Ἅγιοι Μάρτυρες Θύρσων, Λεύκιος καί Καλλίνικος (14 Δεκεμβρίου †)

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητοῦ

Οἱ Μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας μᾶς ἀποτελοῦν μέγα νέφος. Κανείς δέν γνωρίζει τόν πραγματικό τους ἀριθμό, πολλῷ δέ μᾶλλον ὅλα τά ὀνόματά του. Μᾶς διασώθηκαν τά ὀνόματα καί τό μαρτύριο τους μέρος αὐτῶν. Ἕνας ἀπό αὐτούς τούς καλλίνικους Μάρτυρες εἶναι καί ὁ ἅγιος Θύρσων, ὁ ὁποῖος ἔχυσε τα αἷμα του γιά τό Χριστό.

Σύμφωνα μέ τό ἱερό συναξάρι τῆς ἡμέρας, μαζί μέ τόν ἅγιο Θύρσο ἑορτάζουμε καί τή μνήμη ἄλλων δύο Μαρτύρων, τοῦ Λεύκιου καί τοῦ Καλλίνικου (κατ' ἄλλους Κορωνάτου). Ἔζησαν στά μέσα τοῦ 3ου αἰῶνα μ. Χ., ὅταν εἶχαν θεριέψει οἱ διωγμοί κατά τῶν Χριστιανῶν καί κατά χιλιάδες συλλαμβάνονταν καί ...ὁδηγοῦνταν σέ φρικτά βασανιστήρια καί τό θάνατο. Τό 249 ἀνέβηκε στό θρόνο τῆς Ρώμης ὁ Δέκιος (249-251), ἕνας θρησκόληπτος, θρησκομανής, δεισιδαίμων καί φανατικός εἰδωλολάτρης αὐτοκράτορας, ὁ ὁποῖος πίστευε πώς οἱ «θεοί»  τῆς αὐτοκρατορίας εἶχαν ἀνάγκη ἀπό τήν ἀναδιοργάνωση τῆς θρησκείας τους, γιά νά δείξουν τήν εὔνοιά τους στό κράτος, τό ὁποῖο ἔδειχνε σημάδια παρακμῆς. Κύριο χαρακτηριστικό αὐτῆς τῆς ἀναδιοργάνωσης ἦταν ἡ ἐξαφάνιση τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὁ ὁποῖος θεωροῦνταν ἀπό τούς εἰδωλολάτρες ὡς θρησκεία ἀποκρουστική καί μισάνθρωπη, ἐπειδή ἔθετε ἀπαγορεύσεις στήν ἔκλυση τῶν ἠθῶν καί τήν ἀκολασία. Ἄς μή λησμονοῦμε ὅτι ἡ ἱκανοποίηση τῶν παθῶν καί ἡ ἀκολασία ὄχι μόνο δέν θεωροῦνταν ἀπό τούς εἰδωλολάτρες κάτι κακό, ἀλλά ὡς λατρεία τῶν δαιμονικῶν «θεῶν», ὅπως λ. χ. ἡ «Ἱερά Πορνεία», μέσῳ τῆς ὁποίας λατρεύονταν ἡ «θεά» Ἀφροδίτη, ἤ ἡ μέθη καί τά ὄργια πρός τιμήν τοῦ Βάκχου. Γι' αὐτό ἐξήγγελλε σκληρό διωγμό σέ ὅλη τήν αὐτοκρατορία.  Μυριάδες Χριστιανοί συλλαμβάνονταν καί σύρονταν στά μαρτύρια γιά νά ἀρνηθοῦν τήν πίστη τους στό Χριστό καί νά θυσιάσουν  στά ἀπαίσια εἴδωλα.

Οἱ προαναφερόμενοι Μάρτυρες κατάγονταν ἀπό τή Βιθυνία, κατοικοῦσαν στήν Καισάρεια καί ἀνῆκαν ὅλοι σέ διακεκριμένες οἰκογένειες. Ἦταν χαρακτῆρες ταπεινοί καί ἀγαποῦσαν το Θεό «ἐν ἀγάπῃ ἀνυποκρίτῳ» (Β΄κόρ.6,6), δηλαδή μέ ἀγάπη πραγματική καί ἐλεύθερη ἀπό ὑποκρισία. Γι' αὐτό ἀπέφευγαν το θόρυβο τῆς δημοσιότητας, ἀλλά ὅμως ἦταν πασίγνωστοι γιά τή γεμάτη ἐλεημοσύνες ζωή τους. Ἐδῶ θά πρέπει νά διευκρινίσουμε πώς οἱ Χριστιανοί ξεχώριζαν ἀπό τούς εἰδωλολάτρες, στήν ἄσκηση ἀνυπόκριτης ἀγάπης γιά τούς συνανθρώπους τους, πρός φίλους καί ἐχθρούς, προκαλῶντας τόν θαυμασμό τῶν εἰδωλολατρῶν, οἱ ὁποῖοι ἤξεραν μόνο νά μισοῦν καί νά ἀντιμάχονται. Τούς ἦταν ἀδιανόητο νά ἀγαποῦν καί νά εὐεργετοῦν τούς ἐχθρούς τους καί γι' αὐτό θεωροῦσαν παρανοϊκούς τούς Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι ἔδειχναν τήν ἔμπρακτη ἀγάπη τους γιά ὅλους, ἀκόμα καί γιά τούς ἐχθρούς τους.

Ὁ ἔπαρχος Κουμβρίκιος, φανατικός εἰδωλολάτρης, βλέποντας νά προοδεύουν οἱ χριστιανοί, προσπαθοῦσε μέ κάθε τρόπο νά τούς περιορίσει. Ἦταν ἕνας ἀπό τούς πλέον συνεπεῖς ἐπάρχους, ὁ ὁποῖος ἐφάρμοζε μέ ἀκρίβεια καί φανατισμό τήν αὐτοκρατορική διαταγή ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν. Αὐτή ἡ κατάσταση ὁδήγησε τό Λεύκιο νά μεταβεῖ στόν ἔπαρχο. Τόν παρακάλεσε νά εἶναι ἀνεκτικότερος πρός τούς Χριστιανούς. Νά ἐξετάσει καλλίτερα τήν πίστη τους, ἡ ὁποία εἶναι κατασυκοφαντημένη ἀπό τούς εἰδωλολάτρες καί μάλιστα τά εἰδωλολατρικά ἱερατεῖα, τά ὁποῖα παρακινοῦν τούς κυβερνῶντες Ρωμαίους, νά κινοῦν ἄδικους διωγμούς πρός αὐτούς. Μόλις τό ἄκουσε αὐτό ὁ Κουμβρίκιος, ὄχι μόνο δέν συμμορφώθηκε μέ τά αἰτήματα τοῦ Λευκίου, ἀλλά ἀμέσως τόν συνέλαβε καί τόν καταδίκασε σέ θάνατο. Τό ἑπόμενο πρωί τόν ὁδήγησε ἔξω ἀπό τήν πόλη καί τόν ἀποκεφάλισε.

Τό γεγονός λύπησε τούς χριστιανούς, ἀλλά ἄναψε ἀκόμα περισσότερο τή φλόγα τῆς πίστης τους πρός τό Χριστό. Οἱ διωγμοί καί τά μαρτύρια ἔφερναν ἀντίθετα

ἀποτελέσματα. Μετά ἀπό δύο ἡμέρες, πῆγε ἄλλος χριστιανός στόν ἔπαρχο, ὁ Θύρσος. Τοῦ εἶπε θαρραλέα πώς ἡ εἰδωλολατρία εἶναι πλάνη, θρησκεία τῶν δαιμόνων. Πώς οἱ δαίμονες πλανεύουν τούς ἀνθρώπους, λανσάροντας ψεύτικους καί ἀνήθικους «θεούς», οἱ ὁποῖοι ὑπαγορεύουν στούς ἀνθρώπους νά τούς λατρεύουν καί νά τούς μιμοῦνται στήν ἀνηθικότητα. Πώς τελικός νικητής θά εἶναι ὁ Χριστός, ὁ ἀληθινός Θεός, ὁ Ὁποῖος ἔγινε ἄνθρωπος γιά νά σώσει καί νά ἀπαλλάξει τόν ἄνθρωπο ἀπό τή δουλεία τοῦ διαβόλου.

Αὐτά καί ἄλλα πολλά σοφά λόγια τοῦ Θύρσου ἄκουσε καί ἕνας ἱερέας τῶν εἰδώλων, ὁ Καλλίνικος, ὁ ὁποῖος ἦταν παρών. Ἡ ψυχή του φωτίστηκε καί κατάλαβε τήν πλάνη του. Μέ χαρά καί θάρρος ἄρχισε νά ἀναφωνεῖ τήν μεταστροφή του στό Χριστό, δήλωσε ὅτι εἶναι πλέον Χριστιανός καί ἀπαρνεῖται τά εἴδωλα. Τό πρόσωπο τοῦ εἰδωλολάτρη ἐπάρχου ἀλλοιώθηκε ἀπό τό θυμό καί ἄρχισε νά φωνάζει σάν δαιμονισμένος. Τόν ἐξόργισαν τά λόγια τοῦ Θύρσου, ἀλλά περισσότερο ἡ μεταστροφή στήν πίστη στό Χριστό του ἱερέα τῶν εἰδώλων Καλλινίκου. Φώναξε ἀμέσως τούς στρατιῶτες, στούς ὁποίους παρέδωσε τούς δύο ἡρωικούς ὁμολογητές γιά νά θανατωθοῦν.  Τόν μέν Καλλίνικο τόν ἀποκεφάλισαν, τόν δέ Θύρσο τόν πριόνισαν. Ὁ ἡρωικός Μάρτυρας ὑπέμεινε μέ πρωτοφανῆ ἡρωισμό τόν μαρτυρικό θάνατο. Οἱ ψυχές τους πέταξαν στά οὐράνια γιά νά συναντήσουν τό Χριστό, γιά χάρη τοῦ Ὁποίου ἔχυσαν τό αἷμα τους, γιά νά συνδοξάζονται καί νά συμβασιλεύουν αἰώνια μαζί Του. Ἡ μνήμη καί τῶν τριῶν Μαρτύρων ἑορτάζεται στίς 14 Δεκεμβρίου

Αὐτό εἶναι τό ἱερό συναξάρι τοῦ ἁγίου Θύρσου καί τῶν ἄλλων δύο Μαρτύρων, οἱ ὁποῖοι ἀντάλλαξαν τήν ἄνεση, τή δόξα καί τά πλούτη αὐτῆς τῆς πρόσκαιρης ζωῆς, μέ τήν πίστη στό Χριστό. Τό τίμιο αἷμα τους πότισε ἀρκοῦντος τό δένδρο τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας, γι' αὐτό καί τό χρῶμα της εἶναι τό κόκκινο, ὅμοιο μέ τό αἷμα τῶν ἑκατομμυρίων Μαρτύρων Της.

Τό μαρτύριο καί οἱ Μάρτυρες εἶναι ἡ μόνιμη κατάσταση μέσα στήν Ἐκκλησία, διότι ὁ μεγάλος ἐχθρός Της, ὁ διάβολος χρησιμοποιεῖ τά ἐπί γῆς ὄργανά του γιά νά τήν καταργήσει, διότι γνωρίζει ὅτι ἡ Ἐκκλησία σώζει τά ἀνθρώπινα πρόσωπα καί τά ἀναγάγει στή σφαῖρα τῆς κατά χάριν θεώσεως. Καί στίς δικές μας τραγικές ἡμέρες συνεχίζονται τά μαρτύρια τῶν Χριστιανῶν στίς ἐμπόλεμες χῶρες τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καί τῆς Ἀφρικῆς, ὅπου φανατικοί ἰσλαμιστές, μέ ὁδηγό τό Κοράνιο, καταδιώκουν, συλλαμβάνουν, βασανίζουν καί θανατώνουν οἰκτρά τούς Χριστιανούς. Μέγα νέφος Μαρτύρων καί σήμερα πλουτίζουν τίς τάξεις τῶν ἁγίων στή Θριαμβεύουσα Ἐκκλησία, στόν οὐρανό.