔχουν καλυφθεῖ τὰ πάντα μέσα ἀπὸ αὐτὲς τὶς δύο λέξεις. Ἀλλὰ δὲ μᾶς ἐνδιαφέρει πολὺ αὐτό, σᾶς τὸ ἀναφέρω γιὰ λόγους ἱστορικοφιλολογικούς. Ἡ λέξη ἀσέλγεια, οὕτως ἢ ἄλλως καὶ στὴν ἀρχαία γραμματεία εἶναι οἱ καταπήγοντες, εἶναι οἱ κίναιδοι. Κίναιδοι σημαίνει οἱ κινοῦντες τὴν αἰδώ, αὐτοὶ εἶναι οἱ ὁμοφυλόφιλοι. Ὀνομάζονται ἀσελγεῖς στὴν ἀρχαία γραμματεία, καταπήγοντες. Ἡ ἀσέλγεια εἶναι ἡ ἀκολασία, εἶναι παρὰ φύσιν κατάσταση, ὑβριστική. Εἶναι μία ἀκόλαστη κατάσταση, ἡ ὁποία περιέχει τὴν ὕβριν∙ τὴν ἀσέβεια. Τὸ ξεπέρασμα τῶν φυσικῶν ὁρίων. Καὶ γι’ αὐτὸ σὲ ὁρισμένους ἀρχαίους φιλοσόφους καὶ τὴ γραμματεία τους ἀναφέρεται αὐτὴ ἡ λέξη ἐννοώντας τὴν ὁμοφυλοφιλία.

Ὅσοι ἔχουν αὐτὴν τὴν παθολογικὴ συμπεριφορά, αὐτὴν τὴν αἰχμαλωσία στὴν παρὰ φύσιν ἕλξη καὶ ἐνέργεια, ὀνομάζονται ἀσελγεῖς στὴν ἀρχαία γραμματεία. Ὑπ’ αὐτὴν τὴν ἔννοια αὐτὴ ἡ λέξη ἀναφέρεται σὲ αὐτό. Ἡ ὁμοφυλόφιλη ἕλξη ὡς λογισμός, αὐτὴ εἶναι ἡ παρὰ φύσιν ἕλξη. Ὅπως καὶ τὰ ἄλλα πράγματα εἶναι μολυσμός.

Κάποιοι λένε ὅτι ὁ προσανατολισμὸς δὲν ἔχει σημασία. Ἔχει σημασία καὶ ὁ προσανατολισμός. Δὲν καταδικάζεται κανεὶς μὲ τὸν προσανατολισμό, ἀλλὰ «ταῦτά ἐστι τὰ κινοῦντα τὸν ἄνθρωπον». Ἂν ἀφήσεις ἕναν τέτοιο προσανατολισμὸ νὰ ἐνοικεῖ μέσα σου, χωρὶς νὰ τὸν πειράξεις, χωρὶς νὰ ἀγωνιστεῖς νὰ ἐπανέλθεις σὲ μία φυσιολογία, χωρὶς νὰ ἀντισταθεῖς στοὺς πονηροὺς λογισμούς, στὴν ἕλξη ποὺ δημιουργεῖ λογισμούς.

Φανταστεῖτε τί συμβαίνει, ἂν ἔχουμε μολυσμὸ στὸ λογισμό, τί σημαίνει σὲ μία συνειδητὴ ἐνήδονη ἐνέργεια. «Ταῦτα ἐστὶ τὰ κοινοῦντα τὸν ἂνθρωπον».

Σᾶς λέω μὲ πολλὴ σαφήνεια καὶ πολὺ ξεκάθαρα μέσα μου ὅτι αὐτὴ ἡ δυσσέβεια, ὅπως ὀνομάζεται στὴν ἀρχαία γραμματεία, εἶναι αὐτὸ ποὺ λέμε ὁμοφυλοφιλικὴ πράξη, καὶ αὐτὴ ἐπίσης, ὅπως καὶ τὰ ἄλλα, μολύνουν τὸν ἄνθρωπο. Αὐτὸ λέει ὁ Χριστὸς μέσα στὸ Εὐαγγέλιο. Καὶ ἐν τῷ Χριστῷ ὀνομάζεται ἡ ὁμοφυλοφιλία ὑβριστικὴ ἀσέλγεια. Καὶ δὲ σᾶς τὸ λέω αὐθαίρετα. Ἀσέλγεια εἶναι γιατὶ τὸ χρησιμοποιεῖ ἐκεῖνος καὶ ὑβριστικὴ γιατὶ ἔτσι ἑρμηνεύεται. Ἡ ἀσέλγεια εἶναι ὑβριστικὴ σὲ κάθε περίπτωση. Εἶναι δυσσεβὴς κατάσταση∙ εἶναι ὑβριστική. Ἀλλὰ πέραν αὐτοῦ αὐτὸ λέει καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «τὰ ὑβριζόμενα τέκνα»∙ αὐτὰ ποὺ συμμετέχουν στὴν ὁμοφυλοφιλία.

Δὲν ὑπάρχει ἀμφιβολία στὴ χριστιανικὴ παράδοση γιὰ τὸ τί συμβαίνει μὲ τοὺς λογισμούς, τὸ πῶς μολύνουν τὸν ἄνθρωπο, ποιό εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα τῶν λογισμῶν. Τὸ πῶς ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου ποὺ παραδίδεται στοὺς λογισμοὺς αἰχμαλωτίζεται στὴν παρὰ φύσιν κατάσταση καὶ ἐπιθυμία καὶ αὐτὴ ἡ αἰχμαλωσία ποῦ ὁδηγεῖ.

Αὐτὰ εἶναι τὰ ἀποτελέσματα τῶν λογισμῶν αὐτῶν καὶ ἐμεῖς ξέρουμε ὅτι, ὅταν ἀπουσιάζει τὸ φῶς, παρουσιάζεται τὸ σκοτάδι καὶ ὅταν ἔρχεται τὸ φῶς διαλύεται τὸ σκοτάδι. Ὅποιος θέλει νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἕλξη μπορεῖ.

Καὶ ξέρουμε ἀνθρώπους, καὶ ξέρουμε ἀρκετοὺς οἱ ὁποῖοι ὄχι μόνο βγῆκαν ἀπὸ τοὺς λογισμοὺς ἢ ἀπὸ πραγματικὰ δυσώδεις καταστάσεις, ἀπὸ τὸ ἔσχατο σημεῖο, σᾶς τὸ ὁμολογῶ, ξέρω ἀνθρώπους ποὺ βγαίνουν ὄχι μόνο ἀπὸ ἁμαρτίες τέτοιες, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ ἔσχατο σημεῖο τῆς πτώσης τῆς ἁμαρτίας αὐτῆς. Καὶ τολμοῦμε νὰ ποῦμε ὅτι αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι ὄχι μόνο ξεπέρασαν, μὲ πολὺ κόπο, μὲ αἷμα, μὲ ἀντιδράσεις τῆς ψυχῆς τους, μὲ παροδικὲς καταθλίψεις καὶ τελικῶς ὅλη αὐτὴ ἡ ἀντίδραση τοῦ πονηροῦ πνεύματος καὶ ὅλη αὐτὴ ἡ ἀντίδραση τῆς παρὰ φύσιν ψυχικῆς κατάστασης καὶ συμπεριφορᾶς −ὅπου αὐτὰ ἀμοιβαδὸν γεννιοῦνται καὶ ἀναπτύσσονται. Δηλαδή, ἡ παρὰ φύσιν ἐνέργειες δημιουργοῦν μία παρὰ φύσιν ψυχικὴ κατάσταση. Καὶ ἡ ψυχικὴ κατάσταση αὐτὴ δημιουργεῖ τὶς ἐνέργειες. Καὶ τὸ ἕνα ἀναπτύσσει τὸ ἄλλο καὶ μιλᾶμε γιὰ μία παθολογία σημαντική.

Ἐμεῖς δὲν κατακρίνουμε τοὺς ἀνθρώπους. Ὁ καθένας θὰ μποροῦσε νὰ τὰ ἔχει αὐτά, γιὰ ὁποιονδήποτε λόγο. Ἐμεῖς λέμε καὶ διδάσκουμε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ. Καὶ ξέρουμε ἀπὸ τὴν πείρα τῆς Ἐκκλησίας ὅτι αὐτὰ τὰ πράγματα, ὅλα, καὶ αὐτὰ καὶ ἄλλα θεραπεύονται. Καὶ ὁ ἄνθρωπος φεύγει ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἀσελγομανῆ σκοτεινὴ κατάσταση καὶ στὴν καρδιά του μπορεῖ νὰ ἐγκατασταθεῖ τὸ εἰρηνικὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ. Ἡ εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ ἡ ἀληθινή, «ἡ πάντα νοῦν ὑπερέχουσα». Ὅλα ὑπάρχουν, ὑπάρχει ὅμως καὶ ἡ θεραπεία. Καὶ ἡ ἁμαρτία ὑπάρχει καὶ ἡ ἁγιότητα ὑπάρχει. Καὶ ὅλα παραπέμπουν, τὰ τοῦ Χριστοῦ, στὴ θεραπεία καὶ ὄχι στὴν κατάκριση τοῦ ἀνθρώπου.