Γραφεῖο ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ τῶν Παραθρησκειῶν
Ἐν Πειραιεῖ τῇ 28ῃ Ἀπριλίου 2025
Ὁ «Πάπας» Φραγκίσκος δὲν βρίσκεται πλέον στὴ ζωή, πέθανε, ἀφήνοντας πίσω τὸν παπικὸ δοξασμό, τὴν ψευδαίσθηση ὅτι εἶναι ὁ ἔχων τὶς ἐξουσίες τοῦ κόσμου καὶ «ὅλης» τῆς Ἐκκλησίας, ὡς «ἀντιπρόσωπος τοῦ Θεοῦ στὴ γῆ», τὴν παπικὴ χλιδή, τὶς ἐπευφημίες τῆς πληθώρας τῶν κολάκων τοῦ σκοτεινοῦ Βατικανοῦ καὶ τῶν ὑπηκόων του, τὶς τιμὲς ποὺ ἀπολάμβανε ὡς «ἀρχηγὸς κράτους», κ.α.
Σύμφωνα, ὅμως, μὲ τὴν ὀρθόδοξη ὑμνολογία μας «Πάντα ματαιότης τὰ ἀνθρώπινα, ὅσα οὐχ ὑπάρχει μετὰ θάνατον· οὐ παραμένει ὁ πλοῦτος, οὐ συνοδεύει ἡ δόξα· ἐπελθὼν γὰρ ὁ θάνατος, ταῦτα πάντα ἐξηφάνισται» καὶ «Ποία τοῦ βίου τρυφὴ διαμένει λύπης ἀμέτοχος; Ποία δόξα ἔστηκεν ἐπὶ γῆς ἀμετάθετος; Πάντα σκιᾶς ἀσθενέστερα, πάντα ὀνείρων ἀπατηλότερα· μία ῥοπή, καὶ... ταῦτα πάντα θάνατος διαδέχεται». Ὁ «μακαριστὸς» Φραγκίσκος «γυμνὸς» ἀπὸ ὅλη τὴν κοσμικὴ μεγαλοπρέπεια καὶ παπικὴ ματαιοδοξία, πορεύεται νὰ παραβρεθεῖ ἐνώπιον τοῦ Δικαιοκρίτη Θεοῦ νὰ ἀπολογηθεῖ.
Φυσικά, δὲν εἴμαστε ἐμεῖς οἱ κριτές του, ἀλλὰ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ὀρθοδοξία, διὰ τῶν ἁγίων Συνόδων καὶ τῶν ἁγίων καὶ θεοφόρων Πατέρων. Αὐτοὶ μποροῦν νὰ τὸν κρίνουν, καταλογίζοντάς του τὸ φοβερὸ ἁμάρτημα τοῦ ἀμετανόητου αἰρεσιάρχη, ὁ ὁποῖος, δὲν φέρει ἁπλᾶ τὴν εὐθύνη τοῦ αἱρετικοῦ, ἀλλὰ τοῦ αἰρεσιάρχη, ποὺ σημαίνει ὅτι δὲν θὰ ἀπολογηθεῖ στὸ Θεὸ μόνο γιὰ τὶς δικές του αἱρετικὲς δοξασίες, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὶς πλάνες ποὺ διατήρησε στὰ ἑκατομμύρια τῶν πιστῶν τῆς «ἐκκλησίας» του. Παρὰ ταῦτα, ὡς ἄνθρωποι, ἔχουμε τὴν ὑποχρέωση νὰ προσευχόμαστε γι’ αὐτόν, ὅπως καὶ γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, νὰ βρεῖ ἔλεος.
Δὲν μποροῦμε ὅμως νὰ παραβλέψουμε πὼς ὁ ἀποθανὼν Φραγκίσκος ὑπῆρξε ἕνας ἀκόμα κρίκος τῆς μακρᾶς ἁλυσίδας τῶν «Παπῶν» μετὰ τὸ «σχίσμα» τοῦ 1054, οἱ ὁποῖοι ὁδήγησαν, διατήρησαν καὶ διατηροῦν, γιὰ χίλια χρόνια, τὴν δυτικὴ χριστιανοσύνη ἐκτὸς τῆς Μιᾶς καὶ Ἀδιαίρετης Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν κρατοῦν ἐκτὸς Αὐτῆς. Μάλιστα ἐτοῦτος ὑπῆρξε ἕνας ἀπὸ τοὺς φανατικότερους προσηλωμένους «Πᾶπες» στὶς παπικὲς κακοδοξίες. Δὲν διανοήθηκε οὔτε στιγμὴ νὰ ἀναθεωρήσει κάποια ἀπὸ αὐτές. Ἀντίθετα μάλιστα, ὡς ἰησουίτης, μὲ περισσὴ ὑποκρισία καὶ διγλωσσία, τὶς ὑποστήριζε καὶ τὶς πρόβαλλε ὡς δῆθεν «ὀρθόδοξες παραδόσεις», ἀφήνοντας ἔτσι ἔκθετους τοὺς ἐκ τῶν ὀρθοδόξων κληρικῶν καὶ θεολόγων, τῶν προωθούντων πυρετωδῶς τὴν «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν», χωρὶς τὶς προϋποθέσεις ποὺ ἔχει θέσει ἡ μακραίωνη ἐκκλησιαστική μας παράδοση, ἤτοι: τὴν πλήρη καὶ εἰλικρινῆ μετάνοια τῶν αἱρετικῶν καὶ τὴν ἐπιστροφή τους στὴν Μία καὶ Ἀδιαίρετη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.
Δυστυχῶς δὲν ἀρκέστηκε στὶς παπικὲς κακοδοξίες, ἀλλὰ πρόσθεσε καὶ ἄλλες δικές του. Εἶναι γνωστὴ ἡ συνέντευξη ποὺ εἶχε δῶσε στὸν ἰταλὸ ἄθεο καὶ ἐμβληματικὸ δημοσιογράφο Ἐουτζένιο Σκάλφαρι, τῆς ἐφημερίδας La Repubblica, στὸν ὁποῖο εἶχε ἀποκαλύψει πὼς ἡ Θεοτόκος «συλλαμβάνει τὸν Χριστὸ ὡς Ἰησοῦ ἀπὸ τὴ Ναζαρέτ, ἄνθρωπο, ὄχι ἐνσαρκωμένο Θεό. Μόλις ἐνσαρκωθεῖ, ὁ Ἰησοῦς παύει νὰ εἶναι Θεὸς καὶ γίνεται ἄνθρωπος μέχρι τὸ θάνατό του στὸν σταυρό»! Ἀκόμα, «σύμφωνα μὲ τὸν Scalfari. O Bergoglio τοῦ ἐκμυστηρεύτηκε ὅτι δὲν πίστευε στὴν κόλαση καὶ ὅτι ἦταν πεπεισμένος ὅτι οἱ καλὲς ψυχὲς σώζονται μὲ τὴ "συγχώνευση" μὲ τὸν Θεό, ἐνῷ οἱ καταραμένοι καταστρέφονται, διαλύονται στὸ τίποτα» . Σὲ ἄλλη περίπτωση εἶχε μίλησε γιὰ «ἀποτυχία τοῦ Χριστοῦ»: «ἡ ζωή του, ἀνθρωπίνως μιλῶντας, κατέληξε σὲ ἀποτυχία, τὴν ἀποτυχία τοῦ σταυροῦ». Τὸ 2024 δήλωσε πὼς «ὁ σατανισμὸς εἶναι ἡ σωστή, ἡ ἔγκυρη διαδρομὴ πρὸς τὸν Θεὸ» καὶ ζήτησε νὰ «τροποποιηθοῦν οἱ Δέκα Ἐντολές», διότι «ἔρχονται ἀντιμέτωποι μὲ ὁλοένα αὐξανόμενους πειρασμοὺς ποὺ προκαλοῦνται ἀπὸ τὰ κακὰ τῆς σύγχρονης κοινωνίας»! Λέγεται ὅτι τὰ τελευταῖα λόγια του ἦταν ὅτι «Δὲν ὑπάρχει Θεὸς στὴν μετὰ θάνατον ζωή»!
Ἀλλὰ ὁ ἀποθανὼν Φραγκίσκος ὑπῆρξε ὀλετῆρας καὶ γιὰ τὴν παπικὴ «ἐκκλησία», προφανῶς ὁ «Πάπας» ἐκεῖνος ποὺ τὴν δίχασε περισσότερο ἀπὸ τοὺς προκατόχους καὶ κατὰ τὴν γνώμη μας ἕνας ἀπὸ τοὺς ἀποτυχημένους «Πᾶπες» τῶν τελευταίων χρόνων. Σὲ εὔστοχο πρόσφατο δημοσιογραφικὸ σχόλιο διαβάσαμε: «Ὁ Πάπας Φραγκίσκος τῶν ΛΟΑΤΚΙ ποὺ μιλοῦσε γιὰ τοὺς φτωχοὺς καὶ κάλυπτε βιαστές – Ἄφησε πίσω του χάος, σκάνδαλα καὶ σύγχυση Ὁ Φραγκίσκος ὑπονόμευσε τὴ Δύση, δίχασε τὴν Ἐκκλησία καὶ ἀπέτυχε νὰ καθαρίσει τὸ Βατικανό». Καὶ συνεχίζει: «Παρουσιάστηκε ὡς ὑπερασπιστὴς τῶν ἀδυνάμων, ἀλλὰ ἡ παποσύνη του στιγματίστηκε ἀπὸ συγκάλυψη σεξουαλικῶν σκανδάλων καὶ θεσμικὴ ἀνεπάρκεια. Μιλοῦσε γιὰ κοινωνικὴ δικαιοσύνη καὶ "woke" ἰδανικά, προστατεύοντας φίλους ποὺ εἶχαν κατηγορηθεῖ γιὰ σεξουαλικὰ ἐγκλήματα. σύμφωνα μὲ τὸ Politico στὸ τέλος ἄφησε πίσω του μιὰ Ἐκκλησία διχασμένη, θεολογικὰ μπερδεμένη καὶ βυθισμένη στὸ χάος. Εἰδικότερα, ὅπως ἐπισημαίνει τὸ περιοδικό, μόλις λίγες ἑβδομάδες πρὶν ἀπὸ τὸν θάνατό του, ὁ Πάπας Φραγκίσκος ἔκανε αὐτὸ ποὺ ἤξερε καλύτερα: ἐξόργιζε τοὺς συντηρητικούς. Ἐξελέγη τὸ 2013 μὲ ἐντολὴ νὰ ἐξυγιάνει τὴν Ἐκκλησία, μετὰ τὴν αἰφνιδιαστικὴ παραίτηση τοῦ προκατόχου του Βενέδικτου ΙΣΤ΄ ἐξ αἰτίας τοῦ σκανδάλου "Vatileaks". Ἦταν ὁ πρῶτος Λατινοαμερικανὸς καὶ Ἰησουίτης ποντίφικας, καὶ ὁ πρῶτος ποὺ πῆρε τὸ ὄνομα Φραγκίσκος – ἀναφορὰ στὸν Ἅγιο Φραγκίσκο τῆς Ἀσίζης, ὑπερασπιστὴ τῶν φτωχῶν τὸν 13ο αἰῶνα. Ὡστόσο, φεύγει ἀπὸ μιὰ Ἐκκλησία πού, ἐνῷ ἐξωτερικὰ ἐμφανίζεται ἀφοσιωμένη στὴν ὑπεράσπιση τῶν ἀποκλεισμένων, ἔχει καταβάλει ἐλλιπεῖς προσπάθειες νὰ ἀντιμετωπίσει τὰ δικά της σφάλματα – ἀπὸ σεξουαλικὲς κακοποιήσεις μέχρι κακοδιαχείριση οἰκονομικῶν». Εἶναι γνωστὸ πὼς θέσπισε «εἰδικὴ εὐλογία» γιὰ τοὺς «γάμους» τῶν ὁμοφυλοφίλων καὶ δήλωσε «ἀναρμόδιος» νὰ κρίνει τὴν ὁμοφυλοφιλία. Ἀκόμα εἶχε «ἀγκαλιάσει μὲ ἀγάπη» τούς παιδόφιλους, δηλώνοντας τὸ 2023 πὼς «οἱ παιδόφιλοι ἔχουν εἰδικὴ θέση στὸν Παράδεισο»!
Σκοτεινὸ παρελθὸν εἶχε καὶ ὡς «ἀρχιεπίσκοπος» Ἀργεντινῆς. «Γεννήθηκε τὸ 1936 στὸ Μπουένος Ἄιρες ἀπὸ Ἰταλοὺς μετανάστες: τόν Μάριο, ἐργαζόμενο στοὺς σιδηρόδρομους, καὶ τὴ Ρεγγίνα, νοικοκυρά. Φέρεται νὰ ἦταν ἔξυπνος, σκανταλιάρης καὶ λάτρης τοῦ ποδοσφαίρου. Ἐργάστηκε ὡς πορτιέρης σὲ νυχτερινὰ μαγαζιὰ καὶ καθαριστής, προτοῦ σπουδάσει χημεία καὶ δουλέψει ὡς τεχνικὸς σὲ ἐργαστήριο τροφίμων. Μιὰ σοβαρὴ πνευμονία τὸ 1957 ὁδήγησε στὴν ἀφαίρεση μέρους τοῦ ἑνὸς του πνεύμονα. Λίγο ἀργότερα μπῆκε στὸ Τάγμα τῶν Ἰησουιτῶν, ὕστερα ἀπὸ μιὰ ἐμπνευσμένη – ὅπως λέγεται – ἐπίσκεψη σὲ ἕναν τοπικὸ ἱερέα. Ὁ Bergoglio ἀρχικὰ πάλευε νὰ συμφιλιώσει τὴν ἱερατική του κλίση μὲ πιὸ «πολιτικὲς» ὁρμές, παραδεχόμενος ἀργότερα ὅτι εἶχε "μαγευτεῖ" ἀπὸ μιὰ νεαρὴ γυναῖκα ποὺ γνώρισε στὸ σεμινάριο. Ὡστόσο, ἀνέβηκε γρήγορα στὴν ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀργεντινῆς, χτίζοντας φήμη μεγαλόψυχου καὶ ἀποκτῶντας τὸ προσωνύμιο "ἐπίσκοπος τῶν παραγκουπόλεων" ἐπειδὴ διπλασίασε τὸν ἀριθμὸ ἱερέων στὶς φτωχογειτονιές τοῦ Μπουένος Ἄιρες. Ἤδη τότε ἦταν διχαστικὴ φιγούρα: κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ αἱματηροῦ "βρώμικου πολέμου" τῆς στρατιωτικῆς χούντας στὴ δεκαετία τοῦ ’70, κατηγορήθηκε γιὰ σιωπηρὴ συνενοχὴ ὅταν ὁ στρατὸς ἀπήγαγε ἀντικαθεστωτικοὺς ἱερεῖς ὑπὸ τὴν εὐθύνη του. Ἄλλοι, ὅμως, ὑποστηρίζουν πὼς προσπάθησε νὰ τοὺς προστατεύσει». Ὡστόσο ὑπάρχουν ἀποδείξεις ὅτι συνεργάστηκε στενὰ μὲ τὰ στρατιωτικὰ φασιστικὰ καθεστῶτα, εὐθυνόμενος γιὰ τὸ θάνατο περισσότερων ἀπὸ 30.000 ἀτόμων. Ἀπόδειξη αὐτοῦ ὅτι στὰ 12 χρόνια τῆς παποσύνης του δὲν τόλμησε νὰ ἐπισκεφτεῖ τὴν Ἀργεντινή, φοβούμενος τὴν ἀντίδραση χιλιάδων μητέρων ποὺ ἔχασαν τὰ παιδιά τους! Σύμφωνα μὲ ἔγκυρο δημοσίευμα, «τὸν εἶχαν καλέσει δικηγόροι καὶ μέλη ὁμάδος ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων γιατί κατηγορήθηκε γιὰ ἐμπόριο βρεφῶν, ὅπως καὶ ἡ Μητέρα Τερέζα».
Ἐπίσης ὁ θανῶν Φραγκίσκος ὑπηρέτησε μὲ συνέπεια τὴν «Νέα Τάξη Πραγμάτων» καὶ προώθησε ὡς ὀλίγοι τὴν δαιμονικὴ Woke Agenda. Ὑπῆρξε θερμὸς ὑποστηρικτὴς τῆς λαθρομετανάστευσης, ἡ ὁποία, ὅπως εἶναι γνωστό, προωθεῖται ἀπὸ τοὺς ἀφανεῖς ἡγήτορες τῆς παγκοσμιοποίησης, γιὰ τὴν καταστροφὴ τῶν ἐθνοτήτων καὶ τῆς ἰδιοπροσωπίας τῶν λαῶν. Συχνὰ ἔκανε ἐκκλήσεις γιὰ τὴν δημιουργία μιᾶς «παγκόσμιας διακυβέρνησης» γιὰ τὴν δῆθεν «ἀντιμετώπιση τῆς φτώχειας καὶ τῆς κλιματικὴ κρίσης». Στὴν ἐγκύκλιο «Fratelli Tutti» (2020), ὑποστήριξε τὴν ἀνάγκη γιὰ «μιὰ μορφὴ παγκόσμιας ἐξουσίας ποὺ νὰ ρυθμίζεται ἀπὸ τὸ νόμο». Ἐπίσης ἔχει ζητήσει τὴ δημιουργία μιᾶς «παγκόσμιας χρηματοοικονομικῆς χάρτας» ἕως τὸ 2025, ἐπικεντρωμένης στὴν κλιματικὴ ἀλλαγὴ καὶ τὸ «οἰκολογικὸ χρέος», ἰδιαίτερα πρὸς τὶς χῶρες τοῦ Παγκόσμιου Νότου ποὺ πλήττονται περισσότερο ἀπὸ τὶς κλιματικὲς καταστροφές. Συνεργάστηκε μὲ τὸ Παγκόσμιο Οἰκονομικὸ Φόρουμ (WΕF), στὸ ὁποῖο ἔστελνε κατ’ ἔτος ἀντιπροσώπους του, μὲ προτάσεις του, τὸ ὁποῖο, ὅπως εἶναι γνωστὸ προωθεῖ τὴν ἀτζέντα τῆς παγκοσμιοποίησης, ἐρήμην τῶν λαῶν. Ἔφτασε δὲ στὸ σημεῖο νὰ θεωρεῖ τὸν παραιτηθέντα πρόεδρό του Κλάους Σβάμπ, «σημαντικότερο ἀπὸ τὸ Χριστό»!
Εἶναι ἄκρως ἀποκαλυπτικὴ ἡ κριτικὴ τοῦ Ἰταλοῦ Καθηγητῆ di Luigi Tedeschi: «Ἡ φιγούρα τοῦ Μπεργκόλιο εἶναι ἰδιαίτερα ἀμφιλεγόμενη: κάποιοι τὸν ἐξυψώνουν ὡς ἀπόστολο μιᾶς μοντερνιστικῆς ἐπανάστασης στὴν Ἐκκλησία, ἄλλοι τὸν θεωροῦν αἱρετικό, στὸν ὁποῖο ἀποδίδουν τὴ διαλυμένη φάση τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Δὲν ἦταν τίποτα ἀπὸ τὰ δύο. Ὁ Bergoglio ἀντιπροσωπεύει τὴν τελικὴ φάση μιᾶς ἱστορικῆς διαδικασίας προοδευτικῆς παρακμῆς ἑνὸς χριστιανισμοῦ ποὺ ἔχει πλέον ἐκκοσμικευθεῖ καὶ ἀπορροφηθεῖ ἀπὸ τὴν ἀτομικιστικὴ κοινωνία τοῦ τοῦρμπο καπιταλισμοῦ. Ὁ Φραγκίσκος δοξάστηκε ὡς ὁ πάπας τῆς ἐνσωμάτωσης, ἐνῷ στὴν πραγματικότητα ἦταν ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία, ξεγυμνωμένη ἀπὸ τὰ πνευματικά της προνόμια, ποὺ συμπεριλήφθηκε στὴ μεταμοντέρνα κοινωνία. Ἡ Ἐκκλησία ἀπέτυχε στὴν ἀποστολὴ της συμμορφούμενη μὲ τὸν μοντερνισμό, ἀντὶ νὰ ἐκπροσωπεῖ ἕναν θεσμὸ πνευματικῆς ὑποστήριξης γιὰ τὰ πλήθη ποὺ δὲν ἀναγνωρίζουν τὸν ἑαυτό τους στὸν διάχυτο καὶ περιεκτικὸ ὑλισμὸ τῆς σύγχρονης κοινωνίας. Ἡ ἐποχὴ τῆς μετανεωτερικότητας ἔφερε τὴν ἔλευση τῆς παγκοσμιοποίησης». Καὶ βεβαίως ὡς ἀποτυχημένη Ἐκκλησία, νοεῖται ἡ παπικὴ «ἐκκλησία».
Μὲ ἄλλα λόγια, ὑπῆρξε ὁ κατάλληλος ἄνθρωπος τοῦ διεθνοῦς κρυπτοκρατικοῦ συστήματος. Ὁ διάσημος ἰταλὸς καθηγητὴς τῆς φιλοσοφίας Francesco Lamendola ἀποκάλυψε πὼς ὁ «Πάπας» Φραγκίσκος «ἐξελέγη ... ἀπὸ ἕναν ἑλιγμὸ ποὺ σχεδίασε ὁ Ἀμερικανὸς πρόεδρος Ὀμπάμα καὶ τὴν ὑποψήφια τῶν Δημοκρατικῶν Κλίντον: ποὺ ἤθελαν ἕναν Πάπα σύμφωνα μὲ τὶς ἐπιθυμίες τους, ποὺ δὲν θὰ εἶχε ἀσχολήθηκε μὲ τὴν ἄμβλωση, τὸ εὔκολο διαζύγιο, τὴν εὐθανασία καὶ τὶς ὁμοφυλοφιλικὲς ἑνώσεις. Ἐπιπλέον, ἕνας πάπας ποὺ θὰ τοὺς ἔδινε ἕνα χέρι, καὶ μάλιστα καὶ τὰ δύο, γιὰ νὰ διευκολύνει καὶ νὰ αὐξήσει τὴν εἰσβολὴ τῶν πληθυσμῶν τοῦ Νότου τοῦ κόσμου στὶς χῶρες τοῦ Βορρᾶ, μεταμφιέζοντάς την ὡς μετανάστευση καὶ ὑποδοχή, μὲ στόχο τὴν ὑποστήριξη τῶν σχεδίων τῆς μεγάλης οἰκονομικῆς δύναμης. Εἶναι ἄχρηστο, ἑπομένως, νὰ ἀναρωτιόμαστε γιατί ὁ Ἀργεντινὸς κύριος κάνει καὶ λέει αὐτὰ τὰ πράγματα, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι γνωρίζει τὴ σύγχυση καὶ τὰ βάσανα ποὺ προκαλοῦν ἀνάμεσα σὲ ἑκατομμύρια Καθολικούς. Ἡ ἀπάντηση εἶναι πολὺ ἁπλή καὶ ὄχι πολὺ θεολογικὴ ἢ δογματική: τὸ κάνει ἐπειδὴ εἶναι ἐκτελεστὴς ἐντολῶν, καὶ τοῦ δόθηκε ἐντολὴ νὰ τὸ κάνει, γιὰ τοὺς λόγους ποὺ προσπαθήσαμε νὰ δείξουμε ἐδῶ καὶ πολλὲς ἄλλες φορές».
Ἐπίσης ὁ γνωστὸς ἰταλὸς ἀναλυτὴς τῆς γεωπολιτικῆς, τῆς οἰκονομίας καὶ τῆς ἱστορίας Roberto Peccioli ἀποκάλυψε πὼς μιὰ ἀπὸ τὶς συνεργάτιδές του ποὺ ἔφερε ἀπὸ τὴν Ἀργεντινή, ἡ Emma Bonino, «ὑπῆρξε ἡ αἰχμὴ τοῦ δόρατος τῆς πιὸ ἀκραίας ἐκκοσμίκευσης καὶ τῶν ἀμβλώσεων. (Αὐτὴ) ἡ κυρία μὲ τὸ τουρμπάνι ἔπλεξε τὸ ἐγκώμιο τοῦ Φραγκίσκου, ἐπαινῶντας τὴ δέσμευσή του στοὺς μετανάστες, τοὺς φυλακισμένους καὶ τὸ περιβάλλον».
Ὁ «Πάπας» Φραγκίσκος ὑπῆρξε καὶ θερμὸς θιασώτης τοῦ πανθρησκειακοῦ ὁράματος, ὅπως σημείωσε ἡ ἰταλίδα καθηγήτρια τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Urbino Katia Migliori. Ὡς «ὑποστηρικτὴς τοῦ διαθρησκευτικοῦ διαλόγου, συνέχισε τὴν πορεία ποὺ χάραξαν οἱ προκάτοχοί του, ὑπογράφοντας ἕνα ἔγγραφο ποὺ καλοῦσε ὅλους τοὺς παραδοσιακοὺς καὶ συντηρητικοὺς Καθολικοὺς νὰ ἀμφισβητηθοῦν. Μὲ τὸ ἔγγραφο τοῦ Ἄμπου Ντάμπι τοῦ 2019 «ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΗ ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ», ὁ Μπεργκόλιο ἔκανε μιὰ πράξη ὁλικῆς κατάργησης τοῦ χριστιανικοῦ προνομίου, βάζοντας ὅλες τὶς θρησκεῖες στὸ ἴδιο ἐπίπεδο, ἀρνούμενος τὴ σημασία τοῦ ἀποστολικοῦ καὶ τοῦ κηρύγματος τῶν Εὐαγγελίων. Ἡ γνώση τῶν ἄλλων, μὲ στόχο νὰ ἀποκηρύξει τὸν ἑαυτό του, θὰ ἔλεγε κανεὶς διαβάζοντας τὴν εἰσαγωγὴ στὸ ἔγγραφο: Στὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ καὶ ὅλων αὐτῶν, τὸ Al-Azhar al-Sharif –μὲ τοὺς μουσουλμάνους τῆς Ἀνατολῆς καὶ τῆς Δύσης–, μαζὶ μὲ τὴν Καθολικὴ Ἐκκλησία –μὲ τοὺς Καθολικοὺς τῆς Ἀνατολῆς καὶ τῆς Δύσης–, δηλώνουν ὅτι υἱοθετοῦν τὴν κουλτούρα τοῦ διαλόγου ὡς δρόμο. κοινὴ συνεργασία ὡς συμπεριφορὰ· ἡ ἀμοιβαία γνώση ὡς μέθοδος καὶ κριτήριο». Δὲν δίσταζε νὰ εἰσέρχεται καὶ νὰ προσεύχεται σὲ ἰσλαμικὰ τεμένη καὶ τὸ 2019 εἶχε δηλώσει ὅτι «τὸ Ἰσλὰμ καὶ ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι ἴσοι στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ».
Καὶ συμπληρώνει ἡ καθηγήτρια Katia Migliori: συσχετίζοντας τὶς πανθρησκειακές του ἀπόψεις καὶ ἐπιδιώξεις, μὲ αὐτές τοῦ Τεκτονισμοῦ: «Στὴν τελευταία του ἐγκύκλιο "Fratelli tutti", ποὺ δημοσιεύθηκε στὶς 3 Ὀκτωβρίου, ὁ Πάπας Φραγκίσκος ἐξέφρασε ἀνοιχτὰ μὲ ἕναν ἐντελῶς νέο τρόπο μιὰ ἰδέα τῆς παγκόσμιας ἀδελφότητας, ὡς δεσμοῦ ποὺ ἑνώνει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, πέρα ἀπὸ τὴν πίστη, τὴν ἰδεολογία, τὸ χρῶμα τοῦ δέρματος, τὸ κοινωνικό τους ὑπόβαθρο, τὴ γλῶσσα, τὸν πολιτισμὸ καὶ τὸ ἔθνος τους. Αὐτὴ εἶναι μιὰ σκέψη ποὺ εἶναι κοντὰ στὰ ἰδανικὰ ποὺ ἀποτέλεσαν τὰ ἴδια τὰ θεμέλια τοῦ Τεκτονισμοῦ ἀπὸ τὴν ἀρχή του». Σημειωτέον ὅτι πάμπολλες τεκτονικὲς στοὲς ἐξέδωσαν «βαρυσήμαντες» ἀνακοινώσεις καὶ ἐξέφρασαν τὰ θερμὰ τους συλλυπητήρια γιὰ τὸ θάνατό του! Ὅπως, «Ὁ Φράνσις ἐργάσθηκε μὲ σθένος ὑπέρ τοῦ τεκτονισμοῦ ὁ ὁποῖος τὸν τίμησε». «Ἡ Μεγάλη Στοὰ τῆς Ἰταλίας τὸν ἐγκωμίασε ἀνακοινώνοντας ὅτι ὁ Φραγκίσκος ἐργάσθηκε μὲ συνέπεια γιὰ τὶς βασικὲς ἀρχές τοῦ τεκτονισμοῦ, δηλαδὴ Ἐλευθερία, Ἰσότητα, Ἀδελφοσύνη».
Ἐπίσης ἡ καθηγήτρια Katia Migliori ἀναφέρεται καὶ στὶς φιλοπαγανιστικὲς του προτιμήσεις. Σὲ μιὰ χυδαία «παγανιστικὴ τελετὴ τὸ 2014, τοποθετῶντας ἕνα παγανιστικὸ εἴδωλο στὴ Βασιλικὴ τοῦ Ἁγίου Πέτρου» καὶ «τὸ 2022, στὸν Καναδᾶ, σὲ μιὰ σαμανικὴ ἱεροτελεστία φόρεσε τὴν κλασικὴ ἰνδιάνικη φτερωτὴ κόμμωση, προκαλῶντας τὴν ἀντίδραση πολλῶν Καθολικῶν», «τὸ νὰ κάνεις εἴδωλα γιὰ λατρεία εἶναι πολὺ βαρὺ ἁμάρτημα. Τὸ νὰ ὑποκλίνεσαι στὰ εἴδωλα εἶναι εἰδωλολατρία. Τὸ νὰ τοὺς κάνετε προσφορὲς καὶ θυσίες, νὰ τοὺς μεταφέρετε θριαμβευτικά, νὰ τοὺς τοποθετήσετε σὲ θρόνο, νὰ τοὺς στεφανώσετε, νὰ τοὺς θυμιάσετε, ἀντιπροσωπεύει μιὰ ἐμφανή καὶ σοβαρὰ ἀνήθικη εἰδωλολατρικὴ λατρεία. Ἡ τοποθέτησή τους σὲ βωμοὺς ἢ μέσα σὲ καθαγιασμένες ἐκκλησίες γιὰ νὰ τοὺς προσκυνήσουν συνιστᾶ πραγματικὴ βεβήλωση», τόνισε ἡ καθηγήτρια Katia Migliori!
Ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία ὁ «Πάπας» Φραγκίσκος ὑπῆρξε ἀρνητικός, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι κάποιοι ἐκ τῶν ὀρθοδόξων τὸν θεωροῦσαν «φιλορθόδοξο». Παρέμεινε ἀμετακίνητος στὶς παπικὲς κακοδοξίες καὶ ὡς ἰησουίτης παρίστανε τὸν «φίλο» τῆς Ὀρθοδοξίας. Τὸ περιοδικὸ Politico σημειώνει: «Ὁ Φραγκίσκος, πάντως, δὲν ἦταν κανένα "ἀρνάκι". Πίσω ἀπὸ τὴν πατρική του εἰκόνα κρυβόταν ἡ ἱκανότητα νὰ παίζει ἀντιπάλους μεταξύ τους καὶ νὰ τοὺς αἰφνιδιάζει». Ἔπαιζε κυριολεκτικὰ μὲ τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς θεσμοὺς καὶ τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως τὴν Συνοδικότητα. Γιὰ νὰ δείξει ὅτι δῆθεν σέβεται τὸν ἱερὸ καὶ κορυφαῖο αὐτὸ θεσμὸ καὶ νὰ διασκεδάσει τὶς ἀντιδράσεις ἀπὸ ὀρθοδόξου πλευρᾶς, δὲν δίστασε νὰ θεσπίσει μιὰ δικῆς του ἐμπνεύσεως «συνοδικότητα», ἡ ὁποία βεβαίως οὐδεμία σχέση ἔχει μὲ αὐτὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Μὲ τὸ πρόσχημα τῆς «συμμετοχῆς», ἐνίσχυε ἔτι περισσότερο τὴ δική του ἐξουσία, ἀφοῦ τὰ «συνοδικὰ ὄργανα», λειτουργοῦν ἁπλᾶ συμβουλευτικὰ στὸν παπικὸ θεσμό! Ἐπίσης ἐνίσχυσε ἔτι περισσότερο τὸν δαιμονικὸ καὶ ἀπατηλὸ θεσμὸ τῆς Οὐνίας, ἡ ὁποία λειτουργεῖ μὲ δόλο, ὡς «δούρειος ἵππος», παγιδεύοντας ὀρθοδόξους πιστούς. Ἀκόμα καὶ στὴν νεκρώσιμη ἀκολουθία του ἔψαλλαν οὐνῖτες «ἱερωμένοι» τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη», παριστάνοντας τοὺς ὀρθοδόξους!
Ἤξερε νὰ στήνει παγίδες, ὅπως αὐτὴ τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα. Μὲ τὴν σύμφωνη γνώμη πολλῶν ὀρθοδόξων παραγόντων σκόπευε νὰ ὁρίσει κοινὸ ἑορτασμὸ γιὰ ὁλόκληρο τὸν χριστιανικὸ κόσμο. Μάλιστα μὲ τὴν εὐκαιρία τοῦ ἑορτασμοῦ τῶν 1700 χρόνων ἀπὸ τὴν σύγκληση τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, προγραμμάτισε νὰ συμμετάσχει σὲ κοινοὺς «ἑορτασμοὺς» καὶ στὴν συγκρότηση μιᾶς παγχριστιανικὴς «οἰκουμενικῆς συνόδου», ὅπου θὰ θεσπίζονταν κοινὸς ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα καὶ τὸ χειρότερο: ἂν δὲν διακηρύττονταν ἡ ἑνότητα τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου, τοὐλάχιστον θὰ ἔμπαινε στὴν τελικὴ εὐθεῖα!
Ἀλλὰ ὁ θάνατός του ματαίωσε τὰ ὑπερφίαλα καὶ ἀσεβῆ σχέδιά του! Ὁ Θεὸς πάντα ἀνατρέπει τὰ σχέδια τῶν ἀνθρώπων, ὅταν δὲν εἶναι σύμφωνα μὲ τὴ δική Του θέληση! Εἶναι προφανὲς γιὰ πολλοὺς πιστούς, ὅτι ὁ θάνατός του, τὴν ἑπομένη τοῦ Πάσχα, δὲν ἦταν καθόλου τυχαῖος, ἀλλὰ ἕνα θεόθεν σημεῖο γιὰ ὅσους σχεδιάζουν ἐρήμην τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως γιὰ τὰ θεμελιώδη ζητήματα τῆς Ἐκκλησίας! Δὲν εἶναι ἄλλωστε μοναδικὴ περίπτωση «περίεργου» θανάτου στὴν ἐκκλησιαστική μας ἱστορία, σημαινόντων ἐκκλησιαστικῶν προσώπων, συχνὰ αἰρεσιαρχῶν, τὰ ὁποῖα ἤθελαν νὰ ἐπιβάλλουν τὴν ἀτομική τους ἄποψη στὴν Ἐκκλησία!
Περαίνοντας τὴν ἀνακοίνωσή μας καὶ θέλοντας νὰ διαφοροποιηθοῦμε ἀπὸ τὰ ἀνούσια καὶ συχνὰ «κατασκευασμένα» ἐπιθανάτια «λιβανίσματα» τῶν συστημικῶν ΜΜΕ καὶ δυστυχῶς πολλῶν ἐκκλησιαστικῶν παραγόντων, ἐπιχειροῦμε νὰ εἴμαστε πραγματιστές, ὅσον ἀφορᾶ τὸ πρόσωπο τοῦ ἀποθανόντα «Πάπα» Φραγκίσκου. Θέλουμε νὰ κάμουμε μιὰ σκιαγράφηση τοῦ πραγματικοῦ του προσώπου του καὶ παρουσίαση τῶν πεπραγμένων του, «φιλτραρισμένα» στὸ καθάριο φῶς τῆς ὀρθοδόξου παραδόσεώς μας. Κι’ αὐτό, ὄχι γιὰ ἄλλο λόγο, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸν ἀπομυθοποιήσουμε, ὥστε νὰ μὴν ἀποτελεῖ στὸ μέλλον πρότυπο μίμησης.
Ἔχουμε ἀσκήσει σκληρὴ κριτικὴ κατὰ καιροὺς σὲ ἐκεῖνον, ὅπως καὶ σὲ ἄλλους αἱρετικούς, ὄχι γιὰ νὰ τοὺς ἐξουθενώσουμε προσωπικά, ἀλλὰ μὲ γνώμονα τὴν ἀγάπη γιὰ τὴν μετάνοιά τους καὶ τὸ σπουδαιότερο: νὰ γίνουν οἱ ἀρχηγέτες τῶν αἱρετικῶν ὁμάδων αἴτιοι μεταστροφῆς, τῶν ἰδίων καὶ τῶν ὀπαδῶν τους, στὴν σώζουσα ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας.
Προσευχόμαστε ὁ ἀποθανὼν Φραγκίσκος νὰ βρεῖ ἔλεος ἐνώπιον τοῦ Δικαιοκρίτη Θεοῦ καὶ εὐχόμαστε ὁ διάδοχός του νὰ ἀκολουθήσει ἄλλο δρόμο, τὸ δρόμο τῆς μετάνοιας καὶ τῆς ἐπιστροφῆς, τοῦ ἰδίου καὶ τῆς παπικῆς «ἐκκλησίας», στὴν Μία Ἁγία Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ!
Σύμφωνα, ὅμως, μὲ τὴν ὀρθόδοξη ὑμνολογία μας «Πάντα ματαιότης τὰ ἀνθρώπινα, ὅσα οὐχ ὑπάρχει μετὰ θάνατον· οὐ παραμένει ὁ πλοῦτος, οὐ συνοδεύει ἡ δόξα· ἐπελθὼν γὰρ ὁ θάνατος, ταῦτα πάντα ἐξηφάνισται» καὶ «Ποία τοῦ βίου τρυφὴ διαμένει λύπης ἀμέτοχος; Ποία δόξα ἔστηκεν ἐπὶ γῆς ἀμετάθετος; Πάντα σκιᾶς ἀσθενέστερα, πάντα ὀνείρων ἀπατηλότερα· μία ῥοπή, καὶ... ταῦτα πάντα θάνατος διαδέχεται». Ὁ «μακαριστὸς» Φραγκίσκος «γυμνὸς» ἀπὸ ὅλη τὴν κοσμικὴ μεγαλοπρέπεια καὶ παπικὴ ματαιοδοξία, πορεύεται νὰ παραβρεθεῖ ἐνώπιον τοῦ Δικαιοκρίτη Θεοῦ νὰ ἀπολογηθεῖ.
Φυσικά, δὲν εἴμαστε ἐμεῖς οἱ κριτές του, ἀλλὰ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ὀρθοδοξία, διὰ τῶν ἁγίων Συνόδων καὶ τῶν ἁγίων καὶ θεοφόρων Πατέρων. Αὐτοὶ μποροῦν νὰ τὸν κρίνουν, καταλογίζοντάς του τὸ φοβερὸ ἁμάρτημα τοῦ ἀμετανόητου αἰρεσιάρχη, ὁ ὁποῖος, δὲν φέρει ἁπλᾶ τὴν εὐθύνη τοῦ αἱρετικοῦ, ἀλλὰ τοῦ αἰρεσιάρχη, ποὺ σημαίνει ὅτι δὲν θὰ ἀπολογηθεῖ στὸ Θεὸ μόνο γιὰ τὶς δικές του αἱρετικὲς δοξασίες, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὶς πλάνες ποὺ διατήρησε στὰ ἑκατομμύρια τῶν πιστῶν τῆς «ἐκκλησίας» του. Παρὰ ταῦτα, ὡς ἄνθρωποι, ἔχουμε τὴν ὑποχρέωση νὰ προσευχόμαστε γι’ αὐτόν, ὅπως καὶ γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, νὰ βρεῖ ἔλεος.
Δὲν μποροῦμε ὅμως νὰ παραβλέψουμε πὼς ὁ ἀποθανὼν Φραγκίσκος ὑπῆρξε ἕνας ἀκόμα κρίκος τῆς μακρᾶς ἁλυσίδας τῶν «Παπῶν» μετὰ τὸ «σχίσμα» τοῦ 1054, οἱ ὁποῖοι ὁδήγησαν, διατήρησαν καὶ διατηροῦν, γιὰ χίλια χρόνια, τὴν δυτικὴ χριστιανοσύνη ἐκτὸς τῆς Μιᾶς καὶ Ἀδιαίρετης Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν κρατοῦν ἐκτὸς Αὐτῆς. Μάλιστα ἐτοῦτος ὑπῆρξε ἕνας ἀπὸ τοὺς φανατικότερους προσηλωμένους «Πᾶπες» στὶς παπικὲς κακοδοξίες. Δὲν διανοήθηκε οὔτε στιγμὴ νὰ ἀναθεωρήσει κάποια ἀπὸ αὐτές. Ἀντίθετα μάλιστα, ὡς ἰησουίτης, μὲ περισσὴ ὑποκρισία καὶ διγλωσσία, τὶς ὑποστήριζε καὶ τὶς πρόβαλλε ὡς δῆθεν «ὀρθόδοξες παραδόσεις», ἀφήνοντας ἔτσι ἔκθετους τοὺς ἐκ τῶν ὀρθοδόξων κληρικῶν καὶ θεολόγων, τῶν προωθούντων πυρετωδῶς τὴν «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν», χωρὶς τὶς προϋποθέσεις ποὺ ἔχει θέσει ἡ μακραίωνη ἐκκλησιαστική μας παράδοση, ἤτοι: τὴν πλήρη καὶ εἰλικρινῆ μετάνοια τῶν αἱρετικῶν καὶ τὴν ἐπιστροφή τους στὴν Μία καὶ Ἀδιαίρετη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.
Δυστυχῶς δὲν ἀρκέστηκε στὶς παπικὲς κακοδοξίες, ἀλλὰ πρόσθεσε καὶ ἄλλες δικές του. Εἶναι γνωστὴ ἡ συνέντευξη ποὺ εἶχε δῶσε στὸν ἰταλὸ ἄθεο καὶ ἐμβληματικὸ δημοσιογράφο Ἐουτζένιο Σκάλφαρι, τῆς ἐφημερίδας La Repubblica, στὸν ὁποῖο εἶχε ἀποκαλύψει πὼς ἡ Θεοτόκος «συλλαμβάνει τὸν Χριστὸ ὡς Ἰησοῦ ἀπὸ τὴ Ναζαρέτ, ἄνθρωπο, ὄχι ἐνσαρκωμένο Θεό. Μόλις ἐνσαρκωθεῖ, ὁ Ἰησοῦς παύει νὰ εἶναι Θεὸς καὶ γίνεται ἄνθρωπος μέχρι τὸ θάνατό του στὸν σταυρό»! Ἀκόμα, «σύμφωνα μὲ τὸν Scalfari. O Bergoglio τοῦ ἐκμυστηρεύτηκε ὅτι δὲν πίστευε στὴν κόλαση καὶ ὅτι ἦταν πεπεισμένος ὅτι οἱ καλὲς ψυχὲς σώζονται μὲ τὴ "συγχώνευση" μὲ τὸν Θεό, ἐνῷ οἱ καταραμένοι καταστρέφονται, διαλύονται στὸ τίποτα» . Σὲ ἄλλη περίπτωση εἶχε μίλησε γιὰ «ἀποτυχία τοῦ Χριστοῦ»: «ἡ ζωή του, ἀνθρωπίνως μιλῶντας, κατέληξε σὲ ἀποτυχία, τὴν ἀποτυχία τοῦ σταυροῦ». Τὸ 2024 δήλωσε πὼς «ὁ σατανισμὸς εἶναι ἡ σωστή, ἡ ἔγκυρη διαδρομὴ πρὸς τὸν Θεὸ» καὶ ζήτησε νὰ «τροποποιηθοῦν οἱ Δέκα Ἐντολές», διότι «ἔρχονται ἀντιμέτωποι μὲ ὁλοένα αὐξανόμενους πειρασμοὺς ποὺ προκαλοῦνται ἀπὸ τὰ κακὰ τῆς σύγχρονης κοινωνίας»! Λέγεται ὅτι τὰ τελευταῖα λόγια του ἦταν ὅτι «Δὲν ὑπάρχει Θεὸς στὴν μετὰ θάνατον ζωή»!
Ἀλλὰ ὁ ἀποθανὼν Φραγκίσκος ὑπῆρξε ὀλετῆρας καὶ γιὰ τὴν παπικὴ «ἐκκλησία», προφανῶς ὁ «Πάπας» ἐκεῖνος ποὺ τὴν δίχασε περισσότερο ἀπὸ τοὺς προκατόχους καὶ κατὰ τὴν γνώμη μας ἕνας ἀπὸ τοὺς ἀποτυχημένους «Πᾶπες» τῶν τελευταίων χρόνων. Σὲ εὔστοχο πρόσφατο δημοσιογραφικὸ σχόλιο διαβάσαμε: «Ὁ Πάπας Φραγκίσκος τῶν ΛΟΑΤΚΙ ποὺ μιλοῦσε γιὰ τοὺς φτωχοὺς καὶ κάλυπτε βιαστές – Ἄφησε πίσω του χάος, σκάνδαλα καὶ σύγχυση Ὁ Φραγκίσκος ὑπονόμευσε τὴ Δύση, δίχασε τὴν Ἐκκλησία καὶ ἀπέτυχε νὰ καθαρίσει τὸ Βατικανό». Καὶ συνεχίζει: «Παρουσιάστηκε ὡς ὑπερασπιστὴς τῶν ἀδυνάμων, ἀλλὰ ἡ παποσύνη του στιγματίστηκε ἀπὸ συγκάλυψη σεξουαλικῶν σκανδάλων καὶ θεσμικὴ ἀνεπάρκεια. Μιλοῦσε γιὰ κοινωνικὴ δικαιοσύνη καὶ "woke" ἰδανικά, προστατεύοντας φίλους ποὺ εἶχαν κατηγορηθεῖ γιὰ σεξουαλικὰ ἐγκλήματα. σύμφωνα μὲ τὸ Politico στὸ τέλος ἄφησε πίσω του μιὰ Ἐκκλησία διχασμένη, θεολογικὰ μπερδεμένη καὶ βυθισμένη στὸ χάος. Εἰδικότερα, ὅπως ἐπισημαίνει τὸ περιοδικό, μόλις λίγες ἑβδομάδες πρὶν ἀπὸ τὸν θάνατό του, ὁ Πάπας Φραγκίσκος ἔκανε αὐτὸ ποὺ ἤξερε καλύτερα: ἐξόργιζε τοὺς συντηρητικούς. Ἐξελέγη τὸ 2013 μὲ ἐντολὴ νὰ ἐξυγιάνει τὴν Ἐκκλησία, μετὰ τὴν αἰφνιδιαστικὴ παραίτηση τοῦ προκατόχου του Βενέδικτου ΙΣΤ΄ ἐξ αἰτίας τοῦ σκανδάλου "Vatileaks". Ἦταν ὁ πρῶτος Λατινοαμερικανὸς καὶ Ἰησουίτης ποντίφικας, καὶ ὁ πρῶτος ποὺ πῆρε τὸ ὄνομα Φραγκίσκος – ἀναφορὰ στὸν Ἅγιο Φραγκίσκο τῆς Ἀσίζης, ὑπερασπιστὴ τῶν φτωχῶν τὸν 13ο αἰῶνα. Ὡστόσο, φεύγει ἀπὸ μιὰ Ἐκκλησία πού, ἐνῷ ἐξωτερικὰ ἐμφανίζεται ἀφοσιωμένη στὴν ὑπεράσπιση τῶν ἀποκλεισμένων, ἔχει καταβάλει ἐλλιπεῖς προσπάθειες νὰ ἀντιμετωπίσει τὰ δικά της σφάλματα – ἀπὸ σεξουαλικὲς κακοποιήσεις μέχρι κακοδιαχείριση οἰκονομικῶν». Εἶναι γνωστὸ πὼς θέσπισε «εἰδικὴ εὐλογία» γιὰ τοὺς «γάμους» τῶν ὁμοφυλοφίλων καὶ δήλωσε «ἀναρμόδιος» νὰ κρίνει τὴν ὁμοφυλοφιλία. Ἀκόμα εἶχε «ἀγκαλιάσει μὲ ἀγάπη» τούς παιδόφιλους, δηλώνοντας τὸ 2023 πὼς «οἱ παιδόφιλοι ἔχουν εἰδικὴ θέση στὸν Παράδεισο»!
Σκοτεινὸ παρελθὸν εἶχε καὶ ὡς «ἀρχιεπίσκοπος» Ἀργεντινῆς. «Γεννήθηκε τὸ 1936 στὸ Μπουένος Ἄιρες ἀπὸ Ἰταλοὺς μετανάστες: τόν Μάριο, ἐργαζόμενο στοὺς σιδηρόδρομους, καὶ τὴ Ρεγγίνα, νοικοκυρά. Φέρεται νὰ ἦταν ἔξυπνος, σκανταλιάρης καὶ λάτρης τοῦ ποδοσφαίρου. Ἐργάστηκε ὡς πορτιέρης σὲ νυχτερινὰ μαγαζιὰ καὶ καθαριστής, προτοῦ σπουδάσει χημεία καὶ δουλέψει ὡς τεχνικὸς σὲ ἐργαστήριο τροφίμων. Μιὰ σοβαρὴ πνευμονία τὸ 1957 ὁδήγησε στὴν ἀφαίρεση μέρους τοῦ ἑνὸς του πνεύμονα. Λίγο ἀργότερα μπῆκε στὸ Τάγμα τῶν Ἰησουιτῶν, ὕστερα ἀπὸ μιὰ ἐμπνευσμένη – ὅπως λέγεται – ἐπίσκεψη σὲ ἕναν τοπικὸ ἱερέα. Ὁ Bergoglio ἀρχικὰ πάλευε νὰ συμφιλιώσει τὴν ἱερατική του κλίση μὲ πιὸ «πολιτικὲς» ὁρμές, παραδεχόμενος ἀργότερα ὅτι εἶχε "μαγευτεῖ" ἀπὸ μιὰ νεαρὴ γυναῖκα ποὺ γνώρισε στὸ σεμινάριο. Ὡστόσο, ἀνέβηκε γρήγορα στὴν ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀργεντινῆς, χτίζοντας φήμη μεγαλόψυχου καὶ ἀποκτῶντας τὸ προσωνύμιο "ἐπίσκοπος τῶν παραγκουπόλεων" ἐπειδὴ διπλασίασε τὸν ἀριθμὸ ἱερέων στὶς φτωχογειτονιές τοῦ Μπουένος Ἄιρες. Ἤδη τότε ἦταν διχαστικὴ φιγούρα: κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ αἱματηροῦ "βρώμικου πολέμου" τῆς στρατιωτικῆς χούντας στὴ δεκαετία τοῦ ’70, κατηγορήθηκε γιὰ σιωπηρὴ συνενοχὴ ὅταν ὁ στρατὸς ἀπήγαγε ἀντικαθεστωτικοὺς ἱερεῖς ὑπὸ τὴν εὐθύνη του. Ἄλλοι, ὅμως, ὑποστηρίζουν πὼς προσπάθησε νὰ τοὺς προστατεύσει». Ὡστόσο ὑπάρχουν ἀποδείξεις ὅτι συνεργάστηκε στενὰ μὲ τὰ στρατιωτικὰ φασιστικὰ καθεστῶτα, εὐθυνόμενος γιὰ τὸ θάνατο περισσότερων ἀπὸ 30.000 ἀτόμων. Ἀπόδειξη αὐτοῦ ὅτι στὰ 12 χρόνια τῆς παποσύνης του δὲν τόλμησε νὰ ἐπισκεφτεῖ τὴν Ἀργεντινή, φοβούμενος τὴν ἀντίδραση χιλιάδων μητέρων ποὺ ἔχασαν τὰ παιδιά τους! Σύμφωνα μὲ ἔγκυρο δημοσίευμα, «τὸν εἶχαν καλέσει δικηγόροι καὶ μέλη ὁμάδος ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων γιατί κατηγορήθηκε γιὰ ἐμπόριο βρεφῶν, ὅπως καὶ ἡ Μητέρα Τερέζα».
Ἐπίσης ὁ θανῶν Φραγκίσκος ὑπηρέτησε μὲ συνέπεια τὴν «Νέα Τάξη Πραγμάτων» καὶ προώθησε ὡς ὀλίγοι τὴν δαιμονικὴ Woke Agenda. Ὑπῆρξε θερμὸς ὑποστηρικτὴς τῆς λαθρομετανάστευσης, ἡ ὁποία, ὅπως εἶναι γνωστό, προωθεῖται ἀπὸ τοὺς ἀφανεῖς ἡγήτορες τῆς παγκοσμιοποίησης, γιὰ τὴν καταστροφὴ τῶν ἐθνοτήτων καὶ τῆς ἰδιοπροσωπίας τῶν λαῶν. Συχνὰ ἔκανε ἐκκλήσεις γιὰ τὴν δημιουργία μιᾶς «παγκόσμιας διακυβέρνησης» γιὰ τὴν δῆθεν «ἀντιμετώπιση τῆς φτώχειας καὶ τῆς κλιματικὴ κρίσης». Στὴν ἐγκύκλιο «Fratelli Tutti» (2020), ὑποστήριξε τὴν ἀνάγκη γιὰ «μιὰ μορφὴ παγκόσμιας ἐξουσίας ποὺ νὰ ρυθμίζεται ἀπὸ τὸ νόμο». Ἐπίσης ἔχει ζητήσει τὴ δημιουργία μιᾶς «παγκόσμιας χρηματοοικονομικῆς χάρτας» ἕως τὸ 2025, ἐπικεντρωμένης στὴν κλιματικὴ ἀλλαγὴ καὶ τὸ «οἰκολογικὸ χρέος», ἰδιαίτερα πρὸς τὶς χῶρες τοῦ Παγκόσμιου Νότου ποὺ πλήττονται περισσότερο ἀπὸ τὶς κλιματικὲς καταστροφές. Συνεργάστηκε μὲ τὸ Παγκόσμιο Οἰκονομικὸ Φόρουμ (WΕF), στὸ ὁποῖο ἔστελνε κατ’ ἔτος ἀντιπροσώπους του, μὲ προτάσεις του, τὸ ὁποῖο, ὅπως εἶναι γνωστὸ προωθεῖ τὴν ἀτζέντα τῆς παγκοσμιοποίησης, ἐρήμην τῶν λαῶν. Ἔφτασε δὲ στὸ σημεῖο νὰ θεωρεῖ τὸν παραιτηθέντα πρόεδρό του Κλάους Σβάμπ, «σημαντικότερο ἀπὸ τὸ Χριστό»!
Εἶναι ἄκρως ἀποκαλυπτικὴ ἡ κριτικὴ τοῦ Ἰταλοῦ Καθηγητῆ di Luigi Tedeschi: «Ἡ φιγούρα τοῦ Μπεργκόλιο εἶναι ἰδιαίτερα ἀμφιλεγόμενη: κάποιοι τὸν ἐξυψώνουν ὡς ἀπόστολο μιᾶς μοντερνιστικῆς ἐπανάστασης στὴν Ἐκκλησία, ἄλλοι τὸν θεωροῦν αἱρετικό, στὸν ὁποῖο ἀποδίδουν τὴ διαλυμένη φάση τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Δὲν ἦταν τίποτα ἀπὸ τὰ δύο. Ὁ Bergoglio ἀντιπροσωπεύει τὴν τελικὴ φάση μιᾶς ἱστορικῆς διαδικασίας προοδευτικῆς παρακμῆς ἑνὸς χριστιανισμοῦ ποὺ ἔχει πλέον ἐκκοσμικευθεῖ καὶ ἀπορροφηθεῖ ἀπὸ τὴν ἀτομικιστικὴ κοινωνία τοῦ τοῦρμπο καπιταλισμοῦ. Ὁ Φραγκίσκος δοξάστηκε ὡς ὁ πάπας τῆς ἐνσωμάτωσης, ἐνῷ στὴν πραγματικότητα ἦταν ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία, ξεγυμνωμένη ἀπὸ τὰ πνευματικά της προνόμια, ποὺ συμπεριλήφθηκε στὴ μεταμοντέρνα κοινωνία. Ἡ Ἐκκλησία ἀπέτυχε στὴν ἀποστολὴ της συμμορφούμενη μὲ τὸν μοντερνισμό, ἀντὶ νὰ ἐκπροσωπεῖ ἕναν θεσμὸ πνευματικῆς ὑποστήριξης γιὰ τὰ πλήθη ποὺ δὲν ἀναγνωρίζουν τὸν ἑαυτό τους στὸν διάχυτο καὶ περιεκτικὸ ὑλισμὸ τῆς σύγχρονης κοινωνίας. Ἡ ἐποχὴ τῆς μετανεωτερικότητας ἔφερε τὴν ἔλευση τῆς παγκοσμιοποίησης». Καὶ βεβαίως ὡς ἀποτυχημένη Ἐκκλησία, νοεῖται ἡ παπικὴ «ἐκκλησία».
Μὲ ἄλλα λόγια, ὑπῆρξε ὁ κατάλληλος ἄνθρωπος τοῦ διεθνοῦς κρυπτοκρατικοῦ συστήματος. Ὁ διάσημος ἰταλὸς καθηγητὴς τῆς φιλοσοφίας Francesco Lamendola ἀποκάλυψε πὼς ὁ «Πάπας» Φραγκίσκος «ἐξελέγη ... ἀπὸ ἕναν ἑλιγμὸ ποὺ σχεδίασε ὁ Ἀμερικανὸς πρόεδρος Ὀμπάμα καὶ τὴν ὑποψήφια τῶν Δημοκρατικῶν Κλίντον: ποὺ ἤθελαν ἕναν Πάπα σύμφωνα μὲ τὶς ἐπιθυμίες τους, ποὺ δὲν θὰ εἶχε ἀσχολήθηκε μὲ τὴν ἄμβλωση, τὸ εὔκολο διαζύγιο, τὴν εὐθανασία καὶ τὶς ὁμοφυλοφιλικὲς ἑνώσεις. Ἐπιπλέον, ἕνας πάπας ποὺ θὰ τοὺς ἔδινε ἕνα χέρι, καὶ μάλιστα καὶ τὰ δύο, γιὰ νὰ διευκολύνει καὶ νὰ αὐξήσει τὴν εἰσβολὴ τῶν πληθυσμῶν τοῦ Νότου τοῦ κόσμου στὶς χῶρες τοῦ Βορρᾶ, μεταμφιέζοντάς την ὡς μετανάστευση καὶ ὑποδοχή, μὲ στόχο τὴν ὑποστήριξη τῶν σχεδίων τῆς μεγάλης οἰκονομικῆς δύναμης. Εἶναι ἄχρηστο, ἑπομένως, νὰ ἀναρωτιόμαστε γιατί ὁ Ἀργεντινὸς κύριος κάνει καὶ λέει αὐτὰ τὰ πράγματα, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι γνωρίζει τὴ σύγχυση καὶ τὰ βάσανα ποὺ προκαλοῦν ἀνάμεσα σὲ ἑκατομμύρια Καθολικούς. Ἡ ἀπάντηση εἶναι πολὺ ἁπλή καὶ ὄχι πολὺ θεολογικὴ ἢ δογματική: τὸ κάνει ἐπειδὴ εἶναι ἐκτελεστὴς ἐντολῶν, καὶ τοῦ δόθηκε ἐντολὴ νὰ τὸ κάνει, γιὰ τοὺς λόγους ποὺ προσπαθήσαμε νὰ δείξουμε ἐδῶ καὶ πολλὲς ἄλλες φορές».
Ἐπίσης ὁ γνωστὸς ἰταλὸς ἀναλυτὴς τῆς γεωπολιτικῆς, τῆς οἰκονομίας καὶ τῆς ἱστορίας Roberto Peccioli ἀποκάλυψε πὼς μιὰ ἀπὸ τὶς συνεργάτιδές του ποὺ ἔφερε ἀπὸ τὴν Ἀργεντινή, ἡ Emma Bonino, «ὑπῆρξε ἡ αἰχμὴ τοῦ δόρατος τῆς πιὸ ἀκραίας ἐκκοσμίκευσης καὶ τῶν ἀμβλώσεων. (Αὐτὴ) ἡ κυρία μὲ τὸ τουρμπάνι ἔπλεξε τὸ ἐγκώμιο τοῦ Φραγκίσκου, ἐπαινῶντας τὴ δέσμευσή του στοὺς μετανάστες, τοὺς φυλακισμένους καὶ τὸ περιβάλλον».
Ὁ «Πάπας» Φραγκίσκος ὑπῆρξε καὶ θερμὸς θιασώτης τοῦ πανθρησκειακοῦ ὁράματος, ὅπως σημείωσε ἡ ἰταλίδα καθηγήτρια τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Urbino Katia Migliori. Ὡς «ὑποστηρικτὴς τοῦ διαθρησκευτικοῦ διαλόγου, συνέχισε τὴν πορεία ποὺ χάραξαν οἱ προκάτοχοί του, ὑπογράφοντας ἕνα ἔγγραφο ποὺ καλοῦσε ὅλους τοὺς παραδοσιακοὺς καὶ συντηρητικοὺς Καθολικοὺς νὰ ἀμφισβητηθοῦν. Μὲ τὸ ἔγγραφο τοῦ Ἄμπου Ντάμπι τοῦ 2019 «ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΗ ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ», ὁ Μπεργκόλιο ἔκανε μιὰ πράξη ὁλικῆς κατάργησης τοῦ χριστιανικοῦ προνομίου, βάζοντας ὅλες τὶς θρησκεῖες στὸ ἴδιο ἐπίπεδο, ἀρνούμενος τὴ σημασία τοῦ ἀποστολικοῦ καὶ τοῦ κηρύγματος τῶν Εὐαγγελίων. Ἡ γνώση τῶν ἄλλων, μὲ στόχο νὰ ἀποκηρύξει τὸν ἑαυτό του, θὰ ἔλεγε κανεὶς διαβάζοντας τὴν εἰσαγωγὴ στὸ ἔγγραφο: Στὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ καὶ ὅλων αὐτῶν, τὸ Al-Azhar al-Sharif –μὲ τοὺς μουσουλμάνους τῆς Ἀνατολῆς καὶ τῆς Δύσης–, μαζὶ μὲ τὴν Καθολικὴ Ἐκκλησία –μὲ τοὺς Καθολικοὺς τῆς Ἀνατολῆς καὶ τῆς Δύσης–, δηλώνουν ὅτι υἱοθετοῦν τὴν κουλτούρα τοῦ διαλόγου ὡς δρόμο. κοινὴ συνεργασία ὡς συμπεριφορὰ· ἡ ἀμοιβαία γνώση ὡς μέθοδος καὶ κριτήριο». Δὲν δίσταζε νὰ εἰσέρχεται καὶ νὰ προσεύχεται σὲ ἰσλαμικὰ τεμένη καὶ τὸ 2019 εἶχε δηλώσει ὅτι «τὸ Ἰσλὰμ καὶ ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι ἴσοι στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ».
Καὶ συμπληρώνει ἡ καθηγήτρια Katia Migliori: συσχετίζοντας τὶς πανθρησκειακές του ἀπόψεις καὶ ἐπιδιώξεις, μὲ αὐτές τοῦ Τεκτονισμοῦ: «Στὴν τελευταία του ἐγκύκλιο "Fratelli tutti", ποὺ δημοσιεύθηκε στὶς 3 Ὀκτωβρίου, ὁ Πάπας Φραγκίσκος ἐξέφρασε ἀνοιχτὰ μὲ ἕναν ἐντελῶς νέο τρόπο μιὰ ἰδέα τῆς παγκόσμιας ἀδελφότητας, ὡς δεσμοῦ ποὺ ἑνώνει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, πέρα ἀπὸ τὴν πίστη, τὴν ἰδεολογία, τὸ χρῶμα τοῦ δέρματος, τὸ κοινωνικό τους ὑπόβαθρο, τὴ γλῶσσα, τὸν πολιτισμὸ καὶ τὸ ἔθνος τους. Αὐτὴ εἶναι μιὰ σκέψη ποὺ εἶναι κοντὰ στὰ ἰδανικὰ ποὺ ἀποτέλεσαν τὰ ἴδια τὰ θεμέλια τοῦ Τεκτονισμοῦ ἀπὸ τὴν ἀρχή του». Σημειωτέον ὅτι πάμπολλες τεκτονικὲς στοὲς ἐξέδωσαν «βαρυσήμαντες» ἀνακοινώσεις καὶ ἐξέφρασαν τὰ θερμὰ τους συλλυπητήρια γιὰ τὸ θάνατό του! Ὅπως, «Ὁ Φράνσις ἐργάσθηκε μὲ σθένος ὑπέρ τοῦ τεκτονισμοῦ ὁ ὁποῖος τὸν τίμησε». «Ἡ Μεγάλη Στοὰ τῆς Ἰταλίας τὸν ἐγκωμίασε ἀνακοινώνοντας ὅτι ὁ Φραγκίσκος ἐργάσθηκε μὲ συνέπεια γιὰ τὶς βασικὲς ἀρχές τοῦ τεκτονισμοῦ, δηλαδὴ Ἐλευθερία, Ἰσότητα, Ἀδελφοσύνη».
Ἐπίσης ἡ καθηγήτρια Katia Migliori ἀναφέρεται καὶ στὶς φιλοπαγανιστικὲς του προτιμήσεις. Σὲ μιὰ χυδαία «παγανιστικὴ τελετὴ τὸ 2014, τοποθετῶντας ἕνα παγανιστικὸ εἴδωλο στὴ Βασιλικὴ τοῦ Ἁγίου Πέτρου» καὶ «τὸ 2022, στὸν Καναδᾶ, σὲ μιὰ σαμανικὴ ἱεροτελεστία φόρεσε τὴν κλασικὴ ἰνδιάνικη φτερωτὴ κόμμωση, προκαλῶντας τὴν ἀντίδραση πολλῶν Καθολικῶν», «τὸ νὰ κάνεις εἴδωλα γιὰ λατρεία εἶναι πολὺ βαρὺ ἁμάρτημα. Τὸ νὰ ὑποκλίνεσαι στὰ εἴδωλα εἶναι εἰδωλολατρία. Τὸ νὰ τοὺς κάνετε προσφορὲς καὶ θυσίες, νὰ τοὺς μεταφέρετε θριαμβευτικά, νὰ τοὺς τοποθετήσετε σὲ θρόνο, νὰ τοὺς στεφανώσετε, νὰ τοὺς θυμιάσετε, ἀντιπροσωπεύει μιὰ ἐμφανή καὶ σοβαρὰ ἀνήθικη εἰδωλολατρικὴ λατρεία. Ἡ τοποθέτησή τους σὲ βωμοὺς ἢ μέσα σὲ καθαγιασμένες ἐκκλησίες γιὰ νὰ τοὺς προσκυνήσουν συνιστᾶ πραγματικὴ βεβήλωση», τόνισε ἡ καθηγήτρια Katia Migliori!
Ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία ὁ «Πάπας» Φραγκίσκος ὑπῆρξε ἀρνητικός, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι κάποιοι ἐκ τῶν ὀρθοδόξων τὸν θεωροῦσαν «φιλορθόδοξο». Παρέμεινε ἀμετακίνητος στὶς παπικὲς κακοδοξίες καὶ ὡς ἰησουίτης παρίστανε τὸν «φίλο» τῆς Ὀρθοδοξίας. Τὸ περιοδικὸ Politico σημειώνει: «Ὁ Φραγκίσκος, πάντως, δὲν ἦταν κανένα "ἀρνάκι". Πίσω ἀπὸ τὴν πατρική του εἰκόνα κρυβόταν ἡ ἱκανότητα νὰ παίζει ἀντιπάλους μεταξύ τους καὶ νὰ τοὺς αἰφνιδιάζει». Ἔπαιζε κυριολεκτικὰ μὲ τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς θεσμοὺς καὶ τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως τὴν Συνοδικότητα. Γιὰ νὰ δείξει ὅτι δῆθεν σέβεται τὸν ἱερὸ καὶ κορυφαῖο αὐτὸ θεσμὸ καὶ νὰ διασκεδάσει τὶς ἀντιδράσεις ἀπὸ ὀρθοδόξου πλευρᾶς, δὲν δίστασε νὰ θεσπίσει μιὰ δικῆς του ἐμπνεύσεως «συνοδικότητα», ἡ ὁποία βεβαίως οὐδεμία σχέση ἔχει μὲ αὐτὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Μὲ τὸ πρόσχημα τῆς «συμμετοχῆς», ἐνίσχυε ἔτι περισσότερο τὴ δική του ἐξουσία, ἀφοῦ τὰ «συνοδικὰ ὄργανα», λειτουργοῦν ἁπλᾶ συμβουλευτικὰ στὸν παπικὸ θεσμό! Ἐπίσης ἐνίσχυσε ἔτι περισσότερο τὸν δαιμονικὸ καὶ ἀπατηλὸ θεσμὸ τῆς Οὐνίας, ἡ ὁποία λειτουργεῖ μὲ δόλο, ὡς «δούρειος ἵππος», παγιδεύοντας ὀρθοδόξους πιστούς. Ἀκόμα καὶ στὴν νεκρώσιμη ἀκολουθία του ἔψαλλαν οὐνῖτες «ἱερωμένοι» τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη», παριστάνοντας τοὺς ὀρθοδόξους!
Ἤξερε νὰ στήνει παγίδες, ὅπως αὐτὴ τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα. Μὲ τὴν σύμφωνη γνώμη πολλῶν ὀρθοδόξων παραγόντων σκόπευε νὰ ὁρίσει κοινὸ ἑορτασμὸ γιὰ ὁλόκληρο τὸν χριστιανικὸ κόσμο. Μάλιστα μὲ τὴν εὐκαιρία τοῦ ἑορτασμοῦ τῶν 1700 χρόνων ἀπὸ τὴν σύγκληση τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, προγραμμάτισε νὰ συμμετάσχει σὲ κοινοὺς «ἑορτασμοὺς» καὶ στὴν συγκρότηση μιᾶς παγχριστιανικὴς «οἰκουμενικῆς συνόδου», ὅπου θὰ θεσπίζονταν κοινὸς ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα καὶ τὸ χειρότερο: ἂν δὲν διακηρύττονταν ἡ ἑνότητα τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου, τοὐλάχιστον θὰ ἔμπαινε στὴν τελικὴ εὐθεῖα!
Ἀλλὰ ὁ θάνατός του ματαίωσε τὰ ὑπερφίαλα καὶ ἀσεβῆ σχέδιά του! Ὁ Θεὸς πάντα ἀνατρέπει τὰ σχέδια τῶν ἀνθρώπων, ὅταν δὲν εἶναι σύμφωνα μὲ τὴ δική Του θέληση! Εἶναι προφανὲς γιὰ πολλοὺς πιστούς, ὅτι ὁ θάνατός του, τὴν ἑπομένη τοῦ Πάσχα, δὲν ἦταν καθόλου τυχαῖος, ἀλλὰ ἕνα θεόθεν σημεῖο γιὰ ὅσους σχεδιάζουν ἐρήμην τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως γιὰ τὰ θεμελιώδη ζητήματα τῆς Ἐκκλησίας! Δὲν εἶναι ἄλλωστε μοναδικὴ περίπτωση «περίεργου» θανάτου στὴν ἐκκλησιαστική μας ἱστορία, σημαινόντων ἐκκλησιαστικῶν προσώπων, συχνὰ αἰρεσιαρχῶν, τὰ ὁποῖα ἤθελαν νὰ ἐπιβάλλουν τὴν ἀτομική τους ἄποψη στὴν Ἐκκλησία!
Περαίνοντας τὴν ἀνακοίνωσή μας καὶ θέλοντας νὰ διαφοροποιηθοῦμε ἀπὸ τὰ ἀνούσια καὶ συχνὰ «κατασκευασμένα» ἐπιθανάτια «λιβανίσματα» τῶν συστημικῶν ΜΜΕ καὶ δυστυχῶς πολλῶν ἐκκλησιαστικῶν παραγόντων, ἐπιχειροῦμε νὰ εἴμαστε πραγματιστές, ὅσον ἀφορᾶ τὸ πρόσωπο τοῦ ἀποθανόντα «Πάπα» Φραγκίσκου. Θέλουμε νὰ κάμουμε μιὰ σκιαγράφηση τοῦ πραγματικοῦ του προσώπου του καὶ παρουσίαση τῶν πεπραγμένων του, «φιλτραρισμένα» στὸ καθάριο φῶς τῆς ὀρθοδόξου παραδόσεώς μας. Κι’ αὐτό, ὄχι γιὰ ἄλλο λόγο, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸν ἀπομυθοποιήσουμε, ὥστε νὰ μὴν ἀποτελεῖ στὸ μέλλον πρότυπο μίμησης.
Ἔχουμε ἀσκήσει σκληρὴ κριτικὴ κατὰ καιροὺς σὲ ἐκεῖνον, ὅπως καὶ σὲ ἄλλους αἱρετικούς, ὄχι γιὰ νὰ τοὺς ἐξουθενώσουμε προσωπικά, ἀλλὰ μὲ γνώμονα τὴν ἀγάπη γιὰ τὴν μετάνοιά τους καὶ τὸ σπουδαιότερο: νὰ γίνουν οἱ ἀρχηγέτες τῶν αἱρετικῶν ὁμάδων αἴτιοι μεταστροφῆς, τῶν ἰδίων καὶ τῶν ὀπαδῶν τους, στὴν σώζουσα ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας.
Προσευχόμαστε ὁ ἀποθανὼν Φραγκίσκος νὰ βρεῖ ἔλεος ἐνώπιον τοῦ Δικαιοκρίτη Θεοῦ καὶ εὐχόμαστε ὁ διάδοχός του νὰ ἀκολουθήσει ἄλλο δρόμο, τὸ δρόμο τῆς μετάνοιας καὶ τῆς ἐπιστροφῆς, τοῦ ἰδίου καὶ τῆς παπικῆς «ἐκκλησίας», στὴν Μία Ἁγία Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ!
Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ τῶν Παραθρησκειῶν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου