18 Δεκ 2022

Ὁ Ἅγιος Σεβαστιανὸς ὁ Μάρτυς (18 Δεκεμβρίου †)

 Ἅγιος Σεβαστιανός προστάτης τῶν ἀσθενῶν πού ἔχουν πολιομυελίτιδα, τοῦ ἀθλήματος τῆς τοξοβολίας καί διώκτης τῶν ἐπιδημιῶν.
Πληροφορίες γιά τόν Ἅγιο Σεβαστιανό λαμβάνουμε ἀπό τό «Ἐκκλησιαστικό Ἡμερολόγιο» τοῦ ἔτους 354 καί στό ὁποῖο  ἀναφέρονται τό ὄνομα, τό μαρτύριο καί ὁ τόπος ταφῆς του. Στά τέλη τοῦ 4ου αἰ. ὁ Ἅγιος Ἀμβρόσιος Μεδιολάνων στόν 118ο ψαλμό του μνημονεύει τό ὄνομα τοῦ Ἁγίου κάνοντας ἰδιαίτερο λόγο γιά τήν πατρίδα του τά Μεδιόλανα. Τό ἔτος 440 ἐπί Πάπα Σίξτου Γ' συνεγράφη τό passio(=πάθος, μαρτύριο) τοῦ Ἁγίου Σεβαστιανοῦ μέ ἀρκετές λεπτομέρειες ἐνῶ τον 10ο μόλις αἰῶνα ὁ Ὅσιος Συμεῶν ὁ Μεταφράστης ὁριστικοποίησε στό ἔργο του τό κείμενο... τοῦ βίου τοῦ Ἁγίου.

Ὁ Ἅγιος Σεβαστιανός ἦταν γόνος ἐπιφανοῦς ρωμαϊκῆς οἰκογενείας μέ ὑψηλή καταγωγή πού τά μέλη της ἀπολάμβαναν μεγάλη δόξα. Γεννήθηκε στήν Ναρβόννη ἀλλά μεγάλωσε στά Μεδιόλανα∙ τόπος δράσης του ὅμως ὑπῆρξε ἡ πολύβοη πόλη τῆς Ρώμης. Ἦταν τά χρόνια πού τήν αὐτοκρατορία διοικοῦσαν οἱ χριστιανομάχοι Μαξιμιανός καί Διοκλητιανός (τέλη 3ου - ἀρχές 4ου αἰ.). Ὁ προκάτοχός τους Καρίνος ἀναγνωρίζοντας τήν ἀξία καί τά προσόντα του τόν εἶχε διορίσει στρατηγό τῆς πραιτωριανής φρουρᾶς. Τήν ἴδια περίοδο ἦλθε σέ ἐπαφή μέ χριστιανούς ἀπό τούς ὁποίους κατηχήθηκε καί βαπτίσθηκε. Μέ ἰδιαίτερο ζῆλο ἄρχισε νά διαδίδει τόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί χρησιμοποιῶντας τό ἀξίωμά του ἔμπαινε ἀνενόχλητος στίς φυλακές ὅπου ἐκρατοῦντο καί ἐβασανίζοντο οἱ χριστιανοί. Τούς τόνωνε στήν πίστη καί τούς παρηγοροῦσε ὥστε νά μήν φοβοῦνται τόν μαρτυρικό θάνατο διότι ἔτσι θά ἐξαγόραζαν τήν σωτηρία τῆς ἀθάνατης ψυχῆς τους. Ἀνεδείχθη λοιπόν σέ ἱεραπόστολο τῶν φυλακῶν καθ'ὅσον πολλοί ἐστηρίχθησαν στόν ἀγῶνα τους μέχρι τέλους καί ἔτσι ἔλαβαν τόν μαρτυρικό στέφανο.

Κατ'ἐκεῖνο τόν καιρό εὑρίσκοντο φυλακισμένοι καί οἱ κοινωνικά ἐπιφανεῖς Μάρκος καί Μαρκελλίνος  οἱ ὁποῖοι δέν ὑπέκυψαν στίς παρακλήσεις τῶν εἰδωλολατρῶν συγγενῶν τους νά θυσιάσουν στά εἴδωλα γιά νά γλυτώσουν τήν ζωή τους. Καί αὐτό γιατί καρποφόρησε στήν ψυχή τους ἡ διδαχή τοῦ Ἁγίου Σεβαστιανοῦ πού τούς μίλησε γιά τήν αἰώνια δόξα τῶν μαρτύρων. Τήν ἴδια σωτήρια ἐπιρροή ἄσκησε καί στούς συγγενεῖς τους Τρανκουϊλίνο καί Μαρκία πού ἀσπάστηκαν τόν χριστιανισμό ἀφοῦ τούς θεράπευσε ὁ Ἅγιος ἀπό λοιμώδη ἀσθένεια. Στόν χριστιανισμό ἄγρευσε καί τόν ἀξιωματοῦχο Νικόστρατο μέ τήν κωφάλαλη σύζυγό του Ζωή πού θεράπευσε σημειώνοντας στά χείλη της τόν τύπο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Αὐτοί προσηλύτισαν τόν κομενταρήσιο Κλαύδιο καί πλῆθος ἄλλων πού κατήχησε ὁ Ἅγιος Σεβαστιανός καί ἐβάπτισε ὁ ἱερέας Πολύκαρπος. Κατ'ἐκείνη τήν ἡμέρα ἔλαβαν τήν σφραγῖδα τοῦ βαπτίσματος 68 ἄτομα. Ἐνισχυμένοι ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα οἱ μάρτυρες δια τῶν λόγων τοῦ Τρανκουϊλίνου ἔκαναν χριστιανό καί τόν ὕπατο Χρωμάτιο πού εἶχε διατάξει τήν θανάτωσή τους. Τό ἴδιο ἔγινε καί μέ τόν γιο του Τιβούρτιο ὁ ὁποῖος ἔβαλε σάν ὅρο γιά τήν μεταστροφή τους, τήν θεραπεία τοῦ πατέρα του ἀπό ἀσθένεια πού ἔπρηζε τά πόδια καί συντελοῦσε στήν ὁλική παραλυσία του. Ἀμέσως μετά τήν θεραπεία τοῦ Χρωματίου ἀπό τόν Ἅγιο Σεβαστιανό ὁ Τιβούρτιος πίστευσε καί βαπτίσθηκε μαζί μέ τόν πατέρα του καί ἀρκετούς οἰκείους του.

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ρώμης Γάϊος σάν ἔμαθε τά εὐχάριστα νέα γιά τήν οἰκογένεια τοῦ ὑπάτου ἔσπευσε νά ἐπισκεφθεῖ τούς μάρτυρες γιά νά τούς τονώσει ἐπειδή τό μαρτύριο ἦταν ἀναπόφευκτο καθώς ἄλλοι ἀξιωματοῦχοι θά λάμβαναν τήν θέση τους. Μέ τήν καθοδήγησή του οἱ μάρτυρες χωρίσθηκαν σέ δύο συνοδεῖες μέ ἀρχηγούς τόν Σεβαστιανό καί τόν Πολύκαρπο. Οἱ πρῶτοι θά μαρτυροῦσαν καί οἱ δεύτεροι θά φυγαδεύονταν μακριά γιά νά συνεχίσουν τήν ἱεραποστολική ἐργασία. Ἀπό τήν συνοδεία τοῦ Ἁγίου Σεβαστιανοῦ οἱ Μάρκος καί Μαρκελλίνος  χειροτονήθηκαν διάκονοι καί ὁ Τρανκουϊλίνος πρεσβύτερος. Στηρίζοντας πνευματικά τούς ἄλλους, νηστεύοντας, προσευχόμενοι καί ψάλλοντας ἀνέμεναν τήν στιγμή τοῦ μαρτυρικοῦ τους τέλους μέ ἀμείωτη πίστη.

Ὁ Διοκλητιανός διψοῦσε γιά αἷμα καί σύντομα ἔδωσε τήν ἐντολή γιά τήν θανάτωση τῶν μαρτύρων. Τήν Ἁγία Ζωή τήν συνέλαβαν καθώς ἔσπευδε νά ἐκκλησιασθεῖ καί τήν κρέμασαν ἀνάποδα πάνω ἀπό ἀναμμένη φωτιά μέχρι πού πέθανε ἀπό ἀσφυξία καί τήν ἔριξαν στόν Τίβερη. Ὁ πρεσβύτερος Τρανκουϊλίνος ἐτελειώθη μέ λιθοβολισμό καί τόν ἔριξαν στόν ποταμό. Οἱ Νικόστρατος καί Κλαύδιος ἐθανατώθησαν μέ ραβδισμούς καθώς ἔψαχναν τά σώματα τῶν ἄλλων μαρτύρων στό ποτάμι. Τόν Τιβούρτιο ἀφοῦ τόν ξάπλωσαν σέ ἀναμμένα κάρβουνα, τόν ἀποκεφάλισαν. Τόν Κάστουλο πού παρεῖχε καταφύγιο στούς μάρτυρες τόν ἔθαψαν ζωντανό καί τους Μάρκο καί  Μαρκελλίνο τούς λόγχευσαν ἕως θανάτου.

Τελευταῖος στό μαρτύριο ὁδηγήθηκε ὁ Ἅγιος Σεβαστιανός ἀφοῦ ἀπολογήθηκε ἐνώπιον τοῦ αὐτοκράτορα καί τοῦ ἡγεμόνα. Πλῆθος κόσμου τόν συνόδευσε στόν τόπο ἐκτελέσεώς του. Τόν ἔδεσαν σέ στῦλο ἤ δένδρο καί ἄρχισαν τοξότες νά τόν τοξεύουν μέχρι πού τό σῶμα του ἀπό τά πολλά βέλη ἄρχισε νά θυμίζει ἀκανθόχοιρο. Αἱμόφυρτο τόν ἐγκατέλειψαν, νομίζοντας ὅτι ἦταν νεκρός.

Τήν νύχτα ὅμως ἡ χριστιανή Εἰρήνη, χήρα τοῦ μάρτυρα Καστούλου πλησίασε μέ θάρρος τόν τόπο τοῦ μαρτυρίου μέ σκοπό νά κηδεύσει τό λείψανο τοῦ Ἁγίου. Τόν βρῆκε ζωντανό ὅμως καί τόν πῆρε στό σπίτι της γιά νά τόν περιθάλψει. Ἐκεῖ μέ τίς φροντίδες της καί τήν ἰαματική χάρη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ γιατρεύτηκε πλήρως. Μάταια ἡ Εἰρήνη προσπαθοῦσε νά τόν κρύψει ἀπό τούς εἰδωλολάτρες καί αὐτό γιατί ὁ Ἅγιος λαχταροῦσε νά ἀποκτήσει τόν μαρτυρικό στέφανο. Ὅταν κάποτε ἔμαθε ὅτι ὁ Διοκλητιανός θά εἰσήρχετο στόν ναό τοῦ Ἡρακλέους γιά προσευχή, παρουσιάστηκε μέ θάρρος καί τόλμη μπροστά του.

Τότε ὁ Διοκλητιανός διέταξε νά ὁδηγήσουν τόν Σεβαστιανό στόν Ἱππόδρομο τοῦ Παλατίνου καί νά τόν χτυπήσουν ἕως θανάτου μέ ρόπαλα. Ἡ ἐντολή ἐξετελέσθη μέχρι πού καταξεσχίσθηκε τό σῶμα του. Οἱ δέ δήμιοι σήκωσαν τό λείψανό του καί μέ αὐτοκρατορική ἐντολή τό πέταξαν σέ ἕναν ἀπό τούς υπόνὁμους τῆς πόλεως γνωστό μέ τό ὄνομα Cloaca Massima. Ὅμως τήν νύκτα ὁ Ἅγιος παρουσιάστηκε στόν ὕπνο τῆς πλούσιας χριστιανῆς Λουκίνας καί τῆς ἔδωσε ἐντολή νά ἀνασύρει τό σκήνωμά του ἀπό τόν ὑπόνομο καί νά τό θάψει μέ τιμές «στήν κρύπτη πλησίον τῶν ποδῶν τῶν Ἀποστόλων».

Ἡ Λουκίνα ἔσπευσε ἀμέσως νά πραγματοποιήσει τήν ἐντολή τοῦ Ἁγίου καί ἀνέσυρε τό λείψανο ἀπό τά νερά τοῦ καναλιοῦ Euripus Agrippae. Μέ εὐλάβεια συνέστειλε τόν ἱερό θησαυρό καί ἀφοῦ περιποιήθηκε τό λείψανο τό ἔθαψε μέ τιμές στήν κατακόμβη ἐνταφιασμοῦ τῶν πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου.

Πλησίον τοῦ τάφου ἔμεινε τριάντα ἡμέρες καί μετά τό διάταγμα τῆς ἀνεξιθρησκείας μετέτρεψε τό σπίτι της σέ ἱερό φροντιστήριο ὑποδεχόμενη τούς προσκυνητές καί διηγούμενη τά θαύματα τοῦ Ἁγίου Σεβαστιανοῦ.

Τά Ἱερά Λείψανα τοῦ Ἁγίου Σεβαστιανοῦ

Ὁ Ἅγιος Σεβαστιανός ὑπῆρξε ἀπό τούς πλέον λαοφιλεῖς Ἁγίους τῆς πρώτης Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης. Γι'αὐτό ὁ Ἅγιος Βασιλεύς, ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ἐπί Πάπα Ρώμης Ἰουλίου Α' ἐπάνω ἀπό τήν κατακόμβη καί τόν τάφο τοῦ Ἁγίου ἔφτιαξε μεγαλόπρεπη Βασιλική ὑπό τήν ὀνομασία Ecclesia Apostolorum. Ὅταν ὅμως Πάπας ἔγινε ὁ Μέγας Γρηγόριος (590-604), ἡ ἱστορική αὐτή ἐκκλησία ὀνομάστηκε «Βασιλική τοῦ Ἁγίου Σεβαστιανοῦ» εἰς ἀνάμνησιν τῶν πολλῶν θαυμάτων τοῦ Ἁγίου καί ὁ Ἅγιος ὀνομάστηκε ἀπό τόν ἴδιο Πάπα «τρίτος προστάτης τῆς Ρώμης» μετά τούς Ἀποστόλους Πέτρο καί Παῦλο καί τρίτος ἀνάμεσα στούς ἑπτά ὑπέρμαχους τῆς Ἐκκλησίας. Ἔτσι σταδιακά ἡ τιμή τοῦ Ἁγίου Σεβαστιανοῦ ἀπό τήν Ρώμη ἐξαπλώθηκε σέ ὅλο τόν κόσμο.

Τό ἔτος 826 ἐπί Πάπα Εὐγενίου Β' τά Ἅγια λείψανα μεταφέρθηκαν ἀπό τήν Κατακόμβη σέ περίλαμπρη θέση ὅπου παρέμειναν μέχρι τό 1218 ὁπότε ἐπί Πάπα Ὀνωρίου Γ' τά ἱερά λείψανα (ἐκτός ἀπό τήν Ἁγία Κᾶρα) μεταφέρθηκαν πίσω καί τοποθετήθηκαν στήν Βασιλική τοῦ Ἁγίου. Τό ἔτος μάλιστα 1672 ὁ Καρδινάλιος Φραντζέσκο Μπαρμπερίνι ἔδωσε ἐντολή καί τοποθετήθηκε τό ὑπέροχο ἄγαλμα «ὁ Ἅγιος Σεβαστιανός νεκρός» πού φιλοτέχνησε ὁ Giuseppe Georgetti πάνω ἀπό τήν λειψανοθήκη τοῦ Ἁγίου.

Τά ἱερά του λείψανα μέχρι σήμερα εὑρίσκονται καί προσκυνοῦνται στήν ἴδια Ἐκκλησία.

Ἡ τιμία του κάρα ὅμως φυλάσσεται στό παρεκκλήσιο τῶν τεσσάρων ἐστεμμένων Μαρτύρων τῆς Ρώμης.

Ἐπίσης τεμάχια λειψάνων του φυλάσσονται στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Medard στήν Soissons στήν Γαλλία.


Ἡ τιμή πρός τόν Ἅγιο Σεβαστιανό.

Κατ'ἀρχάς τό ὄνομα τοῦ Ἁγίου Σεβαστιανοῦ εἶναι μεικτό δηλαδή καί Ἑλληνικό καί Λατινικό. Τό ὄνομα Σεβαστός πού δηλώνει τόν ἀξιοσέβαστο ἄνθρωπο εἶναι Ἑλληνικό ὅπως ἑλληνικό ὄνομα ἔφεραν οἱ τρεῖς συμμαρτυρήσαντες μέ τόν Ἅγιο Ζωή, Νικόστρατος καί Κάστωρ (ἤ Κάστουλος, ὁπότε εἶναι λατινικό). Ἔχει ὅμως τό ὄνομα καί τήν λατινική κατάληξη -ἰανός.

Στήν Δυτική Ἐκκλησία ἡ μνήμη του τελεῖται την 20η Ἰανουαρίου πού εἶναι καί ἡ ἡμέρα τοῦ μαρτυρίου του ἐνῶ ἡ Ἀνατολική τήν μετέφερε την 18η Δεκεμβρίου γιά ἄγνωστους πρός τούς ἐρευνητές λόγους. Στήν Κωνσταντινούπολη μάλιστα γίνεται ἀναφορά γιά ἑορτή τῆς ἀνακομιδῆς τοῦ Ἁγίου στίς 27 Ἰουνίου χωρίς ἄλλες πληροφορίες. Αὐτό μπορεῖ νά προέρχεται εἴτε ἀπό τό Λατινικό Μαρτυρολόγιο εἴτε νά σημαίνει μετακομιδή λειψάνων τοῦ Ἁγίου στήν Βασιλεύουσα εἴτε νά συνδέεται μέ τήν ἀνάβλυση τοῦ ὁμωνύμου Ἁγιάσματος κ.τ.λ.

Στήν Δύση ὁ Ἅγιος τιμήθηκε ὡς defensor Ecclesiae, δηλαδή ὡς προστάτης καί ὑπέρμαχος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Πολλοί ναοί ἀνηγέρθησαν στήν μνήμη του σ'ὅλη τήν ἰταλική ἐπικράτεια, οἱ ὁποῖοι κοσμοῦνται μέ ἀποτμήματα τῶν λειψάνων του.

Στήν Ρώμη ὅπως προαναφέραμε ὑπάρχει κατακόμβη μέ τό ὄνομά του πάνω ἀπό τόν τάφο τοῦ (ὅπου καί τά λείψανά του) καθώς καί ἡ Κωνσταντίνειος ὁμώνυμος Βασιλική ἀνακαινισμένη. Τό ὄνομά του ἐπίσης φέρουν ἡ Πύλη τοῦ Ἁγίου Σεβαστιανοῦ (Porta di San Sebastiano) καί ἡ σχετική Ὁδός (Via di Porta San Sebastiano).

Ἰδιαιτέρως τιμᾶται στήν πόλη Παβία ἐπειδή τήν ἔσωσε ἀπό ἐπιδημία. Πολλές πόλεις στήν Ρωμαιοκαθολική Εὐρώπη καί τήν Λατινική Ἀμερική φέρουν τό ὄνομα τοῦ Ἁγίου (Γαλλία, Ἱσπανία, Σάν Σαλβαδόρ κ.α.) ὅπως καί ἕνα νησί στήν Βραζιλία.

Ἐπίσης θεωρεῖται καί τιμᾶται ὡς διώκτης τῶν ἐπιδημιῶν καί προστάτης τῶν στρατιωτικῶν, τῶν βουλευτῶν, τῶν ἀθλητῶν, τῶν σκοπευτῶν, τῶν τοξοτῶν, τῶν ἁγνῶν νέων, τῶν ὑπαλλήλων γραφείων τελετῶν, τῶν τραυματιοφορέων, τῶν τροχονόμων, τῶν ἀστυνομικῶν, ὅσων ἐμπορεύονται παλαιά σίδερα, τῶν ταπετσέρηδων καί ὅσων ὑποφέρουν ἀπό πολιομυελίτιδα. Ἐπίσης βοηθᾶ στόν ἀγῶνα κατά τῶν σαρκικῶν παθῶν καί διώκει τά πεπυρωμένα βέλη τοῦ πονηροῦ.

Ἀμέτρητοι πίνακες τοῦ Ἁγίου στολίζουν ναούς, μουσεῖα καί σπίτια. Οἱ πλέον ὀνομαστοί εἶναι τοῦ Pietro Perugino στό μουσεῖο τῆς Νάντης καί τοῦ Andrea Madegna στό μουσεῖο τοῦ Λούβρου. Πολλοί μουσικοσυνθέτες ὅπως ὁ Ντεμπυσσύ συνέθεσαν ἔργα πρός τιμήν του.

Στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἡ Ἁγία του μορφή καθώς καί τό μαρτύριό του κοσμοῦν Ἱερούς Ναούς καί Μονές ὅπως τίς Ἀθωνικές Μονές Σταυρονικήτα καί Ἰβήρων, τίς Μετεωρικές Μονές Μεγάλου Μετεώρου, Βαρλαάμ, Ρουσάνου κ.τ.λ.

Μοναδικός ὀρθόδοξος ναός στήν πατρίδα μας πού φέρει τό ὄνομά του εὑρίσκεται στό Λινοπότι τῆς Κώ, ἐντός τοῦ στρατοπέδου «Κωνσταντῖνος ΙΑ' Παλαιολόγος» (282 Μ/Κ ΤΕ) ἐνῶ Ρωμαιοκαθολική ἐνορία μέ ἱστορικό ναό (19ος αἰ.) εὑρίσκεται στήν Ἄνω Σῦρο τῆς νήσου Σύρου.

Τό ὄνομά του φέρουν μέ καμάρι μοναχοί καί ἄγαμοι κληρικοί ἐνῶ τό γυναικεῖο ὄνομα Σεβαστιανή ἤ Σεβαστή,Σεβαστῇ,Σεβαστῆ παραπέμπει στίς Ἅγιες Μάρτυρες τῆς 7ης Ἰουνίου καί τῆς 24ης Ὀκτωβρίου.

Στήν Κωνσταντινούπολη ἰδιαιτέρως τιμᾶται ὁ Ἅγιος Σεβαστιανός στό ἁγίασμα πού φέρει τό ὄνομά του καί τό ὁποῖο εὑρίσκεται παραπλεύρως τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου Σαρμασίκ.

Κατά τούς πρό τῆς ἁλώσεως αἰῶνες ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐτιμᾶτο μέ λαμπρότητα στήν Βασιλεύουσα ὅπου πλῆθος λαοῦ ἔβρισκε «λύσιν» τῶν ψυχικῶν καί σωματικῶν τούς ἀρρωστημάτων. Λόγῳ τῶν καταστροφῶν τῆς Πόλεως τό ἁγίασμα κατεχώσθη καί ἀφανίσθηκε. Ὅμως ὁ Ἅγιος κατά τίς ἀρχές τοῦ 19ου αἰ. ἐμφανίσθηκε ἐν ὁράματι σέ κάποια γυναῖκα καί τῆς ὑπέδειξε τόν τόπο καί τήν ὕπαρξη τοῦ ἁγιάσματος.

Εὑρίσκεται στήν ἐσωτερική πλευρά τῶν χερσαίων τειχῶν πλησίον τῆς πύλης τῆς Ἀδριανουπόλεως (Edirne Kapi) ἀπ'ὅπου ἄρχιζε ἡ ἱστορική ὁδός πού ὁδηγοῦσε στήν γνωστή πόλη τῆς Θράκης. Ἀπό αὐτή τήν πύλη εἰσῆλθε ὁ Μωάμεθ ὁ Πορθητής κατά τήν Ἅλωση.

Σαρμασίκ λέγεται ὁ τόπος ὅπου καί ὁ Ναός τοῦ Ἁγίου Δημητρίου. Σαρμασίκ τουρκιστί σημαίνει ἀναρριχώμενο φυτό, κισσός. Ἄλλοι (Δημήτριος Σκαρλάτος Βυζάντιος) θεωροῦν ὅτι ἡ λέξη προέρχεται ἀπό τόν Μάγιστρο Ἀρμάτιο πού ἤκμασε ἐπί αὐτοκράτορος Ζήνωνος (5ος αἰ.) καί ἀπό τόν ὁποῖο πῆρε τό ὄνομά της ἡ παρακείμενη συνοικία «ἐν τοῖς Ἀρματίου» ἤ «τά Ἀρματίου». Στό Σαρμασίκ κτίστηκε τό 1834 ὁ Ναός τοῦ Ἁγίου Δημητρίου ἐπί τῶν θεμελίων παλαιοτέρου ναοῦ καί παραπλεύρως αὐτοῦ εὑρίσκεται τό Ἱερό Ἁγίασμα τοῦ Ἁγίου Σεβαστιανοῦ στό ὁποῖο εἰσέρχεται ὁ προσκυνητής ἀπό θύρα διανοιγμένη στό βόρειο κλίτος τοῦ ναοῦ. Εἶναι ἕνα ἀπέριττο δωμάτιο διαστάσεων 4Χ5 περίπου. Τό ἁγίασμα ἀντλεῖται ἀπό πηγάδι καί εἶναι παράδοξο ὅτι εἶναι ὕδωρ ὑγιεινό καί θαυματουργό ἐν ἀντιθέσει μέ τό νερό τῆς ὑδρεύσεως πού εἶναι ἀκατάλληλο πρός πόσιν.

Περί τοῦ Ἁγίου Σεβαστιανοῦ σώζονται δύο passiones. Τό ἕνα συνετάχθη τον 10ο αἰ. ἀπό τόν Συμεῶν τόν Μεταφράστη καί εὑρίσκεται στό J.P.Migne, PG, τ. 116, στ. 793-816. Στήν ὑπάρχουσα ἀκολουθία τοῦ Ἁγίου στά Μηναία δημοσιεύεται κανόνας τοῦ Ἰωσήφ τοῦ Ὑμνογράφου (9ος αἰ.), τοῦ ὁποίου ἡ ἀκροστιχίδα εἶναι : «Θεῖον σέβας σοί Μάρτυς ἐμφρόνως νέμω∙ Ἰωσήφ».

Κανόνας τοῦ Ἁγίου, ποίημα ἀνωνύμου, δημοσιεύεται στά Analecta Hymnica Graeca (Canones Decembris), Roma 1976 καί φέρει ἀκροστιχίδα: «Σεβαστιανώ μάρτυρι πρέπει σέβας».

Κατά τά νεώτερα χρόνια Ἀναπλήρωση τῆς Ἀκολουθίας τοῦ Ἁγίου Σεβαστιανοῦ καί Παρακλητικό Κανόνα (ὁ ὁποῖος ἀναφέρεται στό θαυματουργό ἁγίασμα τῆς Πόλεως) εἰς αὐτόν συνέθεσε ὁ Ὅσιος Γέρων Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης ἐνῶ ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Τατάρνης Εὐρυτανίας, Ἀρχιμανδρίτης Δοσίθεος Κανέλλος, συνέθεσε τήν ἀκολουθία τοῦ Μικροῦ Ἑσπερινοῦ ὥστε ὁ Ἅγιος νά τιμᾶται μέ πλήρη Ἀσματική Ἀκολουθία στήν μνήμη του.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.